Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Maria Werpachowska Asesor WSA Andrzej Kołodziej Asesor WSA Jacek Fronczyk (spraw.) Protokolant: Joanna Ukalska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 listopada 2004r. sprawy ze skargi A. C. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] kwietnia 2004r. nr [...] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania 1) oddala skargę; 2) przyznaje od Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie adwokatowi J. S. kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej.

W dniu 6 listopada 2003r. A. C. skierował do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji wniosek o wznowienie postępowania zakończonego decyzją Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji nr [...] z dnia [...] maja 2002r., mocą której uchylono w części decyzję Wojewody [...] nr [...] z dnia [...] marca 2002r. w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej.

Skarżący swój wniosek oparł o art. 145 § 1 pkt 5 w związku z art. 150 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2000r. nr 98, poz. 1071 z późn. zm.), a jako podstawę uzasadniającą wznowienie postępowania powołał fakt wydania w dniu 26 sierpnia 2003r. przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie – Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie w sprawie o sygnaturze akt II SA/Kr 2931/02 postanowienia o odrzuceniu skargi w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie zakończonej prawomocnym postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie – Ośrodka Zamiejscowego w Krakowie z dnia 28 sierpnia 2002r. o sygnaturze akt II SAB/Kr 34/02, którym odrzucono skargę A. C. na bezczynność Wojewody [...].

Decyzją z dnia [...] lutego 2004r. nr [...], wydaną na podstawie art. 149 § 3 w związku z art. 145 § 1 pkt 5 Kpa. oraz art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.), Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji odmówił wznowienia postępowania. Organ stwierdził, iż fakt wydania postanowienia przez Naczelny Sąd Administracyjny o odrzuceniu skargi o wznowienie postępowania nie stanowi podstawy wznowienia postępowania administracyjnego zawartej w art. 145 § 1 pkt 5 Kpa.. Nie jest bowiem okolicznością faktyczną lub dowodem istotnym dla sprawy w przedmiocie wydania przez Wojewodę [...] decyzji o udostępnieniu informacji publicznej w postaci wykazu stanowisk urzędniczych w [...] Urzędzie Wojewódzkim w K., na których – w okresie od 1 stycznia do dnia 30 czerwca 1999r. – zatrudniono nowych pracowników, z zaznaczeniem ich kwalifikacji, w tym stażu pracy w administracji publicznej. Wydanie przez NSA przedmiotowego postanowienia było konsekwencją wykonania przez Wojewodę [...] decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, które to wykonanie było – w subiektywnym odczuciu skarżącego – niezgodne z prawem. Wskazał, że okoliczność odrzucenia przez NSA skargi o wznowienie postępowania nie wypełnia dyspozycji zawartej w art. 145 § 1 pkt 5 Kpa.. Organ zwrócił ponadto uwagę, że w niniejszej sprawie art. 150 § 2 Kpa. nie ma zastosowania, albowiem decyzję objętą wnioskiem o wznowienie wydał Minister i to on jest organem właściwym w sprawie.

W dniu 15 marca 2004r. A. C. sformułował do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Decyzją z dnia[...] kwietnia 2004r. nr [...] Minister Spraw wewnętrznych i Administracji, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 oraz art. 145 § 1 pkt 5 Kpa., utrzymał w mocy swoją poprzednią decyzję i w uzasadnieniu przedstawił tę samą argumentację.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie A.C. wniósł o uchylenie wszystkich decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w przedmiotowej sprawie. Zarzucił wydanym przez Ministra decyzjom, że naruszają jego prawa podmiotowe, a zwłaszcza prawo do informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne, prawo dostępu do wymiaru sprawiedliwości, prawo dostępu do służby publicznej na równych zasadach, prawo do godności i równości wobec prawa, prawo do legalizmu działania organów władzy publicznej, prawo strony do udziału w postępowaniu administracyjnym. Wskazał na naruszenie przepisów art. 6 - 10 i art. 12 w związku z art. 127 i nast. Kpa., jednocześnie domagając się spowodowania udzielenia informacji publicznej w formie dokumentu spełniającego wymogi dowodu zupełnego w postępowaniu sądowym oraz zgodnego z dokumentacją źródłową.

