Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jacek Brolik, Sędzia NSA Stefan Babiarz (sprawozdawca), Sędzia NSA Beata Cieloch, Protokolant Maja Fabrowska, po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach działającego z upoważnienia Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 10 sierpnia 2011 r. sygn. akt I SA/Gl 271/11 w sprawie ze skargi C. sp. z o.o. z siedzibą w G. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 8 grudnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach działającego z upoważnienia Ministra Finansów na C. sp. z o.o. z siedzibą w G. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

1. Wyrokiem z dnia 10 sierpnia 2011 r., I SA/Gl 271/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił zaskarżoną przez spółkę C. sp. z o.o.

z siedzibą w G. (zwaną dalej spółką lub skarżącą) interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 8 grudnia 2011 r.

w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych.

2. Ze stanu sprawy przyjętego przez sąd pierwszej instancji wynikało, że we wniosku spółka wskazała, iż planuje świadczyć usługi opieki nad osobami starszymi

i niepełnosprawnymi. Usługi te miałyby być świadczone na terytorium kraju jak i za granicą, a w ich zakresem objęte byłyby w szczególności:

1) proste czynności pielęgnacyjne, do których należałaby w szczególności pomoc przy ubieraniu i rozbieraniu, pomocy przy kąpieli, czuwanie przy łóżku chorego, pomoc przy transferze z łóżka do toalety, z łóżka do wózka inwalidzkiego, itp.,

2) czynności o charakterze społecznym, do których w szczególności należałoby towarzyszenie przy spacerach, wizytach towarzyskich, w punktach usługowych, dokonywanie zakupów, porządkowanie mieszkania itp.,

3) usługi mające na celu poprawienie kondycji psychofizycznej pacjenta, do których w szczególności należą terapia ruchowo – zajęciowa, rozwiązywanie łamigłówek, itp.

Szczegółowy zakres usług określany byłby - w zależności od potrzeb klienta – w umowie pomiędzy spółką, a konkretnym klientem. Powyższe usługi spółka miałaby świadczyć przy pomocy swoich pracowników, którzy zostaliby zatrudnieniu w oparciu o umowę o pracę. Z uwagi na charakter usług, które spółka zamierza wykonywać, jako miejsce pracy pracownika w umowie o pracę ustalony zostanie obszar województwa, w którym dany pracownik ma miejsce swojego zamieszkania. Stosunek pracy, jaki zostanie nawiązany pomiędzy pracownikami a spółką będzie pozostawać nienaruszony, niezależnie od tego, czy w danym momencie dany pracownik wykonując obowiązki pracownicze pozostawać będzie w kraju, czy za granicą. Bez znaczenia dla treści stosunku pracy byłyby również długość

i częstotliwość wyjazdów pracowników za granicę. Wedle szacunków skarżącej, wykonanie pojedynczej usługi trwać będzie od jednego do trzech miesięcy. Powyższe dotyczyć może również wykonywania usług za granicą, przy czym wyjazd pracownika za granicę może powtórzyć się w ciągu roku kalendarzowego. Ponadto mogą powtarzać się wyjazdy do tego samego klienta (tak w kraju jak i za granicę). W zależności od danej sytuacji spółka - jako pracodawca – decydować będzie jaki pracownik, do kogo i z jaką częstotliwością i w jakich przedziałach czasowych będzie jechał w celu wykonania usług. Zgodnie z treścią art. 775 § 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), zwanej dalej: k.p., spółka określi w regulaminie pracy, że pracownikom wypłacane są należności z tytułu podróży służbowej na takich zasadach jak wynikają z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługującej pracownikowi zatrudnionemu

w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz.U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1990) i rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługującej pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. z dnia 30 grudnia 2002 r. Nr 236, poz. 1991). Zatem za każdy powyżej opisany wyjazd służbowy, podczas którego pracownik przekroczy granicę województwa, w którym znajduje się jego miejsce zamieszkania, będzie on otrzymywał – oprócz ustalonego w umowie wynagrodzenia za pracę – diety należne z tytułu podróży krajowej lub zagranicznej podróży służbowej, jak również zwrot kosztów dojazdów i noclegów potwierdzonych dokumentami (fakturami, rachunkami itp.).

W oparciu o wyżej przedstawiony stan faktyczny spółka sformułowała we wniosku następujące pytania:

1. Czy postąpi prawidłowo, zaliczając do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654), zwanej dalej: u.p.d.o.p., wypłacone pracownikowi – zgodnie z właściwymi rozporządzeniami – diety i zwrócone mu udokumentowane koszty podróży i noclegu za odbyte przez niego wyjazdy służbowe poza granicę województwa, w którym znajduje się jego miejsce zamieszkania?

2. Czy wypłacone przez spółkę pracownikowi – zgodnie z właściwymi rozporządzeniami diety i zwrócone mu udokumentowane koszty podróży i noclegu za odbyte przez niego wyjazdy służbowe poza granice województwa, w którym się znajduje jego miejsce zamieszkania, są wolne od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), zwanej dalej u.p.d.o.f.?

Prezentując własne stanowisko w powyższych kwestiach spółka udzieliła na powyższe pytania odpowiedzi twierdzącej.

3. Organ interpretacyjny potraktował wniosek spółki jako wniosek o udzielenie dwóch odrębnych interpretacji i tak też się do nich odniósł. Organ stwierdził, że przedstawione przez spółkę stanowisko w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na diety, koszty podróży i noclegi pracowników za odbyte przez nich podróże (a więc w zakresie pytania pierwszego powyższego wniosku) – było prawidłowe. Podkreślił, że w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., zawierającym katalog wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów - nie zawarto jakiegokolwiek ograniczenia co do możliwości zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów. W konkluzji organ stwierdził, że "o ile w istocie odbywane przez pracowników wyjazdy będą mogły być uznane za podróże służbowe w rozumieniu przepisów prawa pracy (nie będących przedmiotem niniejszej interpretacji), to spółka postąpi prawidłowo, zaliczając do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. wypłacone pracownikom diety, a także zwrócone koszty podróży i noclegu za odbyte przez nich wyjazdy służbowe". Tym samym organ uzależnił możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na diety, koszty podróży i noclegi pracowników za odbyte przez nich podróże poza granice województwa od uznania, iż wyżej wymienione wydatki poniesione zostały w ramach podróży służbowych w rozumieniu przepisów prawa pracy.

Pismem z dnia 28 grudnia 2010 r. spółka wezwała organ do usunięcia naruszenia prawa polegającego m.in. na uzależnieniu możliwości zaliczenia wydatków związanych z wyjazdami pracowników do kosztów podatkowych od uznania, że wyjazdy te są podróżami służbowymi w rozumieniu przepisów prawa pracy.

W odpowiedzi organ podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

4. Na powyższą interpretację spółka wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, zarzucając jej naruszenie:

- art. 14b) § 1 w związku z art. 14c) § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zwanej dalej: ord. pod., poprzez niepoddanie analizie wszystkich regulacji prawnych mających wpływ na zakres opodatkowania i w konsekwencji udzielenie odpowiedzi warunkowej – czyli uznanie, że spółka prawidłowo zalicza do kosztów podatkowych wypłacone należności z tytułu odbywanych przez jej pracowników podróży, o ile w istocie odbywane przez pracowników wyjazdy będą mogły być uznane za podróże służbowe w rozumieniu przepisów prawa pracy,

- art. 121 § 1 ord. pod., poprzez wydanie interpretacji indywidualnej, która nie uwzględniała orzecznictwa sądów administracyjnych, a tym samym prowadzenie postępowania w sposób niebudzący zaufania do organu podatkowego,

- art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., poprzez uzależnienie możliwości zaliczenia wydatków związanych z wyjazdami pracowników do kosztów podatkowych od uznania, że wyjazdy te są podróżami służbowymi w rozumieniu przepisów prawa pracy.

W uzasadnieniu wskazała, że organ interpretacyjny nie dokonał kwalifikacji prawnej opisanego we wniosku stanu faktycznego, a powinien był to uczynić, by odpowiedzieć na pytanie, czy wyjazdy pracowników, opisane w stanie faktycznym, należy kwalifikować jako podróże służbowe czy nie, skoro konsekwencje podatkowe zależą od tej kwalifikacji. Stało się tak w wyniku błędnego zinterpretowania pojęcia prawa podatkowego, a w zasadzie – przyjęcia jego wąskiego znaczenia, podczas gdy – zdaniem spółki – przepisy ustaw podatkowych obejmują wszystkie przepisy, które są niezbędne do jednoznacznej oceny zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku. Przyjmując wąską wykładnię przepisów prawa podatkowego organ w niniejszej sprawie udzielił odpowiedzi, że wydatki poniesione na podróże służbowe pracowników są kosztami uzyskania przychodów, co było oczywiste i dlatego spółka o to nie pytała. Organ nie rozwiał natomiast wątpliwości, stanowiących istotę wniosku.

Uzasadniając zarzut nieuwzględnienia w procesie udzielania interpretacji orzecznictwa sądów administracyjnych - w tym zwłaszcza nieodniesienie się do orzeczeń wskazanych we wniosku o interpretację - spółka podniosła, że wprawdzie wyroki sądu wiążą tylko w sprawie, w której zostały wydane, ale z art. 14e) ord. pod. można wyprowadzić wniosek, iż uwzględnienie orzecznictwa sądów nie tylko uprawnia organ do zmiany interpretacji, ale także powinno być elementem oceny przy wydaniu takiej interpretacji.

Pismem z dnia 7 kwietnia 2011 r. organ złożył odpowiedź na skargę, w której wniósł o jej oddalenie, ponownie wskazując, że organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania interpretacji przepisów wykraczający poza prawo podatkowe, w rozumieniu art. 3 pkt 2 oraz art. 3 pkt 1 ord. pod.

5. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uwzględniając skargę

i uchylając interpretację wskazał, że zaskarżona interpretacja nie udzielała jednoznacznego wyjaśnienia przepisów prawa podatkowego, jako że uzależniała powstanie skutków prawno-podatkowych od nierozstrzygniętego przez organ w treści tejże interpretacji zagadnienia kwalifikacji wyjazdów pracowników, jako podróży służbowych. Niedokonanie kwalifikacji okoliczności, celów, zadań wynikających

z podróży pracownika jako podróży służbowej nadawało zaskarżonej interpretacji indywidualnej charakter warunkowy, a co za tym idzie jej treść nie dawała spółce pewności co do skutków prawno-podatkowych podjęcia działalności gospodarczej

w przedstawionym we wniosku zakresie. Sąd podkreślił, że co prawda konsekwencje podatkowe wynikają wyłącznie z przepisów prawa podatkowego, jednakże przepisy te znajdują w wielu przypadkach zastosowanie wyłącznie po spełnieniu przesłanek określonych dla danej czynności lub zdarzenia w przepisach innych gałęzi prawa. Wypełnienie przesłanek wynikających z innych przepisów prawa aniżeli przepisy podatkowe stanowi nieraz podstawę dla dokonywania analizy konkretnych przepisów podatkowych, jako że przepisy inne aniżeli przepisy aktów prawnych o charakterze podatkowym stanowią warunek sine qua non ich zastosowania, a co za tym idzie - ustalenia konsekwencji podatkowych dla danego podmiotu (por. wyrok NSA z dnia 4 listopada 2010 r., II FSK 1019/19). Zwrócił uwagę, że przyjęcie jakoby upoważnienie do wydania interpretacji indywidualnej - jak również sam jej zakres - mogły dotyczyć wyłącznie przepisów prawa podatkowego

w rozumieniu ord. pod. - niweczyłby cel wprowadzenia tejże instytucji i funkcję jaką ma pełnić. Wskazał, że organ przy wydawaniu zaskarżonej interpretacji winien był dokonać analizy stanu faktycznego również przez pryzmat spełnienia przesłanek określonych w przepisach z innego zakresu aniżeli przepisy prawa podatkowego, albowiem od nich uzależniona była możliwość kwalifikacji wskazanych we wniosku wydatków do kosztów uzyskania przychodu.

Sąd pierwszej instancji zwrócił uwagę również, że istotnym dla realizacji zasady zaufania, określonej w art. 121 § 1 ord. pod. było ustosunkowanie się przez organ w uzasadnieniu interpretacji do orzeczeń, na które spółka powołała się we wniosku o interpretację. Nie oznaczało to obowiązku uwzględnienia takich wyroków sądów administracyjnych, ale jedynie wymóg odniesienia się do ich argumentacji. Organ uznał za niecelowe jakiekolwiek odniesienie się do orzeczeń sądów administracyjnych, co stanowiło naruszenie art. 121 § 1 ord. pod., jednak sąd wskazał, iż naruszenie to nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy, gdyż powołane wyroki dotyczyły zupełnie innego zagadnienia, a mianowicie wyjazdów służbowych przedsiębiorcy - a nie pracowników. Sąd podkreślił, że zgodnie z art. art. 14c) § 1 ord. pod. - interpretacja indywidualna winna zawierać ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Skoro spółka w swym stanowisku zajętym we wniosku jako kluczowe uznawała kwalifikację podróży pracownika jako podróży służbowej i od tej kwalifikacji uzależniał możliwość zaliczenia tychże kosztów do kosztów uzyskania przychodów - to obowiązkiem organu było dokonanie oceny tego stanowiska w aspekcie kwalifikacji przedstawionych celów podróży pracowników jako podróży służbowych w świetle powołanych aktów wykonawczych.

6. Powyższy wyrok Dyrektor Izby Skarbowej zaskarżył w całości skargą kasacyjną, zarzucając mu naruszenie:

- art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), zwanej dalej: p.u.s.a., art. 3 § 1 i 2 pkt 4 a), art. 141 § 4 i art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej: p.p.s.a. w związku z art. 14 b) § 1, 14 c) § 1 ord. pod. oraz art. 121 § 1 ord. pod., poprzez uznanie, że zaskarżona interpretacja nie zawierała należytego uzasadnienia prawnego, w tym nie zawierała interpretacji przepisów prawa pracy w zakresie żądanym we wniosku o udzielenie interpretacji, podczas gdy zdaniem organu zaskarżona interpretacja zawierała należyte uzasadnienie, a w szczególności organ nie miał obowiązku udzielania interpretacji przepisów prawa pracy ani rozstrzygania o kwalifikacji prawnej określonych stanów faktycznych na gruncie tego prawa.

Mając na uwadze powyższe organ wniósł o:

- uchylenie w całości na zasadzie art. 185 § 1 p.p.s.a. zaskarżonego wyroku

i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji,

- zasądzenie na rzecz od spółki na podstawie art. 203 pkt 2 p.p.s.a. kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną spółka podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko, wniosła o oddalenie skargi kasacyjnej oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw i dlatego podlega oddaleniu.

7. Przedmiotem sporu prawnego wynikającego z ocenionego przez sąd pierwszej instancji postępowania o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego było stosowanie i wykładnia regulacji prawnej art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) u.p.d.o.f., które miały znaczenie dla zainteresowanego jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych. Zgodnie z przywołanym przepisem art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) u.p.d.o.f. – wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika.

W zaskarżonej interpretacji organ ocenił, że jeżeli w opisanym we wniosku

zdarzeniu przyszłym będzie miała miejsce podróż służbowa - to diety i kwoty należności wypłacone pracownikom związane z tą podróżą podlegać będą zwolnieniu podatkowemu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f. Podatkowy organ interpretacyjny odmówił jednocześnie wyjaśnienia pojęć "podróż służbowa" oraz "należności przysługujące pracownikom za czas podróży służbowej", argumentując, że należą one do obszaru prawa pracy - a więc nie mogą stanowić przedmiotu interpretacji prawa podatkowego. Zdaniem organu interpretacje podatkowe dotyczyć mogą wyłącznie przepisów prawa podatkowego - nie zaś regulacji innych dziedzin prawa, w tym prawa pracy. Zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną - unormowania prawa pracy nie obejmują przepisów prawa podatkowego,

a więc podatkowy organ interpretacyjny nie jest upoważniony do wydawania w tym zakresie interpretacji na podstawie art. 14 b) § 1 ord. pod.

8. W przedstawionym stanie sprawy należy podnieść, że jeżeli przedmiotem indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 14 b) § 1 ord. pod. jest regulacja prawa podatkowego, która odwołuje się do przepisów prawa pracy - ocena możliwości stosowania i wykładnia interpretowanej normy podatkowej przepisy te powinna uwzględniać i obejmować.

Na podstawie art. 14 b) § 1 ord. pod. Minister Finansów oraz inne uprawnione podatkowe organy interpretacyjne wydają indywidualne interpretacje przepisów prawa podatkowego. Zgodnie z art. 3 pkt 2 ord. pod., ilekroć w ustawie mowa jest

o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów

o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz innych ratyfikowanych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych. Na podstawie art. 3 pkt 1 ord. pod. natomiast, ustawy podatkowe - o których mowa w punkcie poprzedzającym - to ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników

i inkasentów, a także ich następców prawnych i osób trzecich.

Przedmiotem interpretacji przepisów prawa podatkowego są materialnoprawne regulacje tego prawa. Jeżeli pojęcia z przepisów prawnych innych dziedzin prawa zostały uwzględnione, wykorzystane w określonych unormowaniach prawa podatkowego, które się do nich bezpośrednio lub w sposób dorozumiany odwołują - to i tak do zobowiązań podatkowych zastosowanie znajdują normy prawa podatkowego, a nie współtworzące je tylko pojęcia z pozostałych gałęzi prawa zaczerpnięte. Norma prawnopodatkowa będzie wówczas jednak zbudowana nie tylko z określonych przepisów ustawy podatkowej, ale i z regulacji prawnych innych dziedzin prawa. Jeśli więc, na przykład, przedmiotem rozważenia oraz interpretacyjnego sporu prawnego jest zagadnienie opodatkowania z tytułu udziału

w zyskach osoby prawnej - zastosowanie mieć będzie niewątpliwie właściwa norma ustawy o odpowiednim podatku dochodowym, z tym, że dla określenia pojęć "osoba prawna" i "dywidenda" - niezbędna będzie także wiedza wynikająca z przepisów prawa cywilnego i handlowego. Interpretacji w rozumieniu rozdziału 1a) działu II ord. pod. podlegać będą wszystkie przepisy konkretną normę podatkową tworzące, w tym przepisy niepodatkowe, ocena możliwości stosowania i wykładnia, których są niezbędne dla zinterpretowania normy prawnopodatkowej. Wydanie interpretacji dotyczącej wyłącznie przepisów innych, niż podatkowe - które nie tworzą rozważanej normy podatkowej - będzie natomiast nieprawidłowe, to znaczy nie będzie stanowiło interpretacji prawa podatkowego (por. J. Brolik, Ogólne oraz indywidualne interpretacje przepisów prawa podatkowego, Warszawa 2013 r., str. 49; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 listopada 2012 r., II FSK 1193/11, http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

9. W rozpoznanej sprawie we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego zainteresowany dochodził interpretacji unormowania wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) u.p.d.o.f. Wymieniona regulacja prawna stanowi niewątpliwie przepis materialnego prawa podatkowego. Prawodawca podatkowy posługuje się w nim jednak między innymi terminami: "podróż służbowa" oraz "dieta i inne należności", które nie zostały unormowane w prawie podatkowym

i odnoszą się do pojęć z obszaru prawa pracy. Zaniechanie wyjaśnienia tych pojęć na podstawie obowiązującego prawa - nawet jeżeli nie byłoby nim prawo podatkowe - uniemożliwia uzasadnione wskazanie i określenie przedmiotu zwolnienia podatkowego z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) u.p.d.o.f., a tym samym nie przekazuje informacji o możliwości zastosowania normy prawa podatkowego, co - obok wykładni prawa - stanowi przedmiot interpretacji przepisów prawa podatkowego w rozumieniu ord. pod. Wykładnia pojęć podróży służbowej oraz diet i należności pracownika za czas podróży służbowej niezbędne było: dla odpowiedzi na pytanie przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji prawa podatkowego, dla oceny zaprezentowanego w nim stanowiska zainteresowanego lub też dla wskazania prawidłowego postępowania, o których mowa jest jednoznacznie w art. 14 c) ord. pod. Z tych powodów zarzuty kasacyjne wskazujące na naruszenie przez sąd pierwszej instancji przepisów art. 14 b) § 1 i art. 14 c) § 1 ord. pod. należało uznać za niezasadne. Nietrafny jest również zarzut naruszenia art. 121 § ord. pod., ponieważ - w świetle przeanalizowanej treści zaskarżonej do sądu pierwszej instancji interpretacji, ocena powoływania się, czy też nie, przez podatkowy organ interpretacyjny na adekwatne w merytorycznym przedmiocie interpretacji orzecznictwo sądowe nie miała wpływu na wynik sprawy.

9. Z tych względów, na podstawie art. 184 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny skargę kasacyjną oddalił. O kosztach orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a.