Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący – Sędzia NSA Tomasz Zborzyński, Sędzia NSA Stanisław Bogucki (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Adam Nita, Protokolant Piotr Stępień, po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2022 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. sp. z o.o. z siedzibą w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 2 sierpnia 2018 r., sygn. akt I SA/Po 415/18 w sprawie ze skargi A. sp. z o.o. z siedzibą w P. na interpretację indywidualną Prezydenta Miasta Poznania z dnia 3 kwietnia 2018 r., nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości oddala skargę kasacyjną.

1. Wyrokiem z 2.08.2018 r. o sygn. I SA/Po 415/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę A. sp. z o.o. z siedzibą w P. (dalej: skarżąca) na interpretację indywidualną Prezydenta Miasta P. z 3.04.2018 r., nr [...], wydaną w przedmiocie podatku od nieruchomości. Jako podstawę prawną powołano art. 151 ustawy z 30.08.2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2022 r. poz. 329 ze zm., dalej: p.p.s.a.). Wyrok (podobnie, jak pozostałe powołane w uzasadnieniu orzeczenia) jest dostępny na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl/.

2. Stanowiska stron w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.

2.1. Skargę kasacyjną od ww. wyroku WSA w Poznaniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosła skarżąca (reprezentowana przez pełnomocnika - radcę prawnego), która zaskarżyła ten wyrok w całości. Sformułowała również wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji, a także o zasądzenie kosztów postępowania sądowego.

Na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. skarżąca zarzuciła wyrokowi naruszenie prawa materialnego, tj.: a) art. 1a ust. 1 pkt 4 ustawy z 12.01.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1445 ze zm., dalej: u.p.o.l.) w związku z art. 3 ustawy z 6.03.2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz.U. z 2021 r. poz. 162 ze zm.), art. 1a ust. 1 pkt 3 oraz art. 2 ust. 1 pkt u.p.o.l. przez niezasadne przyjęcie, że podmiot, który nie otrzymuje zarobku z budowli i nie ma możliwości takiego zarobku otrzymywać, jest przedsiębiorcą zobowiązanym do uiszczenia podatku od takiej budowli; b) art. 1a ust. 1 pkt 3 w związku z art. 2 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. przez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że wszystkie budynki, budowle i grunty lub ich części będące w posiadaniu przedsiębiorcy, są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej podlegają opodatkowaniu; c) art. 1a ust. 2a pkt 1 u.p.o.l. przez błędną wykładnię polegają na przyjęciu, że opodatkowanie podatkiem od nieruchomości dotyczy budowli zlokalizowanych na gruntach związanych z budynkami mieszkalnymi, w sytuacji gdy budowle te nie stanowią części składowej lokali mieszkalnych, lecz ich przeznaczenie wiąże się z realizacją potrzeb mieszkaniowych; d) art. 1a ust. 1 pkt 4, art. 1a ust. 1 pkt 3, art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 1a ust. 2a pkt 1 u.p.o.l. w związku z art. 2a ustawy z 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm., dalej: o.p.) przez bezzasadne uznanie, że w przedstawionym stanie faktycznym skarżący jest zobowiązany do zapłaty podatku od nieruchomości, pomimo że zaistniały niedające się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa podatkowego, a sprawa powinna być rozstrzygnięta na korzyść podatnika.

2.2. Prezydent Miasta nie wniósł odpowiedzi na skargę kasacyjną.

3. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

3.1. Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw i dlatego podlega oddaleniu. Naczelny Sąd Administracyjny uwzględnia okoliczność, że w uzupełnieniu uzasadnienia skargi kasacyjnej w piśmie z 11.03.2022 r. skarżąca zwróciła uwagę na wyrok TK z 24.02.2021 r., SK 39/19, OTK-A 2021, nr 14, w którym stwierdzono, że art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. rozumiany w ten sposób, że o związaniu gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej decyduje wyłącznie posiadanie gruntu, budynku lub budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, jest niezgodny z art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2.04.1997 r. (Dz.U. Nr 78 poz. 483 ze zm., dalej: Konstytucja RP).

W uzasadnieniu pisma skarżąca spółka powtórzyła dotychczasową swoją zasadniczą argumentację, wskazując że błędnie organ interpretacyjny przyjął, iż już sam fakt posiadania gruntów, budynków czy budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą jest podstawowym i wystarczającym warunkiem prawnym do zaliczenia tych nieruchomości do kategorii przedmiotów opodatkowania związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Podkreśliła również, że jako właściciel sieci wodociągowej wraz z zasuwami i hydrantami nie deklarowała przedmiotowych obiektów w podatku od nieruchomości. Budowle te posadowione są na gruntach związanych z budynkami mieszkalnymi i służą zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych mieszkańców. Skarżąca spółka nie będąc przedsiębiorcą przesyłowym, nigdy nie czerpała z nich żadnych dochodów (takie dochody uzyskiwało jedynie przedsiębiorstwo wodociągowe). Zdaniem skarżącej spółki, sieć wodociągowa nie jest i nie była nigdy związana z jej działalnością gospodarczą. Powyżej wymienione budowle skarżąca spółka sprzedała w dniu 1.08.2017 r. przedsiębiorstwu wodociągowemu.

3.2. Odnosząc się do zarzutów skargi kasacyjnej oraz argumentacji podniesionej w piśmie skarżącej z 11.03.2022 r., Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że skarga kasacyjna nie może zostać uwzględniona, bowiem mimo częściowo wadliwego uzasadnienia zaskarżony wyrok odpowiada prawu. Warto zwrócić uwagę, że WSA w Poznaniu w zaskarżonym wyroku podzielił wprawdzie stanowisko organu interpretacyjnego, że z legalnej definicji określenia "grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej" zawartej w art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. wynika wprost, że już sam fakt posiadania gruntów, budynków czy budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą jest podstawowym i wystarczającym warunkiem prawnym do zaliczenia tych nieruchomości do kategorii przedmiotów opodatkowania związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Brak jednak podstaw, żeby twierdzić, że art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. rozumiany był przez WSA w Poznaniu jedynie w ten sposób, że o związaniu gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej decyduje wyłącznie posiadanie gruntu, budynku lub budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, co zakwestionował Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 24.02.2021 r., SK 39/19, stwierdzając że takie rozumienie art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. jest niezgodne z art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 84 Konstytucji RP.

Podkreślenia wymaga, że WSA w Poznaniu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku również zauważył, iż jako przedsiębiorca, którego działalność gospodarcza polega m.in. na wznoszeniu budynków mieszkalnych, skarżąca spółka zobowiązana była zapewnić infrastrukturę m.in. wodociągową, która była niezbędna do osiągnięcia celu gospodarczego (sprzedaży mieszkań). Skarżąca na skutek swojej decyzji "zrzekła się wszelkich roszczeń związanych z eksploatacją i bezumownym korzystaniem z przedmiotowych budowli". Budynki i związane z nim budowle, będące w posiadaniu przedsiębiorcy (skarżącej spółki), przeznaczone były bowiem po zakończeniu budowy do obrotu gospodarczego (powyżej wymienione budowle skarżąca spółka sprzedała w dniu 1.08.2017 r. przedsiębiorstwu wodociągowemu), a więc były związane z działalnością gospodarczą. Tym samym zarzut naruszenia art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. przez błędną wykładnię WSA w Poznaniu słusznie ocenił jako niezasadny.

Trafnie WSA w Poznaniu ponadto ocenił, że niezasadny jest również zarzut naruszenia art. 1a ust. 2a pkt 1 u.p.o.l., który stanowi, że do gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej nie zalicza się budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu słusznie zauważył, że pytanie skarżącej spółki we wniosku o udzielenie interpretacji odnosiło się do budowli, a nie do budynków i gruntów związanych z tymi budynkami.

3.3. W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a., oddala skargę kasacyjną, albowiem mimo częściowej wadliwości uzasadnienia, zaskarżony wyrok odpowiada prawu.

sędzia Adam Nita sędzia Tomasz Zborzyński sędzia Stanisław Bogucki