Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Joanna Człowiekowska Sędziowie: WSA Jacek Bursa (spr.) WSA Tadeusz Kiełkowski Protokolant: referent sądowy Katarzyna Migda po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 września 2020 r. sprawy ze skarg: [...] Spółka z o.o. z siedzibą w W., [...] [...] Sp. z o. o. w K., K. M., Przedsiębiorstwa Wielobranżowego [...] Sp. z o.o. z siedzibą w B. P. oraz A. K. na Uchwałę Nr XXXIV/868/20 Rady Miasta Krakowa z dnia 22 stycznia 2020 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Czyżyny - os. Dywizjonu 303 i 2 Pułku Lotniczego" I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały oraz graficznego jej Załącznika nr 1 w części dotyczącej działek nr: 157/227, 296, 257/48, 257/49, 257/50, 257/51, 257/52, 257/62 obręb 7 jednostka ewidencyjna Nowa Huta oraz działki nr 299/46 obręb 7 jednostka ewidencyjna Nowa Huta w zakresie, w jakim działka ta została objęta granicami obszaru o symbolu ZPp.3; II. w pozostałej części skargi Firma A i K. M. oddala; III. umarza postępowanie sądowe ze skargi [...], [...]. z o. o. w K.; IV. postanawia zwrócić [...] [...]. z o. o. w K. 300 zł (trzysta złotych) tytułem uiszczonego wpisu od skargi; V. zasądza od Gminy Miejskiej K. na rzecz Firma A kwotę 797 zł (siedemset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania; VI. zasądza od Gminy Miejskiej K. na rzecz K. M. kwotę 780 zł (siedemset osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania; VII. zasądza od Gminy Miejskiej K. na rzecz Przedsiębiorstwa Wielobranżowego [...] Sp. z o.o. z siedzibą w B. P. i A. K. solidarnie kwotę 780 zł (siedemset osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

[...] sp. z o. o. w W., [...], [...]. z o. o. w K., K. M., Przedsiębiorstwo [...] Sp. z o.o. w B. P. oraz A. K. złożyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę Rady Miasta K. z dnia 22 stycznia 2020 roku, nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]".

[...] sp. z o. o. w W., [...], [...]. z o. o. w K. oraz K. M. zarzucili naruszenie przepisów prawa materialnego oraz postępowania, tj.

- art. 140 ustawy - Kodeks cywilny w z. z art. 2 art. 21 ust. 1 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez nieuprawnione ograniczenie prawa własności spółki skarżącej, w stopniu wykraczającym poza przyznane gminie władztwo planistyczne,

- art. 6 ust. 2 w zw. z art. 3 ust. 1 oraz art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku - o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez przekroczenie granic przysługującego gminie władztwa planistycznego i nadmierne ograniczenie uprawnień skarżącej związanych z prawem własności nieruchomości położonych na terenie objętym planem miejscowym,

- art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy - o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez nieprawidłowe określenie zasad kształtowania zabudowy ze względu na błędne określenie obowiązujących i nieprzekraczających linii zabudowy,

- art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy - o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z § 4 pkt 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego poprzez nieprawidłowe ustalenie zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej oraz poprzez wyznaczenie na rysunku przebiegu dróg wewnętrznych,

- art. 20 ust. 1 w zw. z art. 9 ust. 4 ustawy - o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez uchwalenie planu miejscowego, którego ustalenia w istotnym zakresie są niezgodne z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta K. - uchwały Rady Miasta K. Nr [...] dnia 9 lipca 2014 r., dalej jako studium;

- § 11 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego poprzez nieprawidłowe sporządzenie prognozy skutków finansowych uchwalenia planu miejscowego, w której rażąco zaniżono koszty związane z uchwaleniem zaskarżonego planu miejscowego,

- § 5 - 7 Załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. (poz. 908) w sprawie zasad techniki prawodawczej poprzez przyjęcie uchwały, której treść jest niezgodna z zasadami techniki prawodawczej.

W uzasadnieniu skarg podkreślono, iż skarżący są właścicielami szeregu nieruchomości zlokalizowanych na obszarze obowiązywania planu miejscowego, z czego wynika ich interes prawny do zaskarżenia uchwały.

W zakresie skargi [...] sp. z o. o. działka ewidencyjna numer [...] została włączona do obszaru oznaczonego w planie miejscowym symbolem MW.3.8 - tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, o podstawowym przeznaczeniu po zabudowę budynkami mieszkalnymi wielorodzinnymi. Ponadto znaczna cześć przedmiotowej działki, objęta została Strefą zieleni i komunikacji. Zgodnie z treścią § 9 ust. 4 planu miejscowego w ramach strefy zieleni i komunikacji ustala się:

1) dopuszczenie lokalizacji wyłącznie podziemnych garaży lub parkingów bądź podziemnych części budynków,

przy uwzględnieniu nieprzekraczalnych linii zabudowy;

2) dopuszczenie lokalizacji miejsc postojowych zgodnie z zapisami § 15 ust. 8 i 9;

3) dopuszczenie lokalizacji dojść pieszych; przy lokalizacji dojść pieszych nakaz wykorzystywania w pierwszej

kolejności istniejących przedeptów;

4) nakaz stosowania nawierzchni zgodnie z ustaleniami w § 11 ust.2;

5) obowiązek maksymalnie możliwej ochrony zieleni istniejącej podczas realizacji zagospodarowania terenów,

szczególnie poprzez jej zachowanie i wkomponowanie w projekt zagospodarowania terenu;

6) dopuszczenie nowych nasadzeń i uzupełnień przy zastosowaniu zasad kompozycji oraz zróżnicowanego

doboru gatunkowego roślin, z zastrzeżeniem § 11 ust.l pkt 2.

Natomiast działka numer [...] została objęta granicami obszaru o symbolu ZPp.3 - tereny zieleni urządzonej, o podstawowym przeznaczeniu pod publicznie dostępny park.

Ponadto południowy fragment działki numer [...], [...] oraz cała działka numer [...] zostały włączone do terenu oznaczonego symbolem KP.2 - Teren placu o podstawowym przeznaczeniu pod plac.

Z wejściem w życie planu miejscowego, ze względu na jego szczegółowe postanowienia, wiążą się istotne konsekwencje z punktu widzenia interesu spółki. Należy bowiem zauważyć, że pomimo uprzedniego wydania przez Prezydenta Miasta K. decyzji o pozwoleniu na budowę, powyższe działki w znacznym zakresie zostały wyłączone spod zabudowy. Działka ewidencyjna numer [...], została bowiem włączona do terenu zieleni urządzonej, o podstawowym przeznaczeniu pod publicznie dostępny park. Natomiast możliwość zabudowy działki nr [...] została ograniczona jedynie do terenu zawierającego się w określonych na rysunku planu miejscowego nieprzekraczających liniach zabudowy. W pozostałym zakresie działka ta została objęta Strefą zieleni i komunikacji.

