Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.), Sędzia NSA Monika Nowicka, Sędzia del. WSA Mariusz Kotulski, Protokolant asystent sędziego Agnieszka Chorab, po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Skarbu Państwa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 lutego 2015 r. sygn. akt I SA/Wa 2943/14 w sprawie ze skargi M. P. i J. Z. P. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] ([...]) w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty za mienie pozostawione poza obecnymi granicami RP 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji solidarnie na rzecz M. P. i J. Z. P. 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 24 lutego 2015 r., I SA/Wa 2943/14 uchylił decyzję Ministra Skarbu Państwa z [...] sierpnia 2014 r. nr [...] ([...]) oraz decyzję Wojewody M. z [...] maja 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty za mienie pozostawione poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. W uzasadnieniu Sąd podniósł, że występujący w sprawie spór dotyczy tego, czy na gruncie przepisów ustawy z 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami RP (Dz. U nr 168, poz. 1418 ze zm. dalej "ustawa") wymagane jest, aby do 31 grudnia 2008 r. każda z uprawnionych osób wystąpiła ze stosownym wnioskiem, czy też wystarczy, aby w terminie tym wystąpiła chociaż jedna osoba z grona uprawnionych. Poza tym sporne jest to, czy dokonane przez jednego ze spadkobierców właściciela pozostawionych nieruchomości wskazanie, o którym mowa w art. 3 ust. 2 ustawy, innego spadkobiercy właściciela pozostawionych nieruchomości jako osoby uprawnionej do rekompensaty, dokonane po terminie określonym w art. 5 ust. 1 ustawy, jest skuteczne.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 i 2 ustawy, potwierdzenie prawa do rekompensaty następuje na wniosek osoby ubiegającej się o potwierdzenie tego prawa, złożony nie później niż do 31 grudnia 2008 r. Wniosek ten składa współwłaściciel mienia pozostawionego poza obecnymi granicami państwa polskiego lub jego spadkobierca lub wskazana osoba uprawniona do rekompensaty. Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy, w przypadku śmierci właściciela nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, prawo do rekompensaty przysługuje wszystkim spadkobiercom albo niektórym z nich, wskazanym przez pozostałych spadkobierców, jeżeli posiadają obywatelstwo polskie (art. 2 pkt 2). Wskazanie osoby uprawnionej do rekompensaty następuje przez złożenie oświadczenia z podpisem poświadczonym notarialnie lub przed organem administracji publicznej albo przez złożenie oświadczenia w polskiej placówce konsularnej.

Zdaniem Sądu, z art. 5 ust. 2 ustawy wynika, że kiedy uprawnienie do realizacji prawa do rekompensaty przysługuje wszystkim spadkobiercom (lub niektórym wskazanym przez pozostałych uprawnionych), wniosek składa spadkobierca lub wskazana osoba uprawniona do rekompensaty. To, że ustawodawca użył liczby pojedynczej określając podmiot uprawniony do wystąpienia z wnioskiem – spadkobierca lub wskazana osoba uprawniona do rekompensaty – nie oznacza, że dla zachowania prawa do potwierdzenia prawa do rekompensaty każda z tych osób musi złożyć stosowny wniosek w terminie wskazanym w art. 5 ust. 1. Z konstrukcji powołanych przepisów wynika, że złożenie w terminie wniosku przez jednego z legitymowanych podmiotów wszczyna postępowanie administracyjne, co do wszystkich uprawnionych. Wystarczy zatem, że jeden ze spadkobierców złożył wniosek przed 31 grudnia 2008 r., aby pozostali uprawnieni, którzy takich wniosków nie złożyli zachowali swoje roszczenia.

Poza tym termin, o którym mowa w art. 5 ust. 1 określa jedynie datę końcową na złożenie wniosku o potwierdzenie prawa do rekompensaty, a nie wskazuje osób uprawnionych do rekompensaty. Zatem oświadczenie o przeniesieniu swoich praw na pozostałych spadkobierców w tym zakresie nie jest ograniczone datą 31 grudnia 2008 r. Osoby uprawnione do rekompensaty, które chcą zrzec się swoich uprawnień na rzecz pozostałych mogą więc tego dokonać po wszczęciu postępowania na wniosek jednego ze spadkobierców złożony do 31 grudnia 2008 r. Natomiast w przypadku braku takich oświadczeń, wszyscy współuprawnieni spadkobiercy powinni brać udział w postępowaniu dotyczącym rekompensaty. W takiej sytuacji obowiązkiem organu administracji jest prawidłowe ustalenie wszystkich stron postępowania, a następnie, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 10 i art. 61 § 4 Kpa, zapewnienie stronom czynnego udziału w każdym stadium postępowania

