Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Madej (spr.), Sędzia NSA Przemysław Dumana, Sędzia WSA Beata Kozicka, Protokolant Magdalena Strzałkowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 sierpnia 2011 r. sprawy ze skargi A sp. z o. o. w G. na interpretację Ministra Finansów z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych 1) uchyla zaskarżoną interpretację, 2) zasądza od Ministra Finansów na rzecz strony skarżącej kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

1. Wnioskiem z dnia 2 września 2010 r. A Sp. z o.o. w G. (dalej: skarżąca lub spółka) wystąpiła o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej z zakresu podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku dochodowego od osób fizycznych.

1.1.W przedstawionym stanie faktycznym wskazała, iż planuje świadczyć usługi opieki nad osobami starszymi i niepełnosprawnymi. Usługi te miałyby być świadczone na terytorium kraju jak i za granicą, a w ich zakresem objęte byłyby w szczególności:

1) proste czynności pielęgnacyjne, do których należałaby w szczególności pomoc przy ubieraniu i rozbieraniu, pomocy przy kąpieli, czuwanie przy łóżku chorego, pomoc przy transferze z łóżka do toalety, z łóżka do wózka inwalidzkiego itp.

2) czynności o charakterze społecznym, do których w szczególności należałoby towarzyszenie przy spacerach, wizytach towarzyskich, punktach usługowych, dokonywanie zakupów, porządkowanie mieszkania itp.,

3) usługi mające na celu poprawienie kondycji psychofizycznej pacjenta, do których w szczególności należą terapia ruchowo – zajęciowa, rozwiązywanie łamigłówek, itp.

Szczegółowy zakres usług określany byłby - w zależności od potrzeb klienta – w umowie pomiędzy skarżącą a konkretnym klientem.

Powyższe usługi skarżąca miałaby świadczyć przy pomocy swoich pracowników, którzy zostaną zatrudnieniu w oparciu o umowę o pracę. Z uwagi na charakter usług, które skarżąca zamierza wykonywać, jako miejsce pracy pracownika w umowie o pracę ustalony zostanie obszar województwa, w którym dany pracownik ma miejsce swojego zamieszkania. Stosunek pracy, jaki zostanie nawiązany pomiędzy pracownikami a skarżącym będzie pozostawać nienaruszony, niezależnie od tego, czy w danym momencie dany pracownik wykonując obowiązki pracownicze pozostawać będzie w kraju czy też za granicą. Bez znaczenia dla treści stosunku pracy byłyby również długość i częstotliwość wyjazdów pracowników za granicę. Wedle szacunków skarżącej, wykonanie pojedynczej usługi trwać będzie od jednego do trzech miesięcy. Powyższe dotyczyć może również wykonywania usług za granicą, przy czym wyjazd pracownika za granicę może powtórzyć się w ciągu roku kalendarzowego. Ponadto mogą powtarzać się wyjazdy do tego samego klienta (tak w kraju jak i za granicę). W zależności od danej sytuacji skarżąca - jako pracodawca – decydować będzie jaki pracownik, do kogo i z jaką częstotliwością i w jakich przedziałach czasowych będzie jechał w celu wykonania usług. Zgodnie z treścią art. 775 § 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (tekst jednolity: Dz. U. z 1998 r., Nr 21 poz. 94 ze zm.) skarżąca określi w regulaminie pracy, że pracownikom wypłacane są należności z tytułu podróży służbowej na takich zasadach jak wynikają z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługującej pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju i rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługującej pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju. Zatem, za każdy powyżej opisany wyjazd służbowy, podczas którego pracownik przekroczy granicę województwa, w którym znajduje się jego miejsce zamieszkania, będzie on otrzymywał – oprócz ustalonego w umowie wynagrodzenia za pracę – diety należne z tytułu podróży krajowej lub zagranicznej podróży służbowej, jak również zwrot kosztów dojazdów i noclegów potwierdzonych dokumentami (fakturami, rachunkami itp.).

1.2. W oparciu o wyżej przedstawiony stan faktyczny skarżąca sformułowała we wniosku następujące pytania:

1. Czy Spółka postąpi prawidłowo zaliczając do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wypłacone pracownikowi – zgodnie z właściwymi Rozporządzeniami – diety i zwrócone mu udokumentowane koszty podróży i noclegu za odbyte przez niego wyjazdy służbowe poza granicę województwa, w którym znajduje się jego miejsce zamieszkania?

2. Czy wypłacone przez Spółkę pracownikowi – zgodnie z właściwymi Rozporządzeniami diety i zwrócone mu udokumentowane koszty podróży i noclegu za odbyte przez niego wyjazdy służbowe poza granice województwa, w którym się znajduje jego miejsce zamieszkania, są wolne od podatku dochodowego na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 16 lit a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

1.3. Prezentując własne stanowisko w powyższych kwestiach Spółka A udzieliła na powyższe pytania odpowiedzi twierdzącej.

2. Organ interpretacyjny potraktował wniosek strony jako wniosek o udzielenie dwóch odrębnych interpretacji i tak też się do nich odniósł.

2.1. Interpretacją z dnia [...] nr [...], Dyrektor Izby Skarbowej w K., działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 14b § 1 oraz § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej. O.p.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w rozstrzygnięciu stwierdził, że przedstawione przez A sp. z o.o. – stanowisko w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na diety, koszty podróży i noclegi pracowników za odbyte przez nich podróże ( a więc w zakresie pytania pierwszego powyższego wniosku) – jest prawidłowe.

2.2. W uzasadnieniu organ przedstawił obszernie stan prawny, wynikający z ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm., dalej: u.p.d.o.p.), przede wszystkim w art. 15 ust. 1 dot. kosztów uzyskania przychodów, wskazując na zasady i warunki zaliczenia wydatków do takich kosztów. Podkreślił następnie, że do takich kosztów należą wydatki pracownicze, w tym wydatki związane z podróżami służbowymi pracowników. Przytoczył uregulowania zawarte w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jednolity: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. dot. należności za podróże służbowe na obszarze kraju i poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236 poz. 1990 i 1991 ze zm.). Następnie organ podkreślił, że w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., zawierającym katalog wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów, nie zawarto zakazu ani jakiegokolwiek ograniczenia, co do możliwości zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

2.3. W konkluzji powyższych wywodów organ stwierdził, że "o ile w istocie odbywane przez pracowników wyjazdy będą mogły być uznane za podróże służbowe w rozumieniu przepisów prawa pracy (nie będących przedmiotem niniejszej interpretacji), to Spółka postąpi prawidłowo zaliczając do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 updop, wypłacone pracownikom diety, a także zwrócone koszty podróży i noclegu za odbyte przez nich wyjazdy służbowe".

Tym samym organ uzależnił możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na diety, koszty podróży i noclegi pracowników za odbyte przez nich podróże poza granice województwa od uznania, iż wyżej wymienione wydatki poniesione zostały w ramach podróży służbowych w rozumieniu przepisów prawa pracy.

3. Pismem z dnia 28 grudnia 2010 r. skarżąca wezwała Dyrektora Izby Skarbowej do usunięcia naruszenia prawa polegającego na:

1) uznaniu, iż skarżąca prawidłowo zalicza do kosztów podatkowych wypłacone należności z tyt. odbywanych przez jej pracowników podróży, o ile w istocie odbywane przez pracowników wyjazdy będą mogły być uznane za podróże służbowe w rozumieniu prawa pracy (nie będących – zdaniem organu - przedmiotem regulacji organu podatkowego), czyli niepoddaniu analizie wszystkich regulacji prawnych mających wpływ na zakres opodatkowania;

2) uzależnieniu możliwości zaliczenia wydatków związanych z wyjazdami pracowników do kosztów podatkowych od uznania, że wyjazdy te są podróżami służbowymi w rozumieniu przepisów prawa pracy.

4. Pismem z dnia 2 lutego 2011 r. Minister Finansów udzielił odpowiedzi na wezwanie skarżącej spółki do usunięcia naruszenia prawa, w którym stwierdził brak podstaw do zmiany stanowiska zajętego w przedmiotowej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Zdaniem organu upoważnienie do wydania interpretacji obejmuje bowiem wyłącznie przepisy prawa podatkowego, a zatem nie jest on uprawniony do interpretacji przepisów Kodeksu pracy.

5. Na powyższą interpretację pełnomocnik Spółki A wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.

5.1. W skardze zarzucono:

- naruszenie art. 14b § 1 w zw. z art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa poprzez niepoddanie analizie wszystkich regulacji prawnych mających wpływ na zakres opodatkowania i w konsekwencji udzielenie odpowiedzi warunkowej – czyli uznanie, iż spółka prawidłowo zalicza do kosztów podatkowych wypłacone należności z tytułu odbywanych przez jej pracowników podróży, o ile w istocie odbywane przez pracowników wyjazdy będą mogły być uznane za podróże służbowe w rozumieniu przepisów prawa pracy,

- naruszenie art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez wydanie interpretacji indywidualnej, która nie uwzględnia orzecznictwa sądów administracyjnych, a tym samym prowadzenie postępowania w sposób niebudzący zaufania do organu podatkowego,

- naruszenie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. poprzez uzależnienie możliwości zaliczenia wydatków związanych z wyjazdami pracowników do kosztów podatkowych od uznania, że wyjazdy te są podróżami służbowymi w rozumieniu przepisów prawa pracy.

5.2. W oparciu o podniesione zarzuty, pełnomocnik wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji i "potwierdzenie prawidłowości stanowiska przedstawionego przez A Sp. z o.o. we wniosku o wydanie wiążącej interpretacji indywidualnej z zakresu prawa podatkowego".

5.3. W uzasadnieniu skargi pełnomocnik strony skarżącej wskazał przede wszystkim, że organ interpretacyjny nie dokonał kwalifikacji prawnej opisanego we wniosku stanu faktycznego, a powinien to uczynić, by odpowiedzieć na pytanie, czy wyjazdy pracowników, opisane w stanie faktycznym, należy kwalifikować jako podróże służbowe czy nie, skoro konsekwencje podatkowe zależą od tej kwalifikacji. Taki cel przyświecał wnioskodawcy, który jednak nie otrzymał na swe pytanie wyczerpującej i jednoznacznej odpowiedzi. W skardze podkreślono, że stało się tak w wyniku błędnego zinterpretowania pojęcia prawa podatkowego, a w zasadzie – przyjęcia jego wąskiego znaczenia, podczas gdy – zdaniem strony skarżącej – "przepisy ustaw podatkowych" obejmują wszystkie przepisy, które są niezbędne do jednoznacznej oceny zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę. Przyjmując wąską wykładnię przepisów prawa podatkowego organ w niniejszej sprawie udzielił stronie odpowiedzi, że wydatki poniesione na podróże służbowe pracowników są kosztami uzyskania przychodów, co było dla niej oczywiste i o co nie pytała. Nie rozwiał natomiast wątpliwości, stanowiących istotę wniosku. W dalszym wywodzie skargi powołano się na wyroki: NSA z dnia 4 listopada 2010 r. sygn. akt II FSK 1019/09 oraz WSA w Warszawie z dnia 21 listopada 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 1737/07, w których zaprezentowane zostało stanowisko zbieżne z powyższym twierdzeniem strony skarżącej.

Uzasadniając zarzut nieuwzględnienia w procesie udzielania interpretacji orzecznictwa sądów administracyjnych, w tym zwłaszcza nieodniesienie się do orzeczeń wskazanych przez stronę we wniosku o interpretację, pełnomocnik wskazał, że wprawdzie wyroki sądu wiążą tylko w sprawie, w której zostały wydane, ale z art. 14e O.p. można wyprowadzić wniosek, że uwzględnienie orzecznictwa sądów nie tylko uprawnia Ministra Finansów do zmiany interpretacji indywidualnej lub ogólnej, ale także powinno być elementem oceny przy wydaniu takiej interpretacji.

