Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Tuszyńska Sędziowie : Sędzia NSA Anna Szkodzińska Sędzia WSA Mariusz Kotulski (spr.) Protokolant : Teresa Jamróz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 listopada 2014 r. sprawy ze skargi L. C. na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 11 września 2013 r., Nr: LXXXI/1240/13 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" skargę oddala.

W dniu 11 września 2013r. Rada Miasta Krakowa podjęła uchwałę nr LXXXI/1240/13 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" (opublikowana w Dz. Urz. Woj. Małopolskiego z 2013r. poz. 5685).

W piśmie z dnia 30 czerwca 2014r. L.C. zaskarżyła ww. uchwałę w części tj. w zakresie objęcia kamienicy położonej przy ul. [....] ochroną całkowitą (tj.§ 11 pkt 4 oraz pkt 6 podpunkt 10 oraz części graficznej).

Zaskarżonej uchwale zarzucono rażące naruszenie:

- art. 22 ust. 5 w zw. z art. 3 pkt 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami poprzez objęcie ochroną całej kamienicy, gdy nie wykazano by zachodziły przesłanki pozwalające na zakwalifikowanie całej kamienicy jako zabytku;

- art. 8 k.p.a. w zw. z art. 22 ust. 4 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i nad zabytkami, oraz art. 21 i 64 Konstytucji RP, poprzez nałożenie obowiązku bez odpowiedniej formy i zawiadomienia, czyli dokonanie czynności w sposób niebudzący zaufania do władzy publicznej oraz nieproporcjonalne ograniczenie uprawień właścicielskich (nałożenie obowiązków);

- art. 31 ust. 3 i art. 64 ust. 3 Konstytucji RP poprzez brak należytego uzasadnienia ograniczenia prawa własności;

- art. 17 pkt 6 lit. b) tiret 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez pominięcie w planie części wiążącej opinii Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w kwestii możliwości nadbudowy kamienicy.

Skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności uchwały w zaskarżonej części.

W uzasadnieniu skarżąca podała, iż jest współwłaścicielką kamienicy przy ul. [....] , objętej w planie zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" całkowitą ochroną. Skarżąca podniosła, że dotychczas kamienica ta była objęta jedynie częściową ochroną.

W wyniku objęcia budynku ochroną konserwatorską w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego doszło do uznania danego obiektu za zabytek, a w konsekwencji nałożenia ograniczeń i obowiązków przewidzianych w ustawie o ochronie zabytków.

W ocenie skarżącej, przy obejmowaniu nieruchomości ochroną konserwatorską należy mieć na uwadze zawartą w art. 3 pkt 1 ustawy o ochronie zabytków definicję zabytku. Według L.C. brak jest podstaw dla wykluczenia możliwości nadbudowy, którą notabene gdzie indziej dopuszczono zgodnie z § 11 pkt 5 planu. Skarżąca podniosła także, iż w wytycznych konserwatorskich z 11.09.2009r. dla kamienicy przy ul. [....] została również zaproponowana całkowita ochrona jednakże m.in. z możliwością nadbudowy o 1 kondygnację. Zdaniem skarżącej, przewidziane w planie ograniczenia prawa własności do tej nieruchomości nie znajdują uzasadnienia nawet w ocenie Miejskiego Konserwatora Zabytków.

Skarżąca podniosła także, że nie można dokonać wpisu obiektu, który nie został zakwalifikowany jako zabytek, bez ustalenia bądź analiz, czy badań w tym przedmiocie. Według niej dokonacie wpisu poprzez objęcie ochroną zabytku w planie zagospodarowania przestrzennego, z tak znacznymi obostrzeniami właścicieli nieruchomości przy ul. [....] jakie przewidziano w § 11punk 4 i 6, wskazuje na dowolne działanie organu. Doszło więc do naruszenia art. 22 ust. 5 w zw. z art. 3 pkt 1 ustawy o ochronie zabytków.

Podobnie skarżąca oceniła nałożony w § 11 pkt 6 podpkt 10 obowiązek, jako nadmierne wkraczanie w jej prawo własności. Doszło więc nie tylko do ograniczenia jej prawa własności, ale także do nałożenia na nią obowiązku, który nie przybiera nawet formy decyzji i o którym nie została poinformowana. Narusza to art. 8 k.p.a. w zw. z art. 22 ust. 4 ustawy z dnia 23.07.2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, poprzez dokonanie czynności w sposób niebudzący zaufania do władzy publicznej oraz art. 21 i 64 Konstytucji RP, poprzez nieproporcjonalne ograniczenie uprawnień właścicielskich oraz nałożenie obowiązków, które stało się możliwe tylko na podstawie wątpliwego z punktu konstytucyjnego postępowania.

Następnie podniosła, że w jej ocenie doszło także, do naruszenia trybu konsultacji. Zgodnie ze wskazaniami Konserwatora z dnia 11.09.2009r., Wojewódzki Konserwator Zabytków wskazał na całkowitą ochronę z możliwością nadbudowy o jedną kondygnacje. Jest to tym bardziej istotne, że praktycznie wszystkie kamienice na tej ulicy aktualnie są wyższe właśnie o co najmniej o jedno piętro, w szeregu kamieniach dokonano już nadbudów. Niestety, w treści uchwały, pominięto możliwość nadbudowy i aktualnie na wyrównanie poziomu zabudowy nawet Konserwator nie może udzielić zgody, ponieważ pozostawałaby ona w sprzeczności z planem.

Przywołując na koniec brzmienie przepisu art. 17 pkt 6 lit b skarżąca wskazała, że projekt planu jest uzgadniany z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków, a co za tym idzie, postanowienie konserwatora w tej kwestii jest wiążące, nie jest to jedynie opinia czy wytyczne.

W piśmie z dnia 28.10.2014r., stanowiącym uzupełnienie skargi na uchwałę nr LXXXI/1240/13 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły", skarżąca, reprezentowana przez pełnomocnika - córkę M.P. ponad wcześniej podniesione zarzuty wskazała na rażące naruszenie:

- art. 17 pkt 9, 13 i 14 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z istotnym naruszeniem trybu jego sporządzania - a to wprowadzenie do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wyłożonego do publicznego wglądu elementów sprzecznych z wytycznymi konserwatorskimi;

- art. 6 ww. ustawy poprzez sprzeczne z istotą władztwa planistycznego wprowadzenie obowiązku zachowania gabarytów przedmiotowej nieruchomości tj. zakazu jej nadbudowy oraz obowiązku ujednolicenia stolarki okiennej w nieruchomości położonej przy ul. [....] w K.

W uzasadnieniu autorka skargi uznała, iż organ planistyczny pomijając wytyczne konserwatorskie (zawarte w piśmie z dnia 8.07.2009r.) dopuszczające możliwość nadbudowy kamienicy przy ul. [....] , nie tylko naruszył podstawowe zasady sporządnia planu, ale również wkroczył w sposób nadmierny w sferę uprawnień właścicielskich. Zdaniem strony, aby dorównać panującym w okolicy standardom architektonicznym a tym samym ujednolicić ład przestrzenny nadbudowa przedmiotowej kamienicy o jedną kondygnację jest wskazana i zasadna. Skarżąca podkreśliła, że w szeregu znajdujących się w sąsiedztwie jej kamienicy nieruchomości, przed wejściem w życie planu dokonano nadbudów. Zaznaczono przy tym, że skarżąca nie wiedziała o tym, że jej kamienica została objęta całkowitą ochroną jako zabytek. Nie były bowiem w tym zakresie prowadzone żadne badania ekspertyzy, które umożliwiłyby takie zakwalifikowanie obiektu. Także na tym etapie pozbawiono skarżącą możliwości ochrony swoich właścicielskich uprawnień.

W dalszej części skargi wyjaśniono, iż z powodu ważnych przyczyn życiowych skarżąca nie brała udziału w postępowaniu planistycznym i nie zdążyła skutecznie złożyć swoich zastrzeżeń do planu, które, w jej ocenie, powinny być rozpoznane przed Sądem.

Organ planistyczny w odpowiedzi na skargę L.C. wniósł o jej oddalenie. W uzasadnieniu przedstawiono tok formalnoprawny podjęcia uchwały Nr LXXXI/1240/13 Rady Miasta Krakowa z dnia 11 września 2013 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" a następnie odniesiono się do poszczególnych zarzutów skargi.

W dalszej kolejności, strona przeciwna wskazała na sposób postępowania organów planistycznych i opisała szereg czynności podejmowanych w toku sporządzania planu miejscowego dla obszaru, w którym znajdują się zabytki. Podano, że zarówno wytyczne właściwego organu ochrony zabytków, jak i analiza zgromadzonych materiałów, w tym przede wszystkim zapisy kart ewidencyjnych zabytków z gminnej ewidencji zabytków, oraz wnioski do planu składane przez zainteresowane osoby stanowią bazę w oparciu, o którą nastąpiło sporządzenie projektu planu miejscowego.

Wyjaśniono również przy tym, że organy planistyczne gminy nie podejmują czynności planistycznych w sposób dowolny, lecz sporządzając projekt planu, uwzględniają w postępowaniu planistycznym zarówno udział innych organów jak i działania zainteresowanych osób (właścicieli nieruchomości, mieszkańców, itp.).

Wskazano przy tym, że strona skarżąca nie brała udziału w toczącym się postępowaniu planistycznym, ponieważ nie złożyła ani wniosku do planu, ani uwag do projektu planu, pomimo, że projekt planu podlegał potrójnemu wyłożeniu do publicznego wglądu. Ponadto organ sporządzający projekt planu, ustalając przeznaczenie dla działki nr [....] obr. [....] , przy ul. [....] , uwzględnił ustalenia karty obiektu zabytkowego.

Analizując obszar objęty granicami, dla którego należy sporządzić projekt planu oraz okoliczność występowania w tym terenie znacznego nagromadzenia obiektów zabytkowych, jak i konieczność zapewnienia ochrony obszarowi wpisanemu na listę światowego dziedzictwa UNESCO oraz obszarowi stanowiącemu Pomnik Historii, organ planistyczny przyjął, iż wszystkie działania zmierzające do zmiany w strukturze substancji budowlanej obiektów zabytkowych są dopuszczalne, o ile zostaną zaakceptowane przez [....] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w K. , w ramach prowadzonego postępowania planistycznego. W związku z tym, w przypadku podjęcia przez zainteresowane podmioty (właścicieli nieruchomości) czynności zmierzających do zmiany ustaleń planistycznych zaproponowanych w projekcie planu poprzez złożenie przez nie stosownych uwag, ewentualny sposób dopuszczenia zmian w zabudowie obiektów zabytkowych, podlegał konsultacjom i uzgodnieniu z właściwym organem ochrony zabytków.

Podkreślono, że brak zgody [....] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w K. przesądził o braku możliwości zmienienia ustaleń planistycznych zawartych w projekcie planu. W związku z tym, że strona skarżąca nie brała udziału w postępowaniu planistycznym, w przypadku budynku przy ul. [....] nie analizowano odmiennego sposobu zagospodarowania terenu, poza czynnościami związanymi ze sporządzeniem projektu planu w wyniku rozpatrzenia wniosków złożonych do planu. W świetle powyższych wyjaśnień brak jest podstaw do uznania, iż strona przeciwna naruszyła przepisy prawa, w zakresie wskazanym przez stronę skarżącą we wniesionej skardze.

Następnie, odpowiadając na zarzuty skarżącej wskazano, że jeśli jakiś obiekt spełnia przesłanki określone w art. 3 pkt 1 ww. ustawy to jest on zabytkiem w znaczeniu materialnym, a fakt ten wynika z właściwości samego obiektu i wskazanego przepisu prawa, a nie z decyzji administracyjnej.

Wskazano, że budynek przy ul. [....] stanowi zabytek, bowiem został uwzględniony w gminnej ewidencji zabytków w oparciu o wytyczne konserwatorskiej. Dla takiego rodzaju obiektów ustalono w planie miejscowym całkowitą ochronę (§ 11 ust. 4 postanowień planu). Przepisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, wbrew twierdzeniom strony skarżącej, nie rozstrzygają o tym, czy dany budynek stanowi zabytek, lecz jedynie uwzględniają w swoich postanowieniach okoliczność istnienia obiektów zabytkowych w danym terenie, wskazanych w gminnej ewidencji zabytków, równocześnie ustalając zakres robót budowlanych, które można prowadź przy takim obiekcie budowlanym. Organ planistyczny wyjaśnił, że ustalenia ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami wskazują, iż jedną z form ochrony zbytków są ustalenia zasad ochrony w miejscowym plam zagospodarowania przestrzennego. A w związku z tym organy gminy zobligowane zostały do zapewnienia takiej ochrony, jeżeli w danym terenie występują obiekty zabytkowe.

Ponadto wskazano, iż określenie w projekcie planu zasad ochrony obiektów zabytkowych podlega uzgodnieniu z wojewódzki konserwatorem zabytków. W związku z tym, organ ochrony zabytków, po otrzymaniu projektu planu, bada, czy zakres i stopień ochrony obiektów zabytkowych, wskazany w projekcie planu, zapewni trwałe zachowanie zabytków oraz ich późniejsze zagospodarowanie i utrzymanie. W przypadku planu miejscowego dla obszar "Bulwary Wisły" ocena przeprowadzona przez [....] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w K. o projekcie planu wypadła pozytywnie, co znalazło odzwierciedlenie w uzyskanych uzgodnieniach z dnia 1 marca 2010 znak: [....] , z dnia 7 października 2010 znak: [....] , z dnia 16 marca 2012 znak: [....] , z dnia 2 listopada 2012 znak: [....] oraz z dnia 30 stycznia 2013 znak: [....] .

Niewątpliwie, w przypadku obiektów zabytkowych, ich właściciele są w większej mierze ograniczeni w sposobie wykonywania prawa własności, niemniej ograniczenie to wynika z potrzeby zachowania materialnego dziedzictwa kulturalnego dla przyszłych pokoleń. Ustawodawca uznał, iż przypadku obiektów zabytkowych, interes publiczny posiada prymat nad interesem prywatnym, dopuszczając ograniczenie prawa do swobodnego dysponowania obiektem zabytkowym w zakresie konieczności uzyskania stosownej zgody wydanej przez organ ochrony zabytków przypadku zamiaru wykonania robót budowlanych. Ranga zabytku (walory zabytkowe obiektu) przesądza o zakresie wytycznych konserwatorskich.

Po raz kolejny organ planistyczny podkreślił, iż ustalone w planie miejscowym przeznaczenie oraz warunki zabudowy i zagospodarowania dla budynku przy ul. [....] nie stanowiły dowolnych działań organów planistycznych, lecz powstały w wyniku przeprowadzenia pełnego postępowania planistycznego, po uzgodnieniu zasad ochrony obiektów zabytkowych z właściwym wojewódzkim konserwatorem zabytków, który nie wskazał na celowość nadbudowy budynku przy ul. [....] . Za nieuprawniony uznano również zarzut strony skarżącej, iż ustalenia planu pozostawiają niezmienioną wysokość jedynie budynku przy ul. [....] . Wskazano bowiem, że również sąsiadujący budynek (przy ul......), jako objęty ochroną, konserwatorską pełną, ma ustalony planem miejscowym obowiązek zachowania gabarytów, w tym wysokości zabudowy. Przy ul. [....] zlokalizowanych jest 17 obiektów wpisanych do gminnej ewidencji zabytków, z czego tylko 3 nie zostały objęte ochroną całkowitą.

W świetle powyższych wyjaśnień wskazano, że niewątpliwie ustalenia planu miejscowego ograniczają sposób wykonywania prawa własności strony skarżącej, niemniej wprowadzone ograniczenia mieszczą się w granicach określonych przepisami prawa i wynikają z występujących uwarunkowań faktycznych. Wbrew twierdzeniom strony skarżącej, nie doszło również do naruszenia trybu konsultacji poprzez pominięcie przez organy planistyczne pisma ze wskazaniem konserwatorskim z dnia 11 września 2009 r. Pismo to stanowiło nieobligatoryjną – z punktu widzenia procedury planistycznej, opinię Miejskiego Konserwatora Zabytków, które przedstawiało propozycję zapisów z zakresu ochrony zabytków.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2012r., poz 270 ze zm. –określanej dalej jako "p.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Stosownie do art. 3 § 2 pkt. 5 p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje między innymi orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego. Stosownie do art. 147 § 1 p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na akt, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 5, stwierdza nieważność aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

Przedmiotem rozpoznania sądu w niniejszej sprawie jest ocena zgodności z prawem uchwały Rady Miasta Krakowa z dnia 11 września 2013r. nr LXXXI/1240/13 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły."

Skarga złożona została w trybie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym. Stosownie do tego przepisu, każdy czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Oznacza to, że w pierwszej kolejności obowiązkiem sądu jest zbadanie, czy wniesiona skarga podlega rozpoznaniu przez sąd administracyjny i czy spełnia wymogi formalne, do których w niniejszej sprawie zaliczyć należy: 1) zaskarżenie uchwały z zakresu administracji publicznej, 2) wcześniejsze bezskuteczne wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, 3) zachowanie terminu do wniesienia skargi do sądu administracyjnego.

Nie budzi wątpliwości w świetle jednolitego stanowiska i doktryny, że uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest uchwałą z zakresu administracji publicznej.

Zaznaczyć należy także, że skarżąca dopełniła wymogu bezskutecznego wezwania do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia występując z takim wezwaniem do Rady Miasta Krakowa. Uwzględniając treść art. 53 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012 poz. 270 ze zm.) oraz uchwałę siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 kwietnia 2007 sygn. akt: II OPS 2/2007 wyjaśniającą powyższy przepis, w związku z rozbieżnościami orzecznictwa w zakresie jego stosowania, Sąd stwierdził, że skarga została wniesiona w terminie.

Zgodnie z dyspozycją art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym(t.j. Dz.U. z 2013 poz. 594 ze zmianami) zwana dalej u.s.g., każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego.

W orzecznictwie przyjmuje się powszechnie, iż każdy właściciel nieruchomości znajdującej się w obszarze planu ma legitymację do jego skarżenia przy czym, na uwzględnienie zasługuje jedynie taka skarga w której skarżący wykaże, że uchwała wpływa na przysługujące mu prawo własności w aspekcie naruszenia interesu prawnego a nie faktycznego.

Odnosząc przedstawiony wyżej stan prawny do stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy Sąd uznał, że skarżąca wykazała, że zaskarżona uchwała naruszyła jej interes prawny, bowiem w dacie uchwalania zaskarżonej uchwały i jej wejścia w życie (a i też w dniu wniesienia skargi) była właścicielem nieruchomości objętej powyższą uchwałą.

Zarzuty odnośnie nieprawidłowo przeprowadzonej procedury jako najdalej idące podlegają rozważeniu w pierwszej kolejności.

Przebieg procesu sporządzania projektu planu miejscowego i uchwalania tego planu został uregulowany w art. 17 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zachowanie powyższego trybu jest jednym z zasadniczych warunków uznania legalności uchwały w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie bowiem z treścią art. 28 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, istotnego naruszenia trybu jego postępowania oraz właściwości organów w tym zakresie powoduje nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. W art. 17 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ustawodawca wskazał na kolejność poszczególnych etapów procedury planistycznej przewidując ich chronologiczny porządek po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Procedura planistyczna objęta tym przepisem została odnośnie zaskarżonego planu prawidłowo zastosowana i nie została naruszona.

Ze zgromadzonej dokumentacji planistycznej wynika, że Rada Miasta Krakowa w dniu 27 czerwca 2007 r. podjęła uchwałę nr XVII/206/07 o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły". Prezydent Miasta K. ogłosił w prasie miejscowej tj. Gazecie Wyborczej w dniu 26 października 2007., a także poprzez obwieszczenie na tablicach informacyjnych w budynkach Urzędu Miasta K. – w dniach od 26 października 2006r. do 30 listopada 2007r. (co wynika ze sporządzonej adnotacji). W obwieszczeniu określono formę, miejsce i termin składania wniosków do planu, w terminie do dnia 30 listopada 2007r., co jest terminem nie krótszym niż 21 dni od dnia ogłoszenia. W dniu 20 grudnia 2007 r. Zarządzeniem Nr 2789/2007 Prezydent Miasta K. rozpatrzył wnioski, które w wyznaczonym terminie zostały złożone do planu. Sporządzony projekt planu uzyskał niezbędne opinie i uzgodnienia. W dniu 23 kwietnia 2010 r. opublikowane zostało w "Gazecie Wyborczej" ogłoszenie Prezydenta Miasta K. oraz wywieszone na tablicach ogłoszeń UMK obwieszczenie o wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu. Projekt planu, wraz z prognozą oddziaływania na środowisko, został wyłożony do publicznego wglądu w dniach od 4 maja do 9 czerwca 2010 r. Uwagi złożone do projektu planu zostały rozpatrzone Zarządzeniem Nr 1711/2010 Prezydenta Miasta K. z dnia 13 lipca 2010 r. Odpowiednio do sposobu rozpatrzenia uwag wprowadzono zmiany do projektu planu.

Po przeprowadzeniu tych czynności, Prezydent Miasta K. zarządzeniem Nr 1273/2011, postanowił sporządzić nowy projekt planu zgodnie z art. 17 pkt 4 ustawy.

Sporządzony projekt planu uzyskał niezbędne opinie i uzgodnienia. W dniu 18 maja 2012 r. opublikowane zostało w "Gazecie Wyborczej" ogłoszenie Prezydenta Miasta K. oraz wywieszone na tablicach ogłoszeń UMK o wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu. Projekt planu, wraz z prognozą oddziaływania na środowisko, został wyłożony do publicznego wglądu w dniach od 28 maja do 26 czerwca 2012 r. Uwagi złożone do projektu planu zostały rozpatrzone Zarządzeniem Nr 2041/2012 Prezydenta Miasta K. z dnia 27 lipca 2012 r.

Wprowadzone zmiany wynikające z uwzględnionych uwag wymagały ponowienia procedury planistycznej w zakresie uzgodnień oraz wyłożenia części projektu planu do publicznego wglądu. Sporządzony projekt planu uzyskał niezbędne opinie i uzgodnienia. W dniu 15 lutego 2013 r. opublikowane zostało w "Dzienniku Polskim" ogłoszenie Prezydenta Miasta K. oraz wywieszone na tablicach ogłoszeń UMK o ponownym wyłożeniu do publicznego wglądu części projektu planu w zakresie uwzględnionych uwag. Projekt planu, wraz z prognozą oddziaływania na środowisko, został wyłożony do publicznego w dniach od 25 lutego do 25 marca 2013 r. Uwagi złożone do wykładanego zakresu projektu planu zostały rozpatrzone Zarządzeniem Prezydenta Miasta K. Nr 1129/2013 z dnia 25 kwietnia 2013 r. Projekt uchwały w sprawie planu został przekazany Radzie Miasta Krakowa celem uchwalenia Zarządzeniem Nr 2377/2013 Prezydenta Miasta K. z dnia 13 sierpnia 2013 r. w sprawie przyjęcia i przekazania pod obrady Rady Miasta Krakowa projektu uchwały w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły". W dniu 11 września 2013 r. Rada Miasta Krakowa podjęła Uchwałę LXXXI/1240/13 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły". Wojewoda [....] opublikował uchwałę Rady Miasta Krakowa w sprawie uchwalenia planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły" w Dzienniku Urzędowym Województwa Małopolskiego z dnia 27 września 2013 r., rocznik 2013 poz. 5685.

Zaznaczyć nadto należy, że kwestie prawidłowości procedury planistycznej przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Bulwary Wisły". były już przedmiotem oceny WSA w Krakowie w sprawach: II SA/Kr 320/14 (wyrok z 25.04.2014r. oddalający skargę) i II SA/Kr 54/14 (wyrok z 28.03.2014r., którym oddalono skargi trzech podmiotów, a w uwzględnieniu czwartej skargi stwierdzono nieważność § 7 ust. 1 pkt 3 części tekstowej zaskarżonej uchwały w zakresie słów: "- w tym w Zarządzeniu nr 20/2004 Prezydenta Miasta K. z dnia 12 stycznia 2004 r. w sprawie zasad użytkowania i ochrony przestrzeni publicznej historycznego zespołu Miasta K. ", a w pozostałym zakresie skargę także oddalono). W obu sprawach Sąd oceniając procedurę planistyczną poprzedzającą uchwalenie planu miejscowego jednoznacznie stwierdził, że ani procedura planistyczna, ani właściwość organów biorących udział w tej procedurze nie została naruszona w postępowaniu zmierzających do uchwalenia planu miejscowego. Rada Miasta Krakowa, jako właściwy organ planistyczny, uchwaliła zaskarżony plan miejscowy. Również Prezydent Miasta K. – jako organ wykonawczy Gminy Miasto K. podejmował przypisane temu organowi działania w procedurze planistycznej. Konkluzje te podziela również Sąd w niniejszej sprawie.

Przystępują do badania zarzutów skargi po pierwsze należy się odnieść do zarzutu skargi dotyczącego naruszenia art. 17 pkt 6 lit. b) tiret 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez pominięcie w planie części wiążącej opinii Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w kwestii możliwości nadbudowy kamienicy; art. 17 pkt 9, 13 i 14 ww. ustawy, poprzez uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z istotnym naruszeniem trybu jego sporządzania - a to wprowadzenie do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wyłożonego do publicznego wglądu elementów sprzecznych z wytycznymi konserwatorskimi, a także art. 6 ww. ustawy poprzez wprowadzenie obowiązku zachowania gabarytów przedmiotowej nieruchomości.

Odnosząc się do ww. zarzutów skarżącej dotyczących naruszenia przez Radę Miasta Krakowa władztwa planistycznego, poprzez ustalenia planu, które naruszają prawo własności nieruchomości skarżącej oraz nie respektują ustaleń wynikających przede wszystkim z pisma Miejskiego Konserwatora Zabytków z dnia 11.09.2009r., poprzez uniemożliwienie stronie skarżącej realizacji jej zamiarów nadbudowy kamienicy, wskazać należy, że zarzut ten nie jest uzasadniony. W tym zakresie podzielić trzeba w całości stanowisko i argumenty organu – Rady Miasta Krakowa, przedstawione w odpowiedzi na skargę.

Na wstępie podkreślić należy, że pismo z 11.09.2009r. pochodzi od Miejskiego Konserwatora Zabytków i stanowi opinię wydawaną w ramach wewnętrznych działań opiniodawczo-konsultacyjnych prowadzonych przez organ planistyczny na wstępnym etapie procedury planistycznej ze swoimi jednostkami organizacyjnymi (są to np. poszczególne biura i wydziały urzędu miasta, rady i zarządy dzielnic, czy też podmioty reprezentujące samorząd gospodarczy), na podstawie wewnętrznych regulacji gminy w celu zebrania jak najpełniejszego materiału dla przygotowywanego projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Pismo to (podobnie jak i inne pisma pochodzące od Miejskiego Konserwatora Zabytków w procedurze planistycznej) stanowi tylko informację dla organu planistycznego o potrzebie i zakresie uwzględnienia w przygotowywanym projekcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego elementów związanych z ochroną i możliwością przekształceń terenów i obiektów wpisanych do gminnej ewidencji zabytków. Nie jest więc opinia pochodząca od organów wskazanych w art.17 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dalej: u.p.z.p.), która i tak nie miałaby charakteru wiążącego, ani tym bardziej uzgodnienie samego projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w trybie art.17 pkt 8 lit.b u.p.z.p. (na tym etapie nie było nawet jeszcze sporządzonego projektu planu). Wreszcie, wbrew twierdzeniom zawartym w treści skargi, nie jest to pismo pochodzące od wojewódzkiego konserwatora zabytków, który jest organem właściwym do uzgadniania projektów miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego.

W tym kontekście podkreślić należy, że [....] Wojewódzki Konserwator Zabytków w K. kilkakrotnie uzgadniał projekt miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "Bulwary Wisły" (z dnia 19.11.2009r. znak: [....] , 1 marca 2010r. znak: [....] , 7 października 2010r. znak: [....] , 16 marca 2012r. znak: [....] , 2 listopada 2012r. znak: [....] oraz 30 stycznia 2013r. znak: [....] ) co było związane z koniecznością wprowadzenia zmian w treści przygotowanego projektu planu (czy to wynikających z zmiany obowiązującego prawa, uwzględnienia uwag, czy wreszcie z obowiązku uwzględnienia uzgodnień). Zatem ten podmiot uzgadniający był bardzo aktywny w toku procedury planistycznej zmierzającej do uchwalenia podlegającego kontroli Sądu planu. W swoich postanowieniach uzgadniających zawarł szereg warunków (np. w postanowieniu z 1.03.2010r. lub z 2.11.2012r.), które musiał uwzględnić organ planistyczny. Jednak żaden z warunków [....] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w K. nie kwestionował zapisów projektu planu dotyczących budynku przy ul. [....] w K. – a więc §11 pkt 4 i 6. Ostatecznie podkreślić należy, że przygotowany projekt planu został uzgodniony przez [....] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w K. , a narzucone przez niego warunki uwzględnione przez organ planistyczny. Zatem zarzut naruszenia art.17 pkt 6 lit.6 tiret 8 u.p.z.p. jest całkowicie bezpodstawny – pismo Miejskiego Konserwatora Zabytków z 11.09.2009r. nie jest opinią organu uzgadniającego w rozumieniu powołanego przepisu i nie pochodzi od wojewódzkiego konserwatora zabytków. W konsekwencji bezzasadny jest zarzut naruszenia art.17 pkt 9, 13, i 14 u.p.z.p. tj. wprowadzenia do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego elementów sprzecznych z wytycznymi konserwatora. Dodatkowo w tym kontekście należy podnieść, że wnioski wynikające z pisma Miejskiego Konserwatora Zabytków z dnia 11.09.2009r., na które tak powołuje się strona skarżąca, zostały w zasadzie w całości uwzględnione w projekcie planu. Otóż §11 pkt 4 i 6 zaskarżonego planu są wręcz dosłownym powtórzeniem postulatów zawartych w powołanym wyżej piśmie (str. 6 i 12 tego pisma) za wyjątkiem zakazu zachowania dekoracji klatki schodowej oraz sieni i dopuszczenia nadbudowy o jedna kondygnację. Wynika to po części z konieczności tworzenia pewnych ogólnych zapisów planu zagospodarowania przestrzennego jako aktu prawa miejscowego. Zatem w pkt 4 §11 zaskarżonego planu organ planistyczny zawarł podstawowe, ogólne i wspólne dla wszystkich obiektów podlegających ochronie zapisy. Natomiast niezbędne, dodatkowe wymogi o charakterze indywidualnym zawarł w pkt 6 §11 zaskarżonego planu. Odnośnie budynku skarżącej jest to nakaz przywrócenia pierwotnych podziałów stolarki okiennej (z kolumienkami na listwach przyokiennych).

Bezpodstawny jest również zarzut naruszenia art.8 k.p.a. w zw. z art.22 ust.4 ustawy o ochronie zabytków w toku postępowania planistycznego organy te nie działają na podstawie k.p.a., a tym bardziej nie wydają decyzji administracyjnych zwłaszcza w o wpisaniu obiektu do gminnej ewidencji zabytków. Objęcie gminną ewidencją zabytków następuje na podstawie odmiennej podstawy prawnej i w toku odrębnych działań niż procedura planistyczna. Sama karta obiektu zabytkowego dla kamienicy z ok.1894r. przy ul. [....] w K. sporządzona już była w lutym 2009r.

Odnośnie pozostałych zarzutów wskazać należy, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy należy do zadań własnych gminy. Niesporny w orzecznictwie sądów administracyjnych jest pogląd, że kontrola sądu administracyjnego w tym przedmiocie nie może dotyczyć celowości czy słuszności dokonywanych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego rozstrzygnięć, lecz ogranicza się jedynie do badania zgodności z prawem podejmowanych uchwał, a zwłaszcza przestrzegania zasad planowania oraz określonej ustawą procedury planistycznej. Nadto żaden sąd administracyjny nie posiada kompetencji do merytorycznej oceny trafności i celowości rozwiązań planu, skoro jedynym kryterium dopuszczalnym w postępowaniu sądowym jest kryterium legalności (por. wyroki NSA: z dnia 1 grudnia 2010 r., sygn. akt II OSK 1947/10 i z dnia 23 czerwca 2010 r., sygn. akt II OSK 834/10 oraz prawomocny wyrok WSA w Olsztynie z dnia 16 maja 2008 r., sygn. akt II SA/Ol 180/08).Sąd nie może zastępować organu administracji w działaniach należących do jego kompetencji. Skoro zaś ustalanie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu należy do zadań własnych gminy (art. 4 ust. 1 u.z.p.) wykluczyć należy z zakresu kontroli sądu ocenę celowości poszczególnych ustaleń przyjętych w projekcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Najwięcej miejsca w skardze poświęcono zarzutowi przekroczenia władztwa planistycznego przez organy Gminy Miasto K. poprzez nadmierne i nieproporcjonalne ograniczenie prawa własności skarżącej.

W ocenie Sądu także i ten zarzut nie jest jednak skuteczny w tej sprawie.

Po pierwsze, Sąd podziela pogląd wyrażony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8.04.2010r., sygn. akt II OSK 123/10, iż "w planowaniu przestrzennym uwzględnia się m.in. prawo własności (art. 1 ust. 2 pkt 7 u.z.p.z.), a przy dokonywaniu oceny w tym zakresie m.in. należy uwzględnić to czy skarżąca, zgłaszała wnioski do projektu planu lub na etapie poprzedzającym, czy uczestniczyła w dyskusji publicznej i w innych formach udostępniania wiedzy o projekcie planu (zebrania w sołectwach). W razie braku takich działań właścicieli nieruchomości objętych planem miejscowym lub jego zmianą trudno skutecznie zarzucać organom gminy przekroczenie granic władztwa planistycznego, nie mogą bowiem domniemywać zamierzeń właścicieli tym bardziej, gdy uchwalany plan jest zgodny z postanowieniami studium." W całości rozumiejąc sytuację w jakiej znalazła się skarżąca w niniejszej sprawie w toku postępowania planistycznego, o której wspomina w swoich pismach procesowych np. z 28.10.2014r., to jednak faktem jest, że żaden z właścicieli przedmiotowej działki nie uczestniczył aktywnie w procedurze administracyjnej, która zresztą trwała bardzo długo bo od 27.06.2007r. do 11.09.2013r., a szczególne okoliczności o których wspomina miały miejsce zwłaszcza w 2012r.

Sama treść zaskarżonego planu miejscowego nie neguje zasady ochrony prawa własności. To, że skarżąca chciałaby innego przeznaczenia terenu, na którym znajduje się stanowiąca jej własność kamienica nie oznacza, że przysługujące jej prawom własności zostało w niedopuszczalny sposób naruszone. Ustalone w planie miejscowym przeznaczenie oraz warunki zabudowy i zagospodarowania dla budynku przy ul. [....] nie stanowiły bowiem dowolnych działań organów planistycznych, lecz powstały w wyniku przeprowadzenia pełnego postępowania planistycznego, po uzgodnieniu zasad ochrony obiektów zabytkowych z właściwym wojewódzkim konserwatorem zabytków, który nie zakwestionował sposobu ochrony zabytkowego obiektu przy ul. [....] w K. Nie doszło także do przekroczenia władztwa planistycznego i niedopuszczalną w związku z tym ingerencję w prawo własności skarżącej.

Skarżąca zarzuciła organom planistycznym również naruszenie art. 31 ust. 3, 32 i art. 64 ust. 3 Konstytucji.

Sąd stwierdza, że plan miejscowy niewątpliwie ingeruje w sposób wykonywania prawa własności skarżącej naruszając jej interes prawny. Samo naruszenie interesu prawnego nie może jednak przesadzić o nieważności zaskarżonej uchwały w tej części. Naruszenie interesu prawnego skarżącej nie jest bowiem równoznaczne w tej sprawie z naruszeniem prawa. Uniemożliwienie skarżącej nadbudowy stanowiącej jej walność kamienicy o jedną kondygnację, w realiach niniejszej sprawy, nie wystarcza dla uznania przekroczenia władztwa planistycznego. Istotą planowania przestrzennego jest przeznaczanie nieruchomości na różne cele, wyznaczone w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego i zgodnie z zadaniach gminy. Planowanie przestrzenne wpisane zostało w zakres "władztwa" organów gminy, a to oznacza, że organy gminy mają prawo ingerowanie władczego (a więc i bez zgody właściciela bądź użytkownika wieczystego) w określenie sposobu zagospodarowania terenu. Władztwo planistyczne gminy umożliwia np. ograniczenie zabudowy lub jej eliminowanie, jeżeli cel społeczny (publiczny) tego wymaga. Istnieją instrumenty prawne, które umożliwiają właścicielom rekompensatę w przypadku tego rodzaju ograniczenia, ale samo ograniczenie - jeżeli nie jest dowolne – nie stanowi naruszenia prawa.

Oczywiście nie obowiązuje żadna zasada zawierająca ustawowy prymat celu publicznego nad celami prywatnymi. Tym niemniej w konkretnej sprawie taki prymat celu publicznego może być uznany za dopuszczalny. W ocenie Sądu w tej sprawie prymat celu publicznego (ochrona obiektów zabytkowych wynikająca z potrzeby zachowania dziedzictwa kulturalnego dla przyszłych pokoleń) był uzasadniony.

Stosownie do art. 6 u.p.z.p. wykluczona jest ingerencja w istotę prawa własności, a także nieuzasadnione z punktu widzenia interesu publicznego ograniczenie tego prawa w drodze miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W przedmiotowej sprawie zaskarżona uchwała nie ingeruje w istotę prawa własności skarżącej, mimo, że mocno je ogranicza. Rozważając kwestię naruszenia istoty prawa własności stwierdzić należy, że zaskarżona uchwała stanowi ingerencję w to prawo poprzez jego ograniczenie, ale to ograniczenie było dopuszczalne.

W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego podkreśla się, że do naruszenia istoty prawa własności dochodzi w sytuacji, gdy niemożliwe stanie się wykonywanie wszystkich uprawnień składających się na możliwość korzystania z rzeczy albo wszystkich uprawnień składających się na możliwość rozporządzania rzeczą albo wszystkich uprawnień składających się na możliwość korzystania z rzeczy i rozporządzania nią (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 maja 1999 r., SK 9/98, publ. OTK z 1999 r., nr 4, poz. 78, wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 stycznia 1999 r., P 2/98, publ. OTK z 1999, nr 1, poz. 2). Pozbawienie właściciela części – nawet znacznej – atrybutów korzystania lub (i) rozporządzania rzeczą – nie musi oznaczać ingerencji w istotę jego prawa własności. Nie jest zatem wykluczona sytuacja, w której wyłączenie możliwości zabudowania nieruchomości i zagospodarowania jej przestrzeni nie będzie oznaczało naruszenia istoty prawa własności, chociaż w wielu przypadkach wprowadzenie całkowitego zakazu jakiejkolwiek zabudowy może godzić w istotę prawa własności. W związku z tym powinno być uzasadnione takim interesem publicznym, który równoważyłby dopuszczalność znaczącego zanegowania praw właścicielskich.

Odnosząc to do treści zaskarżonej uchwały należy wskazać, że obszar MW/U.9 to teren, na którym nagromadzone są obiekty zabytkowe. Ze względu na konieczność zapewnienia ochrony obszarowi wpisanemu na listę światowego dziedzictwa UNESCO oraz obszarowi stanowiącemu Pomnik Historii, organ planistyczny przyjął, iż wszystkie działania zmierzające do zmiany w strukturze substancji budowlanej obiektów zabytkowych są dopuszczalne, o ile zostaną zaakceptowane przez [....] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w K. , w ramach prowadzonego postępowania planistycznego. Brak zgody [....] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w K. przesądził o braku możliwości zmienienia ustaleń planistycznych zawartych w projekcie planu. W związku z tym, że strona skarżąca nie brała udziału w postępowaniu planistycznym, w przypadku budynku przy ul. [....] w K. nie analizowano odmiennego sposobu zagospodarowania terenu, poza czynnościami związanymi ze sporządzeniem projektu planu w wyniku rozpatrzenia wniosków złożonych do planu. Nie jest więc zasadny zarzut niczym nie uzasadnionego ograniczania prawa własności skarżącej. Rada Miasta Krakowa miała dostateczne podstawy do uznania, że właśnie objęcie przedmiotowego terenu całkowitą ochroną konserwatorską z ustalonym w planie obowiązkiem zachowania gabarytów, w tym wysokości zabudowy- jest jak najbardziej w tym planie uzasadnione.

Zarzut naruszenia w tej sprawie art. 21 ust. 1 Konstytucji nie jest zasadny, ponieważ zaskarżony w tej sprawie plan miejscowy nie naruszył konstytucyjnej zasady ochrony prawa własności. Skoro ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nakazuje kształtowanie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego sposobu zagospodarowania terenu, tym samym wyznacza także sposób wykonywania prawa własności. Jest to, wbrew stanowisku skarżącej, zgodnie także z art. 140 k.c. który stanowi, że w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą. Owo społeczno-gospodarcze przeznaczenie danego prawa to nie jest wola właściciela lub użytkownika wieczystego co do sposobu wykonywania danego prawa, ale właśnie zapisy planu miejscowego (lub innych aktów ingerujących w prawo własności, np. uchwał ustanawiających parki kulturowe, itd.). Nie można więc wskazywać, że właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu przysługuje jakieś abstrakcyjne (idealistyczne) społeczno-gospodarcze przeznaczenie prawa, a plan miejscowy ma to przeznaczenie kształtować zgodnie z wolą takich osób. Przyjęcie takiego stanowiska pozbawiłoby sens działaniom planistycznym.

Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 64 ust. 3 Konstytucji, zgodnie z którym prawo własności może być ograniczone tylko w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim nie narusza ona istoty prawa własności. To właśnie ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w jej art. 6 ust. 1 wręcz nakazują, aby ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtowały, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości.

Rekapitulując należy wskazać, że organy planistyczne Gminy Miasto K. miały prawo w sposób władczy uregulować takie wykorzystywanie działek, które zostały objęte w tej sprawie skargą. Nie nastąpiło więc ograniczenie istoty prawa własności, a zakres ingerencji w to prawo jest uzasadniony celami publicznymi. Nie naruszono zasady równości, proporcjonalności ani konstytucyjnie chronionego prawa własności. Podkreślić należy, iż wprowadzone zaskarżonym planem ograniczenia nie odnoszą się tylko do budynku skarżącej, lecz do wszystkich obiektów wpisanych do ewidencji zabytków znajdujących się nie tylko w obszarze MW/U.9, lecz w obszarze objętym całym planem. Nie można tu mówić o naruszeniu zasady równości wobec prawa. Ochroną całkowitą w samym obszarze MW/U.9 objętych zostało 14 z 17 obiektów wpisanych do gminnej ewidencji zabytków (4 pozostałe objęto ochroną częściową). Zarówno budynek nr [....] jak i sąsiedni budynek nr [....] (o zbliżonej wysokości) przy ul. [....] w K. objęte zostały ochroną całkowitą o tożsamych zapisach planu. Co więcej wszystkie sąsiednie budynki zabytkowe tworzące pierzeję zabudowy ul. [....] w K. objęte zostały ochroną całkowitą. Jak wskazano wyżej zapis §11 pkt 4 zaskarżonego planu odnosi się do wszystkich obiektów zabytkowych objętych ochroną całkowitą na obszarze planu, nie sposób więc wyeliminować go z obrotu prawnego tylko ze względu na interes indywidualny strony skarżącej. Nie sposób także stwierdzić nieważności tego przepisu tylko w stosunku do budynku przy ul. [....] w K. lub w tym zakresie stwierdzić nieważność części graficznej planu, gdyż przede wszystkim wiązałoby się to z badaniem zasadności objęcia tego obiektu gminą ewidencją zabytków i celowością podjętych przez organ planistyczny rozwiązań w celu jego ochrony – co w kontroli sądowoadministracyjne jest niedopuszczalne. Jedynym kryterium kontroli sądowej jest legalność. Wreszcie w sytuacji stwierdzenia nieważności zapisów planu w stosunku do jednego obiektu, a które są wspólne lub tożsame dla wielu adresatów Sąd doprowadziłby do postawania stanu nierówności wobec prawa innych podmiotów objętych takimi regulacjami.

Kontrola sądu administracyjnego w tym przedmiocie nie mogła dotyczyć oceny celowości czy słuszności dokonywanych w planie miejscowym rozstrzygnięć, lecz ograniczyła się do badania zgodności z prawem podjętej uchwały.

Mając powyższe na uwadze Sąd, działając na podstawie art. 151 P.p.s.a skargę oddalił.