Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tamara Dziełakowska Sędziowie: Sędzia NSA Piotr Korzeniowski (spr.) Sędzia NSA Przemysław Szustakiewicz po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K.S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 10 marca 2021 r., sygn. akt II SA/Gd 879/20 w sprawie ze skargi K.S. na zarządzenie pokontrolne Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w Gdańsku z dnia 16 października 2020 r. nr DID.7023.230.2020.AST.DD.HK w przedmiocie przetwarzania odpadów oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z 10 marca 2021 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku (sygn. akt II SA/Gd 879/20) oddalił skargę K. S. na zarządzenie pokontrolne Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska

w Gdańsku z 16 października 2020 r., nr DID.7023.230.2020.AST.DD.HK w przedmiocie przetwarzania odpadów.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska, działając na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy z 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1471 ze zm., dalej: u.i.o.ś.) skierował do skarżącego zarządzenie pokontrolne z 16 października 2020 r. wydane na podstawie ustaleń kontroli przeprowadzonej w dniach 19.08

- 1.10.2020 r., u K. S. w B. , [...] Ł., udokumentowanych protokołem kontroli nr [...].

Zarządzeniem pokontrolnym Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska nakazał skarżącemu prowadzenie przetwarzania odpadów po uzyskaniu zezwolenia na przetwarzanie odpadów i wyznaczył termin przesłania pisemnej informacji o zakresie podjętych i zrealizowanych działań służących wyeliminowaniu wskazanego

w zarządzeniu naruszenia.

Uzasadniając zarządzenie pokontrolne organ wskazał, że zostało ono sporządzone ze względu na stwierdzone w trakcie kontroli interwencyjnej nieprawidłowości w zakresie przestrzegania wymagań ochrony środowiska. Organ wyjaśnił, że w trakcie kontroli u skarżącego stwierdzono wybudowanie torów strzeleckich na działce [...], obręb B., gmina C., gdzie do umocowania wałów ziemnych wykorzystano zużyte opony samochodowe. W ocenie organu taki stan wskazuje na przetwarzanie zużytych opon, tj. odpadów o kodzie 16 01 03 w procesie R11 bez wymaganego zezwolenia. Na terenie działki [...], obręb B., wybudowane zostały 4 tory strzeleckie, z czego 2 już są użytkowane. Tory strzeleckie zostały wybudowane z wałów ziemnych i obłożone zużytymi oponami samochodowymi, które stykały się ze sobą tworząc jednolitą powierzchnię.

K. S. wniósł skargę na zarządzenie pokontrolne Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w Gdańsku nr 42/2020 z 16 października 2020 r. wydane w przedmiocie nieprawidłowości w zakresie przetwarzania odpadów.

W złożonej skardze skarżący podniósł, że przedmiotowe opony są używane na strzelnicy sportowej, są oponami używanymi, niezużytymi, niepociętymi

i nieskładowanymi na hałdzie. Dodał, że nie przetwarza, ani nie zamierza przetwarzać ich w jakikolwiek sposób. Nie ma zakładu przetwarzania opon by odzyskiwać z nich gumę, stalowe druty i inne materiały, jak to ma miejsce

w specjalistycznych zakładach zajmujących się tego rodzaju działalnością. Oponami zostały obłożone wały strzelnicy od wewnętrznej strony, tam gdzie odbywają się strzelania z broni palnej. Spełniają one wiele funkcji takich jak wytłumiania hałasu

i zabezpieczania wałów przed samoczynnym obsuwaniem się pod wpływem deszczu i wiatru. Jednakże ich głównym i nadrzędnym celem wykorzystania jest rola odbijaczy. Są one odbijaczami pocisków i chronią strzelców przed wypadkiem. Spełniają rolę odbijaczy i przechwytywaczy pocisków.

