Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Pocztarek Sędziowie sędzia NSA Jerzy Stelmasiak (spr.) sędzia del. WSA Sławomir Pauter po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej P.W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 16 maja 2018 r. sygn. akt II SA/Kr 309/18 w sprawie ze skargi P.W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Tarnowie z dnia [...] stycznia 2018 r. znak [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie nałożenia obowiązku przyłączenia nieruchomości do sieci kanalizacyjnej oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z 16 maja 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, po rozpoznaniu skargi P.W. (dalej: skarżący) uchylił zaskarżoną decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Tarnowie z [...] stycznia 2018 r. w zakresie, w którym odmawia stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza [...] z [...] grudnia 2015 r. w części dotyczącej wyznaczenia terminu wykonania obowiązku (pkt I wyroku). W pozostałej części Sąd I instancji oddalił skargę (pkt II wyroku), a ponadto odstąpił od zasądzenia kosztów postępowania (pkt III wyroku).

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że decyzją z [...] grudnia 2015 r. Burmistrz [...] nakazał skarżącemu przyłączenie nieruchomości przy ul. [...] położonej na działce ewid. Nr [...]/1 w miejscowości [...], do istniejącej sieci kanalizacyjnej - w terminie do dnia 29 lutego 2016 r. Jako podstawę decyzji organ wskazał art. 5 ust. 7 w związku z art. ust. 1 pkt 2 ustawy z 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2013 r., poz. 1399 ze zm.).

Pismem z 13 grudnia 2017 r. skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności decyzji Burmistrza [...] z [...] grudnia 2015 r. W ocenie skarżącego, decyzja została wydana bez podstawy prawnej i z rażącym naruszeniem prawa (art. 156 §1 pkt 2 k.p.a.).

Decyzją z [...] stycznia 2018 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Tarnowie odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza [...] z [...] grudnia 2015 r.

Skarżący wniósł skargę na decyzję z [...] stycznia 2018 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, właściciele nieruchomości zapewniają utrzymanie czystości i porządku przez przyłączenie nieruchomości do istniejącej sieci kanalizacyjnej lub w przypadku, gdy budowa sieci kanalizacyjnej jest technicznie lub ekonomicznie nieuzasadniona, wyposażenie nieruchomości w zbiornik bezodpływowy nieczystości ciekłych lub w przydomową oczyszczalnię ścieków bytowych, spełniające wymagania określone w przepisach odrębnych. Przyłączenie nieruchomości do sieci kanalizacyjnej nie jest obowiązkowe, jeżeli nieruchomość jest wyposażona w przydomową oczyszczalnię ścieków spełniającą wymagania określone w przepisach odrębnych. W ocenie Sądu I instancji, kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy ma sformułowanie: "przyłączenie nieruchomości do sieci kanalizacyjnej nie jest obowiązkowe, jeżeli nieruchomość jest wyposażona w przydomową oczyszczalnię ścieków spełniającą wymagania określone w przepisach odrębnych". Wynika z tego, że jeżeli w dacie, w której istnieje możliwość podłączenia nieruchomości do sieci, nieruchomość ta zaopatrzona jest w legalnie działającą przydomową oczyszczalnię ścieków, jej właściciel zwolniony jest z obowiązku podłączenia nieruchomości do sieci. W rozpoznawanej sprawie taka sytuacja nie miała miejsca. Nieruchomość skarżącego, po udostępnieniu sieci do podłączenia nie była wyposażona w tego rodzaju oczyszczalnię.

Zdaniem Sądu I instancji, prezentowane przez skarżącego stanowisko, według którego z cytowanego wyżej przepisu wynika nieograniczone w czasie uprawnienie właściciela nieruchomości do wyboru jednego z dwóch równoważnych rozwiązań (podłączenia do sieci albo przydomowej oczyszczalni) stanowi "wynik szczególnej wykładni przepisu". Skarżący dostrzega, że "sformułowanie powołanego przepisu może sugerować, iż zwolnienie to obowiązuje, jeżeli przydomowa oczyszczalnia ścieków już została wybudowana", ale "wykładnia uwzględniająca nie tylko reguły gramatyczne wykładni takiego rozumowania nie uzasadnia". Skarżący odwołuje się przy tym do odosobnionego w tym zakresie stanowiska zaprezentowanego w wyroku w sprawie II OSK 1520/13. Zdaniem Sądu I instancji, w takiej sytuacji nie można mówić o oczywistości naruszenia prawa, która uzasadniałaby stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji Burmistrza [...] z [...] grudnia 2015 r.

Ponadto Sąd I instancji wskazał, że w dacie wydania decyzji Burmistrza [...] z [...] grudnia 2015 r. nie było przepisu uprawniającego do oznaczenia terminu wykonania obowiązku. W tym zakresie odmowa stwierdzenia nieważności decyzji Wójta Gminy [...]e nie była prawidłowa.

Sąd I instancji wskazał również, że zaskarżona decyzja z [...] stycznia 2018 r. narusza art. 107 § 3 k.p.a., ponieważ w jej uzasadnieniu przywołano szereg okoliczności faktycznych dotyczących zdarzeń mających miejsce po dacie wydania decyzji Burmistrza [...]. Jednocześnie Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Tarnowie nie podało źródeł tych ustaleń. Zdaniem Sądu I instancji, uchybienie to nie miało wpływu na wynik sprawy. Zdarzenia związane z wykonaniem decyzji Burmistrza [...] lub późniejszą próbą zgłoszenia budowy przydomowej oczyszczalni nie mają znaczenia dla oceny rażącego naruszenia prawa przez decyzję Burmistrza [...].

Skarżący wniósł skargę kasacyjną od powyższego wyroku w części obejmującej oddalenie skargi (pkt II wyroku) oraz w części odstąpienia od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania (pkt III wyroku).

Skarżąc zarzucił naruszenie prawa materialnego.

Po pierwsze, art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach przez błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe (błędne) zastosowanie do ustalonego w sprawie stanu faktycznego. Polegało to na przyjęciu, że wyposażenie nieruchomości w przydomową oczyszczalnię ścieków jest dopuszczalne tylko, gdy nie została jeszcze wybudowana sieć kanalizacyjna.

Po drugie, art. 32 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1, art. 64 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) oraz "art. 140 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. (t.p. Dz. U. Nr 16, poz. 93; t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 z późn. zm.)", jak i art. 4 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2018 r., poz. 1202 ze zm.) przez niezastosowanie wskazanych norm do ustalonego wsprawie stanu faktycznego, co w konsekwencji spowodowało błędną (niewłaściwą) wykładnię art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach.

Ponadto skarżący zarzucił naruszenie przepisów postępowania.

Po pierwsze, art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm. – dalej: p.p.s.a.) w związku z art. 7 k.p.a. i art. 77 § 1 k.p.a. przez brak dokładnego wyjaśnienia sprawy wyrażające się w braku wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całości materiału dowodowego przez organ.

Po drugie, art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 80 k.p.a. oraz art. 141 § 4 p.p.s.a., polegające na braku szczegółowego i dokładnego przeprowadzenia rozważań w kontekście swobodnej oceny dowodów.

Po trzecie, art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. oraz w związku z art. 6 k.p.a. przez odmowę stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza [...] z [...] grudnia 2015 r, pomimo, że decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa oraz bez podstawy prawnej.

Po czwarte, art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a, w związku z art. 107 § 1 pkt 6 i § 3 k.p.a. oraz w związku z art. 6 k.p.a. jak i w związku z art. 8 k.p.a. oraz w związku z art. 11 k.p.a. "(tu vide: art. 141 § 4 p.p.s.a.)" przez zaniechanie przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Tarnowie ustosunkowania się do zarzutu wydania decyzji Burmistrza [...] bez podstawy prawnej.

Po piąte, art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 7a k.p.a., przez zaniechanie rozstrzygnięcia wątpliwości interpretacyjnych w zakresie regulacji ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach na korzyść strony.

Po szóste, art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 7 k.p.a. oraz art. 77 § 1 k.p.a. przez przyjęcie, że skarżący jest zobligowany dyspozycją bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa do przyłączenia swojej nieruchomości do istniejącej sieci kanalizacyjnej.

Po siódme, art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 80 k.p.a. oraz w związku z art. 141 § 4 k.p.a. przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie.

Po ósme, art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 80 k.p.a. oraz w związku z art. 141 § 4 p.p.s.a. przez przekroczenie przez Sąd I instancji oraz organ granic swobodnej oceny dowodów.

Po dziewiąte, art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 84 § 1 k.p.a. oraz w związku z art. 138 § 2 k.p.a. Skarżący wskazał, że tej sprawie wymagane były wiadomości specjalne.

Po dziesiąte, art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 10 § 1 k.p.a. Przed wydaniem decyzji skarżącemu nie umożliwiono zapoznanie się z aktami sprawy. Powyższe uchybienie należy wiązać z naruszeniem art. 50 § 1 k.p.a. przez uniemożliwienie skarżącemu wypowiedzenia się co do zebranych materiałów i dowodów.

Po jedenaste, art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a. przez pozbawienie możliwości obrony swoich praw przez drugiego z właścicieli (współwłaściciela) nieruchomości tj. K.W. (brata skarżącego). K.W. ma w sprawie interes prawny z art. 28 k.p.a.

Po dwunaste, art. 151 p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. polegające na niedostrzeżeniu przez Sąd I instancji, że organy naruszyły wskazane wyżej przepisy postępowania.

Po trzynaste, art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 109 § 1 i art. 10 § 1 k.p.a. przez brak uchylenia decyzji, pomimo, że była obarczona naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego mogących mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w części pkt II i III oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ewentualnie stwierdzenie w całości nieważności decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Tarnowie z [...] stycznia 2018 r. wraz ze stwierdzeniem w całości nieważności decyzji Burmistrza [...] z [...] grudnia 2015 r.

Skarżący wniósł także o zasądzenie kosztów postępowania sądowego za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

W pierwszej kolejności wskazać należy, że w tej sprawie pomimo wniosku o rozpoznanie sprawy na rozprawie, w związku z intensyfikacją epidemii sprawa została skierowania do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym, ponieważ Sąd uznał rozpoznanie sprawy za konieczne, na podstawie art. 15 zzs4 ust. 3 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. 2020, poz. 1842 ze zm. – dalej: ustawa COVID-19).

W świetle art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie,

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Podkreślić przy tym trzeba, że Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, ponieważ w świetle art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Jeżeli zatem nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania wymienione w art. 183 § 2 p.p.s.a. (a w rozpoznawanej sprawie przesłanek tych brak), to Sąd związany jest granicami skargi kasacyjnej. Oznacza to, że Sąd nie jest uprawniony do samodzielnego dokonywania konkretyzacji zarzutów skargi kasacyjnej, a upoważniony jest do oceny zaskarżonego orzeczenia wyłącznie w granicach przedstawionych we wniesionej skardze kasacyjnej.

Po pierwsze, kluczowe znaczenie w tej sprawie ma nadzwyczajny tryb postępowania, w którym wydana została kontrolowana przez Sąd I instancji decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Tarnowie z [...] stycznia 2018 r. Skarżący domagał się bowiem stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza [...] z [...] grudnia 2015 r. na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., a więc w oparciu o przesłankę braku podstawy prawnej lub rażącego naruszenia prawa. Stwierdzenie nieważności decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. nie może wynikać z każdego rodzaju uchybienia, jakego dopuścił się organ wydając decyzję ostateczną. Wyeliminowanie ostatecznej decyzji z obrotu prawnego w tym nadzwyczajnym trybie postępowania jest bowiem wyjątkiem od zasady trwałości czasowej rozstrzygnięć ostatecznych. Wyjątek ten nie powinien podlegać wykładni rozszerzającej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 czerwca 2020 r., sygn. akt II OSK 3745/19, LEX nr 3052016). Oznacza to, że o rażącym naruszeniu prawa można mówić tylko wówczas, gdy podjęte rozstrzygnięcie jest w sposób oczywisty sprzeczne z treścią niebudzącej wątpliwości i mającej zastosowanie w danej sprawie normy prawnej. Natomiast nie można mówić o rażącym naruszeniu prawa w przypadku zastosowania jednego z możliwych do zastosowania wariantów wykładni danego przepisu. W sytuacji, gdy dany przepis może być w różny sposób interpretowany nie można mówić, że ma treść niebudzącą żadnych wątpliwości (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 13 listopada 2019 r., sygn. akt I OSK 713/18, LEX nr 2744296). Cechą rażącego naruszenia prawa jest, że treść decyzji pozostaje w wyraźniej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu, a więc istnienie tej sprzeczności można ustalić przez proste ich zestawienie (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 lipca 2020 r., sygn. akt I GSK 481/18, LEX nr 3056058). Do zakresu kwalifikowanego naruszenia prawa nie należy więc naruszenie będące wynikiem wadliwej wykładni przepisu prawa materialnego.

W konsekwencji pierwszy zarzut kasacyjny (i jedyny, który został szeroko uzasadniony w ramach "uzasadnienia podstaw kasacyjnych") nie zasługiwał na uwzględnienie. Zarzut naruszenia art. 5 ust. 1 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach został bowiem oparty na przesłance błędnej wykładni, przy czym zarówno stanowisko organu wyrażone w tym zakresie i zaakceptowane przez Sąd I instancji, jak i stanowisko prezentowane w innych orzeczeniach sądów administracyjnych powołanych zarówno przez skarżącego, jak i Sąd I instancji, dowodzą jednoznacznie, że norma ta budziła wątpliwości interpretacyjne. Rozstrzygnięcie tych wątpliwości nie ma zasadniczego znaczenia w tej sprawie, ponieważ przedmiotem skargi do Sądu I instancji nie była decyzja nakładająca określony obowiązek na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, ale decyzja odmawiająca stwierdzenia nieważności decyzji nakładającej ten obowiązek. Ma to zasadniczy wpływ na kierunek kontroli tego rodzaju decyzji wydanej w nadzwyczajnym trybie postępowania administracyjnego, o czym prawidłowo orzekł Sąd I instancji. Uzasadnienie skargi kasacyjnej nie prowadzi do wniosku, że w kwestionowanym w tej sprawie zakresie, wykładnia art. 5 ust. 1 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach jest jednoznaczna i niebudząca wątpliwości. Wykluczało to stwierdzenie nieważności decyzja Burmistrza [...] w oparciu o przesłankę rażącego naruszenia tego przepisu. Nie można również stwierdzić, że decyzja Burmistrza [...] została wydana bez podstawy prawnej, ponieważ podstawę tę stanowił art. 5 ust. 1 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. W konsekwencji zarzut naruszenia powołanego przepisu sformułowany w skardze kasacyjnej nie zasługiwał na uwzględnienie. W związku z tym niezasadny był również zarzut podnoszący naruszenie przez Sąd I instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. oraz w związku z art. 6 k.p.a.

Po drugie, na uwzględnienie nie zasługiwały również zarzuty podnoszące naruszenie prawa materialnego tj. art. 32 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1, art. 64 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r. oraz "art. 140 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. [...]", jak i art. 4 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Zarzuty te nie zostały w ogóle uzasadnione.

Po trzecie, nie mógł zostać uwzględniony zarzut podnoszący naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 7 k.p.a. i art. 77 § 1 k.p.a. Zarzut ten sprowadza się do stwierdzenia, że organ dokonał nieprawidłowej oceny dokumentacji złożonej przez skarżącego (dokumentacji projektowej, uzyskanych zgód i zgłoszeń, protokołów odbioru czy też dokumentacji technicznej przydomowej oczyszczalni ścieków). Jednocześnie jednak skarżący nie wykazał na czym polegało uchybienie organu podnoszone w tym zakresie. Argumentacja skarżącego sprowadza się natomiast do wskazania, że powołane dokumenty miały znaczenie z punktu widzenia wykładni art. 5 ust. 1 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Podkreślenia przy tym wymaga, że w postępowaniu w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej, organ co do zasady nie prowadzi postępowania dowodowego, jak w postępowaniu zwykłym, a jedynie dokonuje oceny decyzji ostatecznej z punktu widzenia przesłanek enumeratywnie wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. (w tym przypadku art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.). W związku z tym na uwzględnienie nie zasługiwał również zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 80 k.p.a., jak i zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a, w związku z art. 107 § 1 pkt 6 i § 3 k.p.a. oraz w związku z art. 6 k.p.a. jak i w związku z art. 8 k.p.a. oraz w związku z art. 11 k.p.a.

Po czwarte, na uwzględnienie nie zasługiwał zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 84 § 1 k.p.a. oraz w związku z art. 138 § 2 k.p.a., który opiera się na stwierdzeniu, że do oceny dokumentacji złożonej przez skarżącego wymagane były wiadomości specjalne, a organ powinien był powołać biegłego. Przede wszystkim, jak już wyżej wskazano, organ nie prowadził ponownego postępowania dowodowego, a ponadto ocena dowodów jest obowiązkiem organu, a nie przedmiotem opinii biegłego.

Po piąte, nie mógł odnieść zamierzonego skutku zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 7a k.p.a., przez zaniechanie rozstrzygnięcia wątpliwości interpretacyjnych w zakresie regulacji ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach na korzyść strony. Norma z art. 7a k.p.a. mogłaby mieć ewentualnie zastosowanie w postępowaniu zakończonym wydaniem decyzji nakładającej obowiązek na podstawie budzącej wątpliwości normy prawnej, natomiast nie może mieć wpływu na ocenę rażącego naruszenia prawa jako przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej.

Po szóste, zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. powoływany w powiązaniu z powołanymi wyżej przepisami prawa procesowego nie został szerzej uzasadniony. Sprowadza się do stwierdzenia, że organ nie odniósł się w sposób wystarczający do kwestii wydania decyzji bez podstawy prawnej. Przepis ten nie znajdował jednak zastosowania w postępowaniu przed organem administracji. Natomiast zaskarżony wyrok Sądu I instancji zawiera wszystkie elementy wskazane przez art. 141 § 4 p.p.s.a.

Po siódme, na uwzględnienie nie zasługiwał zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 10 § 1 k.p.a., co w ocenie skarżącego należy wiązać z zarzutem naruszenia art. 50 § 1 k.p.a. Wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej, skarżącemu umożliwiono zapoznanie się z aktami sprawy przed wydaniem decyzji. Postanowieniem z [...] stycznia 2018 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Tarnowie zawiadomiło skarżącego o wszczęciu postępowania, jak i że w sprawie został zebrany materiał dowodowy oraz wyznaczyło 7-dniowy terminy na wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Ponadto, 16 stycznia 2018 r. pełnomocnik skarżącego zapoznał się z aktami sprawy i wykonał ich fotokopie (adnotacja urzędowa z 16 stycznia 2018 r. – k. 8 akt administracyjnych sprawy).

Po ósme, nie jest również zasadny zarzut naruszenia art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a. powiązany z zarzutem naruszenia art. 28 k.p.a., jak i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 109 § 1 i art. 10 § 1 k.p.a. Zarzuty te sprowadzają się do pominięcia współwłaściciela nieruchomości K.W. jako strony postępowania. Z analizy akt sprawy wynika, że decyzja Burmistrza [...] nakładała określone obowiązki tylko na skarżącego, natomiast została doręczona również K.W. Natomiast postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza [...] zostało wszczęte tylko na wniosek skarżącego i toczyło się tylko z jego udziałem. Stąd też Sąd I instancji nie miał podstaw do traktowania K.W. jako uczestnika postępowania na prawach strony, ponieważ nie brał on udziału w postępowaniu zakończonym wydaniem zaskarżonej decyzji, a ponadto nie zgłosił swojego udziału w toku postępowania administracyjnego. Natomiast ewentualne pominięcie K.W. jako strony postępowania w postępowaniu prowadzonym przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Tarnowie może być przedmiotem stosownych środków prawnych podejmowanych przez tę osobę, a nie skarżącego, który dysponuje własnym, zindywidualizowanym interesem prawnym.

Po dziewiąte, ze wskazanych wyżej względów na uwzględnienie nie zasługiwał zarzut naruszenia art. 151 p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., ponieważ Sąd I instancji prawidłowo orzekł, że organy nie naruszyły wskazanych wyżej przepisy postępowania.

Z tych względów i na podstawie art. 184 w związku z art. 15 zzs4 ust. 3 ustawy COVID-19 Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku.