drukuj    zapisz    Powrót do listy

6192 Funkcjonariusze Policji, Policja Inne, Komendant Policji, Oddalono skargę kasacyjną, I OSK 1573/13 - Wyrok NSA z 2013-10-10, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 1573/13 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2013-10-10 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2013-07-08
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Ewa Kwiecińska /sprawozdawca/
Jolanta Rajewska /przewodniczący/
Małgorzata Pocztarek
Symbol z opisem
6192 Funkcjonariusze Policji
Hasła tematyczne
Policja
Inne
Sygn. powiązane
II SA/Sz 139/13 - Wyrok WSA w Szczecinie z 2013-04-10
Skarżony organ
Komendant Policji
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2011 nr 287 poz 1687 art. 41 ust. 2 pkt 2
Ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji - tekst jednolity.
Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 145 par. 1 pkt 8
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jolanta Rajewska sędzia NSA Małgorzata Pocztarek sędzia del. WSA Ewa Kwiecińska (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Joanna Ukalska po rozpoznaniu w dniu 10 października 2013 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Komendanta Wojewódzkiego Policji w Szczecinie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 10 kwietnia 2013 r. sygn. akt II SA/Sz 139/13 w sprawie ze skarg Stowarzyszenia [...] i M. T. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w Szczecinie z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2013 r., sygn. akt II SA/Sz 139/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie uwzględnił skargę Stowarzyszenia [...] oraz skargę M. T. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w Szczecinie z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby i uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzający ją rozkaz personalny Komendanta Miejskiego Policji w [...] z dnia [...] czerwca 2012 r. Nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

Komendant Miejski Policji w [...] rozkazem personalnym Nr [...] z dnia [...] czerwca 2012 r. na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U z 2011 r., Nr 287, poz. 1687) zwolnił z dniem 30 czerwca 2012 r. [...] M.T. ze służby w Policji.

W uzasadnieniu rozkazu organ wskazał, że w dniu 8 marca 2012 r. M. T. poinformował, iż w dniu 2 marca 2012 r. został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w [...] Wydział [...] Karny Odwoławczy w sprawie sygn. akt [...] z prywatnego aktu oskarżenia z art. 212 § 1 i 2 Kodeksu karnego za pomówienie jednostki organizacyjnej [...] Komendy Wojewódzkiej Policji w [...]. Jednocześnie poinformował o złożeniu kasacji od tego wyroku.

W dniu 30 marca 2012 r. organ uzyskał uwierzytelnione odpisy wyroków skazujących z dnia [...] kwietnia 2011 r. i [...] marca 2012 r. z Sądu Okręgowego w [...]. W dniu 3 kwietnia 2012 r. zostało wszczęte wobec M. T. postępowanie administracyjne w celu zbadania zasadności zwolnienia go ze służby na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 2 ustawy o Policji.

Organ I instancji wyjaśnił też, że zgodnie z art. 41 ust. 2 pkt 2 ustawy o Policji policjanta można zwolnić ze służby w przypadku skazania prawomocnym wyrokiem Sądu za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe inne niż określone w ust. 1 pkt 4 tj. umyślne, ścigane z oskarżenia publicznego.

Komendant Miejski Policji w [...] przywołał również treść art. 25 ust. 1 ustawy o Policji, zgodnie z którą służbę w Policji może pełnić obywatel polski o nieposzlakowanej opinii, posiadający zdolność psychiczną i fizyczną do służby w formacjach uzbrojonych, podległych szczególnej dyscyplinie służbowej, której gotów jest się podporządkować.

Wedle oceny organu I instancji, w sprawie bezspornym jest, że pozostawienie skarżącego w służbie nastąpiłoby z naruszeniem jej dobra. W tym zakresie organ wyjaśnił, że nieposzlakowana opinia wiąże się z osobą, której nie można postawić zarzutu niewłaściwego postępowania, stawiającego ją w niekorzystnym świetle z punktu widzenia ogólnie akceptowanych w społeczeństwie wartości moralnych i etycznych, a także z punktu widzenia interesów państwa. Skazanie prawomocnym wyrokiem policjanta zaprzecza temu, że taki policjant jest nadal osobą o nieposzlakowanej opinii i może nadal sprawować funkcję zaufania publicznego. Dalej organ przytoczył część uzasadnienia wyroku sygn. akt [...] , w której Sąd dokonał oceny zachowania M. T. w odniesieniu do zarzuconego mu czynu. W oparciu o ustalony w sprawie karnej stan faktyczny, Komendant Miejski Policji w [...] uznał, że M. T. pozostaje w złych stosunkach z innymi funkcjonariuszami oraz ma negatywne nastawienie do zespołowej pracy i współpracy.

Zdaniem organu I instancji, w świetle podstawowych zasad, na których opiera się działanie Policji, sam fakt naruszenia obowiązującego porządku prawnego, bez względu na to, jaki charakter ma owo naruszenie, stanowi sprzeniewierzenie się obowiązkom policjanta. Natomiast przy zwolnieniu policjanta ze służby w oparciu o przepis art. 41 ust. 2 pkt 2 ustawy o Policji, organ uwzględnia okoliczności konkretnego przypadku, obejmujące zarówno zachowania się policjanta w służbie, jak i w życiu prywatnym. Bierze także pod uwagę zdarzenia, które uniemożliwiają lub utrudniają pełnienie służby. Zestawiając powyższy przepis z okolicznością skazania [...] M. T. organ doszedł do przekonania, że funkcjonariusz ma negatywne nastawienia do formacji, jaką jest Policja i do współpracujących z nim funkcjonariuszy. Ma to także wpływ na wypełnianie przez niego obowiązków jako funkcjonariusza Policji. Ponadto popełnione przestępstwo godzi w dobre imię służby, a czyn był skierowany przeciwko instytucji, w której skarżący pełni służbę.

