drukuj    zapisz    Powrót do listy

6463 Wzory przemysłowe, , Urząd Patentowy RP, Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, II GSK 481/09 - Wyrok NSA z 2010-06-15, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II GSK 481/09 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2010-06-15 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2009-06-01
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Anna Robotowska /przewodniczący sprawozdawca/
Kazimierz Brzeziński
Krystyna Czajecka- Szpringer
Symbol z opisem
6463 Wzory przemysłowe
Sygn. powiązane
VI SA/Wa 710/08 - Wyrok WSA w Warszawie z 2008-11-21
Skarżony organ
Urząd Patentowy RP
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Robotowska (spr.) Sędzia NSA Kazimierz Brzeziński Sędzia del. WSA Krystyna Czajecka-Szpringer Protokolant Ewa Czajkowska po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2010 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej R. i S-ka S.A. Z. P. O. w B.-B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 21 listopada 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 710/08 w sprawie ze skargi R. i S-ka S.A. Z. P. O. w B.-B. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] października 2007 r. nr Sp. [...] w przedmiocie unieważnienia prawa z rejestracji wzoru przemysłowego 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W.; 2. zasądza od Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej na rzecz R. i S-ka S.A. Z. P. O. w B.-B. kwotę 797 (siedemset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

R. S.A. Z. P. O. wniósł skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 21 listopada 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 710/08, którym Sąd ten oddalił skargę R. S.A. Z. P. O. z siedzibą w B. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z [...] października 2007 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa z rejestracji wzoru przemysłowego pt. "Butelka z zakrętką" nr [...].

Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekał w następującym stanie faktycznym:

Decyzją z [...] stycznia 2003 r. Urząd Patentowy RP, na podstawie art. 110 i art. 111 w zw. z art. 316 ust. 1, 4 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. 2001 r., Nr 49, poz. 508), udzielił na rzecz R. S.A. Z. P. O. prawa z rejestracji wzoru przemysłowego pt "Butelka z zakrętką" nr [...]. Zgłoszenia wzoru dokonano [...] kwietnia 2001 r. [...].

5 maja 2006 r. U.N.V., wystąpił do Urzędu Patentowego RP działającego w trybie postępowania spornego z wnioskiem o unieważnienie wspomnianego prawa z rejestracji wzoru przemysłowego. Jako podstawę prawną wniosku wskazano przepisy art. 102, 103, 104, 106 ust. 1 i 117 w związku z art. 316 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2001 r. Nr 49 poz. 508).

Interes prawny wnioskodawca uzasadniał faktem posiadania prawa ochronnego na przestrzenny znak towarowy [...] z wcześniejszym pierwszeństwem od 28 stycznia 1999 r., naruszanego w ocenie wnioskodawcy przez sporny wzór przemysłowy.

Wniosek uzasadniono przede wszystkim faktem naruszenia przez zarejestrowany wzór prawa ochronnego na przestrzenny znak towarowy, który stanowi prawo majątkowe wnioskodawcy w rozumieniu art. 117 ust. 2 p.w.p. Ponadto, zdaniem wnioskodawcy, rejestracja spornego wzoru nastąpiła także z naruszeniem dobrych obyczajów, o których mowa w art. 106 ust. 1 p.w.p., gdyż uprawniony z rejestracji wykorzystał renomę znaku towarowego nr [...]. Argumentacja ta została wsparta zdjęciami stanowiącymi, w ocenie wnioskodawcy, kadry 4 reklam telewizyjnych znaku przestrzennego nr [...] emitowanych przed datą zgłoszenia spornego wzoru, oraz artykuły prasowe z lat 1999 i 2000 oraz z pierwszych trzech miesięcy 2001 r.

Wnioskodawca podniósł także, że w dacie zgłoszenia do ochrony wytwór według postaci przedmiotowego wzoru nie posiadał zdolności rejestrowej określonej w art. 102 i 103 p.w.p. z powodu braku nowości, z uwagi na intensywne używanie na polskim rynku butelki będącej przedmiotem znaku przestrzennego nr [...] przed datą pierwszeństwa spornego prawa z rejestracji ([...] kwietnia 2001 r.). Jako materiał dowodowy załączono wydruki z bazy internetowej Urzędu Patentowego dotyczące spornego wzoru przemysłowego pt "Butelka z zakrętką" nr [...] oraz przeciwstawionego mu znaku przestrzennego nr [...].

Zdaniem żądającego unieważnienia prawa z rejestracji wzoru przemysłowego, sporny wzór nie był także oryginalny w rozumieniu art. 104 p.w.p., o czym może świadczyć istnienie dużego stopnia swobody twórczej przy projektowaniu spornego wzoru przemysłowego. Na dowód tego przedłożono wydruki ze sklepów internetowych przedstawiające różne butelki do środków czyszczących.

W odpowiedzi na wniosek uprawniony z rejestracji wzoru przemysłowego wniósł o jego oddalenie, podnosząc, że wydruki z bazy internetowej Urzędu Patentowego nie mogą stanowić materiału dowodowego w sprawie, zaś zdjęcia stanowiące kadry 4 reklam telewizyjnych znaku przestrzennego nr [...] emitowanych przed datą zgłoszenia spornego wzoru nie są podpisane za zgodność, natomiast artykuły prasowe dotyczą jedynie nazwy [...].

Uprawniony porównał także butelki będące przedmiotem spornego wzoru przemysłowego pt.: "Butelka z zakrętką" nr [...] oraz przeciwstawionego mu znaku przestrzennego nr [...] i stwierdził, że konstrukcja i wygląd zewnętrzny porównywanych butelek różnią się zasadniczo w zakresie wymiarów gabarytowych, przy czym butelka według spornego wzoru posiada: skośną powierzchnię wypukłą na ścięciu pod zakrętką, dwa wgłębienia poniżej szyjki, wypukłą opaskę w sąsiedztwie dna, dwie płaskie powierzchnie na opasce w sąsiedztwie dna, oraz wgłębienia na opasce w sąsiedztwie dna.