W zakresie skargi K. M. działki numer [...],[...] i [...] - zlokalizowane zostały w obszarze o symbolu KP.l -Teren placu, o podstawowym przeznaczeniu pod publicznie dostępny plac miejski,

- działka numer [...] - zlokalizowana została w obszarze o symbolu ZPz.11 - Tereny zieleni urządzonej o podstawowym przeznaczeniu pod skwery, zieleńce,

- działka numer [...] - zlokalizowana została w obszarze o symbolu ZPp.10 - Tereny zieleni urządzonej, o podstawowym przeznaczeniu pod publicznie dostępny park.

Zgodnie z treścią § 30 ust. 2 planu miejscowego w ramach wyznaczonego przeznaczenia terenu oznaczonego symbolem KP.l dopuszcza się lokalizację placów zabaw oraz terenowych urządzeń sportu i rekreacji. Równocześnie w planie miejscowym wprowadzono zakaz lokalizacji nowych budynków oraz lokalizacji ogrodzeń za wyjątkiem lokalizacji ażurowych ogrodzeń placów zabaw i terenowych urządzeń sportu i rekreacji o maksymalnej wysokości: 1,20 m.

Ponadto obszar KP.l został objęty granicami terenów służących organizacji Imprez masowych. W ramach terenu placu wyznaczono dodatkowo strefę ochrony widoku. Na skutek uchwalenia zaskarżonego planu miejscowego nieruchomość została wyłączona spod zabudowy. Wejście w życie planu miejscowego uniemożliwiło zatem skarżącej przeprowadzenie planowanej przez nią na działce numer [...] inwestycji

polegającej na budowie budynku sportu i rekreacji, kultury, oświaty i ekspozycji. Skarżąca planowała również przeznaczenie pod zabudowę również pozostałych działek ewidencyjnych zlokalizowanych na tym obszarze tj. działek numer [...] i [...]. Także działki numer [...] i [...] zostały wyłączone spod zabudowy. Zostały one bowiem przeznaczone pod skwery, zieleńce oraz pod publicznie dostępny park. Prezydent Miasta K. wydał decyzję o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę z dnia 3 stycznia 2019 roku dla budowy budynku mieszkalnego wielorodzinnego. Tymczasem organ planistyczny w ogóle nie uwzględnił tej okoliczności i przeznaczył działkę numer [...], która objęta została przedmiotową decyzją, pod realizację zieleni urządzonej, o podstawowym przeznaczeniu pod publicznie dostępny park.

Wskazano na sprzeczność planu miejscowego oraz Studium:

1. w planie miejscowym wyznaczono liczne tereny zieleni urządzonej, o podstawowym przeznaczeniu pod publicznie dostępny park (ZPp) oraz tereny zieleni urządzonej, o podstawowym przeznaczeniu pod skwery, zieleńce (ZPz) na obszarze, który w Studium został przeznaczony pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną,

2. teren oznaczony w planie miejscowym symbolem MW.3.16 został w części wyznaczony na obszarze oznaczonym w Studium symbolem ZU -teren zieleni urządzonej,

3. teren oznaczony w planie miejscowym symbolem ZPp.5 został wyznaczony na obszarze oznaczonym w Studium symbolem U -teren usług,

4. wyodrębnione w planie miejscowym tereny usług oznaczone symbolami U i Uo zostały wyznaczone na obszarze oznaczonym w Studium symbolem MW -teren zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej,

5. tereny oznaczone w planie miejscowym symbolem KU zostały wyznaczone na obszarze oznaczonym w Studium symbolem MW - teren zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej,

6. w planie miejscowym w ramach obszarów oznaczonych symbolami MW i MW/U wyznaczono lianę strefy

ochrony zieleni osiedlowej oraz strefy zieleni i komunikacji, w ramach których wprowadzono istotne ograniczenia zabudowy. Przedmiotowe strefy wyznaczono głównie na obszarach przeznaczonych w Studium

pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną,

7. tereny przeznaczone w Studium pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną zostały przeznaczone w planie miejscowym pod ogólnodostępne place (tereny KP.l i KP.2).

Z punktu widzenia K. M., szczególne wątpliwości budzi okoliczność wyznaczenia w planie miejscowym obszaru KP.l, który objął między innymi nieruchomość skarżącej, podczas gdy w Studium przedmiotowa działka przeznaczona została w całości pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną. Możliwość lokalizowania placu miejskiego nie wynika ze wskazanej w studium funkcji

podstawowej, czy też dopuszczalnej określonej dla terenów zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej (pkt III.1.4 opracowania pn.: "Tom III. Wytyczne do planów miejscowych"). Postanowienia planu miejscowego są w tym zakresie sprzeczne ze Studium. Ponadto w ocenie skarżącej niezgodne ze studium jest również wyznaczenie w planie miejscowym licznych terenów zieleni publicznej w tym w szczególności terenu oznaczonego symbolem ZPz.11 i ZPp.10. Ustalenia planu miejscowego naruszają w tym zakresie jednoznaczną treść pkt III.1.2.1 i pkt III.1.2.2. opracowania pn.: "Tom III. Wytyczne do planów miejscowych". Zgodnie bowiem z pkt III.1.2.1 granice oddzielające tereny przeznaczone do zabudowy i zainwestowania od terenów wolnych od zabudowy w poszczególnych strukturalnych jednostkach urbanistycznych należy traktować jako niezmienne, nieprzekraczalne i niepodlegające korektom przy sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. . Istotne wątpliwości wiążą się również z wyznaczeniem w planie miejscowym stref ochrony zieleni osiedlowej oraz stref zieleni i komunikacji. Strefy te zostały wyznaczone głównie jako uzupełnienie istniejącej już zabudowy. Wypełniają one niezabudowaną przestrzeń pomiędzy liniami rozgraniczającymi tereny przeznaczone pod zabudowę, a wyznaczonymi w planie miejscowym liniami zabudowy. Wprowadzając przedmiotowe strefy pośrednio wyłączono zatem znaczne tereny, które przeznaczone zostały w Studium pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną. W ten sposób tereny przeznaczone w Studium pod zainwestowanie zostały ograniczone jedynie do terenów już w chwili obecnej zabudowanych budynkami. Na skutek wprowadzenia przedmiotowych stref oraz wyznaczenia w ramach funkcji dopuszczalnej dodatkowych terenów zieleni urządzonej tereny, na których możliwa jest lokalizacja zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, stanowią mniejszość w planie miejscowych. W tym zakresie można dopatrzyć się swoistego odwrócenia funkcji wskazanej w Studium.