Organ I instancji stwierdził też, że także i sama postawa skarżącego już po skazaniu prawomocnym wyrokiem świadczy o tym, że nie wyciągnął on ze swojego nagannego zachowania żadnych wniosków. Skarżący bowiem w dalszym ciągu kwestionuje swoją winę i negatywnie ocenia pracę sądu karnego w kierowanych do organu wnioskach dowodowych. Z tego powodu, zdaniem organu I instancji, dalsze pozostawanie w służbie [...] M. T. jest niecelowe.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2012 r. Nr [...] Komendant Wojewódzki Policji w Szczecinie, po rozpatrzeniu odwołania skarżącego, utrzymał zaskarżony rozkaz personalny w mocy. W uzasadnieniu decyzji, organ II instancji wyjaśnił na wstępie, że w dniu 24 sierpnia 2012 r. Komendant Główny Policji, po rozpatrzeniu wniosku M. T. z dnia 19 czerwca 2012 r., wydał postanowienie nr [...] , w którym odmówił wyłączenia Komendanta Wojewódzkiego Policji w Szczecinie oraz podległych mu funkcjonariuszy z toku postępowania administracyjnego w przedmiotowej sprawie. Natomiast postanowieniem z dnia [...] września 2012 r. Komendant Wojewódzki Policji w Szczecinie dopuścił do udziału w postępowaniu na prawach strony Stowarzyszenie [...] .

Następnie organ odwoławczy wskazał, że po wydaniu w dniu [...] czerwca 2012 r. zaskarżonego rozkazu personalnego do Komendy Miejskiej Policji w [...] wpłynęły kolejne następujące po sobie wnioski M. T., które organ uznał za niedotyczące przedmiotu sprawy.

Ponadto Komendant Wojewódzki Policji w Szczecinie wskazał, że pismem

z 5 lipca 2012 r. M. T. wniósł zażalenie na "postanowienie" Komendanta Miejskiego Policji w [...] z [...] czerwca 2012 r. o odmowie zawieszenia postępowania administracyjnego. Analiza akt wykazała jednak, że Komendant Miejski Policji w [...] nie wydawał odrębnego postanowienia w przedmiocie rozpatrzenia wniosku M. T. z dnia 25 maja 2012 r. Organ I instancji dokonał natomiast jego oceny w uzasadnieniu zaskarżonego rozkazu personalnego, z którego wynika, że skarżący wniósł o zawieszenie postępowania administracyjnego wobec wystąpienia przesłanki zawartej w art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a., tj. do czasu rozpoznania przez Sąd Najwyższy złożonej kasacji od wyroku sygn. akt [...] Sądu Rejonowego [...] . Jednakże, zdaniem organu odwoławczego, to już w toku postępowania jasno wskazano stronie przesłanki umożliwiające jego zawieszenie. Nastąpiło to w treści postanowienia z dnia [...] maja 2012 r. W postanowieniu tym Komendant Miejski Policji w [...] wyraźnie zaznaczył, że skarżący nie był inicjatorem tego postępowania, a zatem nie posiadał uprawnień wynikających z art. 98 § 1 k.p.a., umożliwiających złożenie wniosku o jego zawieszenie. Postępowanie administracyjne w sprawie zbadania zasadności zwolnienia M. T. ze służby w Policji zostało wszczęte z urzędu, a nie na jego wniosek. Zatem brak było co najmniej jednej z czterech przesłanek uzasadniających fakultatywne zawieszenie tego postępowania z jakiejkolwiek przyczyny. Organ II instancji wyjaśnił również, że wyrażone w zaskarżonym rozkazie personalnym stanowisko organu I instancji, iż rozpoznanie kasacji od wyroku karnego przez Sąd Najwyższy nie stanowi zagadnienia wstępnego w rozumieniu art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. było prawidłowe. Wdrożenie bowiem trybu nadzwyczajnego wobec prawomocnego wyroku skazującego nie daje podstaw do zawieszenia postępowania administracyjnego. Sama zaś okoliczność złożenia kasacji, jak stwierdził dalej organ odwoławczy, nie miała żadnego znaczenia dla toku postępowania administracyjnego i nie musiała być badana z urzędu jako przesłanka zawieszenia postępowania.

W dalszej części uzasadnienia organ odwoławczy nie uwzględnił postawionych w odwołaniu zarzutów naruszeń art. 7, art. 10, art. 77, art. 78, art. 80, art. 86 i art. 108 § 1 k.p.a.

W tym zakresie organ odwoławczy ustalił, że strona w toku postępowania administracyjnego składała liczne wnioski dowodowe, a wszystkie te wnioski zostały rozpoznane, przy czym uwzględniono tylko część z nich. Uwzględniono te wnioski, które miały na celu wyjaśnienie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Pozostałe zaś zarzuty skarżącego wobec postępowania wyjaśniającego organ uznał za bezpodstawne, ponieważ podnoszone przez skarżącego okoliczności były znane organowi z urzędu, a organ I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego rozkazu dokonał analizy ocen i opinii służbowych funkcjonariusza, charakteryzujących przebieg jego służby.

Nadto organ odwoławczy uznał, że Komendant Miejski Policji w [...] przeprowadził wnikliwą analizę orzeczeń sądowych stanowiących podstawę wszczęcia wobec skarżącego postępowania administracyjnego w oparciu o art. 41 ust. 2 pkt 2 ustawy o Policji. W tej części uzasadnienia, organ odwoławczy podtrzymał stanowisko organu I instancji, iż skarżący wypowiadając się negatywnie w programach telewizyjnych o funkcjonariuszach ww. jednostki Policji w [...] i samej jednostce nie działał w obronie społecznie uzasadnionego interesu, a podanie nieprawdziwych informacji w takiej formie z pewnością nie służyło interesowi publicznemu, a wręcz przeciwnie - osłabiło zaufanie do tej jednostki Policji. Ponadto organ zwrócił uwagę, że M. T. nie wyraził jakiejkolwiek skruchy w czasie postępowania karnego, na co zwrócił uwagę Sąd Rejonowy [...] w uzasadnieniu wyroku sygn. akt [...] . Taka postawa uzewnętrznia brak zdolności do zawierania kompromisów i empatii, która zgodnie z § 4 i 6 załącznika do zarządzenia nr [...] Komendanta Głównego Policji w sprawie "Zasad etyki zawodowej policjanta" powinna cechować każdego policjanta.

Następnie, powołując się na ustalenia Sądu Rejonowego zamieszczone w wyroku skazującym, organ II instancji stwierdził, że rozwiązanie stosunku służby jest w tym przypadku konieczne, gdyż funkcjonariusz dopuścił się czynów o szczególnej szkodliwości dla służby, narażając na szwank społeczny wizerunek Policji oraz dobre imię jej funkcjonariuszy.

Opierając się na poczynionych ustaleniach i mając na względzie treść przepisu art. 25 ust. 1 i art. 27 ust. 1 ustawy o Policji, Komendant Wojewódzki Policji w Szczecinie uznał, że M. T. sprzeniewierzył się rocie ślubowania, a charakter zarzucanych mu czynów karalnych uzasadnia stwierdzenie, iż utracił on przymioty konieczne do pozostania w szeregach Policji.

Jednocześnie, powołując się na stanowisko wyrażone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 10 października 2006 r., sygn. akt II SA/Bk 297/06, organ II instancji stwierdził, że przesłanka zwolnienia ze służby wymieniona w art. 41 ust. 2 pkt 2 ustawy o Policji nie posiada jednolitego charakteru, co wynika z regulacji zawartej w art. 45 ust. 2 ustawy o Policji. I tak, zgodnie z tym ostatnim przepisem pozostawienie w służbie policjanta, o którym mowa w art. 41 ust. 2 pkt 2 tejże ustawy wymaga zgody właściwego komendanta wojewódzkiego Policji. Toteż decyzja w przedmiocie zwolnienia policjanta na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 2 będzie miała charakter fakultatywny jedynie wówczas, gdy właściwy komendant wojewódzki Policji wyrazi zgodę na pozostawienie go w służbie. Dysponując taką zgodą można rozważać możliwość pozostawienia policjanta w służbie lub rozwiązania stosunku służbowego. W przypadku braku zgody właściwego komendanta wojewódzkiego Policji, a więc braku przesłanki koniecznej umożliwiającej pozostawienie go w służbie, zwolnienie na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 2 ustawy o Policji przybiera charakter obligatoryjny. Organ II instancji zwrócił uwagę, że w toku postępowania Komendant Miejski Policji w [...] nie wystąpił do Komendanta Wojewódzkiego Policji w Szczecinie o wyrażenie zgody na pozostawienie w służbie [...] M. T., ponieważ już na podstawie ostatecznej oceny zgromadzonego materiału dowodowego uznał, iż brak jest przesłanek przemawiających za pozostawieniem tego policjanta w służbie. Także i w tym zakresie organ odwoławczy uznał stanowisko Komendanta Miejskiego Policji w [...] za prawidłowe.

W piśmie z dnia 2 stycznia 2013 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie na decyzję nr [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w Szczecinie z dnia [...] grudnia 2012 r. w sprawie zwolnienia [...] M. T. ze służby w Policji wniosło Stowarzyszenie [...] .

Stowarzyszenie zarzuciło, że zaskarżone decyzje zostały wydane z naruszeniem przepisów o właściwości organów, co potwierdza treść uzasadnienia postanowienia z dnia [...] września 2012 r. Komendanta Wojewódzkiego Policji w Szczecinie o odmowie uzupełnienia własnego postanowienia i o odmowie wyłączenia od prowadzenia postępowania Komendanta Miejskiego Policji w [...] . Stowarzyszenie sformułowało także zarzut naruszenia art. 97 § 1 pkt 4 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego oraz art. 41 ust. 2 pkt 2 w związku z dyspozycją art. 45 ust. 2 ustawy o Policji. W odniesieniu do tego ostatniego zarzutu Stowarzyszenie podkreśliło, że wbrew twierdzeniu organu II instancji, Komendant Wojewódzki Policji w Szczecinie nie miał możliwości wyrażenia stanowiska w przedmiotowej kwestii. Zasadność tego zarzutu wynika bowiem z treści pisma naczelnika Wydziału Kadr i Szkolenia KMP w [...] z dnia 2 kwietnia 2012 r. oraz braku wzmianki w tym przedmiocie w treści uzasadnień obu decyzji. I tak, ani strona, ani organ pierwszoinstancyjny nie występowali do Komendanta Wojewódzkiego Policji w Szczecinie w sprawie zgody na pozostawienie policjanta w służbie.

Ponadto, zdaniem Stowarzyszenia, w sprawie doszło do bezprawnego pozbawienia strony – [...] M. T. możliwości zainicjowania postępowania o charakterze prejudycjalnym przed Komendantem Wojewódzkim Policji w Szczecinie w przedmiocie zbadania zasadności wyrażenia przez ów organ zgody na pozostawienie policjanta w służbie. W toku tego postępowania policjant mógłby wszak dowieść i przekonać organ o swoim rzekomo inkryminowanym działaniu w interesie publicznym oraz niewątpliwej wadliwości wydanego w jego sprawie wyroku, którą podczas dokonywania oceny wstępnej stwierdził Sąd Najwyższy.