Decyzją z [...] października 2007 r. nr [...] Urząd Patentowy RP działający w trybie postępowania spornego na podstawie art. 102, 104, 117 ust. 2 w zw. z art. 316 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. 2001 r., Nr 49, poz. 508) i art. 98 k.p.c. w zw. z art. 256 ust. 2 powołanej ustawy unieważnił prawo z rejestracji wzoru przemysłowego "Butelka z zakrętką" nr [...] (pkt 1) i przyznał U.N.V. od firmy R. S.A. Z. P. O. 2.000 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Organ uznał, że podstawę prawną rozstrzygnięcia wniosku o unieważnienie prawa z rejestracji ww. wzoru przemysłowego stanowi powołana ustawa w brzmieniu pierwotnym, jako że przedmiotowy wzór przemysłowy został zgłoszony do rejestracji w dniu [...] kwietnia 2001 r. jako zgłoszenie wzoru zdobniczego przed dniem wejścia w życie ustawy p.w.p. i zarejestrowany [...] stycznia 2003 r. na podstawie przepisów art. 110 i 111 w związku z art. 316 ust. 1 i 4 ustawy p.w.p. w jej pierwotnym brzmieniu (Dz. U. z 2001 r. Nr 49 poz. 508).

Zgodnie z definicją wzoru przemysłowego zawartą w art. 102 p.w.p. (analogicznie jak w uprzednio obowiązującym przepisie paragrafu 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1963 r. w sprawie ochrony wzorów zdobniczych), wzorem przemysłowym jest nowa i oryginalna, nadająca się do wielokrotnego odtwarzania, postać wytworu, przejawiająca się w szczególności w jego kształcie, właściwościach powierzchni, barwie, rysunku lub ornamencie.

Organ wskazał, że analiza porównawcza spornego wzoru przemysłowego, z materiałami przeciwstawionymi sprowadza się do porównania postaci wytworu stanowiącego przedmiot spornego wzoru i postaci wytworów ujawnionych w materiałach przeciwstawionych, niezależnie od charakteru tych materiałów, przy czym zgodnie z ustalonym orzecznictwem, za postacie wytworów uważa się ich wszystkie cechy widoczne w ich normalnym użytkowaniu.

Porównując oba przedmioty ochrony Urząd Patentowy RP wskazał, że przedmiotem spornego wzoru przemysłowego pt.: "Butelka z zakrętką" nr [...] jest butelka z zakrętką, której korpus i dno mają kształt owalu, przy czy górna część butelki jest osłonięta zakrętką o kształcie stożka ściętego (o bardzo małym kącie zbieżności) zaopatrzoną na całym obwodzie we wzdłużne rowki i dwie płaskie powierzchnie umieszczone naprzeciw siebie, gdzie górna część ma sfazowaną wzdłuż płaszczyzny powierzchnię i ma poniżej, po obu bocznych stronach, dwa podłużne wgłębienia o kształcie prostokąta, którego krótsze boki są zaokrąglone, środkowa część butelki ma wgłębioną w stosunku do górnej i dolnej części powierzchnię o obrysie owalu, a dolna część butelki ma wypukłą obwodową opaskę zaopatrzoną w dwie naprzeciwległe płaskie powierzchnie o kształcie zaokrąglonego od góry prostokąta i łezkowate wgłębienia umieszczone od strony czołowej.

Wytworem ujawnionym jako przedmiot znaku przestrzennego nr [...] jest zaś butelka z zakrętką której korpus i dno mają kształt owalu, przy czym górna część butelki jest osłonięta zakrętką, o kształcie zbliżonym do kształtu stożka ściętego o bardzo małym kącie zbieżności, zaopatrzoną na całym obwodzie we wzdłużne rowki i dwie płaskie powierzchnie umieszczone naprzeciw siebie, gdzie górna część ma sfazowaną wzdłuż płaszczyzny powierzchnię i ma poniżej, po obu bocznych (węższych) stronach, dwa podłużne wgłębienia o kształcie prostokąta, którego krótsze boki są zaokrąglone, środkowa część butelki ma wgłębioną w stosunku do górnej i dolnej części powierzchnię o obrysie owalu, a dolna część butelki ma wypukłą obwodową opaskę zaopatrzoną w dwie naprzeciwległe powierzchnie o kształcie zaokrąglonego od góry prostokąta.

Biorąc pod uwagę powyższe organ uznał, że zachodzi znaczne podobieństwo obu porównywanych wytworów, według spornego wzoru przemysłowego pt.: "Butelka z zakrętką" nr [...] oraz przeciwstawionego mu znaku przestrzennego nr [...], wynikłe z praktycznej tożsamości w zakresie cech istotnych ukształtowania, wskazanych w zastrzeżeniu i uwidocznionych na rysunku zawartym w dokumentacji zgłoszeniowej spornego wzoru, co, zdaniem organu, uzasadnia zarzut wnioskodawcy, że wykorzystywanie przedmiotowego wzoru przemysłowego narusza jego prawo ochronne na przestrzenny znak towarowy [...], stanowiące prawo majątkowe w rozumieniu art. 117 ust. 2 p.w.p.