W odpowiedzi na skargę Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji wniósł o jej oddalenie wskazując na dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne.

Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to w dacie jej wydania.

Skarga analizowana pod tym kątem nie zasługuje na uwzględnienie.

Wznowienie postępowania jest instytucją procesową, stwarzającą prawną możliwość ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej zakończonej decyzją ostateczną, jeżeli postępowanie, w którym doszło do jej wydania było dotknięte jedną z kwalifikowanych wad procesowych wyliczonych wyczerpująco w przepisach prawa procesowego.

Dokonując oceny legalności decyzji w przedmiotowej sprawie należało przede wszystkim rozważyć, w jakich okolicznościach organ orzekający władny jest wydać decyzję o odmowie wznowienia postępowania na podstawie art. 149 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2000r. nr 98, poz. 1071 z późn. zm.).

Z chwilą złożenia wniosku o wznowienie postępowania rzeczą organu jest zbadanie limitu do wniesienia podania o wznowienie postępowania określonego w art. 148 § 1 Kpa.. Jeżeli termin został zachowany właściwy organ winien dokonać wznowienia postępowania (art. 149 § 1 Kpa.), względnie odmowy wznowienia (art. 149 § 3 Kpa). Wydanie decyzji odmawiającej wznowienia możliwe jest także wtedy, gdy:

─ podanie o wznowienie postępowania złoży jednostka nie będąca stroną w sprawie lub strona nie mająca zdolności do czynności prawnych, a działająca bez przedstawiciela ustawowego,

─ w podaniu o wznowieniu postępowania nie powołano żadnej z przyczyn wznowienia określonych w art. 145 § 1 Kpa..

Natomiast jeżeli istnieją jakiekolwiek wątpliwości w zakresie istnienia podstawy wznowienia wskazanej przez stronę i zachodzi potrzeba zbadania sprawy w tym zakresie, niezbędne jest wydanie postanowienia o wznowieniu postępowania.

Przedmiotem postępowania w sprawie o wznowienie postępowania jest zgodnie z art. 149 § 2 Kpa.:

─ po pierwsze ustalenie, czy postępowanie, w którym zapadła decyzja ostateczna, było dotknięte jedną z wadliwości określonych w art. 145 § 1 Kpa.,

─ po drugie, przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego w celu rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej rozstrzygniętej decyzją ostateczną.

Usunięcie wątpliwości poprzez ustalenie, czy w danej sprawie występują podstawy wznowienia określone w art. 145 § 1 Kpa. może nastąpić wyłącznie w fazie postępowania rozpoznawczego, o czym stanowi expressis verbis art. 149 § 2 Kpa.. Przeprowadzenie tej fazy postępowania następuje na podstawie postanowienia o wznowieniu postępowania. Oznacza to, że ocena przyczyn wznowienia przed wydaniem postanowienia jest niedopuszczalna.

O ile przesłanką odmowy wznowienia postępowania (art. 149 § 3 Kpa.) nie może być negatywny wynik ustaleń co do przyczyn wznowienia, to jednak może nią być, żądanie wznowienia postępowania z przyczyny (przyczyn), która – tak jak w niniejszej sprawie – pozostaje bez związku z art. 145 § 1 Kpa.. Nie ma bowiem potrzeby wydawania postanowienia o wznowieniu postępowania przed wydaniem decyzji odmawiającej wznowienia, jeżeli z uzasadnienia wniosku wynika, że podnoszona podstawa wznowienia nie wypełnia żadnej z ustawowych podstaw wznowienia postępowania administracyjnego zawartych w art. 145 § 1 Kpa..

