Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek Sędziowie: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) Sędzia del. NSA Roman Ciąglewicz Protokolant: starszy asystent sędziego Marcin Rączka po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2015 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ł. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 18 grudnia 2013 r. sygn. akt II SA/Go 729/13 w sprawie ze skargi Ł.S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zielonej Górze z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie skierowania na egzamin sprawdzający kwalifikacje do kierowania pojazdami oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2013 r. sygn. akt II SA/Go 729/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim oddalił skargę Ł.S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zielonej Górze z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie skierowania na egzamin kwalifikujący do kierowania pojazdami.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że decyzją z dnia [...] lutego 2013 r., Starosta Zielonogórski, na podstawie art. 104 k.p.a. oraz art. 99 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz.U. Nr 30, poz. 151 ze zm., dalej u.k.p.), zarządził sprawdzenie kwalifikacji do kierowania pojazdami mechanicznymi poprzez skierowanie Ł.S. na egzamin sprawdzający kwalifikacje. Przedmiotowa decyzja został wydana po otrzymaniu przez organ w dniu 3 czerwca 2009 r. od Wojewódzkiego Komendanta Policji w Gorzowie Wielkopolskim wniosku o skierowanie skarżącego na egzamin kontrolny w związku z otrzymaniem przez kierującego, w okresie od 31 lipca 2008 r. do 5 maja 2009 r., łącznie 29 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego. Postępowanie administracyjne było dwukrotnie zawieszane z uwagi na fakt, że skarżący próbował wzruszyć mandat za spowodowanie kolizji w dniu 5 maja 2009 r., w następstwie którego wymierzono mu 16 punktów karnych. Ponadto skarżący wystąpił do Starosty o umorzenie postępowania z uwagi na upływ trzech lat od zdarzenia. Organ poinformował skarżącego, że nie ma możliwości prawnych umorzenia postępowania w sprawie, może to nastąpić jedynie na wniosek Komendanta Wojewódzkiego Policji w Gorzowie Wielkopolskim. Pismem z dnia 28 grudnia 2012 r. skarżący zwrócił się do Komendanta o rozważenia możliwości umorzenia postępowania w sprawie skierowania go na egzamin sprawdzający. W odpowiedzi na to pismo Zastępca Komendanta Wojewódzkiego Policji w Gorzowie Wielopolskim poinformował, że nie znajduje podstaw do przychylenia się do wniosku skarżącego, wskazując jednocześnie, iż zarówno przepisy materialne, jak i procesowe, nie przewidują instytucji przedawnienia w tego rodzaju sprawach oraz postanowieniem z dnia [...] lutego 2013 r. odmówił wszczęcia postępowania w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie skierowania skarżącego na egzamin. Wobec powyższego Starosta nie znalazł podstaw do dalszego zawieszania postępowania i wydał wskazaną na wstępie decyzję.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł Ł.S. zarzucając organowi naruszenia art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. poprzez zaniechanie zawieszenia postępowania administracyjnego oraz poprzez wadliwe ustalenie, że w sprawie nie zachodziły podstawy do umorzenia postępowania. W odwołaniu wskazano, że od zdarzenia, które miało miejsce w dniu 5 maja 2009 r., upłynął już okres ponad 3 lat, zatem przedawnieniu uległo wykonanie kar grzywien nałożonych mandatami karnymi zgodnie z art. 45 § 3 ustawy z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń (Dz. U z 2013 r. poz. 482 ze zm. określanej dalej jako k.w.). Skoro więc – zdaniem odwołującego – przedawnieniu uległo wykonanie kary grzywny, tym bardziej nie jest celowe kontynuowanie postępowania administracyjnego w sprawie skierowania na egzamin kwalifikujący do prowadzenia pojazdów. Wszczęcie owego postępowania było wszak konsekwencją popełnia wykroczenia. Jeżeli zatem przedawnieniu uległo wykonanie kary, odpadała tym samym podstawa do podjęcia i kontynuowania postępowania przez Starostę Zielonogórskiego.

Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gorzowie Wielkopolskim utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu Kolegium wyjaśniło, że w związku z wnioskiem Komendanta Wojewódzkiego Policji w Gorzowie Wielkopolskim o sprawdzenie kwalifikacji skarżącego do kierowania pojazdami w ramach posiadanych uprawnień, a to w następstwie otrzymania przez niego 29 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego, Starosta Zielonogórski zobowiązany był do skierowania tego kierowcy na odpowiedni egzamin. Obowiązek taki powstaje bowiem z chwilą przekroczenia 24 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego. Przy czym Starosta nie jest organem prowadzącym ewidencję kierowców naruszających prawo, prowadzi je co do zasady komendant wojewódzki policji właściwy ze względu na miejsce zamieszkania ewidencjonowanych, a organ I instancji orzekając w przedmiotowej sprawie był związany domniemaniem prawdziwości informacji zawartych w dokumencie urzędowym. Kolegium podkreśliło, że wniosek organu Policji jest wiążący dla Starosty i nie uprawnia go do samodzielnego weryfikowania ewidencji prowadzonej przez właściwego komendanta. Ponadto zdaniem Kolegium, w sprawie nie istniały przesłanki do umorzenia postępowania oraz niezasadnym był zarzut przedwczesnego rozstrzygnięcia postępowania, zgodnie bowiem z art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. organ zobowiązany jest zawiesić postępowanie, jeżeli rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji zależy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. Zaś postępowanie prowadzone przed organami Policji, którego przedmiotem jest wniosek skarżącego o umorzenie postępowania w przedmiocie skierowania na egzamin, nie może skutkować zawieszeniem postępowania prowadzonego w tej sprawie przed Starostą Zielonogórskim. Bezsprzecznie bowiem Komendant Wojewódzki Policji nie jest organem właściwym do wydania decyzji w przedmiocie skierowania odwołującego na egzamin kontrolny, a zatem nie posiada również kompetencji do umorzenia takiego postępowania. Organ odwoławczy podkreślił również, że przedawnienie karalności wykroczenia, za które przyznane zostały punkty karne, nie stanowi podstawy do umorzenia postępowania w sprawie skierowania na egzamin kontrolny. Podstawy wykreślenia punktów z ewidencji prowadzonej przez Policję określa bowiem § 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego (Dz.U z 2012 r. poz. 488 ze zm., dalej rozporządzenie), a przedawnienie karalności wykroczenia nie zostało przewidziane w tym przepisie jako podstawa do weryfikacji przyznanych punktów.

Skargę na powyższą decyzję wniósł Ł.S., zarzucając naruszenie art. 138 § 2 k.p.a. w związku z art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. polegające na utrzymaniu w mocy decyzji Starosty Zielonogórskiego, która to decyzja winna była zostać w całości uchylona, gdyż została wydana przedwcześnie, a to dlatego, że postępowanie w sprawie powinno zostać zawieszone na podstawie art. 97 §1 pkt 4 k.p.a. do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w sprawie wniosku skarżącego o umorzenie postępowania administracyjnego w wyżej wymienionej sprawie, skierowanego do Komendanta Wojewódzkiego Policji w Gorzowie Wielkopolskim oraz naruszenie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. w związku z art. 105 § 1 k.p.a. poprzez zaniechanie umorzenia postępowania administracyjnego pomimo tego, że postępowanie stało się bezprzedmiotowe. W skardze podniesiono argumenty tożsame z podniesionymi w odwołaniu. Dodatkowo wskazano, że zakończenie postępowania przed Komendantem Wojewódzkim Policji w Gorzowie Wielkopolskim może mieć wpływ na dalszy bieg postępowania, nie jest bowiem wykluczone, że wskutek rozpoznania skargi na postanowienie Komendanta, tenże złoży do Starosty wniosek o umorzenie postępowania w przedmiocie skierowania skarżącego na egzamin sprawdzający kwalifikacje do kierowania pojazdami lub też cofnie wniosek z dnia 3 czerwca 2009 r.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 18 września 2013 r. sygn. akt VII SA/Wa 1268/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Ł.S. na postanowienie Komendanta Głównego Policji z dnia 15 kwietnia 2013 r. utrzymujące w mocy postanowienie Komendanta Wojewódzkiego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia [...] lutego 2013 r. o odmowie wszczęcia postępowania o umorzenie postępowania w zakresie skierowania skarżącego na kontrolny egzamin sprawdzający kwalifikacje do prowadzenia pojazdów. Sąd administracyjny podzielił argumenty zawarte w postanowieniu Komendanta Głównego Policji, iż skoro Komendant Wojewódzki Policji w Gorzowie Wielkopolskim nie jest organem prowadzącym postępowanie w sprawie skierowania wnioskodawcy na egzamin sprawdzający kwalifikacje, to nie może tym samym umorzyć postępowania, którego nie prowadzi.

