Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Joanna Gierak – Podsiadły, Sędziowie sędzia WSA Włodzimierz Kowalczyk (spr.), sędzia WSA Monika Kramek, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 20 sierpnia 2020 r. sprawy ze skargi B. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] sierpnia 2019 r. znak [...] w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. na rzecz B. K. kwotę 697 zł (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] sierpnia 2019 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. działając na podstawie działając w o[parciu o art. 127 § 2 w zw. z art. 17 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 ze zm.) i art. 1 i 2 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (tj. Dz. U. z 2018 r. poz. 570), po rozpatrzeniu odwołania z dnia [...] maja 2019 r. B. K. od decyzji Prezydenta W. z dnia [...] maja 2019 r., znak: [...] w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy w związku z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym, na okres 3 miesięcy oraz zobowiązującej do jego zwrotu - na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu organ odwoławczy przedstawił stan faktyczny sprawy wskazując, że pismem z dnia [...] kwietnia 2019 r., Główny Inspektorat Transportu Drogowego powiadomił organ, iż ujawnił popełnione naruszenie w dniu 07.11.2018 r. kierującego pojazdem B. K., polegające na kierowaniu pojazdem z prędkością przekraczającą dopuszczalną o więcej niż 50 km/h w obszarze zabudowanym.

W związku z powyższym zaskarżoną decyzją z dnia [...] maja 2019 r., znak: [...] organ ewidencyjny orzekł o zatrzymaniu prawa jazdy B. K. stosownie do art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia [...] stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2019 r. poz. 341). Decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności. Decyzję doręczono kierującemu w dniu [...] maja 2019 r. (potwierdzenie odbioru decyzji w aktach sprawy).

W ustawowym terminie w dniu [...] czerwca 2019 r. odwołanie wniósł B. K. podnosząc wątpliwości co do osoby faktycznie kierującej pojazdem.

Po rozpatrzeniu sprawy Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, że

Starosta - stosownie do przepisu art 102 ust. 1 pkt 4 oraz ust. 1c ustawy z dnia 5 stycznia 2011r. o kierujących pojazdami, dodanego przez art. 5 pkt 7 lit. a) ww. ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny (...), - wydaje decyzję administracyjną o zatrzymaniu prawa jazdy w przypadku gdy kierujący pojazdem przekroczył dopuszczalną prędkość o więcej niż 50 km/ h na obszarze zabudowanym, na okres 3 miesięcy, nadając jej rygor natychmiastowej wykonalności oraz zobowiązując kierującego do zwrotu prawa jazdy, jeżeli dokument ten nie został zatrzymany w trybie art. 135 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym (art. 102 ust. lc u.k.p.).

Zwrot zatrzymanego prawa jazdy następuje po ustaniu przyczyny zatrzymania oraz po uiszczeniu opłaty ewidencyjnej. Jeżeli od dnia zatrzymania prawa jazdy upłynął okres przekraczający rok, warunkiem wydania prawa jazdy jest uzyskanie pozytywnego wyniku kontrolnego sprawdzenia kwalifikacji (art. 102 ust. 2 u.k.p.).

Jeżeli sprawa o naruszenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 4 została skierowana do rozpoznania przez sąd lub organ orzekający o sprawie w postępowaniu dyscyplinarnym i nie zakończyła się prawomocnym rozstrzygnięciem w okresie 3 miesięcy od dnia zatrzymania dokumentu, a w przypadku, o którym mowa w ust. ld - w okresie 6 miesięcy, podlega on zwrotowi (art. 102 ust. 3 u.k.p.).

Organ dalej wskazał, że treść powyższego przepisu art. 102 ust. 1 pkt 4 u.k.j. jest jednoznaczna i nie budzi wątpliwości interpretacyjnych. Organ ewidencyjny od dnia 18 maja 2015 r. obligowany jest do wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy w każdym przypadku, gdy kierujący pojazdem przekroczył dopuszczalną prędkość o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym.

W stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2016r., stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 marca 2015r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz innych ustaw (Dz. U. z 2015r. poz. 541), podstawą wydania decyzji, o której mowa w art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami, jest informacja o zatrzymaniu prawa jazdy na podstawie art. 135 ust. 1 pkt la ustawy - Prawo o ruchu drogowym, a więc informacja o sytuacji, w której, ujawniwszy czyn polegający na kierowaniu pojazdem z prędkością przekraczającą dopuszczalną o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym, policjant zatrzymał prawo jazdy.

Jednakże, w myśl art. 136 ust. 3 ustawy o kierujących pojazdami, przekaz informacji dotyczących naruszeń popełnionych przed dniem 1 stycznia 2017 r. następuje według stanu prawnego na dzień popełnienia naruszenia. Zgodnie z art. 136 ust. 4 w/w ustawy, kopie wpisów dotyczących naruszeń popełnionych przed dniem 1 stycznia 2017 r. zgromadzonych przez Policję w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego, o której mowa w art. 1.30 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, przenosi się do centralnej ewidencji kierowców.

W tej sytuacji mając na uwadze powyższy stan prawny organ uznał, iż zaszły normatywne przesłanki zatrzymania Odwołującemu prawa jazdy na podstawie wyżej przywołanego przepisu art. 102 ust. 1 pkt 4 u.k.p., na okres trzech miesięcy począwszy od dnia zwrotu prawa jazdy, co w konsekwencji powoduje, że zaskarżona decyzja odpowiada w swej treści prawu.

Podkreślono, iż wyrokiem z dnia 11 października 2016 r. w sprawie K 24/15 Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż art. 102 ust. 1 pkt 4 i ust. lc ustawy z 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami w związku z art. 135 ust. 1 pkt la lit. a ustawy z 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym w zakresie, w jakim nie przewiduje sytuacji usprawiedliwiających - ze względu na stan wyższej konieczności - kierowanie pojazdem z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym, jest niezgodny z art. 2 i art. 45 ust. 1 Konstytucji. Tym niemniej norma prawna dająca możliwość odmiennego orzeczenia niż zatrzymanie prawo jazdy, w ustalonym w sprawie stanie faktycznym nie będzie miała zastosowania. W sprawie nie występuje bowiem żadna sytuacja usprawiedliwiająca - ze względu na stan wyższej konieczności - kierowanie pojazdem z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym.

Odnosząc się do zarzutów odwołania, fakt ukarania lub nie ukarania za popełnione wykroczenie polegające na przekroczeniu dopuszczalnej prędkości w terenie zabudowanym nie ma prawnego znaczenia dla decyzji orzekającej zatrzymanie prawo jazdy. Wskazano, iż organ nie ma kompetencji do badania faktu przekroczenia przez stronę prędkości. Organ orzekający jest bowiem w tym zakresie związany wnioskiem skierowanym przez organ ujawniający popełnione naruszenie.

Skargę na tę decyzję złożył B. K. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

1. art. 102 ust. 1 pkt. 4 i ust. 1 c i 1 e ustawy o kierujących pojazdami w zw. z art 6, art. 7, art. 75 § 1, art. 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a., poprzez taką interpretację art. 102 ust. 1 pkt. 4 i ust. 1 c i 1 e ustawy o kierujących pojazdami, jakoby ów przepis zawieszał obowiązywanie przepisów dotyczących zgromadzenia przez organ w sposób wyczerpujący materiału dowodowego, a następnie wyczerpującego rozpatrzenia całokształtu tego materiału celem prawidłowego ustalenia podstawy faktycznej decyzji administracyjnej, uwzględnienie z urzędu słusznego interesu obywateli, swobodnej oceny materiału dowodowego, a tym samym wydanie decyzji administracyjnej o utrzymaniu w całości decyzji o zatrzymaniu dokumentu prawa jazdy w sytuacji braku dokonania czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia okoliczności faktycznych niniejszej sprawy, przejawiającymi się między innymi w braku wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia zebranego w sprawie materiału dowodowego w sytuacji, kiedy organ II instancji był do tego obowiązany także z urzędu,

2. art. 7 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 20 marca 2015 roku o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz innych ustaw w zw. z art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami w zw. z art. 7 k.p.a. poprzez jego błędną interpretacją, a mianowicie stwierdzenie, iż podstawą zatrzymania przez prezydenta miasta prawa jazdy jest informacja o przekroczeniu prędkości, przekazana przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego, a nie fakt rzeczywistego przekroczenia dopuszczalnej prędkości o więcej niż o 50 km/h w obszarze zabudowanym - a tym samym błędne przyjęcie, iż zasada prawdy obiektywnej nie ma zastosowania do postępowania administracyjnego w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy za przedmiotowy czyn,

3. przepisu postępowania mającego istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 7 k.p.a. poprzez odstąpienia od podjęcia jakichkolwiek kroków zmierzających do wyjaśnienia sprawy - w sytuacji, gdy od samego początku skarżący kwestionuje fakt, iż kierował pojazdem marki [...] w dniu [...] listopada 2018 roku w lokalizacji [...] przekraczając dopuszczalną prędkość o więcej niż o 50 km/h w obszarze zabudowanym,

4. przepisu postępowania mającego istotny wpływ na wynik sprawy, a to naruszenie art. 97 § 1 pkt. 4 k.p.a., poprzez wydanie decyzji w sytuacji istnienia przesłanki do zawieszenia postępowania ze względu na konieczność rozpatrzenia zagadnienia wstępnego przez Sąd powszechny,

5. przepisu postępowania mającego istotny wpływ na wynik sprawy, a to naruszenie art. 15 k.p.a. poprzez zaniechanie merytorycznego rozpatrzenia sprawy i ograniczeniu się do kontroli decyzji wydanej przez organ I instancji;

6. przepisu postępowania mającego istotny wpływ na wynik sprawy, a to naruszenie art. 138 § 1 pkt. 1 k.p.a. poprzez niesłuszne utrzymanie zaskarżonej decyzji w mocy w sytuacji, gdy winna być ona uchylona w całości, a postępowanie przed organem I instancji winno zostać umorzone;

Mając powyższe na uwadze, wnosił o:

1. uchylenie zaskarżonej decyzji organu II instancji oraz poprzedzającej jej decyzji organu I instancji w całości;

2. umorzenie postępowania administracyjnego;

3. wstrzymanie przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] ewentualnie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wykonalności wydanych decyzji w całości, ponieważ zachodzi niebezpieczeństwo spowodowania dla skarżącego trudnych do odwrócenia skutków utrzymania ich w mocy;

4. zwrot kosztów niniejszego postępowania oraz zwrot kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę organ wnosił o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2188) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Sąd administracyjny kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu administracyjnym z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i przepisami prawa procesowego obowiązującymi w dacie jego wydania.

W ocenie Sądu analizowana pod tym kątem skarga zasługuje na uwzględnienie.

Ustawa z dnia 11 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami, będąca materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji, stanowi w art. 102 ust. 1 pkt 4, że starosta wydaje decyzję administracyjną o zatrzymaniu prawa jazdy, w przypadku gdy kierujący pojazdem przekroczył dopuszczalną prędkość o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym. Zgodnie z art. 102 ust. 1aa ww. ustawy przepisu tego nie stosuje się, jeżeli kierujący pojazdem dopuścił się naruszenia, o którym mowa w tym przepisie, działając w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego dobru chronionemu prawem, jeżeli niebezpieczeństwa tego nie można było uniknąć inaczej, a poświęcone dobro w postaci bezpieczeństwa na drodze przedstawiało wartość niższą od dobra ratowanego.

Z kolei w myśl art. 102 ust. 1c ustawy o kierujących pojazdami starosta wydaje decyzję, o której mowa w ust. 1 pkt 4, na okres 3 miesięcy, nadając jej rygor natychmiastowej wykonalności oraz zobowiązując kierującego do zwrotu prawa jazdy, jeżeli dokument ten nie został zatrzymany w trybie art. 135 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

W niniejszej sprawie szczególną uwagę należy zwrócić na treść art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 541 z późn. zm.), który stanowi (w brzmieniu na dzień wydania decyzji), że podstawą wydania decyzji, o której mowa w art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami jest informacja, o której mowa w pkt 1. Z przepisu tego wynika też, że informacja taka jest podstawą wydania ww. decyzji do dnia wskazanego w komunikacie, który minister właściwy do spraw informatyzacji ogłasza w swoim dzienniku urzędowym oraz na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej (...). Takiego komunikatu przed wydaniem zaskarżonej decyzji ani w dniu jej wydania nie ogłoszono.

Z przywołanego punktu 1 wynika, że podmiot, który ujawnił popełnienie naruszenia, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 1a Prawa o ruchu drogowym niezwłocznie powiadamia o tym starostę właściwego ze względu na miejsce zamieszkania kierującego pojazdem. Naruszenie, o jakim mowa w art. 135 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tj. Dz. U. z 2017 r. poz. 1260) dotyczy kierowania pojazdem z prędkością przekraczającą dopuszczalną o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym.

Z treści powyższych przepisów wynika, że podstawą wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy jest jedynie informacja uzyskana od podmiotu, który ujawnił kierowanie pojazdem z prędkością przekraczającą dopuszczalną o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym.

W konsekwencji organ wydający decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy w zasadzie nie prowadzi własnych ustaleń dotyczących faktu rażącego przekroczenia prędkości.

Potwierdził to Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale 7 sędziów z dnia 1 lipca 2019 r. I OPS 3/18) wskazując, że podstawę wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy w trybie art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2019 r. poz. 341 z późn. zm.) w związku z art. 7 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks Karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 541 z późn. zm.) może stanowić wyłącznie informacja o ujawnieniu czynu polegającego na kierowaniu pojazdem z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym.

W sprawie zatrzymania prawa jazdy w związku z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o ponad 50 km/h na obszarze zabudowanym o zakresie prowadzonego postępowania dowodowego przesądza treść art. 102 ust. 1 pkt 4 i ust. 1c u.k.p. w zw. z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o zmianie ustawy k.k. Podstawę wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy stanowi informacja Policji o ujawnieniu naruszenia polegającego na przekroczeniu dopuszczalnej prędkości o ponad 50 km/h na obszarze zabudowanym lub prawomocne rozstrzygnięcie za to naruszenie.

Informacja o ujawnieniu popełnienia naruszenia, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 1a p.r.d. jest dokumentem urzędowym i ten jej walor jest weryfikowany w trybie postępowania administracyjnego. Odpowiedzialność za treść tej informacji ponosi podmiot, który ujawnił popełnienie naruszenia, a w aspekcie odszkodowawczym Skarb Państwa.

Przenosząc powyższe na grunt sprawy niniejszej, okolicznością bezsporną pozostaje, że w dniu [...] kwietnia 2019 r. do Urzędu Dzielnicy [...] wpłynęła informacja z Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego o skierowaniu do Sądu Rejonowego w P. wniosku o ukaranie B. K. w związku z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h w terenie zabudowanym. Z informacji tej wynikało, że wykroczenie miało miejsce w dniu [...] listopada 2018 r.

Powyższa informacja stanowiła podstawę wszczęcia postępowania, a następnie wydania przez Prezydenta W. decyzji z dnia [...] maja 2019 r. w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy w związku z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym, na okres 3 miesięcy oraz zobowiązującej do jego zwrotu.

Zgadzając się w pełnym zakresie z treścią przywołanej uchwały NSA należy wskazać, że nie może być w całości zastosowana do przedmiotowej sprawy.

Przede wszystkim podkreślić należy, że dotyczyła ona sytuacji, w której informację o ujawnieniu przekroczenia prędkości przekazują organy policji w związku z dokonaniem kontroli prędkości i zatrzymaniem osoby bezpośrednio na miejscu zdarzenia.

Podkreślić też należy, że NSA w uchwale tej zajmował się nie problemem ustalenia sprawcy wykroczenia, bo ta okoliczność była oczywista, ale kwestią środków dowodowych za pomocą których ma być wykazane popełnienie wykroczenia.

W uzasadnieniu tej uchwały wielokrotnie znajdujemy odesłanie do faktu zatrzymania sprawcy wykroczenia przez policje bezpośrednio na miejscu zdarzenia oraz zatrzymania prawa jazdy. Na marginesie zauważyć należy, że innym problemem, którym zajmowało się sądownictwo administracyjne była kwestia trybu postępowania w przypadku nie zatrzymania przez policję prawa jazdy na miejscu zdarzenia. Ostatecznie problem rozwiązała kolejna nowelizacja z art. 7 ww. ustawy.

Potwierdzeniem tezy, iż NSA w powołanej uchwale zajmował się opisaną wyżej sytuacją jest także treść art. art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz innych ustaw. Mówi on mianowicie, że "podmiot, który ujawnił popełnienie naruszenia, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 1a ustawy wymienionej w art. 4 lub wydał prawomocne rozstrzygnięcie za to naruszenie, niezwłocznie powiadamia o tym starostę właściwego ze względu na miejsce zamieszkania kierującego pojazdem;"

Natomiast wskazany art. 135 Prawa o ruchu drogowym dotyczy zatrzymania przez policjanta prawa jazdy kierującemu pojazdem z prędkością przekraczającą dopuszczalną o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym lub przewożącemu osoby w liczbie przekraczającej liczbę miejsc określoną w dowodzie rejestracyjnym.

W sprawie rozpoznawanej przez Sąd informację będącą podstawą wszczęcia postępowania i wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy przesłał Główny Inspektorat Transportu Drogowego.

Z pisma tego wynika, że organ ujawnił popełnienie wykroczenia oraz skierował przeciwko skarżącemu wniosek o ukaranie. Podkreślić należy, że pismo to nie jest jednoznaczne i nie wskazuje, że ujawniono kierowanie przez skarżącego pojazdem z prędkością przekraczającą dopuszczalną o ponad 50 km/h na obszarze zabudowanym. Mowa jest o tym, że takie naruszenie ujawniono i, że wobec skarżącego skierowano wniosek o ukaranie.

Podstawą do sporządzenia tego pisma było zdjęcie z fotoradaru. Okolicznością bezsporną jest to, że zdjęcie takie stanowi duże uprawdopodobnienie popełnienia wykroczenia przez osobę kierującą pojazdem o zidentyfikowanych numerach rejestracyjnych. Natomiast osoba sprawcy podlega ustaleniu. Ustalenie kierowcy jest rolą organu w trakcie postępowania wyjaśniającego, które zwykle zaczyna się od pisma do właściciela pojazdu o podanie osoby kierującej w chwili wykroczenia. Efekt tych ustaleń stanowi podstawę do dalszych działań organu.

Podkreślić jednak należy, że sprawca wykroczenia w chwili wykonania zdjęcia fotoradarem nie jest znany.

Pod tym względem sytuacja ta zasadniczo różni się od tej jak była asumptem do podjęcia uchwały przez NSA.

W tej sytuacji należało uznać, że sama informacja organu sporządzona na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 marca 2015r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 541 ze zm.) była niewystarczająca do wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy zwłaszcza w sytuacji kwestionowania faktu kierowania pojazdem przez jego właściciela.

Informacja ta winna być uzupełniona wyjaśnieniem powodów wskazania osoby kierującej pojazdem w warunkach określonych o których mowa w art. 135 ust. 1 pkt 1a ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Reasumując należy wskazać, że przesłankami wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy są łącznie: kierowanie pojazdem na obszarze zabudowanym oraz przekroczenie dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h. Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z 2015 r. o zmianie ustawy - kodeks karny podstawą wydania decyzji, o której mowa w art. 102 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz art. 103 ust. 1 pkt 5 ustawy wymienionej w art. 5 (tj.u.k.p.), jest informacja o zatrzymaniu prawa jazdy na podstawie art. 135 ust. 1 pkt 1a ustawy wymienionej w art. 4 (tj.p.r.d.). Przepis art. 7 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy niewątpliwie jest wystarczający w sytuacji zatrzymania sprawcy wykroczenia bezpośrednio na miejscu zdarzenia, jednak w sytuacji prowadzenia postępowania w oparciu o zdjęcie z fotoradaru oprócz wskazania popełnienia wykroczenia należy wyjaśnić okoliczności wskazania konkretnego kierującego.

Poprzestanie jedynie na takiej informacji jaka został przedstawiona w przedmiotowej sprawie narusza prawo do sprawiedliwej procedury, w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji oraz z zasadę zaufania obywateli do państwa, która wywodzona jest z zasady demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji). Tak więc użyte w art. 7 ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy kodeks karny oraz niektórych innych ustaw stwierdzenie, że podstawą wydania decyzji, o której mowa w art. 102 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz art. 103 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami, jest informacja o ujawnieniu popełnienia naruszenia, o którym mowa w art. 135 ust. 1 pkt 1a ustawy prawo o ruchu drogowym, należy odczytywać w ten sposób, że w zależności od okoliczności konkretnej sprawy, podstawa wydania decyzji w postaci informacji organu nie zawsze musi oznaczać, że jest to wyłączny i nieweryfikowalny dowód na przekroczenie przez kierującego pojazdem prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym.

Orzekając ponownie w niniejszym postępowaniu organ uzupełni materiał dowodowy o okoliczności wskazania przez GITD skarżącego jako sprawcy wykroczenia.

Mając na względzie powyższą argumentację Sąd uznał, że w sprawie doszło do naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, co stanowi podstawę do uchylenia zaskarżonej decyzji na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a.