Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Wojciech Kręcisz (spr.) Sędzia NSA Krystyna Anna Stec Sędzia del. WSA Grzegorz Wałejko protokolant Justyna Mordwiłko-Osajda po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2022 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Warszawie delegowanego do Prokuratury Regionalnej w Warszawie Krzysztofa Kosieradzkiego skargi kasacyjnej Komisji Nadzoru Finansowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2020 r. sygn. akt VI SA/Wa 4/20 w sprawie ze skargi W.pl S.A. w W. na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego z dnia 29 października 2019 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na świadczenie usług płatniczych 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; 2. zasądza od A. G. S.A. w W. (poprzednio W.pl S.A. w W.) na rzecz Komisji Nadzoru Finansowego 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 29 października 2020 r., sygn. akt VI SA/Wa 4/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) z siedzibą w Warszawie na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego z dnia(...). w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na świadczenie usług płatniczych, uchylił zaskarżoną decyzję.

Sąd orzekał w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Komisja Nadzoru Finansowego decyzją z dnia (...) r. cofnęła wydane decyzją z dnia (..)r. zezwolenie na świadczenie przez (...) z/s w (...) (dalej także: "(...)" lub "spółka", "skarżąca") usług płatniczych w charakterze krajowej instytucji płatniczej.

Podstawą prawną zaskarżonej decyzji stanowił art. 69 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 64 ust. 1 pkt 3, art. 69 ust. 1 pkt 4 i 6 ustawy z dnia 19 sierpnia 201 1 r. o usługach płatniczych (j.t. Dz. U. z 2019 r. poz. 659 z późn. zm. dalej: "u.u.p.") oraz art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (jt. Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 ze zm., dalej: "k.p.a.") w związku z art. 11 ust. 1 i 5 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (jt. Dz. U. z 2019 r. poz. 298 z późn. zm.).

Zezwolenie na świadczenie usług płatniczych w charakterze krajowej instytucji płatniczej zostało udzielone skarżącej decyzją Komisji Nadzoru Finansowego z dnia (...) r. Zakres usług płatniczych, do świadczenia których skarżąca została uprawniona obejmował świadczenie usług przekazu pieniężnego.

Pismem z dnia (...) r. Komisja Nadzoru Finansowego (dalej: "KNF") poinformowała stronę o wszczęciu z urzędu postępowania w przedmiocie cofnięcia jej zezwolenia na świadczenie usług płatniczych w charakterze krajowej instytucji płatniczej, w związku z podejrzeniem zaprzestania spełniania wymogów, od których uzależnione jest wydanie zezwolenia w związku z art. 64 ust. 1 u.u.p. Podejrzenie zaistnienia przesłanek do cofnięcia zezwolenia wynikało z powziętych przez KNF informacji pozyskanych od Prokuratury Regionalnej w Warszawie co do złożonego zawiadomienia Generalnego Inspektora Informacji Finansowej (dalej: "GllF") z dnia (...) r. na podstawie art. 304 § 2 Kodeksu postępowania karnego oraz art. 103 ust. 1 ustawy z dnia 1 marca 2018 r. o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2019 r. poz. 1115, z późn. zm.). Wskazane w zawiadomieniu osoby są podejrzane o popełnienie przestępstwa polegającego na podejmowaniu w porozumieniu z innymi osobami czynności, które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie przestępczego pochodzenia środków pieniężnych znacznej wartości lub też miejsca ich umieszczenia, wykrycia, zajęcia albo orzeczenia przepadku. tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 299 § 1 i 5 Kodeksu karnego. GIIF poinformował, że wskazane w zawiadomieniu osoby dokonały za pośrednictwem spółki po kilkaset transakcji wpłat gotówkowych przez kilkudziesięciu stałych kontrahentów pochodzących m.in. z Chin, Hongkongu, Zjednoczonych Emiratów Arabskich, a pewna ich część została zrealizowana na rzecz podmiotów z USA bądź krajów Afryki. GIIF opisał także model biznesowy spółki, wskazując na posiadanie wyłącznie jednego stacjonarnego punktu kasowego zlokalizowanego w Warszawie, który w żaden sposób nie jest oznaczony. Natomiast adres punktu przekazywany jest wyłącznie wybranym klientom z wąskiego kręgu dysponentów. Po przyjęciu środków pieniężnych, spółka transportuje gotówkę do jednego z banków prowadzącego dla niej rachunek płatniczy, wpłaca środki na ten rachunek i zleca dokonanie przelewu transgranicznego na rzecz beneficjenta wskazanego w zleceniu transakcji (np. na odbiorcę w Chinach). Zdarza się, iż zlecenie przekazu dokonywane jest przed przetransponowaniem środków do banku (w tej sytuacji rachunek bankowy spółki obciążany jest uprzednio). GIIF ustalił, że spółka nie prowadzi rachunków rozliczeniowych dla klientów, dla banku przeprowadzającego transakcję jest to transakcja instytucji płatniczej, a tym samym dane o faktycznym płatniku pozostają ograniczone do tych znajdujących się w tytule przelewu. Organ wskazał również, że transakcje zlecone zza pośrednictwem spółki transakcje zlecone były przez podmioty zajmujące się obrotem tekstyliami na terenie (...) i dotyczą środków pochodzących z przestępstw. Działania polegające na szybkim transferze środków pozyskanych z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł finansowania do krajów azjatyckich, europejskich, jak i afrykańskich, mają na celu utrudnienie odpowiednim służbom stwierdzenie przestępczego pochodzenia lub miejsca umieszczenia środków pochodzących z przestępstwa określonego w art. 299 § 1 Kodeksu karnego - polegającego na przyjmowaniu oraz przekazywaniu wartości majątkowych pochodzących z korzyści związanych z popełnianiem przestępstw karno-skarbowych. Wskazane w zawiadomieniu podmioty głównie prowadzą działalność w przedmiocie sprzedaży hurtowej, która zaliczana jest do tzw. branż ryzyka, z uwagi na niezrealizowanie zobowiązań podatkowych w pełnej wysokości, w związku z niewykazywaniem obrotu do opodatkowania. W ocenie GIIF analiza zawartych w zawiadomieniu informacji wskazuje na pranie pieniędzy m.in. poprzez:

1. transfery transgraniczne - metoda polegająca na transferowaniu środków przez granicę kraju w celu ich dalszego przekazywania lub inwestowania, której podstawowym celem jest jak najpełniejsze odseparowanie środków od ich przestępczego źródła przede wszystkim poprzez ich wyprowadzenie z jurysdykcji właściwej dla przestępstwa bazowego;

2. wykorzystanie przedsiębiorstw symulujących - metoda polegająca na stworzeniu pozorów prowadzenia działalności gospodarczej przez zwerbowaną osobę, zakup działającego przedsiębiorstwa przez podstawioną osobę, wykorzystanie podmiotów prowadzących działalność gospodarczą;

3. wykorzystanie tzw. "słupów" - jest to jedna z metod prania pieniędzy polegająca na angażowaniu osób trzecich do dokonywania transakcji nadających legalny charakter finansowym przepływom zysków z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł.

W związku z powyższym, GIIF sformułował uzasadnione podejrzenie, że (...) jest wykorzystywany do wytransferowania środków finansowych poza granice kraju z naruszeniem art. 299 § 1 i 5 Kodeksu karnego. Zawiadomieniem objęte zostały 1 933 transakcje wykonane za pośrednictwem Spółki w I kwartale 2018 r. na łączną kwotę równowartości ok. 555 500 000 zł, co daje średnią ponad 287 000 PLN na jedną transakcję. Z danych sprawozdawczych Spółki, przekazywanych na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 października 2014 r. w sprawie kwartalnych i dodatkowych rocznych sprawozdań finansowych i statystycznych krajowych instytucji płatniczych wynika, że spółka wykonała w analizowanym okresie (I kwartał 2018 r. - II kwartał 2019 r.) 26 588 transakcji o wartości 7 479 271 355 PLN. Oznacza to, że średnia wartość jednej transakcji wynosiła prawie 282 000 PLN. Są to ogromne kwoty, diametralnie wyższe od kwot transakcji realizowanych przez inne krajowe instytucje płatnicze świadczące wyłącznie usługę przekazu pieniężnego.

KNF uzyskała od spółki informacje o wypowiedzeniu jej przez banki umów o prowadzenie rachunków bankowych. Pismami z dnia (...) r. zwróciła się do tych banków o wskazanie przyczyn wypowiedzeń. W piśmie z dnia (...)r. Bank(...) podał, że spółka realizowała poprzez bank usługę transgranicznego przekazu pieniężnego. Począwszy od października 2018 r. odnotował znaczny wzrost liczby realizowanych przelewów transgranicznych, co zbiegło się ze wzrostem liczby zapytań od banków korespondentów. Zapytania dotyczyły transferów realizowanych przez spółkę w imieniu jednego podmiotu z branży tekstylnej do krajów azjatyckich, co znacznie podwyższyło ryzyko identyfikacji w zakresie rzeczywistego nadawcy i odbiorcy przekazów.

KNF dokonując analizy stanu faktycznego doszła do przekonania, że w odniesieniu do skarżącej zachodzą przesłanki cofnięcia zezwolenia na świadczenie usług płatniczych w charakterze krajowej instytucji płatniczej określone w art. 69 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 64 ust. 1 pkt 3 u.u.p. oraz na podstawie art. 69 ust. 1 pkt 4 i 6 u.u.p., a w szczególność, że:

1. Spółka nie zapewniała ostrożnego i stabilnego zarządzania działalnością w zakresie usług płatniczych,

2. Spółka kontynuując działalność w zakresie usług płatniczych lub wydawania pieniądza elektronicznego, stanowiłaby zagrożenie dla stabilności systemu płatniczego lub dla zaufania do tego systemu.

3. osoby zarządzające Spółką nie dają rękojmi ostrożnego i stabilnego zarządzania krajową instytucją płatniczą.

Według KNF, poczynione w toku postępowania ustalenia wskazują niezbicie, że w związku z działalnością Spółki zachodzi bardzo wysokie ryzyko popełnienia przestępstwa, a także wystąpienia innych działań związanych z wprowadzaniem do obrotu środków finansowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł. Świadczy o tym model biznesowy Spółki, przewidujący transgraniczne transfery ogromnych, sześciocyfrowych a nierzadko też i siedmiocyfrowych kwot pieniędzy wpłacanych w gotówce, nastawiony na dyskretną obsługę ograniczonej grupy klientów - z reguły obywateli państw azjatyckich powiązanych z działalnością w branżach kojarzonych, według dostępnej powszechnie wiedzy, z oszustwami podatkowymi nielegalnym handlem i wprowadzaniem do obrotu środków pochodzących z tego typu przestępstw. Bardzo wysokie ryzyko popełniania przestępstw i prania pieniędzy w związku działalnością spółki potwierdza pozyskane od Prokuratury i włączone do akt postępowania doniesienie GIIF o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przez klientów spółki szeregu przestępstw związanych z realizowanymi przez Spółkę transakcjami. Potwierdzeniem tego ryzyka są także informacje uzyskane w toku postępowania od banków obsługujących Spółkę w zakresie wykonywanych przez nią transakcji. Informacje te wskazują na poważne zastrzeżenia co do prawidłowości tych transakcji w świetle przepisów dotyczących przeciwdziałania praniu pieniędzy, które to zastrzeżenia skutkowały wypowiedzeniem spółce umów na prowadzenie przez te banki jej rachunków. O ogromnej skali działalności spółki świadczą dane sprawozdawcze. Wynika z nich, że średnia wartość pojedynczych transakcji realizowanych przez spółkę wynosi blisko 282 tys. zł. a wolumen transakcji zrealizowanych w okresie od początku 2017 r. do końca II kwartału 2019 r. opiewa na sumę prawie 7.5 miliarda zł. Wartości te są diametralnie wyższe od wartości transakcji płatniczych wykonywanych przy podobnej liczbie transakcji w tych samych okresach przez inne krajowe instytucje płatnicze, podobnie jak skarżąca posiadające zezwolenie na świadczenie wyłącznie usługi przekazu pieniężnego. Pomimo wspomnianych doniesień medialnych o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, sygnałów płynących z obsługujących spółkę banków, jak również wszczętego przez KNF postępowania w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na świadczenie usług płatniczych w charakterze krajowej instytucji płatniczej, spółka kontynuowała swoją działalność w opisanym modelu biznesowym.

Wobec powyższego KNF oceniła, że w związku z działalnością spółki istnieją bardzo poważne wątpliwości, czy spółka jako krajowa instytucja płatnicza będzie zarządzała działalnością w zakresie usług płatniczych w sposób ostrożny i stabilny, tj. działania podejmowane przez nią w ramach jej działalności w zakresie usług płatniczych będą prawidłowe, zgodne z normami prawa i dobrymi obyczajami, a przy tym rozsądne, podejmowane z należytą rozwagą i bez nadmiernego ryzyka, zaś efekty tych działań gwarantować będą stabilność spółki i nie będą wpływać negatywnie na jej reputację jako krajowej instytucji płatniczej. W ocenie organu, skala i natężenie ryzyka działań związanych z praniem pieniędzy, a wręcz ograniczony – związany z określonym zamysłem biznesowym charakter opisanych zastrzeżeń, nie pozwalają uznać tych wątpliwości za usuwalne. Dlatego też organ uznał, że spółka nie zapewnia ostrożnego i stabilnego zarządzania działalnością w zakresie usług płatniczych, co zgodnie z art. 69 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 64 ust. 1 pkt 3 uup stanowi przesłankę cofnięcia zezwolenia na świadczenie usług płatniczych w charakterze krajowej instytucji płatniczej.

KNF uznała, że członkowie zarządu Spółki. tj. (...) oraz (...), jako jedyni członkowie dwuosobowego zarządu bezpośrednio kierowali jej działalnością oraz mieli decydujący wpływ na ustalenie modelu tej działalności oraz choćby ogólne rozeznanie w specyfice procederu prania pieniędzy oraz świadomość, że obsługiwane przez kierowaną przez nich spółkę transakcje z bardzo wysokim prawdopodobieństwem mają związek z przestępstwami i służą praniu pieniędzy lub uniknięciu opodatkowania. Mimo to nie podejmowali działań zmierzających do ograniczenia ryzykownej działalności spółki, a wręcz działalność tę ułatwiali i rozwijali, o czym świadczą zapewnianie dyskretnej (w nieoznakowanym znanym wybranym klientom punkcie kasowym) obsługi ograniczonej grupy klientów oraz rosnące wolumeny transakcji. KNF uznała więc, że (...)i (...), jako członkowie zarządu (...), nie dają rękojmi ostrożnego i stabilnego zarządzania krajową instytucją płatniczą, co zgodnie z art. 69 ust. 1 pkt 6 u.u.p. stanowi kolejną przesłankę cofnięcia zezwolenia na świadczenie usług płatniczych w charakterze krajowej instytucji płatniczej.

Uchylając zaskarżoną decyzję Sąd I instancji wskazał, że postępowanie administracyjne w wyniku którego została wydana zaskarżona decyzja uznaniowa całkowicie pominęło interes strony, jej wnioski dowodowe, ocenę przedstawionego, a nie uwzględnionego materiału dowodowego na okoliczności, którym przeczyła. W istocie strona została pozbawiona możliwości obrony swoich praw procesowych w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W ocenie Sądu zasadne były zarzuty skargi dotyczące naruszenia art. 10 § 1, w zw. z art. 85 § 1, w zw. z art. 67 § 2 pkt 3, w zw. z art. 80 kpa polegającego na nieujawnieniu spółce przed wydaniem decyzji materiałów prasowych i nagrań audiowizualnych, oględzin stron internetowych, które nie zostały udokumentowane, a stanowiły powołane w sprawie dowody i podstawę ustaleń faktycznych zaskarżonej decyzji, a także zarzuty naruszenia art. 78 § 1, w zw. z art. 77 § 1, w zw. z art. 80 oraz w zw. art. 10 § 1, w zw. z art. 7 kpa, poprzez nieuwzględnienie tych wniosków dowodowych spółki, których przedmiotem były okoliczności mające istotne znaczenie dla sprawy, a które zostały przedłożone organowi w pismach: z dnia (...)r., z dnia (...) r. oraz z dnia (...) r., bez oceny przyczyn pominięcia tych wniosków, oceny stanu faktycznego z naruszeniem prawa strony do przedstawienia swoich racji, przeprowadzenia dowodów mogących przemawiać na jej korzyść, co skutkowało niepełnym ustaleniem stanu faktycznego sprawy z pominięciem interesu uprawnionego do zezwolenia.

Według Sądu, trafny jest także zarzut naruszenia art. 77 § 1, w zw. z art. 80, w zw. z art. 7 kpa, poprzez dokonanie oceny ustalonego stanu faktycznego w sposób dowolny, a nie swobodny, skoro rozstrzygnięcie oparto na publikacjach prasowych z dnia: (...) r., (...) r. i (...) r. w sytuacji, kiedy odnosiły się do zdarzeń sprzed uzyskania przez spółkę zezwolenia na świadczenie usług płatniczych, zatem nie mogły być oceniane jako dowody na okoliczność działalności skarżącej, a te mankamenty procesowe naruszają art. 8 § 1- 2, w zw. z art. 77 § 1 - § 4, art. 8 § 1- § 2 kpa oraz w zw. z art. 80 kpa, poprzez przekroczenie przez KNF ustawowych i orzeczniczych dyrektyw uznania administracyjnego, a dodatkowo dokonywanie przez organ wzajemnie wykluczających się ocen tych samych dowodów w prowadzonych przez organ różnych postępowaniach.

Sąd wskazał, że KNF, jako kluczowy argument swojej uznaniowej decyzji powołuje okoliczność wszczęcia z urzędu przedmiotowego postępowania w związku z podejrzeniem zaistnienia przesłanek cofnięcia zezwolenia określonych w art. 69 ust. 1 u.u.p., z uwagi na powzięcie informacji o toczącym się postępowaniu karnym w Prokuraturze Regionalnej w Warszawie na skutek zawiadomienia GlIF z dnia z (...) r. o podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 304 § 2 Kodeksu postępowania karnego oraz art. 103 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu przez osoby wskazane w tym zawiadomieniu, które nie są znane w postępowaniu administracyjnym wobec ochrony danych osobowych.

Zdaniem Sądu, przy tym szczątkowym postępowaniu dowodowym, braku związku przyczynowego z twierdzeniem organu, że sama działalność skarżącej w zakresie usług płatniczych w charakterze krajowej instytucji płatniczej wpływała negatywnie na rynkową i społeczną percepcję prawidłowości i bezpieczeństwa usług płatniczych. Przeciwnie, płatnicy i odbiorcy płatności – abstrahując od ich narodowości i sektorów działalności gospodarczej (ponieważ w sprawie nie ma konkretnych dowodów) masowo i w zaufaniu korzystali z usług skarżącej, o czym świadczy skala jej działalności. Organ nie wskazał w istocie na żadne dowody utraty przez skarżącą nieposzlakowanej opinii i dobrej reputacji, zagrożenia powierzonych usługodawcom środków na skutek nieprawidłowych działań spółki, utraty zaufania do jej usług i do systemu w jakim były – legalnie - świadczone. Zupełnie inną kwestią, zdaniem Sądu, jest sprawa prawno- podatkowych zabezpieczeń przed uchylaniem się od płacenia podatków i ich egzekwowania oraz uniemożliwianie prania pieniędzy i finansowania terroryzmu. Spośród opisanych szczegółowo artykułów prasowych żaden nie wiąże opisanych tam przestępstw z działalnością skarżącej. Opisane przestępstwa w (...) to nielegalny handel papierosami i alkoholem oraz podróbkami markowych firm: odzieżowych i elektronicznych, narkotyki, handel fałszywymi fakturami, przemyt gotówki wywożonej w workach i torbach do(...), czy przestępstwa skarbowe.

Według Sądu, organ nie wykazał, aby skarżąca spółka naruszyła obowiązujące prawo. Dopiero na skutek wszczęcia postępowania karnego doszło do wpisania skarżącej spółki na listę ostrzeżeń publicznych, co automatycznie spowodowało wypowiedzenie jej umów prowadzenia rachunków przez dwa banki: (...) i (...).

Sąd podniósł, że KNF wydała zaskarżoną decyzję uznaniową zasadniczo opartą na informacji o zawiadomieniu GIIF do Prokuratury Regionalnej w Warszawie o popełnieniu przestępstwa, mimo że powołane w zawiadomieniu dane sprawozdawcze: kwartalne i roczne były jej znane i przekazywane na mocy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 października 2014 r. w sprawie kwartalnych i dodatkowych rocznych sprawozdań finansowych i statystycznych krajowych instytucji płatniczych. Komisja miała zatem z urzędu wiedzę o wysokiej wartości wykonywanych transakcji, nie czyniąc z tego faktu zarzutów krajowej instytucji płatniczej świadczącej wyłącznie usługę przekazu pieniężnego. Co więcej, znajdująca się w aktach administracyjnych sprawy kopia ww. zawiadomienia została anonimizowana i w istocie nie wiadomo, czy skarżąca znajduje się na liście podejrzanych o popełnienie przestępstwa.

Sąd wskazał, że drugim zarzutem uzasadniającym cofnięcie zezwolenia było wpisanie skarżącej spółki na listę ostrzeżeń publicznych z powodu zawiadomienia skierowanego przez KNF do Prokuratury Okręgowej w Warszawie w związku z zarzutem naruszenia art. 178 w zw. z art. 69 ust. 2 pkt 5 i 6 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, tj. zarzutem zbywania instrumentów finansowych w postaci kontraktów terminowych opartych na walucie oraz na oferowania instrumentów finansowych poprzez pośrednictwo w zbywaniu i nabywaniu instrumentów pochodnych opartych na walucie oraz świadczenia usług doradztwa inwestycyjnego poprzez dostarczanie spersonalizowanych rekomendacji nabycia lub zbycia instrumentów pochodnych opartych na walucie, bez wymaganego zezwolenia lub upoważnienia oraz nie będąc do tego uprawnionym. Natomiast w aktach administracyjnych znajduje się dotycząca działalności krajowej instytucji płatniczej (...) analiza odnosząca się do możliwości naruszenia art. 178 ustawy obrocie instrumentami finansowymi i ustawy o kredycie konsumenckim i ustawy o kredycie hipotecznym, a także szereg dokumentów zgromadzonych przed wszczęciem postępowania administracyjnego np. "Sprawozdanie niezależnego biegłego rewidenta z badania rocznego sprawozdania finansowego" z dnia (...)r., Sprawozdanie finansowe(...). za rok obrotowy od 1 stycznia do 31grudnia 2017 r., bilans sporządzony na dzień 31 grudnia 2017 r., Sprawozdanie Zarządu z działalności(...). za okres od dnia 1 stycznia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2017 r., których nie oceniono.

Trzecim powodem uznaniowego cofnięcia zezwolenia było wypowiedzenie przez (...) i (...) umów prowadzenia rachunków bankowych skarżącej, które było przedmiotem postępowania wyjaśniającego przyczyny wypowiedzenia, w korespondencji z ww. bankami.

Sąd zauważył, że z pisma (...) z dnia (...) r. wynika, że skarżąca realizowała przez ten bank usługę transgranicznego przekazu pieniężnego. We wrześniu 2018 r. bank pozyskał od spółki raport z kontroli KNF w zakresie organizacji procesu związanego z przeciwdziałaniem praniu pieniędzy i finansowania terroryzmu i nie zawierał on wniosków dotyczących naruszanie tej ustawy, które uniemożliwiałyby współpracę. Dopiero wpis skarżącej spółki na listę ostrzeżeń publicznych związany z podejrzeniem prowadzenia nielicencjonowanej działalności, oznaczał możliwość wykorzystywania rachunków bankowych niezgodnie z przeznaczeniem, dlatego bank uznał, że ustały możliwości współpracy rozwiązując umowę z dnia (...) r. w trybie natychmiastowym.

Z kolei Bank Pekao S.A., w odpowiedzi z dnia (...)r. wyjaśniał, że powodem wypowiedzenia umów rachunków bankowych był brak dostarczenia przez spółkę dokumentów potwierdzających strukturę własności klienta pozwalających identyfikację i weryfikację tożsamości rzeczywistych beneficjentów spółki.

W ocenie Sądu, dowód w postaci ww. pisma(...)., po uprzedzeniu wykorzystania go "do celów nadzorczych" – czyli możliwego nadzoru także nad tym bankiem – nie jest trafionym wiarygodnym dowodem. Bank ten pozostaje bowiem w sporze ze skarżącą spółką. Różnica podanych informacji, wiedzy banku jest zasadnicza, skoro pół roku wcześniej nie informował on organu nadzoru o podejrzeniach dotyczących schematu nielegalnych transakcji, mimo takiego obowiązku. Zagrożony wykorzystaniem swojej odpowiedzi do celów nadzorczych, bank ten bez oporów posiłkuje się uzasadnieniem prokuratury i na nie powołuje. Mimo tych okoliczności, informacje banku zostały wykorzystane do budowania stanu faktycznego bez jakiejkolwiek refleksji i oceny tak uzyskanego dowodu, w celu zakwestionowania poprawności działalności skarżącej, jej modelu biznesowego i profilu obsługiwanych klientów. Co więcej, zagadnienie nielegalnej działalności przedsiębiorców z państw azjatyckich, zwłaszcza prowadzących działalność w(...), organ ocenia jako powszechnie znane z uwagi na poruszane od wielu lat w publikacjach prasowych, internetowych, które szeroko opisuje i na które się powołuje.

Sąd wskazał, że Prokuratura Okręgowa w Warszawie w dniu (...)r. umorzyła dochodzenie w sprawie zarzutu prowadzenia przez spółkę w okresie od dnia 11 sierpnia 2014 r. do dnia 10 grudnia 2018 r., w Warszawie, działalności w zakresie obrotu instrumentami finansowymi, przez osoby działające w imieniu spółki tj. o czyn z art. 178 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi. Zażalenie na to postanowienie nie zostało uwzględnione i Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie II Wydział Karny postanowieniem z dnia (...)r. w sprawie (...)utrzymał je w mocy.

Nie został także udowodniony brak dawania rękojmi ostrożnego i stabilnego zarządzania krajową instytucją płatniczą przez członków zarządu skarżącej –(..) i(...). Brak takiej rękojmi, zgodnie z art. 69 ust. 1 pkt 6 uup stanowi wprawdzie przesłankę cofnięcia zezwolenia na świadczenie usług płatniczych w charakterze krajowej instytucji płatniczej, ale brak jest wskazania norm prawa, jakie były wymagane od członków zarządu, a nie zostały dochowane. Organ przywołał bogate doświadczenie w instytucjach finansowych (...) i (...), ich kwalifikacje oraz wykształcenie, co do których nie miał zastrzeżeń. Nie jest to jednak wystarczający zarzut odnoszący się do przyjętego modelu biznesowego, skoro spółka składała kwartalne i roczne sprawozdania, bez zastrzeżeń organu nadzoru. Jeżeli organ ma uzasadnione zastrzeżenia co do modelu biznesowego spółki i ryzyka związanego z tym modelem, a dotychczas nie kwestionował jej poczynań w ramach posiadanego zezwolenia, to powinien wskazać jakie przepisy regulowały te kwestie i w jakim zakresie zostały naruszone.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyła Komisja Nadzoru Finansowego zaskarżając ten wyrok w całości i wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji na podstawie art. 185 § 1 i 2 p.p.s.a.; ewentualnie na podstawie art. 188 p.p.s.a. o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie skargi poprzez oddalenie skargi(...). na decyzję administracyjną Komisji Nadzoru Finansowego z dnia (...)r. oraz zasądzenie na podstawie art. 203 pkt 1 p.p.s.a., na rzecz strony skarżącej kasacyjnie kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Działając na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2019 roku, poz. 2325, ze zm.; dalej: "p.p.s.a.") zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. przepisu z art. 69 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 64 ust. 1 pkt 3 u.u.p. poprzez dokonanie przez Sąd I Instancji błędnej wykładni tego przepisu. Powołana błędna wykładnia przepisu z art. 69 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 64 ust. 1 pkt 3 u.u.p. sprowadzała się do nieprawidłowego i nieuprawnionego przyjęcia przez WSA w Warszawie tego, że KNF jest uprawniona zastosować środek nadzoru następczego z art. 69 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 64 ust. 1 pkt 3 u.u.p. wyłącznie w obliczu udowodnienia tego, że krajowa instytucja płatnicza dopuściła się naruszenia przepisów prawa.

Gdzie zgodnie z art. 69 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 64 ust. 1 pkt 3 u.u.p. KNF jest uprawniona zastosować środek nadzoru następczego stypizowany w tym przepisie w obliczu wykazania przez KNF tego, że krajowa instytucja płatnicza przestała spełniać wymogi, od których jest uzależnione wydanie zezwolenia, tj. krajowa instytucja płatnicza nie spełnia wymogu odnośnie do: zapewnienia ostrożnego stabilnego zarządzania działalnością objętą wnioskiem o wydanie zezwolenia, w szczególności przez posiadanie systemu zarządzania ryzykiem i kontroli wewnętrznej odpowiedniego do rodzaju, skali i stopnia złożoności świadczonych usług płatniczych, zapewniającego należyte wypełnianie między innymi obowiązków związanych z przeciwdziałaniem praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz obejmującego rozwiązania organizacyjne mające służyć ochronie środków pieniężnych użytkowników zgodnie z art. 78 u.u.p.

Powołana wyżej błędna wykładnia przepisów prawa materialnego z art. 69 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 64 ust. 1 pkt 3 u.u.p, ma istotny wpływ na wynik sprawy, skutkowała ona bowiem tym, że WSA w Warszawie uznał, że dla zastosowania tego środka nadzoru następczego koniecznym jest wykazanie przez KNF tego, że krajowa instytucja płatnicza dopuściła się popełnienia deliktu administracyjnego, a tym samym udowodnienie tego przez KNF, że rzeczony delikt miał miejsce; gdzie KNF dla zastosowania tego środka nadzoru następczego nie jest zobowiązana w jakimkolwiek przypadku wykazać tego, że krajowa instytucja płatnicza dopuściła się popełnienia deliktu administracyjnego.

Powyższe skutkowało zaś tym, że WSA w Warszawie uwzględnił skargę, gdzie powinien był ją oddalić z uwagi na brak dopuszczenia się przez Komisję Nadzoru Finansowego jakiegokolwiek naruszenia prawa, a tym samym z uwagi na to, że Decyzja była w pełni prawidłowa. Gdyby bowiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie dokonał prawidłowej wykładni powołanych wyżej przepisów prawa materialnego, to doszedłby do konkluzji, że ustalony przez Komisję Nadzoru Finansowego stan faktyczny sprawy był prawidłowy (zgodny ze stanem prawdy obiektywnej), tj. zachodziła przesłanka cofnięcia zezwolenia z art. 69 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 64 ust. 1 pkt 3 u.o.u.p., i czynił tym samym koniecznym wydanie przez Komisję Nadzoru Finansowego Decyzji;

II. naruszenie przepisu prawa materialnego, tj. przepisu z art. 69 ust. 1 pkt 4 u.u.p. poprzez dokonanie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie jego błędnej wykładni.

Powołana błędna wykładnia przepisu z art. 69 ust. 1 pkt 4 u.u.p. sprowadzała się do nieprawidłowego i nieuprawnionego przyjęcia przez WSA w Warszawie tego, że KNF jest uprawniona zastosować środek nadzoru następczego z art. 69 ust. 1 pkt 4 u.u.p. wyłącznie w obliczu udowodnienia tego, że krajowa instytucja płatnicza dopuściła się naruszenia przepisów prawa.

Gdzie zgodnie z art. 69 ust. 1 pkt 4 u.u.p. KNF jest uprawniona zastosować środek nadzoru następczego stypizowany w tym przepisie w obliczu wykazania przez KNF tego, że krajowa instytucja płatnicza, kontynuując działalność w zakresie usług płatniczych lub wydawania pieniądza elektronicznego, stanowiłaby zagrożenie dla stabilności systemu płatniczego lub dla zaufania do tego systemu.

Powołana wyżej błędna wykładnia przepisu prawa materialnego z art. 69 ust. 1 pkt 4 u.u.p. ma istotny wpływ na wynik sprawy, skutkowała ona bowiem tym, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że dla zastosowania tego środka nadzoru następczego koniecznym jest wykazanie przez KNF tego, że krajowa instytucja płatnicza dopuściła się popełnienia deliktu administracyjnego, a tym samym udowodnienie przez KNF tego, że rzeczony delikt miał miejsce, gdzie KNF dla zastosowania tego środka nadzoru następczego nie jest zobowiązana w jakimkolwiek przypadku wykazać tego, że krajowa instytucja płatnicza dopuściła się popełnienia deliktu administracyjnego.

Powyższe skutkowało zaś tym, że WSA w Warszawie uwzględnił skargę, gdzie powinien był ją oddalić z uwagi na brak dopuszczenia się przez Komisję Nadzoru Finansowego jakiegokolwiek naruszenia prawa, a tym samym z uwagi na to, że Decyzja była w pełni prawidłowa. Gdyby bowiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie dokonał prawidłowej wykładni powołanego wyżej przepisu prawa materialnego, to doszedłby do konkluzji, że ustalony przez Komisję Nadzoru Finansowego stan faktyczny sprawy był prawidłowy (zgodny ze stanem prawdy obiektywnej), tj. zachodziła przesłanka cofnięcia zezwolenia z art. 69 ust. 1 pkt 4 u.u.p., i czynił tym samym koniecznym wydanie przez Komisję Nadzoru Finansowego Decyzji;

III. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. przepisu z art. 69 ust. 1 pkt 6 u.u.p. poprzez dokonanie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie jego błędnej wykładni.

Powołana błędna wykładnia przepisu z art. 69 ust. 1 pkt 6 u.u.p. sprowadzała się do nieprawidłowego i nieuprawnionego przyjęcia przez WSA w Warszawie tego, że KNF jest uprawniona zastosować środek nadzoru następczego z art. 69 ust. 1 pkt 6 u.u.p. wyłącznie w obliczu udowodnienia tego, że krajowa instytucja płatnicza dopuściła się naruszenia przepisów prawa.

Gdzie zgodnie z art. 69 ust. 1 pkt 6 u.u.p. KNF jest uprawniona zastosować środek nadzoru następczego stypizowany w tym przepisie w obliczu wykazania przez KNF tego, że osoba zarządzająca krajową instytucją płatniczą nie daje rękojmi ostrożnego i stabilnego zarządzania tą instytucją płatniczą.

Powołana wyżej błędna wykładnia przepisu prawa materialnego z art. 69 ust. 1 pkt 6 u.u.p. ma istotny wpływ na wynik sprawy, skutkowała ona bowiem tym, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że dla zastosowania tego środka nadzoru następczego koniecznym jest wykazanie przez KNF tego, że osoby zarządzające krajową instytucją płatniczą dopuściły się popełnienia deliktu administracyjnego, a tym samym udowodnienie przez KNF tego, że rzeczony delikt miał miejsce, gdzie KNF dla zastosowania tego środka nadzoru następczego nie jest zobowiązana w jakimkolwiek przypadku wykazać tego, że osoby zarządzające działalnością krajowej instytucji płatniczej dopuściły się popełnienia deliktu administracyjnego.

Powyższe skutkowało zaś tym, że WSA w Warszawie uwzględnił skargę, gdzie powinien był ją oddalić z uwagi na brak dopuszczenia się przez Komisję Nadzoru Finansowego jakiegokolwiek naruszenia prawa, a tym samym z uwagi na to, że Decyzja była w pełni prawidłowa. Gdyby bowiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie dokonał prawidłowej wykładni powołanego wyżej przepisu prawa materialnego, to doszedłby do konkluzji, że ustalony przez Komisję Nadzoru Finansowego stan faktyczny sprawy był prawidłowy (zgodny ze stanem prawdy obiektywnej), tj. zachodziła przesłanka cofnięcia zezwolenia z art. 69 ust. 1 pkt 6 u.u.p., i czynił tym samym koniecznym wydanie przez Komisję Nadzoru Finansowego Decyzji;

IV. naruszenie przepisów postępowania, mianowicie przepisu z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 7, z art. 77 § 1, z art. 78 § 1 i art. 80 k.p.a., poprzez uwzględnienie przez WSA w Warszawie skargi w sytuacji, gdy Decyzja wydana została prawidłowo, a tym samym Decyzja została oparta na prawidłowo ustalonym stanie faktycznym sprawy; gdzie zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej i rozkładem ciężaru dowodu w postępowaniu administracyjnym Komisja Nadzoru Finansowego podjęła wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i w sposób wyczerpujący zebrała i rozpatrzyła cały materiał dowodowy.

Powołane uchybienie ma istotny wpływ na wynik sprawy, gdyby bowiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie dostrzegł to, że Komisja Nadzoru Finansowego prawidłowo ustaliła stan faktyczny sprawy, a tym samym dostrzegł to, że w przedmiotowej sprawie administracyjnej zachodziły przesłanki do zastosowania przez Komisję Nadzoru Finansowego środka nadzoru następczego z art. 69 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 64 ust. 1 pkt 3, art. 69 ust. 1 pkt 4 i 6 u.u.p., to Sąd I Instancji oddaliłby skargę w miejsce jej uwzględnienia;

V. naruszenie przepisów postępowania, mianowicie przepisu z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 10 k.p.a. i w związku z art. 85 § 1 k.p.a. i w związku z art. 67 § 2 pkt 3 w związku z art. 80 i w związku z art. 77 § 4 k.p.a., poprzez uwzględnienie przez WSA w Warszawie skargi w sytuacji, gdy Decyzja wydana została prawidłowo, a tym samym Decyzja została oparta na prawidłowo ustalonym stanie faktycznym sprawy, gdzie(...). miał zapewniony czynny udział w postępowaniu administracyjnym i gdzie zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej i rozkładem ciężaru dowodu w postępowaniu administracyjnym Komisja Nadzoru Finansowego podjęła wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i w sposób wyczerpujący zebrała i rozpatrzyła cały materiał dowodowy, zapewniając stale(....) czynny udział w postępowaniu.

Powołane uchybienie ma istotny wpływ na wynik sprawy, gdyby bowiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie dostrzegł to, że Komisja Nadzoru Finansowego prawidłowo ustaliła stan faktyczny sprawy i zapewniła(...). czynny udział w postępowaniu, a tym samym dostrzegł to, że w przedmiotowej sprawie administracyjnej zachodziły przesłanki do zastosowania przez Komisję Nadzoru Finansowego środka nadzoru następczego z art. 69 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 64 ust. 1 pkt 3, art. 69 ust. 1 pkt 4 i 6 u.u.p., który to środek nadzoru następczego został zastosowany prawidłowo, to Sąd I Instancji oddaliłby skargę w miejsce jej uwzględnienia;

VI. naruszenie przepisów postępowania, mianowicie przepisu z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 7 k.p.a. poprzez uwzględnienie skargi i tym samym poprzez uchylenie Decyzji KNF z powodu rzekomego naruszenia przez Komisję Nadzoru Finansowego przepisu art. 7 k.p.a., które to rzekome naruszenie - zdaniem WSA w Warszawie - mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, w sytuacji, w której Sąd I Instancji nie wykazał w sposób przekonujący od strony prawnej i logicznej istotnych uchybień procesowych, jakich rzekomo dopuściła się Komisja Nadzoru Finansowego.

W powyższym kontekście wskazał, że WSA w Warszawie w sposób całkowicie nieuzasadniony i nieprawidłowy wytknął Komisji Nadzoru Finansowego przekroczenie granic uznania administracyjnego w kontekście zaniechania rozważenia słusznego interesu strony postępowania i interesu społecznego. A tym samym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sposób nieuzasadniony i nieprawidłowy przyjął to, że Komisja Nadzoru Finansowego wydając Decyzję dopuściła się wyżej powołanego naruszenia przepisów prawa.

Gdzie takie stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie jest nieprawidłowe i jako takie miało istotny wpływ na wynik sprawy. Gdyby bowiem WSA w Warszawie nie dopuścił się tego naruszenia, to WSA w Warszawie oddaliłby skargę (...) w miejsce jej uwzględnienia;

VII. naruszenie przepisów postępowania, mianowicie przepisu z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 107 § 3 k.p.a. poprzez uwzględnienie skargi i tym samym poprzez uchylenie Decyzji Komisji Nadzoru Finansowego z powodu rzekomego naruszenia przez Komisję Nadzoru Finansowego przepisu art. 107 § 3 k.p.a, które to rzekome naruszenie - zdaniem WSA w Warszawie - mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, w sytuacji, w której Sąd I Instancji nie wykazał w sposób przekonujący od strony prawnej i logicznej istotnych uchybień procesowych, jakich rzekomo dopuściła się Komisja Nadzoru Finansowego.

Sąd I instancji niezasadnie przyjął, że uchylona Decyzja nie spełnia wymogów z przepisu z art. 107 § 3 k.p.a., ponieważ jej uzasadnienie w szczególności nie zawiera wskazania faktów, które KNF uznała za udowodnione, dowodów, na których się oparła, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówiła wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienia podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa.

A tym samym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sposób nieuzasadniony i nieprawidłowy przyjął to, że Komisja Nadzoru Finansowego wydając Decyzję dopuściła się wyżej powołanego naruszenia przepisów prawa. Gdzie takie stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie jest nieprawidłowe i jako takie miało istotny wpływ na wynik sprawy. Gdyby bowiem WSA w Warszawie nie dopuścił się tego naruszenia, to WSA w Warszawie oddaliłby skargę (...)w miejsce jej uwzględnienia;

VIII. naruszenie przepisów postępowania, mianowicie przepisu z art. 151 p.p.s.a., poprzez nieprawidłowe uwzględnienie przez WSA w Warszawie skargi pomimo okoliczności, że Decyzja była prawidłowa (a tym samym nie zachodziła jakakolwiek podstawa do uwzględnienia skargi (...) przez WSA w Warszawie), które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy. Gdyby bowiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie dostrzegł to, że Komisja Nadzoru Finansowego prawidłowo zastosowała środek nadzoru następczego z art. 69 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 64 ust. 1 pkt 3, art. 69 ust. 1 pkt 4 i 6 u.u.p., a zatem to, że Komisja Nadzoru Finansowego prawidłowo rozstrzygnęła sprawę administracyjną (a zatem nie dopuściła się jakichkolwiek naruszeń przepisów k.p.a. i przepisów prawa materialnego), to WSA w Warszawie oddaliłby skargę w miejsce jej uwzględnienia;

IX. naruszenie przepisów postępowania, mianowicie przepisu z art. 141 § 4 p.p.s.a., poprzez ogólnikowe i niespójne sformułowanie uzasadnienia Wyroku WSA w taki sposób, że nie jest możliwe odtworzenie operacji logicznych przeprowadzonych przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, które doprowadziły ten Sąd do uwzględnienia skargi, podczas gdy w uzasadnieniu wyroku WSA w Warszawie zobowiązany jest zamieścić pełne i przejrzyste wyniki kontroli sądowoadministracyjnej oraz należycie wyjaśnić podstawy prawne będące podstawą rozstrzygnięcia, a rozważania Sądu dotyczące legalności działań administracji nie mogą przybierać jedynie formy ogólnikowych stwierdzeń nie poddających się kontroli instancyjnej; które to naruszenie miało istotny wpływ na wynik sprawy sądowoadministracyjnej, gdyby bowiem WSA w Warszawie nie dopuścił się tego naruszenia, to WSA w Warszawie oddaliłby skargę (...) w miejsce jej uwzględnienia;

X. naruszenie przepisów postępowania, mianowicie art. 151 p.p.s.a. w związku z art. 134 § 1 p.p.s.a. i w związku z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r, - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2019 r., poz. 2167, ze zm., dalej: "p.u.s.a.") oraz art. 3 § 1 i § 2 p.p.s.a. poprzez niewłaściwą realizację funkcji kontrolnej sprawowanej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie polegającą na tym, że na gruncie przedmiotowej sprawy Sąd I Instancji nie dokonał w ramach przeprowadzonego postępowania samodzielnej weryfikacji i oceny stanowiska przedstawionego przez Komisję Nadzoru Finansowego w odpowiedzi na skargę z dnia (...)r., ograniczając się do uznania stanowiska(...). za swoje, co powoduje, że Sąd I Instancji dokonał kontroli legalności Decyzji jedynie pozornie, podczas gdy wyżej wymienione przepisy obligują Sąd Administracyjny do pełnej i szczegółowej weryfikacji oraz oceny legalności działania organu administracji oraz wydanego przezeń aktu administracyjnego; które to naruszenie miało istotny wpływ na wynik sprawy, gdyby bowiem WSA w Warszawie nie dopuścił się tego naruszenia, to WSA w Warszawie oddaliłby skargę(....) w miejsce jej uwzględnienia.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej KNF przedstawiła argumenty na poparcie podniesionych zarzutów.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Spółka wniosła o jej oddalenie zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Pismem z dnia (...)r., organ złożył nowe dodatkowe uzasadnienie podstaw kasacyjnych.

Pismem z dnia (...)r., Spółka wniosła odpowiedź na to pismo.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

1. Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania, a mianowicie sytuacje enumeratywnie wymienione w § 2 tego przepisu. Skargę kasacyjną, w granicach której operuje Naczelny Sąd Administracyjny, zgodnie z art. 174 p.p.s.a., można oprzeć na podstawie naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz na podstawie naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zmiana lub rozszerzenie podstaw kasacyjnych ograniczone jest natomiast, określonym w art. 177 § 1 p.p.s.a. terminem do wniesienia skargi kasacyjnej. Rozwiązaniu temu towarzyszy równolegle uprawnienie strony postępowania do przytoczenia nowego uzasadnienia podstaw kasacyjnych sformułowanych w skardze. Wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym podlega więc zasadzie dyspozycyjności i nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych. Istotą tego postępowania jest bowiem weryfikacja zgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz postępowania, które doprowadziło do jego wydania.

2. Spór prawny w rozpatrywanej sprawie dotyczy oceny prawidłowości stanowiska Sądu I instancji, który kontrolując zgodność z prawem decyzji Komisji Nadzoru Finansowego w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na świadczenie usług płatniczych w charakterze krajowej instytucji płatniczej stwierdził, że nie jest ona zgodna z prawem, co uzasadniało jej uchylenie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. Zdaniem Sądu I instancji, kontrolowana decyzja została wydana z naruszeniem przepisów postępowania mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, co najogólniej rzecz ujmując, miałoby się wyrażać – jak zdaje się to wynikać z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, a o zasadności i potrzebie operowania tego rodzaju zastrzeżeniem mowa szerzej dalej – w pominięciu przez organ administracji słusznego interesu strony, naruszeniu jej uprawień procesowych, w tym poprzez pomijanie jej inicjatyw dowodowych, a ponadto – jeżeli nie zwłaszcza – w deficytach ustaleń faktycznych oraz w wadliwościach oceny zebranych i przeprowadzonych dowodów.

3. Skarga kasacyjna, której zarzuty wyznaczają, zgodnie z zasadą dyspozycyjności, granice kontroli zgodności z prawem zaskarżonego wyroku uzasadnia twierdzenie, że rezultat tej kontroli powinien wyrazić się w krytycznej ocenie wyroku Sądu I instancji, której konsekwencją powinno być jego uchylenie.

3.1. Za uzasadniony należało bowiem uznać zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. oraz zarzut naruszenia art. 134 § 1 w związku z art. 3 § 1 i § 2 p.p.s.a. (odpowiednio pkt IX oraz pkt X petitum skargi kasacyjnej), których komplementarny charakter uzasadnia jednocześnie, aby rozpoznać je łącznie.

Przy tym, co w tym miejscu trzeba podkreślić, ocena odnośnie do ich zasadności – a to zważywszy na uzasadniające ją argumenty, o których mowa dalej – nie może jednocześnie, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, nie pozostawać bez wpływu na podejście do oceny pozostałych zarzutów kasacyjnych.

Zwłaszcza, że jak wynika z uzasadnienia skargi kasacyjnej, polemika skarżącego kasacyjnie organu ze stanowiskiem Sądu I instancji oraz prezentowana w jej uzasadnieniu argumentacja zmierzająca do wykazania naruszenia – jako wzorców kontroli legalności zaskarżonej decyzji – przepisów prawa materialnego przez błędną ich wykładnię (pkt I – III petitum skargi kasacyjnej) oraz przepisów k.p.a. i rekonstruowanych z nich norm dopełnienia (pkt IV – VII petitum skargi kasacyjnej), została osadzona na gruncie tezy o braku rozpoznania przez Sąd I instancji istoty sprawy, a w konsekwencji sporządzeniu uzasadnienia wyroku w sposób naruszający art. 141 § 4 p.p.s.a., w szczególności w zakresie odnoszącym się do braku wskazania i wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia (zob. np. s. 10 – 11, s. 15 – 16, s. 21, s. 59, s. 61 uzasadnienia skargi kasacyjnej oraz s. 18 – 20 pisma procesowego strony skarżącej z dnia (...)r. stanowiącego nowe, dodatkowe uzasadnienie podstaw kasacyjnych). Co przy tym nie mniej istotne, jeżeli polemika skarżącego kasacyjnie organu ze stanowiskiem Sądu I instancji – stanowiąc jego merytoryczną krytykę – została zdeterminowana – bo inaczej być nie mogło – sposobem podejścia Sądu I instancji do rozumienia oraz zastosowania przepisów prawa materialnego, których naruszenie zarzuca skarga kasacyjna, to jakkolwiek sposób uzasadnienia tego podejścia należałoby uznać za szczątkowy i przez to lakoniczny, to jednak wobec tego, że wyraził się on w określonym rezultacie (zob. s. 18 – 19 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), którego prawidłowość jest podważana, ocena zarzucanego naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. oraz art. 134 § 1 w związku z art. 3 § 1 i § 2 p.p.s.a. nie może siłą rzeczy abstrahować od potrzeby odniesienia się do kwestii szczegółowych stawianych na gruncie zarzutów naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię (pkt I – III petitum skargi kasacyjnej) oraz zarzutów naruszenia przepisów postępowania (pkt IV – VII petitum skargi kasacyjnej).

4. Odnosząc się więc zarzutów naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. oraz art. 134 § 1 w związku z art. 3 § 1 i § 2 p.p.s.a. trzeba w punkcie wyjścia podkreślić, że z punktu widzenia cech sądowoadministracyjnego wymiaru sprawiedliwości, w tym "weryfikacyjnego" typu stosowania prawa przez sądy administracyjne i operowania przez nie metodyką kontroli wykładni prawa w odniesieniu do stanowiących przedmiot kontroli sądowej aktów indywidualnych i aktów normatywnych podejmowanych oraz stanowionych przez uprawnione organy, kontrola wykładni stanowi składnik funkcji sądu administracyjnego, jako sądu prawa. Jeżeli tak, to prawem stanowiącym przedmiot orzekania sądu administracyjnego, jako sądu prawa właśnie, są kompetencyjno – proceduralne podstawy działania organu, jak i podstawy materialnoprawne wyznaczone kręgiem adresatów podejmowanego w sprawie rozstrzygnięcia (zob. L. Leszczyński, Orzekanie przez sądy administracyjne a kontrola wykładni prawa, "Zeszyty Naukowe Sądownictwa Administracyjnego" 2010, nr 5 - 6, s. 267 i n.).

W związku z tym więc, że rolą sądu administracyjnego jest kontrola działania organu administracji z punktu widzenia jego zgodności z prawem, która obejmuje swoim zakresem: kontrolę rekonstrukcji i zastosowania przez organy administracji publicznej norm proceduralnych określających prawne wymogi ustalania faktów; kontrolę sposobu prawnej kwalifikacji tych faktów, co odnosi się do materialnoprawnych podstaw rozstrzygnięcia administracyjnego, w tym kontroli ich wykładni i zastosowania; przez pryzmat zaś przepisów ustaw procesowych określających prawne wymogi odnośnie uzasadnienia decyzji administracyjnej, kontrolę konkretnego sposobu ustalenia w konkretnej sprawie faktycznych i prawnych podstaw rozstrzygnięcia (zob. ibidem.), to za pełni uzasadnione należy uznać oczekiwanie, że rezultat sądowoadministracyjnej kontroli działalności administracji publicznej zostanie rzetelnie odzwierciedlony w treści uzasadnienia orzeczenia sądowego, w tym w szczególności w zakresie odnoszącym się do wymogu wskazania przyjętych za podstawę wyrokowania faktów oraz wskazania i wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia.

4.1. Wykonanie przez wojewódzki sąd administracyjny wynikającego z art. 141 § 4 p.p.s.a. obowiązku wskazania w uzasadnieniu wyroku obok faktycznej, także prawnej podstawy rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienia nie dość, że pozostaje w bezpośrednim związku z realizacją przez uzasadnienie orzeczenia sądowego funkcji perswazyjnej to również nie pozostaje bez wpływu na ocenę odnośnie do prawidłowości realizacji przez to uzasadnienie funkcji kontroli trafności rozstrzygnięcia. Powinno być ono sporządzone w sposób umożliwiający instancyjną kontrolę (zaskarżonego) wyroku. Funkcja uzasadnienia wyroku wyraża się bowiem i w tym, że jego adresatem, oprócz stron, jest także Naczelny Sąd Administracyjny. Tworzy to więc po stronie wojewódzkiego sądu administracyjnego obowiązek wyjaśnienia motywów podjętego rozstrzygnięcia w taki sposób, który umożliwi przeprowadzenie kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia wówczas, gdy strona postępowania zażąda jego kontroli, poprzez wniesienie skargi kasacyjnej.

4.2. Ta zaś nie jest możliwa – lub istotnie ograniczona – gdy uzasadnienie orzeczenia sądowego nie zawiera określonych w art. 141 § 4 p.p.s.a. elementów, a mianowicie, na przykład, gdy nie zawiera przedstawienia stanu sprawy, czy też, gdy nie wskazuje i nie wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia (zob. np. wyrok NSA z dnia 12 października 2010 r., sygn. akt II OSK 1620/10), co odnosi się również do orzeczenia, którego uzasadnienie zawierając wymienione elementy, sformułowane jest jednak w sposób lakoniczny, niejasny, a tym samym uniemożliwiający jednoznaczne ustalenie stanu faktycznego i prawnego sprawy stanowiącego podstawę kontrolowanego orzeczenia sądu (zob. np. wyrok NSA z dnia 30 maja 2012 r., sygn. akt II GSK 620/11).

Uzasadnienie wyroku powinno być tak sporządzone, aby wynikało z niego, dlaczego sąd uznał zaskarżone działanie/zaniechanie organu administracji za zgodne albo niezgodne z prawem, a zarzut uchybienia temu wymogowi jest uzasadniony w sytuacji, gdy wojewódzki sąd administracyjny nie wyjaśni w sposób adekwatny do celu wynikającego z art. 141 § 4 p.p.s.a., dlaczego w rozpatrywanej sprawie stwierdził lub nie stwierdził naruszenia przez organ administracji przepisów prawa materialnego lub przepisów procedury w stopniu, który mógłby mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia (zob. np.: wyrok NSA z dnia 21 listopada 2012 r., sygn. II FSK 1067/11 oraz wyrok NSA z dnia 8 października 2020 r., sygn. akt II GSK 3499/17 i przywołane tam orzecznictwo).

4.3. Z uwagi na wynikający z art. 141 § 4 p.p.s.a. obowiązek wskazania podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienia, w korespondencji do uwag z pkt 4. trzeba podkreślić, że sąd administracyjny nie może poprzestać na wskazaniu jedynie art. 151 p.p.s.a., czy też art. 145 p.p.s.a. bez uprzedniego dokonania wykładni przepisów mających zastosowanie w sprawie (a tym samym bez uprzedniego przeprowadzenia kontroli prawidłowości ich wykładni przez organ) i przeprowadzenia – przy uwzględnieniu przyjmowanego za podstawę wyrokowania w sprawie stanu faktycznego – kontroli prawidłowości ich subsumcji (zastosowania). Przy tym, ograniczenie się do przytoczenia przepisu prawnego z powołaniem się na jego literalne brzmienie nie może być – co oczywiste – uznane za wystarczające. Podobnie, jak i ogólnikowe odwoływanie się poglądów doktryny, jeżeli w relacji do przedmiotu rozpatrywanej sprawy nie towarzyszy temu wyjaśnienie ich przydatności dla przyjmowanego przez sąd administracyjny podejścia do rozumienia oraz zastosowania konkretnych przepisów prawa mających stanowić wzorce kontroli zaskarżonego działania administracji publicznej.

Ograniczenie się więc w uzasadnieniu wyroku do przytoczenia przepisu prawnego, czy też poglądów doktryny lub judykatury, bez gruntownego odniesienia się do okoliczności konkretnego stanu faktycznego sprawy, nie może zastąpić opisu przebiegu operacji logicznej, której rezultatem jest (powinien być) przyjmowany kierunek interpretacji i zastosowania konkretnego przepisu prawnego w okolicznościach konkretnego stanu faktycznego sprawy (zob. np. wyroki NSA z dnia: 9 stycznia 2013 r., sygn. akt II GSK 1934/11 oraz 11 stycznia 2011 r., sygn. akt I GSK 685/09). Sąd administracyjny jest zobowiązany do przeprowadzenia w uzasadnieniu wydawanego rozstrzygnięcia stosownej analizy obejmującej istotne dla rozstrzygnięcia sprawy elementy jej stanu faktycznego i prawnego we wzajemnej ich relacji, zaś jej brak należy ocenić nie inaczej, jak tylko, jako wadliwość polegającą na niedostatecznym wyjaśnieniu przez sąd administracyjny stanu faktycznego i prawnego rozpoznawanej sprawy, a więc uchybienie, które mogło mieć istotny wpływ na jej wynik.

Zwłaszcza, gdy podkreślić, że ma to zasadnicze znaczenie z punktu widzenia prawidłowego wyjaśnienia oraz ustalenia ram prawnych kontroli legalności zaskarżonego działania administracji, zarówno w zakresie odnoszącym się do przepisów prawa materialnego, jak i przepisów postępowania, co – jak w pełni zasadnie należałoby przyjąć – pozostaje w ścisłym funkcjonalnym związku z obowiązkiem orzekania przez sąd administracyjny w granicach sprawy, o czym aż nadto jasno stanowi art. 134 § 1 p.p.s.a., o czym mowa dalej.

4.4. Innymi słowy, jeżeli w uzasadnieniu każdego wyroku – jak stanowi o tym art. 141 § 4 p.p.s.a. – szczególnego rodzaju miejsce zajmuje (i powinno zajmować, zważywszy na znaczenie argumentów przedstawionych w pkt 4.) wskazanie podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie, to z punktu widzenia istoty sądowoadministracyjnej kontroli legalności działalności administracji publicznej, znaczenie tego właśnie elementu uzasadnienia orzeczenia sądowego potęguje obowiązek odniesienia się we wskazany powyżej sposób do adekwatnego wzorca kontroli legalności zaskarżonego działania/zaniechania organu administracji, albowiem – jak podniesiono powyżej – ma to istotne znaczenie z punktu widzenia prawidłowego wyjaśnienia oraz ustalenia prawnych ram tej kontroli, to jest zarówno w zakresie odnoszącym się do materialnych, jak i procesowych przepisów prawa, które miały lub powinny mieć zastosowanie w danej sprawie.

4.5. Zwłaszcza, gdy w korespondencji do powyższego podkreślić, że w rozumieniu art. 134 § 1 p.p.s.a., granice rozpoznania wojewódzkiego sądu administracyjnego określa sprawa administracyjna będąca przedmiotem zaskarżenia – co trywialnie rzecz ujmując oznacza, że sąd ten jest zobowiązany rozpatrzeć sprawę rozstrzygniętą zaskarżonym aktem z punktu widzenia jego zgodności z prawem (zob. np. wyrok NSA z dnia 26 maja 1998 r., sygn. akt II SA 915/97) – której treść i zakres wyznaczają normy prawa determinujące treść rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym akcie i precyzujące czynności pozwalające zidentyfikować skonkretyzowany w nich stosunek prawny (por. wyrok NSA z dnia 15 stycznia 2005 r., sygn. akt II GSK 321/07).

5. Przedstawione uwagi wprowadzające, nie mogą zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego pozostawać bez wpływu na wniosek odnośnie do zasadności zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. Zwłaszcza, gdy wynikające z nich konsekwencje zestawić z treścią uzasadniania kontrolowanego wyroku Sądu I instancji.

Jakkolwiek z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że przedmiot kontroli Sądu I instancji stanowiła decyzja Komisji Nadzoru Finansowego w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na świadczenie usług płatniczych w charakterze krajowej instytucji płatniczej, to jednak prezentowana na jego gruncie argumentacja mająca – zdaniem tego Sądu – dowodzić braku zgodności z prawem wymienionej decyzji świadczy jednocześnie o braku rozpoznania przez ten Sąd istoty sprawy oraz o braku operowania w sposób nakazujący uwzględniać granice sprawy, w rozumieniu wynikającym z art. 134 § 1 p.p.s.a.

6. W punkcie wyjścia oraz w korespondencji przedstawionych argumentów, w tym zwłaszcza odnoszących się do znaczenia obowiązku wskazania oraz wyjaśnienia w uzasadnieniu orzeczenia sądowego podstawy rozstrzygnięcia (pkt 4., pkt 4.3. – 4.5.), którego brak realizacji stanowi uprawnioną podstawę wnioskowania o zaistnieniu stanu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. w stopniu uzasadniających uchylenie zaskarżonego wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego, trzeba przede wszystkim podkreślić, że w relacji do przedmiotu oraz istoty rozpatrywanej sprawy, Sąd I instancji jednak nie wykazał, ani też nie wyjaśnił, jakie powody miałyby przekonywać o tym, że kontrolowana przez ten Sąd decyzja nie jest zgodna z prawem, a w konsekwencji z jakich powodów wniesioną na tę decyzję skargę należało uznać za uzasadnioną.

6.1. Jeżeli przedmiot postępowania (przedmiot sprawy) determinują normy prawa materialnego – w relacji do których normy procesowe pełnią jedynie funkcję instrumentalną – albowiem to one właśnie, stanowiąc podstawę przyznania uprawnienia, zwolnienia z obowiązku, nałożenia obowiązku, cofnięcia lub uszczuplenia uprawnień, wyznaczają zakres postępowania wyjaśniającego w sprawie i koniecznych do przeprowadzenia w nim ustaleń oraz dowodów – a więc innymi słowy, zbiór prawnie relewantnych faktów koniecznych do załatwienia sprawy – to za oczywiste należałoby uznać, że punktem wyjścia dla dokonywanego przez organ administracji ustalenia koniecznego zakresu postępowania wyjaśniającego w konkretnej sprawie są właśnie normy prawa materialnego, a jeszcze ściślej rzecz ujmując – co jest istotne z punktu widzenia oceny zasadności omawianych zarzutów kasacyjnych – przyjmowane przez organ ich rozumienie.

Jeżeli tak, to z pozycji konsekwencji wynikających ze znaczenia argumentów przedstawionych w pkt 4. oraz w pkt 4.3. – 4.5., do których należy odwołać się ponownie, za uzasadnione należałoby uznać oczekiwanie odnoszące się do potrzeby przeprowadzenia przez Sąd I instancji rekonstrukcji normatywnej treści przepisu prawa stanowiącego materialnoprawną podstawę wydania zaskarżonej decyzji, co miałoby służyć realizacji funkcji kontroli wykładni prawa, o której mowa była powyżej. Prawidłowemu jej wykonaniu z całą pewnością nie służy poprzestanie na przywołaniu tego przepisu prawa, jeżeli następuje to bez przeprowadzenia koniecznej, rzetelnej oraz rzeczywistej rekonstrukcji jego normatywnej treści, a tym samym, bez koniecznego ustalenia zakresu jego normowania oraz jego zastosowania w postępowaniu zakończonym wydaniem zaskarżonej decyzji.

6.2. Materialnoprawną podstawę wydania tej decyzji współstanowił art. 69 ust. 1 pkt 2, pkt 4 pkt 6 ustawy o usługach płatniczych, zgodnie z którym KNF może cofnąć zezwolenie, o którym mowa w art. 60 ust. 1, jeżeli: instytucja płatnicza przestała spełniać wymogi, od których jest uzależnione wydanie zezwolenia, lub nie powiadomiła KNF o istotnych okolicznościach, które wskazują na zaprzestanie spełniania tych wymogów (pkt 2); instytucja płatnicza, kontynuując działalność w zakresie usług płatniczych lub wydawania pieniądza elektronicznego, stanowiłaby zagrożenie dla stabilności systemu płatniczego lub dla zaufania do tego systemu (pkt 4); osoba zarządzająca nie daje rękojmi ostrożnego i stabilnego zarządzania instytucją płatniczą (pkt 6) oraz art. 64 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, z którego z kolei wynika, że zezwolenie, o którym mowa w art. 60 ust. 1, może być udzielone, jeżeli podmiot zapewnia ostrożne i stabilne zarządzanie działalnością objętą wnioskiem o wydanie zezwolenia, w szczególności przez posiadanie systemu zarządzania ryzykiem i kontroli wewnętrznej odpowiedniego do rodzaju, skali i stopnia złożoności świadczonych usług płatniczych zapewniającego należyte wypełnianie między innymi obowiązków związanych z przeciwdziałaniem praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz obejmującego rozwiązania organizacyjne mające służyć ochronie środków pieniężnych użytkowników zgodnie z art. 78.

6.3. Uwzględniając treść przywołanych przepisów prawa, z których aż nadto jasno i wyraźnie wynika, że przywołane powyżej, a określone w pkt 2, pkt 4 i pkt 6 ust. 1 art. 69 wymienionej ustawy przesłanki cofnięcia zezwolenia pozostają w ścisłym funkcjonalnym związku z przesłankami jego udzielenia ustanowionymi na gruncie art. 64 ust. 1 – zwłaszcza, gdy w tej mierze, istotę oraz treść przesłanek cofnięcia zezwolenia z pkt 2 i pkt 4 art. 69 zestawić z przesłanką jego udzielenia, o której mowa w pkt 3 ust. 1 art. 64 (i odpowiednio, przesłankę cofnięcia zezwolenia z pkt 6 ust. 1 art. 69 zestawić z przesłanką jego udzielenia, o której mowa w pkt 4 ust. 1 art. 64) – za uzasadniony trzeba uznać wniosek, że zaktualizowanie się kompetencji KNF do wydania decyzji, o której mowa w art. 69 ust. 1 pkt 2, pkt. 4 i pkt 6 przywołanej ustawy w związku z jej art. 64 ust. 1 pkt 3, a mianowicie decyzji o cofnięciu zezwolenia na prowadzenie działalności w charakterze krajowej instytucji płatniczej, następuje w sytuacji stwierdzenia, że podmiot, któremu udzielono tego zezwolenia, i który korzystał z wynikających z niego uprawnień i podlegał skorelowanym z nimi obowiązkom, przestał następnie spełniać wymogi jego udzielenia, a co za tym idzie wymogi prowadzenia działalności w dziedzinie wymagającej tego zezwolenia.

Innymi słowy, hipoteza normy prawnej rekonstruowanej z przywołanych przepisów prawa odnosi się do sytuacji, w której pierwotnie istniejące przesłanki udzielenia zezwolenia na prowadzenie działalności w charakterze krajowej instytucji płatniczej przestają istnieć i odpadają w trakcie wykonywania uprawnień wynikających z udzielonego zezwolenia. Tym samym, brak ich spełniania po udzieleniu zezwolenia, stanowi podstawę jego cofnięcia, albowiem – co oczywiste – działalności reglamentowanej podlegającej reżimowi ustawy o usługach płatniczych nie można prowadzić bez spełniania określonych nią wymogów, co w równym i takim samym stopniu odnosi się do momentu ubiegania się o udzielenie wymienionego zezwolenia.

6.4. Siłą rzeczy, z wymienionej regulacji prawnej wynika, że stosowany na jej podstawie środek jest środkiem nadzoru o cechach merytorycznego odziaływania, który ma oddziaływać zabezpieczająco (prewencyjnie) i na przyszłość – bo tak właśnie należałoby go określić – albowiem ma on przeciwdziałać prowadzeniu omawianej działalności reglamentowanej bez spełnia określonych ustawą warunków jej prowadzenia. Oznacza to tym samym, że nie jest środkiem stanowiącym sankcję administracyjną w ścisłym tego słowa znaczeniu, to jest sankcję nakładaną w związku z naruszeniem prawa, a mianowicie w związku z popełnieniem czynu (działaniem lub zaniechaniem), który wypełnia znamiona deliktu administracyjnego przypisanego adresatowi decyzji o nałożeniu sankcji administracyjnej, co zdaje się wynikać ze stanowiska Sądu I instancji, które (stąd zastrzeżenie, jak zdaje się to wynikać) nie zostało przy tym poparte żadną stosowną argumentacją mającą stanowisko to uzasadniać i wyjaśniać (zob. s. 20 – 29 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Zwłaszcza, gdy w tej mierze podkreślić, że nie wynika z niego, o jakie naruszenie (delikt) przypisywane przez KNF stronie i o jakich jego znamionach miałoby chodzić.

O zasadności przedstawionego wniosku trzeba wnioskować na tej podstawie, że w art. 69 ust. 1 pkt 2, pkt 4 i pkt 6 ustawy o usługach płatniczych mowa jest przecież odpowiednio o "zaprzestaniu spełniania wymogów, od których jest uzależnione wydanie zezwolenia" (pkt 2), o "stwarzaniu zagrożenia dla stabilności systemu płatniczego lub dla zaufania do tego systemu w związku z kontynuacją działalność w zakresie usług płatniczych" (pkt 4) oraz o "braku dawania rękojmi ostrożnego i stabilnego zarządzania instytucją płatniczą przez osoby zarządzające" (pkt 6), co – jak podniesiono powyżej – jest skorelowane z art. 64 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, który w zakresie odnoszącym się do warunków udzielenia zezwolenia na prowadzenie działalności w charakterze krajowej instytucji płatniczej stawia wymóg "zapewnienia ostrożnego i stabilnego zarządzanie działalnością objętą wnioskiem o wydanie zezwolenia" (który jest jednocześnie kwalifikowanym wymogiem rękojmi adresowanym do osób zarządzających – pkt 4 ust. 1 art. 64), w szczególności przez "[...] posiadanie systemu [...] odpowiedniego do rodzaju, skali i stopnia złożoności [...] usług płatniczych, zapewniającego należyte wypełnianie między innymi obowiązków związanych z przeciwdziałaniem praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu [...]."

Przywołana regulacja prawna – jak wynika z jej treści, a także funkcji oraz celów jej ustanowienia, o czym mowa dalej – nie uzasadnia więc twierdzenia o możliwości rekonstruowania na jej podstawie wzoru zachowania, którego naruszenie miałoby skutkować oceną odnośnie do zaistnienia stanu naruszenia prawa, który (stanowiąc delikt administracyjny w ścisłym rozumieniu tego pojęcia) miałby podlegać sankcji administracyjnej.

Innymi słowy, w kontekście odnoszącym się do przedmiotu rozpatrywanej sprawy, istota rzeczy nie wymagała wykazania przez KNF, jako organ nadzoru, naruszenia prawa przez skarżącą spółkę i przypisania jej tego naruszenia, lecz wykazania zaktualizowania się określonych przepisami prawa przesłanek cofnięcia udzielonego spółce zezwolenia na prowadzenie działalności w charakterze krajowej instytucji płatniczej z uwagi na brak ich spełniania po wydaniu tego zezwolenia, co powinno też było stanowić przedmiot kontroli ze strony Sądu I instancji.

6.5. Co więcej, jeżeli na gruncie omawianej regulacji prawnej ustawodawca operuje przywołanymi powyżej pojęciami (zwrotami) niedookreślonymi (nieostrymi) oraz ocennymi – co, w odniesieniu do stosowania tego rodzaju środka techniki prawodawczej należy uznać za świadome działanie ukierunkowane na realizację określonych celów, o których trzeba wnioskować na podstawie art. 1 (zwłaszcza ust. 1 pkt 1 – 2 i pkt 3), a także między innymi, na podstawie art. 14, art. 32 f i n., art. 60 – 75 ustawy o usługach płatniczych oraz, co nie mniej istotne, na podstawie art. 99 i n. tej ustawy zwłaszcza, że celem nadzoru jest zapewnienie bezpieczeństwa finansowego krajowych instytucji płatniczych oraz ochrona interesów użytkowników i posiadaczy pieniądza elektronicznego – co siłą rzeczy wiąże się z potrzebą podjęcia konkretnych działań interpretacyjnych, a w ich rezultacie, z potrzebą zajęcia jednoznacznego, zindywidualizowanego okolicznościami rozpatrywanego przypadku stanowiska wobec zwrotu niedookreślonego (nieostrego), zwrotu szacunkowego (ocennego), czy też wobec odesłania pozasystemowego zawartego w stosowanym przepisie prawa – a więc, innymi słowy, z potrzebą kwalifikowania określonych faktów (zdarzeń, zachowań, zjawisk), jako podpadających albo niepodpadających pod daną normę prawną oraz, jako objętych albo nieobjętych zakresem jej normowania i zastosowania – to za uzasadnione należało uznać oczekiwanie, że kontrolując zgodność z prawem zaskarżonej decyzji, Sąd I instancji skontroluje prawidłowość podejścia KNF do rozumienia przywołanych pojęć (zwrotów) niedookreślonych (nieostrych) oraz ocennych w relacji do faktów, które organ nadzoru uznał za odpowiadające sytuacji opisanej w hipotezie normy prawnej rekonstruowanej z przywołanych przepisów prawa, a w konsekwencji sytuacji aktualizującej jej dyspozycję.

Z powodów, o których była mowa w pkt 6.3. – 6.4., a mianowicie wobec wadliwego – bo arbitralnego, lakonicznego i przez to dowolnego – podejścia do rozumienia przywołanych przepisów prawa, a w konsekwencji wadliwego ustalenia zakresu ich normowania i zastosowania, tak się jednak nie stało.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika, aby omawiane zagadnienie stanowiło przedmiot jakiejkolwiek refleksji Sądu I instancji. Wskazany deficyt, obrazujący sposób działania tego Sądu, a wyrażający się w ocenie o braku zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, mimo braku rozpatrzenia i odniesienia się do wskazanego zagadnienia, nie może być oceniony inaczej, jak tylko, jako naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. w zakresie odnoszącym się do wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz jako naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a. (o czym mowa jeszcze dalej).

6.6. Jeżeli przy tym, jak wynika to z art. 64 ust. 1 pkt 3 ustawy o usługach płatniczych, warunkiem udzielenia zezwolenia na świadczenie usług płatniczych w charakterze krajowej instytucji płatniczej jest "zapewnienie ostrożnego i stabilnego zarządzania działalnością" w szczególności przez "posiadanie systemu zarządzania [...] odpowiedniego do rodzaju, skali i stopnia złożoności świadczonych usług płatniczych zapewniającego należyte wypełnianie między innymi obowiązków związanych z przeciwdziałaniem praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu [...]" – którego brak spełniania po wydaniu zezwolenia stanowi podstawę jego cofnięcia, co wynika z art. 69 ust. 1 pkt 2 przywołanej ustawy (a jak podkreślono powyżej, "zapewnienie ostrożnego i stabilnego zarządzania działalnością" jest również kryterium oceny spełniania przesłanki rękojmianej – art. 64 ust. 1 pkt 4 w relacji do art. 69 ust. 1 pkt 6) – to z punktu widzenia szczegółowego celu ustanowienia omawianego warunku – a mianowicie zapewnienia należytego wypełniania obowiązków związanych z przeciwdziałaniem praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu – za zupełnie niezrozumiałe w relacji do przedmiotu rozpatrywanej sprawy, a także rezultatu sądowej kontroli legalności zaskarżonej decyzji, trzeba uznać prezentowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podejście do oceny znaczenia tego celu szczegółowego, a co za tym idzie, do rozumienia istoty oraz funkcji przywołanej regulacji prawnej.

Wskazane podejście obrazuje bowiem stanowisko, z którego wynika, że:

"[...] GIIF, jak wynika z ustaleń KNF-u informował Prokuraturę o dokonaniu za pośrednictwem skarżącej spółki po kilkaset transakcji wpłat gotówkowych, które były realizowane do kilkudziesięciu stałych kontrahentów pochodzących m.in. z Chin, Hongkongu, Zjednoczonych Emiratów Arabskich, a także na rzecz podmiotów z USA bądź krajów Afryki. Tymczasem skarżąca była przedsiębiorcą świadczącym usługi przekazu pieniężnego, a jej transakcje podlegały nieustannej kontroli, w tym na mocy upoważnienia ustawowego - organu nadzoru, który znał doskonale wartość i skalę tych transakcji." (s. 19 – 20),

"[...] zawarte [...] w zawiadomieniu informacje wskazują na pranie pieniędzy m.in. poprzez: transfery transgraniczne, wykorzystanie przedsiębiorstw symulujących, wykorzystanie tzw. "słupów", na braniu udziału w nielegalnym obrocie towarami, przynależności do sieci powiązanych i współpracujących ze sobą podmiotów, których celem jest czerpanie korzyści z unikania opodatkowania i narażenia Skarbu Państwa na wysokie straty, zagrażania legalnie działającym w tej branży podmiotom. Okoliczności te potwierdzające udział skarżącego w takiej działalności nie zostały w niniejszej sprawie udowodnione." (s. 20 – 21),

"[...] Jednocześnie okoliczność ta nie ma, zdaniem Sądu, przy tym szczątkowym postępowaniu dowodowym, związku przyczynowego z twierdzeniem organu, że sama działalność skarżącej w zakresie usług płatniczych w charakterze krajowej instytucji płatniczej, wpływała negatywnie na rynkową i społeczną percepcję prawidłowości i bezpieczeństwa usług płatniczych. Przeciwnie, płatnicy i odbiorcy płatności - abstrahując od ich narodowości i sektorów działalności gospodarczej (ponieważ w sprawie nie ma konkretnych dowodów) masowo i w zaufaniu korzystali z usług skarżącej, o czym świadczy skala jej działalności. [...] Zupełnie inną kwestią [...] jest sprawa prawno-podatkowych zabezpieczeń przed uchylaniem się od płacenia podatków i ich egzekwowania oraz uniemożliwianie prania pieniędzy i finansowania terroryzmu. Należy zwrócić uwagę, że spośród opisanych szczegółowo artykułów prasowych żaden nie wiąże opisanych tam przestępstw z działalnością skarżącej. Opisane przestępstwa [...] to nielegalny handel papierosami i alkoholem oraz podróbkami markowych firm: odzieżowych i elektronicznych, narkotyki, handel fałszywymi fakturami, przemyt gotówki wywożonej w workach i torbach do R., czy przestępstwa skarbowe." (s. 21 - 22),

"[...] Komisja miała [...] z urzędu wiedzę o wysokiej wartości wykonywanych transakcji, nie czyniąc z tego faktu zarzutów krajowej instytucji płatniczej świadczącej wyłącznie usługę przekazu pieniężnego. [...] Niewątpliwie skarżąca jest [...] instytucją płatniczą, poprzez którą niezidentyfikowane z nazwiska osoby dokonały kilkuset transakcji wpłat gotówkowych i przekazanie do kilkudziesięciu "stałych kontrahentów" pochodzących z wymienionych krajów." (s. 23),

"[...] Okoliczność, że skarżąca obsługiwała przedsiębiorców z Azji i miała znacznie większe obroty niż inne firmy prowadzące podobną działalność, co do zasady sama w sobie nie stanowi naruszenia prawa, skoro organ nie kwestionował wysokich kwalifikacji członków zarządu. Do uznaniowego cofnięcia uprawnienia nie wystarczy także domniemanie, że obsługiwane przez spółkę transakcje "z bardzo wysokim prawdopodobieństwem mogą mieć związek z procederem prania pieniędzy lub unikaniem opodatkowania". Takie okoliczności muszą wynikać ze stanu faktycznego ustalonego w kontekście obowiązującego prawa, a następnie ustalonego stanu faktycznego wskazującego na jego naruszenie." (s. 28 - 29),

"Przyjęcie [...], że w związku z działalnością spółki w zakresie usług płatniczych zachodzi bardzo wysokie ryzyko popełnienia przestępstwa, a także wystąpienia innych działań związanych z wprowadzaniem do obrotu środków finansowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oznaczałoby, że ustawodawca dopuścił prowadzenie legalnej działalności umożliwiając naruszenie prawa." (s. 29),

a także, że "Organ nie wykazał w tym postępowaniu administracyjnym, by skarżąca spółka naruszyła obowiązujące prawo." (s. 22), którą to ocenę oraz formułowane na jej podstawie wnioski, Sąd I instancji odniósł również do okoliczności "posiadania przez skarżącą spółkę wyłącznie jednego, stacjonarnego, nieoznaczonego punktu kasowego zlokalizowanego w (...), którego adres przekazywany był wyłącznie wybranym klientom z wąskiego kręgu dysponentów." (s. 20).

Przywołane stanowisko – w świetle jego narracji i prezentowanych na jego gruncie argumentów – nie może być ocenione inaczej, jak tylko – jak podniesiono powyżej – jako niezrozumiałe, co z pozycji znaczenia uwag prezentowanych w pkt 4. – 4.3 powoduje, że nie służy ono wyjaśnieniu przesłanek, którymi kierował się Sąd I instancji stwierdzając, że zaskarżona decyzja nie jest zgodna z prawem i potwierdza rym samym zasadność zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a.

6.7. W świetle przedstawionych argumentów – w tym zwłaszcza tych z pkt 6.4. – 6.5. – za nie mniej niezrozumiałe z punktu widzenia obowiązku wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia trzeba uznać stanowisko prezentowane przez Sąd I instancji w odniesieniu do zagadnienia operowania przez organ nadzoru w warunkach uznania administracyjnego (zob. s. 13 – 16 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Jakkolwiek bowiem rzeczywiście, pozostawiony organowi administracji publicznej "luz decyzyjny", jak określa się to w opisie wyboru konsekwencji prawnych normy prawa materialnego w decyzyjnym modelu stosowania prawa, nie oznacza, że działanie w warunkach uznania dopuszcza jego dowolność, to jednak z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika, aby Sąd I instancji wyjaśnił z jakich powodów i dlaczego działanie KNF w rozpatrywanej sprawie w relacji do opisu przyznanych jej kompetencji należało uznać za dowolne, a przez to nie dość, że niezgodne z przywołanym przepisem prawa, to przede wszystkim za niezgodne z art. 7 k.p.a.

W żadnym bowiem stopniu, ani też zakresie, nie umożliwia poznania motywów działania Sądu I instancji, ani też do nich nawet nie zbliża twierdzenie, że "[...] W niniejszej sprawie decyzja uznaniowa została wydana w istocie na ogólnych zarzutach organu nadzoru, któremu znana była działalność skarżącej właśnie z tytułu nadzoru, a który wszystkie swoje zarzuty oparł na akcie oskarżenia skierowanym przez inny organ administracji przeciwko nieznanym (w sprawie administracyjnej) osobom, którego losy i przebieg postępowania, ewentualność zakończenia - nie są znane." (s. 16 uzasadnienia zaskarżonego wyroku; zob. również s. 28 – 29), które wyrażone zostało w rekapitulacji poprzedzających je wywodów odnoszących się do istoty działania organu administracji publicznej w warunkach uznania oraz wymogów, od spełnienia których uzależniona jest ocena jego zgodności z prawem.

Nie kwestionując słuszności tychże wywodów – które oparte zostały na przywoływanych ustaleniach doktryny oraz orzecznictwa sądowego – trzeba przede wszystkim podnieść, że formułowane na ich podstawie wnioski, w tym w zakresie odnoszącym się do naruszenia przez KNF art. 22 Konstytucji RP (s. 16 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), nie mogą być uznane za przekonujące dla wykazania naruszenia przez organ administracji art. 7 k.p.a. – a co za tym idzie, za wystarczające dla wskazania podstawy rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienia – jeżeli zostały oparte, bo tak właśnie należałoby to ocenić, na selektywnym podejściu do normatywnej treści art. 7 k.p.a., z którego aż nadto jasno i wyraźnie wynika, że załatwiając sprawę organ administracji jest zobowiązany uwzględniać interes społeczny oraz słuszny interes obywateli, i co najogólniej rzecz ujmując oznacza potrzebę i obowiązek harmonizowania interesu publicznego i interesu indywidualnego, jeżeli są one w konkretnym przypadku ze sobą sprzeczne.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika, aby kontrolując zgodność z prawem działania KNF w omawianym zakresie, Sąd I instancji uwzględnił (wszystkie) konsekwencje wynikające z art. 7 k.p.a., jako wzorca kontroli legalności tego działania.

Abstrahując już nawet od tego, że podejście do niedookreślonych pojęć interesu społecznego (publicznego) oraz słusznego interesu obywateli (strony), którymi ustawodawca operuje na gruncie przywołanego przepisu prawa, wymagało podjęcia zabiegów, o których mowa była w pkt. 6.5., które podjęte jednak nie zostały, za nie mniej uzasadnione należało uznać oczekiwanie, aby w istocie rzeczy nieobecne w stanowisku tego Sądu podejście do rozumienia interesu społecznego, czy też publicznego – co już siłą rzeczy potwierdza zasadność wniosku o braku wyjaśnienia podstawy rozstrzygnięcia (albowiem w omawianym zakresie nie sposób za takie uznać wzmianki na s. 15 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) – osadzać na gruncie istoty, funkcji oraz celów art. 69 ust. 1 pkt 2, pkt 4 i pkt 6 ustawy o usługach płatniczych (pkt 6.3. – 6.5.), prawnie chronionych na jego podstawie dóbr, przy jednoczesnym uwzględnieniu tej okoliczności, że świadczenie usług płatniczych w charakterze krajowej instytucji płatniczej jest działalnością reglamentowaną, co z kolei mogłoby nie pozostawać bez wpływu na sposób oceny omawianego zagadnienia z punktu widzenia art. 22 ustawy zasadniczej (zob. dla porównania np. wyroki NSA z dnia: 25 sierpnia 2016 r., sygn. akt II GSK 550/15; 16 maja 2018 r., sygn. akt II OSK 2622/17; 11 marca 2015 r., sygn. akt. II GSK 384/14; 3 lipca 2014 r., sygn. akt II GSK 908/13).

6.8. Przedstawione argumenty nie dość więc, że przekonują o zasadności zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a., to również o zasadności stawianych w skardze kasacyjnej zarzutów naruszenia prawa materialnego, poprzez wadliwe i błędne podejście do rozumienia art. 69 ust. 1 pkt 2, pkt 4 i pkt 6 w związku z art. 64 ust. 1 pkt 3 ustawy o usługach płatniczych oraz o zasadności zarzutu z punktu VI petitum skargi kasacyjnej, a mianowicie zarzutu naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w związku z art. 7 k.p.a.

7. W świetle argumentów przedstawionych w pkt 6.1. – 6.5. oraz w pkt 6.7. za uzasadniony trzeba również uznać zarzut naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a.

Zwłaszcza, gdy odwołać się do przedstawionego powyżej rozumienia tego przepisu prawa (pkt 4.5.), które – gdy podkreślić znaczenie obowiązku operowania przez sąd administracyjny w granicach sprawy – nie pozostaje bez wpływu na ocenę zasadności stanowiska Sądu I instancji odnośnie do przypisanego organowi administracji naruszenia przepisów postępowania, a co za tym idzie na ocenę odnośnie do zasadności zarzutów z pkt IV – V oraz z pkt VII petitum skargi kasacyjnej.

7.1. W konsekwencji wadliwego podejścia do rozumienia przywołanych powyżej przepisów ustawy o usługach płatniczych oraz siłą rzeczy wadliwego ustalenia zakresu ich normowania oraz zastosowania, wadliwości i deficytów przeprowadzonych w sprawie ustaleń faktycznych oraz wadliwości ocen przeprowadzonych w sprawie dowodów Sąd I instancji upatrywał w okolicznościach, które w relacji do przedmiotu rozpatrywanej sprawy oraz jej granic wyznaczonych normami prawa determinującymi treść rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonej decyzji (zob. wyrok NSA z dnia 15 stycznia 2005 r., sygn. akt II GSK 321/07) pozbawione były – jak zasadnie należałoby przyjąć – prawnie relewantnego znaczenia dla załatwienia sprawy.

Z przedstawionego punktu widzenia nie jest bowiem zrozumiałe odwoływanie się – przy eksponowaniu ich znaczenia w sprawie oraz jednoczesnym braku jakiegokolwiek wyjaśnienia takiego właśnie ich waloru dla oceny o niezgodności z prawem zaskarżonej decyzji – do okoliczności odnoszących się do prowadzonego z udziałem strony postępowania w sprawie naruszenia art. 178 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi oraz wyniku tego postępowania (s. 24, s. 27 – 28 uzasadnienia wyroku), czy też do konsekwencji mających wynikać z przywoływanych orzeczeń TSUE (s. 23 – 24 uzasadnienia wyroku). Zwłaszcza, że w odniesieniu do tej ostatniej kwestii – i abstrahując już nawet od braku wykazania adekwatności, a co za tym idzie przydatności wskazanych judykatów w rozpatrywanej sprawie – Sąd I instancji nie wyjaśnił również jakiego rodzaju i które konkretne dowody przeprowadzone w rozpatrywanej sprawie należałoby zdyskwalifikować z uwagi na znaczenie konsekwencji mających wynikać z tychże judykatów.

8. Jako nieskuteczny należy natomiast ocenić zarzut z pkt VIII petitum skargi kasacyjnej.

Wadliwości działania Sądu I instancji nie sposób jest upatrywać w zarzucanym mu naruszeniu art. 151 p.p.s.a. albowiem wymieniony przepis prawa, jako tzw. przepis wynikowy – co nie jest to bez znaczenia – nie może stanowić samoistnej podstawy skargi kasacyjnej (zob. w tej mierze np. wyroki NSA z dnia: 11 września 2020 r., sygn. akt II GSK 2989/17; 20 marca 2018 r., sygn. akt II OSK 425/18; 15 lutego 2018 r., sygn. akt II FSK 297/16; 8 grudnia 2017 r., sygn. akt II GSK 2547/17; 19 stycznia 2012 r. sygn. akt II OSK 2077/10).

9. W związku z tym więc, że skargę kasacyjną należało uznać za uzasadnioną i zasługująca na uwzględnienie, co skutkowało uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, Sąd ten będzie zobowiązany, przy uwzględnieniu przedstawionych ocen prawnych oraz wszystkich konsekwencji wynikających z art. 134 § 1 p.p.s.a., do ponownego rozpoznania skargi strony na decyzję w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na świadczenie usług płatniczych w charakterze krajowej instytucji płatniczej oraz sporządzenia uzasadnienie wyroku wydanego w rezultacie ponownego rozpoznania tej skargi w sposób uwzględniający wszystkie wymogi wynikające z art. 141 § 4 p.p.s.a.

10. Wobec powyższego, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a. oraz art. 203 pkt 2 i art. 205 § 2 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji wyroku.