Pełnomocnik skarżącej wskazał ponadto, że udzielając interpretacji wyrażającej pogląd, że koszty związane z wyjazdami pracowników mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tylko wówczas, gdy wyjazdy te odbywają się w ramach podróży służbowych, organ nie dokonał analizy, czy w przypadku gdy nie będą to podróże służbowe w rozumieniu prawa pracy, wydatki poniesione w związku z takimi wyjazdami w ogóle nie mogą stanowić kosztów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. mimo ich poniesienia w celu uzyskania przychodu.

6. Pismem z dnia 7 kwietnia 2011 r. organ złożył odpowiedź na skargę, w której wniósł o jej oddalenie, ponownie powołując się na argument, że organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania interpretacji przepisów wykraczający poza prawo podatkowe, w rozumieniu art. 3 pkt 2 oraz art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest uzasadniona.

7. Przypominając stan prawny dot. udzielania interpretacji należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej: O.p.) "minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego". Zgodnie natomiast z brzmieniem art. 14c § 1 O.p. "interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie". Z kolei art. 14k O.p. reguluje gwarancje dla podatnika, który zastosował się do udzielonej mu interpretacji.

Z powyższych uregulować wynika, ze instytucja indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego ma na celu jednoznaczne przedstawienie wnioskodawcy skutków i konsekwencji prawno-podatkowych jego działań lub podejmowanych czynności w zakreślonym stanie faktycznym przedstawionym we wniosku o jej udzielenie, w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego. Zatem, w wyniku udzielenia indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, wnioskodawca winien uzyskać bezwarunkowe, jednoznaczne stanowisko Ministra właściwego do spraw finansów publicznych, co do obowiązków wynikających z czynności podejmowanych lub tych które mają zostać podjęte w przyszłości w przedstawionym stanie faktycznym.

8. Zdaniem Sądu, zaskarżona interpretacja nie udziela jednoznacznego wyjaśnienia przepisów prawa podatkowego, jako że uzależnia powstanie skutków prawno-podatkowych od nierozstrzygniętego przez organ w treści tejże interpretacji zagadnienia kwalifikacji wyjazdów pracowników, jako podróży służbowych w świetle Kodeksu pracy oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługującej pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju i rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługującej pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju. Niedokonanie zatem kwalifikacji okoliczności, celów, zadań wynikających z podróży pracownika jako podróży służbowej w rozumieniu przepisów powyższych aktów prawnych, nadaje zaskarżonej interpretacji indywidualnej charakter warunkowy, a co za tym idzie jej treść nie daje wnioskodawcy pewności co do skutków prawno-podatkowych podjęcia działalności gospodarczej w przedstawionym we wniosku zakresie.

Zawężanie lub pomijanie niektórych aspektów stanu faktycznego, przedstawionych we wniosku o udzielenie indywidualnej interpretacji, wyłącznie w oparciu o definicję legalną przepisów prawa podatkowego, zawartą w art. 3 pkt 2 w zw. z art. 3 pkt 1 O.p., przez które to przepisy organ rozumie ściśle przepisy prawa bezpośrednio nakładające na pewne kategorie podmiotów obowiązku świadczenia na rzecz państwa, jest nieuprawnione. Po pierwsze – jest to sprzeczne z celem wprowadzenia przez ustawodawcę instytucji interpretacji indywidualnej, którym – jak już wspomniano – jest pewność co do konsekwencji podjętych lub zamierzonych przez wnioskodawcę działań w ramach obowiązujących przepisów prawa podatkowego. Po drugie - przepisy prawa podatkowego jakkolwiek stanowią autonomiczną dziedzinę prawa, to jednak nie są całkowicie odrębne, niezależne i niepowiązane z innymi dziedzinami systemu prawnego, a wręcz przeciwnie, wraz z przepisami innych gałęzi prawa stanowią część jednego porządku prawnego obowiązującego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zważyć bowiem należy, iż wiele przepisów podatkowych uzależnia powstanie zobowiązań podatkowych, czy wysokość tych zobowiązań od zdarzeń czy czynności prawnych uregulowanych bądź zdefiniowanych w przepisach nie będących przepisami prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 w zw. z art. 3 pkt 1 O.p. Są to m. in. przepisy prawa cywilnego, budowlanego lub handlowego. Można wskazać cały szereg przykładów takich przepisów, w poszczególnych ustawach podatkowych, odwołujących się wprost do instytucji prawa cywilnego czy innych gałęzi prawa.