Dodatkowo z punktu widzenia interesów spółki [...], szczególne wątpliwości budzi okoliczność wyznaczenia w planie miejscowym terenu ZPp.3 obejmującego działkę skarżącej numer [...], podczas gdy w Studium przedmiotowa działka przeznaczona została w całości pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną. Ustalenia planu miejscowego są w tym zakresie sprzeczne ze Studium tj. z pkt III.1.2.1 i pkt III.1.2.2. opracowania pn.: "Tom III. Wytyczne do planów miejscowych". Zgodnie bowiem z pkt III.1.2.1 granice oddzielające tereny przeznaczone do zabudowy i zainwestowania od terenów wolnych od zabudowy w poszczególnych strukturalnych jednostkach urbanistycznych należy traktować jako niezmienne, nieprzekraczalne i niepodlegające korektom przy sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego.

Podkreślono także, iż zaskarżony plan miejscowy nie spełnia wymagań jakie powinny spełniać ustalenia dotyczące zasad modernizacji, rozbudowy i budowy infrastruktury technicznej. Przedmiotowe zasady określone zostały w § 14 zaskarżonej uchwały, w którym co do zasady organ planistyczny ograniczył się jedynie do wskazania w sposób ogólny podstawowych nakazów i zakazów. W przepisie tym w istocie brak jest określenia warunków, w oparciu o które planowane do realizacji sieci miałyby być modernizowane, rozbudowywane i budowane, w tym określenia na załączniku graficznym do uchwały planowanych do realizacji, rozbudowy i budowy linii elektroenergetycznych, telekomunikacyjnych,

sieci gazowej, sieci cieplnej, sieci wodociągowej, sieci kanalizacji sanitarnej i sieci kanalizacji deszczowej oraz pasów i stref technologicznych od tych linii, związanych z ograniczeniem w użytkowaniu terenów objętych planem, w tym powiązanego z tym zakazu zabudowy. Na załączniku graficznym zaznaczono jedynie przebieg istniejącej linii elektroenergetycznej wysokiego napięcia 110kV, wzdłuż której na rysunku planu miejscowego nie wyznaczono jednak odpowiedniego pasa ochronnego, w którym będą występować ograniczenia w zabudowie i użytkowaniu terenu.

Organ planistyczny wykroczył poza przyznane mu kompetencje wprowadzając niektóre nakazy i zakazy dotyczące realizacji przedmiotowej infrastruktury. Dotyczy to w szczególności zawartego w § 14 ust. 2 pkt 1 i ust. 3 pkt 1 nakazu podłączania obiektów budowlanych do sieci wodociągowej oraz kanalizacji ogólnospławnej lub rozdzielczej. Ponadto w § 14 ust. 5 pkt 1 planu miejscowego wprowadzono ograniczenia dotyczące sposobów zaopatrywania obiektów w ciepło. Treść § 14 ust. 3 pkt 1 planu miejscowego jest przy tym sprzeczna z treścią art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 13 września 1996 - o utrzymaniu czystości i porządku w gminach.

Z treści planu miejscowego wynika, iż organ wyznaczył nie tylko przebieg dróg publicznych, ale również dróg wewnętrznych, nie mając do tego uprawnień.

Co do wyznaczenia w planie miejscowym nieprzekraczalnych i obowiązujących linii zabudowy, zarzucono wyznaczenie ich w obrysie istniejących już budynków. Takie rozwiązanie wraz z prowadzeniem stref ochrony zieleni osiedlowej oraz stref zieleni i komunikacji powoduje, że nie będzie możliwa w przyszłości nawet minimalna rozbudowa przedmiotowych budynków, czy też budowa w ich miejsce nowych obiektów budowlanych o innych kształtach brył. A ż tak daleko idąca ingerencja nie ma jakiegokolwiek uzasadnienia z punktu widzenia zasad kształtowania zabudowy. Omawiane ograniczenie mogłoby mieć uzasadnienie np. przypadku obiektów objętych ochroną konserwatorską, w zakresie których ze względu na szczególne uwarunkowania wprowadzone są istotne ograniczenia możliwości prowadzenia robót budowlanych. Natomiast wprowadzenie przedmiotowych ograniczeń w kontekście zwykłych budynków mieszkalnych wielorodzinnych wydaje się bezzasadne.

W treści planu miejscowego zawarte zostały istotne nieprawidłowości mogące wskazywać na naruszenie przez organy planistyczne zasad techniki prawodawczej. W tym zakresie wskazano na następujące nieprawidłowości:

a. W sposób nieprawidłowy zostały ustalone w części tekstowej granice uchwalonego planu miejscowego. Wątpliwości w tym zakresie wiążą się z powołaniem się przy opisywaniu przebiegu granic na konkretne numery działek ewidencyjnych oraz nazwy ulic. Ponadto wątpliwości dotyczą także zapisu zawartego w § 4 ust. 3 i 4 zaskarżonej uchwały. Zgodnie bowiem z tymi zapisami nazwy własne (m. In. ulic, placów i obiektów) - przywołane w tekście planu i opisane na rysunku planu - należy rozumieć odpowiednio, jako nazwy istniejące w dniu sporządzenia projektu planu. Do tego samego dnia mają odnosić się również oznaczenia i przebieg granic działek ewidencyjnych przywołane w tekście planu i na rysunku planu.

Podnoszone wątpliwości wiążą się z tym, że przywołane w uchwale numery działek ewidencyjnych mogły być już nieaktualne w momencie uchwalenia planu miejscowego. Ponadto nie sposób jednoznacznie stwierdzić, w jakim dniu sporządzony został projekt planu. W sprawie zachodzą bowiem wątpliwości co do tego, co należy rozumieć przez sporządzenie planu miejscowego, w szczególności gdy do treści projektu wprowadzane są zmiany jak miało to miejsce w niniejszej sprawie. Jest to o tyle istotne, że w trakcie stosunkowo długiej procedury planistycznej niewątpliwie mogło dojść do zmian ewidencyjnych, które spowodowały zmiany przebiegu granic objętych procedurą planistyczną. Tym samym opisane w części tekstowej granice planu miejscowego mogą być nieaktualne.

b. w sposób nieprawidłowy zostały ustalone wskaźniki ilości miejsc parkingowych. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego odnosi bowiem ilość miejsc parkingowych do ilości mieszkań lub ilości zatrudnionych albo powierzchni obiektów usługowych i produkcyjnych. Tymczasem w planie miejscowym organ planistyczny odwołał się między innymi do ilości łóżek, widzów, studentów, czy też ilości miejsc konsumpcyjnych. Zastosowanie takiego rozwiązania powoduje, że w praktyce możliwe będzie obchodzenie przedmiotowych wymogów planu np. poprzez zaniżenie w projekcie budowlanym ilości miejsc konsumpcyjnych lub przewidywalnej ilości użytkowników, a następnie na etapie użytkowania obiektów ich zwiększenie. Równocześnie w planie miejscowym brak jest definicji pojęcia "miejsca konsumpcyjne", co dodatkowo utrudni stosowanie prawa w tym zakresie.

c. Istotne wątpliwości budzi również zawarta w § 4 ust. 1 pkt 20 planu miejscowego definicja wysokości zabudowy, która istotnie odbiega od wskazanego w § 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie sposobu mierzenia wysokości budynku. Przedmiotowa różnica może powodować istotne komplikacje przy projektowaniu i stosowaniu prawa. Projekt budowlany w zakresie wysokości budynku będzie musiał bowiem spełniać zarówno wymagania wynikające z treści planu miejscowego jak i wyżej wskazanego rozporządzenia, co w pewnych sytuacjach faktycznych może nie być możliwe ze względu na potencjalne kolizje zachodzące pomiędzy postanowieniami planu miejscowego i ww. rozporządzenia. Zawarta w planie miejscowym definicja wysokości zabudowy w kontekście budynków powinna uwzględniać treść § 6 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie sposobu mierzenia wysokości budynku.

d. w § 4 pkt 14 planu miejscowego zawarta została definicja wskaźnika intensywności zabudowy. Tymczasem definicja przedmiotowego pojęcia zawarta jest w 15 ust. 2 pkt 6 ustawy – o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Jest to o tyle istotne, że zgodnie z zasadami prawidłowej legislacji jeżeli dane pojęcie jest już zdefiniowane w ustawie to brak jest podstaw do powtarzania przedmiotowej definicji, czy też jej modyfikowania w akcie niższego rzędu.

Wskazano na naruszenia przez organ planistyczny przepisu § 11 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie wymaganego zakresu

projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego poprzez nieprawidłowe sporządzenie prognozy skutków finansowych. Organ planistyczny naruszył w niniejszej sprawie przepis § 11 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 roku w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego poprzez nieprawidłowe sporządzenie prognozy skutków finansowych. W dokumencie tym błędnie wskazano, że na obszarze objętym projektem planu miejscowego nie prognozuje się obniżenia wartości nieruchomości w skutek uchwalenia planu miejscowego. Tymczasem plan miejscowy wprowadza szereg terenów, w których możliwość zabudowy została wyłączona lub istotnie ograniczona. Dotyczy to przy tym również nieruchomości należących do spółki [...] sp. z o.o.

Wszyscy skarżący wnieśli o stwierdzenie nieważności uchwały i zasądzenie kosztów.

Jednakże w toku postępowania [...], [...] Sp. z o. o. cofnęła skargę pismem z dnia 24 lipca 2020r.

Z kolei Przedsiębiorstwo Wielobranżowego [...] Sp. z o.o. w B. P. oraz A. K. zarzucili:

- naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 9 ust. 4 tej ustawy, poprzez istotne naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego w postaci uchwalenia przez Organ planu, który w sposób oczywisty narusza ustalenia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, albowiem:

a) teren nieruchomości Skarżących przeznaczony miał być zgodnie ze studium pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną i usługową - jako "główny ciąg komercyjny", tymczasem plan w całości przeznaczył go pod zieleń publiczną

b) przewidziane w studium tereny ZP (zieleń publiczna) dotyczą ogólnodostępnych terenów otwartych, tymczasem nieruchomość Skarżących nie jest takim terenem,

c) ponad 50% terenu objętego planem a określonego w studium jako teren zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej przeznaczone zostało dla realizacji funkcji uzupełniającej, tj. pod zieleń, co pozostaje sprzeczne z wytycznymi zawartymi w punkcie III.1.2. ust. 6 i 7 załącznika nr 4 (Tom III. Wytyczne do planów miejscowych) do uchwały dotyczącej studium,

d) w planie dokonano przesunięcia granic terenów zielonych w stosunku do studium, co pozostaje niezgodne z punktem III.1.2 ust. 1 załącznika nr 4 (Tom III. Wytyczne do planów miejscowych) do uchwały uchwalającej zmianę Studium,

- naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 64 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, poprzez przekroczenie przez Organ przysługującego mu władztwa planistycznego i nieuzasadnione naruszenie istoty prawa własności Skarżących do nieruchomości, a to ze względu na przeznaczenie całości ich bardzo dużej nieruchomości na teren zielony, co wyklucza jej jakąkolwiek zabudowę, w sytuacji, w której nieruchomość ta zgodnie ze studium była przeznaczona pod zabudowę usługową (jako "główny ciąg komercyjny") i mieszkaniową wielorodzinną.

W uzasadnieniu skarg podkreślono, iż skarżący pozostają właścicielami nieruchomości; a) składającej się z działek ewidencyjnych nr [...] i [...] Obr. [...] b) składającej się z działki ewidencyjnej nr [...] obr. [...] [...], c) składającej się z działek ewidencyjnych nr [...], [...] i

[...], obr. [...]. Nieruchomość położona jest bezpośrednio przy al. [...] w K., przy czym przeważająca jej część w pasie o szerokości 50m od tej drogi.

Zgodnie z zaskarżonym Planem przeważająca część Nieruchomości znajduje się w terenie oznaczonym symbolem ZPz.18 (Tereny zieleni urządzonej o podstawowym przeznaczeniu pod skwery i zieleńce), jej zaś bardzo mała część (wąski fragment działki ewidencyjnej nr [...]) - w terenie oznaczonym symbolem MW.1.6 (Tereny zabudowy wielorodzinnej o podstawowym przeznaczeniu pod zabudowę budynkami mieszkalnymi wielorodzinnymi), przy czym i ta mała część znajduje się w terenie oznaczonym jako "strefa ochrony zieleni osiedlowej". Na terenie oznaczonym symbolem ZPz.18 dopuszczono jedynie lokalizację terenowych urządzeń sportu i rekreacji, placów zabaw, ogródków jordanowskich i wybiegów dla psów (§ 29 ust. 2 Planu). Na terenie "strefy ochrony zieleni osiedlowej" ustalono zaś zakaz lokalizacji budynków (§ 9 ust. 3 Planu).

Jednocześnie zgodnie ze Studium:

a) wyznaczono m in. tereny ZP - zieleni publicznej, dla których wskazano główną funkcję określoną jako "ogólnodostępne tereny otwarte w formie ogrodów i parków miejskich (w tym parki rzeczne, park ekologiczny), ogrody działkowe wyposażone w: ciągi spacerowe, place, aleje, bulwary, promenady, ścieżki rowerowe, terenowe urządzenia sportu i rekreacji (place zabaw, boiska itp.), cieki i zbiorniki wodne, a w obszarze "białych mórz" również parki związane z kultem religijnym wraz z obiektami i urządzeniami" oraz "cmentarze" - por. s. 145 i 149 załącznika nr 4 (Wprowadzenie) do uchwały,

b) określono - do stosowania w planach miejscowych -tereny ZU (Tereny zieleni urządzonej), dla których wskazano główną funkcję określoną jako "różnorodne formy zieleni urządzonej (w tym obejmującej parki, skwery, zieleńce, parki rzeczne), zieleń izolacyjna, zieleń forteczna, zieleń założeń zabytkowych wraz z obiektami budowlanymi, ogrody działkowe, ogrody zoologiczne i botaniczne" - por. pkt III.1.4 na s. 8 i 10 załącznika nr 4 (Tom III. Wytyczne do planów miejscowych) do uchwały,

c) wydzielono 63 strukturalne jednostki urbanistyczne, przy czym teren Nieruchomości został ujęty w jednostce nr [...] - w całości na terenie objętym symbolem MW (Tereny o przeważającej funkcji mieszkaniowej wielorodzinnej): dodatkowo przez teren Nieruchomości przebiega "główny ciąg komercyjny" oznaczony czerwonymi kwadratami na rysunku K1 - por. pkt III.1.1. na s. 5, s. 11-12 i s. 255-259 załącznika nr 4 (Tom III. Wytyczne do planów miejscowych) do uchwały oraz rysunek KI,

d) dla jednostki nr [...] wskazano następujące kierunki zmian w strukturze przestrzennej:

• lokalizacja usług lokalnych i ponadlokalnych na działkach przylegających do ul. [...], ul. [...], ul. [...], al. gen. [...] i al. [...],

• zabudowa usługowa (w tym handlu wielkopowierzchniowego) o charakterze lokalnym i ponadlokalnym w rejonie ul. [...] do utrzymania i przekształceń, w rejonie al. [...] i ul. [...] do utrzymania, uzupełnień i przekształceń,

• powierzchnia biologicznie czynna dla zabudowy usługowej w terenach zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej (MW) min. 30%. w terenach położonych w strefie kształtowania systemu przyrodniczego min. 40%, a dla działek lub ich części położonych w pasie o szerokości 50m wzdłuż al. [...] min. 20%,

• udział zabudowy usługowej w terenach zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej (MW) do 30%, a dla działek lub ich części położonych w pasie o szerokości 50m wzdłuż al. [...] do 100%

e) wskazane zostały ogólne zasady kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenu w planach miejscowych, w tym ustalono, że:

• granice oddzielające tereny przeznaczone do zabudowy i zainwestowania od terenów wolnych od zabudowy w poszczególnych strukturalnych jednostkach urbanistycznych należy traktować jako niezmienne, nieprzekraczalne i niepodlegające korektom przy sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego,

• wskazany w poszczególnych strukturalnych jednostkach urbanistycznych dla terenów o różnych funkcjach udział funkcji dopuszczalnej w ramach funkcji podstawowej można zrealizować w planach miejscowych: poprzez wyznaczenie terenu zgodnego z funkcją dopuszczalną albo poprzez ustalenie przeznaczenia uzupełniającego, towarzyszącego przeznaczeniu podstawowemu – jednakże suma powierzchni tak wyznaczonych terenów nie może przekraczać wskaźnika funkcji dopuszczalnej, wskazanego w studium, a odnoszącego się do powierzchni całego terenu o określonej funkcji zagospodarowania,

• w przypadku wydzielenia funkcji dopuszczalnej z wyznaczonej kategorii terenu, udział tej funkcji dopuszczalnej nie może przekroczyć 50% powierzchni wydzielonego terenu,

Plan nie obejmuje swym zakresem terenów oznaczonych w Studium jako tereny ZU (położonych w granicach terenu objętego Planem). Dla terenów tych uchwalony został odrębny plan miejscowy (uchwała nr CIX/2894/18 Rady Miasta Krakowa z dnia 12 września 2018 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego "Dla wybranych obszarów przyrodniczych miasta Krakowa" - etap A - obszary nr [...] przy czym stanowi on o przeznaczeniu tych terenów na zieleń urządzoną z podstawowym przeznaczeniem pod publicznie dostępne parki.

Skarżony organ w odpowiedzi na skargi, wniósł o oddalenie skarg podkreślając brak naruszenia zasady władztwa planistycznego oraz zgodność ze studium oraz wymogami ładu przestrzennego oraz szczegółowo wskazując, iż skarżony plan został uchwalony m.in. w celu ustalenia zasad ochrony istniejącego układu urbanistycznego osiedli przed dogęszczaniem zabudowy oraz zabudowaniem zieleni międzyblokowej. Szczegółowo także odniesiono się do pozostałych zarzutów skarg.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm., dalej "p.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Stosownie do art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje między innymi orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego. Stosownie do art. 147 § 1 p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5, stwierdza nieważność aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności. Przepisy te korespondują z art. 91 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 994 ze zm., dalej "u.s.g."), który przewiduje, że uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne. Z kolei zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1945, dalej "u.p.z.p.") – postrzeganym na ogół jako przepis szczególny wobec powołanego przepisu u.s.g. – istotne naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż zachowany został tok formalnoprawny podjęcia zaskarżonej uchwały, który przebiegał następująco: Ogłoszenie/obwieszczenie Prezydenta Miasta K. o przystąpieniu do sporządzenia planu - 7 grudnia 2016 r. Termin składania wniosków do planu - do 31 stycznia 2017 r. Rozpatrzenie wniosków złożonych do sporządzanego planu – Zarządzenie Nr [...] Prezydenta Miasta K. z dnia 30 stycznia 2019 r. Przekazanie projektu planu do opiniowania i uzgodnień ustawowych - 8 lutego 2019 r. Ogłoszenie/obwieszczenie Prezydenta Miasta K. o wyłożeniu do publicznego wglądu projektu planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko - 31 maja 2019 r. Wyłożenie do publicznego wglądu projektu planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko - od 10 czerwca do 10 lipca 2019 r. Dyskusja publiczna nad rozwiązaniami przyjętymi w wyłożonym projekcie planu - 2 lipca 2019 r. Termin składania uwag do wyłożonego projektu planu - do 24 lipca 2019 r. Rozpatrzenie uwag złożonych do wyłożonego projektu planu - Zarządzenie Nr [...] Prezydenta Miasta K. z dnia 2 sierpnia 2019 r. Przekazanie pod obrady Rady Miasta K. projektu uchwały w sprawie uchwalenia planu - Zarządzenie Nr [...] Prezydenta Miasta K. z dnia 7 października 2019 r. Przekazanie pod obrady Rady Miasta K. projektu uchwały w sprawie rozstrzygnięć o sposobie rozpatrzenia nieuwzględnionych przez Prezydenta Miasta K. uwag złożonych do projektu planu - Zarządzenie Nr [...] Prezydenta Miasta K. z dnia 7 października 2019 r. Uchwalanie planu - Sesja Rady Miasta K. - 23 października 2019 r. - pierwsze czytanie projektu uchwały w sprawie uchwalenia planu oraz czytanie i głosowanie projektu uchwały w sprawie rozstrzygnięcia o sposobie rozpatrzenia nieuwzględnionych przez Prezydenta Miasta K. uwag złożonych do projektu planu - Rada podjęła uchwałę Nr [...] Ogłoszenie/obwieszczenie Prezydenta Miasta K. o ponownym wyłożeniu do publicznego wglądu części projektu planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko - 15 listopada 2019r. Ponowne wyłożenie do publicznego wglądu części projektu planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko - od 25 listopada do 23 grudnia 2019 r. Dyskusja publiczna nad rozwiązaniami przyjętymi w wyłożonej części projektu planu - 26 listopada 2019 r. Termin składania uwag do ponownie wyłożonej części projektu planu - do 7 stycznia 2020 r. - nie złożono uwag. Uchwalanie planu - Sesja Rady Miasta K. - 22 stycznia 2020r. - głosowanie projektu uchwały - Rada podjęła uchwałę Nr [...] w sprawie uchwalenia planu. Ogłoszenie w Dzienniku Urzędowym Województwa Małopolskiego z dnia 5 lutego 2020 r., poz. 940.

Dodatkowo wskazać należy na wstępie, iż z uwagi na charakter zarzutów podnoszonych w skargach, iż przepis art. 2 ust. 1 u.p.z.p. stanowi, że ustalenie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu dokonywane jest w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego z zachowaniem warunków określonych w ustawach, a art. 4 ust. 1 u.p.z.p. wprost wskazuje, że zadaniem własnym gminy jest ustalanie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu. Przepisy te stanowią podstawę do kształtowania jednego z istotnych uprawnień organów gminy, jakim jest władztwo planistyczne. Władztwo planistyczne stanowi kompetencję gminy do samodzielnego i zgodnego z jej interesami oraz zapewnieniem ładu przestrzennego kształtowania polityki przestrzennej. Zaznaczyć trzeba, że uchwalając plan miejscowy najczęściej następuje wyważanie interesów: prywatnego i publicznego, co nieuchronnie prowadzi do powstawania konfliktów interesów indywidualnych z interesem publicznym. Władztwo planistyczne gminy nie ma charakteru pełnego, niczym nieograniczonego prawa. Granicami tego władztwa są konstytucyjnie chronione prawa, w tym przede wszystkim prawo własności. Zgodnie z art. 6 ust. 2 u.p.z.p. każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do: 1) zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich; 2) ochrony własnego interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób lub jednostek organizacyjnych. Przywołane regulacje u.p.z.p. przyznają gminie atrybut tzw. władztwa planistycznego, stanowiąc podstawę legalnej ingerencji w sferę wykonywania prawa własności. Stanowią one, przewidziane w art. 64 ust. 3 Konstytucji i art. 140 Kodeksu cywilnego, przedmiotowe ograniczenie w sposobie wykonywania prawa własności nieruchomości, poddając korzystanie z nieruchomości rygorom wynikającym z treści miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Podkreślić przy tym trzeba, że prawo własności nie jest prawem absolutnym może zatem doznawać ograniczeń między innymi na podstawie przepisów u.p.z.p. Plan miejscowy, na mocy art. 14 ust. 8 u.p.z.p., został uznany za akt prawa miejscowego, czyli zgodnie z art. 87 ust. 2 Konstytucji RP jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa na obszarze gminy. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego gminy, ustalając przeznaczenie danego terenu w określonym zakresie, może prowadzić do ograniczeń prawa własności przez posiadających to konstytucyjnie chronione prawo (art. 21 Konstytucji) na objętym planem obszarze, ale również na obszarze sąsiadującym z terenem planu, jeśli istnieje prawdopodobieństwo oddziaływania funkcji działek objętych planem na teren sąsiadujący. Ograniczenia te muszą jednak pozostawać w zgodzie z wynikającą z art. 31 ust. 3 Konstytucji zasadą proporcjonalności, która zakazuje nadmiernej w stosunku do chronionej wartości ingerencji w sferę praw i wolności jednostki (zob. np. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 maja 1999 r. sygn. akt SK 9/98. OTK 1999 Nr 4, poz. 78). Wskazany przepis Konstytucji wskazuje też wartości, których ochrona przemawia za dopuszczalnością ingerencji w sferę praw (w tym w prawa właściciela). W konsekwencji, organy gminy zobowiązane są w toku procedury planistycznej rozważyć wszystkie wchodzące w grę interesy, a sytuacje konfliktowe rozstrzygać zgodnie z obowiązującym prawem, w szczególności mając na względzie konieczność zachowania proporcjonalności ingerencji w prawo własności.

Obowiązek zgodności postanowień planu z ustaleniami studium wynika z art. 15 ust. 1 i art. 20 ust. 1 u.p.z.p. Zgodnie z art. 20 ust. 1 u.p.z.p. plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu, ze nie narusza on ustaleń studium. Gmina kształtuje swoją politykę przestrzenną, w tym lokalne zasady zagospodarowania, uchwalając studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowana przestrzennego. Organ stanowiący gminy, jako twórca polityki przestrzennej gminy, dokonuje autointerpretacji uchwalonego przez siebie studium w zakresie oceny zgodności z nim projektu planu miejscowego. Stopień związania planów ustaleniami studium zależy zatem w dużym stopniu od brzmienia ustaleń studium. Jednym z założeń polityki przestrzennej gminy jest stopień związania planowania miejscowego przez ustalenia studium, który może być, w zależności od szczegółowości ustaleń studium - silniejszy lub słabszy. W orzecznictwie i literaturze zauważa się także, że zgodność planu miejscowego ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie oznacza i nie może oznaczać prostego przenoszenia ustaleń studium do planu. Zgodnie z art. 9 ust. 1 u.p.z.p., studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy służy gminie do określenia kierunków jej polityki przestrzennej. Stąd, zgodnie z art. 10 ust. 2 u.p.z.p., jego postanowienia wyznaczają z zasady ogólne kierunki działalności i wskaźniki dla wydzielonych obszarów. Studium zawiera diagnozę zagospodarowania przestrzennego i określa politykę gminy w zakresie zagospodarowania przestrzennego, zwykle w dłuższym czasie. Postanowienia studium są dla organu sporządzającego plan wiążące (art. 9 ust. 4 u.p.z.p.), co oznacza, że regulacje planu nie mogą doprowadzić do modyfikacji kierunków zagospodarowania przewidzianego w studium lub też tego zagospodarowania wykluczyć. Rada gminy, uchwalając określonej treści studium, sama decyduje o zakresie, szczegółowości związania, o jakim mowa w art. 9 ust. 4 u.p.z.p. Zakres i sposób tego związania uzależniony jest od stopnia szczegółowości ustaleń zawartych w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, przy czym podstawę stwierdzenia zgodności planu miejscowego z ustaleniami studium stanowią łącznie część tekstowa oraz część graficzna planu miejscowego i studium. Studium z założenia ma być aktem elastycznym, który jednak zawiera nieprzekraczalne ramy dla swobody planowania przestrzennego (por. Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, pod red. prof. Z. Niewiadomskiego, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2008, s. 78 i nast.). Skoro, jak wskazano wyżej, w studium określa się m.in. kierunki zmian w przeznaczaniu terenów (art. 10 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p.), to gmina w ramach uprawnień wynikających z władztwa planistycznego, może zmienić w planie miejscowym dotychczasowe przeznaczenie określonych obszarów, ale tylko w granicach zakreślonych ustaleniami studium. Inne przeznaczenie konkretnego terenu w planie miejscowym niż przeznaczenie przyjęte w studium kwalifikowane jest jako istotne naruszenie prawa, tj. art. 9 ust. 4 u.p.z.p., zwłaszcza gdy przeznaczenie terenu w planie jest całkowicie odmienne od ustalonego w studium (por. wyrok NSA z 26 maja 2011 r., sygn. akt II OSK 412/11, LEX nr 1081781 i wyrok NSA z dnia 8.10.2019r. sygn. II OSK 2795/17).

Zasadne są skargi Przedsiębiorstwa Wielobranżowego [...] Sp. z o.o. w B. P. i A. K. (działki obojga skarżących nr [...], [...], [...], [...], [...], [...]), a także [...] Spółka z o.o. w W. (działka nr [...]) i K. M. (działki nr [...], [...]) w zakresie działek nr: [...] [...], [...], [...], [...], [...], [...] obręb [...] jednostka ewidencyjna N. H. oraz działki nr [...] w zakresie w jakim działka ta została objęta w zaskarżonym planie granicami obszaru o symbolu ZPp.3, ponieważ skarżony organ dokonał wadliwej oceny zgodności planu ze studium oraz z powodu nadużycia władztwa planistycznego. Zasadniczo organ we wskazanych przypadkach pominął, że wiodące znaczenie w procesie interpretacji norm planu odnoszących się do tych działek, ma kwestia ich zgodności z regulacjami studium przewidującymi funkcję podstawową tego terenu. Treść obowiązującego studium wskazuje, że co prawda w zakresie funkcji dopuszczalnej możliwe jest przeznaczenie części terenów MW między innymi pod zieleń urządzoną i nieurządzoną, jednakże w tym miejscu studium mowa jest o terenach miejskich, a nie terenach prywatnych. Wskazuje na to redakcja treści studium, które w ramach funkcji dopuszczalnej, wymienia inwestycje celu publicznego. Ponadto w zakresie zieleni studium wymienia zieleń w formie parków, skwerów, zieleńców, parków rzecznych, lasów, zieleni izolacyjnej. Przedmiotowe wyliczenie nie ma wprawdzie charakteru zamkniętego, jednakże inne formy zieleni, o których mowa jest w studium, również powinny mieć publiczny charakter. W tym kontekście nie można więc podzielić stanowiska skarżonego organu, że z uwagi na jasne i spójne postanowienia studium, które dopuściły usytuowanie terenu przedmiotowej działki w obrębie terenów zieleni urządzonej, mających pełnić wiele istotnych funkcji w kształtowaniu środowiska przyrodniczego miasta, w tym stanowić miejsce dla rekreacji mieszkańców – kreowanie w planie polityki poprzez zakaz zabudowy, jest oczywistą kontynuacją i uszczegółowieniem postanowień studium (por. wyrok NSA z dnia 8.10.2019r. sygn. II OSK 2795/17).

Działki w/w skarżących znajdują się na terenie oznaczonym w planie:

- przeważająca część nieruchomości Przedsiębiorstwa [...] Sp. z o.o. w B. P. i A. K. (działki nr [...], [...], [...], [...], [...], [...]) znajduje się w terenie oznaczonym symbolem ZPz.18 - Tereny zieleni urządzonej o podstawowym przeznaczeniu pod skwery i zieleńce;

- działka K. M. nr [...] - zlokalizowana została w obszarze o symbolu ZPz.11 - Tereny zieleni urządzonej o podstawowym przeznaczeniu pod skwery, zieleńce,

- działka K. M. nr [...] - zlokalizowana została w obszarze o symbolu ZPp.10 - Tereny zieleni urządzonej, o podstawowym przeznaczeniu pod publicznie dostępny park.

- działka [...] Spółka z o.o. w W. nr [...] została objęta granicami obszaru o symbolu ZPp.3 - tereny zieleni urządzonej, o podstawowym przeznaczeniu pod publicznie dostępny park.

Organ planistyczny uzasadniając takie przeznaczenie tych terenów, wskazał w szczególności na niedobór terenów zielonych w bardzo gęstej zabudowie- konieczność zachowania odpowiedniego stopnia powierzchni biologicznej czynnej itp. czy faktycznymi uwarunkowaniami przedmiotowych nieruchomości. W ocenie Sądu są to istotne okoliczności faktyczne, które jednak nie zwalniają organu od dokonania oceny prawnej zgodności norm planu z ustaleniami studium, zwłaszcza pod kątem ewentualnej nieproporcjonalnej ingerencji w prawo własności. Jak wskazano wyżej przyjęte w u.p.z.p. rozwiązania prawne oparte są na zasadzie równowagi interesu publicznego (interesu gminy) i interesu jednostki. Oznacza to obowiązek rozważnego wyważenia praw indywidualnych (interesów jednostek) i interesu publicznego. "Procedura planowania przestrzennego jest procesem konkretyzowania abstrakcyjnej idei interesu ogólnego, który materializuje się w uchwalonym planie tylko wtedy, gdy jest wypadkową wszystkich wchodzących w grę interesów. W państwie prawnym nie ma miejsca dla mechanicznie i sztywno pojmowanej zasady nadrzędności interesu ogólnego nad interesem indywidualnym. Oznacza to, że w każdym indywidualnym przypadku działający organ ma obowiązek wskazać, o jaki interes ogólny (publiczny) chodzi, i udowodnić, iż jest on na tyle ważny i znaczący, że bezwzględnie wymaga ograniczeń uprawnień indywidualnych obywateli. Zarówno istnienie takiego interesu, jak i jego znaczenie, a także przesłanki powodujące konieczność przedłożenia w konkretnym wypadku interesu publicznego nad indywidualny podlegać muszą zawsze wnikliwej kontroli [...] sądowej, a już szczególnie wówczas, gdy chodzi o udowodnienie, że w interesie publicznym leży ograniczenie (lub odjęcie) chronionego przez konstytucję prawa własności" (wyrok SN z dnia 18 listopada 1993 r., sygn. akt III ARN 49/93, LEX nr 9595). Stąd udzielenie prymatu interesu ogólnego (publicznego) w oparciu o taką argumentację, przy pominięciu, iż sporne działki nie stanowią terenów miejskich, lecz tereny prywatne, stanowi nadużycie władztwa planistycznego.