Skargę na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w Szczecinie z dnia [...] grudnia 2012 r.do WSA w Szczecinie wniósł także M. T., a sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą II SA/Sz 220/13.

Skarżący zarzucił wskazanemu orzeczeniu naruszenie przepisów, mające wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

- art. 45 ust. 2 w zw. z art. 41 ust. 2 pkt 2 ustawy o Policji w zw. z art. 9 k.p.a. poprzez niepoinformowanie skarżącego o możliwości wystąpienia do właściwego komendanta wojewódzkiego Policji o wyrażenie zgody na pozostawienie go w służbie,

- art. 97 § 1 pkt 4 w zw. z art. 101 § 1 i 3 w zw. z art. 141 § 1 w zw. z art. 9 k.p.a. poprzez rozstrzygnięcie kwestii wniosku o zawieszenie postępowania i zażalenia skarżącego z pominięciem właściwości trybu, brak stosownych postanowień i pouczeń ,

- art. 7 i art. 10, art. 77, art. 78, art. 80, art. 86 k.p.a. poprzez nieuwzględnienie wniosków dowodowych strony, w konsekwencji zaniechanie obowiązku wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału sprawy,

- art. 24 § 1 pkt 1 i art. 25 k.p.a. poprzez nieuwzględnienie wniosków o wyłączenie z postępowania Komendanta Miejskiego Policji w [...], a także Komendanta Wojewódzkiego Policji w Szczecinie i podległych mu funkcjonariuszy.

W uzasadnieniu skargi M. T. również wskazał, że przesłanka zwolnienia ze służby przewidziana w art. 41 ust. 2 pkt 2 ustawy o Policji nie ma charakteru jednolitego i dlatego musi być rozpatrywana w powiązaniu z art. 45 ust 2 ustawy, który uzależnia pozostanie policjanta skazanego prawomocnym wyrokiem (innym niż określonym w art. 41 ust. 1 pkt 4) w służbie od zgody właściwego komendanta wojewódzkiego Policji. Niemniej jednak Skarżący zarzucił, że orzekające organy administracji przeprowadziły postępowanie stronniczo, wbrew zasadzie prawdy obiektywnej, ponieważ organ nie mógł samodzielnie uznać, iż w sprawie nie występują przesłanki przemawiające za pozostawaniem skarżącego w służbie. Organ miał obowiązek uprzednio wystąpić o wyrażenie zgody na zwolnienie ze służby do Komendanta Wojewódzkiego Policji w Szczecinie. Ponadto przy podejmowaniu decyzji o zwolnieniu funkcjonariusza ze służby w trybie art. 41 ust. 2 pkt 2 ustawy o Policji, obok ustaleń co do skazania prawomocnym wyrokiem, rzeczą organów było również poczynienie ustaleń w zakresie dotychczasowego przebiegu służby zwalnianego policjanta, natomiast dokonanie oceny w tym zakresie winno stanowić istotny element procesu decyzyjnego zarówno organu I jak i II instancji. Tymczasem organy obu instancji element ten całkowicie pominęły.

Nadto skarżący podkreślił, że organy obu instancji w swoich uzasadnieniach szeroko cytowały ustalenia i oceny zachowania skarżącego, dokonane przez Sądy orzekające w sprawie karnej, przyjmując je za swoje i tym samym nie dokonały własnych ustaleń na potrzeby postępowania administracyjnego, do czego były zobowiązane. Następnie skarżący wskazał, że przy rozpoznawaniu wniosku o zawieszenie postępowania administracyjnego z dnia 25 maja 2012 r. organ I instancji nie wydał w tym przedmiocie odrębnego postanowienia, dokonując oceny wniosku w uzasadnieniu do zaskarżonego rozkazu personalnego, co stanowi naruszenie procedur, a tym samym prawa do obrony. Skarżący do czasu wydania przedmiotowego rozkazu personalnego nie wiedział jak została załatwiona kwestia incydentalna dotycząca zawieszenia postępowania.

Odnosząc się do ostatniego z zarzutów, dotyczącego odmowy wyłączenia Komendanta Miejskiego Policji w [...], a w dalszej kolejności również organu II instancji, skarżący podniósł, że nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem organu w tej sprawie. Sąd wydając wyrok skazujący, na podstawie którego wszczęto przedmiotowe postępowanie administracyjne, uznał że wypowiedzi skarżącego zniesławiły jednostkę Policji. Tym samym uznał Policję, w tym Komendę Miejską Policji rozumianą jako całość, jak również poszczególnych jej członków, jako stronę postępowania w sprawie z prywatnego aktu oskarżenia. W związku z tym, że czyn, za który został skazany, również zdaniem organu, odnosi się do Policji, istnieje duże prawdopodobieństwo, że Komendant Miejski Policji jako jedna z jednostek zniesławionej Policji, nie zachowa należytej w sprawie bezstronności i obiektywizmu przy rozpatrywaniu sprawy. Stąd też wniosek o wyłączenie organu należało uznać za zasadny. Z tych samych powodów zasadnym było również wyłączenie z udziału w rozpatrywaniu niniejszej sprawy organu Komendanta Wojewódzkiego Policji, gdyż wyrok dotyczył jednostki podległej Komendantowi Wojewódzkiemu Policji. Natomiast organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji w ogóle nie odniósł się do tych kwestii.

W odpowiedzi na obie skargi organ II instancji podtrzymał dotychczas zajmowane stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie skarg.

