Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Monika Kazubińska-Kręcisz Sędziowie WSA Wiesława Achrymowicz (sprawozdawca) WSA Andrzej Niezgoda Protokolant Starszy asystent sędziego Karolina Orłowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 lutego 2022 r. sprawy ze skargi A. S. i T. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za [...] r. I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Prezydenta Miasta L. z dnia [...] r. nr [...]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz A. S. i T. S. solidarnie kwotę [...]zł ([...] złotych) z tytułu zwrotu kosztów postępowania.

Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze (organ) utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta L. (organ I instancji) z [...] stycznia 2021 r. ustalającą A. S. i T. S. (podatnicy) solidarnie wysokość zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości na 2021 r. w kwocie [...]zł

W uzasadnieniu tej treści rozstrzygnięcia organ wyjaśnił, że podatnicy są współwłaścicielami nieruchomości położonej w L. przy ul. [...] ([...]). Do opodatkowania przyjęto:

- grunty pozostałe o powierzchni [...] m˛ (stawka podatku [...] zł za 1 m˛);

- budynki mieszkalne lub ich części o powierzchni użytkowej [...] m˛ (stawka podatku [...] zł za 1 m˛);

- budynki lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o powierzchni użytkowej [...] m˛ (stawka podatku [...] zł za 1 m˛).

Organ zaznaczył, że łączny udział podatników we współwłasności gruntu [...] dotyczy lokali mieszkalnych i lokalu użytkowego.

Organ odnotował, że według podatników wysokość zobowiązania podatkowego ustalona w decyzji została zawyżona, bowiem w lokalu gastronomicznym [...] (restauracja [...]) o powierzchni użytkowej [...] m˛ od [...] października 2020 r. nie może być i nie jest prowadzona działalność gospodarcza z powodu zakazów wprowadzonych w związku z COVID-19. Podatnicy tłumaczyli, że wymieniony lokal jest zamknięty i nie może być wykorzystywany z przyczyn całkowicie od nich niezależnych.

Organ motywował, że lokal niemieszkalny (użytkowy) [...] położony przy ul. [...] w L. jest samodzielną nieruchomością lokalową. Powierzchnia użytkowa tego lokalu wynosi [...] m˛, a powierzchnia użytkowa pomieszczeń do niego przynależnych [...] m˛, łącznie [...] m˛. Omawiany lokal służy do prowadzenia działalności gospodarczej w branży gastronomicznej, a podatnik jest przedsiębiorcą.

Następnie organ nawiązał do art. 1a ust. 1 pkt 3, art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1 pkt 1, ust. 3, ust. 4, ust. 4a, ust. 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U.2019.1170 ze zm. - u.p.o.l.), do art. 21 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U.2020.2052 ze zm.) oraz do wyroków Trybunału Konstytucyjnego sygn.: SK 39/19, SK 13/15. Zwrócił uwagę, że podatnik bezspornie jest przedsiębiorcą i posiada omawiany lokal użytkowy. Opodatkowany lokal niemieszkalny nie służy prywatnym celom podatników. Natomiast był i nadal jest przeznaczony w całości do zadań gospodarczych. Został zmodernizowany, przystosowany i odpowiednio wyposażony w sprzęt do prowadzenia działalności gastronomicznej. Jak twierdzą podatnicy, wydatki związane z adaptacją, modernizacją i zakupem sprzętu wyniosły [...] zł. Zostały one w znacznej części sfinansowane środkami pochodzącymi z kredytu bankowego. W dacie złożenia informacji w sprawie podatku od nieruchomości z [...] lutego 2019 r. "lokal funkcjonował i był związany z działalnością gospodarczą".

Wobec tego, zdaniem organu, analizowana nieruchomość lokalowa jest związana z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. Była i nadal jest "niejako "zajęta" dla celów prowadzonej działalności gospodarczej". Natomiast okoliczność, że w lokalu nie jest faktycznie prowadzona działalność gastronomiczna i jest on zamknięty z uwagi na wprowadzone ograniczenia w związku z COVID-19 nie przerywa jego związku z działalnością gospodarczą. Wystarczające jest bowiem ustalenie, że nieruchomość, choćby tylko potencjalnie, może być wykorzystana do prowadzenia działalności gospodarczej i tylko pośrednio służy lub może służyć celom takiej działalności. Kluczowy jest zatem potencjalny związek przedmiotu opodatkowania z działalnością gospodarczą, który nie może być łączony jedynie z faktyczną działalnością gospodarczą. Przejściowe niewykorzystywanie nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej czy to z przyczyn faktycznych (stan techniczny), czy prawnych (przykładowo ograniczenia w prowadzeniu działalności gospodarczej związane z COVID-19, brak zgody odpowiednich inspekcji czy straży) nie wyklucza związku, o którym mówi art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. W rozpatrywanym roku podatkowym działalność gastronomiczna podlegała daleko idącym ograniczeniom, ale nie była całkowicie wykluczona. Lokale gastronomiczne mogły realizować usługi gastronomiczne polegające na przygotowaniu i podawaniu żywność (posiłków) na wynos lub jej przygotowaniu i dostarczaniu. Natomiast nie było możliwości prowadzenia działalności w zakresie przygotowania i podawania posiłków i napojów gościom siedzącym przy stołach lub gościom dokonującym własnego wyboru potraw z wystawionego menu spożywanych na miejscu. Organ powołał się na § 10 ust. 9 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz.U.2020.2316 ze zm.) oraz na kolejne rozporządzenia Rady Ministrów w tym przedmiocie z 26 lutego, 19 marca i 6 maja 2021 r. Stwierdził, że od 29 maja 2021 r. dopuszczono możliwość przygotowania i podawania posiłków i napojów gościom siedzącym przy stołach lub gościom dokonującym własnego wyboru potraw z wystawionego menu spożywanych na miejscu po spełnieniu dodatkowych warunków. Natomiast obniżenie wyniku finansowego działalności gospodarczej spowodowane przez COVID-19 może uzasadniać ubieganie się o udzielenie ulg w spłacie zaległości podatkowych.

Ponadto organ powołał się na zdjęcia wykonane [...] marca 2021 r. przez pracowników organu I instancji w ramach czynności sprawdzających. W ocenie organu, wynika z nich, że restauracja została zamknięta do odwołania z powodu obostrzeń. Zatem nie doszło do likwidacji działalności gastronomicznej prowadzonej w omawianym lokalu. Jedynie faktycznie została ona czasowo zawieszona. Tym samym zdjęcia te potwierdzają potencjalny związek opodatkowanej nieruchomości lokalowej z działalnością gospodarczą.

Na zakończenie organ zaznaczył, że Rada Miasta L. nie podejmowała uchwał w przedmiocie zwolnień od podatku od nieruchomości, przedłużenia terminu płatności czy obniżenia stawek tego podatku z powodu COVID-19. Dlatego należało zastosować stawkę w wysokości [...] zł od 1 m˛ powierzchni użytkowej lokalu zgodnie z § 1 ust. 1 pkt 2 lit. b uchwały nr [...] Rady Miasta [...] w sprawie wysokości rocznych stawek podatku od nieruchomości na 2020 rok (Dz.Urz.Woj.[...]).

Podatnicy złożyli skargę na powyższą decyzję organu w części ustalającej wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości ponad kwotę [...]zł, to jest w odniesieniu do kwoty [...]zł.

Zarzucili naruszenie:

- art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b, lit. e u.p.o.l. w związku z § 1 ust. 1 pkt 2 lit. b, lit. e uchwały Rady Miasta [...] przez błędną wykładnię i w konsekwencji nieprawidłowe zastosowanie, polegające na stwierdzeniu, że samo posiadanie lokalu przez przedsiębiorcę kreuje związek tego lokalu z działalnością gospodarczą w sytuacji, w której lokal obiektywnie nie może być wykorzystywany na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej;

- art. 165 § 2, § 5 pkt 1, art. 200 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa (Dz.U.2021.1540 ze zm. - O.p.), bowiem organ I instancji nie wydał postanowienia o wszczęciu postępowania podatkowego; podatnicy nie mogli wypowiedzieć się w sprawie, pomimo że zmienił się stan faktyczny w stosunku do poprzedniego roku podatkowego w zakresie statusu omawianego lokalu.

W następstwie podatnicy domagali się uchylenia zaskarżonej decyzji wraz z decyzją organu I instancji "w odpowiedniej części" oraz zasądzenia od organu na ich rzecz solidarnie kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu formułowanych zarzutów i wniosków podatnicy zasadniczo wykazywali, że omawiany lokal był wynajmowany dla restauracji [...]. W 2021 r. od 1 stycznia do 29 maja obowiązywał całkowity zakaz prowadzenia w lokalach restauracyjnych działalności gastronomicznej, a więc także w opodatkowanym lokalu. Zatem nawet potencjalnie omawiany lokal gastronomiczny nie mógł służyć działalności gospodarczej. Jako urządzony lokal gastronomiczny nie był przystosowany do prowadzenia w nim innej działalności gospodarczej.

Zdaniem podatników, nie było możliwe prowadzenie działalności gospodarczej w obliczu prawnego zakazu. COVID-19 spowodował sytuację niezależną od nikogo, nagłą, niespodziewaną, o bezprecedensowym charakterze. Istota prawnych restrykcji, które objęły branżę gastronomiczną, polegała właśnie na uniemożliwieniu wykorzystania lokali gastronomicznych do prowadzenia w nich działalności gospodarczej przez określony czas.

Organ, odpowiadając na skargę, wniósł o jej oddalenie. W całości podtrzymał stanowisko oraz argumenty faktyczne i prawne przedstawione w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny [...] zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja organu oraz decyzja organu I instancji nie są zgodne z prawem.

Spór podatników z organami skoncentrował się na kwestii związku lokalu gastronomicznego z działalnością gospodarczą w szczególnych warunkach spowodowanych przez COVID-19.

Według podatników, prawidłowe zastosowanie art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. wymaga uwzględnienia zakazów, ograniczeń, jakie objęły restauratorów w związku z COVID-19 na podstawie kolejnych rozporządzeń Rady Ministrów w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii.

Z kolei zdaniem organów, w świetle treści definicji określonej w art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. oraz argumentów Trybunału Konstytucyjnego, do opodatkowania podatkiem od nieruchomości na zasadach związku przedmiotu opodatkowania z działalnością gospodarczą wystarczy okoliczność, że podatnik ma status przedsiębiorcy i że istnieje potencjalna możliwość wykorzystywania przedmiotu opodatkowania do prowadzenia działalności gospodarczej. W przekonaniu organu, obie te przesłanki zostały spełnione w realiach rozpatrywanej sprawy.

W ocenie sądu, z punktu widzenia prawa nie można zaakceptować stanowiska organów.

Stosownie do art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. gruntami, budynkami, budowlami związanymi z prowadzeniem działalności gospodarczej są grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą (z wyłączeniami, o których w tej sprawie nie było mowy).

Zdaniem sądu, na gruncie przytoczonej ustawowej definicji, związanie gruntów, budynków, budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej oznacza dwie sytuacje. W pierwszej przedmioty opodatkowania są faktycznie w jakikolwiek sposób wykorzystywane do prowadzonej działalności gospodarczej. W drugiej zaś, biorąc pod uwagę cechy przedmiotów opodatkowania i rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej, mogą być wykorzystane do tego celu, chociaż faktycznie takie wykorzystywanie nie ma miejsca (por. szerzej sprawy sygn.: II FSK 256/13, II FSK 130/12, II FSK 902/12, II FSK 32/11, II FSK 281/12, II FSK 2288/10, II FSK 2289/10, II FSK 32/11, II FSK 1661/12 oraz L. [...], "Podatek od nieruchomości, rolny, leśny", Warszawa 2005, s. 75).

