Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Agnieszka Olesińska Sędziowie: Sędzia WSA Leszek Kleczkowski Sędzia WSA Urszula Wiśniewska (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 marca 2022 r. sprawy ze skargi H. [...] sp. z o. o. w W. na Interpretację indywidualną Inne z dnia [...] grudnia 2021 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości oddala skargę

W złożonym wniosku o interpretację przepisów prawa podatkowego H. sp. z o.o ("Spółka", "Skarżąca", "Wnioskodawczyni") podała, że prowadzi na terenie Miasta [...] działalność gospodarczą polegającą na produkcji artykułów papierniczych. Wnioskodawca jest w posiadaniu nieruchomości położonych we [...] przy ul. [...], tj. hal przemysłowych nr 1.5 i nr 1.6 (w ewidencji gruntów i budynków prowadzonej dla miasta [...] jest to budynek oznaczony nr [...], znajdujący się na dz. 1/47 [...] [...]). Przedmiotowe hale spółka wykazuje do opodatkowania podatkiem od nieruchomości jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Niemniej jednak, hale przemysłowe nr 1.5 i nr 1.6 nie są przez spółkę wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej (tj. w budynkach nie odbywają się żadne faktyczne i bezpośrednie działania spółki) w ramach produkcji ani też w żadnej innej działalności. Wyjątek stanowią, znajdujące się w tych budynkach pomieszczenia biura magazynu surowców oraz rampy przejazdowej, które nie zostały wyłączone z użytkowania. Spółka wymieniła cechy ww. budynków, które uniemożliwiają ich wykorzystywanie do prowadzenia działalności gospodarczej, tj.: zły stan budowlany ścian i posadzek (ściany - ubytki tynku i cegieł/posadzki - pokruszony beton, dziury po zdemontowanych rurociągach technologicznych); zły stan klatek schodowych (zdeformowane obróbki stopni, częściowy brak balustrad); brak połączenia transportowego pomiędzy piętrami (połączenie odbywało się za pomocą dźwigów towarowo-osobowych, które zostały zdemontowane z powodu braku możliwości dopuszczenia do ruchu przez Urząd Dozoru Technicznego); brak uzbrojenia budynku (w prąd, wodę i kanalizację ściekową); brak okien - zaślepienie otworów elementami z blachy. Wnioskodawca podkreśla, iż stan techniczny przedmiotowych hal przemysłowych był wielokrotnie poddawany ocenie specjalistów z zakresu budownictwa oraz że corocznie jest przeprowadzana jego kontrola. Na potwierdzenie powyższego Spółka załączyła do wniosku: kserokopię opinii technicznej dot. stanu technicznego budynków przemysłowych nr 1.5 i nr 1.6, wykonaną dnia [...]. przez Specjalistę - Inspektora Nadzoru Budowlanego; kserokopię ekspertyzy technicznej wykonanej [...] r. przez pracownię architektoniczną [...] J. K. oraz kserokopie protokołów rocznego przeglądu technicznego stanu sprawności technicznej i wartości użytkowej obiektów budowlanych - hal nr 1.5 i nr 1.6 z lat 2016-2020. Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe dokumenty jednoznacznie wskazują, że w budynkach hal nr 1.5 i nr 1.6 nie jest możliwe prowadzenie działalności gospodarczej przynajmniej od 2009r. Ponadto, Spółka podkreśliła, że od czasu otrzymania ww. opinii technicznej oraz ekspertyzy technicznej, stan techniczny przedmiotowych budynków nie poprawił się i pozostają one nadal wyłączone z eksploatacji.

W zakresie przedstawionego stanu faktycznego zadano pytanie, czy należące do Spółki budynki - hale przemysłowe nr 1.5 i nr 1.6 w części w której nie są i nie mogą być ze względu na ich stan techniczny wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej uznać należy za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej i tym samym podlegające opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według stawki maksymalnej tj. według stawki dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej?

Zdaniem Spółki hale przemysłowe nr 1.5 i nr 1.6, w części w której nie są i nie mogą być wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej ze względu na ich stan techniczny należy uznać za niezwiązane z prowadzeniem działalności gospodarczej spółki i w związku z tym nie powinny podlegać opodatkowaniu według stawki przewidzianej dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zdaniem Spółki powinny one być opodatkowane stawką jak dla budynków pozostałych.

Interpretacją indywidualną z dnia [...] r. Prezydent Miasta W. stwierdził, że stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

W uzasadnieniu organ wskazując na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lutego 2021 r. sygn. akt SK 39/19 oraz orzecznictwo sądów administracyjnych podał, że jeżeli dana nieruchomość jest niewykorzystywana przez pewien okres na działalność gospodarczą, ale wchodzi w skład majątku przedsiębiorstwa i została nabyta na cel związany z tą działalnością, to wówczas powinna podlegać opodatkowaniu według stawek jak dla działalności gospodarczej. O istnieniu związku, o którym mowa w art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1170 ze zm., dalej jako: "u.p.o.l.") w odniesieniu do grup podatników, które są powoływane wyłącznie w celu prowadzenia działalności gospodarczej, decydować będzie kryterium faktycznego wykorzystania lub potencjalna możliwość wykorzystania nieruchomości do działalności gospodarczej. W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, że hale nr 1.5 i nr 1.6 znajdują się w posiadaniu przedsiębiorcy - spółki wpisanej do Rejestru Przedsiębiorców pod numerem KRS: [...]. Formą prawną spółki jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Z informacji zawartych w KRS wynika, że spółka prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie sprzedaży hurtowej pozostałych artykułów użytku domowego, produkcji i sprzedaży artykułów piśmiennych oraz magazynowania i przechowywania pozostałych towarów. W ramach zakładu produkcyjnego spółki zlokalizowanego przy ul. [...] we [...], spółka znajduje się w posiadaniu hal przemysłowych nr 1.5 i nr 1.6, których cechy, charakter i częściowe wykorzystanie w bieżącej działalności gospodarczej wskazują na ich gospodarcze przeznaczenie, a to świadczy o istnieniu związku przedmiotowych nieruchomości (hale nr 1.5 i 1.6) z prowadzoną działalnością gospodarczą spółki.

Odnosząc się do względów technicznych nieruchomości, na jakie powołuje się spółka, organ stwierdził, że konieczność przeprowadzenia remontu lub prac adaptacyjnych, mających na celu dostosowanie obiektu do profilu działalności spółki nie powoduje wyłączenia tego obiektu z opodatkowania podatkiem od nieruchomości lub opodatkowania go niższą stawką tj. stawką jak dla budynków pozostałych. Zdaniem organu, są to okoliczności, które przejściowo uniemożliwiają korzystanie z obiektów budowlanych przez przedsiębiorcę. Ponadto, z opisanego we wniosku stanu faktycznego oraz załączonych do niego dokumentów nie wynika, żeby w stosunku do będących w posiadaniu spółki hal przemysłowych nr 1.5 i nr 1.6 została wydana ostateczna decyzja, o której mowa w art. 67 ust. 1 Prawa budowlanego. Brak powyższej decyzji stanowi przesłankę świadczącą o tym, że aktualny stan techniczny przedmiotowych hal nie ma charakteru trwałego i w konsekwencji nie daje to podstaw do zastosowania stawki podatku od nieruchomości przewidzianej dla budynków niezwiązanych z prowadzeniem działalności gospodarczej tj. budynków pozostałych. Podatek od nieruchomości ma charakter majątkowy, wiąże się z samym faktem władania majątkiem, a nie uzyskiwaniem przy jego pomocy przychodów/dochodów czy też ponoszenia nakładów na utrzymanie danej nieruchomości w należytym stanie.

Biorąc powyższe pod uwagę, organ stwierdził, że będące w posiadaniu spółki budynki - hale przemysłowe nr 1.5 i nr 1.6, w części w której wg wnioskodawcy nie są i nie mogą być ze względu na ich stan techniczny wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej uznać należy za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej i tym samym podlegające opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według stawki dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. W obowiązującym stanie prawnym, powoływanie się przez wnioskodawcę na zły stan techniczny, nie może być podstawą do wyłączenia nieruchomości z opodatkowania stawką właściwą dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Uwzględniając aktualne przepisy prawa oraz orzecznictwo sądów administracyjnych, organ podatkowy przy ustalaniu, czy dana nieruchomość jest związana z prowadzoną działalnością gospodarczą zobowiązany jest brać pod uwagę także potencjalną możliwość wykorzystywania jej do tejże działalności. W ocenie organu, przeprowadzenie remontu przedmiotowych hal oraz dostosowanie ich do profilu działalności spółki w przyszłości daje możliwość wykorzystywania ich do celów działalności gospodarczej. Z analizy przedstawionego stanu faktycznego oraz załączonych dokumentów wynika, że w stosunku do przedmiotowych budynków (hal nr 1.5 i nr 1.6) lub ich części nie została wydana ostateczna decyzja nakazująca ich rozbiórkę, co jest warunkiem uznania nieruchomości za niezwiązaną z prowadzeniem działalności gospodarczej i zastosowaniem stawki obniżonej. W konsekwencji zasadne jest opodatkowanie przedmiotowych hal według stawki przewidzianej dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W skardze wniesiono o uchylenie w całości zaskarżonej Interpretacji zarzucając naruszenie prawa materialnego, tj.: dokonanie błędnej wykładni przepisu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. przez uznanie, że należące do spółki hale przemysłowe w części w której nie są i nie mogą być ze względu na ich stan techniczny wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej uznać należy za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej i tym samym podlegające opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według stawki maksymalnej (tj. według stawki dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej).

Spółka stoi na stanowisku, że możliwość przeprowadzenia remontu lub adaptacji budynku nie wyklucza faktu, że dany obiekt nie jest i nie może być wykorzystywany ze względów technicznych do prowadzenia działalności gospodarczej, zwłaszcza w sytuacji, gdy taki remont lub adaptacja jest ze względów ekonomicznych nieopłacalna. Tym samym, zdaniem Skarżącej, hale produkcyjne znajdujące się w posiadaniu spółki, które z uwagi na zły stan techniczny nie są i nie mogą być wykorzystywane w prowadzonej przez Skarżącą działalności gospodarczej winny podlegać opodatkowaniu według stawki dla budynków pozostałych a nie budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Obiektywny brak możliwości ich wykorzystywania przez Skarżącą - z uwagi na zły stan techniczny zagrażający zdrowiu i życiu pracowników - powoduje bowiem, że budynki te nie są związane z działalności gospodarczą spółki. Samo zaś posiadanie tych hal przez spółkę, zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lutego 2021 r. sygn. akt SK 39/19, nie może być podstawą do ich opodatkowania według stawek maksymalnych podatku od nieruchomości. Zdaniem skarżącej, pomimo że istnieje hipotetyczna (technicznie możliwa, choć ekonomicznie nieuzasadniona) możliwość remontu spornych hal celem zapewnienia przewidzianych prawem warunków bezpieczeństwa, to dopóki zmiany te nie zostaną dokonane, dopóty niemożliwe będzie ich wykorzystywanie do działalności gospodarczej prowadzonej przez Skarżącą.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Wstępnie wyjaśnić należy, że sprawę rozpoznano na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 15zzs4 ust. 3 ustawy COVID-19, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 28 maja 2021 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1090). Zgodne z tym przepisem, przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów. W uchwałach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 listopada2020r. (sygn. akt II OPS 6/19 i II OPS 1/20) stwierdzono, że powyższy przepis należy traktować jako "szczególny" w rozumieniu art. 10 i art. 90 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2022 r., poz. 329.; dalej: "p.p.s.a."), dający podstawę do odstąpienia od rozpoznania sprawy w sposób jawny. Prawo do publicznej rozprawy nie ma charakteru absolutnego i może podlegać ograniczeniu, co przewiduje także art. 31 ust. 3 Konstytucji, który stanowi o ograniczeniach w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw, gdy jest to unormowane w ustawie oraz gdy jest to konieczne ze względu na ochronę zdrowia. Należy mieć również na uwadze, że celem stosowania konstrukcji przewidzianych przepisami ustawy o zwalczaniu COVID-19 jest ochrona życia i zdrowia ludzkiego, a stan pandemii nakazuje ich uwzględnianie w praktyce działania organów wymiaru sprawiedliwości. W będącej przedmiotem kontroli sądowej sprawie, zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z dnia [...]. skierowano sprawę do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym. Wskazać należy, że strona skarżąca została poinformowana o skierowaniu sprawy na posiedzenie niejawne, a także o dostępie do informacji o sprawie w wykazie spraw sądowych e-Wokanda pod wskazanym adresem oraz o możliwości wypowiedzenia się w sprawie.

Na podstawie art. 3 § 2 pkt 4a p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach. Zakres kontroli sprawowanej przez wojewódzkie sądy administracyjne określa ustawa z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 137) stanowiąc w art. 1, że sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie zaś z art. 57a p.p.s.a. skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania lub dopuszczenia się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że sąd bada prawidłowość zaskarżonej interpretacji indywidualnej jedynie w zakresie wyznaczonym zarzutami skargi i wskazanych w niej podstaw prawnych.

Rozpoznając skargę w tak zakreślonej kognicji Sąd uznał, że nie zasługuje ona na uwzględnienie.

Wnioskodawczyni wystąpiła do organu z pytaniem czy należące do niej budynki - hale przemysłowe nr 1.5 i nr 1.6 w części w której nie są i nie mogą być ze względu na ich stan techniczny wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej uznać należy za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej i tym samym podlegające opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według stawki maksymalnej tj. według stawki dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej?

Zdaniem Spółki hale przemysłowe nr 1.5 i nr 1.6, w części w której nie są i nie mogą być wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej ze względu na ich stan techniczny należy uznać za niezwiązane z prowadzeniem działalności gospodarczej spółki i w związku z tym nie powinny podlegać opodatkowaniu według stawki przewidzianej dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zdaniem Spółki powinny one być opodatkowane stawką jak dla budynków pozostałych.

W ocenie organu budynki wskazane we wniosku Spółki należy uznać za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej i tym samym podlegające opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według stawki właściwej dla tego rodzaju budynków. Organ podkreślił, że w obowiązującym stanie prawnym, powoływanie się przez Stronę na zły stan techniczny nie może być podstawą do wyłączenia nieruchomości z opodatkowania stawką właściwą dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W ocenie Sądu dokonana przez organ interpretacja przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych zasługuje na aprobatę.

Przystępując do rozważań przypomnieć należy, że zgodnie z art. 2 ust. 1 u.p.o.l., opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają: 1) grunty; 2) budynki lub ich części. W myśl art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., użyte w ustawie określenie "grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej" oznacza grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z zastrzeżeniem ust. 2a. Przepis art. 1a ust. 2a u.p.o.l. stanowi zaś, że do gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej nie zalicza się budynków, budowli lub ich części, w odniesieniu do których została wydana decyzja ostateczna organu nadzoru budowlanego, o której mowa w art. 67 ust. 1 ustawy Prawo budowlane lub decyzja ostateczna organu nadzoru górniczego, na podstawie której trwale wyłączono budynek, budowlę lub ich części z użytkowania. Zgodnie zatem z nową (od 1 stycznia 2016 r. na skutek wejścia w życie ustawy o zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz niektórych innych ustaw z dnia 25 czerwca 2015 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 1045) treścią art. 1a ust. 2a pkt 3 u.p.o.l. wyłączenie budynków, budowli lub ich części spod opodatkowania najwyższą stawką podatkową dotyczy jedynie sytuacji, gdy została wydana decyzja o nakazie rozbiórki lub o wyłączeniu z użytkowania. W omawianej sprawie jednak sytuacja taka nie wystąpiła – taka decyzja nie została wydana. Podkreślić w tym miejscu należy, że Spółka dokonując analizy pod kątem stanu technicznego budynków pomija zmianę przepisów wskazaną i omówioną w zaskarżonej interpretacji.

Dodać również trzeba, że podatnikami podatku od nieruchomości są m.in. osoby prawne będące właścicielami lub użytkownikami wieczystymi przedmiotów opodatkowania (art. 3 ust. 1 pkt 1 i pkt 3 u.p.o.l.). Podstawę opodatkowania podatkiem od nieruchomości stanowi: 1) dla gruntów - powierzchnia; 2) dla budynków lub ich części - powierzchnia użytkowa (art. 4 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 u.p.o.l.).Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że z uwagi na literalne brzmienie powołanego art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., w orzecznictwie sądów administracyjnych istniał spór, co do tego, czy samo posiadanie przez przedsiębiorcę nieruchomości jest wystarczające dla opodatkowania jej najwyższą stawką (jak za budynki i grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej), czy też niezbędny jest warunek faktycznego wykorzystywania nieruchomości do działalności gospodarczej. W przeważającej części orzeczeń wskazywano, że nieruchomość znajdująca się w posiadaniu osoby prawnej będącej przedsiębiorcą, podlega opodatkowaniu stawką, wynikającą z jego związania z działalnością gospodarczą, nawet jeśli nie jest wykorzystywana do prowadzenia takiej działalności (zob. wyrok NSA z 16 kwietnia 2020 r., II FSK 2320/19). Jedynym koniecznym warunkiem uznania nieruchomości za związaną z wykonywaniem działalności gospodarczej był sam fakt posiadania jej przez przedsiębiorcę (zob. wyroki NSA: z 8 stycznia 2020 r., sygn. akt II FSK 1414/19; z 8 lipca 2020 r., sygn. akt II FSK 970/20 publikowany na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl, podobnie jak dalsze powoływane orzeczenia). Stanowisko to, aczkolwiek aprobowane w dotychczasowym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, musiało zostać zweryfikowane w związku z wyrokiem TK z 24 lutego 2021 r., SK 39/19 (OTK-A 2021, nr 14). Obecnie nie budzi wątpliwości, że fakt posiadania nieruchomości przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, sam w sobie nie zaświadcza o tym, iż nieruchomość jest związana z taką działalnością, a to przez wzgląd na ww. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lutego 2021 r. (zob. wyrok NSA z 24 marca 2022r., sygn. akt III FSK 2647/21). W wyroku tym stwierdzono, że art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. rozumiany w ten sposób, że o związaniu gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej decyduje wyłącznie posiadanie gruntu, budynku lub budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, jest niezgodny z art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W ocenie Trybunału, przedsiębiorcy nie mogą być obciążani wyższą stawką podatku jedynie z powodu posiadania nieruchomości, które nie służą im do prowadzenia działalności gospodarczej. Opodatkowanie wyższą stawką podatku od nieruchomości gruntów lub budynków - niewykorzystywanych i niemogących być potencjalnie wykorzystywanymi do prowadzenia działalności gospodarczej - wyłącznie ze względu na posiadanie ich przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą Trybunał uznał za niezgodne z art. 64 ust. 1 Konstytucji. Dalej Trybunał uznał, iż art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. stanowi instrument służący celom innym niż fiskalne, będący nieproporcjonalnym obciążeniem podatkowym polegającym na nieodróżnianiu sytuacji podatkowej podatników posiadających nieruchomości, ale niewykorzystujących i niemogących ich wykorzystać do prowadzenia działalności gospodarczej oraz podatników wykorzystujących posiadane nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej. Zdaniem Trybunału zastosowane kryterium "posiadania gruntu przez przedsiębiorcę" nie realizuje wyłącznie celu fiskalnego, przez co prowadzi do nieuzasadnionego konstytucyjnie naruszenia prawa do własności. Trybunał stanął na stanowisku, że zaskarżonej regulacji nie można uzasadnić ochroną interesu publicznego, a to prowadzi do wniosku, że nie są w tym przypadku spełnione przesłanki testu proporcjonalności. Tym samym zaskarżoną regulację Trybunał uznał za sprzeczną również z art. 31 ust. 3 oraz art. 84 Konstytucji. Nieproporcjonalność ingerencji w konstytucyjne prawo własności Trybunał przypisał brakowi precyzyjnych kryteriów, poza samym posiadaniem nieruchomości przez przedsiębiorcę, pozwalających ustalić występowanie faktycznego lub potencjalnego związku gruntu lub budynku z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Mimo, że przywołany wyrok zapadł na tle sprawy ze skargi konstytucyjnej osoby fizycznej, w zakresie przyjętej przez Trybunał interpretacji art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. ma on uniwersalne znaczenie. Zawarta w sentencji tego wyroku wypowiedź odnosi się bowiem do gruntów, budynków i budowli będących w posiadaniu wszystkich przedsiębiorców lub innych podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, bez względu na formę prawną. Stanowisko zaprezentowane w wyroku TK z 24 lutego 2021r. dotyczy zatem zarówno osób fizycznych, jak i osób prawnych oraz innych jednostek organizacyjnych, mających w świetle art. 3 ust. 1 u.p.o.l., status podatnika podatku od nieruchomości. Różnicowanie w tym względzie podatników nie znajdowałoby zresztą żadnego uzasadnienia z punktu widzenia zasady równości wobec prawa, wynikającej z art. 32 Konstytucji. Skutkiem tego wyroku jest eliminacja takiej interpretacji tego przepisu, która w kwestii związania gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej, ogranicza się do faktu ich posiadania przez przedsiębiorcę lub podmiot prowadzący działalność gospodarczą (zob. wyrok NSA z 24 marca 2022 r., sygn. akt III FSK 2647/21).

Użyty przy tym w powyższym wyroku TK z 24 lutego 2021r. zwrot "nie są wykorzystywane i nie mogą być potencjalnie wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej" należy tłumaczyć w taki sposób, że podwyższona stawka opodatkowania nie będzie mogła znaleźć zastosowania w przypadku wystąpienia obiektywnej i niezależnej od przedsiębiorcy, a także niedającej się przewidzieć przeszkody całkowicie uniemożliwiającej prowadzenie lub kontynuowanie działalności gospodarczej. Nie dotyczy to sytuacji, gdy w czasie trwania takiej przeszkody przedsiębiorca, w posiadaniu którego znajduje się nieruchomość (jej część), samodzielnie podejmuje czynności mające na celu jej przygotowanie do przyszłej (planowanej) działalności gospodarczej, podnosi dla celów wykonywanej działalności gospodarczej walory użytkowe nieruchomości, funkcjonalnie wiążąc ją z prowadzonym przedsiębiorstwem, lub rozlicza w ramach działalności gospodarczej inne koszty z nią związane.

Biorąc powyższe pod uwagę trafnie organ interpretacyjny wskazał, że kluczowe znaczenie dla oceny prawidłowości opodatkowania wyższą stawką podatku od nieruchomości gruntów i budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, jak wynika z wyroku Trybunału, ma ustalenie występowania faktycznego lub potencjalnego związku gruntu lub budynku z prowadzeniem działalności gospodarczej. W przypadku zarówno podatników będących osobami fizycznymi jak i podatników będących osobami prawnymi, sam fakt posiadania nieruchomości przez podmiot będący przedsiębiorcą nie jest wystarczający do uznania tej nieruchomości za związaną z prowadzeniem działalności gospodarczej. W tym zakresie organ prawidłowo ocenił, że hale będące w posiadaniu Strony potencjalnie dają możliwość wykorzystania ich do działalności gospodarczej prowadzonej przez Skarżącą. W konsekwencji zasadne jest stanowisko o zastosowaniu stawki podatkowej dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art.151 p.p.s.a. orzekł o oddaleniu skargi.