Oddalając skargę, Sąd I instancji wskazał, że zarządzenie pokontrolne jest odrębną od decyzji administracyjnej prawną formą działania inspektora ochrony środowiska. W ocenie Sądu, zarządzeniu pokontrolnemu, mimo że nie jest decyzją administracyjną, nie można odmówić charakteru aktu administracji publicznej, o jakim mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 329 ze zm., dalej: p.p.s.a.), ponieważ ma ono charakter władczy i rozstrzyga indywidualną sprawę konkretnego podmiotu. Zarządzenie to wpływa na prawa i obowiązki kontrolowanego, ponieważ niewykonanie tego zarządzenia lub niezgodne z prawdą poinformowanie o jego wykonaniu zagrożone jest odpowiedzialnością karną, na co wskazuje treść art. 31a ust. 1 u.i.o.ś. Merytoryczna kontrola kwestionowanego zarządzenia pokontrolnego doprowadziła Sąd I instancji do wniosku, że wydane zarządzenie znajduje oparcie

w ustaleniach poczynionych w trakcie kontroli, a obowiązki nałożone w jego treści znajdują oparcie w obowiązujących przepisach prawa. Sąd I instancji wyjaśnił, że zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z 11 maja 2015 r. w sprawie odzysku odpadów poza instalacjami i urządzeniami, odpady o kodzie 16 01 03 - zużyte opony mogą być odzyskiwane w procesie R 11, tylko jako odbijacze, na placach zabaw, boiskach, w ogródkach, do zabezpieczenia pryzm kiszonkowych. Według Sądu I instancji, spór pomiędzy stronami rysuje się na tle zacytowanego przepisu rozporządzenia, bowiem skarżący twierdzi, że brak wskazania strzelnicy jako miejsca do wykorzystywania odbijaczy pocisków w postaci zużytych opon nie wyklucza możliwości uznania opon za odbijacze także, gdy są używane na strzelnicy, a organ twierdzi, że przepis w sposób wyczerpujący i precyzyjny wymienia miejsca, gdzie zużyte opony jako odbijacze mogą być wykorzystane. W ocenie Sądu I instancji, nie można uznać argumentacji skarżącego, że stosowanie zużytych opon jako odbijaczy na strzelnicy podlega pod przepisy rozporządzenia z 11 maja 2012 r. i tym samym wymóg uzyskania przez skarżącego zezwolenia na przetwarzanie odpadów w postaci zużytych opon został w ocenianym zarządzeniu pokontrolnym nałożony bezpodstawnie.

Według Sądu I instancji, pomiędzy zarządzeniem pokontrolnym a ustaleniami kontroli, utrwalonymi w protokole kontroli, istnieje w niniejszej sprawie logiczny i spójny związek, wskazujący na powiązanie wyników kontroli ze skierowanym do podmiotu kontrolowanego zarządzeniem. Istotą zarządzenia pokontrolnego jest bowiem zakwalifikowanie określonego stanu faktycznego jako stanu niezgodnego z przepisami prawa, pozostającymi w zakresie oceny organu kontrolnego.

Sąd I instancji nie miał wątpliwości, że prawidłowo ustalone okoliczności faktyczne potwierdziły nieprawidłowości w zakresie gospodarowania odpadami, które wypełniały hipotezy przepisów ustawy o odpadach i uzasadniały nałożenie obowiązku sformułowanego w zarządzeniu pokontrolnym.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł K. S. reprezentowany przez adw. A.T. Na podstawie art 174 pkt 1 p.p.s.a., zarzucono zaskarżonemu wyrokowi naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię co dotyczy: rozporządzenia Ministra Środowiska z 11 maja 2015 r.

w sprawie odzysku odpadów poza instalacjami i urządzeniami (Dz. U. z 2015 r. poz. 796) - załącznika oraz art. 30 ust. 2 pkt 2 i art. 45 ustawy z 14 grudnia 2012 r. o odpadach (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 699 ze zm., dalej: ustawa o odpadach), przez przyjęcie, że przepis ten nie odnosi się do sytuacji, w której znalazł się skarżący, czyli do przetwarzania opon jako odbijaczy na strzelnicy.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano, że art. 30 ust. 1 ustawy o odpadach powtarza zasadę zakazu przetwarzania odpadów poza instalacjami lub urządzeniami. Zakaz ten nie ma jednak charakteru absolutnego, gdyż wyjątki zostały określone w art. 30 ust. 2 i 3 oraz w art. 31. Wyjątek, przewidziany w art. 30 ust. 2 pkt 2, polega na dopuszczeniu procesów odzysku oznaczonych w załączniku nr 1 do ustawy jako: R3 Recykling lub odzysk substancji organicznych, które nie są stosowane jako rozpuszczalniki (w tym kompostowanie i inne biologiczne procesy przekształcania), R5 Recykling lub odzysk innych materiałów nieorganicznych, R11 Wykorzystywanie odpadów uzyskanych w wyniku któregokolwiek z procesów wymienionych w pozycji R1-R10, R12, Wymiana odpadów w celu poddania ich któremukolwiek z procesów wymienionych w pozycji R1-R11. Na podstawie art. 30 ust. 5 Minister Środowiska wydał 11 maja 2015 r. rozporządzenie w sprawie odzysku odpadów poza instalacjami i urządzeniami (Dz.U. poz. 796). Rodzaje odpadów oraz warunki ich odzysku w procesach R3, R5, R11 i R12 poza instalacjami i urządzeniami zostały określone w załączniku do tego rozporządzenia. Warunkami legalności takiego odzysku są: brak zagrożenia dla ludzi i środowiska, zgodność z wymaganiami rozporządzenia. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 11 maja 2015 w sprawie odzysku odpadów poza instalacjami i urządzeniami (unormowane w załączniku do rozporządzenia), odpady o kodzie 16.01.03 - zużyte opony, mogą być odzyskiwane w procesie R11, tylko jako odbijacze, na placach zabaw, boiskach, w ogródkach i do zabezpieczania pryzm kiszonkowych. Zdaniem skarżącego kasacyjnie, należy przede wszystkim zwrócić uwagę na redakcję przepisu, który powinno się odczytywać następująco: zużyte opony, mogą być odzyskiwane w procesie R11, tylko jako: 1. odbijacze, 2. na placach zabaw, 3. boiskach, 4. w ogródkach 5. i do zabezpieczania pryzm kiszonkowych.

Wbrew zapatrywaniom WSA, skarżący kasacyjnie nie wykłada powyższego przepisu w sposób rozszerzający. Przecinek po słowie "odbijacze" wprost oznacza, że nie dotyczy to odbijaczy na placach zabaw, boiskach i w ogródkach. Taka wykładnia byłaby nielogiczna, gdyż nie zawsze opony na placach zabaw są odbijaczami, mogą np. być stosowane jako element huśtawki. To samo dotyczy boisk, na których opony mogą być elementami do ćwiczeń. Zupełnie niedorzeczne byłoby rozumienie opon jako odbijaczy w ogródkach i do zabezpieczenia pryzm kiszonkowych, gdyż tam w ogóle nie pełnią roli odbijaczy. Odbijacze ww. przepisie dotyczą wyłącznie roli pełnionej przez opony, bez ograniczania do miejsca, w którym się znajdują i pełnią taką rolę. Według skarżącego kasacyjnie, trudno także zrozumieć, dlaczego w uzasadnieniu wyroku WSA powołano się na okoliczność, że regulacja art. 45 ustawy o odpadach jest powiązania z wykonującymi ją przepisami rozporządzenia Ministra Środowiska z 11 maja 2015 w sprawie odzysku odpadów poza instalacjami i urządzeniami, skoro rozporządzenia wprost wynika, że zostało wydane na podstawie art. 30 ust. 5 a nie art. 45 ustawy o odpadach. W rezultacie według skarżącego kasacyjnie, uzasadniony jest zarzut naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię w zakresie rozporządzenia Ministra Środowiska z 11 maja 2015 r. w sprawie odzysku odpadów poza instalacjami i urządzeniami (Dz. U. z 2015 r. poz. 796) - załącznika oraz art. 30 ust. 2 pkt 2 i art. 45 ustawy o odpadach, przez przyjęcie, że przepis ten nie odnosi się do sytuacji, w której znalazł się skarżący kasacyjnie, czyli do przetwarzania opon jako odbijaczy na strzelnicy. Zdaniem skarżącego kasacyjnie, prawidłowa wykładnia tego przepisu musi prowadzić do konkluzji, że opony mogą być odzyskiwane jako odbijacze, bez ograniczenie co do miejsca ich użycia. Skoro spełniają idealnie rolę przechwytującą pociski i chroniącą zdrowie i życie ludzkie to nieporozumieniem byłoby ich wyeliminowanie ze strzelnic. Tak samo jak powszechnie opony sprawdzają się jako odbijacze na torach kartingowych, tak samo są niezbędne na strzelnicach.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Niniejsza sprawa podlegała rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, bowiem strona wnosząca skargę kasacyjną zrzekła się rozprawy, a strona przeciwna po doręczeniu skargi kasacyjnej nie zażądała, stosownie do treści art. 182 § 2 p.p.s.a., jej przeprowadzenia.

W świetle art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Podkreślić przy tym trzeba, że Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, ponieważ w świetle art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Jeżeli zatem nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania wymienione w art. 183 § 2 p.p.s.a. (a w rozpoznawanej sprawie przesłanek tych brak), to Sąd związany jest granicami skargi kasacyjnej. Oznacza to, że Sąd nie jest uprawniony do samodzielnego dokonywania konkretyzacji zarzutów skargi kasacyjnej, a upoważniony jest do oceny zaskarżonego orzeczenia wyłącznie w granicach przedstawionych we wniesionej skardze kasacyjnej.

Skarga nie jest zasadna. Zarzuty skargi kasacyjnej nie zasługują na uwzględnienie.

Przedmiotem kontroli kasacyjnej jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku oddalający skargę na zarządzenie pokontrolne Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska nr 42/2020, znak DID.7023.230.2020.AST.DD.HKz 16 października 2020 r.

W orzecznictwie utrwalone jest stanowisko, że zarządzenie pokontrolne jest innym aktem z zakresu administracji publicznej, dotyczącym uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.

W przypadku zaskarżenia ww. aktu, ewentualne uwzględnienie skargi opiera się na art. 146, a nie art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.

Zarządzenie pokontrolne jest władczym aktem administracyjnym adresowanym do kontrolowanej osoby fizycznej lub kierownika kontrolowanej jednostki organizacyjnej, niestanowiącym jednak decyzji administracyjnej. Władczy charakter zarządzenia przejawia się w obowiązku informacyjnym jego adresata wynikającym z art. 12 ust. 2 u.i.o.ś., którego zaniechanie lub nieprawidłowe wykonanie stanowi wykroczenie z art. 31a u.i.o.ś. Zarządzenia pokontrolne nie nakładają na ich adresata obowiązków administracyjnoprawnych, które mogłyby być przedmiotem egzekucji administracyjnej. Obowiązek taki może ciążyć na nich na podstawie odrębnych przepisów i decyzji, ale jego samoistnym źródłem nie jest zarządzenie pokontrolne. Stąd też w orzecznictwie przyjmuje się, że zarządzenie pokontrolne jest aktem, który można określić jako akt o charakterze sygnalizacyjnym, określający ramowe kierunki postępowania względem osoby zarządzającej podmiotem korzystającym ze środowiska albo innej osoby fizycznej.

Istotą kontroli prowadzonej przez właściwy organ inspekcji ochrony środowiska jest po pierwsze - zbadanie zgodności stanu istniejącego (stanu faktycznego) ze stanem postulowanym, czyli stanem spełniającym wymogi zgodności działania z tymi przepisami i regułami, które w prawie uznane są za warunki jego poprawności, po drugie - ustalenie zakresu i przyczyn rozbieżności między tymi stanami, a wreszcie po trzecie - przekazanie wyników tego ustalenia, podmiotowi kontrolowanemu. Wydanie zarządzenia pokontrolnego ma zatem na celu przeciwdziałanie i wyeliminowanie naruszeń stwierdzonych w wyniku przeprowadzonej kontroli poprzez zobowiązanie kierownika kontrolowanego podmiotu lub osoby fizycznej do zaprzestania naruszania prawa i poinformowania o działaniach, jakie kontrolowana jednostka podjęła, aby dalsza jej działalność nie naruszała prawa.

Mając na uwadze zarzuty stawiane w skardze kasacyjnej wskazać należy, że postępowanie w przedmiocie wydania zarządzenia pokontrolnego toczy się na podstawie przepisów ustawy o Inspekcji Ochrony Środowiska, a zatem stan faktyczny sprawy zostaje ustalony na podstawie wyników kontroli oraz protokołu kontroli, który ma odzwierciedlać przebieg kontroli na miejscu.

Sąd administracyjny nie bada legalności ustaleń faktycznych ujętych

w protokole kontroli, w tym poczynienia tych ustaleń w zgodzie z art. 15 oraz art. 7, art. 8, art. 77, art. 107 i art. 157 § 1 k.p.a. Wówczas przedmiotem kontroli nie byłoby bowiem zarządzenie pokontrolne, ale dokument w postaci protokołu kontroli.

Z powyższych względów do procedury wydawania zarządzeń pokontrolnych nie stosuje się przepisów k.p.a. odnośnie ustalenia stanu faktycznego i uzasadnienia, zarówno w stosunku do czynności kontrolnych, jak i wydania zarządzenia pokontrolnego (por. wyroki NSA: z dnia 21 czerwca 2012 r. sygn. II OSK 723/12, LEX nr 1219173; z dnia 30 lipca 2019 r., sygn. II OSK 1706/18, LEX nr 2736821). Z pełnych gwarancji procesowych, wynikających z przepisów k.p.a., strona skarżąca kasacyjnie może skorzystać, jeśli na skutek niewykonania zarządzenia pokontrolnego zostanie wszczęte jakiekolwiek postępowanie kończące się decyzją administracyjną.

Zarządzenie, o jakim mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 u.i.o.ś. , jest wydawane na podstawie ustaleń kontroli, w związku z czym obowiązek zawarty w zarządzeniu pokontrolnym stanowi konsekwencję stwierdzonych w trakcie kontroli nieprawidłowości. Szczególne znaczenie dla oceny legalności wydanego zarządzenia ma stwierdzenie, czy wyniki przeprowadzonej kontroli dają podstawę do uznania, że kontrolowany podmiot narusza prawo. Zarządzenie pokontrolne, jako akt władczy nakładający na dany podmiot określone obowiązki powinno bowiem być precyzyjnie i jednoznacznie określone. Zobowiązany podmiot nie może domniemywać treści nałożonych obowiązków i domyślać się, jakie przepisy prawa naruszył.

W poddanym prawidłowej kontroli przez Sąd I instancji zarządzeniu pokontrolnym Pomorski WIOŚ zasadnie zarządził prowadzenie przetwarzania odpadów po uzyskaniu zezwolenia na przetwarzanie odpadów. Jako podstawę prawną nałożonego obowiązku prawnego prawidłowo wskazano art. 41 ust. 1 ustawy o odpadach. Zgodnie z treścią tego przepisu, prowadzenie zbierania odpadów i prowadzenie przetwarzania odpadów wymaga uzyskania zezwolenia. Art. 41 ust. 1 ustawy o odpadach wprowadza generalną zasadę reglamentacji prowadzenia działań o charakterze gospodarowania odpadami. Reglamentacja ta polega na konieczności uzyskania formalnej zgody właściwego organu administracji. Od obowiązku uzyskania zgody w postaci decyzji administracyjnej ustawa przewiduje wyjątki. W myśl art. 30 ust. 1 ustawy o odpadach zakazuje się przetwarzania odpadów poza instalacjami lub urządzeniami. Zakaz ten nie ma charakteru absolutnego, gdyż wyjątki zostały określone w art. 30 ust. 2 i 3 oraz w art. 31 ustawy o odpadach.

W kontrolowanym przez Sąd I instancji zarządzeniu pokontrolnym wyznaczono termin przesłania pisemnej informacji o zakresie podjętych i zrealizowanych działań służących wyeliminowaniu wskazanego w zarządzeniu naruszenia na dzień 10 grudnia 2020 r. Na podstawie ustaleń kontroli przeprowadzonej w dniach 19 sierpnia - 1 października 2020 r. u K. S. w B. , [...] Ł., przez inspektorów Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska w Gdańsku, Delegatura w S., stwierdzono nieprawidłowości w zakresie przestrzegania wymagań ochrony środowiska. W związku z powyższym Pomorski WIOŚ zarządził ich usunięcie.

Stan faktyczny stwierdzony podczas kontroli interwencyjnej jednoznacznie wskazuje na przetwarzanie zużytych opon, tj. odpadów o kodzie 16 01 03 w procesie R11 bez wymaganego zezwolenia. W toku kontroli dokonano wizji lokalnej terenu działki [...] obręb B. i stwierdzono, że na jej obszarze wybudowane zostały 4 tory strzeleckie, z czego 2 już są użytkowane. Tory strzeleckie zostały wybudowane z wałów ziemnych i obłożone zużytymi oponami samochodowymi, które stykały się ze sobą tworząc jednolitą powierzchnię. W złożonej skardze skarżący podniósł, że przedmiotowe opony są używane na strzelnicy sportowej, są oponami używanymi, niezużytymi, niepociętymi i nieskładowanymi na hałdzie. Dodał skarżący, że nie przetwarza, ani nie zamierza przetwarzać ich w jakikolwiek sposób.

Oponami zostały obłożone wały strzelnicy od wewnętrznej strony, tam gdzie odbywają się strzelania z broni palnej. Zgodnie z wyjaśnieniami skarżącego, spełniają one nie jedną, ale wiele funkcji takich jak: wytłumiania hałasu i zabezpieczania wałów przed samoczynnym obsuwaniem się pod wpływem deszczu i wiatru. Strona wskazała, że głównym i nadrzędnym celem wykorzystania przedmiotowych opon jest rola odbijaczy. Są one odbijaczami pocisków i chronią strzelców przed wypadkiem. Spełniają rolę odbijaczy i przechwytywaczy pocisków. Odnosząc się do stanowiska skarżącego kasacyjnie wskazać należy, że zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z 11 maja 2015 r. w sprawie odzysku odpadów poza instalacjami i urządzeniami (Dz.U. 2015 poz. 796) odpady o kodzie 16 01 03 - zużyte opony, mogą być odzyskiwane w procesie R11, tylko jako odbijacze, na placach zabaw, boiskach, w ogródkach, do zabezpieczenia pryzm kiszonkowych. Na podstawie cytowanego wyżej rozporządzenia skarżący kasacyjnie nie może wykorzystywać zużytych opon samochodowych dodatkowo jako materiału do wytłumienia hałasu zabezpieczania wałów przed samoczynnym obsuwaniem się pod wpływem deszczu i wiatru, w celu ochrony strzelców przed wypadkiem oraz jako przechwytywaczy pocisków.

Wielofunkcyjne wykorzystywanie zużytych opon samochodowych potwierdzone w wyjaśnieniach kontrolowanego na terenie strzelnicy stanowi naruszenie art. 41 ust. 1 ustawy o odpadach. Zgodnie z treścią tego przepisu, prowadzenie zbierania odpadów i prowadzenie przetwarzania odpadów wymaga uzyskania zezwolenia. Skarżący kasacyjnie powyższego zezwolenia nie uzyskał. Z wyjaśnień złożonych przez skarżącego kasacyjnie wynika, że używanie zużytych opon na strzelnicy jako odbijaczy jest funkcją podstawową w stosunku do takich funkcji jak: wytłumianie hałasu i zabezpieczania wałów przed samoczynnym obsuwaniem się pod wpływem deszczu i wiatru oraz przechwytywanie pocisków. Cytowane rozporządzenie przewiduje wykorzystanie zużytych opon jako odbijaczy, wykorzystanie na placach zabaw, boiskach, w ogródkach, do zabezpieczania pryzm kiszonkowych. Przepisy rozporządzenia nie pozwalają na wykorzystanie zużytych opon w celach: wytłumiania hałasu i zabezpieczania wałów przed samoczynnym obsuwaniem się pod wpływem deszczu i wiatru, przechwytywania pocisków oraz ochrony życia i zdrowia osób korzystających ze strzelnicy.

Artykuł 30 ust. 1 ustawy o odpadach wprowadza zakaz przetwarzania odpadów poza instalacjami lub urządzeniami. Zakaz ten nie ma charakteru absolutnego. Jednak wyjątki, które zostały określone w art. 30 ust. 2 i 3 oraz w art. 31 ustawy o odpadach w kontrolowanej przez Sąd I instancji sprawie nie wystąpiły. W odniesieniu do skarżącego nie miał zastosowania również art. 45 ustawy o odpadach. W art. 45 ust. 1 ustawy o odpadach ustawodawca uregulował sytuacje, w których nie ma obowiązku uzyskania zezwolenia na zbieranie lub przetwarzanie odpadów. Uzasadnione są one różnymi czynnikami, w tym przepisami odrębnymi.

Z tego powodu nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut skarżącego kasacyjnie dotyczący naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię w zakresie rozporządzenia Ministra Środowiska z 11 maja 2015 r. w sprawie odzysku odpadów poza instalacjami i urządzeniami (Dz. U. z 2015 r. poz. 796) - załącznika oraz art. 30 ust. 2 pkt 2 i art. 45 ustawy o odpadach

Zgodzić należy się z Sądem I instancji, który prawidłowo stwierdził, że pomiędzy zarządzeniem pokontrolnym a ustaleniami kontroli, utrwalonymi w protokole kontroli, istnieje w niniejszej sprawie logiczny i spójny związek, wskazujący na powiązanie wyników kontroli ze skierowanym do podmiotu kontrolowanego zarządzeniem. Istotą zarządzenia pokontrolnego jest bowiem zakwalifikowanie określonego stanu faktycznego jako stanu niezgodnego z przepisami prawa, pozostającymi w zakresie oceny organu kontrolnego. Sąd I instancji zasadnie nie miał wątpliwości, że prawidłowo ustalone okoliczności faktyczne potwierdziły nieprawidłowości w zakresie gospodarowania odpadami, które wypełniały hipotezy przepisów ustawy o odpadach i uzasadniały nałożenie obowiązku sformułowanego w zarządzeniu pokontrolnym.

Zarzuty skargi kasacyjnej sprowadzają się w istocie do polemiki

z uzasadnieniem zaskarżonego wyroku, w którym Sąd I instancji prawidłowo stwierdził zgodność z prawem zarządzenia pokontrolnego Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska. Nie ulega wątpliwości i nie jest kwestionowane w tej sprawie, że zarządzenie pokontrolne na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 i 2 u.i.o.ś. wydawane jest w razie stwierdzenia w wyniku przeprowadzonej kontroli naruszeń prawa i ma na celu wyeliminowanie tych naruszeń. Sporne jest natomiast, czy na terenie działki [...] obręb B., gdzie wybudowano 4 tory strzeleckie składające się z wałów ziemnych obłożonych zużytymi oponami samochodowymi doszło do naruszeń, które uzasadniały wydanie tego rodzaju zarządzenia pokontrolnego. Naczelny Sąd Administracyjny podziela w tym zakresie stanowisko Sądu I instancji. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w sposób szczegółowy przedstawiono podstawy faktyczne wydania zarządzenia pokontrolnego.

Podkreślenia przy tym wymaga, że zarządzenie pokontrolne zostało wydane przez organ wyspecjalizowany w zakresie kontroli przestrzegania przepisów

o ochronie środowiska w tym postępowania z odpadami, a wojewódzki sąd administracyjny nie był uprawniony do wkraczania w merytoryczne ustalenia przeprowadzonej kontroli.

Przytoczone wyżej względy nie pozwalają na zakwestionowanie stanowiska Sądu I instancji zaprezentowanego w objętym skargą kasacyjną wyroku, wobec czego Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a., skargę kasacyjną jako niezasadną oddalił.