drukuj    zapisz    Powrót do listy

6192 Funkcjonariusze Policji, , Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych, Uchylono zaskarżone postanowienie, II SA/Wa 1714/21 - Wyrok WSA w Warszawie z 2021-10-13, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Wa 1714/21 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2021-10-13 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2021-04-29
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Agnieszka Góra-Błaszczykowska
Sławomir Antoniuk /przewodniczący/
Waldemar Śledzik /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6192 Funkcjonariusze Policji
Skarżony organ
Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych
Treść wyniku
Uchylono zaskarżone postanowienie
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Antoniuk, Sędzia WSA Agnieszka Góra-Błaszczykowska, Sędzia WSA Waldemar Śledzik (spr.), po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 13 października 2021 r. sprawy ze skargi S. G. na postanowienie Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] marca 2021 r., nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania 1. uchyla zaskarżone postanowienie; 2. zasądza od Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych na rzecz skarżącego S. G. kwotę 100 (sto) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia [...] marca 2021 r. nr [...] Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych działając na podstawie art. 61a § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2020 r. poz. 256 ze zm.), art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 2018 r, o ochronie danych osobowych (Dz.U. z 2019 r. poz. 1781 t. j.) oraz art. 57 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady UE 2016/679 z 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (Dz. Urz. UE L 119 z 4 maja 2016 r., str. 1, Dz. Urz. L 127 z 23 maja 2018 r., str. 2 oraz Dz. Urz. UE L 74 z 4 marca 2021, str. 35), Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych odmówił wszczęcia postępowania w sprawie skargi S. G., zamieszkałego w [...] przy ul. [...], na nieprawidłowości w procesie przetwarzania jego danych osobowych przez Pana J. B., zamieszkałego w [...] przy ul. [...] oraz Panią M. S., zamieszkałą w [...] przy ul. [...], polegające na przetwarzaniu jego danych w zakresie imienia i nazwiska oraz informacji o wykonywanym przez niego zawodzie, w treści wpisu internetowego zamieszczonego na portalu internetowym Facebook.com pod adresem;

1) [...];

2) [...];

z uwagi na to, że żądanie wszczęcia postępowania w tym zakresie, jest oczywiście nieuzasadnione.

Postanowienie zostało wydane w następującym stanie faktycznym.

Do Urzędu Ochrony Danych Osobowych wpłynęła skarga S. G., zamieszkałego w [...] przy ul. [...] (zwanego dalej: "Skarżącym"), na nieprawidłowości w procesie przetwarzania jego danych osobowych przez J. B., zamieszkałego w [...] przy ul. [...] oraz M. S., zamieszkałą w [...] przy ul. [...], polegające na przetwarzaniu przez ww. osoby jego danych w zakresie imienia i nazwiska oraz informacji o wykonywanym zawodzie bez podstawy prawnej, w treści wpisu internetowego zamieszczonego na portalu internetowym Facebook.com pod adresem:

[...] oraz [...].

Skarżący wskazał, że J. B. i Pani M. S. przetwarzają jego dane osobowe w zakresie imienia, nazwiska oraz informacji o wykonywanym zawodzie, w treści wpisów internetowych z dnia [...] czerwca 2020 r. oraz [...] czerwca 2020 r. - zamieszczonych na portalu internetowym Facebook.com pod adresem: [...]

oraz [...].

Skarżący skierował do J. B. i Pani M. S. wezwanie do zaprzestania naruszania jego dóbr osobistych oraz zażądał usunięcia kwestionowanych przez niego wpisów internetowych, jednak żądanie to nie zostało przez ww. osoby uwzględnione.

Skarżący zażądał wydania decyzji nakazującej J. B. oraz M. S. zaprzestania przetwarzania jego danych osobowych oraz usunięcia wpisów internetowych z dnia [...] czerwca 2020 r. oraz [...] czerwca 2020 r. - zamieszczonych na portalu internetowym Facebook.com pod adresem: [...] oraz [...].

Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych (zwany dalej: Prezesem UODO) zaskarżonym na wstępie postanowieniem odmówił wszczęcia postępowania w sprawie.

W uzasadnieniu Organ wskazał, że zgodnie z przepisem art. 61 § 1 Kpa, postępowanie administracyjne wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu. Natomiast stosownie do treści art. 61a Kpa, gdy żądanie, o którym mowa w art. 61 Kpa, zostało wniesione przez osobę niebędącą stroną lub z innych uzasadnionych przyczyn postępowanie nie może być wszczęte, organ administracji publicznej wydaje postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania. Odmowa wszczęcia postępowania na podstawie art. 61a § 1 Kpa "z innych uzasadnionych przyczyn" może mieć miejsce w sytuacjach oczywistych, niewymagających analizy sprawy i przeprowadzenia dowodów, tj. gdy "na pierwszy rzut oka" można stwierdzić, że jest brak podstaw do prowadzenia.

Organ administracji publicznej rozpatrując wniosek o wszczęcie postępowania administracyjnego ma obowiązek zbadać, czy nie zachodzi żadna z przesłanek wykluczających wszczęcie takiego postępowania, o których mowa w art. 61a Kpa.

Dodatkowo Prezes UODO zauważył, że zgodnie z art. 57 ust. 4 rozporządzenia 2016/679, jeżeli żądanie jest w sposób oczywisty nieuzasadnione lub nadmierne, w szczególności ze względu na swą powtarzalność, organ nadzorczy może pobrać opłatę w rozsądnej wysokości wynikającej z kosztów administracyjnych lub może odmówić podjęcia żądanych działań. Obowiązek wykazania, że żądanie jest w sposób oczywisty nieuzasadnione lub nadmierne, spoczywa na organie nadzorczym.

W ocenie organu, kwestionowane przez Skarżącego wypowiedzi J. B. i M. S., mieszczą się w ramach korzystania przez nich z prawa do wolności wypowiedzi i informacji. Zamieszczone przez ww. osoby wpisy internetowe, stanowią relacje z tego co miało miejsce w rzeczywistości, dotyczą ich sytuacji prawnej, rodzinnej i majątkowej. Zawierają także ich opinię na temat prowadzonej przez Skarżącego [...] oraz działalności podejmowanej przez niego w ramach wykonywanego zawodu, którą wyrazili w oparciu o doświadczenie życiowe w związku z kilkukrotną stycznością ze Skarżącym.

W świetle powyższego Skarżący, jako osoba wykonująca zawód zaufania publicznego, jakim niewątpliwie jest prowadzenie [...], musi liczyć się z tym, że jego działalność i postępowanie będzie poddawane ciągłej ocenie i reakcji opinii publicznej wyrażanej w tej formie wypowiedzi.

Z uwagi na powyższe Organ uznał, że żądanie formułowane w stosunku do organu w przedmiocie wszczęcia postępowania w sprawie przetwarzania danych osobowych Skarżącego jest oczywiście nieuzasadnione w rozumieniu art. 57 ust. 4 rozporządzenia 2016/679, gdyż J. B. i Pani M. S. legitymują się przesłanką uprawniającą ich do przetwarzania danych osobowych Skarżącego określona w art. 6 ust. 1 lit. f RODO, realizują oni bowiem prawnie uzasadniony interes jakim jest prawo do swobodnej wypowiedzi, wolności wyrażania poglądów i krytyki, natomiast prawo do ochrony danych Skarżącego nie przewyższa tego interesu, z uwagi na to, że Skarżący prowadzi działalności gospodarczą, a zatem musi liczyć się z oceną swojej pracy przez osoby trzecie.

