Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Tamara Dziełakowska Sędzia del. WSA Dariusz Chaciński po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej H. A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 grudnia 2020 r. sygn. akt II SA/Wa 1041/20 w sprawie ze skargi H. A. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] grudnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy nadania stopnia naukowego 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2. zasądza od Rady Doskonałości Naukowej na rzecz H. A. kwotę 477 (czterysta siedemdziesiąt siedem) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 11 grudnia 2020 r. sygn. akt II SA/Wa 1041/20, na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) zwanej dalej "p.p.s.a." oddalił skargę H. A. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z [...] grudnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy nadania stopnia naukowego.

Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Pismem z [...] grudnia 2015 r. H. A. wniosła do Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów o przeprowadzenie postępowania habilitacyjnego w dziedzinie nauk medycznych, w dyscyplinie medycyna, na podstawie jednotematycznego cyklu publikacji "[...]".

Uchwałą z [...] czerwca 2016 r. Rada Wydziału [...] Uniwersytetu im. [...] w P., działając na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 1 i art. 18a ust. 11 ustawy z 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz.U. z 2003 r. poz. 595 ze zm., zwanej dalej "u.s.n.t."), podjęła uchwałę o odmowie nadania skarżącej stopnia naukowego doktora habilitowanego nauk medycznych w dyscyplinie medycyna.

Po rozpatrzeniu odwołania od tej uchwały, Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów, zwana dalej "Centralną Komisją", [...] kwietnia 2018 r. podjęła decyzję o utrzymaniu w mocy zaskarżonej uchwały. Decyzja ta została następnie uchylona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 3 kwietnia 2019 r., II SA/Wa 1444/18.

Ponownie rozpoznając sprawę Centralna Komisja powołała kolejnego recenzenta w osobie prof. dr hab. M. T., która negatywnie zaopiniowała odwołanie skarżącej. Następnie decyzją z [...] grudnia 2019 r. Centralna Komisja utrzymała w mocy uchwałę Rady Wydziału [...] Uniwersytetu [...] w P. z [...] czerwca 2016 r.

Pismem z 6 kwietnia 2020 r. H. A. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na powyższą decyzję, domagając się uchylenia decyzji Centralnej Komisji z [...] grudnia 2019 r. oraz poprzedzającej ją uchwały Wydziału [...] Uniwersytetu [...] im. [...] w P. z [...] czerwca 2016 r. Zarzuciła m.in. naruszenie przepisów postępowania, przez niedoręczenie jej recenzji w postępowaniu odwoławczym, co pozbawiło skarżącą możliwości wzięcia udziału w tym postępowaniu.

W odpowiedzi na skargę Centralna Komisja wniosła o jej oddalenie.

Pismem z 14 listopada 2020 r. (data wpływu: 19 listopada 2020 r.) skierowanym do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżąca wniosła o przesłanie na jej adres zamieszkania kserokopii dokumentu z akt administracyjnych, tj. recenzji prof. M. T., sporządzonej na etapie administracyjnego postępowania odwoławczego.

Zarządzeniem z 7 grudnia 2020 r., doręczonym 10 grudnia 2020 r., wezwano skarżącą do uiszczenia opłaty kancelaryjnej od wniosku o wydanie kserokopii dokumentu.

Pismem z 10 grudnia 2020 r. (data wpływu w formie wiadomości e-mail: 10 grudnia 2020 r., w formie pisemnej: 14 grudnia 2020 r.) skarżąca wniosła o odwołanie posiedzenia niejawnego wyznaczonego na 11 grudnia 2020 r. W uzasadnieniu wniosku wskazała, że dopiero 10 grudnia 2020 r. otrzymała wezwanie do opłaty za kserokopię akt, przy czym nie otrzymała wnioskowanego dokumentu a przedmiotowa recenzja jest kluczowym dokumentem, na podstawie którego wydano zaskarżoną decyzję. Zatem nie ma możliwości wypowiedzenia się w sprawie i obrony swojego stanowiska.

