Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jerzy Płusa, Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Sokołowska (spr.), Sędzia WSA Alojzy Skrodzki, Protokolant Lidia Wasilewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 czerwca 2009 r. sprawy ze skargi B. S.A. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia [...] listopada 2008 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną, 2) stwierdza, że uchylona interpretacja indywidualna nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od Ministra Finansów na rzecz B. S.A. z siedzibą w W. kwotę 440 zł (czterysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wnioskiem z dnia [...] lipca 2008 r. Skarżąca – B. S.A. zwróciła się do Ministra Finansów (organ upoważniony – Dyrektor Izby Skarbowej w W.) o wydanie interpretacji indywidualnej. Przedstawiając stan faktyczny wskazała, że organizuje spotkania integracyjne dla pracowników. Organizacja przedmiotowych spotkań wynika z przyjętej polityki w zakresie zarządzania kadrami. Celem spotkań jest tworzenie zespołu sprawnie realizującego zadania, poprzez lepsze poznanie się pracowników, wspólne podejmowanie wyzwań, realizację zadań, co ma na celu poprawę współpracy przy wykonywaniu zadań wynikających ze stosunku pracy i poprawę atmosfery w firmie, co z kolei wpływa na podwyższenie efektywności pracy i standardu obsługi klientów. Udział w spotkaniach na charakter fakultatywny. Spotkania takie mają różnorodną formę, tj. wyjazdów - połączonych ze zwiedzaniem zabytków, pobytem w teatrze, na koncercie, etc, a więc koniecznością posiadania/zakupu biletu wstępu lub formę innych spotkań integracyjnych.

W większości przypadków spotkania te są finansowane w całości ze środków Skarżącej (nie pochodzących z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych), ale są również przypadki, gdzie część kosztów ponoszą uczestnicy ze środków własnych.

Ponadto Skarżąca organizuje szkolenia dla pracowników. Ich celem jest podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracowników, szkolenia w zakresie budowania zespołu, kreowania liderów, zarządzania czasem itp. Koszt szkoleń obejmuje również koszty zakwaterowania oraz wyżywienia.

W związku z tak przedstawionym stanem faktycznym Skarżąca wniosła o udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy koszty ponoszone z tytułu przedmiotowych spotkań oraz szkoleń stanowią dla pracowników biorących w nich udział przychód ze stosunku pracy (w niniejszej sprawie organ ustosunkował się do kwestii opodatkowania spotkań integracyjnych organizowanych przez pracodawcę dla pracowników).

Zdaniem Skarżącej zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm., dalej: u.p.d.o.f.) przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zasady te odnoszą się również do przychodów ze stosunku pracy. Oznacza to, że przychodem ze stosunku pracy są wypłacone lub postawione do dyspozycji podatnika pieniądze i wartości pieniężne, o których mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f.

W przypadku spotkań integracyjnych bardzo często Skarżąca nie jest w stanie przypisać pracownikowi wartości świadczenia, które ten faktycznie otrzymał. Sytuacja taka na miejsce nawet wówczas, gdy organizując spotkanie Skarżąca dokonuje płatności danej kwoty pomnożonej przez liczbę uczestników. Sposób kalkulacji kosztów nie przekłada się na faktycznie otrzymany przez pracownika przychód.

W praktyce jest tak, że jeden z pracowników może skorzystać z zakupionych świadczeń ponad ustaloną kwotę na osobę, a inny nie skorzysta z tak ustalonej wartości świadczenia. W takim przypadku, zdaniem Skarżącej, nie można dokonywać ustalenia przychodu poprzez podzielenie kwoty wydatków poniesionych przez nią na liczbę uczestników. Oznaczałoby to bowiem ustalenie przychodu "wirtualnego" a nie rzeczywiście uzyskanego przez pracownika.

Sytuacja taka ma miejsce np. w przypadku zakupu usług cateringowych, bądź kompleksowej usługi, na którą składają się usługi cateringowe, imprezy rekreacyjne (gry, konkursy, nagrody dla zwycięzców), gdzie pracownik ma możliwość korzystania z tego typu świadczeń. Możliwość skorzystania z tych świadczeń nie jest równoważna z faktycznym skorzystaniem z nich, a tym samym uzyskaniem przychodu. Bez znaczenia w tym przypadku jest również fakt częściowej partycypacji przez pracownika w kosztach imprezy. Kwestia ta oznacza jedynie ograniczanie wydatków Skarżącej na przedmiotowe spotkania do określonej kwoty i wiąże się z zarządzaniem kosztami, a nie przekłada się na świadczenia otrzymane przez pracownika.

W przypadku spotkań integracyjnych, gdzie nie jest możliwe przypisanie faktycznego świadczenia otrzymanego przez pracownika, Skarżąca nie jest obowiązana do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, ponieważ nie jest w stanie ustalić wartości przychodu uzyskanego przez pracownika.

W sytuacji natomiast spotkań integracyjnych, gdzie Skarżąca jest w stanie ustalić faktyczną wartość otrzymanych przez pracownika świadczeń (wyjazd na wycieczkę integracyjną, gdzie ustalony jest łączny koszt wycieczki na jednego uczestnika), ustala przychód w wysokości kosztu pokrytego ze środków Skarżącej i dokonuje poboru zaliczki na podatek dochodowy od pracownika - uczestnika wycieczki.

Skarżąca przedstawiła także własne stanowisko dotyczące opodatkowania organizowanych przez nią szkoleń – do tej kwestii Minister Finansów odniósł się jednak w innym postępowaniu.

Interpretacją indywidualną z dnia [...] listopada 2008 r. Minister Finansów uznał stanowisko przedstawione przez Skarżącą za prawidłowe w części dotyczącej określenia przychodu pracownika w sytuacji kiedy Skarżąca jest w stanie określić przychód przypadający na konkretną osobę oraz za nieprawidłowe w części, która dotyczy spotkania integracyjnego organizowanego w formie imprezy rekreacyjnej (zamawiany jest catering), gdzie według Skarżącej nie ma możliwości określenia przychodu przypadającego na konkretną osobę.

Według organu z zawartej w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. definicji przychodów pracownika wynika, iż ustawodawca zaliczył do niej nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy, wykonywania usługi, bądź udostępnienia rzeczy lub prawa. Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on jakąś realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień, zawartym w art. 21 u.p.d.o.f.

Z opisanego przez Skarżącą stanu faktycznego wynika, że organizuje ona integracje pracownicze polegające na uczestnictwie pracowników w wyjazdach połączonych ze zwiedzaniem zabytków, pobytem w teatrze, na koncercie, etc, a więc wiąże się to z koniecznością posiadania/zakupu biletu wstępu. Takie zindywidualizowane świadczenie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zgodnie z art. 12 u.p.d.o.f

W sytuacji, kiedy spotkania organizowane są przez Skarżącą, a koszty zorganizowania imprezy w części finansowane są ze środków Skarżącej, a w części ze środków pracowników - w tej sytuacji znana jest pracodawcy liczba osób, które wyrażą chęć uczestnictwa w spotkaniu integracyjnym poprzez wcześniejsze zobowiązanie się do pokrycia części kosztów spotkania.

Natomiast w zakresie opodatkowania spotkania integracyjnego organizowanego w formie imprezy rekreacyjnej, zakupu usług cateringowych w którym udział pracownika ma charakter fakultatywny, a koszty w całości ponoszone są przez zakład pracy, w związku z uczestnictwem w spotkaniu pracownicy osiągają konkretną korzyść finansową podlegającą opodatkowaniu. Pracodawca nie organizuje imprezy otwartej, tylko imprezę skierowaną do konkretnej grupy osób (pracowników ). W związku z powyższym jest w stanie ustalić faktyczną liczbę osób biorących udział w spotkaniu chociażby poprzez stworzenie listy osób, które wyrażą chęć uczestnictwa w spotkaniu a następnie poprzez fizyczne potwierdzenie obecności. Jest też w stanie określić, którzy pracownicy brali udział w imprezie. Bez znaczenia pozostaje fakt ile dany pracownik skonsumował posiłków, a także czy skorzysta z organizowanych gier, konkursów i czy otrzyma nagrodę dla zwycięscy, gdyż koszty zakupu tych usług ponoszone są niezależnie od tego czy pracownik skorzystał z nich w pełnym zakresie, czy też nie.

Wartość świadczenia należy obliczyć dzieląc kwotę (wynikającą z wystawionych faktur i rachunków, które posiada Skarżąca) przez liczbę pracowników biorących udział w spotkaniu integracyjnym.

Wartość świadczeń opłaconych za pracownika pracodawca ma obowiązek doliczać do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z art. 31, 32 i 38 u.p.d.o.f.

W skardze na interpretację indywidualną Skarżąca zarzuciła jej naruszenie art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., w związku z art. 31, 32 i 38 in fine tej ustawy, poprzez błędne przyjęcie, iż udział pracowników Skarżącej w spotkaniu integracyjnym skutkuje powstaniem po stronie tych pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., który to przychód pracodawca zobowiązany jest uwzględnić przy kalkulacji zaliczki na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosła o uchylenie zaskarżonej interpretacji w części dotyczącej konsekwencji na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych organizowanych spotkań dla pracowników w formie imprezy rekreacyjnej.

W uzasadnieniu wskazała, iż z przepisów art. 11 ust. 1 oraz 12 ust. 1 u.p.d.o.f. wynika, że świadczenia w naturze (oraz inne nieodpłatne świadczenia) mogą stanowić przychód podatnika (pracownika) dopiero w chwili ich faktycznego otrzymania. A contrario przychód ze stosunku pracy nie powstaje wskutek samego umożliwienia pracownikowi skorzystania z takich świadczeń w naturze (pozostawienia ich do dyspozycji pracownika). Ponadto, aby można było mówić o przychodzie w postaci świadczenia w naturze musi istnieć realna możliwość przypisania poszczególnym pracownikom konkretnej wartości świadczenia faktycznie otrzymanego przez każdego z nich.

Przychód w postaci świadczenia w naturze powstanie po stronie pracownika jedynie wówczas, gdy otrzyma on faktycznie konkretne świadczenie oraz będzie istnieć realna możliwość określenia wartości tych świadczeń.

W niniejszej sprawie nie sposób stwierdzić, czy pracownik obecny na imprezie faktycznie otrzymał oferowane tam świadczenia, nie można też ustalić wartości świadczeń skonsumowanych przez takiego pracownika.

W ocenie Skarżącej samo poniesienie przez nią wydatków związanych organizacją imprezy a następnie umożliwienie pracownikom skorzystania z oferowanych w jej ramach świadczeń nie jest równoważne z faktycznym otrzymaniem takich świadczeń przez pracowników, a tym samym z uzyskaniem przez nich przychodu ze stosunku pracy. Aby można było mówić o powstaniu przychodu po stronie pracowników, musiałoby istnieć potwierdzenie, że konkretne świadczenie postawione do dyspozycji pracownika zostało przez niego faktycznie otrzymane (skonsumowane).

W przypadku fakultatywnych spotkań integracyjnych oznaczałoby to nie tylko konieczność ustalenia listy osób obecnych na spotkaniu, ale również precyzyjnego określenia poszczególnych świadczeń, z których poszczególne osoby skorzystały podczas imprezy. Dokonanie takich ustaleń jest w praktyce niewykonalne, albowiem odznaczanie podczas imprezy, kto wziął udział w danym konkursie lub zabawie, jaki posiłek i napój skonsumował spowodowałoby dezorganizację całego spotkania, pozbawiając je wszelkich walorów rozrywkowo-integracyjnych.

Samego umożliwienia pracownikowi udziału w takim spotkaniu nie można zatem utożsamiać z otrzymaniem przez pracownika świadczenia w naturze, takowe powstanie bowiem dopiero wówczas, gdy dany pracownik faktycznie skorzysta z poszczególnych świadczeń oferowanych podczas imprezy (tj. w chwili ich konsumpcji przez pracownika).

Sam fakt udziału pracownika w takiej imprezie, przy braku możliwości stwierdzenia, czy w jej ramach pracownik faktycznie skorzystał z jakichkolwiek świadczeń (a jeśli tak, to z jakich), nie powoduje zatem powstania po stronie pracownika przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f.

Dalej Skarżąca stwierdziła, że brak możliwości potwierdzenia, czy i z jakich świadczeń skorzystał dany pracownik podczas imprezy integracyjnej skutkuje również niemożnością precyzyjnego ustalenia wartości takich świadczeń i to nawet wówczas, gdy organizując spotkanie Skarżąca dokonuje płatności w kwocie ustalonej jako iloczyn określonej ryczałtowo kwoty i liczby uczestników. Sposób kalkulacji kosztów Skarżącej związanych z organizacją imprezy nie przekłada się bowiem na wartość świadczenia faktycznie otrzymanego przez pracownika.

Podczas imprezy oferowane są pracownikom różnego rodzaju świadczenia (posiłki, napoje, zabawy i konkursy rekreacyjno-integracyjne), z których poszczególni pracownicy obecni na imprezie korzystają w różnym zakresie. Niektórzy w ogóle rezygnują z udziału w zabawach i konkursach, inni uczestniczą w części z nich, a jeszcze inni w prawie wszystkich. Również ilość i wartość spożytych podczas imprez posiłków i napojów jest zróżnicowana i uzależniona od licznych czynników, w szczególności od możliwości konsumpcyjnych i upodobań poszczególnych osób. W konsekwencji, co do zasady dany pracownik korzysta ze świadczeń, których wartość w znacznym stopniu różni się (jest wyższa lub niższa) od ustalonej ryczałtowo kwoty na osobę.

Z powyższego względu, w ocenie Skarżącej, nie zasługuje na aprobatę twierdzenie organu, zgodnie którym wartość świadczenia należy obliczyć dzieląc kwotę (wynikającą z wystawionych faktur i rachunków, które posiada Skarżąca) przez liczbę pracowników biorących udział w spotkaniu integracyjnym.

Nie można dokonywać ustalenia wartości świadczenia otrzymanego przez poszczególnych pracowników poprzez podzielenie kwoty wydatków poniesionych przez Skarżącą przez liczbę uczestników spotkania, albowiem otrzymana w ten sposób wartość świadczenia byłaby kwotą "wirtualną", oderwaną od rzeczywistej ceny otrzymanego przez pracownika przysporzenia. Jednocześnie brak jest możliwości ustalenia wartości takich świadczeń w inny sposób, z uwagi na brak praktycznej możliwości ustalenia ilości i rodzaju świadczeń (posiłków, napojów, zabaw i konkursów rekreacyjno-integracyjne), z których skorzystali poszczególni pracownicy obecni na imprezie.

W związku z powyższym należy uznać, iż Skarżąca nie ma możliwości precyzyjnego ustalenia wartości świadczeń otrzymanych przez poszczególnych uczestników spotkania integracyjnego, a tym samym ustalenia ewentualnej podstawy wymiaru podatku dochodowego od osób fizycznych. Tym samym brak jest podstaw do doliczenia takich świadczeń do przychodu pracownika na podstawie art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f.

W odpowiedzi na skargę Minister Finansów wniósł o oddalenie skargi podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej interpretacji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna. W niniejszej sprawie rozstrzygnięcia wymaga, czy koszty spotkania integracyjnego organizowanego w formie imprezy rekreacyjnej ponoszone przez Skarżącego stanowią przychód pracownika biorącego udział w tym spotkaniu. Ta kwestia legła bowiem u podstaw sporu na etapie postępowania sądowego.

Przed przystąpieniem do rozważenia sporu podkreślenia wymaga, że przedmiotem skargi jest interpretacja indywidualna, a to oznacza, iż ocena prawna jest wyrażana tylko i wyłącznie do stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę.

W rozpoznanej sprawie Skarżąca przedstawiając stan faktyczny wskazała, iż uczestnikom spotkania integracyjnego oferowane są świadczenia, typu posiłki, napoje, organizowane są gry i konkursy, dla zwycięzców przewidziane są nagrody. Wyjaśniła, że zapłata za spotkanie jest obliczona poprzez przemnożenie liczby jego uczestników przez daną kwotę. Jednak Skarżąca nie jest w stanie przypisać pracownikowi wartości świadczenia, które pracownik faktycznie otrzymał, ponieważ jeden z pracowników może skorzystać z zakupionych świadczeń ponad kwotę ustaloną na osobę, a inny nie skorzysta z tak ustalonej wartości świadczenia, bądź w ogóle nie skorzysta ze stawianych do jego dyspozycji świadczeń. Zdaniem Skarżącej, możliwość skorzystania z tych świadczeń nie jest równoznaczna z faktycznym skorzystaniem z nich, a tym samym z uzyskaniem przychodu. Ustalenie zaś przychodu poprzez proste podzielenie kwoty wydatków poniesionych przez Skarżącą na liczbę uczestników oznaczałoby ustalenie przychodu "wirtualnego", a nie rzeczywiście uzyskanego przez pracownika.

Zdaniem organu podatkowego udział pracownika w takiej imprezie stanowi dla niego konkretną korzyść finansową podlegającą opodatkowaniu. Bez znaczenia pozostaje ile posiłków skonsumował dany pracownik, czy korzystał z organizowanych gier i konkursów i czy otrzymał nagrodę, ponieważ koszty zakupu tych usług ponoszone są niezależnie od tego, czy pracownik skorzystał z nich, czy nie skorzystał. Wartość świadczenia, według organu, należy obliczyć dzieląc kwotę zapłaconą przez Skarżącą za wszystkie usługi przez liczbę pracowników uczestniczących w spotkaniu integracyjnym.

W ocenie Sądu stanowisko organu podatkowego jest nieprawidłowe, co można wywieźć z regulacji mających zastosowanie w niniejszej sprawie.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W przepisie tym zostały wskazane, co jest istotne w rozpoznanej sprawy, jako przychody: wypłaty pieniężne, świadczenia w naturze, inne nieodpłatne świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatne. Konsekwencją takiego zróżnicowania przychodów jest wskazanie w kolejnych przepisach sposobu obliczania wartości pieniężnej świadczeń w naturze, innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Ustawodawca w odmienny sposób określił sposób obliczania wartości dla każdej z tych kategorii świadczeń, czemu dał wyraz w ust. 2 i 3 art. 12 oraz ust. 2, 2a i 2b art. 11 u.p.d.o.f. Zatem dla potrzeb wykazania, iż dane świadczenie jest przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. konieczne jest jego przyporządkowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tym przepisie, aby móc zastosować właściwą metodę obliczenia jego wartości. W tym miejscu trzeba podkreślić, iż ustawodawca nie przewidział możliwości ustalania wartości ww. świadczeń w inny sposób niż określony w przepisach u.p.d.o.f. Inaczej mówiąc, jeśli nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami tej ustawy, nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu.

W niniejszej sprawie organ podatkowy w ogóle nie przyporządkował świadczenia, o którym mowa we wniosku o interpretację, do konkretnej kategorii świadczeń wymienionych w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., nie wskazał też, która z metod obliczania wartości świadczenia określonych w ww. przepisach znajduje zastosowanie do występującej w sprawie kategorii świadczeń. Zalecił natomiast obliczenie wartości świadczenia według własnej metody, która nie została przewidziana przepisami u.p.d.o.f. Takie działanie organu podatkowego należy uznać za niedopuszczalne. Jak już bowiem powiedziano, wartość świadczenia nie może być obliczona w inny sposób niż przewidziany we wcześniej wskazanych przepisach u.p.d.o.f.

Niezależnie od powyższego, podnieść należy, iż istotną w niniejszej sprawie kwestią, na którą słusznie wskazuje Skarżąca, jest możliwość ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia zapłaconego za poszczególnego pracownika. Ażeby rozpoznać ten problem konieczne jest sięgnięcie do treści art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., który stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Według regulacji zawartej w przytoczonym przepisie, ażeby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód - wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast ażeby świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia były uznane za przychód, konieczne jest otrzymanie tych świadczeń.

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez Skarżącą wynika, iż zakupuje ona świadczenia, za które ponosi opłatę ryczałtowo za wszystkich pracowników, jednak nie jest w stanie ustalić w jakim zakresie dany pracownik z postawionych mu do dyspozycji świadczeń skorzystał i czy w ogóle skorzystał. Jak już wcześniej wspomniano, według organu podatkowego, dla potrzeb opodatkowania nie jest ważna rzeczywista wartość przychodu otrzymanego przez pracownika. Taka bowiem konstatacja wynika ze stwierdzenia, iż przy ustalaniu przychodu pracownika z tytułu uczestniczenia w spotkaniu integracyjnym nie ma znaczenia ile posiłków skonsumował dany pracownik i czy skorzystał z innych postawionych do jego dyspozycji świadczeń. Nie do pogodzenia zarówno z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f., jak i z zasadą praworządności jest teza, którą nasuwa stanowisko organu, iż podatek należy zapłacić od wyższej wartości przychodu niż faktycznie otrzymany lub zapłacić nawet gdy przychód nie został otrzymany.

Nawiązując jeszcze do stanowiska zawartego w zaskarżonej interpretacji zauważenia wymaga, iż dla ustalenia, czy udział pracownika w imprezie integracyjnej stanowi jego przychód podlegający opodatkowaniu, bez znaczenia pozostaje fakt, iż Skarżący ponosi koszty zakupu świadczeń niezależenie od tego czy pracownik skorzystał z nich w pełnym zakresie, czy nie. Takim argumentem posłużył się organ podatkowy uzasadniając zasadność stanowiska, które zostało przytoczone powyżej. Z całą mocą podkreślić należy, iż poniesienie przez Skarżącą wydatków na sfinansowanie spotkania integracyjnego nie skutkuje automatycznie powstaniem przychodu po stronie pracownika. Przychód może powstać w związku z poniesieniem tych wydatków przez Skarżącego, jeśli zostaną spełnione przesłanki art. 11 ust. 1 i 12 ust. 1 u.p.d.o.f.

Przepis art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. bezwzględnie warunkuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia otrzymaniem tego świadczenia. Inaczej mówiąc, w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania z świadczenia). Zatem o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby skorzystał z postawionych do jego dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w u.p.d.o.f. Skarżąca wyjaśniła, że obliczenie wartości świadczenia przypadającego na jednego pracownika nie jest możliwe. Niewykluczona jest też sytuacja, iż pracownik bierze udział w spotkaniu integracyjnym, ponieważ takie jest oczekiwanie pracodawcy, ale z różnych przyczyn nie korzysta z postawionych do jego dyspozycji świadczeń.

Reasumując stwierdzić należy, że w przypadku, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, czyli w takim jak w niniejszej sprawie, gdzie opłata jest wnoszona ryczałtowo za wszystkich pracowników bez względu na to, czy pracownik ze świadczeń korzystał, czy też nie korzystał, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów spotkania integracyjnego. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzymał owo świadczenie i jaka jest jego wartość.

Ponownie rozpoznając niniejszą sprawę organ podatkowy zobowiązany jest uwzględnić stanowisko Sądu w niej wyrażone.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.), Sąd uchylił zaskarżoną interpretację. Zakres, w jakim uchylona interpretacja nie podlega wykonaniu określono w oparciu o art. 152 p.p.s.a, zaś o kosztach postępowania postanowiono na podstawie art. 200 tej ustawy.