Oddalając skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej p.p.s.a.) wymienionym na wstępie wyrokiem, Sąd I instancji wskazał, że Starosta Zielonogórski wydając decyzję o skierowaniu skarżącego na egzamin sprawdzający kwalifikacje do prowadzenia pojazdów był związany wnioskiem Komendanta Wojewódzkiego Policji w Gorzowie Wielkopolskim. Bowiem decyzje wydawane na podstawie art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, ze zm.; dalej P.r.d.), jak ta wydana w niniejszej sprawie, mają charakter związany, czyli właściwy starosta w przypadku złożenia wniosku przez właściwego komendanta Policji nie ma wyboru co do możliwości skierowania lub odstąpienia od niego. Ani starosta, ani samorządowe kolegium odwoławcze, prowadząc postępowania w sprawie dotyczącej uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi, nie mają kompetencji do samodzielnego ustalania ilości punktów przypisanych kierowcy ze względu na naruszenie przez niego przepisów ruchu drogowego. Kwestie te rozstrzygane są w odpowiednim trybie przez policję i sądy powszechne orzekające w sprawach karnych. Jedynie Komendant Wojewódzki Policji jest organem, który dokonuje wpisów do ewidencji, a więc w drodze czynności materialno-technicznych ujawnia w ewidencji punkty przyznane poszczególnym kierowcom i dokonuje ich wykreśleń, a zainteresowany kierowca może zaskarżyć do sądu administracyjnego powyższe czynności, to kwestia prawidłowości takich wpisów, a co za tym idzie, ilości punktów karnych przyznanych danemu kierowcy, może być jedynie rozważana w sprawie ze skargi na taką czynność. Sąd zaznaczył ponadto, że ani punkty za naruszenie przepisów o ruchu drogowym, ani też obowiązek poddania się egzaminowi sprawdzającemu nie stanowią środka karnego w rozumieniu art. 28 § 1 kodeksu wykroczeń a tym samym nie można wprost wywodzić z powołanego przepisu podstawy do umorzenia postępowania w niniejszej sprawie. Zdaniem Sądu, również pośrednio z faktu, iż konsekwencje przekroczenia określonej liczby punktów w postaci skierowania na kontrolny egzamin sprawdzający, są następstwem popełnienia wykroczenia, nie sposób budować twierdzenia, iż przedawnienie wykonania kary lub środka karnego za wykroczenie (art. 45 § 3 k.w.) czy też zatarcia ukarania (art. 46 § 1 k.w.) skutkują automatycznie koniecznością odstąpienia od wydania decyzji na podstawie art. 114 ust.1 pkt 1 lit. b P.r.d. Kontrolne sprawdzenie kwalifikacji stanowi bowiem administracyjnoprawną konsekwencję przekroczenia określonej przez ustawodawcę liczby punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego i ma na celu zapewnienie bezpieczeństwa ruchu drogowego poprzez skontrolowanie uprawnień i ewentualne wyeliminowanie z ruchu podmiotu, którego zachowanie nie daje gwarancji bezpiecznego przemieszczania się uczestnikom ruchu. Bez znaczenia, w opinii Sądu, pozostaje kwestia czy w dniu orzekania przez organ w przedmiocie sprawdzenia kwalifikacji do kierowania pojazdami, wpisy stanowiące podstawę sporządzenia wniosku przez wojewódzkiego komendanta Policji, pozostają nadal w ewidencji czy też zostały z niej usunięte. Zatem zatarcie ukarania, a tym bardziej przedawnienie wykonania kary, po skierowaniu wniosku o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji kierowcy, nie ma wpływu na możliwość orzekania przez właściwy organ w tym przedmiocie. Skoro więc w dacie złożenia przez Komendanta Wojewódzkiego Policji w Gorzowie Wielkopolskim wniosku zgodnie z § 7 ust. 1 pkt 2 obowiązującego wówczas rozporządzenia skarżący miał przypisanych 29 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego, to w świetle powyższych rozważań nie było podstaw do umorzenia postępowania. Brak również było podstaw do zawieszenia postępowania administracyjnego na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a., gdyż Komendant Wojewódzki Policji w Gorzowie Wielkopolskim nie jest organem prowadzącym postępowanie w sprawie skierowania wnioskodawcy na egzamin sprawdzający kwalifikacje i nie może tym samym umorzyć postępowania, którego nie prowadzi, w konsekwencji w niniejszej sprawie nie było podstaw do zawieszenia postępowania w oczekiwaniu na rozpatrzenie wniosku skarżącego złożonego do Komendanta Wojewódzkiego Policji o umorzenie postępowania w przedmiocie skierowania go na egzamin sprawdzający kwalifikacje.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Ł.S. zaskarżając go w całości i żądając jego uchylenia w całości oraz przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, a także zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych.

W skardze kasacyjnej zarzucono naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenie art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 p.p.s.a w związku z art. 138 § 2 k.p.a. w związku z art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. polegające na nienależytym przeprowadzeniu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim kontroli legalności działalności administracji publicznej, w tym na zaniechaniu dostrzeżenia naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, jakiego dopuściło się Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Zielonej Górze polegającego na utrzymaniu w mocy decyzji Starosty Zielonogórskiego pomimo tego, że organ ten przy wydawaniu decyzji z dnia [...] lutego 2013 r. naruszył przepis art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. poprzez zaniechanie zawieszenia toczącego się przed nim postępowania w sprawie wydania decyzji o skierowaniu skarżącego na egzamin sprawdzający kwalifikacje do kierowania pojazdami mechanicznymi do czasu zakończenia toczącego się przed Komendantem Wojewódzkim Policji w Gorzowie Wielkopolskim postępowania w sprawie umorzenia postępowania toczącego się przed Starostą Zielonogórskim w wyżej wymienionej sprawie.

Zdaniem skarżącego stanowisko Sądu pierwszej instancji w świetle okoliczności tego rodzaju, że postępowanie przed Wojewódzkim Komendantem Policji w Gorzowie Wielkopolskim obejmowało także podjęcie przez Komendanta decyzji o skierowaniu do Starosty Zielonogórskiego wniosku o umorzenie prowadzonego przez Starostę postępowania (do czego w świetle prezentowanej w sprawie przez skarżącego argumentacji Komendant był uprawniony) a także istniały podstawy do zawieszenia przez Starostę Zielonogórskiego postępowania w sprawie wydania decyzji o skierowaniu skarżącego na egzamin sprawdzający kwalifikacje do kierowania pojazdami mechanicznymi, jest nieuzasadnione.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 15 § 1 pkt 1 w związku z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych w granicach ich zaskarżenia, a z urzędu bierze jedynie pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie Naczelny Sąd Administracyjny nie dostrzegł okoliczności mogących wskazywać na nieważność postępowania, stąd też kontrola instancyjna ograniczała się do zbadania zasadności zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej.

W skardze kasacyjnej podniesiono jeden zarzut, który sprowadza się do nieprawidłowo przeprowadzonej przez Sąd kontroli zaskarżonej decyzji poprzez niedostrzeżenie, że Starosta Zielonogórski z naruszeniem art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. nie zawiesił postępowania do czasu zakończenia postępowania wszczętego przez skarżącego przed komendantem wojewódzkim Policji o podjęcie działań zmierzających do umorzenia postępowania toczącego się przed Starostą. Zdaniem skarżącego postępowanie powinno być umorzone, bowiem w związku z upływem 3 lat od popełnienia przez niego zarzucanego mu wykroczenia, nastąpiło przedawnienie jego karalności.

