Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. WSA Piotr Popek, Sędzia WSA Jarosław Szaro, Asesor WSA Jacek Boratyn /spr./, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 21 stycznia 2021 r. spraw ze skarg M.M. na decyzje Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] lipca 2020 r. – nr [...], – nr [...] w przedmiocie wymierzenia kar pieniężnych za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry oddala skargi.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w [...], po rozpatrzeniu odwołań M.M. – zwanej dalej skarżącą, wydał następujące rozstrzygnięcia:

• decyzją z dnia [...] lipca 2020 r., nr [...], utrzymał w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Celno-Skarbowego w [...] z dnia [...] sierpnia 2019 r., nr [...], w przedmiocie wymierzenia skarżącej kar pieniężnych, w łącznej wysokości 36 000 zł (po 12 000 zł od każdego automatu), z tytułu urządzania gier na automatach: Casino Games nr GXDFH, Video Games nr GXDFI, Video Games nr GXGHC.

• decyzją z dnia [...] lipca 2020 r., nr [...], utrzymał w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Celno-Skarbowego w [...] z dnia [...] sierpnia 2019 r., nr [...], w przedmiocie wymierzenia skarżącej kar pieniężnych, w łącznej wysokości 24 000 zł (po 12 000 zł od każdego automatu), z tytułu urządzania gier na automatach: Hot spot (bez numeru), Casino Games (bez numeru).

W stanie faktycznym pierwszej ze spraw funkcjonariusze Urzędu Celnego w [...], w dniu 27 listopada 2014 r., zatrzymali w prowadzonym przez skarżącą lokalu: "A" w [...], trzy automaty do gier: Casino Games nr GXDFH, Video Games nr GXDFI, Video Games nr GXGHC. Urządzenia te były podłączone do zasilania i gotowe do rozgrywania na nich gier, choć nie posiadały wymaganej prawem rejestracji.

Wszystkie trzy urządzenia poddano oględzinom i przeprowadzono na nich eksperymenty procesowe. Czynności te wykazały, że poddane nim urządzenia są urządzeniami elektronicznymi, typu video, przyjmują pieniądze w postaci monet i banknotów, przebieg rozgrywanych na nich gier ma charakter losowy, a uzyskiwane wyniki są nieprzewidywalne i niezależne od woli i zręczności grającego. W wyniku rozgrywanych na nich gier możliwe jest uzyskiwanie wygranych pieniężnych i punktowych, umożliwiających rozgrywanie za nie dodatkowych gier. Na wszystkich trzech automatach istnieje możliwość rozgrywania dodatkowej gry, polegającej na losowaniu pomiędzy kartą czarną, a czerwoną. Oferują one również możliwość rozgrywania na nich gier w trybie autostartu.

Wszystkie trzy opisane wyżej urządzenia zostały poddane badaniu w Laboratorium Izby Celnej w [...], które potwierdziło ustalenia poczynione w trakcie eksperymentu procesowego.

Na tej podstawie organy uznały, że wszystkie urządzenia spełniają przesłanki uznania je za automaty do gier, w rozumieniu art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2020 r. Nr 201 poz.2094, ze zm., zwanej dalej: u.g.h.).

Automaty zostały wstawione do prowadzonego przez skarżącą lokalu przez G.G., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą "B", na podstawie umów dzierżawy części powierzchni lokalu,

Na podstawie przedmiotowych umów skarżąca wydzierżawiła G.G. łącznie 3m2 powierzchni lokalu pod instalację urządzeń do gier czasowo-zręcznościowych, będących własnością dzierżawcy i eksploatowanie ich tam.

W ramach zawartych umów skarżąca zobowiązała się do zapewnienia klientom swojego lokalu nieskrępowanego dostępu do urządzeń i swobodnego korzystania z nich. W przypadku uszkodzenia automatów, zniszczenia ich bądź lub zaginięcia, wydzierżawiająca zobowiązała się do natychmiastowego informowania o tym fakcie właściciela.

Skarżąca zobligowała się także do nieprowadzenia w swoim lokalu konkurencyjnej działalności, w czasie obowiązywania umowy dzierżawy, jak również w ciągu 3 miesięcy po jej wygaśnięciu.

Integralną część umowy stanowił dokument zatytułowany "Informacja prawna", który zawierał opis spoczywających na skarżącej obowiązków, jakie miała podjąć w przypadku kontroli funkcjonariuszy celnych i szczegółowe wytyczne w tym zakresie.

Z tytułu zawartych umów wydzierżawiający zobowiązał się płacić wynagrodzenie wynoszące 250 zł miesięcznie od 1 m2 wynajmowanej powierzchni lokalu. Łącznie wynagrodzenie wyniosło więc 750 miesięcznie. Wypłata przedmiotowego wynagrodzenia została jednak obwarowana zastrzeżeniem, że będzie ono wypłacane tylko w sytuacji, kiedy wstawione do lokalu skarżącej urządzenia będą eksploatowane.

Wyniki badań laboratoryjnych urządzeń potwierdziły ustalenia odnośnie ich cech, poczynione w ramach eksperymentów procesowych, którym zostały one poddane.

Mając na uwadze powyższe Naczelnik [...] Urzędu Celno-Skarbowego w [...] wszczął z urzędu postępowanie w sprawie wymierzenia skarżącej kar pieniężnych, o której mowa w art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. a następnie decyzją z dnia [...] sierpnia 2019 r., opisaną na wstępie, wymierzył jej kary pieniężne za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry w łącznej wysokości 36 000 zł (12 000 zł za każdy automat).

Po rozpoznaniu odwołania od tej decyzji, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w [...], decyzją z dnia [...] lipca 2020 r., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Organ odwoławczy powołując się na przepisy art. 2 ust 3, art. 2 ust. 5, art. 6 ust 1, art. 14 ust. 1, art. 89 ust 1 pkt 2 u.g.h., wskazał, że działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry, a urządzanie takich gier dozwolone jest wyłącznie w kasynach. Automaty i urządzenia do gier, mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach oraz przez podmioty wykonujące monopol państwa, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celno-skarbowego, natomiast urządzający gry na automatach poza kasynem gry podlegają karze pieniężnej w wysokości 12 000 zł od każdego automatu, wymierzanej w drodze decyzji przez naczelnika urzędu celnego (celno-skarbowego), na którego obszarze działania jest urządzana gra hazardowa.

Organ odwoławczy podzielił stanowisko organu I instancji, że urządzenia, o których mowa w okolicznościach przedmiotowej sprawy, umożliwiały prowadzenie gier na automatach, o których mowa w art. 2 ust. 3 w zw. z art. 2 ust. 5 u.g.h., gdyż były to urządzenia elektroniczne, a urządzane na nich gry miały charakter losowy, przy czym grający miał możliwość uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej (mającej postać punktów, umożliwiających przedłużenie gry lub rozpoczęcie nowej, bez zakredytowania urządzenia). Przebieg gier miał charakter losowy, a uzyskiwane wyniki gry były nieprzewidywalne i niezależne od woli grającego. Tym samym gry prowadzone na tych urządzeniach zawierały się w definicji gier na automatach, określonej w art. 2 ust. 3 u.g.h., zaś możliwość rozpoczęcia rozgrywania kolejnych, nowych gier za punkty otrzymane w wyniku wygranej zawierały się w definicji wygranej rzeczowej, określonej w art. 2 ust. 4 u.g.h.

Zdaniem organu odwoławczego, zachowanie skarżącej, udostępniającej lokal, w celu urządzania w nim gier hazardowych, uznać należy za uczestnictwo w tym procesie. Odwołując się do definicji ze Słownika Języka Polskiego "urządzanie" oznacza zapewnienie, stworzenie, zorganizowanie komuś dobrych, odpowiednich, niezbędnych warunków do czegoś), organ II instancji uznał, że urządzającym gry w rozumieniu art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h., jest osobą stwarzającą komuś odpowiednie warunki do udziału w grach na automatach poza kasynem gry. Należy przez to rozumieć taką osobę, która podejmuje czynności w efekcie prowadzące do tego, że gra faktycznie się odbywa.

Organ odwoławczy podkreślił, że skarżąca udostępniła swojemu kontrahentowi część prowadzonego przez siebie lokalu w celu zainstalowania tam automatów do gier. Wszystko to działo się w warunkach, w których rola skarżącej nie ograniczała się jedynie do udostępnienia części lokalu, ale obejmowała szereg dodatkowych obowiązków, w ramach których skarżąca miała informować właściciela urządzeń o ich awariach czy utracie. Tak więc choć zawarte umowy zostały nazwane przez jej strony umowami dzierżawy, to w istocie ich przedmiotem była realizacja wspólnego przedsięwzięcia, w zakresie eksploatacji automatów. W tym zakresie organ podkreślił, że wypłata czynszu powiązana była nie tyle z udostępnieniem powierzchni lokalu, co z eksploatacją wstawionych do niego automatów. Ta okoliczność bezpośrednio wskazuje na charakter umowy, jaką skarżąca zawarła. Była ona bowiem, w świetle postanowień umowy, zainteresowana eksploatacją automatów i niczym niezakłóconym ich udostępnianiem graczom.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w [...] zauważył, że bez udziału skarżącej, właściciel automatów nie miałby możliwości ich udostępniania osobom zainteresowanym grami na nich. W związku z tym należało ją uznać za podmiot współurządzający tego rodzaju gry. Tak więc wymierzenie jej kar było w pełni zasadne.

W stanie faktycznym drugiej ze spraw, połączonych do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia, funkcjonariusze Urzędu Celnego w [...], w dniu 17 lipca 2014 r., zatrzymali w prowadzonym przez skarżącą lokalu "A" w [...], dwa automaty do gier: Hot Spot i Casino Games. Urządzenia te były podłączone do zasilania i gotowe do rozgrywania na nich gier, choć nie posiadały wymaganej prawem rejestracji.

Oba urządzenia poddano oględzinom i przeprowadzono na nich eksperymenty procesowe. Czynności te wykazały, że poddane nim urządzenia są urządzeniami elektronicznymi, typu video, przyjmują pieniądze w postaci monet i banknotów, przebieg rozgrywanych na nich gier ma charakter losowy, a uzyskiwane wyniki są nieprzewidywalne i niezależne od woli i zręczności grającego. W wyniku rozgrywanych gier jest możliwe uzyskiwanie wygranych pieniężnych. W obu automatach jest możliwość rozgrywania dodatkowej gry, polegającej na losowaniu pomiędzy karta czarną, a czerwoną. Oferują one również możliwość rozgrywania na nich gier w trybie autostartu.

Oba opisane wyżej urządzenia zostały poddane badaniu w Laboratorium Izby Celnej w [...], które potwierdziło ustalenia poczynione w trakcie eksperymentu procesowego.

Na tej podstawie organy uznały, że wszystkie urządzenia spełniają przesłanki uznania je za automaty do gier, w rozumieniu art. 2 ust. 3 u.g.h.

Automaty zostały wstawione do prowadzonego przez skarżącą lokalu przez "C" sp. z o.o., z siedzibą w [...] (zwanej dalej: "C"), na podstawie umów dzierżawy części powierzchni lokalu.

Na podstawie przedmiotowej umowy skarżąca wydzierżawiła spółce część lokalu pod instalację urządzeń rozrywkowych. Za wynagrodzenie wynoszące 1 000 zł miesięcznie skarżąca zobowiązała się także do udostępnienia energii, zabezpieczenia urządzeń oraz zapewnienia dostępu do nich, w celu ich właściwej eksploatacji.

W przypadku kradzieży lub zniszczenia urządzeń, w następstwie niedopełnienia obowiązków przez skarżącą, zobowiązała się ona także do pokrycia właścicielowi strat z tego tytułu. Innym jej obowiązkiem skarżącej było informowanie o nieprawidłowościach w działaniu urządzeń.

Skarżąca przesłuchiwana w sprawie zeznała, że automaty nie działały prawidłowo, wobec czego właściciel miał je zabrać. Jednak zanim to nastąpiło automaty zostały zatrzymane.

Z tytułu czynszu otrzymała jakieś 1 000 zł.

Wyniki badań laboratoryjnych urządzeń potwierdziły ustalenia odnośnie ich cech, poczynione w ramach eksperymentów procesowych, którym zostały one poddane.

Mając na uwadze powyższe Naczelnik [...] Urzędu Celno-Skarbowego w [...] wszczął z urzędu postępowanie w sprawie wymierzenia skarżącej kary pieniężnej, o której mowa w art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. a następnie decyzją z dnia [...] sierpnia 2019 r., opisaną na wstępie, wymierzył jej kary pieniężne za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry w łącznej wysokości 24 000 zł (12 000 zł za każdy automat).

Po rozpoznaniu odwołania od tej decyzji, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w [...], decyzją z dnia [...] lipca 2020 r., opisaną na wstępie, utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Organ odwoławczy powołując się na przepisy art. 2 ust 3, art. 2 ust. 5, art. 6 ust 1, art. 14 ust. 1, art. 89 ust 1 pkt 2 u.g.h., wskazał, że działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry, a urządzanie takich gier dozwolone jest wyłącznie w kasynach. Automaty i urządzenia do gier, mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach oraz przez podmioty wykonujące monopol państwa, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celno-skarbowego, natomiast urządzający gry na automatach poza kasynem gry podlegają karze pieniężnej w wysokości 12 000 zł od każdego automatu, wymierzanej w drodze decyzji przez naczelnika urzędu celnego, na którego obszarze działania jest urządzana gra hazardowa.

Organ odwoławczy podzielił stanowisko organu I instancji, że urządzenia, o których mowa w okolicznościach przedmiotowej sprawy, umożliwiały prowadzenie gier na automatach, o których mowa w art. 2 ust. 3 w zw. z art. 2 ust. 5 u.g.h., gdyż były to urządzenia elektroniczne, a urządzane na nich gry miały charakter losowy, przy czym grający miał możliwość uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej (mającej postać punktów, umożliwiających przedłużenie gry lub rozpoczęcie nowej, bez zakredytowania urządzenia). Przebieg gier miał charakter losowy, a uzyskiwane wyniki gry były nieprzewidywalne i niezależne od woli grającego. Tym samym gry prowadzone na tych urządzeniach zawierały się w definicji gier na automatach, określonej w art. 2 ust. 3 u.g.h., zaś możliwość rozpoczęcia rozgrywania kolejnych nowych gier za punkty otrzymane w wyniku wygranej zawierały się w definicji wygranej rzeczowej, określonej w art. 2 ust. 4 u.g.h.

Zdaniem organu odwoławczego, zachowanie skarżącej, udostępniającej lokal w celu urządzania w nim gier hazardowych, uznać należy za uczestnictwo w tym procesie. Odwołując się do definicji ze Słownika Języka Polskiego "urządzanie" oznacza zapewnienie, stworzenie, zorganizowanie komuś dobrych, odpowiednich, niezbędnych warunków do czegoś), organ II instancji uznał, że urządzającym gry w rozumieniu art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h., jest osobą stwarzającą komuś odpowiednie warunki do udziału w grach na automatach poza kasynem gry. Należy przez to rozumieć taką osobę, która podejmuje czynności w efekcie prowadzące do tego, że gra faktycznie się odbywa.

Organ odwoławczy podkreślił, że skarżąca udostępniła swojemu kontrahentowi część prowadzonego przez siebie lokalu, w celu zainstalowania tam automatów do gier. Wszystko to działo się w warunkach, w których rola skarżącej nie ograniczała się jedynie do udostępnienia części jej lokalu, ale obejmowała także inne dodatkowe obowiązki, w ramach których skarżąca miała informować właściciela urządzeń o nieprawidłowościach w działaniu automatów. Tak więc choć zawarta umowa została nazwana przez jej strony umową dzierżawy, to w istocie jej przedmiotem była realizacja wspólnego przedsięwzięcia, w zakresie eksploatacji automatów (były to umowy mieszane).

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w [...] zauważył, że bez udziału skarżącej, właściciel automatów nie miałby możliwości ich udostępniania osobom zainteresowanym grami na nich. W związku z tym należało ją uznać za podmiot współurządzajcy tego rodzaju gry. Tak więc wymierzenie jej kar było w pełni zasadne.

Wnosząc skargi na decyzje Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w [...] z [...] lipca 2020 r. skarżąca zwróciła się o ich uchylenie, uchylenie poprzedzających je decyzji organu I instancji i przekazanie spraw do ponownego rozpatrzenia, ewentualnie uchylenie obu decyzji i umorzenie postepowań.

Oprócz tego wystąpiła o zasądzenie kosztów postępowania.

Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie:

1) art. 2 ust. 6 u.g.h. poprzez przypisanie sobie przez organ uprawnień ministra właściwego do spraw finansów publicznych, który to rozstrzyga czy gra posiadająca cechy wymienione w ust. 1 a, jest grą na automacie w rozumieniu tej ustawy,

2) art. 89 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2 u.g.h. poprzez przyjęcie, że wynajęcie części powierzchni lokalu stanowi element urządzania gier na automatach, choć skarżąca nie zrealizowała jego znamion i nie miała świadomości co do nielegalności eksploatacji automatów poza kasynem gry; skarżąca dodała też, że dostarczanie energii i informowanie o dostrzeżonych nieprawidłowościach wynika z obowiązków wynajmującego i nie może być rozpatrywane w kategoriach urządzania gier,

3) art. 68 § 2 Ordynacji ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze. zm., zwanej dalej Ordynacją podatkową) poprzez pominięcie tego, że w sprawie upłynął już termin do nałożenia kary, gdyż organ II instancji wydał decyzję po 31 grudnia 2019 r., tj. po upływie terminu przedawnienia,

4) art. 7 i art. 77 K.p.a. (ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 256 z późn. zm.) poprzez uchybienie obowiązkowi wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego w przedmiotowej sprawie,

5) art. 8 K.p.a. poprzez wydanie zaskarżonych decyzji w sposób niebudzący zaufania do organów podatkowych,

6) art. 121 Ordynacji podatkowej, w zw. z art. 91 u.g.h. poprzez prowadzenie postępowań w sposób niebudzący zaufania do organów podatkowych i niepodjęcie wszelkich czynności niezbędnych do wyjaśnienia sprawy,

7) art. 122 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 187 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 91 u.g.h. poprzez dokonanie sprzecznej z prawem i niewłaściwej oceny dowodów i przyjęcie, że skarżąca jest podmiotem urządzającym gry, choć nie spełnia ona przesłanek pozwalających uznać ja za podmiot aktywny w tym zakresie,

8) art. 133 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 89 ust. 1 pkt 2 oraz art. 91 u.g.h. poprzez skierowanie decyzji do podmiotu niebędącego urządzającym gry,

9) art. 191 Ordynacji podatkowej poprzez dowolną ocenę zebranego materiału dowodowego i powzięcie ustaleń na podstawie jedynie zawartych umów, z pominięciem innych dowodów, a także wyciągnięcie w umów niewłaściwych wniosków,

10) art. 208 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez wydanie decyzji utrzymujących w mocy rozstrzygnięcia organu I instancji, chociaż postępowania w tym zakresie stały się bezprzedmiotowe, z uwagi na upływ terminu przedawnienia,

11) art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej poprzez niewyjaśnienie którym dowodom organ dał wiarę, a którym odmówił wiarygodności,

12) art. 89 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2, art. 90 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 91 u.g.h. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i bezpodstawne wymierzenia kary na podstawie tych przepisów, pomimo braku ich notyfikacji Komisji Europejskiej.

W uzasadnieniu skargi podkreślono, że skarżąca została oszukana przez właściciela automatów i nie miała świadomości nielegalności ich eksploatacji.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w [...], w odpowiedziach na skargi wniósł o ich oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w obu sprawach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

Kontroli Sądu poddano decyzje, którymi wymierzono skarżącej kary pieniężne za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry.

Z ustaleń faktycznych organów, poczynionych w obu sprawach wynika, że w należącym do skarżącej lokalu, w którym prowadziła działalność gospodarczą, stwierdzono łącznie 5 urządzeń, które uznano za automaty do gier hazardowych/losowych.

Jeżeli chodzi o cechy i właściwości urządzeń, to ustalenia organów w tym zakresie są jednoznaczne i niebudzące wątpliwości, jako że zostały poczynione na podstawie przeprowadzonych przez uprawniony podmiot badań (Laboratorium Izby Celnej w [...]), z których wnioski są tożsame z tymi, jakie wynikają z przeprowadzonych wobec urządzeń eksperymentów i ich oględzin.

Konkluzje jakie wynikając z opisanych wyżej czynności sprowadzają się do konstatacji, że urządzenia, o których mowa w okolicznościach przedmiotowych sprawy, umożliwiały prowadzenie gier na automatach, o których mowa w art. 2 ust. 3 w zw. z art. 2 ust. 5 u.g.h., gdyż były to urządzenia elektroniczne, a urządzane na nich gry miały charakter losowy, przy czym grający miał możliwość uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej (mającej postać punktów, umożliwiających przedłużenie gry lub rozpoczęcie nowej, bez zakredytowania urządzenia). Przebieg gier miał charakter losowy, a uzyskiwane wyniki gry były nieprzewidywalne i niezależne od woli grających. Tym samym gry prowadzone na tych urządzeniach zawierały się w definicji gier na automatach, określonej w art. 2 ust. 3 u.g.h., zaś możliwość rozpoczęcia rozgrywania kolejnych nowych gier za punkty otrzymane w wyniku wygranej zawierały się w definicji wygranej rzeczowej, określonej w art. 2 ust. 4 u.g.h.

Skarżąca, formułując zarzuty skargi nie podważyła wprost stanowiska organów, odnośnie uznania urządzeń wstawionych do jej lokalu za automaty do gier, ograniczając się w tym aspekcie jedynie do stwierdzenia o niezasadnym przypisaniu sobie przez organy uprawnień ministra właściwego do spraw finansów publicznych, który to, zgodnie z art. 2 ust. 6 u.g.h., rozstrzyga czy gra posiadająca cechy wymienione w ust. 1 a jest grą na automacie w rozumieniu tej ustawy. W tym upatruje ona naruszenia art. 2 ust. 6 u.g.h.

Odnosząc się do tych argumentów skarżącej zauważyć należy, że w niniejszym przypadku rola organu sprowadzała się do oceny charakteru konkretnych gier, rozgrywanych na automatach, o których mowa w okoliczności przedmiotowych spraw. Ocena ta była dokonywana nie na etapie rejestracji gier, ale w czasie w którym były one już prowadzone. Dlatego organy rozstrzygające obie sprawy były uprawnione do ustalenia we własnym zakresie cech tych gier.

W omawianym zakresie stwierdzić także należy, że organy obu instancji nie rozpatrywały właściwości gier, celem dokonania ich kwalifikacji, według kryteriów zawartych w przepisach u.g.h., tj. według ogólnych zasad ich prowadzenia, w oderwaniu od konkretnych urządzeń, ale oceniały ich cechy, w odniesieniu do automatów stwierdzonych w lokalu skarżącej. Dlatego w omawianym przypadku nie sposób jest wykluczyć istnienia po stronie organów uprawnienia do oceny właściwości gier, oferowanych na zatrzymanych urządzeniach, co sugeruje skarżąca.

Prawo do oceny właściwości gier, rozgrywanych na konkretnych urządzeniach, przez organy, w zakresie rozpatrywanych przez nich spraw, nie jest kwestionowane w orzecznictwie sądów administracyjnych, o czym świadczą chociażby wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA), w szczególności: z 3 marca 2020 r., sygn. II GSK 3991/17, 18 lutego 2020 r., sygn. II GSK 2709/17, 27 listopada 2019 r., sygn. II GSK 1598/17 ( dost. w CBOiS – orzeczenia.nsa.gov.pl).

W zakresie oceny właściwości gier organy oparły się przede wszystkim na wynikach badań urządzeń, przeprowadzonych przez uprawniony podmiot, rezultaty których znajdują potwierdzenie we wnioskach płynących z przeprowadzonych eksperymentów procesowych i ustaleniach poczynionych w ramach oględzin urządzeń. Sama skarżąca nie wskazała również cech, które w sposób wiarygodny i rzeczowy, poddawałyby w wątpliwość stanowisko organów w omawianym zakresie. Z tego względu jej zarzut w tym przedmiocie uznać należy za pozbawiony podstaw.

Lokal skarżącej, w którym prowadziła ona działalność gastronomiczną, nie był kasynem, ponadto funkcjonariuszom podczas kontroli nie okazano dokumentów, takich jak koncesja czy zezwolenie. W związku z tym urządzenie w przedmiotowym lokalu gier hazardowych, między innymi na automatach, było nielegalne.

Eksploatacja tego rodzaju automatów możliwa jest wyłącznie w kasynach gier, której to cechy lokal skarżącej bez wątpienia nie posiadał. W tej sytuacji podmiot czy też podmioty urządzające gry na tego rodzaju automacie, poza kasynem gry, podlegają karze administracyjnej, zgodnie z art. 89 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 89 ust. 2 pkt 2 u.g.h.

Wymierzenie kary konkretnemu podmiotowi wiąże się z koniecznością przypisania mu cechy urządzania lub współrządzenia gier na automatach, wbrew warunkom wynikającym z przepisów u.g.h.

W niniejszej sprawie organy uznały, że cechy podmiotu współrządzącego gry na automatach, wraz z ich właścicielami, można przypisać także skarżącej, gdyż jej rola w istocie nie ograniczała się wyłącznie do udostępnienia dzierżawcom cześci powierzchni prowadzonego przez siebie lokalu. Zdaniem organów przyjęła ona bowiem na siebie również obowiązki, które odnosiły się nie tyle do części powierzchni lokalu, udostępnianej kontrahentom, ale bezpośrednio do wstawionych tam urządzeń, przyczyniając się tym samym do ich niezakłóconej eksploatacji. Poza tym istotna część uprawnień jakie przysługiwały skarżącej, z tytułu zawartej umowy, była wprost powiązana z eksploatacją urządzeń, nie będąc zależną w jakikolwiek sposób od jej świadczenia w postaci udostępnienia powierzchni, prowadzonego przez nią lokalu. Chodzi tu o zastrzeżenie, jakie zostało zamieszczone w umowie zawartej z G.G., zgodnie z którym czynsz dzierżawny miał przysługiwać skarżącej tylko za okres, w którym wstawione do jej lokalu urządzenia były eksploatowane.

Z treści umowy zawartej z G.G. oraz informacji prawnej, stanowiącej załącznik do niej wynika, że skarżąca miała pełną świadomość na co udostępnia swój lokal. Została też pouczona o tym, jak ma postępować w przypadku kontroli (odpowiednia informacja w tym zakresie stanowiła załącznik do zawartej przez strony umowy). Tak więc jej twierdzenia odnośnie tego, że nie miała świadomości, co do cech prowadzonej przez jej kontrahenta działalności i że została przez niego oszukana, nie znajdują odzwierciedlenia w okolicznościach sprawy.

Do jej obowiązków należało też informowanie właściciela o utracie lub uszkodzeniu urządzeń. Dodatkowo zobowiązała się do tego, że w lokalu nie będzie prowadzona żadna działalność konkurencyjna, przez co, w sposób świadomy, przyczyniła się do zabezpieczenia interesów głównego organizatora gier, stwarzając mu sprzyjające warunki do ich prowadzenia w swoim lokalu.

Dla oceny cech umowy zawartej z G.G. najistotniejsze jest jednak to, że zgodnie z ich postanowieniami, skarżącej przysługiwało wynagrodzenie tylko wówczas, gdy wstawione do lokalu urządzenia były eksploatowane. Już tylko ta cecha umowy nie pozwala zakwalifikować tych umów, jako typowych umowy dzierżawy części powierzchni lokalu.

Tak więc, w świetle powyższych okoliczności, nie może budzić wątpliwości, że zakres współpracy stron umowy – tj. skarżącej i G.G., nie ograniczał się tylko do udostępnienia części pomieszczenia, ale ich wspólną intencją było podjęcie współdziałania w szerszym zakresie, związanym z eksploatacją automatów do gier.

Podobnie przedstawia się sytuacja jeżeli chodzi o umowę zawartą z "C". Za wynagrodzenie wynoszące 1 000 zł miesięcznie skarżąca zobowiązała się bowiem, oprócz udostępnienia temu podmiotowi lokalu, także do udostępnienia mu energii, zabezpieczenia wstawionych urządzeń oraz zapewnienia dostępu do nich, w celu ich właściwej eksploatacji.

W przypadku kradzieży lub zniszczenia urządzeń, w następstwie niedopełnienia obowiązków przez skarżącą, zobowiązała się także do pokrycia właścicielowi strat z tego tytułu. Innym jej obowiązkiem było informowanie o nieprawidłowościach w działaniu urządzeń.

W tym wypadku również obowiązki skarżącej, jakie wynikały z zawartej przez nią umowy, były szersze niż te, jakiem są typowe dla wynajmującego część powierzchni lokalu. W tym przypadku zwrócić bowiem należy uwagę na to, że do jej umownych obowiązków należało informowanie o nieprawidłowościach w działaniu urządzeń, zapewnienie dostępu do nich klientom, zgodnie z regułami ich eksploatacji, a także wzięcie na siebie obowiązku naprawienia szkody, wynikłej w następstwie kradzieży czy uszkodzenia urządzeń.

W świetle powyższych okoliczności twierdzenia skarżącej o tym że jej rola sprowadzała się wyłącznie do udostepnienia powierzchni lokalu, nie znajdują uzasadnienia w okolicznościach sprawy. Zakres podejmowanych przez nią działań miał bowiem znaczny szerszy zasięg i obejmował te aspekty działalności, które niewątpliwie służyły prawidłowej i niezakłóconej eksploatacji automatów.

Co prawda rola skarżącej w niezgodnym z prawem przedsięwzięciu eksploatowania automatów do gier nie była kierownicza, ani wiodącą, niemniej jednak przypisanie danemu podmiotowi udziału w urządzaniu gier nie jest z tym warunkowane. W tym aspekcie liczy się bowiem nawet podjęcie pewnego wycinaka działań, które w powiazaniu z czynnościami realizowanymi przez inne podmioty prowadza do tego, że gry mogą się odbywać.

To uzasadnia przypisanie jej cech podmiotu urządzającego gry, a także nałożenie na nią kary administracyjnej, w wysokości po 12 000 zł od każdego automatu.

Prowadzące przedmiotowe postępowania organy w sposób prawidłowy przeprowadziły postępowania w obu sprawach, zebrały niezbędny i odpowiedni do ich załatwienia materiał dowodowy, a także dokonały jego prawidłowej oceny. Nie można im więc zasadnie przypisać dopuszczenia się uchybień w omawianym zakresie, a zwłaszcza takich, które miały by istotny wpływ na wynik spraw.

Brak jest także podstaw do przyjęcia, co sugeruje skarżąca, że organy rozstrzygnęły wszystkie występujące w sprawach wątpliwości, na jej niekorzyść. Stany faktyczne spraw został bowiem ustalone w sposób jednoznaczny, w oparciu o wyniki badań laboratoryjnych urządzeń, a także zawartych ze skarżącą umów, których autentyczności nigdy ona nie podważała. Wydanie zaś niekorzystnych, z jej punktu widzenia, decyzji było wynikiem przyjętej oceny prawnej poszczególnych faktów i zdarzeń, a nie rozstrzygnięcia wątpliwości, co do ich postaci.

Wbrew zarzutom skarg rozstrzygające sprawy organy nie dopuściły się naruszenia przepisów K.p.a., gdyż regulacje tej ustawy nie znajdowały zastosowania w sprawach. Zgodnie bowiem z art. 8 u.g.h. do postępowań w sprawach określonych w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (...), chyba że ustawa stanowi inaczej.

W okolicznościach spraw brak jest podstaw do uznania za zasadne zarzutów skargi, dotyczących naruszenia przez organy przepisów Ordynacji, regulujących ogóle zasady prowadzenia postępowań, w szczególności zasady nakazującej prowadzenie postępowania w sposób budzący zaufanie do prowadzących je organów czy też zasady nakładającej na organy obowiązek ustalenia prawdy obiektywnej. Twierdzenia skarżącej w tym zakresie nie zostały poparte żadnymi konkretnymi argumentami, wobec tego jako ogólnikowe i gołosłowne nie zasługują na uwzględnienie.

Jeżeli chodzi o kwestię upływu terminu przedawnienia do wymierzenia kar, to również w tym wypadku brak jest podstaw do uznania za zasadne stanowiska skarżącej.

W myśl bowiem art. 91 u.g.h. do kar pieniężnych stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.

W świetle przytoczonego powyżej odesłania, dotyczącego materialnoprawnych podstaw nakładania kar (odesłanie w zakresie regulacji procesowych zostało zamieszczone w art. 8 u.g.h.) nie ulega wątpliwości, że przepisy u.g.h., jeżeli chodzi o kary nakładane na jej podstawie, nakazują odpowiednie stosowanie do nich regulacji zawartych w Ordynacji, ta zaś jest uregulowaniem o charakterze kompleksowym, odnoszącym się także do kwestii przedawnienia prawa do wydania decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe (a więc konstytutywnej), o którym mowa w art. 68 tego aktu. Z tego więc względu nie może być mowy o stosowaniu do tej materii regulacji K.p.a., odnoszących się do kwestii przedawnienia prawa, do wymierzenia kar, co wprost wynika z art. 189 a § 2 pkt 3 K.p.a. w myśl którego przejście na regulacje K.p.a., w zakresie wymierzania kar (odnośnie ich przedawnienia), ma miejsce jedynie w sytuacji, gdy kwestie te nie zostały uregulowane w innych przepisach. Z taką sytuacją na gruncie niniejszych spraw nie mamy do czynienia.

W tym miejscu należy również dodać, że niedopuszczalnym byłoby stosowanie do tej samej materii, jaką stanowi wymierzanie kar za urządzanie gier, szczególnie w odniesieniu do przedawnienia prawa do wydana decyzji nakładającej taką karę, stosowanie dwóch reżimów prawych wynikających z dwóch różnych ustaw, przy wybiórczym stosowaniu tego aktu, którego zastosowanie w sprawie zostało wyraźnie przewidziane przepisami u.g.h.

W niniejszych sprawach nie mamy wprawdzie do czynienia z ustaleniem zobowiązań podatkowych, niemniej jednak regulacje odnoszące się do przedawnienia prawa do wydania konstytutywnej decyzji w tym przedmiocie odnosić należy do decyzji nakładających kary za urządzenie gier, które również mają konstytutywny charakter. Wprawdzie nie sposób jest negować odrębności tych dwóch rodzajów obowiązków, a także ich specyfiki, jednakże jej stwierdzenie tego rodzaju odrębności nie może prowadzić do negowania możliwości stosowania przedawnienia prawa do wydania decyzji, jako takiego.

Skoro więc, jak to wyżej podkreślono, u.g.h. odsyła do odpowiedniego stosowania przepisów Ordynacji, to w przypadku kar za urządzenie gier, nakładanych w drodze konstytutywnych decyzji właściwych organów, a więc na podstawie zbliżonej formy prawnej do tej, w jakiej odbywa się ustalenie zobowiązania podatkowego, brak jest podstaw do stosowania w tym zakresie regulacji K.p.a. Wobec powyższego kwestię przedawnienia prawa do wymierzania kar za urządzenie gier na automatach poza kasynem gry należy rozstrzygnąć na gruncie przepisów Ordynacji.

Na marginesie niniejszych rozważań dodać także należy, że regulacje K.p.a. dotyczące przedawnienia prawa do wymierzania kar administracyjnych, zostały wprowadzone do tej ustawy z dniem 1 czerwca 2017 r., nie obowiązywały więc w dacie stwierdzenia naruszeń przez skarżącą regulacji u.g.h. Przyjęcie więc, że przepisy Ordynacji nie mogą być stosowane do kwestii przedawnienia prawa do wymierzania kar prowadziło by do wniosku, że przed 1 czerwca 2017 r., uprawnienie właściwych organów do wymierzania kar nie było w żaden sposób ograniczone czasowo. To zaś jest nie do pogodzenia z zasadą demokratycznego państwa prawnego, wyrażoną w art. 2 Konstytucji RP.

Poza tym zauważyć też należy, że dział IVa K.p.a., który został wprowadzony do tej ustawy z dniem 1 czerwca 2017 r., na mocy przepisów ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 935, zwanej dalej ustawą zmieniającą), która nie zawiera przepisów przejściowych. Wobec tego, mając na względzie przytoczone wyżej argumenty, dotyczące istoty instytucji przedawnienia prawa do wydania decyzji wymierzającej karę, stosowanie przepisów tego działu, w odniesieniu do zdarzeń, które zaistniały przed ich wejściem w życie, rodziłoby istotne problemy praktyczne.

Przedawnienie prawa do wydania decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe zostało uregulowane w art. 68 Ordynacji. Zgodnie z art. 68 § 1 tego aktu

zobowiązanie podatkowe, o którym mowa w art. 21 § 1 pkt 2, nie powstaje, jeżeli decyzja ustalająca to zobowiązanie została doręczona po upływie 3 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy. W myśl zaś art. 68 § 2 omawianej ustawy jeżeli podatnik nie złożył deklaracji w terminie przewidzianym w przepisach prawa podatkowego, czy też w złożonej deklaracji nie ujawnił wszystkich danych niezbędnych do ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego, zobowiązanie podatkowe, o którym mowa w § 1, nie powstaje, pod warunkiem że decyzja ustalająca wysokość tego zobowiązania została doręczona po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy.

Mając na uwadze różnice jakie wynikają z istoty zobowiązań podatkowych oraz kar wymierzanych za urządzenie gier na automatach poza kasynem gry stwierdzić należy, iż nie sposób tych dwóch obowiązków utożsamiać z sobą i bezkrytycznie oraz automatycznie przenosić rozwiązań prawnych, właściwym poszczególnym instytucjom prawa podatkowego na kwestie dotyczące kar. Niemniej różnice pomiędzy nimi, niewątpliwie istniejące, nie mogą prowadzić do całkowitego wyłączenia stosowania, w przypadku kar za urządzanie gier, art. 68 Ordynacji czy też w ogóle wykluczenia stosowania w tym wypadku instytucji przedawnienia prawa do wydania decyzji. Stanowiska tego rodzaju nie sposób wywieść z samego faktu odpowiedniego stosowania regulacji Ordynacji, jako że różnice obu instytucji w tym zakresie nie są na tyle istotne, aby w ogóle wykluczyć rozważenie przedawnienia.

Poza tym istnienie nieograniczonego czasowo prawa do wymierzenia kary za urządzenie gier, nawet po upływie wielu lat, jak to wyżej zaznaczono, jest nie do pogodzenia z zasadą demokratycznego państwa prawnego i wywodzonego z niego postulatu pewności obrotu.

Tak więc, mając na uwadze powyższe, w zakresie przedawnienia prawa do wydania decyzji ustalającej/wymierzającej karę za urządzenie gier na automatach, to w tym zakresie stosowanie tego prawa rozważyć należy na gruncie art. 68 § 1 i § 2 Ordynacji.

Z przepisów tych wynika, że bieg terminu przedawnienia prawa do wydania decyzji biegnie od końca roku, w którym powstał obowiązek podatkowy. Na gruncie regulacji u.g.h. przez datę powstania obowiązku należy rozumieć, ze względu na odpowiednie stosowanie, koniec roku, w którym nastąpiło stwierdzenie naruszenia prawa, z którym to wiąże się sankcja, w postaci nałożenia kary pieniężnej.

Sam termin do wydania decyzji konstytutywnej, w myśl art. 68 § 1 Ordynacji wynosi, co do zasady 3 lata, jednakże w razie nieujawnienia przez podatnika (zobowiązanego) danych istotnych z punktu widzenia rozważanego obowiązku, termin ten wynosi 5 lat (art. 68 § 2 Ordynacji).

W przypadku wymierzania kar za urządzenie gier na automatach poza kasynem gry, z oczywistych względów nie mamy do czynienia ze składaniem jakichkolwiek deklaracji przez podmioty, na które następnie kara jest nakładana. Sama tego rodzaju sankcja jest bowiem wynikiem działania określonych podmiotów, nieznajdującego uzasadnienia, w obowiązujących przepisach, które z reguły zostaje ujawnione dopiero przez organy ścigania lub inne organy powołane do egzekwowania obowiązków wynikających ze stosowania przepisów u.g.h. Z tego więc względu przedawnienie prawa do wydania decyzji nakładającej karę oceniać należy z punktu widzenia art. 68 § 2 Ordynacji, a więc zastosowaniem pięcioletniego terminu.

Jak wynika z treści zarzutów skarg, w których skarżąca wytyka wydanie decyzji po upływie terminów przedawnienia, tj. decyzji organu II instancji, po dniu 31 grudnia 2019 r., również stoi ona na stanowisku, zgodnie z którym do kwestii samego przedawnienia prawa do wymierzania kar za urządzenie gier na automatach oraz sposobu obliczania jego terminu, stosuje się przepisy Ordynacji. W niniejszym przypadku termin ten, wynoszący 5 lat od końca roku, w którym do naruszenia przepisów doszło, upływał z dniem 31 grudnia 2019 r., niemniej jednak skarżąca prezentuje pogląd, iż do tego czasu winna być wydana decyzja ostateczna.

Odnosząc się do tych stwierdzeń zauważyć należy, że decyzje nakładające kary pieniężne za urządzenie gier na automatach poza kasynem gier, podobnie jak decyzje ustalające zobowiązania podatkowe, są decyzjami o charakterze konstytutywnym, a więc kształtującą w sposób władczy obowiązki konkretnych podmiotów. Wymierzenie kary następuje więc poprzez wydanie decyzji przez organ I instancji. Dlatego decydującym dla oceny zachowania terminu do wydania tego typu rozstrzygnięcia, jest moment doręczenia decyzji organu I instancji. Decyzja organu odwoławczego, utrzymująca w mocy decyzję organu I instancji, może zaś zostać wydana i doręczona po upływie tego terminu.

Konstytutywny charakter decyzji w przedmiocie wymierzenia kary przyjął Naczelny Sąd Administracyjny, w wyroku z 28 listopada 2017 r., sygn. II GSK 2433/17, stwierdzając, że decyzja w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej na podstawie art. 89 ust. 2 u.g.h. należy niewątpliwie do decyzji kształtujących obowiązek i z tego względu, odpowiednio stosując przepisy Ordynacji podatkowej należy uznać ją za decyzję, o jakiej mowa w art. 21 § 1 pkt 2 Ordynacji.

W niniejszych sprawach obie decyzje Naczelnika [...] Urzędu Celno-Skarbowego w [...], wymierzające skarżącej kary, zostały jej doręczone przed upływem terminów przedawnienia, tj. przed 31 grudnia 2019 r. Tak więc zarzut skarżącej w tym zakresie nie zasługuje na uwzględnienie.

W przytoczonym wyroku NSA uznał, że pomimo konstytutywnego charakteru decyzji wymierzającej karę administracyjną, do kwestii przedawnienia, zastosowanie winny znaleźć nie regulacje Ordynacji, ale przepisy K.p.a. , w szczególności art. 189 g § 1 tej ustawy, myśl którego administracyjna kara pieniężna nie może zostać nałożona, jeżeli upłynęło pięć lat od dnia naruszenia prawa albo wystąpienia skutków naruszenia prawa. W niniejszym przypadku decyzja Naczelnika [...] Urzędu-Celno-Skarbowego z [...] sierpnia 2019 r., nr [...], w przedmiocie wymierzenia skarżącej kar pieniężnych, w łącznej wysokości 36 000 zł, została wydana przed tym terminem, gdyż naruszenie prawa w tym wypadku stwierdzono 27 listopada 2014 r., tak więc nawet przyjmując koncepcję o stosowaniu w tym wypadku regulacji K.p.a., to brak byłoby podstaw do stwierdzenia o upływie terminu do wydania decyzji w tym przedmiocie.

Odnosząc się do charakteru przepisów, na podstawie których organy wymierzyły skarżącym kary zauważyć należy, wbrew ich twierdzeniom, zawartym w skargach, nie stanowią one przepisów technicznych, w rozumieniu Dyrektywy 98/34/WE. W tym zakresie przypomnieć należy, że Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: NSA), uchwałą składu siedmiu sędziów z dnia 16 maja 2016 r., sygn. II GPS 1/16, w sposób wiążący stwierdził, że art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. nie jest przepisem technicznym w rozumieniu art. 1 pkt 11 Dyrektywy 98/34/WE, którego projekt powinien być przekazany Komisji Europejskiej, zgodnie z art. 8 ust. 1 akapit pierwszy tej dyrektywy i może stanowić podstawę wymierzenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o grach hazardowych, a dla rekonstrukcji znamion deliktu administracyjnego, o którym mowa w tym przepisie oraz jego stosowalności w sprawach o nałożenie kary pieniężnej, nie ma znaczenia brak notyfikacji oraz techniczny - w rozumieniu Dyrektywy 98/34/WE - charakter art. 14 ust. 1 tej ustawy. Ponadto NSA sformułował wiążący pogląd, że urządzający gry na automatach poza kasynem gry, bez względu na to, czy legitymuje się koncesją lub zezwoleniem - od [...] lipca 2011 r., także zgłoszeniem lub wymaganą rejestracją automatu lub urządzenia do gry - podlega karze pieniężnej, o której mowa w art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h.

Pogląd jakoby niedopełnienie procedury notyfikacji projektu u.g.h. Komisji Europejskiej uniemożliwiało stosowanie jakichkolwiek przepisów zawartych w tym akcie prawnym, czy też, że wszystkie przepisy zawarte w tym akcie mają charakter "techniczny", nie znajduje uzasadnienia choćby w świetle wyroku TSUE z dnia 13 października 2016 r. w sprawie C-303/15, który przesądził, że badany w sprawie art. 6 ust 1 u.g.h. nie wchodzi w zakres pojęcia "przepisów technicznych" w rozumieniu Dyrektywy 98/34/WE, podlegających obowiązkowi zgłoszenia na podstawie art. 8 ust. 1 tej dyrektywy, a którego naruszenie jest poddane sankcji w postaci braku możliwości stosowania takiego przepisu.

Zaznaczenia wymaga też, że art. 269 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm., zwanej dalej P.p.s.a.) nie pozwala żadnemu składowi sądu administracyjnego rozstrzygnąć sprawy w sposób sprzeczny ze stanowiskiem zawartym w uchwale i przyjmować wykładni prawa odmiennej od tej, która została przyjęta przez skład poszerzony NSA. Jeżeli skład sądzący, tak jak w niniejszej sprawie, nie stwierdzi zasadności uruchomienia trybu przewidzianego w art. 269 P.p.s.a., to treścią uchwały składu poszerzonego NSA jest związany i obowiązany jest respektować wyrażone w niej stanowisko.

Mając na uwadze powyższe Sąd, na podstawie art. 151 P.p.s.a. oddalił skargi.