Ujęcie przedmiotów opodatkowania w ewidencji środków trwałych, dokonywanie odpisów amortyzacyjnych czy zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów związanych z nimi wydatków niewątpliwie może być okolicznością przemawiającą za ich gospodarczym przeznaczeniem. Także określone cechy faktyczne przedmiotów opodatkowania - z jednej strony - oraz charakter działalności gospodarczej - z drugiej - mogą dowodzić powiązania poszczególnych przedmiotów opodatkowania z działalnością gospodarczą.

Sąd w składzie orzekającym podziela zapatrywanie prawne, w myśl którego prawidłowa wykładnia art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. nie może ograniczać się do przyjęcia, że wszystkie grunty, budynki, budowle podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości na zasadach związku z prowadzeniem działalności gospodarczej tylko ze względu na sam fakt ich posiadania przez podmiot o statusie przedsiębiorcy. W ocenie sądu, każdorazowo niezbędne jest jeszcze rzetelne i wszechstronne ustalenie na czym polega związek poszczególnych przedmiotów opodatkowania z działalnością gospodarczą, jakie obiektywne i konkretne okoliczności wskazują na istnienie takiego powiązania, choćby potencjalnego, w realiach indywidualnej sprawy (por. szerzej sprawy sygn.: II FSK 256/13, II FSK 558/13, II FSK 1124/13, II FSK 1185/13, II FSK 883/13, II FSK 559/13 czy II FSK 1840/12).

Trybunał Konstytucyjny w sprawie SK 13/15 wyjaśnił, że w doktrynie prawniczej wskazywano, iż celem ustawodawcy nie było opodatkowanie wyższymi stawkami podatku od nieruchomości każdej nieruchomości będącej w posiadaniu przedsiębiorcy, lecz jedynie nałożenie obowiązku zapłaty podatku od nieruchomości w najwyższej stawce na przedsiębiorców, których nieruchomości wchodzą w skład ich przedsiębiorstwa, niezależnie od tego, czy są one w danym momencie wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej, czy też nie. Samo współposiadanie nieruchomości przez przedsiębiorcę nie jest wystarczające do opodatkowania jej wyższą stawką podatku. Konieczny jest jeszcze jej bezpośredni (wykonywanie na nieruchomości określonych czynności składających się na działalność gospodarczą) lub pośredni (potencjalne wykonywanie na nieruchomości czynności składających się na działalność gospodarczą, gdy nieruchomość została nabyta pod przyszłe inwestycje gospodarcze) związek z działalnością gospodarczą prowadzoną przez chociażby jednego ze współposiadaczy. Jeżeli zatem osoba fizyczna współposiada nieruchomość, która wchodzi w skład przedsiębiorstwa innego współposiadacza, to osoba taka jest zobowiązana do zapłaty podatku od nieruchomości w najwyższej stawce. O tym, że nieruchomość wchodzi w skład przedsiębiorstwa świadczy np. wprowadzenie jej do ewidencji środków trwałych, dokonywanie odpisów amortyzacyjnych i rozpoznawanie wydatków na jej utrzymanie jako kosztów uzyskania przychodów w podatkach dochodowych, treść aktu notarialnego, źródła finansowania zakupu nieruchomości (por. pkt 4.3. uzasadnienia wyroku sygn. SK 13/15).

Podobnie w sprawie sygn. SK 39/19 Trybunał Konstytucyjny wywiódł, że przedsiębiorcy nie mogą być obciążani wyższą stawką podatku jedynie z powodu posiadania nieruchomości, które nie służą im do prowadzenia działalności gospodarczej. Opodatkowanie wyższą stawką podatku od nieruchomości gruntów lub budynków - niewykorzystywanych i niemogących być potencjalnie wykorzystywanymi do prowadzenia działalności gospodarczej - wyłącznie ze względu na posiadanie ich przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą jest niezgodne z art. 64 ust. 1 Konstytucji RP (Dz.U.1997.78.483 ze zm.). Art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. stanowi instrument służący celom innym niż fiskalne, będący nieproporcjonalnym obciążeniem podatkowym polegającym na nieodróżnianiu sytuacji podatkowej podatników posiadających nieruchomości, ale niewykorzystujących i niemogących ich wykorzystać do prowadzenia działalności gospodarczej oraz podatników wykorzystujących posiadane nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej. Zastosowane kryterium "posiadania gruntu przez przedsiębiorcę" nie realizuje wyłącznie celu fiskalnego, przez co prowadzi do nieuzasadnionego konstytucyjnie naruszenia prawa do własności. Jednocześnie zaskarżonej regulacji nie można uzasadnić ochroną interesu publicznego, co prowadzi do wniosku, że nie są w tym przypadku spełnione przesłanki testu proporcjonalności. Nieproporcjonalność ingerencji w konstytucyjne prawo własności polega na braku precyzyjnych kryteriów, poza samym posiadaniem nieruchomości przez przedsiębiorcę, pozwalających ustalić występowanie faktycznego lub potencjalnego związku gruntu lub budynku z prowadzeniem działalności gospodarczej (por. pkt 4.3. uzasadnienia wyroku sygn. SK 39/19).

Zatem, według sądu, analizowana definicja zawarta art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. obejmuje te przedmioty opodatkowania, które są fizycznie, bezpośrednio wykorzystywane na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej oraz te, które mogą służyć takiej działalności. Jednak trzeba przy tym pamiętać, że możliwość wykorzystywania przedmiotów opodatkowania do działalności gospodarczej to sytuacja, w której przedsiębiorca może o tym samodzielnie zdecydować. Natomiast możliwość podjęcia takiej decyzji przez przedsiębiorcę nie istnieje, jeśli wyłącza ją przepis prawa. Innymi słowy, art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. mówi o takim stanie rzeczy, w którym przedsiębiorca z jednej strony zalicza przedmioty opodatkowania do swojego przedsiębiorstwa ze względu na ich cechy, charakter prowadzonej działalności oraz swoje zamierzenia, a z drugiej wyłącznie do niego należy decyzja kiedy, jakie przedmioty opodatkowania należące do jego przedsiębiorstwa i w jakim zakresie faktycznie zaangażuje w realizowaną aktywność gospodarczą.

Taka sytuacja nie zaistniała w realiach analizowanej sprawy. Kolejne rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii: z 21 grudnia 2020 r. (Dz.U.2020.2316 ze zm.), z 26 lutego 2021 r. (Dz.U.2021.447 ze zm.), z 19 marca 2021 r. (Dz.U.2021.512 ze zm.) i z 6 maja 2021 r. (Dz.U.2021.861 ze zm.) wyznaczały przedsiębiorcom, jakie czynności mogą podejmować i na jakich warunkach, co dotyczyło także restauratorów (por. odpowiednio § 10 ust. 9, § 9 ust. 11, § 9 ust. 10, § 9 ust. 16, ust. 16a).

Tak więc sytuacja spowodowana przez COVID-19 uwypukliła znaczenie tego aspektu związku przedmiotów opodatkowania z działalnością gospodarczą, którego istota polega na swobodzie przedsiębiorcy w decydowaniu o tym kiedy, w jakim zakresie i jakie przedmioty opodatkowania należące do jego przedsiębiorstwa fizycznie zaangażuje w działalność gospodarczą. W konsekwencji realny związek lokalu gastronomicznego z aktywnością w obrocie gospodarczym oznacza możliwość jego wykorzystywania w takim charakterze nie tylko z punktu widzenia fizycznego (jego konstrukcji i wyposażenia), ale także prawnego, który jest równie ważny w obrocie gospodarczym, a który organ zmarginalizował.

W świetle powyższego, zdaniem sądu, nie można zgodzić się z organami co do tego, że kolejne rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii w żaden sposób nie wpłynęły na zakres związku przedmiotów opodatkowania podatkiem od nieruchomości z działalnością gospodarczą. Przeciwnie, zakaz prowadzenia działalności gastronomicznej w lokalu przez czas jego obowiązywania oznacza, że przepis prawa zerwał faktyczny i potencjalny związek tego lokalu z działalnością gospodarczą.

Wobec tego odtworzenie związku omawianego lokalu gastronomicznego z działalnością gospodarczą w rozpatrywanym roku podatkowym zgodnie z prawdą obiektywną wymaga od organów rzetelnego i wnikliwego ustalenia, w jakim zakresie kolejne rozporządzenia pozwalały restauratorom prowadzić działalność gospodarczą w warunkach COVID-19. Analizowany związek z działalnością gospodarczą, choćby potencjalny, istniał wyłącznie w zakresie dopuszczonym przez przepisy wymienionych rozporządzeń.

W tej zasadniczej materii organy nie poczyniły żadnych ustaleń faktycznych, nie zgromadziły żadnych dowodów, nie przeprowadziły żadnych rozważań prawnych. Dowolnie uznały, że nie ma takiej potrzeby.

Z perspektywy systemowej można powiedzieć, że podatnicy podlegają opodatkowaniu tylko w granicach prawa podatkowego, które jednak muszą pozostawać spójne z całym systemem prawa. Żaden przepis prawa nie jest autonomiczną jednostką oderwaną od obowiązującego porządku prawnego. Tylko uwzględnienie relacji spornego art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. do innych przepisów prawa gwarantuje spójne, adekwatne do zamierzeń prawodawcy i spełniające standardy konstytucyjne (por. w szczególności art. 2, art. 7 Konstytucji RP) odczytanie tej instytucji prawa.

W podsumowaniu powyższych rozważań sąd ocenia, że organy błędnie zinterpretowały i zastosowały art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. W następstwie nie wyjaśniły kwestii o podstawowym znaczeniu, czyli w jakim konkretnym zakresie omawiany lokal gastronomiczny należy zasadnie wiązać - bezpośrednio i potencjalnie, faktycznie i prawnie - z działalnością gospodarczą w trakcie rozpatrywanego roku podatkowego zważywszy na szczególne warunki spowodowane przez COVID-19. W ten sposób organy naruszyły art. 121 § 1, art. 122, art. 180 § 1, art. 181, art. 187 § 1, art. 191, art. 210 § 4 O.p. w sposób, który niewątpliwie może wpłynąć na wynik sprawy, a ściślej na wysokość opodatkowania podatkiem od nieruchomości.

W dalszym postępowaniu organy będą zobowiązane uwzględnić stanowisko prawne sądu i przeprowadzić wyczerpujące postępowanie wyjaśniające.

Natomiast - wbrew przekonaniu podatników - art. 165 § 7 pkt 2 O.p. stanowi jednoznacznie, że organ podatkowy nie wydaje postanowienia o wszczęciu postępowania w przypadku złożenia informacji przez podatników podatku od nieruchomości. Wówczas przyjmuje się - w razie sporu z podatnikiem - że datą wszczęcia postępowania podatkowego jest dzień dokonania przez organ podatkowy pierwszej czynności procesowej wobec strony, skierowanej do strony "na zewnątrz". Według przedstawionych sądowi akt, taką czynnością w analizowanym postępowaniu podatkowym było wydanie decyzji przez organ I instancji [...] r.

Także zarzut podatników, w którym nawiązali do art. 200 § 1 O.p., jest pozbawiony prawnego znaczenia, skoro organy nie przeprowadziły postępowania wyjaśniającego na sporną okoliczność realnego związku omawianego lokalu gastronomicznego z działalnością gospodarczą.

Orzeczenia powołane w niniejszym uzasadnieniu są dostępne na stronie internetowej orzeczenia.nsa.gov.pl i w elektronicznym zbiorze LEX.

Z powodów omówionych wyżej zaskarżona decyzja i decyzja organu I instancji z [...] stycznia 2021 r. podlegały uchyleniu na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a, lit. c, art. 135 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.2022.329 - P.p.s.a.).

Orzeczenie o kosztach postępowania sądowego ([...] zł) uzasadnia natomiast art. 200 i art. 205 § 2 tej ustawy. Obejmują one wpis od skargi ([...] zł), wynagrodzenie pełnomocnika ([...] zł) zgodnie z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. a, § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2018.265) oraz opłatę od pełnomocnictwa ([...] zł).