Tak więc, mimo że konsekwencje podatkowe wynikają wyłącznie z przepisów prawa podatkowego, jednakże przepisy te znajdą w wielu przypadkach zastosowanie wyłącznie po spełnieniu przesłanek określonych dla danej czynności lub zdarzenia w przepisach innych gałęzi prawa. Wypełnienie przesłanek wynikających z innych przepisów prawa aniżeli przepisy podatkowe, stanowi nieraz podstawę dla dokonywania analizy konkretnych przepisów podatkowych, jako że przepisy inne aniżeli przepisy aktów prawnych o charakterze podatkowym stanowią warunek sine qua non ich zastosowania, a co za tym idzie ustalenia konsekwencji podatkowych dla danego podmiotu.

Prezentując powyższe stanowisko Sąd w pełni podziela poglądy zaprezentowane w wyroku NSA z dnia 4 listopada 2010 r. sygn. akt II FSK 1019/09 (LEX nr 611450) i WSA w Warszawie z dnia 21 listopada 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 1757/07 (LEX nr 40479).

Warto w tym miejscu także podkreślić, że organy podatkowe w toku postępowania podatkowego (wymiarowego), dokonując wykładni przepisów materialnego prawa podatkowego i ich stosowania, odwołują się do instytucji prawnych z innych dziedzin, oceniając ich zastosowanie do określonego stanu podatkowo-prawnego. Zatem, w przypadku gdyby przedmiotem sprawy była ocena prawidłowości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wyjazdy służbowe pracowników (w warunkach opisanych we wniosku o interpretację), organ podatkowy dokonywałby takiej oceny w oparciu m. in. o przepisy Prawa pracy. Uchylenie się od takiej oceny na etapie postępowania interpretacyjnego i udzielnie interpretacji "wariantowej", nie może być zatem uznane za prawidłowe.

Konkludując, trzeba stwierdzić, że przyjęcie jakoby upoważnienie do wydania interpretacji indywidualnej, jak również sam jej zakres mogły dotyczyć wyłącznie przepisów prawa podatkowego w rozumieniu Ordynacji podatkowej, niweczyłby cel wprowadzenia tejże instytucji i funkcję jaką ma pełnić. Stąd też, organ przy wydawaniu zaskarżonej interpretacji winien dokonać analizy stanu faktycznego również przez pryzmat spełnienia przesłanek określonych w przepisach z innego zakresu aniżeli przepisy prawa podatkowego, albowiem od nich uzależniona jest możliwość kwalifikacji wskazanych we wniosku o jej udzielenie wydatków, do kosztów uzyskania przychodu.

Mając na uwadze powyższe Sądu uznał zarzut naruszenia przepisów art. 14 b § 1 oraz art. 14 c § 1 ustawy O.p. za uzasadniony.

9. Odnosząc się z kolei do zarzutu naruszenia art. 121 § 1 O.p. Sąd zważył, iż zgodnie z art. 170 w zw. z art. 171 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi prawomocne wyroki sądów administracyjnych wiążą strony danego postępowania, sąd który je wydał, inne sądy i organy, lecz jedynie co do przedmiotu rozstrzygnięcia, w którym został on wydany. Zatem, nie mają one charakteru wiążącego tak dla sądów administracyjnych jak i organów podatkowych w przypadku rozpoznawania innych spraw i to pomimo możliwego podobieństwa zaistniałych stanów faktycznych. Jednakże, jak słusznie podniesiono w skardze, art. 14e O.p. wskazujący na potrzebę kierowania się w procesie oceniania przez Ministra Finansów (z urzędu) poprawności wydanych interpretacji między innymi orzecznictwem sądów, stanowi także wskazówkę do dokonywania wykładni prawa z uwzględnieniem tego orzecznictwa także przy udzielaniu interpretacji. W szczególności istotnym dla realizacji zasady zaufania, określonej w art. 121 § 1 O.p. jest ustosunkowanie się przez organ w uzasadnieniu interpretacji do orzeczeń, na które strona powołała się we wniosku o interpretację. Nie oznacza to obowiązku uwzględnienia takich wyroków sądów administracyjnych, ale jedynie wymóg odniesienia się do ich argumentacji.

W niniejszej sprawie organ uznał za niecelowe jakiekolwiek odniesienie się do orzeczeń sądów administracyjnych, co uznać wypada za naruszenie art. 121 § 1 O.p., nie mniej Sąd uznał, że naruszenie to nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy, albowiem wyroki wskazane w treści uzasadnienia wniosku strony (sygn. akt FSK 2175/04, II FSK 1619/06, II FSK 943/06, I SA/Lu 797/06 i I SA/Go 549/09) dotyczyły zupełnie innego zagadnienia, a mianowicie wyjazdów służbowych przedsiębiorcy, a nie pracowników.

9. W zakresie zarzutu naruszenia art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. Sąd zważył, iż pytanie przedstawione przez skarżącego w treści wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej odnosiło się do kwestii przeniesienia koszów podróży pracownika będącej podróżą służbową w rozumieniu Prawa pracy i aktów wykonawczych, na możliwość zaliczenia tychże kosztów przez skarżącego do kosztów uzyskania przychodu w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zadane pytanie nie odnosiło się zatem w ogólności do kwalifikacji kosztów podróży pracowników jako takich, a jedynie w zakresie wpływu tychże kosztów na możliwość ich zaliczenia w koszty uzyskania przychodu w przypadku ich kwalifikacji jako podróże służbowe.

Z tych względów uznać należy, że organ nie miał obowiązku dokonywania kwalifikacji kosztów podróży pracowników przy założeniu, iż nie stanowią one podróży służbowej w świetle przepisów aktów wykonawczych lecz jakąkolwiek inną podróż pozostającą w związku ze stosunkiem pracy.

Ponadto trzeba podkreślić, iż zgodnie z art. art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja indywidualna winna zawierać ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Stąd też, skoro skarżący w swym stanowisku zajętym we wniosku jako kluczowe uznawał kwalifikację podróży pracownika jako podróży służbowej i od tej kwalifikacji uzależniał możliwość zaliczenia tychże kosztów do kosztów uzyskania przychodów, to obowiązkiem organu było dokonanie oceny tegoż stanowiska w aspekcie kwalifikacji przedstawionych celów podróży pracowników jako podróży służbowych w świetle powołanych aktów wykonawczych.

Mając na względzie, iż organ podatkowy związany jest treścią pytania postawionego w złożonym wniosku, jak również zakreślonym w nim stanem faktycznym, zarzut naruszenia art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym jest nieuzasadniony.

Mając na uwadze powyższe ustalenia, Sąd uznał, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa materialnego i przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ winien kierować się poglądem prawnym, sformułowanym w konkluzji pkt. 7 uzasadnienia wyroku. O uchyleniu zaskarżonej interpretacji orzeczono na podstawie art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (DZ. U. Nr 153, poz. 1271 ze zm.), a o zasądzeniu kosztów postępowania (na które składa się wpis sądowy, koszty zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej za pełnomocnictwo) – na podstawie art. 200 P.p.s.a. i § 3 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 stycznia 2011 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz szczegółowych zasad ponoszenia kosztów pomocy prawnej udzielonej przez doradcę podatkowego z urzędu (Dz. U. Nr 31, poz. 153).