Skarżący nie zgodził się z ww. postanowieniem i pismem z dnia [...] kwietnia 2021 r. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił rażące naruszenie art. 7 i 77, art. 61a § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz.256 ze zm.) oraz art. 57 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady UE 2016/679 z 27 kwietnia 2016 r. przez wydanie zaskarżonego postanowienia bez jakichkolwiek dowodów i przyjęcie, że żądanie przez skarżącego wszczęcia postępowania w sprawie naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych przez osoby: J. B. i M. S. jest nieuzasadnione.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i zobowiązanie organu do rozstrzygnięcia sprawy zgodnie z żądaniem skarżącego określonym w skardze z [...] czerwca 2020 r. oraz zasądzenie od PUODO na rzecz skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu Skarżący podniósł, że działalność gospodarczą i [...] prowadził przed kilkunastu laty. W tym czasie J. B. nie posiadał [...] i z całą pewnością pod adresem w [...] przy ul. [...] nie mieszkała M. S.

Wykonując praktykę kliniczną przed kilkunastu laty w swoim gabinecie [...] nigdy nie zdarzył się jednakże przypadek, aby J. B. zlecił skarżącemu wykonanie: badania, leczenia, wykonania zabiegu chirurgicznego czy też wykonania innej czynności zmierzającej do pomocy czy też ratowania życia lub zdrowia zwierzęcia, które dostarczył do gabinetu. Zatem nie miał żadnych podstaw do oceny pracy skarżącego jako lekarza [...], pomijając kwalifikacje tej osoby do oceny merytorycznej pracy i wiedzy lekarskiej.

Ponadto J. B. nie skorzystał nigdy z praw przysługujących każdemu posiadaczowi zwierząt określonych w przepisach art. 10 ust. 2 pkt 9, art. 32 i art. 33 ustawy z dnia 21 grudnia 1990 r. o zawodzie lekarza [...] i nie złożył skargi do organu uprawnionego do merytorycznej oceny kwalifikacji zawodowych lekarza [...].

W odpowiedzi na powyższą skargę Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu z dnia [...] marca 2021 r., znak: [...].

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Na wstępie należy wskazać, że złożona w niniejszej sprawie skarga została rozpoznana przez Sąd na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym stosownie do obowiązującego od dnia 15 sierpnia 2015 r. nowego brzmienia przepisu art. 119 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. - Dz.U. z 2019r., poz. 2325 ze zm. – zwaną dalej "p.p.s.a.").

Zgodnie z tym przepisem, sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest postanowienie wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy stronie zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienie rozstrzygające sprawę co do istoty oraz postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie.

Stosownie natomiast do art. 120 p.p.s.a., w trybie uproszczonym sąd rozpoznaje sprawy na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów.

Rozpoznając przedmiotową sprawę Sąd wskazuje, że na podstawie art. 184 Konstytucji RP, w związku z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. - Dz. U. z 2021 r., poz. 137) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Z kolei przepis art. 3 § 2 pkt 1 p.p.s.a. stanowi, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne (oraz odpowiednio na postanowienia).

W wyniku takiej kontroli decyzja (postanowienie) może zostać uchylona w razie stwierdzenia, że naruszono przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub doszło do takiego naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogłoby w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy, ewentualnie w razie wystąpienia okoliczności mogących być podstawą wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a), b) i c) p.p.s.a.).

Sprawując kontrolę w oparciu o powołane kryterium zgodności z prawem sąd administracyjny orzeka na podstawie akt sprawy administracyjnej, biorąc pod uwagę stan faktyczny i prawny istniejący w dacie wydania ocenianej decyzji, nie uwzględniając okoliczności, które zaistniały w okresie późniejszym. Należy przy tym podkreślić, że sąd administracyjny nie ustala stanu faktycznego, a jedynie wskazuje, które ustalenia organu zostały przez niego przyjęte, a które nie (por. wyrok NSA z dnia 6 lutego 2008r., sygn. akt II FSK 1665/06, opublikowany - podobnie jak pozostałe przywołane w niniejszym uzasadnieniu orzeczenia sądów administracyjnych - w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych: http://cbois.nsa.gov.pl).

Jednocześnie, zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a. (w brzmieniu obowiązującym od dnia 15 sierpnia 2015r.) Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a p.p.s.a. (który w nin. sprawie nie ma zastosowania).

Badając legalność zaskarżonego postanowienia w świetle wskazanych kryteriów, Sąd uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie albowiem Organ wydając decyzję naruszył zarówno przepisy prawa materialnego, jak i przepisy procesowe w stopniu, mającym istotny wpływ na wynik sprawy.

Istota sporu w nin. sprawie sprowadza się do kwestii czy Prezes UODO, działając na podstawie art. 61a § 1 k.p.a. w związku z art. art. 57 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady UE 2016/679 z 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (Dz. Urz. UE L 119 z 4 maja 2016 r., str. 1, Dz. Urz. L 127 z 23 maja 2018 r., str. 2 oraz Dz. Urz. UE L 74 z 4 marca 2021, str. 35) zasadnie odmówił wszczęcia postępowania administracyjnego w związku z podniesionymi przez Skarżącego nieprawidłowościami w procesie przetwarzania jego danych osobowych w zakresie imienia i nazwiska oraz informacji o wykonywanym przez niego zawodzie, w treści wpisu internetowego zamieszczonego na portalu internetowym Facebook.com przez J. B. i M. S.

Zdaniem Organu, żądanie sformułowane w stosunku Prezesa UODO w przedmiocie wszczęcia postępowania w sprawie przetwarzania danych osobowych Skarżącego jest oczywiście nieuzasadnione w rozumieniu art. 57 ust. 4 rozporządzenia 2016/679, gdyż J. B. i Pani M. S. legitymują się przesłanką uprawniającą ich do przetwarzania danych osobowych Skarżącego określoną w art. 6 ust. 1 lit. f RODO albowiem realizują oni prawnie uzasadniony interes, jakim jest prawo do swobodnej wypowiedzi, wolności wyrażania poglądów i krytyki, natomiast prawo do ochrony danych Skarżącego nie przewyższa tego interesu, z uwagi na to, że Skarżący prowadzi działalności gospodarczą, a zatem musi liczyć się z oceną swojej pracy przez osoby trzecie.

Tym samym, żądanie Skarżącego wniesione na podstawie art. 17 ust. 1 i 2 rozporządzenia 2016/679, jest oczywiście nieuzasadnione, gdyż zgodnie z art. 17 ust. 3 lit. a rozporządzenia 2016/679 prawo osoby, której dane dotyczą, do usunięcia jej danych, podlega wyłączeniu w sytuacji, gdy przetwarzanie danych jest niezbędne do korzystania z prawa do wolności wypowiedzi i informacji.

Z takim stanowiskiem nie zgadza się Skarżący podnosząc, że "sporne" wpisy na stronie internetowej Facebook pojawiły się w dniu [...] czerwca 2020 r. godz. 23:42, a zatem w czasie, kiedy przebywał już od wielu lat na emeryturze i nie prowadzi działalności gospodarczej. Stwierdzenie zatem w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że "skarżący prowadzi działalność gospodarczą, a zatem musi liczyć się z oceną swojej pracy przez osoby trzecie " obrażą zasadę prawdy obiektywnej określoną w art. 7 i 77k.p.a., gdyż nie ma żadnego oparcia w obiektywnym stanie faktycznym, a jednocześnie stanowi rażącą obrazę art. 17 ust. 3 lit. a rozporządzenia 2016/679, gdyż publikowanie informacji i danych jakiejkolwiek osoby, wbrew oczywistym faktom i pod pretekstem, że w ten sposób oceniane są – jak w jego przypadku - kwalifikacje i praca lekarza [...] w gabinecie do świadczenia usług [...], kiedy takiej pracy nie wykonywał, stanowi przekroczenie granicy wolności wypowiedzi i informacji. Prezes UODO nie miał w związku z tym żadnych podstaw do przyjęcia, że umieszczenie danych osobowych skarżącego w intrenecie było oceną jego pracy przez osoby trzecie, jeżeli nie mógł jej wykonywać, ponieważ nie prowadził od kilkunastu lat takiej działalności.

Przy tak zakreślonych granicach skargi oraz stanowiskach stron, Sąd stwierdza, że skarga zasługuje na uwzględnienie, choć zasadniczo z innych powodów, niż wskazane w skardze, do czego upoważnia Sąd i jednocześnie zobowiązuje przywołany na wstępie przepis art. 134 § 1 p.p.s.a., zgodnie z którym Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Dokonując oceny legalności zaskarżonego aktu Sąd, w punkcie wyjścia swoich rozważań wskazuje, iż zgodnie z art. 61 § 1 k.p.a., postępowanie administracyjne wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu.

Z art. 61a § 1 k.p.a. wynika natomiast, że jeżeli żądanie, o którym mowa wyżej (tj. w art. 61 k.p.a.), zostało wniesione przez osobę niebędącą stroną lub z innych uzasadnionych przyczyn postępowanie nie może być wszczęte, organ administracji publicznej wydaje postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania.

Jak wynika z treści przytoczonego przepisu, ustawodawca wprowadził w nim dwie samodzielne i niezależne przesłanki wydania postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania. Celem wprowadzenia opisanej wyżej nowelizacji (art. 61a § 1 k.p.a.) było odróżnienie postępowania wstępnego, polegającego na wszczęciu lub odmowie wszczęcia postępowania administracyjnego od postępowania właściwego, które kończy się rozstrzygnięciem sprawy co do istoty przez wydanie decyzji administracyjnej. W intencji ustawodawcy rozwiązanie takie w sposób bardziej zrozumiały dla wnioskodawców odróżnia etap wstępny dotyczący wszczęcia lub odmowy wszczęcia postępowania od etapu merytorycznego rozstrzygnięcia wniosku (por. dla przykładu: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 stycznia 2015 r., sygn. akt II OSK 1575/13).

Podkreślenia wymaga, że zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie sądowoadministracyjnym wskazuje się, że regulację art. 61a § 1 k.p.a., tj. odmowę wszczęcia postępowania "z innych uzasadnionych przyczyn", o stanowiło podstawę prawną zaskarżonego postanowienia, stosuje się do sytuacji, które w sposób oczywisty stanowią przeszkodę do wszczęcia postępowania, np.:

a) gdy w tej samej sprawie postępowanie administracyjne już się toczy albo w sprawie takiej zapadło już rozstrzygnięcie;

b) w przepisach prawa brak jest podstawy materialnoprawnej do rozpatrzenia żądania w trybie administracyjnym (por. np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 lutego 2013 r., sygn. akt VII SA/Wa 1163/12);

c) przedawnienie materialnoprawne, tj. upływ terminu, po którym jednostka nie może domagać się uprawnienia (por. B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2011 r., s. 298);

d) sprawa została już uprzednio rozstrzygnięta; gdy żądanie wszczęcia postępowania dotyczy sytuacji, której legalność kontrolował sąd administracyjny, ale skargę oddalił (tak m.in. /w:/ wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 3 grudnia 2015 r., sygn. akt II SA/Po 826/15).

Z powyższego wynika zatem, że istnienie "przeszkody" uniemożliwiającej wszczęcie i prowadzenie postępowania musi być oczywiste, a więc takie, której ustalenie i wskazanie nie wymaga prowadzenia postępowania wyjaśniającego przez organ (por. m.in. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 15 maja 2019 r. sygn. akt II SA/Gd 45/19, LEX nr 2676387).

Postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania jest bowiem orzeczeniem formalnym, a nie merytorycznym (nie rozstrzyga sprawy co do jej istoty), co prowadzi do wniosku, że w postanowieniu wydanym w trybie art. 61a § 1 k.p.a. organ nie może formułować wniosków i ocen dotyczących meritum żądania (por. wyrok NSA z dnia 8 marca 2017 r., sygn. akt II OSK 2600/16; podobnie: wyrok NSA z dnia 28 kwietnia 2020 r., sygn. akt I OSK 135/19).

Odnosząc powyższe uwagi natury ogólnej co do istoty istnienia "przeszkody" uniemożliwiającej wszczęcie i prowadzenie postępowania w rozumieniu art. 61a § 1 k.p.a. do realiów rozpoznawanej sprawy, Sąd zauważa, że Skarżący w swoim wniosku kierowanym do Prezesa UODO wskazał, że od [...] marca 2007 r. do [...] września 2019 r., tj. aż do emerytury, pracował w Inspekcji [...] Wojewódzkiego Inspektoratu [...] w [...], zaś od dnia zakończenia pracy w Inspekcji [...], nie wykonuje już żadnej pracy.

W tej sytuacji podzielić należy pogląd Skarżącego, że skoro wpisy na stronie internetowej Facebook wymienionych wcześniej osób pojawiły się w dniu [...] czerwca 2020 r. godz. 23:42, a zatem w czasie, kiedy przebywał na emeryturze, to tym samym powoływanie się przez Organ na okoliczność, że jako "(...) prowadzący działalność gospodarczą musi liczyć się z oceną swojej pracy przez osoby trzecie" narusza zasadę prawdy obiektywnej w zakresie ustaleń faktycznych, wrażoną w art. 7 k.p.a. oraz art. 77 § 1 k.p.a., nakazujący organom administracji publicznej w sposób wyczerpujący zebra c i rozpatrzyć cały materiał dowodowy.

Dalej Sąd zauważa, że Organ, odnosząc się w zaskarżonym postanowieniu do tych okoliczności uznał, że kwestionowane przez Skarżącego wypowiedzi J. B. i M. S., mieszczą się w ramach korzystania przez nich z prawa do wolności wypowiedzi i informacji, zaś "(...) zamieszczone przez ww. osoby wpisy internetowe, stanowią relacje z tego co miało miejsce w rzeczywistości, dotyczą ich sytuacji prawnej, rodzinnej i majątkowej" oraz "(...) zawierają także ich opinię na temat prowadzonej przez Skarżącego [...] oraz działalności podejmowanej przez niego w ramach wykonywanego zawodu, którą wyrazili w oparciu o doświadczenie życiowe w związku z kilkukrotną stycznością ze Skarżącym".

W świetle przytoczonych okoliczności stwierdzić więc należy, że organ nadzorczy de facto rozpoznał więc sprawę co do istoty (choć – jak wskazano wyżej - przy wadliwie prowadzonym postępowaniu dowodowym) i uznał żądanie strony za bezzasadne (z uwagi na fakt, że - co do zasady - Skarżący, jako osoba wykonująca zawód zaufania publicznego, jakim niewątpliwie jest prowadzenie [...], musi liczyć się z tym, że jego działalność i postępowanie będzie poddawane ciągłej ocenie i reakcji opinii publicznej wyrażanej w tej formie wypowiedzi.

Z uzasadnienia zaskarżonego aktu wynika, że Organ wyprowadził wniosek co do konieczności odmówienia wszczęcia postępowania w sprawie, opierając się na przepisach art. 54 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 nr. 78 poz. 483) który stanowi, że "każdemu zapewnia się wolność wyrażania swoich poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania informacji. Cenzura prewencyjna środków społecznego przekazu oraz koncesjonowanie prasy są zakazane", art. 11 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej (Dz. U, UE. C. z 2007 nr, 303 poz. 1), który stanowi, że "każdy ma prawo do wolności wypowiedzi. Prawo to obejmuje wolność posiadania poglądów oraz otrzymywania i przekazywania informacji i idei bez ingerencji władz publicznych i bez względu na granice państwowe. Szanuje się wolność i pluralizm mediów" oraz art. 10 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz.U. z 1993 nr. 61 poz. 284), w którym wskazano m.in., że "każdy ma prawo do wolności wyrażania opinii. Prawo to obejmuje wolność posiadania poglądów oraz otrzymywania i przekazywania informacji i idei bez ingerencji władz publicznych i bez względu na granice państwowe (..). Korzystanie z tych wolności pociągających za sobą obowiązki i odpowiedzialność może podlegać takim wymogom formalnym, warunkom, ograniczeniom i sankcjom, jakie są przewidziane przez ustawę i niezbędne w społeczeństwie demokratycznym w interesie bezpieczeństwa państwowego, integralności terytorialnej lub bezpieczeństwa publicznego ze względu na konieczność zapobieżenia zakłóceniu porządku lub przestępstwu, z uwagi na ochronę zdrowia i moralności, ochronę dobrego imienia i praw innych osób oraz ze względu na zapobieżenie ujawnieniu informacji poufnych lub na zagwarantowanie powagi i bezstronności władzy sądowej."

W ten sposób, w ocenie Sądu, wbrew przywołanemu w podstawie prawnej przepisowi art. 61a § 1 k.p.a. w związku z art. art. 57 ust. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady UE 2016/679 z 27 kwietnia 2016 r. na podstawie których odmówiono wszczęcia postępowania Skarżącemu tj. z powodu "oczywistego braku podstaw do prowadzenia postępowania" oraz "oczywistego nieuzasadnionego żądania" , Prezes UODO jednak dokonał merytorycznej oceny żądania Skarżącego w formie rozstrzygnięcia procesowego.

Potwierdzeniem "merytorycznego", a nie stricte "formalnego" charakteru tego postanowienia jest zarówno przedstawiona w jego uzasadnieniu argumentacja, jak i treść odpowiedzi na skargę, w których Organ w szczególności potwierdził, że w istocie wszczął w niniejszej sprawie postępowanie administracyjne, zgromadził materiał dowodowy (por. k 1-35 akt adm.), poddał go analizie, a następnie zakończył postępowanie zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] marca 2021 r. o odmowie wszczęcia postępowania z powodu niezasadności żądania stanowiącego przedmiot wniosku. Potwierdza to także wyrażona przez Organ argumentacja faktyczna i prawna, sprowadzająca się do tezy, że "(...) zamieszczone przez osoby wpisy internetowe, stanowią relacje z tego co miało miejsce w rzeczywistości, dotyczą ich sytuacji prawnej, rodzinnej i majątkowej, a także zawierają ich opinię na temat prowadzonej przez Skarżącego [...] oraz działalności podejmowanej przez niego w ramach wykonywanego zawodu, którą wyrazili w oparciu o doświadczenie życiowe w związku z kilkukrotną stycznością ze Skarżącym".

W takiej sytuacji, zdaniem Sądu, zaskarżone postanowienie zostało wydane z naruszeniem art. 61a § 1 k.p.a.

W ocenie Sądu, naruszenie to, z przyczyn omówionych wyżej, miało istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż działanie organu nadzorczego w sposób ewidentny uchybia przesłance warunkującej zastosowanie instytucji przewidzianej przez ustawodawcę w art. 61a § 1 k.p.a. i dlatego zaskarżone postanowienie należało wyeliminować z obrotu prawnego.

Organ nadzorczy, rozpatrując ponownie sprawę, zobowiązany będzie uwzględnić powyższą ocenę prawną, biorąc jednocześnie pod uwagę treść art. 104 § 1 i § 2 k.p.a. w związku z art. 7 ust. 1 u.o.d.o., które to przepisy określają formę załatwienia sprawy administracyjnej, przy czym powinnością organu jest także wyjaśnienie podniesionych na tym tle wątpliwości faktycznych wskazanych przez Skarżącego, tj. w szczególności czy w sprawie nie doszło do przekroczenia granicy wolności wypowiedzi i informacji poprzez publikowanie informacji i danych Skarżącego na portalu internetowym przez wskazane we wniosku osoby w kontekście oceny kwalifikacji i pracy Skarżącego jako lekarza [...] w gabinecie do świadczenia usług [...], skoro jak utrzymuje Skarżący, takiej pracy w podanym okresie nie wykonywał.

Reasumując powyższe, z uwagi na wskazane naruszenia, Sąd działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. - orzekł, jak w pkt. 1 sentencji wyroku, uchylając zaskarżone postanowienie.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 1 p.p.s.a., zasądzając od Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych na rzecz Skarżącego kwotę 100 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.



Powered by SoftProdukt