Wskazanym na wstępie wyrokiem wydanym 11 grudnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym Sąd pierwszej instancji oddalił skargę. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem organ wydał rozstrzygnięcie w zgodzie z oceną prawną i wskazaniami wyrażonymi w wyroku WSA w Warszawie z 3 kwietnia 2019 r., II SA/Wa 1444/18. Centralna Komisja zbadała, czy recenzenci osiągnięć naukowych skarżącej, zostali powołani zgodnie z przepisami prawa i stwierdziła, że recenzje zostały sporządzone w sposób prawidłowy, obiektywny i rzetelny przez osoby uprawnione. Sąd podkreślił, że nie jest uprawniony do merytorycznej oceny dorobku naukowego kandydatki. Ponadto w ocenie WSA w Warszawie z przepisów u.s.n.t. nie wynika obowiązek doręczenia habilitantowi z urzędu sporządzonej recenzji. Z tego też względu Sąd uznał, że zapoznanie się przez skarżącą z recenzją nie powinno wstrzymywać postępowania sądowego, szczególnie że skarżąca nie złożyła prawidłowo podpisanego wniosku o odroczenie posiedzenia.

Skargę kasacyjną złożyła H. A., zaskarżając powyższy wyrok w całości. Zarzuciła naruszenie przepisów postępowania skutkujące nieważnością postępowania sądowoadministracyjnego, tj.:

1. art. 10, 90 § 1 w zw. z art. 183 § 1 i § 2 pkt 5 p.p.s.a. oraz w zw. z art. 2, art. 45 ust. 1, art. 184 i art. 175 ust. 1 Konstytucji RP i art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, nadto w zw. art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374 ze zm., w skrócie: uCOVID-19) – przez wydanie wyroku w warunkach nieważności z uwagi na naruszenie prawa strony do obrony z powodu rozpoznania sprawy na posiedzeniu niejawnym przed doręczeniem stronie kluczowego dokumentu (o którego doręczenie strona wnioskowała po zawiadomieniu o terminie rozpoznania sprawy) i bez umożliwienia stronie wypowiedzenia się co do zebranego materiału dowodowego oraz pomimo wniosku strony o zmianę terminu rozpoznania sprawy.

Ponadto skarżąca z ostrożności procesowej zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

2. art. 174 pkt 2 p.p.s.a. w zw. z art. 153 p.p.s.a. przez wydanie wyroku de facto nieuwzględniającego oceny prawnej wyrażonej w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 3 kwietnia 2019 r. sygn. akt II SA/Wa 1444/18 i błędne przyjęcie, że Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów wykonała zalecenia Sądu i zbadała, czy powołani w sprawie recenzenci zostali powołani zgodnie z przepisami prawa,

3. art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 141 § 4 p.p.s.a. przez zaniechanie dokonania wnikliwej i merytorycznej analizy materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie oraz zarzutów skargi, a tym samym nierozpoznanie całości sprawy w kontekście zgromadzonego materiału dowodowego,

4. art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 1 § 1 i 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 137) przez oddalanie skargi na skutek niewłaściwej kontroli legalności zaskarżonej decyzji i błędne uznanie, że organ administracji w sposób prawidłowy zebrał materiał dowodowy i dokonując jego oceny nie naruszył przepisów prawa.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty H. A. wniosła o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz, z ostrożności procesowej, o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i zaskarżonej decyzji. Ponadto wniosła o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazała, że zaskarżony wyrok obarczony jest wadą nieważności. Skarżąca, po otrzymaniu informacji o wyznaczeniu terminu posiedzenia niejawnego, wniosła o przesłanie na jej adres zamieszkania kserokopii dokumentu z akt administracyjnych w postaci recenzji prof. M. T. Dokument ten stanowił podstawę zaskarżonej decyzji i nie został skarżącej doręczony na etapie postępowania administracyjnego, co skarżąca podkreślała w skardze do WSA w Warszawie. Wniosek o przesłanie kopii recenzji podyktowany był wstrzymaniem przyjęcia interesantów w czytelni akt WSA w Warszawie. Dopiero 10 grudnia 2020 r., a więc na dzień przed wyznaczonym terminem posiedzenia, doręczono skarżącej wezwanie do uiszczenia opłaty za kserokopię akt administracyjnych, wobec czego skarżąca wniosła o odwołanie wyznaczonego na 11 grudnia 2020 r. posiedzenia z uwagi na brak możliwości wypowiedzenia się co do zebranego w sprawie materiału i obrony swojego stanowiska. Powyższe, w ocenie autora skargi kasacyjnej oznacza pozbawienie skarżącej podstawowych praw procesowych. Zwrócono uwagę na stanowisko Przewodniczącego Wydziału Informacji Sądowej NSA, iż w sytuacji gdy po powiadomieniu stron o zamiarze rozpoznania przez sąd sprawy na posiedzeniu niejawnym, strona zawnioskuje o odroczenie wyznaczonego terminu posiedzenia, wniosek taki powinien być rozpatrzony zgodnie z oczekiwaniem wnioskodawcy.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Rada Doskonałości Naukowej (następca prawny Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów) wniosła o oddalenie skargi kasacyjnej w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc jednak pod rozwagę z urzędu nieważność postępowania. Jedną z przesłanek nieważności postępowania jest pozbawienie strony możności obrony swych praw (art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a.). Na spełnienie tej przesłanki wskazuje autor skargi kasacyjnej, w zarzucie pierwszym wywodząc, że o nieważności postępowania świadczy wydanie wyroku pomimo niedoręczenia skarżącej kluczowego dokumentu, jakim była sporządzona w postępowaniu odwoławczym recenzja prof. M. T. Powyższe, w ocenie skarżącej kasacyjnie, przesądza o pozbawieniu możliwości zajęcia stanowiska w sprawie i uniemożliwieniu skarżącej obrony jej praw.

Zgodzić należy się ze skarżącą, że w rozpoznawanej sprawie zachodzi okoliczność skutkująca nieważnością postępowania, o której mowa w art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a. Przypomnieć należy, że wyrok w niniejszej sprawie został wydany na posiedzeniu niejawnym. Zarządzeniem z 17 listopada 2020 r. skierowano sprawę do rozpoznania w tym trybie, z powołaniem się na § 4 zarządzenia nr 21 Prezesa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 16 października 2020 r. w sprawie wdrożenia w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Warszawie działań profilaktycznych służących przeciwdziałaniu potencjalnemu zagrożeniu zakażeniem wirusem SARS-CoV-2 ustalonych w zarządzeniu nr 39 Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 października 2020 r. oraz § 1 pkt 2 i § 3 zarządzenia nr 39 Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 października 2020 r. w sprawie odwołania rozpraw oraz wdrożenia w Naczelnym Sądzie Administracyjnym działań profilaktycznych służących przeciwdziałaniu potencjalnemu zagrożeniu zakażenia wirusem SARS-CoV-2 w związku z objęciem Miasta Stołecznego Warszawy obszarem czerwonym. Przepisy powyższe, mając charakter wewnętrznie obowiązujący, nie stanowiły jednak podstawy prawnej skierowania sprawy na posiedzenie niejawne. Podstawą taką, określoną w przepisach prawa powszechnie obowiązującego, był art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (t.j. Dz. U. poz. 1842, zwanej dalej "uCOVID-19"). Zgodnie z tym przepisem "[p]rzewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów".

Nie budzi wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego sama dopuszczalność rozpoznania sprawy na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 15zzs4 ust. 3 uCOVID-19. Przepis ten jest przepisem szczególnym wobec art. 10 p.p.s.a., ustanawiającym zasadę jawności postępowań sądowoadministracyjnych. W orzecznictwie, które skład orzekający NSA w pełni podziela, wskazuje się że powyższe normy, dopuszczające rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym, nie naruszają podstawowych uprawnień procesowych strony. Okoliczność, że sprawa ma zostać rozpoznana na posiedzeniu niejawnym nie oznacza zatem, że strona nie może przed wydaniem wyroku bronić swoich praw (wyrok NSA z 8 czerwca 2021 r., III FSK 3585/21, LEX nr 3197476). Podobnie uznał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 19 sierpnia 2021 r., I OSK 1165/21, LEX nr 3232131, dodając że prawo do publicznej rozprawy nie ma też charakteru absolutnego. Może zatem podlegać ograniczeniu, w tym także ze względu na treść art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, w którym jest mowa o ograniczeniach w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw, gdy jest to unormowane w ustawie oraz tylko wtedy, gdy jest to konieczne w demokratycznym państwie m.in. dla ochrony zdrowia. Nie ulega przy tym wątpliwości, że celem stosowania konstrukcji, przewidzianych przepisami uCOVID-19 jest m.in. ochrona życia i zdrowia ludzkiego w związku z zapobieganiem i zwalczaniem zakażenia wirusem COVID-19, a w obecnym stanie faktycznym istnieją takie okoliczności, które w zarządzonym stanie epidemii, w pełni nakazują uwzględnianie rozwiązań powyższej ustawy w praktyce działania organów wymiaru sprawiedliwości.

Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym musi jednak zostać powiązane z umożliwieniem stronie obrony swoich praw przez zajęcie stanowiska na piśmie. Poza sporem pozostaje, że skarżącą kasacyjnie poinformowano o terminie posiedzenia niejawnego wyznaczonego na 11 grudnia 2020 r., zaś doręczenie zawiadomienia o powyższym posiedzeniu nastąpiło 26 listopada 2020 r., a więc z zachowaniem 7-dniowego terminu określonego w art. 91 § 2 p.p.s.a. (zwrotne potwierdzenie odbioru – k. 63). Zdaniem NSA samo powiadomienie strony o terminie posiedzenia niejawnego nie jest jednak wystarczające do stwierdzenia, iż dochowane zostały gwarancje procesowe tej strony. Uwzględnić trzeba, że w świetle orzecznictwa sądowoadministracyjnego pozbawienie strony możności obrony swych praw należy oceniać przez pryzmat konkretnych okoliczności sprawy. Sytuacji tej nie należy wiązać wyłącznie z całkowitym wyłączeniem strony od udziału w postępowaniu. Nieważność postępowania występuje, gdy zaistniałe uchybienie procesowe sądu godzi bezpośrednio w istotę procesu i pojawia się w razie fundamentalnych uchybień sądu godzących bezpośrednio w uprawnienia procesowe strony. Prawo do sądu obejmuje przecież nie tylko prawo dostępu do sądu, ale także prawo do właściwej procedury przed sądem. Prawo to aktualizuje się między innymi w umożliwieniu stronom podjęcia stosownych czynności procesowych (tak NSA w wyroku z 9 lipca 2021 r., I OSK 1939/20, LEX nr 3243907).

Reasumując, spełnienie przesłanki określonej art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a. może nastąpić także wówczas, gdy strona zostanie zawiadomiona o terminie posiedzenia, ale na skutek innych zaniechań Sądu pierwszej instancji strona nie będzie w stanie zająć stanowiska w sprawie. Tak też należy zakwalifikować działanie Sądu Wojewódzkiego, który uniemożliwił skarżącej zapoznanie się z aktami administracyjnymi sprawy przed wydaniem wyroku. Wniosek skarżącej o przesłanie recenzji prof. M. T. wpłynął do WSA w Warszawie 19 listopada 2020 r., a więc jeszcze przed wyznaczeniem terminu posiedzenia niejawnego. Pomimo to wniosek ten nie został rozpoznany przez wydaniem wyroku. Za rozpoznanie wniosku i umożliwienie zajęcia stanowiska w sprawie nie może zostać uznane dokonane zarządzeniem z 7 grudnia wezwanie skarżącej do uiszczenia opłaty kancelaryjnej od wniosku, skoro wezwanie to doręczono skarżącej w terminie uniemożliwiającym otrzymanie recenzji i zajęcie stanowiska przed posiedzeniem wyznaczonym na 11 grudnia 2020 r.

Należy uwzględnić, że rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym jest wyjątkiem od zasady jawności postępowania. Wyjątek ten powinien być zatem stosowany w sposób nienaruszający uprawnień procesowych uczestników postępowania. Ustalenie to ma tym większe znaczenie, że na mocy § 3 ust. 1 zarządzenia nr 21 Prezesa WSA w Warszawie z 16 października 2020 r. w sprawie wdrożenia w WSA w Warszawie działań profilaktycznych służących przeciwdziałaniu potencjalnemu zagrożeniu zakażeniem wirusem SARS-CoV-2 ustalonych w zarządzeniu nr 39 Prezesa NSA z 16 października 2020 r. ograniczono możliwość przyjmowania interesantów w czytelni akt WSA w Warszawie. W takim stanie rzeczy przysługujące stronie na podstawie art. 12a § 4 p.p.s.a. prawo wglądu w akta musiało zostać zrealizowane przez przesłanie stronie kserokopii dokumentacji, o co w niniejszej sprawie bezskutecznie wnioskowała H. A. Ponieważ skarżąca nie miała możliwości zapoznania się przed rozpoznaniem sprawy z kluczowym w sprawie dokumentem, to uprawnione jest stwierdzenie, że skarżącej uniemożliwiono zajęcie stanowiska na piśmie i ograniczono jej uprawnienie do obrony swoich praw.

