Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Chitrosz-Roicka Sędziowie WSA Krystyna Czajecka-Szpringer (sprawozdawca) WSA Monika Kazubińska-Kręcisz Protokolant starszy inspektor sądowy Marta Ścibor po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 października 2020 r. sprawy ze skargi J. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku rolnego za 2015 r. - oddala skargę.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze zaskarżoną decyzją z dnia [...] utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy [...] z dnia [...] r. określającą wysokość zobowiązania podatkowego J. W. (dalej także: skarżącego) w podatku rolnym za 2015 r. w kwocie [...]zł.

Jak wynika z akt sprawy oraz treści zaskarżonej decyzji, postępowanie podatkowe zostało wszczęte z urzędu po tym, gdy mimo wezwania skarżący nie dopełnił obowiązku złożenia deklaracji na podatek rolny.

Organ I instancji w swoim rozstrzygnięciu oparł się na danych ewidencji gruntów i budynków, zgodnie z którymi współwłaścicielami gruntów położonych w B. oznaczonych nr [...], [...], [...], [...] o powierzchni 0,17 ha, w Ż. działki nr [...] o powierzchni 0,47 ha oraz w Ż nr [...], [...], [...] o powierzchni 3,23 ha są skarżący wraz z współwłaścicielką – osobą fizyczną i Skarb Państwa – w 1/3 części każdy. Wójt wskazał na dwa postanowienia o stwierdzeniu nabyciu spadku, stanowiące podstawę ujawnienia właścicieli nieruchomości w ewidencji gruntów.

Dalej organ I instancji w swej decyzji wskazywał, że zgodnie z oświadczeniem współwłaścicielki potwierdzonym przez skarżącego gospodarstwo rolne w obrębie [...] i B. prowadzi w całości skarżący. Również sam skarżący wskazywał, że użytkuje ziemię po matce, a decyzje powinny być kierowane do niego. Wobec tego – stosownie do art. 3 ust. 6 ustawy o podatku rolnym – obowiązek podatkowy ciąży wyłącznie na skarżącym, jako współwłaścicielu, który w całości prowadzi gospodarstwo rolne, obejmujące przedmiotowe nieruchomości.

Wójt wyjaśniał, że będące w posiadaniu przez skarżącego grunty podlegają opodatkowaniu w zależności od sposobu sklasyfikowania w ewidencji gruntów i budynków. Opodatkowaniem podatkiem rolnym podlegają grunty sklasyfikowane w ewidencji jako użytki rolne lub jako grunty zadrzewione i zakrzewione na użytkach rolnych. Na ogólną powierzchnię gruntów tj. 3,8700 ha składają się położone w [...], B. oraz Ż Dział II użytki rolne łącznego obszaru 3,8500 ha (grunty orne RIIIb - 0,1700 ha, grunty orne RlVa - 1,7600 ha, grunty orne RIVb - 09400 ha, łąki trwałe ŁIII - 0,4700 ha, łąki trwałe ŁIV - 0,2000, grunty rolne zabudowane BrRIVb - 0,1400 ha, grunty orne RV - 0,0200 ha, łąki trwałe ŁV - 0,1400 ha oraz grunty zadrzewione i zakrzewione na użytkach rolnych - 0,0100 ha) jak również położone w Ż nieużytki (N) o powierzchni - 0,0200 ha. Grunty sklasyfikowane jako nieużytki nie wchodzą w skład użytków rolnych, a tym samym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem rolnym. Do obliczenia wysokości zobowiązania podatkowego organ przyjął: cenę żyta zgodną z właściwą uchwałą rady gminy – 40 zł za kwintal, przelicznik dla hektara przeliczeniowego – 2,5 kwintala za hektar, liczbę hektarów fizycznych podlegających opodatkowaniu podatkiem rolnym 3,6800 ha, liczbę hektarów przeliczeniowych stanowiących podstawę do naliczenia podatku rolnego 3,4630 ha, kwotę ulgi inwestycyjnej podlegającej odliczeniu od podatku rolnego w 2015 roku [...] zł, wobec czego kwota podatku wyniosła [...] zł.

Skarżący w odwołaniu domagał się uchylenia decyzji, umorzenia postępowania lub przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia. Wskazywał, że jego intencją jest zapoznanie rady gminy z przedmiotową sprawą tj. zaniechania naliczania podatku za lata 2014-2019 oraz podjęcie przez radę pozytywnej uchwały w jego sprawie. Zarzucił również, że radni nie są informowani o jego sytuacji, a przewodniczący rady gminy podejmuje samodzielnie decyzję o naliczaniu podatku rolnego za lata 2014-2019. Wskazał, że do chwili obecnej nie oszacowano strat suszowych za lata 2015 oraz 2018 oraz nie naprawiono mostów na drogach dojazdowych do łąk. Organ podatkowy nie uwzględnia również niesłusznie ściągniętych należności za lata 2005 oraz 2006. Skarżący podnosił jednocześnie, iż zasadne jest przeniesienie sprawy do innego Samorządowego Kolegium Odwoławczego.

Rozpoznawszy odwołanie Kolegium podzieliło stanowisko organu I instancji. Podkreśliło, że podstawą wymiaru podatku są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków, zgodnie z art. 21 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne. Za niewątpliwe uznało, że w związku z posiadanymi gruntami obowiązek podatkowy spoczywa na skarżącym. Podatek rolny jest podatkiem typu majątkowego i obowiązek podatkowy wiąże się z faktem posiadania majątku. Z treści odwołania nie wynika, by skarżący stawiał zarzuty odnośnie sposobu ustalenia i wysokości zobowiązania pieniężnego, zatem zarzuty nie dotyczą przedmiotu rozstrzygnięcia i nie mają znaczenia dla wysokości wymierzonego podatku.

Odnosząc się do kwestii przekazania sprawy innemu kolegium organ II instancji zaznaczył, że instytucja wyłączenia organu zawarta w przepisach Ordynacji podatkowej nie przewiduje możliwości wyłączenia Samorządowego Kolegium Odwoławczego od rozpoznawania sprawy. Niewątpliwie istnieje instytucja wyłączenia pracownika organu podatkowego (członka kolegium). Jednakże twierdzenia skarżącego nie odnoszą się do braku obiektywizmu oraz bezstronności członków Kolegium oraz nie zostało w istocie powiązane z konkretnym przepisem Ordynacji podatkowej. Nie zaistniała również przesłanka wyłączenia pracownika z art. 130 § 1 O.p.. Natomiast ogólnikowe oceny i stwierdzenia nie dają dostatecznych podstaw do zastosowania instytucji wyłączenia.

Podsumowując rozważania organ II instancji uznał, że rozstrzygnięcie Wójta Gminy [...] jest zgodne z przepisami prawa. Wymiar podatku ustalony został zgodnie z istniejącym stanem faktycznym, na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, w oparciu o przepisy prawa materialnego i powszechnie obowiązujące przepisy prawa miejscowego.

J. W. we wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skardze zwrócił się o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania, względnie przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia. Zarzucił, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie jest w stanie rozpatrzyć sprawy bezstronnie, ponieważ brak w nim dostatecznej ilości orzekających, którzy nie mieliby jeszcze związku ze sprawą. Stwierdził, że organ II instancji winien był się wypowiedzieć odnośnie do podatku rolnego za lata 2005 i 2006, w szczególności czy podatek ten zasadnie został od skarżącego pobrany. Poruszył też kwestię suszy z lat 2015, 2018 i 2019 oraz związanych z nią obietnic Ministra Rolnictwa, w tym dotyczących umorzenia podatku. Podniósł, że brak decyzji podatkowych za tamte lata pozbawił go dopłat do paliwa, preferencyjnych kredytów, tańszych ubezpieczeń oraz innych ulg. Skarżący zakwestionował wysokość naliczonego podatku, ponieważ według niego skoro urząd gminy poprzez nienaprawianie dróg dojazdowych i mostków uniemożliwia mu użytkowanie łąk, to nie powinien pobierać podatku.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie. Zaznaczyło, że kwestia pomocy w sprawie suszy oraz budowy infrastruktury komunikacyjnej nie leży w jego kompetencjach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Nawiązując do treści skargi, należy na wstępie wyjaśnić, że stosownie do treści art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c p.p.s.a. uwzględnienie przez sąd administracyjny skargi następuje, gdy stwierdzi on naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania, inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy. Zgodnie natomiast z art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Oznacza to, sąd że bierze pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków podniesionych w skardze – w granicach sprawy, wyznaczonych przede wszystkim rodzajem i treścią zaskarżonego aktu.