W sprawach dotyczących tzw. mienia zabużańskiego zachodzi jedność stosunku materialnoprawnego. W wyroku z 16 lipca 2014 r., I OSK 2993/12 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że toczy się jedno postępowanie administracyjne o potwierdzenie prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia określonego mienia nieruchomego poza obecnymi granicami państwa polskiego i przez określonego jego właściciela. W postępowaniu tym konieczne jest dokonanie szeregu ustaleń faktycznych, takich jak np. skład majątku pozostawionego, jego wartość, okoliczności, w jakich doszło do pozostawienia mienia, miejsce zamieszkania byłego właściciela majątku, ewentualna data jego zgonu i ustalenie spadkobierców. NSA uznał, że czynienie tego rodzaju ustaleń dotyczy tej samej sprawy pod względem materialnoprawnym, chociaż wnioskodawcami są różne osoby. Trzeba wskazać, że ratio legis regulacji zawartej w art. 5 ustawy ma na celu ułatwienie uzyskania rekompensaty przez każdego ze spadkobierców. Poza tym zaakceptowanie poglądu, wyrażonego przez oraz organy, skutkowałoby tym, że – przy wielości uprawnionych do rekompensaty – należałoby wielokrotnie prowadzić te same ustalenia, co nie byłoby uzasadnione z punktu widzenia ekonomiki prowadzenia postępowania administracyjnego. Zaprezentowana wykładnia znajduje swoje potwierdzenie w najnowszym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. np. wyroki z 7 lutego 2014 r., I OSK 1770/12; z 16 lipca 2014 r., I OSK 2993/12, z 7 listopada 2014 r., I OSK 682/13; z 29 maja 2014 r., I OSK 2722/12). Stwierdzić zatem należy, że błędnie Wojewoda M. i Minister Skarbu Państwa odmówili M. P. prawa do rekompensaty i J. Z. P. prawa do rekompensaty w udziale wynikającym ze wskazania dokonanego przez M. P. Rację mają organy, że wniosek z 16 maja 2008 r. nie był złożony w imieniu M. P. Z wniosku tego sporządzonego przez profesjonalnego pełnomocnika wynika wyraźnie, że wnioskodawcami są J. B. i J. Z. P. Kwestia udzielenia przez M. P. 19 stycznia 2008 r. pełnomocnictwa J. Z. P. nie ma tu nic do rzeczy bowiem wniosku z 16 maja 2008 r. nie sporządzał J. Z. P. i nie wskazywał, że wnioskodawcami są on i jego córka. Dopiero w piśmie z 27 grudnia 2010 r. M. P. ujawniła swoją wolę uczestniczenia w postępowaniu o potwierdzenie prawa do rekompensaty i wniosła o potwierdzenie tego prawa na rzecz jej ojca, zgodnie ze złożonym wcześniej (24 listopada 2010 r.) wskazaniem z 19 listopada 2010 r. z podpisem notarialnie poświadczonym. Jednocześnie w kolejnym piśmie z 10 lipca 2012 r. M. P. podtrzymała żądanie potwierdzenia uprawnienia do rekompensaty, odwołując się do złożonego w terminie wniosku J. Z. P. Uszło jednak uwadze organów, że wniosek złożony przez J. B. i J. Z. P. w 2008 r. wszczął postępowanie o potwierdzenie prawa do rekompensaty za pozostawione mienie w gm. kat. Lwów, województwo lwowskie oraz na terenie gminy Korczyn, także w stosunku do M. P., a późniejsze wskazanie J. Z. P. dokonane przez M. P. było skuteczne, ponieważ czynność ta nie musiała być dokonana w terminie ustawowym. Wystarczyło, że wskazanie zostało złożone w toku prowadzonego postępowania o potwierdzenie prawa do rekompensaty, przed wydaniem decyzji kończącej tę sprawę. Rację mają zatem skarżący twierdząc, że Wojewoda M. i Minister Skarbu Państwa dokonali błędnej wykładni art. 3 ust. 2 w zw. z art. 5 ust. 1 i 2 ustawy, a naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wywiódł Minister Skarbu Państwa, zaskarżając go w całości oraz wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie skargi M. P. oraz J. Z. P., a także o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie:

1) przepisów postępowania, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit c) p.p.s.a. przez uchylenie decyzji Ministra Skarbu Państwa z [...] sierpnia 2014 r., pomimo iż została wydana zgodnie z prawidłowo ustalonym stanem faktycznym i prawnym;

2) prawa materialnego, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit a) p.p.s.a. w zw. z art. 5 ust. 1 i 2 w zw. z art. 3 ust. 1 i 2 ustawy przez niewłaściwą wykładnię polegającą na interpretacji, że złożenie wniosku przez jednego ze spadkobierców odnosi skutek wobec pozostałych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że stronami postępowania prowadzonego na podstawie ustawy z 8 lipca 2005 r. są osoby wskazane w art. 3 ust. 1 oraz 2, jeżeli złożą stosowny wniosek (art. 5 ust. 1 i 2 ustawy). Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 12 października 2012 r. (I SA/Wa 1107/12) wniosek o potwierdzenie prawa do rekompensaty w przypadkach, o których mowa w art. 3 ustawy (czyli m.in. w przypadku śmierci właściciela pozostawionej nieruchomości), składa współwłaściciel lub spadkobierca, lub wskazana osoba uprawniona do rekompensaty. Każdy ze spadkobierców, aby uzyskać potwierdzenie prawa do rekompensaty, powinien wystąpić ze stosownym wnioskiem w ustawowym terminie do 31 grudnia 2008 r., przy czym każdy spadkobierca powinien złożyć samodzielnie wniosek o potwierdzenie prawa do rekompensaty, a w imieniu innych może to uczynić na podstawie pełnomocnictwa. Podobne stanowisko zostało wyrażone w wyroku WSA w Warszawie z 29 maja 2012 r., I SA/Wa 2461/11, dodatkowo w przedmiotowym wyroku sąd uznał, iż: postępowanie administracyjne nie może być wszczęte, jeżeli stosowny wniosek o wszczęcie postępowania nie został złożony. Wszczęcie postępowania bez wniosku strony stanowi rażące naruszenie zasady skargowości (art. 156 § 1 pkt 2 kpa). Zatem, stroną postępowania prowadzonego na podstawie ustawy z 8 lipca 2005 r. jest wyłącznie osoba, która złoży wniosek. Zaś potwierdzenie prawa do rekompensaty może nastąpić jedynie jeżeli wniosek ten został złożony do 31 grudnia 2008 r. Ratio legis regulacji zawartej w art. 5 ustawy ma na celu ułatwienie uzyskania rekompensaty przez każdego ze spadkobierców albowiem, każdy spadkobierca, po spełnieniu koniecznych wymogów może uzyskać potwierdzenie prawa do rekompensaty w zależności od przysługującego mu udziału spadkowego, a niezależnie od tego co postanowią pozostali spadkobiercy (vide: wyrok NSA z 1 kwietnia 2014 r., I OSK 2372/12; wyrok NSA z 1 kwietnia 2014 r., I OSK 1481/13; wyrok NSA z 12 października 2011 r., I OSK 1988/10; wyrok WSA z 26 listopada 2013 r., I SA/Wa 497/13).

M. P. nie złożyła przed 31 grudnia 2008 roku wniosku o potwierdzenie prawa do rekompensaty za nieruchomość pozostawioną przez T. P. Wniosek został złożony w terminie wyłącznie przez J. B. i Z. P. Zarówno z samej treści wniosku Z. P. z 29 maja 2008 r., złożonego przez pełnomocnika S. B. oraz z załączonych do akt pełnomocnictw nie wynika, iż był on umocowany do działania w imieniu M. P., która złożyła wniosek o potwierdzenie prawa do rekompensaty 10 lipca 2012 roku, czyli po terminie wynikającym z art. 5 ust. 1 ustawy z 8 lipca 2005 r.

Jak zostało to już wykazane powyżej, brak wniosku uniemożliwia wszczęcie postępowania, dopiero złożenie wniosku powoduje przyznanie danej osobie statutu strony w toczącym się postępowaniu. Takie rozumienie koncepcji przyjętej w ustawie, wynika ponadto z faktu, iż jej celem jest zakończenie procesu zaspokajania i wypłaty roszczeń "zabużańskich". W związku z tym ustawa ta została skonstruowana w taki sposób, aby umożliwiła każdej osobie uprawnionej dochodzenie przysługującego jej prawa do rekompensaty niezależnie od tego co postanowią pozostali uprawnieni.

Dodatkowo wskazać należy, iż wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty w sytuacji gdy brak jest wniosku złożonego w terminie wynikającym z art. 5 ust. 1 ustawy stanowi rażące naruszenie prawa (art. 156 § 1 pkt 2 kpa), co potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z 16 września 2014 r., I SA/Wa 1948/14. Tym samym Minister Skarbu Państwa słusznie, utrzymał decyzję Wojewody, jako wydaną zgodnie ze stanem prawnym i faktycznym, gdyż wniosek strony został złożony po terminie.

Postępowanie w zakresie potwierdzenia prawa do rekompensaty jest postępowaniem wnioskowym i nie jest wszczynane z urzędu. Świadczy o tym wprost brzmienie art. 5 ust. 1 i 2 ustawy, gdzie ustawodawca wskazał, że potwierdzenie tego prawa następuje na wniosek. Jak zaś wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z 9 kwietnia 2013 roku, IISA/Łd 59/13: "o tym czy w danym rodzaju postępowania obowiązuje zasada skargowości, czy zasada oficjalności, przesądzają przepisy prawa materialnego. Przyjmuje się, że jeśli z normy prawa materialnego expressis verbis nie wynika, czy sprawa podejmowana jest na wniosek, czy z urzędu, to przyjmuje się, że gdy przedmiotem jest przyznanie uprawnienia – postępowanie oparte jest na zasadzie skargowości, a gdy przedmiotem jest nałożenie obowiązku – postępowanie wszczynane jest z urzędu". Dodatkowo ustawodawca skuteczność wniosku uzależnił od zachowania terminu.

Mając na uwadze przywołane argumenty należy wskazać, iż Sąd bezpodstawnie przyjął, że wystarczy aby jeden ze spadkobierców złożył wniosek przed 31 grudnia 2008 r., aby wszyscy pozostali spadkobiercy zostali automatycznie uznani za strony postępowania. Takie twierdzenie stoi wprost w sprzeczności z zasadą skargowości, wyrażoną w art. 61 kpa. Zgodnie z tą zasadą każda osoba jest wyłącznym dysponentem swoich praw i tylko od jej woli i zakresu żądania zależy czy i jakiego działania będzie się domagała od organu administracji publicznej. Jeżeli przepis prawa materialnego nie upoważnia organu do działania z urzędu, nie jest on do niego uprawniony (patrz wyroki: WSA w Warszawie z 19 sierpnia 2010 r., I SA/Wa 230/10; WSA w Krakowie z 23 października 2009 r., II SA/Kr 1299/09). Ustawa zaś nie wskazuje ani wprost, ani nawet pośrednio, że złożenie wniosku przez jednego z uprawnionych powoduje działanie ex officio w stosunku do pozostałych uprawnionych.

W artykule 3 ustawy wskazane zostały osoby uprawnione do rekompensaty. Zgodnie zaś z artykułem 5 ust. 2 ustawy do skutecznego ubiegania się o rekompensatę, konieczne jest złożenie wniosku. Ponadto jak wskazano w art. 5 ust. 1 potwierdzenie prawa do rekompensaty następuje na wniosek, który powinien być złożony w terminie do dnia 31 grudnia 2008 r. Z powyższych przepisów wynika, iż postępowanie o potwierdzenie prawa do rekompensaty jest postępowaniem wszczynanym na wniosek osoby uprawnionej i to tylko w zakresie przysługujących wnioskodawcy uprawnień.

Wbrew temu na co wskazuje Wojewódzki Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z 24 lutego 2015 r., z ww. orzecznictwa wynika, iż w ustawie z 8 lipca 2005 r. brak jest jedności materialnej wniosku. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 1 kwietnia 2014 r. (I OSK 2372/12): W postępowaniach, w których przedmiotem jest potwierdzenie prawa do rekompensaty, tak jak to ma miejsce w rozpoznawanej sprawie, podstawę legitymacji procesowej stron stanowi art. 5 ust. 1 i 2 ustawy (...). Zgodnie z nimi potwierdzenie prawa do rekompensaty następuje na wniosek osoby ubiegającej się o potwierdzenie tego prawa, złożony nie później niż do 31 grudnia 2008 r., przy czym w przypadku, gdy nieruchomości pozostawione poza granicami RP były przedmiotem współwłasności, osoba uprawnioną do wystąpienia z wnioskiem o wszczęcie postępowania jest współwłaściciel lub spadkobierca, lub wskazana osoba uprawniona do rekompensaty. Zatem postępowanie administracyjne w sprawie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami państwa polskiego, wszczynane jest jedynie na wniosek uprawnionej osoby i to tylko w zakresie przysługujących wnioskodawcy uprawnień. W ustawie z 8 lipca 2005 r. nie ma natomiast przepisu, z którego wynikałoby, że złożenie w ustawowym terminie wniosku przez jednego ze spadkobierców, automatycznie skutkuje wszczęciem postępowania administracyjnego względem pozostałych. Wręcz przeciwnie ratio legis regulacji zawartej w art. 5 ma na celu ułatwienie uzyskania rekompensaty przez każdego ze spadkobierców, bez potrzeby ustalania pozostałych i ich miejsca zamieszkania. Każdy spadkobierca po spełnieniu koniecznych wymogów może uzyskać potwierdzenie prawa do rekompensaty, w zależności od przysługującego mu udziału spadkowego, a niezależnie od tego, co postanowią pozostali spadkobiercy. Powyższe zostało również potwierdzone w licznych wyrokach sądów administracyjnych. Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w zaskarżonym orzeczeniu dokonał naruszenia prawa materialnego, to znaczy art. 145 § 1 pkt 1 lit a) p.p.s.a. w zw. z art. 5 ust. 1 i 2 w zw. z art. 3 ust. 2 ustawy z 8 lipca 2005 r. poprzez niewłaściwą wykładnię przejawiającą się w bezzasadnym ustaleniu, że złożenie wniosku przez jednego ze spadkobierców odnosi skutek wobec pozostałych.

Stwierdzono, iż M. P. nie złożyła przed 31 grudnia 2008 r. wniosku o potwierdzenie prawa do rekompensaty za nieruchomość pozostawioną przez T. P. Wniosek został złożony w terminie wyłącznie przez J. B. i Z. P. Zarówno z samej treści wniosku Z. P. z 29 maja 2008 r., złożonego przez pełnomocnika S. B. oraz z załączonych do akt pełnomocnictw nie wynika, iż był on umocowany do działania w imieniu M. P., która złożyła wniosek o potwierdzenie prawa do rekompensaty 10 lipca 2012 r., czyli po terminie wynikającym z art. 5 ust. 1 ustawy. Złożenie przez M. P. wniosku po terminie wynikającym z art. 5 ust. 1 ustawy powoduje, iż niemożliwe było potwierdzenie jej prawa do rekompensaty. W związku zaś z powyższym Minister Skarbu Państwa zaskarżoną decyzją z [...] sierpnia 2014 r. słusznie utrzymał w mocy decyzję Wojewody M. z [...] maja 2014 r., znak: [...], w zakresie jakim odmawiała ona prawa do rekompensaty M. P.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną wniesiono o jej. Podniesiono w szczególności, że skarżący podziela w pełni interpretację przepisów prawa zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Zawarto w niej również obszerną polemikę z zarzutami skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W postępowaniu przed NSA prowadzonym na skutek wniesienia skargi kasacyjnej obowiązuje generalna zasada ograniczonej kognicji tego sądu (art. 183 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.). NSA jako sąd II instancji rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, wyznaczonych przez przyjęte w niej podstawy, określające zarówno rodzaj zarzucanego zaskarżonemu orzeczeniu naruszenia prawa, jak i jego zakres. Z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania. Ta jednak nie miała miejsca w rozpoznawanej sprawie.

Skarga kasacyjna nie mogła być uwzględniona, albowiem podniesione w niej zarzuty przeciwko zaskarżonemu wyrokowi Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie nie są trafne.

W dniu 9 października 2017 r. Naczelny Sąd Administracyjny działając w składzie 7 sędziów podjął uchwałę I OPS 3/17, w której stwierdził, że złożenie wniosku o potwierdzenie prawa do rekompensaty przez osobę uprawnioną w terminie określonym art. 5 ust. 1 ustawy z 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 169, poz. 1418 ze zm. – obecnie: Dz.U. z 2016 r. poz. 2042 ze zm.) skutkuje wszczęciem postępowania administracyjnego również w stosunku do wszystkich pozostałych uprawnionych w rozumieniu art. 3 tej ustawy.

Stosownie do art. 187 § 2 p.p.s.a. powyższa ocena prawna jest bezwzględnie wiążąca w niniejszej sprawie. Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny uznał skargę kasacyjną za niemającą usprawiedliwionych podstaw i na podstawie art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na zasadzie art. 204 pkt 2 p.p.s.a.