Jak wskazuje Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z 30 listopada 2020 r., II OPS 6/19 (pub. ONSAiWSA 2021/3/35), z perspektywy zachowania prawa do rzetelnego procesu sądowego najistotniejsze jest zachowanie uprawnienia przedstawienia przez stronę swojego stanowiska w sprawie (gwarancja prawa do obrony). Dopuszczalne przepisami szczególnymi odstępstwo od posiedzenia jawnego sądu administracyjnego na rzecz formy niejawnej winno następować z zachowaniem wymogów rzetelnego procesu sądowego. NSA w składzie orzekającym w niniejszej sprawie podziela wywody zawarte w powyższej uchwale, iż o zachowaniu standardu ochrony praw strony przesądza zawiadomienie o terminie posiedzenia połączone z możliwością zajęcia stanowiska w sprawie. Nie jest jednak możliwe zajęcie stanowiska co do istoty sprawy bez możliwości zapoznania się z aktami sprawy, stanowiącymi podstawę wyrokowania stosownie do treści art. 133 § 1 p.p.s.a. Z tego względu Sąd Wojewódzki powinien był z urzędu odroczyć rozpoznanie sprawy do czasu otrzymania przez skarżącą wnioskowanych kserokopii. Oceny tej nie zmienia fakt, że na dzień wyrokowania skarżąca nie wniosła skutecznie o odroczenie posiedzenia, albowiem wniosek skarżącej w formie mailowej był niepodpisany. Spełnienie przesłanki nieważności postępowania z art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a. następuje w sytuacji wyrokowania w warunkach pozbawienia strony możności obrony swoich praw, a zatem niezależnie od złożenia przez stronę skutecznego wniosku w przedmiocie odroczenia posiedzenia. Tym samym już fakt nieudostępnienia skarżącej akt sprawy administracyjnej przed wydaniem wyroku na posiedzeniu niejawnym winien był skutkować przesunięciem terminu rozpoznania sprawy. Ustalenie to jest tym bardziej aktualne, że prawo do zapoznania się z aktami sprawy w postępowaniu sądowoadministracyjnym jest prawem odrębnym od analogicznego uprawnienia przysługującego na etapie postępowania administracyjnego. Zatem błędne są wywody Sądu pierwszej instancji, że o niezasadności wniosku o odroczenie rozpoznania sprawy przesądza fakt, iż strona mogła zapoznać się z materiałem dowodowym na etapie postępowania administracyjnego. Przysługujące stronie na podstawie art. 12a § 4 p.p.s.a. uprawnienie nie doznaje ograniczeń z uwagi na zachowanie strony w postępowaniu przed organem administracji. W rozpatrywanej sprawie w skardze do wojewódzkiego sądu administracyjnego H. A. zarzuciła niedoręczenie jej przez organ recenzji w postępowaniu odwoławczym. Abstrahując od merytorycznej oceny tego zarzutu, treść zarzutów skargi nakazuje uznać, iż recenzja sporządzona przez prof. M. T. jest niewątpliwie istotnym elementem materiału dowodowego zgromadzonego przez organ. Skarżąca uprawniona była, na podstawie art. 12a § 4 p.p.s.a., do zapoznania się z tym dokumentem w postępowaniu sądowoadministracyjnym, przed zajęciem stanowiska na piśmie i przed rozpoznaniem sprawy przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Zaniechanie w tym zakresie skutkuje nieważnością postępowania, na podstawie art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a.

Powyższe ustalenia przesądzają o zasadności pierwszego zarzutu skargi kasacyjnej. Jednocześnie, wobec uchylenia przez Naczelny Sąd Administracyjny zaskarżonego wyroku wydanego w warunkach nieważności postępowania, bezprzedmiotowe byłoby odnoszenie się do dalszych zarzutów skargi kasacyjnej (zob. wyrok NSA z 20 kwietnia 2011 r., II OSK 2156/10, LEX nr 1081759 i orzecznictwo tam wskazane).

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 183 § 1 i § 2 pkt 5 w zw. z art. 185 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.

Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 203 pkt 1 w zw. z art. 209 p.p.s.a. zasądził na rzecz H. A. zwrot kosztów postępowania kasacyjnego w wysokości 477 zł. Na kwotę tę składają się: 360 zł tytułem kosztów zastępstwa przez radcę prawnego (§ 14 ust. 1 pkt 2 lit. b rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych), 100 zł tytułem wpisu od skargi kasacyjnej oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa udzielonego w postępowaniu kasacyjnym.