Urząd Patentowy uznał, że fakt ten stanowi samoistną podstawę unieważnienia spornego wzoru przemysłowego, co w świetle utrwalonego orzecznictwa zwalnia od oceny pozostałych przesłanek zdolności rejestrowej, jednak organ odniósł się także do pozostałych zarzutów uznając, że wzór przemysłowy pt.: "Butelka z zakrętką" nr [...] nie jest oryginalny w rozumieniu art. 104 p.w.p., gdyż nie różni się on w sposób wyraźny od znanego wytworu według przeciwstawionego mu znaku przestrzennego nr [...], co wynika z tożsamości w zakresie cech istotnych ukształtowania, wskazanych w zastrzeżeniu i uwidocznionych na rysunku zawartym w dokumentacji zgłoszeniowej spornego wzoru (jak wskazano powyżej), przy czym jest on tak podobny do przeciwstawionego mu znaku przestrzennego nr [...], że można uznać, iż jest on pozbawiony indywidualnego charakteru. Przy ocenie oryginalności organ, co podniósł, uwzględnił swobodę twórczą w zakresie projektowania kształtu butelek, na którą wskazują przedłożone wydruki ze sklepów internetowych przedstawiające różne butelki do środków czyszczących.

Organ nie podzielił zarzutu wnioskodawcy odnośnie braku nowości wskazując, że przedmiotowy wzór przemysłowy pt.: "Butelka z zakrętką" nr [...] jest nowy w rozumieniu art. 103 powołanej ustawy p.w.p., ponieważ nie został podany do powszechnej wiadomości w sposób umożliwiający jego odtworzenie, zaś różnice pomiędzy porównywanymi wytworami tj.: skośna powierzchnia wypukła na ścięciu pod zakrętką, brak ścięć bocznych pod zakrętką, inaczej położone dwa wgłębienia poniżej szyjki, brak łezkowatych wgłębień poniżej szyjki, łezkowate wgłębienia umieszczone od strony czołowej na opasce w sąsiedztwie dna, oraz dwie płaskie powierzchnie na opasce w sąsiedztwie dna, uniemożliwiają pełne odtworzenie przedmiotowego wzoru na podstawie przeciwstawionego mu znaku przestrzennego nr [...].

Urząd Patentowy nie zgodził się także z twierdzeniem wnioskodawcy, jakoby wykorzystywanie spornego wzoru było sprzeczne z dobrymi obyczajami w rozumieniu art. 106 ust. 1 p.w.p., Organ wskazał, że zgodnie z ustalonym orzecznictwem przepis ten odnosi się do wzoru przemysłowego jako takiego i jest związany z cechami tego wzoru, a nie z postępowaniem uprawnionego. Przedmiotowy wzór ma zaś charakter czysto techniczny i nie posiada cech sprzecznych z dobrymi obyczajami.

R. S.A. Z. P. O. zaskarżyła decyzję Urzędu Patentowego z [...] października 2007 r. nr [...] i wniosła o jej uchylenie w całości zarzucając jej:

- naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a.),

- naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a.), oraz zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów procesu (w tym kosztów zastępstwa procesowego) według norm przepisanych z zastrzeżeniem możliwości złożenia spisu kosztów na rozprawie sądowej przed wydaniem wyroku.

Skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego polegające na:

- niewłaściwym niezastosowaniu przepisów ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z dnia 21 maja 2001 r., ze zmianami Dz.U.02.108.945, Dz.U.02.153.1271 oraz Dz.U.02.108.945), w szczególności poprzez niewłaściwe niezastosowanie:

- art. 104 p.w.p. – tj. brak przyjęcia określonych w nim wymogów wpływających na indywidualny charakter wzoru przemysłowego, tj. zorientowanego użytkownika, czy zakresu swobody twórczej,

- art. 104 w zw. z art. 13 p.w.p. – tj. brak przyjęcia, że indywidualnego charakteru nie mógł zniweczyć przestrzenny znak towarowy, skoro został publicznie udostępniony po dacie pierwszeństwa wzoru przemysłowego zaś z ostrożności procesowej, gdyby Sąd przyjął za właściwe dla rozstrzygnięcia przepisy p.w.p. w brzmieniu pierwotnym strona zarzuciła :

1. błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 104 p.w.p. - poprzez nieuwzględnienie zapisów Układu Europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Rzecząpospolitą Polską, z jednej strony, a Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z drugiej strony, a w konsekwencji także Dyrektywy 98/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 1998 r. w sprawie prawnej ochrony wzorów, a co za tym idzie brak uwzględnienia w ramach oceny indywidualnego charakteru wzoru przemysłowego m.in. zorientowanego użytkownika, zakresu swobody twórczej oraz publicznego udostępnienia po dacie pierwszeństwa wzoru przemysłowego

względnie także

2. błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 104 p.w.p. - poprzez brak przyjęcia, że słowo "znany", użyte w art. 104 p.w.p. należy oceniać jako udostępniony publicznie przed datą pierwszeństwa wzoru przemysłowego,

3. błędną wykładnię art. 104 p.w.p. - poprzez brak dokonania oceny oryginalności tylko w zakresie elementów, które nie są uwarunkowane wymogami funkcjonalnymi, poprzez niewłaściwy brak przyjęcia, że wzór przemysłowy nie posiada indywidualnego charakteru (nie jest oryginalny) tylko wówczas, gdy przeciwstawi się mu inny wzór przemysłowy, a nie przestrzenny znak towarowy oraz poprzez niewłaściwe przyjęcie, że wzór przemysłowy powinno się porównywać do wcześniejszego wzoru przy uwzględnieniu podobieństw, zamiast przyjęcia, że winno się porównywać różnice,

4. błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 117 ust. 2 p.w.p. - poprzez niewłaściwy brak przyjęcia, że w przypadku powoływania się na naruszenie prawa majątkowego należy wykazać stwierdzenie takiego naruszenia, dokonane przez sąd powszechny, a samo ewentualne istnienie podobieństwa tej podstawy stanowić nie może, co miało wpływ na wynik sprawy, gdyż spowodowało wydanie decyzji unieważniającej prawo z rejestracji wzoru przemysłowego pt. "Butelka z zakrętką" nr [...] i obciążającej stronę skarżącą - kosztami postępowania w sytuacji, gdy w sprawie winna zostać wydana decyzja oddalająca żądanie wnioskodawcy;

Ponadto podniesiono naruszenie przepisów postępowania tj.:

- art. 2558 ust. 1 pkt 6 p.w.p. polegające na błędnym wskazaniu podstawy prawnej wydanej decyzji, ponieważ Urząd Patentowy za podstawę rozstrzygnięcia przyjął art. 104 p.w.p. w brzmieniu pierwotnym (co potwierdził w treści uzasadnienia), podczas gdy powinien był wskazać jako podstawę prawną decyzji art. 104 ust. 1 i ust. 2 p.w.p. w brzmieniu obowiązującym w dniu [...] stycznia 2003 r., to jest w dniu wydania decyzji o zarejestrowanie wzoru przemysłowego nr [...];

- art. 80 k.p.a. w zw. z art. 256 ust. 1 p.w.p., poprzez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych i niewłaściwą ocenę dowodów, polegające w szczególności na:

1. niepełnym i wadliwym opisie wzoru przemysłowego, w zakresie pominięcia rzeczywistego wyglądu zakrętki (istnienie rowków, ich odstępów, powierzchni płaskich etc.)

2. niepełnym i wadliwym opisie przestrzennego znaku towarowego, w zakresie pominięcia koloru korpusu i zakrętki, jak również niezgodnego z prawdą wskazania wyglądu zakrętki (kształt stożka posiada tylko górna część zakrętki, natomiast dolna część ma kształt walca) oraz wskazania nieistniejących powierzchni płaskich po bokach, przy jednoczesnym nieopisaniu płaskich, skośnych powierzchni o kształcie półkoli występujących w górnej części bocznych ścian butelki, a także pominięcie istotnych cech górnej części butelki, tj. trzech wgłębień (o różnych wymiarach) o kształcie prostokąta, którego krótsze boki są zaokrąglone,

3. przy uwzględnieniu właściwego zastosowania odpowiedniej wersji p.w.p. oraz prawidłowej wykładni opisanych przepisów - niewłaściwe przyjęcie, że wzór przemysłowy nie posiadał przymiotu indywidualnego charakteru (oryginalności).

- art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 256 ust. 1 p.w.p., poprzez niewłaściwe rozpatrzenie materiału dowodowego zebranego w sprawie, polegające m.in. na błędach wyszczególnionych w pkt II powyżej,

- art. 7 k.p.a. w zw. z art. 256 ust. 1 p.w.p., poprzez zaniechanie podjęcia kroków niezbędnych do należytego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, a także przez prowadzenie postępowania w sprzeczności z zasadą praworządności, co objawiało się w naruszeniu wymienionych w skardze przepisów prawa materialnego i proceduralnego,

- i art. 8 k.p.a. w zw. z art. 256 ust. 1 p.w.p., poprzez prowadzenie postępowania w sposób podważający zaufanie obywateli do organów administracji publicznej, przez m.in. naruszenie, niewłaściwe zastosowanie lub błędną wykładnię przywołanych wyżej przepisów, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż spowodowało nienależyte wyjaśnienie wszystkich jej okoliczności i doprowadziło Urząd Patentowy do błędnych ustaleń i wniosków.

Skarżący podniósł także, że wzór przemysłowy nr [...] został zarejestrowany [...] stycznia 2003 r., a zatem właściwe dla oceny wniosku o unieważnienie powinny być przepisy obowiązujące w tym dniu, a więc p.w.p. w wersji nadanej przez ustawę z dnia 6 czerwca 2002 r. o zmianie ustawy - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z dnia 17 lipca 2002 r.), kiedy to art. 102-105 p.w.p. otrzymały nowe, zmienione brzmienie, a tym samym inna jest treść normatywna dekodowanych na ich podstawie norm prawnych. Urząd błędnie jednak zastosował powołaną ustawę w jej pierwotnym brzmieniu.

Wskazano również, że Urząd Patentowy RP nieprawidłowo przy tym uznał, że przedmiotowe postępowanie dotyczy sprawy naruszenia prawa do znaku towarowego (w zakresie oceny podobieństw), a nie unieważnienia prawa z rejestracji wzoru przemysłowego. Te dwa postępowania są znacząco odmienne: przede wszystkim inny jest cel i metody, jak również instytucje uprawnione do dokonywania oceny. W przypadku zarzutu, że wykorzystanie wzoru przemysłowego narusza prawa osobiste lub majątkowe osób trzecich miarodajnym w tym zakresie może być wyrok sądu.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy RP jak i uczestnik postępowania U.N.V. wnieśli o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zaskarżonym wyrokiem oddalił skargę.

Sad I instancji podniósł przede wszystkim, że Urząd Patentowy RP działający w trybie postępowania spornego rozpoznając powyższy wniosek i wydając decyzję w sprawie, której przedmiotem było objęte nim żądanie działał w ramach swojej właściwości i przypisanych ustawą zadań. Nie doszło zatem wbrew przekonaniu skarżącej do naruszenia przepisów o charakterze ustrojowym.

WSA w Warszawie wskazał także, zaskarżona decyzja została podjęta na podstawie art. 102, art. 104 i art. 117 ust. 2 p.w.p. z tym, że Urząd Patentowy RP uznał, iż zostały spełnione przesłanki do zastosowania w sprawie art. 117 ust. 2 p.w.p. i przyjęcia, iż ich spełnienie stanowi samoistną podstawę unieważnienia spornego wzoru.

Rozpoznając kolejne zarzuty skargi Sąd podkreślił, że zgodnie z art. 284 pkt 6 p.w.p. sprawy o naruszenie praw wyłącznych w tym prawa z rejestracji rozpatrywane są w trybie postępowania cywilnego tyle, że tak ukształtowana właściwość sądu powszechnego pozostaje bez związku z rozpoznawaną sprawą. Przesłanką unieważnienia ustaloną w art. 117 ust. 2 p.w.p. nie jest bowiem naruszenie prawa wyłącznego, tylko stwierdzenie, że wykorzystywanie wzoru przemysłowego narusza prawa osobiste lub majątkowe osób trzecich, a na takim twierdzeniu skarżąca opiera swoje żądanie unieważnienia spornego wzoru. Twierdzi bowiem (niezależnie od zarzutów dot. braku przesłanek ustawowych do udzielenia ochrony), że we wzorze przemysłowym wykorzystano przeciwstawiony znak towarowy skutkiem czego naruszono jego prawa majątkowe związane z tym znakiem. Z tego powodu, zdaniem Sądu I instancji, niezasadne są twierdzenia skarżącego, że Urząd Patentowy błędnie uznał, iż postępowanie dotyczy naruszenia prawa do znaku towarowego, gdyż z treści zaskarżonej decyzji wraz z uzasadnieniem wyraźnie wynika, że Urząd Patentowy RP działający w postępowaniu spornym rozpoznał wniosek o unieważnienie spornego wzoru przemysłowego i wydał rozstrzygnięcie wyłącznie w tym przedmiocie.

WSA w Warszawie wskazał także, że nie jest kwestionowana właściwość Urzędu Patentowego w zakresie rozpoznawania wniosków o unieważnienie znaku towarowego na podstawie art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych, tj. w przypadku naruszenia praw osobistych i majątkowych. Sąd zgodził się ze stanowiskiem WSA w Warszawie wyrażonym w wyroku z dnia 16 listopada 2004 r. sygn. akt II SA 4666/03, iż "Urząd Patentowy RP działający w trybie spornym jest właściwy do rozstrzygnięcia żądania unieważnienia prawa, jeżeli u jego podstaw nie leży spór co do kwestii o charakterze podmiotowym, a taka sytuacja w sprawie nie zachodzi". Zdaniem Sądu w przypadku przepisu art. 117 ust. 2 p.w.p. mamy do czynienia z analogiczną sytuacją. Z tego też powodu uznał, że nie ma podstaw do przyjęcia, iż art. 117 ust. 2 p.w.p. jest niezgodny z prawem wspólnotowym.

Zdaniem WSA w Warszawie, Urząd Patentowy RP dokonał porównania z przeciwstawionym wzorem (przedmiotem znaku przestrzennego) przez cechy wskazane jako istotne w dokumentacji zgłoszeniowej, a nie jak wydaje się czynić strona na podstawie wyrobów będących w obrocie rynkowym i dał temu wyraz w zawartej w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji analizie porównawczej. Miał przy tym, stosownie do art. 101 p.w.p., na uwadze postać wytworu stanowiącego przedmiot spornego wzoru i postaci wytworów objętych przeciwstawionymi materiałami rozumianą jako wszystkie cechy widoczne w ich normalnym użytkowaniu. Analiza ta wskazuje na podobieństwo obu porównywanych wytworów w stopniu uzasadniającym stwierdzenie, iż zachodzi przesłanka, o której mowa w art. 117 ust. 2 p.w.p. Sąd podkreślił także, iż obowiązujące prawo nie zawiera zakazu przeciwstawienia wzorowi przemysłowemu przestrzennego znaku towarowego.

WSA wskazał następnie, iż stosownie do art. 153 ust. 2 p.w.p. ochrona przeciwstawionego znaku obejmuje dzień zgłoszenia jak i cały okres od dnia zgłoszenia do jego udzielenia i przyszły okres. Z chwilą udzielenia ochrony trwa ona zatem od dnia zgłoszenia tj. od [...] kwietnia 2001 r. zaś prawo z rejestracji spornego wzoru zostało udzielone z późniejszym pierwszeństwem, bo od dnia [...] stycznia 2003 r. Za nietrafne uznał więc twierdzenie skarżącej, że w dacie zgłoszenia wzoru nie istniało żadne skuteczne prawo, które można przeciwstawić skarżącemu.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku R. S.A. Z. P. O. wniósł o uchylenie go w całości i rozpoznanie skargi zgodnie z żądaniem skarżącego, względnie o odroczenie rozprawy i przedstawienie Trybunałowi Sprawiedliwości zagadnienia prawnego budzącego poważne wątpliwości w kwestii zgodności art. 117 ust 2 p.w.p. z art. 11 dyrektywy 98/71/WE Rady i Parlamentu Europejskiego z 13 października 1998 r. w sprawie prawnej ochrony wzorów, ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych.

Wnoszący skargę kasacyjną wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów postępowania tj.:

1. naruszenie art. 1 § 1 w zw. z art. 1 § 2 w zw. z art. 3 § 2 w zw. z art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez przedstawienie sprawy niezgodnie ze stanem rzeczywistym, w szczególności w zakresie przyjęcia istnienia podobieństwa zestawionych ze sobą przestrzennego znaku towarowego oraz wzoru przemysłowego, podczas gdy zebrany materiał dowodowy do takiego stwierdzenia nie uprawniał.

2. naruszenie art. 151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. poprzez oddalenie skargi pomimo naruszenia przez organ art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a., w szczególności poprzez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych i niewłaściwej oceny dowodów ujawniających się m. in. w:

a. niepełnym i wadliwym opisie wzoru przemysłowego w zakresie pominięcia rzeczywistego wyglądu zakrętki,

b. niepełnym i wadliwym opisie przestrzennego znaku towarowego w zakresie pominięcia koloru korpusu i zakrętki, jak również niezgodnego z prawdą wskazania wyglądu zakrętki oraz wskazania nieistniejących powierzchni płaskich po bokach, przy jednoczesnym nieopisaniu płaskich, skośnych powierzchni o kształcie półkoli występujących w górnej części butelki, a także pominięcie innych istotnych cech górnej części butelki,

3. naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. polegające na braku przeanalizowania wszystkich zarzutów zawartych w skardze, bądź przeanalizowaniu pobieżnym

Kasator zarzucił także naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1. błędnej wykładni art. 117 ust. 2 p.w.p. poprzez mylną interpretację treści przepisu, w szczególności w zakresie nieprawidłowego uznania, że to organ, a nie sąd powszechny był w niniejszej sprawie uprawniony do oceny, czy "wykorzystywanie wzoru przemysłowego narusza prawa osobiste lub majątkowe osób trzecich", a także na pominięciu w ocenie pojęcia samego wykorzystywania wzoru przemysłowego, jak również niedopuszczalne utożsamienie istnienia podobieństwa z faktem naruszenie praw osób trzecich.

2. błędnym zastosowaniu art. 117 ust. 2 p.w.p.. który nie powinien znaleźć zastosowania w sprawie jako niezgodny z art. 11 dyrektywy 98/71/WE.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podkreślono brak lub niepełne odniesienie się Sądu I instancji do szeregu zarzutów zawartych w skardze. Zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną czyni to wyrok niezrozumiałym i arbitralnym. Wskazuje np. lakoniczne odniesienie się do zarzutu niezgodności art. 117 ust. 2 p.w.p. z dyrektywą 98/71/WE, w którym WSA w Warszawie wyraził pogląd, że "nie ma przy tym podstaw do przyjęcia iż art. 117 ust. 2 p.w.p. jest niezgodny z prawem wspólnotowym". Podobnie Sąd tylko jednym zdaniem odniósł się do kwestii wykładni art. 117 ust. 2 w zakresie wpływu na nią faktu, że ochrona na prawo wyłączne przeciwstawione wzorowi zostało już udzielone, czy nie. Kasator podkreślił, że wszystko to powoduje, że trudno jest się zorientować dlaczego Sąd przyjął takie a nie inne rozstrzygnięcie. Przywołał w tym miejscu także m.in. wyrok NSA z 29 stycznia 2008 r., sygn. akt I FSK 142/07, w którym Sad ten wskazał, że sąd administracyjny musi odnieść się do wszystkich wątpliwości podnoszonych w skardze oraz zarzutów stron, a samo ich zacytowanie i wymienienie nie jest wystarczające by uznać , że uzasadnienie wyroku odpowiada treści art. 141 § 4 p.p.s.a.

Następnie wskazano szereg uchybień Urzędu Patentowego RP w zakresie oceny podobieństwa zastrzeżonego wzoru przemysłowego oraz przeciwstawionego znaku przestrzennego, jakie – zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną – zignorował lub powielił WSA w Warszawie. Dotyczyły one m.in. kształtu i faktury zakrętki, górnej części korpusu oraz spodu butelki. Ponadto zauważono, że organ dodatkowo dokonał błędnych ustaleń pomijając istotne cechy znaku (kolor), a także niezgodnie z prawdą opisując zakrętkę, górną część butelki oraz jej spód, zaś WSA te ustalenia zaakceptował.

Uzasadniając zarzut naruszenia prawa materialnego wnoszący skargę kasacyjną argumentował, że uprawnionym do oceny, czy sporny wzór narusza prawa majątkowe osób trzecich jest jedynie sąd powszechny. Wskazał przy tym m.in. na decyzję Urzędu Patentowego RP z 26 września 2005 r., nr Sp. 218/04, w której wyrażono pogląd, iż "w świetle utrwalonego orzecznictwa i praktyki Urzędu, w przypadku zarzutu, że wykorzystanie wzoru przemysłowego narusza prawa osobiste lub majątkowe osób trzecich miarodajnym w tym zakresie może być wyrok sądu".

Odnosząc się do kwestii naruszania prawa do znaku towarowego przez wzór przemysłowy przywołano wyrok WSA w Warszawie z 14 marca 2006 r., sygn. akt VI SA/Wa 1992/05, w którym WSA wyraził pogląd, iż "znak towarowy nie może stanowić mechanizmu zabraniającego wytwarzania pewnych wyrobów przez konkurentów, a jeżeli nie jest chroniony innymi prawami, może być wytwarzany także przez konkurentów jeżeli oznaczają go oni własnymi znakami towarowymi, a nie podrabiają znaków innego przedsiębiorcy", do którego WSA w zaskarżonym wyroku się nie odniósł. Przytoczono także treść art. 296 ust. 2 p.w.p., który odnosi się do naruszenia prawa ochronnego na znak towarowy.

Pozostała część uzasadnienia dotyczy argumentacji poświęconej zarzutowi niezgodności art. 117 ust. 2 p.w.p. z prawem wspólnotowym. Sprowadza się on do wątpliwości, czy przepis ten implementuje postanowienie art. 11 ust. 2 dyrektywy, który mówi o fakultatywnej podstawie unieważnienia wzoru w przypadku jego kolizji z użytym w nim odróżniającym znakiem, gdy prawo wspólnotowe lub krajowe daje właścicielowi znaku prawo zakazania jego stosowania. Wskazano przy tym, że wprowadzenie fakultatywnych przesłanek unieważnienia prawa (nie wprowadzonych na skutek obligatoryjnych postanowień dyrektywy) "powinno nastąpić wprost, a nie w sposób dorozumiany". Kasator podkreślił także, że termin kolizja to nie to samo co naruszenie. M.in. z tych powodów skarżący uważa, że przepis art. 117 ust. 2 p.w.p. jest niezgodny z prawem wspólnotowym.

Kasator wniósł także o zasądzenie kosztów postępowania.

Uczestnik postępowania wniósł o oddalenie skargi.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zarzuty podniesione w skardze kasacyjnej dotyczą naruszenia tak przepisów prawa procesowego, jak i prawa materialnego. Przede wszystkim należy odnieść się do zarzutu, iż Urząd Patentowy nie był właściwy do rozpoznania wniosku o unieważnienie prawa z rejestracji wzoru przemysłowego, opartego na przesłance z art. 117 ust. 2 p.w.p. Zarzut ten w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie jest zasadny. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, iż wniosek o unieważnienie prawa z rejestracji wzoru przemysłowego był oparty na zarzutach naruszenia przesłanek zawartych w art. 102, 103, 104, 106 ust. 1 i 117 p.w.p. Zaskarżoną decyzją Urząd Patentowy RP unieważnił prawo z rejestracji wzoru przemysłowego na podstawie art. 102, 104 i 117 ust. 2 w zw z art. 316 ust. 1 p.w.p.

Odnosząc się do zarzutu skarżącego co do właściwości Urzędu Patentowego RP w zakresie orzekania na podstawie przesłanki zawartej w art. 117 ust. 2 p.w.p. Wojewódzki Sąd Administracyjny podniósł, że przesłanką unieważnienia prawa ochronnego ustaloną w tym przepisie jest stwierdzenie, że wykorzystywanie wzoru przemysłowego narusza prawa majątkowe lub osobiste osób trzecich. Sąd ten wskazał, że w orzecznictwie nie była nigdy kwestionowana właściwość Urzędu Patentowego RP w zakresie rozpoznawania wniosków o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego na podstawie art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych, tj. w przypadku gdy udzielone prawo naruszało prawa osobiste lub majątkowe osób trzecich.

Naczelny Sąd Administracyjny podziela ten pogląd, jak również pogląd wyrażony w wyroku WSA w Warszawie z dnia 16 listopada 2004 r. sygn. akt II SA 4666/03, iż "Urząd Patentowy RP działający w trybie spornym jest właściwy do rozstrzygnięcia żądania unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy (...), jeżeli u podstaw tego żądania nie leży spór co do kwestii, której ze stron przysługuje prawo do określonego oznaczenia. Innymi słowy Urząd Patentowy RP uprawniony jest do rozstrzygania kwestii naruszenia praw osobistych lub majątkowych, o ile kwestia ta dotyczy sfery przedmiotowej znaku." Taki sam pogląd, co do kwestii właściwości Urzędu Patentowego RP wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 27 listopada 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 1388/07, wskazując iż Urząd Patentowy RP posiada wyłączną kognicję w sprawach z zakresu decyzji w przedmiocie rejestrowalności znaku towarowego, jak i przeszkód w rejestracji określonego znaku oraz posiada uprawnienia do samodzielnego ustalenia faktów i dokonania prawnej oceny zebranego materiału dowodowego, w tym do ustalenia, czy znak towarowy narusza prawa osobiste lub majątkowe.

Analogiczna do art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych jest regulacja w art. 131 ust. 1 pkt 1 p.w.p., który stanowi o przeszkodzie rejestracji znaku towarowego z uwagi na naruszenie praw osobistych i majątkowych osób trzecich. Wojewódzki Sąd Administracyjny trafnie przyjął, iż ratio legis art. 117 ust. 2 p.w.p. było również udzielenie tego rodzaju ochrony w sytuacjach, gdy chodzi o wzór przemysłowy.

Przechodząc do zarzutów naruszenia prawa procesowego, w pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu naruszenia przez WSA art. 141 § 4 p.p.s.a. Należy zwrócić uwagę, że przepis ten może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną, jeżeli uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia (zob. uchwała NSA z dnia 15 lutego 2010 r., sygn. akt II FPS 8/09).

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny powinien wyczerpująco odnieść się do wszystkich zarzutów skarżącego i powinno ono odzwierciedlać proces myślowy sędziów tak, aby można było dostrzec ewentualne błędy w procesie wyrokowania.

Wielokrotnie w orzecznictwie podkreślano, że wojewódzki sąd administracyjny nie ustala stanu faktycznego, a jedynie ocenia, czy organ wydający decyzję lub inny akt administracyjny podczas ustalania tego stanu nie naruszył przepisów w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Niezbędne jest zatem odniesienie się wojewódzkiego sądu administracyjnego do tej kwestii w uzasadnieniu orzeczenia. Nie jest bowiem rolą strony domyślanie się, jakie elementy stanu faktycznego zostały przez sąd przyjęte i z jakiego powodu. Zasadność przyjęcia przez sąd stanu faktycznego z oczywistych względów podlega kontroli instancyjnej. Skoro tak, to zarówno strona formułująca zarzuty kasacyjne, jak i Naczelny Sąd Administracyjny powinny mieć możliwość poznania przyczyn przyjęcia przez sąd takiego, a nie innego stanu faktycznego.

Uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie spełnia powyższych wymogów. Za zasadny należy uznać zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. polegający na braku przeanalizowania wszystkich zarzutów zawartych w skardze. Trudno bowiem odmówić racji twierdzeniom kasatora, że znaczna część zarzutów zawartych w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie została w uzasadnieniu wyroku pominięta, a co do części Sąd odniósł się w uzasadnieniu bardzo lakonicznie.

W sprawach z zakresu konfliktu praw własności przemysłowej prawidłowe ustalenie stanu faktycznego nie polega jedynie na ustaleniu zakresu obu praw, które w zasadzie nie powinny budzić sporów, bowiem wynikają bezpośrednio z decyzji o ich udzieleniu. Kluczowym elementem tego stanu faktycznego jest jednak fakt wzajemnych relacji tych praw. Organ musi bowiem ustalać, czy sporne prawa kolidują ze sobą. Innymi słowy należy dokładnie zbadać, czy przedmioty tych praw są wystarczająco podobne do siebie, aby powodować bądź ryzyko konfuzji, bądź skutkować brakiem cech konstytutywnych dla niektórych praw własności przemysłowej (nowości, indywidualnego charakteru).

W wyroku z dnia 12 maja 2010 r. w sprawie T-148/08 Beifa Group Co.Ltd. przeciwko OHIM, Sąd Europejski uznał, że art. 25 ust. 1 pkt e) rozporządzenia Rady 6/2002 z 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz. Urz. L z 2002 r., Nr 3, s. 1) pozwala właścicielowi krajowego oznaczenia odróżniającego unieważnić późniejszy wzór wspólnotowy, jeśli prawo wspólnotowe lub prawo krajowe upoważnia właściciela do zakazania takiego używania.

Sąd stwierdził, że w przypadku gdy oznaczeniem, na które powołano się w uzasadnieniu wniosku o unieważnienie opartego na tym przepisie, jest zarejestrowany w Niemczech wcześniejszy znak towarowy, niebędący identycznym ze wzorem wspólnotowym zakwestionowanym we wspomnianym wniosku, wykazuje podobieństwo do niego, prawo danego państwa członkowskiego (w tej sprawie był to § 14 ust. 2 pkt 2 Markengesetz, zbliżony w swojej treści do art. 296 p.w.p.) przyznaje właścicielowi wspomnianego znaku prawo do zakazania używania tego oznaczenia w późniejszym wzorze tylko wówczas, gdy ze względu na podobieństwo tego wzoru do rzeczonego znaku i identyczność lub podobieństwo towarów lub usług, do których odnoszą się ten znak i późniejszy wzór, istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia odbiorców w błąd.

W świetle powyższego wyroku Sądu Europejskiego należy przyjąć, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie powinien ocenić, czy organ prawidłowo przeprowadził analizę podobieństwa wzoru przemysłowego i znaku przestrzennego pod kątem prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd. Skarżący wskazał na szereg elementów występujących w wytworze stanowiącym wzór przemysłowy, które jego zdaniem nie zostały odpowiednio zbadane przez organ. Bez odpowiedniego wyjaśnienia ewentualnego podobieństwa przeciwstawionego znaku przestrzennego z zakwestionowanym wzorem nie można mówić o naruszeniu przez korzystanie ze wzoru praw majątkowych do przeciwstawionego znaku towarowego.

Tymczasem uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia odnosi się prawie wyłącznie do zarzutów braku kompetencji Urzędu Patentowego RP do rozstrzygania, wniosku opartego na przesłance z art. 117 ust. 2 p.w.p. Zasadność wniosku o unieważnienie prawa na podstawie art. 117 ust. 2 p.w.p. powinna być przedmiotem rozważań Sądu dopiero po ustaleniu, że organ słusznie uznał, że przeciwstawione przedmioty objęte prawem wyłącznym są do siebie podobne w takim zakresie, że korzystanie ze wzoru narusza prawa majątkowe do znaku towarowego oraz, że ewentualne podobieństwo powoduje brak indywidualnego charakteru po stronie wzoru przemysłowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie poświęcił temu zagadnieniu jedynie jeden akapit uzasadnienia, który dodatkowo nie wyjaśnia, na czym Sąd oparł twierdzenie, że dokonana przez organ "analiza wskazuje na podobieństwo obu porównywanych wytworów w stopniu uzasadniającym stwierdzenie, iż zachodzi przesłanka, o której mowa w art. 117 ust. 2 p.w.p.".

W szczególności Sąd w ogóle nie odniósł się m.in. do podnoszonej przez skarżącego kwestii niepełnego opisu znaku przestrzennego w zakresie pominięcia koloru, korpusu i zakrętki.

Przy takich zarzutach błędnego ustalenia stanu faktycznego w zakresie ewentualnego podobieństwa obu spornych przedmiotów własności przemysłowej Sąd nie mógł ograniczyć się do stwierdzenia, że organ "dokonał analizy podobieństwa obu przedmiotów i dał temu wyraz w uzasadnieniu". Należało bowiem w uzasadnieniu wskazać, dlaczego Sąd uznał, że stan faktyczny został przez organ należycie wyjaśniony i nie budzi wątpliwości.

Zarzuty naruszenia przepisów postępowania sprowadzają się także do tego, że Sąd zaakceptował prawidłowość ustalenia stanu faktycznego przez organ, mimo, że w ocenie kasatora organ nie wyjaśnił wszystkich okoliczność, przede wszystkim w zakresie podobieństwa. Zasadność zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. skutkuje również tym, że Sąd ponownie rozpoznając sprawę powinien rozważyć również ewentualne naruszenie przez organ art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a.

Uchylenie zaskarżonego wyroku z tych powodów oznacza, iż bezprzedmiotowe okazały się pozostałe zarzuty podniesione w skardze kasacyjnej.

Z tych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny, w oparciu o przepis art. 185 § 1 p.p.s.a., uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

O kosztach rozstrzygnięto na podstawie art. 203 § 1 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt