Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Tomasz Kolanowski (spr.), , , po rozpoznaniu w dniu 19 września 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia J. B. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 25 lipca 2014 r. sygn. akt I SA/Rz 810/13 w zakresie prawa pomocy w sprawie ze skargi J. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w R. z dnia 18 czerwca 2013 r. nr (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r. postanawia oddalić zażalenie

Przedmiotem zażalenia jest postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 25 lipca 2014 r., sygn. akt I SA/Rz 810/13, mocą którego oddalono wniosek J. B. (dalej: skarżąca, strona) o zwolnienie od kosztów sądowych.

W motywach orzeczenia Sąd omyłkowo podał, że wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2014 r., sygn. I SA/Rz 810/13, oddalił skargę skarżącej na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w R. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r. Skarżąca wniosła od wyroku uchylającego decyzje organów obu instancji skargę kasacyjną. Wezwana do uiszczenia wpisu od skargi kasacyjnej w kwocie 14.138 zł wniosła o zwolnienie od kosztów sądowych.

W uzasadnieniu wniosku skarżąca podała tylko, że kwota zaległości w podatku dochodowym to ponad 2.800.000 zł plus odsetki. Z wniosku wynika, że skarżąca pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym z mężem, dom o pow. 180 m² jest jego własnością. Według oświadczenia emerytura skarżącej wynosi 1212 zł, a jej męża 1900 zł. Inne zadeklarowane dochody skarżącej to 8000 z "najmu prywatnego". Skarżąca podała również, że posiada środki w banku – 320.000 zł oraz papiery wartościowe 32.000 zł, które zostały zajęte.

Sąd wskazał, że obecnie rozpoznawany wniosek jest kolejnym wnioskiem o prawo pomocy w tej sprawie. Poprzedni, z dnia 13 września 2013 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie oddalił postanowieniem z dnia 2 grudnia 2013 r. (sygn. akt I SA/Rz 810/13). Postanowienie to stało się prawomocne, ponieważ Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 5 lutego 2014 r., sygn. II FZ 1608/13, oddalił zażalenie skarżącej.

W trakcie rozpoznawania wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych, by wyeliminować wątpliwości co do faktycznego stanu majątkowego, skierowano do skarżącej wezwanie do złożenia dodatkowego oświadczenia majątkowego i podania informacji, czy i jak zmieniła się jej sytuacja majątkowa od czasu rozpoznawania poprzedniego wniosku o przyznanie prawa pomocy.

Sąd ustalił, że dane i informacje zawarte w treści nowego formularza PPF i w dodatkowo nadesłanych dokumentach są zgodne z treścią uprzednio rozpoznanego wniosku. Treść obu wniosków, dane o sytuacji materialnej i majątkowej, w tym użyte w nich sformułowania językowe, są niemal identyczne.

Mając to na uwadze Sąd pierwszej instancji na mocy art. 165 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. − Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.) - zwanej dalej P.p.s.a. - uznał, że z uwagi na brak zmiany okoliczności sprawy nie wystąpiły przesłanki do zmiany postanowienia tego Sądu z dnia 2 grudnia 2013 r. Skarżąca nie wskazała bowiem żadnych nowych, istotnych okoliczności, które uzasadniałyby ponowne zajęcie się kwestią zwolnienia jej od poniesienia kosztów sądowych. W rozpoznawanym obecnie wniosku skarżąca podaje dokładnie te same dane, które w poprzednim postępowaniu z zakresu prawa pomocy uznane zostały za niewystarczające do zwolnienia jej od kosztów sądowych. Dane liczbowe dotyczące sytuacji finansowej skarżącej wykazują niewielkie różnice pomiędzy okresem ocenianym w poprzednim wniosku a obecnie (zeznanie podatkowe za 2012 r. a 2013 r.).

W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżąca wskazała, że Sąd bezpodstawnie powołał się na fakt uzyskania przez nią zwrotu kosztów sądowych, bowiem do chwili uprawomocnienia się wyroku środki te nie zostaną jej przekazane. Ponadto powołała się na prawo do sądu z art. 45 Konstytucji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie jest bezzasadne.

Wynika to z faktu, że skarżąca nie podała w nim ani jednego argumentu merytorycznego, który podważałby stanowisko Sądu pierwsze instancji w sprawie. Uwaga Sądu o zwrocie na jej rzecz kosztów sądowych była poczyniona jedynie na marginesie, natomiast cała treść uzasadnienia odnosiła się do braku zmian w sytuacji materialnej skarżącej od czasu rozpoznania poprzedniego wniosku w przedmiocie prawa pomocy. Skarżąca do tego argumentu nie odniosła się. Tym samym nie podważyła oceny Sądu, że nie zostały spełnione przesłanki do zmiany postanowienia w przedmiocie prawa pomocy w trybie art. 165 P.p.s.a.

W świetle powyższego bezpodstawne jest również powoływanie się przez skarżącą na prawo do sądu. Skarżącej prawo do sądu bez wątpienia przysługuje, skoro skorzystała z prawa do wniesienia skargi kasacyjnej; ma ona również możliwość skorzystania z prawa pomocy, jednakże nie wykazała, że spełnia przesłanki jego przyznania.

Dlatego też, działając w oparciu o art. 184 w zw. z art. 197 § 2 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny zażalenie jako bezzasadne oddalił.