W związku z twierdzeniami skargi należy w pierwszej kolejności wskazać, że w zaskarżonej decyzji zostało prawidłowo wyjaśnione, iż przepisy prawa nie przewidują wyłączenia od rozpatrzenia sprawy organu podatkowego jakim jest samorządowe kolegium odwoławcze. Możliwe jest jedynie – na zasadzie art. 130 § 1 i 3 O.p. – wyłączenie od udziału w postępowaniu członka takiego organu. Wyłączenie odnosi się wówczas tylko do konkretnej osoby (członka kolegium), musi też być uzasadnione istnieniem przesłanek wskazanych w wymienionych przepisach. Podstawami wyłączenia stosownie do art. 130 § 1 O.p. są przypadki, gdy członek kolegium jest stroną postępowania, pozostaje ze stroną w takim stosunku prawnym, że rozstrzygnięcie sprawy może mieć wpływ na ich prawa lub obowiązki, stroną jest jego małżonek, rodzeństwo, wstępny, zstępny lub powinowaty do drugiego stopnia, stronami są osoby związane z nimi z tytułu przysposobienia, opieki lub kurateli, jest świadkiem, biegłym, przedstawicielem podatnika albo przedstawicielem jest jedna z osób wymienionych wcześniej, brał udział w wydaniu zaskarżonej decyzji, zaistniały okoliczności, w związku z którymi wszczęto przeciw niemu postępowanie służbowe, dyscyplinarne lub karne, względnie gdy stroną jest osoba pozostająca wobec niego w stosunku nadrzędności służbowej. Nadto w myśl art. 130 § 3 O.p. bezpośredni przełożony jest obowiązany na żądanie członka kolegium lub na żądanie strony albo z urzędu wyłączyć go od udziału w postępowaniu, jeżeli zostanie uprawdopodobnione istnienie okoliczności niewymienionych w § 1, które mogą wywołać wątpliwości co do bezstronności.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ odwoławczy wyjaśnił, że w odniesieniu do żadnego z jego członków nie zachodzą podstawy wyłączenia z mocy prawa, o których mowa w art. 130 § 1 O.p., skarżący nie wskazywał także na okoliczności, wskazane w tym przepisie. Trzeba też zauważyć, że skarżący w toku postępowania podatkowego nie przedstawił jakichkolwiek okoliczności dotyczących konkretnych członków Samorządowego Kolegium Odwoławczego, które podawałyby w wątpliwość bezstronność tych osób i mogłyby uzasadniać rozważenie twierdzeń skarżącego w kontekście art. 130 § 3 O.p. Nie jest tak, że wątpliwości co do bezstronności wynikają z faktu wcześniejszego udziału w rozstrzyganiu przez danego członka kolegium podobnej sprawy tego samego podatnika. Ustawodawca przewidział jedynie wyłączenie osoby, która miałaby wziąć udział w załatwianiu sprawy w obu instancjach – wobec czego pracownik organu, który wydał decyzję zaskarżoną jest wyłączony od rozpatrzenia środka odwoławczego od takiego rozstrzygnięcia (art. 130 § 1 pkt 6 O.p.). Wyłączenie pracownika, o którym stanowi art. 130 § 3 o.p., może znaleźć zastosowanie tylko w razie uprawdopodobnienia okoliczności mogących wywołać wątpliwości co do jego bezstronności. Natomiast ta szczególna instytucja nie wchodzi w rachubę jedynie z tego powodu, że pracownik organu prowadzi postępowania podatkowe, których rezultat nie odpowiada oczekiwaniom podatnika (zob. wyrok WSA w Lublinie z dnia 6 marca 2019 r., I SA/Lu 864/18), niezależnie od tego, czy z oczekiwaniami strony rozmija się wynik danej sprawy, czy też innej o tożsamym albo zbliżonym stanie faktycznym. Zatem jako bezpodstawne należy ocenić twierdzenia, jakoby Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie mogło rozpoznać i rozstrzygnąć niniejszej sprawy podatkowej.

Następnie należy podnieść, że zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego (art. 5 O.p.), podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu (art. 7 § 1 O.p.), zaś obowiązek podatkowy to wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach (art. 4 O.p.).

Ponadto, ponieważ zaskarżona decyzja ma za przedmiot zobowiązanie podatkowe skarżącego w podatku rolnym za 2015 r., należy zauważyć, że przepisy normujące obowiązek podatkowy w tym podatku zawarte są w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (w odniesieniu do spornego okresu w brzmieniu wg. Dz. U. z 2013 r. poz. 1381 ze zm. – dalej u.p.r.). Podatek ten ma charakter majątkowy i wiąże się z samą własnością, użytkowaniem wieczystym albo posiadaniem gruntów rolnych, co wynika z art. 3 ust. 1 i ust. 2 u.p.r. Z unormowań ustawy nie wynika natomiast, aby na powstanie obowiązku podatkowego lub wysokość zobowiązania podatkowego w podatku rolnym mogły mieć wpływ zasady współżycia społecznego albo okoliczność, że podatnik ma utrudniony dojazd do gruntów, na przykład z powodu złego stanu technicznego dróg lub mostów. Podnoszone przez skarżącego argumenty wskazujące na te zasady lub okoliczności nie mogły być zatem uwzględnione przez organy podatkowe, które obowiązane są działać na podstawie i w granicach prawa (por. art. 120 O.p.). Argumenty te nie mogą także stanowić punktu odniesienia przy rozstrzyganiu niniejszej sprawy przez Sąd, dokonujący kontroli zaskarżonej decyzji z punktu widzenia zgodności z prawem.

W związku z treścią skargi należy dodać, że w świetle przepisów u.p.r. do przedmiotu sprawy podatku rolnego za 2015 r. i kwestii mogących mieć znaczenie dla jej wyniku nie należy prawidłowość ściągnięcia podatku za lata 2005-2006, sposób realizacji lub skuteczność pomocy państwa w związku z suszą ani tryb procedowania organu podatkowego I instancji w sprawach dotyczących podatku rolnego skarżącego za lata inne niż rok 2015.

Organy podatkowe obu instancji rozpatrujące sprawę prawidłowo stwierdziły, że opodatkowaniu podatkiem rolnym podlegają grunty sklasyfikowane w ewidencji gruntów i budynków jako użytki rolne, z wyjątkiem gruntów zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza (art. 1 u.p.r.), a podstawę opodatkowania podatkiem rolnym stanowi:

1) dla gruntów gospodarstw rolnych - liczba hektarów przeliczeniowych ustalana na podstawie powierzchni, rodzajów i klas użytków rolnych wynikających z ewidencji gruntów i budynków oraz zaliczenia do okręgu podatkowego (art. 4 ust. 1pkt 1 u.p.r.;

2) dla pozostałych gruntów - liczba hektarów wynikająca z ewidencji gruntów i budynków (art. 4 ust. 1 pkt 2 u.p.r.),

przy czym za gospodarstwo rolne uważa się obszar gruntów, o których mowa w art. 1, o łącznej powierzchni przekraczającej 1 ha lub 1 ha przeliczeniowy, stanowiących własność lub znajdujących się w posiadaniu osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej, w tym spółki, nieposiadającej osobowości prawnej (art. 2 ust. 1 u.p.r.).

Zasady przeliczania powierzchni użytków rolnych na hektary przeliczeniowe określają przepisy art. 6 u.p.r., zaś podatek rolny za rok wynosi:

1) od 1 ha przeliczeniowego gruntów, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1 - równowartość pieniężną 2,5 q żyta,

2) od 1 ha gruntów, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 2 - równowartość pieniężną 5 q żyta, obliczone według średniej ceny skupu żyta za 11 kwartałów poprzedzających kwartał poprzedzający rok podatkowy, która ustalana jest na podstawie komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, ogłaszanego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", w terminie do dnia 20 października roku poprzedzającego rok podatkowy (art. 6 ust. 1 i 2 u.p.r.), z tym że rada gminy może obniżyć cenę skupu określoną w ust. 2, przyjmowaną jako podstawa obliczania podatku rolnego na obszarze gminy (art. 6 ust. 3 u.p.r.).

W myśl art. 3 ust. 1 u.p.r. podatnikami podatku rolnego są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki, nieposiadające osobowości prawnej, będące właścicielami, posiadaczami samoistnymi, użytkownikami wieczystymi gruntów, w pewnych przypadkach także posiadaczami gruntów stanowiących własność Skarbu Państwa. Istotne znaczenie w realiach niniejszej sprawy ma również art. 3 ust. 2 u.p.r., w świetle którego jeżeli grunty znajdują się w posiadaniu samoistnym, obowiązek podatkowy w zakresie podatku rolnego ciąży na posiadaczu samoistnym. Dodatkowo należy zwrócić uwagę na treść art. 3a u.p.r., zgodnie z którym obowiązek podatkowy, o którym mowa w art. 3, nie dotyczy Skarbu Państwa oraz gmin.

Ustawa przewiduje dwa różne sposoby powstania zobowiązania podatkowego w podatku rolnym. Co do zasady osoby fizyczne składają właściwemu organowi podatkowemu informacje o gruntach, sporządzone na formularzach według ustalonego wzoru, w terminie 14 dni od dnia zaistnienia okoliczności uzasadniających powstanie albo wygaśnięcie obowiązku podatkowego (art. 6a ust. 5 u.p.r.), a podatek rolny w takim wypadku jest ustalany w drodze decyzji organu podatkowego (art. 6a ust. 6 u.p.r.). Oznacza to, że zobowiązanie podatkowe w takim wypadku powstaje z dniem doręczenia decyzji ustalającej jego wysokość (art. 21 § 1 pkt 2 O.p.). Natomiast osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki, nieposiadające osobowości prawnej, jednostki organizacyjne Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa, a także jednostki organizacyjne Lasów Państwowych są obowiązane składać deklaracje podatkowe organowi podatkowemu, korygować je oraz wpłacać w ratach proporcjonalnych do czasu trwania obowiązku podatkowego obliczony w deklaracji podatek rolny na rachunek budżetu właściwej gminy w terminach do dnia 15 marca, 15 maja, 15 września i 15 listopada (art. 6a ust. 8 u.p.r.). W takim wypadku zobowiązanie w podatku rolnym powstaje z mocy prawa (art. 21 § 1 pkt 1 O.p.), osoby prawne mają zatem obowiązek dokonania samoobliczenia podatku.

Zgodnie z art. 6a ust. 10 u.p.r., jeżeli grunty stanowią współwłasność lub znajdują się w posiadaniu osób fizycznych oraz osób prawnych, jednostek organizacyjnych, w tym spółek, nieposiadających osobowości prawnej - osoby fizyczne składają deklarację na podatek rolny oraz opłacają podatek na zasadach obowiązujących osoby prawne. W takim zatem wypadku zasady powstawania zobowiązania podatkowego z mocy samego prawa oraz samoobliczenia podatku rozciągają się również na podatników, będących osobami fizycznymi. Trzeba zwrócić uwagę, że ustawodawca nie uzależnił sposobu powstania obowiązku podatkowego od tego, czy właściciele nieruchomości są jednocześnie podatnikami. Nawet zatem wówczas, gdy osoba prawna nie jest podatnikiem, ale przysługuje jej prawo własności nieruchomości, współwłaściciel będący osobą fizyczną będzie obowiązany do dokonania samoobliczenia zgodnie z art. 6a ust. 10 u.p.r., a zobowiązanie podatkowe powstanie z mocy prawa.

Za prawidłowe należy także przyjąć ustalenia organów, stosownie do których skarżący oraz G. W. i Skarb Państwa są współwłaścicielami w udziałach po 1/3 działek gruntu położonych w miejscowościach B., Ż. i Ż. Dział II, które według danych z ewidencji gruntów i budynków sklasyfikowane są jako użytki rolne o łącznej powierzchni 3,85 ha oraz jako nieużytki o powierzchni 0,02 ha. W aktach sprawy znalazło się oświadczenie G. W. , zgodnie z którym gospodarstwo rolne położone w obrębie Ż., Ż. II i B. prowadzi w całości skarżący. Ta informacja została potwierdzona przez skarżącego, który dodatkowo oświadczył, że cały czas użytkuje ziemię po matce N. W. i wszelkie decyzje powinny być kierowane do niego.

Jak słusznie stwierdziły organy podatkowe, wobec regulacji zawartych w art. 3 ust. 1, ust. 2 oraz art. 3a u.p.r. podatnikiem podatku rolnego od spornych nieruchomości był zatem wyłącznie skarżący jako posiadacz samoistny, pomimo iż prawo własności przysługiwało także innej osobie fizycznej oraz Skarbowi Państwa. Nawiązując do wcześniejszych rozważań wypada w tym miejscu zaznaczyć, że fakt korzystania przez Skarb Państwa z wyłączenia podatkowego nie wyklucza zastosowania art. 6a ust. 10 u.p.r. Oznacza to, że w takim wypadku współwłaściciele użytków rolnych będący osobami fizycznymi zobowiązani są do składania deklaracji, nie zaś informacji na podatek rolny. (zob. R. Dowgier i in., Leksykon podatków i opłat lokalnych: Podatek od nieruchomości, ust. 51, ABC 2010, a także M. Popławski, Wyłączenie z opodatkowania w podatku rolnym i od nieruchomości przysługujące gminie, "Finanse Komunalne" 3/2011; uwagi tego drugiego autora odnoszące się do przypadku wyłączenia gmin zachowują aktualność również w odniesieniu do Skarbu Państwa). Słusznie zatem przyjęto w sprawie, że skarżący był obowiązany złożyć deklarację i opłacić podatek.

Organy zasadnie (zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne – Dz. U. z 2020 r., poz. 276 ze zm.) przyjęły na użytek wymiaru podatku powierzchnię nieruchomości, wynikającą z danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków. Uwzględniły działki: nr [...], [...], [...], [...] obręb B., nr [...] obręb Ż. D. II oraz nr [...], [...], [...] obręb Ż. o łącznej powierzchni fizycznej 3,87 ha i łącznej powierzchni fizycznej użytków rolnych - 3,85 ha, w tym podlegających opodatkowaniu (po odliczeniu gruntów ornych RV i łąk trwałych ŁV – 3,68 ha. Nadto ustaliły, że po przeliczeniu powierzchni użytków rolnych podlegających opodatkowaniu (w tym grunty orne RIIIb, RIVa i RIVb, łąki trwałe ŁIII i ŁIV, grunty rolne zabudowane BrRIVa) ich powierzchnia wynosi 3,4630 ha przeliczeniowego, oraz że cena skupu żyta stanowiąca podstawę obliczania podatku rolnego na 2015 r. w Gminie [...] została ustalona w kwocie 40 zł/q (uchwała Rady Gminy [...] Nr [...] z dnia [...] r.). Podatek rolny wyliczono, mnożąc kwotę [...]zł (cena 2,5 q żyta) przez kwartały przeliczeniowe, a następnie uwzględniając kwotę ulgi inwestycyjnej, podlegającą odliczeniu w 2015 r. ([...]), wobec czego wysokość podatku wyliczono na [...] zł.

Ustaleń tych skarżący nie zwalczał na żadnym etapie postępowania podatkowego, nie kwestionuje ich także w skardze, zaś w ocenie Sądu znajdują one potwierdzenie w materiale dowodowym sprawy i należy je ocenić jako dokonane bez naruszenia przepisów postępowania, w szczególności art. 122, art. 123 § 1, art. 180 § 1, art. 181, i art. 191 O.p. W konsekwencji jako zgodną z prawem należy także ocenić wysokość zobowiązania podatkowego w podatku rolnym za 2015 r. przyjętą w decyzjach organów obu instancji.

Mając powyższe na uwadze Sąd skargę oddalił, za podstawę biorąc art. 151 p.p.s.a.