Sąd, podobnie jak organ, nie miał wątpliwości, co do treści zawartych we wniosku z dnia 6 listopada 2003r.. Samo powołanie się na konkretny przepis będący podstawą wznowienia (art. 145 § 1 pkt 5 Kpa.) nie oznacza, że wniosek (podanie) opiera się na ustawowej podstawie wznowienia, jeżeli już z samego uzasadnienia wniosku wynika, że podnoszona podstawa nie zachodzi. Taki wniosek, nie oparty na ustawowej podstawie wznowienia, prowadzi do wydania przez organ decyzji o odmowie wznowienia postępowania. Ma to również znaczenie w odniesieniu do obowiązku zachowania terminu. W sytuacji gdy podanie jedynie formalnie wskazuje przepis prawa jako podstawę wznowienia, a faktycznie podstawy tej nie ma, niemożliwym jest zbadanie okoliczności, w odniesieniu do których stwierdza się zachowanie terminu.

W przedmiotowej sprawie organ orzekający wydając decyzję o odmowie wznowienia postępowania, a następnie utrzymując ją w mocy rozpatrzył żądanie wznowienia w tym aspekcie. Skarżący jako podstawę wznowienia postępowania wskazał art. 145 § 1 pkt 5 Kpa., który w obliczu twierdzeń zawartych we wniosku nie ma nic wspólnego z nowymi okolicznościami faktycznymi lub nowymi dowodami istniejącymi w dniu wydania decyzji, o Jakich mowa w tym przepisie. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji uzasadniając odmowę wznowienia postępowania prawidłowo wyjaśnił, w jakiej sytuacji możliwe jest skorzystanie właśnie z tej podstawy. Wydanie decyzji o odmowie wznowienia postępowania administracyjnego na podstawie art. 149 § 3 Kpa. nie może się odbyć w zupełnym oderwaniu od zasygnalizowanej we wniosku podstawy wznowienia. Nie może to jednak oznaczać, że organ w takiej sytuacji dokonuje merytorycznego badania podstaw wznowienia zważywszy fakt, że wpierw musiałby zbadać, czy termin do złożenia wniosku został zachowany.

Oceniając legalność decyzji wznowieniowych Sąd nie znalazł podstaw do ich kwestionowania. W konsekwencji stwierdzić należy, iż rozstrzygnięcie organu, wbrew zarzutom postawionym w skardze, nie narusza prawa.

Dodatkowo warto wyjaśnić skarżącemu, że zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.), udostępnienie informacji na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki nie później jednak niż w terminie 14 dni, z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 ustawy. Udostępnienie informacji publicznej jest czynnością materialno – techniczną. Organ może odmówić udzielenia informacji z uwagi na ochronę tajemnic ustawowo chronionych, Jednakże jeśli odmawia, to ma tego dokonać w procesowej formie decyzji administracyjnej. W zależności od rodzaju tajemnicy wnioskodawcy służy wówczas, po wyczerpaniu środków zaskarżenia, bądź skarga do sądu administracyjnego, bądź powództwo do sądu powszechnego (art. 22 ustawy). Z akt niniejszej sprawy wynika, że Wojewoda [...] w wykonaniu decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] maja 2002r. udostępnił skarżącemu żądany przez niego wykaz pracowników Urzędu. Wykaz ten jest załącznikiem do oficjalnego pisma z dnia [...] lipca 2002r., a według tego, co zostało zasygnalizowane powyżej, przedstawienie wykazu pracowników ma charakter czynności materialno – technicznej i żaden przepis prawa nie nakłada na dysponenta takiej informacji obowiązku nadawania tejże czynności szczególnej formy. Zatem zgłaszane przez A.C. (także w skardze do Sądu) żądania udzielenia informacji publicznej w szczególnej formie nie znajdują uzasadnienia w świetle obowiązującego prawa.

Z tych względów, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w sentencji wyroku.

W oparciu o art. 250 ww. ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z § 18 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.), Sąd przyznał pełnomocnikowi skarżącego wynagrodzenie w wysokości 240 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej.