Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Stanisław Marek Pietras Sędzia WSA Ewa Marcinkowska Sędzia WSA Olga Żurawska – Matusiak (spr.) Protokolant Eliza Kusy po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 września 2010 r. sprawy ze skargi M. S. na decyzję Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego z dnia [...] września 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w roku zwolnienia ze służby oraz zaległe urlopy wypoczynkowe 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] lipca 2009 r. 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości

Decyzją z [...] września 2009 r. Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego utrzymał w mocy decyzję z [...] lipca 2009 r. odmawiającą M. S. wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w roku zwolnienia ze służby oraz zaległe urlopy wypoczynkowe.

Do wydania powyższej decyzji doszło w następującym stanie sprawy.

Rozkazem personalnym nr [...] z [...] października 2007 r., zmienionym rozkazem personalnym nr [...] z [...] marca 2008 r., M. S. (dalej jako skarżący) z dniem 30 marca 2008 r. został zwolniony ze służby w Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Powyższy rozkaz został wydany na podstawie art. 60 ust. 2 pkt 7 ustawy z 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 29, poz. 154, dalej jako ustawa), zgodnie z którym funkcjonariusza można zwolnić ze służby w przypadku dwukrotnego niestawienia się bez usprawiedliwienia przed komisją lekarską, do której został skierowany w celu określenia jego stanu zdrowia. Po zwolnieniu ze służby skarżący wystąpił wnioskiem z 10 marca 2009 r. do Szefa ABW o wypłatę ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Organ po rozpatrzeniu wniosku wydał [...] lipca 2009 r. decyzję, w której odmówił skarżącemu wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w roku zwolnienia ze służby oraz zaległe urlopy wypoczynkowe.

W uzasadnieniu powyższego rozstrzygnięcia organ podał, że prawo funkcjonariusza do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany w całości lub części urlop wypoczynkowy powstaje w dniu zwolnienia ze służby, tj. zdarzenia uniemożliwiającego realizację prawa do urlopu wypoczynkowego w naturze. W tym też dniu prawo do urlopu w naturze przekształca się w jego pieniężny ekwiwalent. Zatem, ekwiwalent pieniężny przysługuje za urlopy nieprzedawnione w chwili powstania do niego prawa.

W rozpoznawanej sprawie - w ocenie organu - jej istota sprowadza się do ustalenia, czy na gruncie obowiązujących przepisów prawa skarżącemu należy się ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy z tytułu zwolnienia ze służby w ABW w roku 2008.

Odnosząc się do art. 128 ust. 1 pkt 2 ustawy, zgodnie z którym "funkcjonariusz zwolniony ze służby na podstawie art. 54 ust. 3, art. 57 ust. 4 i art. 60 ust. 1 pkt 1 i 2, ust. 2 pkt 1 i 3-6 oraz ust. 3 ustawy otrzymuje ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy niewykorzystany w roku zwolnienia ze służby oraz za urlopy zaległe", organ uznał, że skarżącemu ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w roku zwolnienia ze służby oraz za urlopy zaległe nie przysługuje, ponieważ art. 128 ust. 1 pkt 2 ustawy nie przewiduje wypłaty tych należności dla funkcjonariuszy zwalnianych na podstawie art. 60 ust. 2 pkt 7 ww. ustawy.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy skarżący zarzucił organowi naruszenie postanowień art. 9 Konstytucji RP w zw. z art. 6 kpa. poprzez niewykonanie obowiązków wynikających z postanowień Kodeksu postępowania administracyjnego. W ocenie skarżącego obowiązkiem organu administracyjnego było rozpatrzenie jego stanowiska, tyczącego się zasad stosowania art. 128 ustawy także z uwzględnieniem unormowań unijnych, które dla krajowego systemu prawnego stanowią obowiązujący wzorzec. Z powinności tej organu administracyjnego zdaniem skarżącego nie zwalnia przy tym zasada legalizmu, określona w art. 6 kpa. W dalszej kolejności skarżący podał, że przepis art. 128 ustawy jest niezgodny z regulacją art. 7 ust. 2 unijnej Dyrektywy nr 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego z 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy. Przepis art. 128 ustawy stanowi - w ocenie skarżącego - wyraz niewłaściwej implementacji do prawa polskiego przepisów tej Dyrektywy. Oznacza to, że organy administracyjne, jak i sądy krajowe są zobowiązane stosować przepisy Dyrektywy oraz odstąpić od stosowania przepisów prawa krajowego sprzecznych z jej przepisami. Jest to bezwzględnie obowiązująca zasada wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop za lata 2006, 2007 i 2008. Dlatego też decyzja Szefa ABW z [...] lipca 2009 r., wydana na podstawie art. 128 ustawy, jako wydana na podstawie sprzecznego z prawem unijnym przepisu -zdaniem skarżącego - musi być wyeliminowana z obrotu prawnego na podstawie art. 156 kpa. Nadto skarżący zaakcentował, że pismem z 22 kwietnia 2009 r. poinformowano go o przyznaniu świadczenia pieniężnego w postaci dopłaty do wypoczynku, związanego nierozerwalnie z nabyciem prawa do urlopu wypoczynkowego za lata 2007 i 2008, bowiem za rok 2006 skarżący skorzystał już z tego świadczenia.

Po rozpatrzeniu powyższego wniosku, wskazaną na wstępie decyzją, organ utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie, ponownie uznając, że skarżącemu ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w roku zwolnienia ze służby oraz za urlopy zaległe nie przysługuje, ponieważ art. 128 ust. 1 pkt 2 ustawy nie przewiduje wypłaty tych należności dla funkcjonariuszy zwalnianych na podstawie art. 60 ust. 2 pkt 7 ustawy.

W nawiązaniu do zarzutów zawartych we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy organ wskazał, że wydając zaskarżoną decyzję działał w granicach i na podstawie powszechnie obowiązującej normy prawnej, której konstytucyjność nie została zakwestionowana. W ocenie organu obowiązek konfrontowania unormowania krajowego z prawem wspólnotowym dotyczy procesu prawotwórczego, czyli ma miejsce na etapie tworzenia prawa, nie dotyczy zaś etapu samego stosowania prawa.

W skardze na powyższą decyzję, która wpłynęła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, skarżący zaskarżonej decyzji i decyzji utrzymanej nią w mocy zarzucił naruszenie przepisów prawa Unii Europejskiej i prawa konstytucyjnego, które to naruszenia miały wpływ na wynik sprawy, tj.:

- Art. 7 ust. 2 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej z 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji pracy (2003/88/WE) (Dz. Urz. UE L Nr 299, s. 9) w związku z art. 10 i art. 249 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (Dz. U. 04.90.864) oraz w związku z art. 9, art. 87, art. 90 ust. 1 i art. 91 ust. 3 Konstytucji RP, poprzez odmowę przyznania prawa do ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystane urlopy wypoczynkowe w związku z rozwiązaniem stosunku służbowego;

- Art. 31 ust. 2 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej (Dz. Urz. UE C Nr 303 z 14.12.2007 r.), poprzez błędne przyjęcie przez organ, iż ekwiwalent za coroczny płatny urlop skarżącemu nie może przysługiwać w przypadku gdy przed zwolnieniem był chory i nie mógł wykorzystać tego urlopu w naturze, a prawo do urlopu nabył na podstawie art. 95 ust. 4 i art. 123 ust. 1 pkt 5 ustawy o ABW, bowiem jak twierdzi organ został zwolniony na podstawie art. 60 ust. 2 pkt 7 ustawy o ABW, a w treści samej ustawy nie unormowano tej sprawy;

- Art. 66 ust. 2 Konstytucji RP, gdyż unormowanie konstytucyjne nie zawiera upoważnienia dla ustawodawcy do spowodowania wygaśnięcia lub uchylenia płatności urlopu w drodze ustawy;

- Art. 32 ust. 1 i 2 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP oraz art. 14 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, poprzez dyskryminację i nierówne traktowanie skarżącego w stosunku do funkcjonariuszy ABW wymienionych w art. 123 ust. 1 pkt 5 i art. 128 ust. 2 ustawy o ABW, jak również poprzez nierówne traktowanie skarżącego w stosunku do żołnierzy zawodowych, tj. podmiotów znajdujących się w analogicznej sytuacji faktycznej. W ocenie skarżącego naruszenie powyższe doprowadziło do jego dyskryminacji jako obywatela polskiego w stosunku do innych obywateli Unii Europejskiej, a także innych obywateli polskich w ten sposób, iż mimo jasnego zakazu dyskryminacji wyrażonego w art. 14 Konwencji czy też art. 32 w związku z art. 2 Konstytucji RP organ II instancji zaaprobował stanowisko organu I instancji odmawiające skarżącemu prawa do ekwiwalentu, gdy w takiej sytuacji inni obywatele Unii, a także obywatele polscy, ekwiwalent za niewykorzystany urlop otrzymaliby;

- Art. 156 pkt 2 kpa poprzez wydanie zaskarżonych decyzji z rażącym naruszeniem prawa, tj. z naruszeniem jednoznacznego nakazu wypłaty ekwiwalentu pieniężnego znajdującego się w unormowaniach prawa unijnego oraz postanowień Konstytucji RP.

Jednocześnie skarżący wniósł o rozważenie możliwości zwrócenia się do Trybunału Konstytucyjnego z następującym pytaniem prawnym:

Czy art. 60 ust. 2 pkt 7 w związku z art. 123 ust. 1 pkt 5 i art. 128 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (tj. z 2010 r. Dz. U. Nr 29, poz. 154, dalej: ustawa o ABW) dodany przez art. 45 pkt 14 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz o Służbie Wywiadu Wojskowego oraz ustawę o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego (Dz. U. Nr 104, poz. 711 ze zm.) w zakresie, w jakim ustanawia możliwość zwolnienia ze służby w ABW jednocześnie nie regulując sprawy związanej z prawem do odprawy emerytalnej, w tym również ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w przypadku, gdy funkcjonariusz ze względu na chorobę nie mógł wykorzystać urlopu wypoczynkowego jest niezgodny z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i 2, art. 64 ust. 2 i art. 66 ust. 2 Konstytucji RP oraz z art. 9 Konstytucji w związku z art. 7 ust. 1 dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy (Dz. Urz., UE nr L nr 299, s. 9).;

jak również do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z pytaniem prejudycjalnym o treści: ,,czy art. 60 ust. 2 pkt 7 w związku z art. 123 ust. 1 pkt 5 i art. 128 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (t.j. z 2010 r. Dz. U. Nr 29, poz. 154, dalej: ustawa o ABW) dodany przez art. 45 pkt 14 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz o Służbie Wywiadu Wojskowego oraz ustawę o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego (Dz. U. Nr 104, poz. 711) w związku z art. 128 ust. 2 rozumiany w ten sposób, iż wprowadza on mniej korzystne zasady obliczania odprawy w tym ekwiwalentu za niewykorzystany urlop w związku ze zwolnieniem ze służby w ABW dla tych funkcjonariuszy, którzy po zwolnieniu ze służby korzystają z emerytury, a poprzez to stawia ich w mniej korzystnej sytuacji w stosunku do funkcjonariuszy, którzy z uwagi na wymierzenie kary dyscyplinarnej wydalenia ze służby otrzymali odprawę w wysokości 50% oraz ekwiwalent pieniężny za urlopy wypoczynkowe niewykorzystane w latach poprzedzających rok zwolnienia ze służby, nie narusza traktatowego zakazu dyskryminacji jedynie z powodu nieusprawiedliwionego niestawiennictwa przed komisją lekarską ABW, a więc z uwagi na cechę nieuzasadnioną szczególnie godnymi ochrony wartościami, nie narusza zakazu dyskryminacji, który wyrażony jest w art. 13 Traktatu o utworzeniu WE w związku z art. 31 ust. 2 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 14 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz. Urz. UE C Nr 303 z 14.12.2007 r.) oraz z art. 32 ust. 2 Konstytucji RP"?.

W obszernym uzasadnieniu skargi, a następnie w pismach procesowych z 14 lipca 2010 r. i 3 sierpnia 2010 r., skarżący doprecyzował zarzuty zawarte w petitum skargi oraz wskazał powody, które skłoniły go do sformułowania pytań: prawnego i prejudycjalnego. Zaznaczył, że między stronami nie było sporu co do ustalonych okoliczności faktycznych. Jednocześnie skarżący akcentował, że uprawnienie do corocznego, płatnego urlopu i jego konwersji w ekwiwalent w przypadku niemożności skorzystania z urlopu ze względu na chorobę przed zwolnieniem z pracy (służby) jest zaliczane do uznawanych w ustawodawstwie krajowym i europejskim podstawowych praw socjalnych. Nie jest zatem dopuszczalna praktyka powodująca wygaśnięcie roszczenia finansowego o ekwiwalent za niewykorzystany urlop. Podkreślał, że przepis art. 60 ust. 2 pkt 7 w związku z art. 123 ust. 1 pkt 5 ustawy, na mocy którego funkcjonariusze ABW i AW zwalniani są ze służby jednocześnie nie mają żadnego prawa do ekwiwalentu pieniężnego za urlop, w przypadku gdy do końca zatrudnienia byli niezdolni do pracy (służby) z powodu choroby, jest niezgodny z powołanymi w petitum skargi przepisami prawa wspólnotowego oraz z art. 66 ust. 2 Konstytucji RP ustanawiającym gwarancje prawa do corocznego płatnego urlopu w sposób bezwarunkowy – w tym również ekwiwalentu.

W ocenie skarżącego rozpoznanie sprawy o ekwiwalent winno odbyć się na podstawie art. 123 ust. 1 pkt 5 w zw. z art. 95 ustawy, gdyż przepisy te stanowią wystarczającą podstawę prawną do wydania decyzji. Prawo do urlopu uzyskał bowiem na podstawie Konstytucji oraz ustawy o ABW, zaś ekwiwalent za niewykorzystany urlop stanowi konieczny substytut w miejsce niewykorzystanego urlopu. Konstytucja uznaje ochronę wynagrodzenia za element ochrony wolności wyboru i wykonywania zawodu oraz wyboru miejsca pracy.

Odwołując się do norm prawnych zawartych w prawie europejskim skarżący podkreślił, że państwa członkowskie nie są uprawnione do wprowadzania do krajowego porządku prawnego rozwiązań umożliwiających wygaśnięcie prawa do urlopu. Jednocześnie zaznaczył, że unormowania unijne, gwarantujące prawo do urlopu i rekompensaty pieniężnej w przypadku jego niewykorzystania z uwagi na chorobę, dotyczą wszystkich zatrudnionych, a więc także funkcjonariuszy służb publicznych. Ograniczenia mogą pojawiać się tylko w wyjątkowych sytuacjach np. zagrożenia bezpieczeństwa publicznego.

W odpowiedzi na skargę organ, wnosząc o jej oddalenie, podtrzymał swoją dotychczasową argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Sąd administracyjny wykonuje wymiar sprawiedliwości, poddając kontroli decyzje wydawane przez organy administracji publicznej pod względem ich zgodności z prawem, badając czy właściwie zastosowano przepisy prawa materialnego oraz przestrzegano przepisów proceduralnych w postępowaniu administracyjnym. Tylko w przypadku stwierdzenia naruszenia prawa sąd władny jest wzruszyć zaskarżoną decyzję. Art. 145 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej p.p.s.a.) określa w jakich sytuacjach decyzje podlegają uchyleniu. Stosownie do art. 134 p.p.s.a. Sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Dokonując oceny zasadności wniesionej przez M. S. skargi na decyzję Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Sąd doszedł do przekonania, że skarga ta zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 66 ust. 2 Konstytucji RP "Pracownik ma prawo do określonych w ustawie dni wolnych od pracy i corocznych płatnych urlopów" W orzecznictwie i piśmiennictwie prawo do corocznego urlopu oraz prawo do otrzymania wynagrodzenia z tego tytułu traktowane jest jako dwa aspekty jednego prawa. W wyroku z 23 lutego 2010 r. (sygn. akt K 1/08, Dz. U. Nr 34, poz. 190) Trybunał Konstytucyjny rozstrzygając co do zgodności z Konstytucją RP określonych przepisów ustawy z 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277 ze zm.) przyjął, że prawo do rocznego płatnego urlopu gwarantowane jest w art. 66 ust 2 Konstytucji w sposób bezwarunkowy. Rekompensata pieniężna za niewykorzystany (płatny) urlop stanowi zatem konieczny substytut otrzymywany w miejsce niewykorzystanego urlopu.

Jak to określił Trybunał rekompensata pieniężna winna być traktowana jako alternatywa urlopu w razie jego niewykorzystania. Jednocześnie Trybunał wyraźnie podkreślił, że skoro prawo do corocznego płatnego urlopu jest gwarantowane w Konstytucji, to nie może być arbitralnie ograniczone. Odniósł to również do rekompensaty pieniężnej za niewykorzystany urlop. I co istotne z uwagi na okoliczności faktyczne niniejszej sprawy, Trybunał uznał, że ograniczenia te nie mogą dotyczyć też służb. Zaznaczył przy tym, że policjanci, którzy mają niewykorzystane urlopy wypoczynkowe lub dodatkowe mają prawo do ich żądania na podstawie art. 66 ust. 2 Konstytucji, zgodnie z zasadą zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa, wynikającą art. 2 Konstytucji.

W tym miejscu odnotować można, że problematyka ograniczenia uprawnień wynikających z organizacji czasu pracy była rozważana w orzecznictwie ETS-u. Zgodnie z tym orzecznictwem dyrektywa 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 4 listopada 2003 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy ( Dz. U. UE. L. 03.299.9) ma zastosowanie do wszystkich sektorów działalności. Reguluje m. in. minimalne wymagania dotyczące corocznego płatnego urlopu i odnosi się do wszystkich zatrudnionych, w tym także do funkcjonariuszy służb. Ograniczenia uregulowanych w niej minimalnych wymagań mogą być przewidziane tylko w wyjątkowych sytuacjach np. zagrożenia bezpieczeństwa publicznego, nie mogą natomiast odnosić się do wyodrębnionej w oparciu określone kryteria grupy osób.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt rozpoznawanej sprawy w pierwszej kolejności wskazać trzeba, że w ustawie o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu prawo do corocznego płatnego urlopu wypoczynkowego w wymiarze 26 dni roboczych zostało zagwarantowane w art. 95 ust 1. Prawo to, mając na względzie art. 31 ust1 3 Konstytucji, nie zostało w żadnym zakresie ograniczone, także co do rekompensaty pieniężnej za niewykorzystany urlop.

Art. 123 ww. ustawy określa jakie świadczenia pieniężne przysługują funkcjonariuszowi. Należą do nich m. in. świadczenia związane ze zwolnieniem ze służby. Takim świadczeniem jest m.in. ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy niewykorzystany w roku zwolnienia ze służby oraz za urlopy zaległe. Wynika to jednoznacznie z regulacji zawartej w przepisie art. 128 ust. 1 powołanej ustawy. Przepis ten odnosi się wprawdzie do funkcjonariuszy zwolnionych ze służby w ściśle podanych w nim przypadkach. Określa jednakże jakie świadczenia związane są ze zwolnieniem ze służby.

Powyższy przepis ustawy, jak słusznie wskazał organ, nie ma zastosowania do sytuacji skarżącego. Nie odnosi się on bowiem do funkcjonariuszy zwolnionych ze służby na podstawie art. 60 ust. 2 pkt 7 ustawy, czyli z powodu dwukrotnego niestawienia się bez usprawiedliwienia przed komisją lekarską, do której został skierowany w celu określenia jego stanu zdrowia. Nie oznacza to jednak, że skarżącemu ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop się nie należy. Jak wskazano powyżej prawo do tego ekwiwalentu nie zostało w ustawie w żadnym zakresie ograniczone, czy wręcz wyeliminowane. Zauważyć przy tym należy, że z żadnego przepisu przedmiotowej ustawy nie wynika, aby sytuacja przewidziana w art. 60 ust. 2 pkt 7 ustawy była adekwatna dla przesłanek pozwalających na ograniczenie w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw przewidzianych w art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Na wyciągnięcie takich wniosków nie pozwalają też prace ustawodawcze nad tym przepisem.

Skoro zatem prawo do urlopu należy do praw obywatelskich gwarantowanych Konstytucją, jest prawem podmiotowym o charakterze osobistym, którego nie można się zrzec, to oznacza to, że skarżący mógł skutecznie domagać się od organu wypłaty ekwiwalentu za jego niewykorzystanie na podstawie art. 95 ust. 1 w zw. z art. 123 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 81 Konstytucji praw określonych m.in. w art. 66 można dochodzić w granicach określonych w ustawie. W omawianej ustawie zarówno samo prawo do urlopu, jak i jego wymiar zostały określone, a zatem możliwe, jest w ocenie Sądu, dochodzenie prawa do ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w oparciu o wskazane powyżej przepisy.

Odmawiając wypłaty dochodzonego przez skarżącego ekwiwalentu za urlop organ naruszył powyższe przepisy co miało niewątpliwie istotny wpływ na wynik sprawy.

Wobec dokonanej powyżej wykładni przepisów ustawy o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu, Sąd nie znalazł podstaw do wystąpienia z pytaniem prawnym do Trybunału Konstytucyjnego i pytaniem prejudycjalnym do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Rozstrzygając ponownie w przedmiotowej sprawie organ winien rozpoznać żądanie skarżącego zgodnie z poczynionymi powyżej uwagami.

Mając powyższe względy na uwadze Sąd na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku. Rozstrzygnięcie w kwestii wykonalności zostało wydane w oparciu o przepis art. 152 p.p.s.a.