Wraz z pismem z dnia 18 marca 2013 r. skarżący złożył do akt sądowych odpis wyroku Sądu Najwyższego z dnia [...] marca 2013 r., wydanego w sprawie o sygn. akt [...], którym uchylono wyrok Sądu Rejonowego [...] z dnia [...] kwietnia 2011 r. (sygn. akt [...] ) oraz utrzymujący go w mocy wyrok Sądu Okręgowego w [...] z dnia [...] marca 2012 r. (sygn. akt [...]). Zdaniem skarżącego, w związku z treścią ww. wyroku Sądu Najwyższego oraz okolicznością, że podstawą prawną decyzji wydanych w przedmiocie zwolnienia ze służby był art. 41 ust. 2 pkt 2 ustawy o Policji, w sprawie przestała istnieć przesłanka przewidziana w ww. przepisie. Na tej podstawie skarżący wniósł o uchylenie decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w Szczecinie z dnia [...] grudnia 2012 r. oraz poprzedzającego ją rozkazu personalnego Komendanta Miejskiego Policji z dnia [...] czerwca 2012 r. oraz stwierdzenie ich niewykonalności do czasu uprawomocnienia się wyroku. Do pisma skarżący dołączył odpis wyroku Sądu Najwyższego z dnia [...] marca 2013 r., sygn. akt [...].

W piśmie z dnia 25 marca 2013 r. skarżący wskazał, że w skutek wyroku Sądu Najwyższego utracił moc wyrok Sądu Rejonowego [...] z dnia [...] kwietnia 2011 r. (sygn. akt [...]) oraz utrzymujący go w mocy wyrok Sądu Okręgowego w [...] z dnia [...] marca 2012 r. (sygn. akt [...]), a zatem zaistniała przesłanka z art. 145 § 1 pkt. 1 lit. b ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zgodnie z którym, sąd uwzględniając skargę na decyzję uchyla ją, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego.

Na rozprawie w dniu 27 marca 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie postanowił połączyć do wspólnego rozpoznania i wyrokowania sprawy o sygnaturach II SA/Sz 139/13 i II SA/Sz 220/13 i prowadzić je pod numerem II SA/Sz 139/13.

Pełnomocnik organu podtrzymał stanowisko wyrażone w odpowiedzi na skargi i wniósł o ich oddalenie podnosząc, że w jego ocenie nie istnieje podstawa do uchylenia zaskarżonej decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. b ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności Sąd I instancji wyjaśnił, że zgodnie z art. 41 ust. 2 pkt 2 ustawy o Policji, policjanta można zwolnić ze służby w przypadku skazania prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe inne niż określone w ust. 1 pkt 4.

Za bezsporne Sąd uznał, poczynione w postępowaniu administracyjnym ustalenie, że skarżący wyrokiem Sądu Rejonowego [...] z dnia [...] kwietnia 2011 r., sygn. akt [...] został skazany z prywatnego aktu oskarżenia za przestępstwo z art. 212 § 1 i 2 Kodeksu karnego. Wyrok ten został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w [...] z dnia [...] marca 2012 r., sygn. akt [...].

Z kolei okoliczność ta, jak stwierdził Sąd I instancji, oznaczała, że w dacie wydania zaskarżonej decyzji niewątpliwie istniała fakultatywna przesłanka do zwolnienia skarżącego ze służby w Policji. Jednakże Sąd I instancji uznał, że w rozpoznanej sprawie zaistniała przesłanka procesowa obligująca do uchylenia zaskarżonej decyzji, niezależnie od podnoszonych w skargach zarzutów. W tym zakresie WSA w Szczecinie wyjaśnił, że zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit. "b" P.p.s.a. Sąd uchyla zaskarżoną decyzję, gdy stwierdzi naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego.

W ocenie Sądu I instancji, taka właśnie sytuacja wystąpiła w rozpoznawanej sprawie, ponieważ zaistniała przesłanka wznowieniowa unormowana w przepisie

art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a. Zgodnie bowiem z jego treścią, w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli decyzja została wydana w oparciu o inną decyzję lub orzeczenie sądu, które zostało następnie uchylone lub zmienione. Skoro zatem Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia [...] marca 2013 r. w sprawie sygn. akt [...] uchylił wyrok Sądu Okręgowego w [...] z dnia [...] marca 2012 r., sygn.akt [...] oraz utrzymany nim w mocy wyrok Sądu Rejonowego [...] co do skarżącego M. T. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania, a uchylone przez Sąd Najwyższy wyroki sądów powszechnych stanowiły faktyczną i prawną przesłankę zwolnienia skarżącego ze służby w Policji na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 2 ustawy o Policji, to wystąpienie wyżej wymienionej przesłanki nie budzi jakichkolwiek wątpliwości.

WSA w Szczecinie stwierdził przy tym, że podziela dominujący pogląd przyjmowanym w literaturze przedmiotu i w orzecznictwie, wedle którego podstawą do uchylenia decyzji przez sąd administracyjny jest wystąpienie którejkolwiek z przesłanek wznowieniowych zawartych w art. 145 § 1 k.p.a., a nie tylko tych które wiążą się z naruszeniem prawa . W konsekwencji, zdaniem Sądu I instancji, oznacza to, że wskazane w art. 145 § 1 pkt 1 lit. "b" P.p.s.a. naruszenia prawa dające podstawę do wznowienia postępowania, traktować należy jako określenie zbiorcze przesłanek wznowienia wymienionych w art. 145 § 1 k.p.a. i art. 145 a oraz art. 145 b k.p.a.

Nadto, jak wyjaśnił Sąd I instancji w końcowej części uzasadnienia wyroku,

w sytuacji kiedy sądowa kontrola zaskarżonej decyzji doprowadziła do stwierdzenia, że wystąpiła podstawa uchylenia tej decyzji określona w art. 145 § 1 pkt 1 lit. b P.p.s.a., bezprzedmiotowe jest odnoszenie się do pozostałych zarzutów podniesionych w obu skargach.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Komendant Wojewódzki Policji w Szczecinie, reprezentowany przez radcę prawnego. Pełnomocnik skarżącego kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie skargi. Alternatywnie wystąpił o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Wystąpił również o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W ramach pierwszej podstawy kasacyjnej, przewidzianej w art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. 2012 r. poz. 270), zwanej dalej P.p.s.a., pełnomocnik sformułował zarzut naruszenia prawa materialnego, tj. art. 41 ust. 2 pkt 2 ustawy o Policji w związku z art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a. przez przyjęcie, że wydanie decyzji w sprawie zwolnienia skarżącego ze służby w Policji na podstawie tego przepisu w oparciu o prawomocny, w chwili wydania decyzji, wyrok skazujący skarżącego, który po tym, jak decyzja stała się ostateczna, został uchylony, nastąpiło z naruszeniem prawa.

Natomiast w ramach drugiej z podstaw kasacyjnych, wymienionej w art. 174 pkt 2 P.p.s.a., pełnomocnik zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie naruszenie przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. b i c oraz art. 134 § 1, art. 135 i art. 3 § 1 P.p.s.a., przez przyjęcie, że podstawą do uchylenia decyzji przez sąd administracyjny na podstawie tego przepisu jest wystąpienie którejkolwiek z przesłanek wznowieniowych zawartych w art. 145 § 1 k.p.a., a nie tylko tych, które wiążą się z naruszeniem prawa. Zdaniem pełnomocnika w konsekwencji doszło do błędnego ustalenia, że wydanie decyzji w sprawie zwolnienia ze służby w Policji na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 2 ustawy o Policji nastąpiło z naruszeniem prawa dającym z kolei podstawę do wznowienia postępowania, a zastosowanie przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. b i c P.p.s.a. było uzasadnione.

Uzasadniając tak sformułowane zarzuty, skarżący kasacyjnie podniósł, że Sąd I instancji zastosował przepis art. 145 § 1 lit. b P.p.s.a. wbrew jego literalnemu brzmieniu, które pozwala na jego zastosowanie jedynie w sytuacji, gdy występują tylko te przesłanki wznowieniowe wymienione w art. 145 § 1 k.p.a., które łączą się z naruszeniem prawa, a nie, jak przyjął Sąd I instancji, gdy występuje którakolwiek z tych przesłanek.

Podniósł, że w postępowaniu administracyjnym skontrolowanym przez Sąd I instancji nie wystąpiła taka przesłanka, ponieważ orzekające w sprawie organy oparły swoje rozstrzygnięcia na pozostającym wówczas w obrocie prawnym prawomocnym wyroku skazującym skarżącego, który to wyrok uzasadniał jego zwolnienia ze służby w Policji na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 2 ustawy o Policji.

Natomiast wyrok Sądu Najwyższego uchylający wyrok Sądu Okręgowego w [...] oraz utrzymany przezeń wyrok Sądu Rejonowego [...] skazujący skarżącego, zapadł rok po decyzji organu I instancji i ponad pół roku po decyzji organu odwoławczego. W rezultacie przyczyna wznowienia postępowania, o której mowa w art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a., w postaci uchylenia orzeczenia sądu, nie istniała w dacie orzekania przez organy administracji i nie mogła być podstawą wznowieniową, o której mowa w art. 145 § 1 pkt 1 lit. b P.p.s.a.

Skarżący kasacyjnie wskazał, że Sąd I instancji błędnie uznał, że ustawodawca w art. 145 § 1 pkt 1 lit. b P.p.s.a. użył zbiorczego określenia przesłanek wznowienia postępowania, podczas gdy takie zbiorcze określenie przesłanek ustawodawca zastrzegł wyłącznie dla podstaw zobowiązujących sąd do stwierdzenia nieważności decyzji. Potwierdza to wprost użyte przez ustawodawcę w treści przepisu art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a. sformułowanie: "przyczyny określone w art. 156 k.p.a.". Ustawodawca nie użył zaś takiej formuły w odniesienie do przesłanek wznowieniowych. Co więcej, ustawodawca wyraźnie zawęził zastosowanie przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. b P.p.s.a. do tych przyczyn wznowienia postępowania, które są skutkiem naruszenia prawa.

Na potwierdzenie zasadności postawionych zarzutów skarżący kasacyjnie przytoczył orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego zarówno sprzed wejścia w życie ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (wyrok NSA z dnia 6 stycznia 2000 r., sygn. akt III SA 4728/97, publ. OSP z 2000 r. z. 1, poz. 16 wraz z glosą aprobującą), jak też orzecznictwo NSA wydane już po wejściu w życie ww. ustawy (wyrok z dnia 12 maja 2005 r., sygn. akt FSK 2045/04, z dnia 23 września 2004 r., sygn. akt FSK 641/04, Lex nr 133764 oraz wyrok z dnia 25 listopada 2005 r., sygn. akt I FSK 306/05, Lex nr 187617).

W odpowiedzi na skargę kasacyjną pełnomocnik M. T. wniósł o oddalenie skargi i zasądzenie od organu kosztów zastępstwa adwokackiego wg norm przepisanych. W uzasadnieniu pełnomocnik wskazał, iż WSA w Szczecinie zasadnie przyjął, że podstawą do uchylenia decyzji przez sąd administracyjny jest wystąpienie którejkolwiek z przesłanek wznowieniowych zawartych w art. 145 § 1 k.p.a., a nie tylko tych, które wiążą się z naruszeniem prawa.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Jeśli zatem nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania wymienione w art. 183 § 2 P.p.s.a., (a w rozpoznawanej sprawie przesłanek tych brak), to Sąd związany jest granicami skargi kasacyjnej. Oznacza to, że Sąd nie jest uprawniony do samodzielnego dokonywania konkretyzacji zarzutów skargi kasacyjnej.

Oceniając w tym aspekcie zarzut skargi kasacyjnej naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. b i c oraz art. 134 § 1, art. 135 i art. 3 § 1 P.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a., stwierdzić należy, że nie jest on trafny. W odniesieniu do rozpatrywanej sprawy nie można bowiem podzielić poglądu strony wnoszącej kasację, iż zaskarżonym wyrokiem naruszono wskazane przepisy poprzez uznanie, że podstawa do wznowienia postępowania, o której mowa w art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a. jest naruszeniem prawa uprawniającym do uchylenia decyzji.

Artykuł 145 § 1 pkt 1 P.p.s.a. stanowi, że uchylenie przez sąd decyzji możliwe jest w razie stwierdzenia co najmniej jednego z trzech naruszeń prawa: a) naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, b) naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, c) innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Analiza powyższej normy prawnej prowadzi do wniosku, że poza przypadkiem wymienionym pod literą b), warunkiem sine qua non uchylenia zaskarżonej decyzji jest stwierdzenie, że naruszenie prawa, którego dopuścił się organ administracji, miało lub mogło mieć wpływ na wynik sprawy. W przypadku opisanym pod literą c) wymaga się ponadto, aby wpływ ten był istotny. Jedynie w razie stwierdzenia naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (art. 145 § 1 pkt 1 lit. b P.p.s.a.) możliwe jest uchylenie zaskarżonej decyzji niezależnie od tego, czy naruszenie mogło, czy też nie mogło mieć wpływu na wynik sprawy. W art. 145 § 1 pkt 1 lit. b P.p.s.a., chodzi więc o jakiekolwiek naruszenie przepisu prawa, a jedynym ograniczeniem zastosowania tegoż przepisu jest to czy naruszenie określonej normy daje, czy nie daje podstawy do wznowienia postępowania administracyjnego. Tym samym ustawodawca wskazuje, że realizacja zasady praworządności wyrażonej w art. 7 Konstytucji RP i art. 6 k.p.a. jest wartością wyższą niż przestrzeganie innej zasady ogólnej, wyrażonej w art. 16 § 1 k.p.a., czyli zasady trwałości decyzji administracyjnej. Jeżeli bowiem nie zachodzi podstawa do wznowienia postępowania, ewentualnie uchylenie zaskarżonej decyzji mogłoby nastąpić jedynie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a lub lit. c P.p.s.a. Tak więc istotnym jest, że naruszenie prawa będące podstawą do wznowienia postępowania administracyjnego powoduje uwzględnienie skargi, niezależnie od tego, czy uchybienie to miało wpływ na wynik sprawy.

Kontrola działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem w rozumieniu art. 184 Konstytucji RP i art. 1 Prawa o ustroju sądów administracyjnych obejmuje ocenę zaskarżonego do sądu aktu administracyjnego co do zgodności z przepisami, które mają zastosowanie w danej sprawie administracyjnej. Wydanie aktu administracyjnego, którego podstawę stanowi decyzja lub orzeczenie Sądu, w odniesieniu do których stwierdzono ich niezgodność z prawem, oznacza wydanie aktu z naruszeniem przepisów, a w takim wypadku w odniesieniu do tegoż aktu zachodzą podstawy do stwierdzenia zaistnienia naruszenia prawa w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. b P.p.s.a. Nie można bowiem pojęcia "naruszenia prawa", o jakim mowa w art. 145 § 1 pkt 1 lit. b P.p.s.a., ograniczać do sytuacji, gdy zachodzi prosta sprzeczność między treścią przepisu, a sposobem jego zastosowania przez organ administracji. W postępowaniu administracyjnym przez wydanie decyzji z naruszeniem prawa rozumie się także takie sytuacje, w których organowi administracji nie można postawić zarzutu naruszenia przepisów w chwili wydawania decyzji, a taka sytuacja zaistniała w przedmiotowej sprawie. Dotyczy to na przykład niektórych podstaw wznowienia postępowania administracyjnego określonych w art. 145 § 1 pkt 5 i 8, czy też w art. 145a k.p.a. Tak więc w razie stwierdzenia przez sąd, że akt kontrolowany narusza prawo, a naruszenie to daje podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, to zachodzi podstawa do uchylenia takiego aktu w oparciu o art. 145 § 1 pkt 1b P.p.s.a., bowiem dyspozycja tego przepisu ma na celu przede wszystkim ochronę obiektywnego porządku prawnego.

Pogląd ten, który skład orzekający w niniejszej sprawie w całości podziela, przedstawiony został w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 listopada 2006 r., sygn. akt I OSK 1321/05 (opublikowany LEX nr 317405).

Również w wyroku z dnia 12 października 2011 r. wydanym w sprawie sygn. akt II OSK 2004/10 Naczelny Sąd Administracyjny przyjął, iż "podstawą do uchylenia decyzji przez Sąd administracyjny jest wystąpienie którejkolwiek z przesłanek wznowieniowych zawartych w art. 145 § 1, a nie tylko tych, które wiążą się z naruszeniem prawa". Sąd ten powołał się przy tym na poglądy doktryny zawarte w dwóch publikacjach, a mianowicie: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz pod red. prof. R. Hausera i prof. M. Wierzbowskiego, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2011, s. 528-529 oraz Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi pod red. T. Wosia, Warszawa 2011, s. 662-663.

Nie bez znaczenia też dla zaakceptowania przez skład orzekający w niniejszej sprawie takiej interpretacji przepisu art. 145 § 1 pkt 1 b P.p.s.a. jest sytuacja, jaka zaistniała w niniejszej sprawie.

Sąd pierwszej instancji trafnie stwierdził, iż w sprawie zwolnienia funkcjonariusza M. T. ze służby w Policji zaistniała podstawa do wznowienia postępowania zakończonego decyzją ostateczną z dnia [...] czerwca 2012 r. określona w art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a.

Podstawą prawną zwolnienia M. T. ze służby w Policji był przepis art. 41 ust. 2 pkt 2 ustawy o Policji. 2 marca 2012 r. funkcjonariusz został bowiem skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w [...] Wydział [...] Karny Odwoławczy w sprawie sygn. akt [...] z art. 212 § 1 i 2 Kodeksu karnego za pomówienie jednostki organizacyjnej [...] Komendy Wojewódzkiej Policji w [...]. Wyrok ten oraz utrzymany nim w mocy wyrok Sądu Rejonowego [...] uchylony został następnie w wyniku kasacji przez Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia [...] marca 2013 r. wydanym w sprawie sygn. akt [...]. Uchylone przez Sąd Najwyższy wyroki sądów powszechnych stanowiły, jak słusznie wskazał Sąd I instancji, faktyczną i prawną przesłankę zwolnienia funkcjonariusza ze służby w Policji na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 2 ustawy o Policji.

Uchylenie wyroku prawomocnego stanowiącego przesłankę do zwolnienia funkcjonariusza ze służby w Policji w oparciu o wskazany przepis ustawy o Policji stanowi bez wątpienia przesłankę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a.) i tym samym skutkowało koniecznością uchylenia zaskarżonej decyzji o zwolnieniu ze służby w Policji, o czym trafnie orzeczono w zaskarżonym wyroku. Naruszenie prawa, o którym mowa w art. 145 § 1 pkt 1 lit. b P.p.s.a., nie może być rozumiane wąsko, w ten sposób, że poprzez naruszenie prawa rozumie się jedynie takie sytuacje, w których organowi administracji można postawić zarzut naruszenia prawa w chwili wydania decyzji. Taki sposób interpretacji przepisu naruszałby, w ocenie NSA, zasadę praworządności wyrażoną w art. 7 Konstytucji RP i art. 6 k.p.a. Za naruszające prawo w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. b P.p.s.a. uznać należy zatem także takie wady decyzji administracyjnej, które są wynikiem zmiany lub uchylenia innej decyzji lub orzeczenia sądu, w oparciu o które decyzja została wydana.

W tej sytuacji Sąd I instancji prawidłowo uznał, że wydane przez organy Policji decyzje w przedmiocie zwolnienia funkcjonariusza ze służby stoją w sprzeczności z obiektywnym porządkiem prawnym, wynikającym z opisanego wyroku Sądu Najwyższego z [...] marca 2013 r. Należy bowiem zauważyć, że zaaprobowanie stanowiska wyrażonego przez skarżącego kasacyjnie prowadziłoby do sytuacji, w której prawomocny wyrok Sądu Najwyższego wydany w wyniku wniesionej kasacji nie wiązałby organów administracji i sądów administracyjnych. Organy administracji i sądy administracyjne muszą brać pod uwagę fakt istnienia i treść prawomocnego orzeczenia Sądu Najwyższego i to tym bardziej, że wynikający z tego orzeczenia stan prawny, poprzez treść art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a., czyni uprzednie działania organów wadliwymi. Zatem tylko taka wykładnia przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. b P.p.s.a. czyni zadość konstytucyjnej zasadzie praworządności (art. 7 Konstytucji RP).

Zważywszy na powyższe względy nie można zaaprobować poglądu przytoczonego we wniesionej skardze kasacyjnej, że zakres zastosowania art. 145 § 1 pkt 1 lit. b P.p.s.a. jest zawężony do tych przyczyn wznowienia postępowania, które są skutkiem naruszenia prawa. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpatrującym niniejszą sprawę nie podziela zatem przytoczonego w skardze kasacyjnej poglądu wyrażonego przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 stycznia 1999 r., sygn. akt III SA 4728/97, OSP 2000, z. 1, poz. 16 z glosą aprobującą J. Zimmermanna oraz w przywołanych wyrokach tego Sądu z dnia 12 maja 2005 r., sygn. akt FSK 2045/04, z 23 września 2004 r., sygn. akt FSK 641/04 (LEX nr 133764), z dnia 25 listopada 2005 r., sygn. akt I FSK 306/05 (LEX nr 187617).

W opisanej sytuacji nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut naruszenia prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 41 ust. 2 pkt 2 ustawy o Policji w zw. z art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a. polegającą na przyjęciu, że wydanie decyzji w sprawie zwolnienia skarżącego ze służby w Policji na podstawie tego przepisu w oparciu o prawomocny w chwili wydania decyzji wyrok, skazujący skarżącego, który później, po tym jak decyzja stała się ostateczna, został uchylony, nastąpiło z naruszeniem prawa. Jak to zostało powyżej wykazane, przedmiotowa decyzja z dnia [...] czerwca 2012 r., zwalniająca funkcjonariusza ze służby w Policji z powodu skazania go prawomocnym wyrokiem za przestępstwo, dotknięta jest wadą, o której mowa w art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a. i jako taka, winna zostać zgodnie z konstytucyjną zasadą praworządności, wyeliminowana z obrotu prawnego.

Mając powyższe na względzie Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 ustawy – Prawo o podstępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę kasacyjną oddalił. NSA na podstawie art. 207 § 2 P.p.s.a. nie uwzględnił zawartego w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniosku o zasądzenie od organu kosztów zastępstwa adwokackiego z uwagi na lakoniczność zawartego tam wywodu i brak szerszej argumentacji zaprezentowanego stanowiska.



Powered by SoftProdukt