Odnosząc się do podniesionego zarzutu, na wstępie należy przedstawić związane z nim aspekty natury ogólnej. Analiza treści regulacji prawnych zawartych w art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy – Prawo o ruchu drogowym oraz przepisów rozporządzenia MSW z dnia 25 kwietnia 2012 r. prowadzi do wniosku, że ewidencja, o której mowa w art. 130 ust. 1 P.r.d. jest swego rodzaju rejestrem (wykazem), w którym wpisów dokonuje wyłącznie uprawniony do tego organ Policji. W sytuacji, w której danemu podmiotowi zostało przyznane prawo do prowadzenia określonej ewidencji, rejestru czy innego wykazu (w braku odmiennych postanowień) tylko ten podmiot jest odpowiedzialny za prawidłowe jego prowadzenie i zgodność z prawem dokonanych wpisów. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że zgodnie z jednolitym orzecznictwem sądowoadministracyjnym (vide: wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 marca 2015 r. sygn. akt I OSK 1808/13, z dnia 4 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 127/13, z dnia 24 października 2012 r., sygn. akt I OSK 1203/11 i I OSK 1306/11, z dnia 15 marca 2012 r., sygn. akt I OSK 413/11, z dnia 9 grudnia 2011 r., sygn. akt I OSK 73/11, z dnia 13 października 2011 r., sygn. akt 1721/10, z dnia 15 września 2010 r., sygn. akt I OSK 1456/09, z dnia 7 września 2010 r., sygn. akt I OSK 1451/09 i postanowienie z dnia 30 sierpnia 2011 r., sygn. akt I OSK 1413/11) wpis do ewidencji prowadzonej przez komendanta wojewódzkiego Policji stanowi czynność materialnoprawną, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., a zatem przysługuje od niego prawo wniesienia skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz prawo wniesienia skargi na bezczynność tego organu w usunięciu punktów karnych. W przypadkach spornych, tylko sąd administracyjny może stwierdzić nieprawidłowość dokonanego wpisu do wspomnianej wyżej ewidencji. Inny organ administracyjny, w toku prowadzonego przez siebie postępowania, takich kompetencji nie posiada i jest związany treścią danych zawartych w ewidencji.

Uzasadnionym zatem jest pogląd, że ani starosta, ani samorządowe kolegium odwoławcze, prowadząc postępowania w sprawie dotyczącej skierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji do prowadzenia pojazdów, nie mają kompetencji do samodzielnego ustalania ilości punktów przypisanych kierowcy ze względu na naruszenie przez niego przepisów ruchu drogowego. Organy te - po myśli art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b P.r.d. - wiąże wniosek komendanta wojewódzkiego Policji o skierowanie danego kierowcy na egzamin sprawdzający jego kwalifikacje, który to wniosek jest składany, gdy w ewidencji wykazane zostało, że kierowca ten przekroczył limit 24 punktów karnych. Zgodnie bowiem z w/w przepisem kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji podlega osoba posiadająca uprawnienie do kierowania pojazdem, skierowana decyzją starosty na wniosek komendanta wojewódzkiego Policji, w razie przekroczenia 24 punktów otrzymanych na podstawie art. 130 ust. 1 cytowanej ustawy.

Reasumując należy stwierdzić, że organ - jakim jest starosta, wydając na wniosek komendanta wojewódzkiego Policji, w razie przekroczenia 24 punktów karnych za przekroczenie przepisów ruchu drogowego, decyzję o skierowaniu na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji ( art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy Prawo o ruchu drogowym), nie ma uprawnienia do badania prawidłowości orzeczenia, w związku z którym naliczone zostały kierowcy punkty karne.

Z powyższego wynika, że ostateczność wpisu decyduje o przyznaniu określonej ilości punktów oraz o obowiązku sporządzenia wniosku o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji. Natomiast bez znaczenia pozostaje już kwestia czy w dniu orzekania przez organ właściwy w sprawach w przedmiocie sprawdzenia kwalifikacji do kierowania pojazdami, wpisy, stanowiące podstawę sporządzenia wniosku przez wojewódzkiego komendanta Policji, pozostają nadal w ewidencji, czy też, stosownie do § 5 ust. 2 rozporządzenia, zostały z niej usunięte np. wobec zatarcia ukarania (skazania). Także przedawnienie karalności wykroczenia za czyny stanowiące naruszenie przepisów ruchu drogowego po skierowaniu wniosku o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji kierowcy nie ma wpływu na możliwość orzekania przez właściwy organ w tym przedmiocie. Cel nadrzędny jakim jest poprawa bezpieczeństwa w ruchu drogowym zadecydował o przyjęciu przez ustawodawcę sztywnej zasady, w myśl której przekroczenie liczby 24 punktów w ciągu roku od pierwszego naruszenia przepisów ruchu drogowego, z którym wiązało się przypisanie odpowiedniej liczby punktów, skutkuje obligatoryjnym skierowaniem na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji, jeżeli liczba punktów znajduje oparcie we wpisach ostatecznych istniejących na dzień sporządzenia wniosku.

Jak to trafnie wskazał Sąd pierwszej instancji decyzje podejmowane na podstawie art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b Prawa o ruchu drogowym są rozstrzygnięciami związanymi. Oznacza to, że jeżeli wniosek właściwego komendanta wojewódzkiego Policji został sporządzony na podstawie wpisów ostatecznych, starosta zobligowany jest orzec o skierowaniu na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji. Organ nie jest uprawniony do weryfikowania czy wpisy ostateczne na dzień sporządzenia wniosku nadal są ujęte w ewidencji, czy też w okresie po skierowaniu wniosku nastąpiło ich wykreślenie wobec przedawnienia karalności wykroczenia. W tym miejscu należy zauważyć, że kontrolne sprawdzenie kwalifikacji stanowi administracyjnoprawną konsekwencję przekroczenia określonej przez ustawodawcę liczby punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego. W rezultacie tych rozważań można zatem stwierdzić, że odrębnym zagadnieniem jest karalność za wykroczenia, wymierzenie kary z kodeksu wykroczeń, a wynikający z art. 114 ust.1 pkt 1 li.b ustawy Prawo o ruchu drogowym administracyjny obowiązek poddania się kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji.

Mając na względzie powyższe wywody, stwierdzić należy, iż nie było podstaw do zawieszenia postępowania w sprawie do czasu rozstrzygnięcia wniosku skarżącego o umorzenie postępowania przez komendanta wojewódzkiego Policji, na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. Zgodnie z tym przepisem organ administracji publicznej zawiesza postępowanie gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji zależy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. W związku z tym, iż pojęcie "zagadnienie wstępne" nie zostało w Kodeksie postępowania administracyjnego zdefiniowane, powołując się na doktrynę wskazać należy, że zagadnieniem wstępnym w rozumieniu powyższego przepisu jest powstałe w toku postępowania zagadnienie o charakterze prawnym, którego rozstrzygnięcie należy do właściwości innego organu lub sądu i zagadnienie to może być odrębnym przedmiotem postępowania przed takim organem lub sądem. Wydanie decyzji o skierowaniu Ł.S. na egzamin sprawdzający kwalifikacje, nie było w tym przypadku uzależnione od kwestii uprzedniego rozpatrzenia przez komendanta wojewódzkiego Policji wniosku skarżącego o umorzenie postępowania.

Żądanie Ł.S. o umorzenie postępowania zawarte w jego wniosku z dnia 2 stycznia 2013 r. skierowanym do komendanta wojewódzkiego Policji dotyczyło sprawy, która została już wszczęta i jest prowadzona przez Starostę Zielonogórskiego. Wniosek bowiem dotyczył sprawdzenia kwalifikacji Ł.S. Starosta Zielonogórski przed złożeniem tego wniosku wszczął bowiem postępowanie administracyjne w sprawie skierowania skarżącego na egzamin sprawdzający kwalifikacje. Naczelny Sąd Administracyjny w całości podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji i korespondujące z nim stanowisko WSA w Warszawie (zawarte w wyroku z dnia 18 września 2013 r. sygn. akt VII SA/Wa 1258/13), które było podstawą oddalenia skargi Ł.S. na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania przez komendanta wojewódzkiego Policji w sprawie umorzenia postępowania - co do braku wpływu tego ostatniego postępowania na wynik sprawy, która jest przedmiotem kontroli przez NSA.

Należy ponownie podkreślić, że komendant wojewódzki Policji nie jest organem prowadzącym postępowanie w sprawie skierowania wnioskodawcy na egzamin sprawdzający kwalifikacje do kierowania pojazdami i jako taki nie może umorzyć postępowania, którego nie prowadzi. Nie można bowiem umorzyć postępowania, które przed nim nie toczy się. W takiej sytuacji wniosek strony organy administracji i Sąd pierwszej instancji prawidłowo uznały za bezprzedmiotowy i tym samym nie mający wpływu na niniejszą sprawę. Komendant Wojewódzki Policji w Gorzowie Wielkopolskim co najwyżej mógłby, jeśli zaszłyby przesłanki do usunięcia punktów z ewidencji przypisanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego, na skutek niezasadnego ich wpisania do tegoż rejestru, wystąpić do Starosty z wnioskiem o rozważenie możliwości umorzenia wszczętego postępowania administracyjnego. Jednak z takim wnioskiem do Starosty nie wystąpił. W rezultacie Sąd Wojewódzki prawidłowo zaakceptował stanowisko SKO, które uznało, że brak było podstaw do zawieszenia postępowania na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. i do uchylenia decyzji organu pierwszej instancji na podstawie art. 138 § 2 k.p.a.

Niezależnie od powyższych wywodów należy wskazać, że stosownie do treści art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. wojewódzki sąd administracyjny uchyla zaskarżoną decyzję jeżeli stwierdzi inne naruszenie przepisów postępowania ( niż określone pod lit. b), tylko jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji podał, że już przed wydaniem zaskarżonego wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie prawomocnym wyrokiem z dnia 18 września 2013 r. sygn. akt VII SA/Wa 1268/13, oddalił skargę Ł.S. na postanowienie odmawiające wszczęcia postępowania z jego wniosku o umorzenie postępowania. Zatem na dzień wydania zaskarżonego wyroku, postępowanie z powodu którego Ł.S. żądał zawieszenia postępowania w niniejszej sprawie, nie toczyło się, ponieważ brak było podstaw do jego wszczęcia. Ponadto trzeba tu dodać, że komendant wojewódzki Policji nie tylko odmówił wszczęcia postępowania, ale i nie złożył wniosku o umorzenie postępowania do Starosty Zielonogórskiego w sprawie skierowania na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji do prowadzenia pojazdów. W tych okolicznościach sprawy, nawet zakładając, że Starosta Zielonogórski naruszyłby art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a., nie sposób przyjąć, że naruszenie to miałoby wpływ na wynik sprawy. Dodać do tego należy, że także z regulacji zawartej w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. wynika, że skargę kasacyjną można oprzeć na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej, pomimo wskazanego w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. wymogu, nie przedstawiono żadnej argumentacji w tym zakresie. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, w okolicznościach niniejszej sprawy, takich rzeczowych argumentów przemawiających za wpływem, tu tylko hipotetycznego naruszenia, na wynik sprawy, nie sposób podać.

Konkludując, Sąd pierwszej instancji wbrew stanowisku skarżącego kasacyjnie, stosownie do treści art. 3 § 1 i 2 pkt 1 p.p.s.a. przeprowadził prawidłową kontrolę zgodności zaskarżonej decyzji z prawem i stosując przewidziane w ustawie środki na podstawie art. 151 p.p.s.a. zasadnie oddalił skargę.

Mając powyższe na względzie, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw i dlatego na podstawie art. 184 p.p.s.a ją oddalił.