Z uwagi na to Sąd, w oparciu o art. 147 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. art. 6 ust. 2 w zw. z art. 3 ust. 1 oraz art. 4 ust. 1 u.p.z.p. oraz art. 20 ust. 1 w zw. z art. 9 ust. 4 u.p.z.p., stwierdził w pkt I wyroku, nieważność zaskarżonej uchwały oraz graficznego jej Załącznika nr [...] w części dotyczącej działek nr: [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] obręb [...] ewidencyjna N. H. oraz działki nr [...] obręb [...] ewidencyjna N. H. w zakresie, w jakim działka ta została objęta granicami obszaru o symbolu ZPp.3

Niezasadne są natomiast zarzuty skarg [...] Spółka z o.o. w W. i K. M. w zakresie pozostałych działek z powołaniem na niezgodność ze studium i nadużycie władztwa planistycznego. Dotyczy to działek [...] sp. z o. o. - nr [...] włączonej do obszaru oznaczonego w planie miejscowym symbolem MW.3.8 - tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, o podstawowym przeznaczeniu pod zabudowę budynkami mieszkalnymi wielorodzinnymi oraz fragmentu działki nr [...], [...] oraz całej działki nr [...] włączonych do terenu oznaczonego symbolem KP.2 - Teren placu o podstawowym przeznaczeniu pod plac. Z kolei działki K. M. nr [...],[...] i [...] - zlokalizowane zostały w obszarze o symbolu KP.l -Teren placu, o podstawowym przeznaczeniu pod publicznie dostępny plac miejski.

Ustalenie przeznaczenia działek nr [...], [...] oraz [...] w terenie publicznie dostępnego placu miejskiego, oznaczonego symbolem KP.1 było uzasadnione wskazaniami konserwatorskimi, gdyż ww. działki stanowią fragmenty dawnego pasa startowego [...], objętego wpisem do ewidencji zabytków i jest zgodne z przyjętymi w Studium kierunkami zmian w strukturze przestrzennej ww. jednostki urbanistycznej, które wskazują: "Ochronę i kształtowanie istniejących oraz tworzenie nowych placów i skwerów miejskich" oraz "Ochronę i aktywizację dawnego pasa startowego lotniska [...] jako przestrzeni publicznej". Dodatkowo wg wytycznych określonych w Studium, działki skarżącej znajdują się w strukturalnej jednostce urbanistycznej nr [...], dla której został ustalony kierunek zmian w strukturze przestrzennej: "Ochrona terenów zielonych w ramach osiedli blokowych przed zabudową i zainwestowaniem obniżającym udział powierzchni biologicznie czynnej, Powyższe kierunki zmian w strukturze przestrzennej tego obszaru miasta, wyznaczone w dokumencie Studium, są tożsame z celami sporządzenia skarżonego planu miejscowego, jakimi były: "1) ustalenie zasad ochrony istniejącego układu urbanistycznego osiedli przed dogęszczaniem zabudowy oraz zabudowywaniem zieleni międzyblokowej; 3) określenie zasad ochrony istniejących zespołów zieleni międzyblokowej, jako potencjalnych obszarów integracji przestrzeni publicznych;" Dodatkowo przypadkiem szczególnie uzasadnionym w Terenie placu KP.1 było wprowadzenie tego ograniczenia z uwagi na ustaloną strefę ochrony widoku.

Także ustalenia skarżonego planu w zakresie skarżonym przez [...] Spółka z o.o. w W. tj. wskaźników zabudowy, w szczególności wskaźnik maksymalnej wysokości zabudowy, są zgodne z wytycznymi określonymi w Studium, gdyż działki skarżącej znajdują się na terenie strukturalnej jednostki urbanistycznej nr [...], dla której Studium przewiduje następujące wytyczne: " Wysokość zabudowy mieszkaniowej w terenach zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej (MW) do 36m, z obniżeniem zabudowy w kierunku dawnego pasa startowego lotniska [...] do 18m, w rejonie pomiędzy ul. [...], ul. [...] i dawnym pasem startowym lotniska [...] do 25m, z obniżeniem zabudowy w kierunku pasa startowego lotniska [...] do 18m. (t. III Studium ,.Wytyczne do planów miejscowych" str. 257). Zatem skarżony plan prawidłowo dopuścił dla terenu MW.3.8 maksymalną wysokość zabudowy do 18m, dopuszczoną wg Studium. Dla terenu placu o przeznaczeniu podstawowym pod plac, oznaczonego symbolem KP. 2 obowiązują, zgodnie z § 31 uchwały w sprawie planu, następujące ustalenia:

"2. W ramach wyznaczonego przeznaczenia dopuszcza się lokalizację:

1) placów zabaw;

2) terenowych urządzeń sportu i rekreacji;

3) kładki nad [...].

3. W zakresie zasad zagospodarowania terenu ustala się:

1) minimalny wskaźnik terenu biologicznie czynnego: 10 %;

2) maksymalną powierzchnię placów zabaw oraz terenowych urządzeń sportu i rekreacji: 40 % powierzchni terenu.

4. W ramach Terenu placu wyznacza się strefę ochrony widoku, dla której obowiązują ustalenia zawarte w § 9 ust. 2.

5. W wyznaczonym terenie znajduje się część ujętego w gminnej ewidencji zabytków pasa startowego dawnego lotniska [...], oznaczonego na rysunku planu symbolem E1, który obejmuje się strefą ochrony konserwatorskiej. "

Na tak ukształtowaną sytuację planistyczną w stosunku do działek stanowiących własność spółki wpłynęły wytyczne Studium: -działki nr [...], [...] oraz [...] obręb [...] ewidencyjna N. H. znalazły się w Terenie zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej oznaczonym symbolem MW o funkcji podstawowej: Zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna wysokiej intensywności realizowana jako budynki mieszkaniowe wielorodzinne (m.in. kamienice w zwartej zabudowie o charakterze śródmiejskim, zabudowa osiedli mieszkaniowych, budynki wielorodzinne realizowane jako uzupełnienie tkanki miejskiej) wraz z niezbędnymi towarzyszącymi obiektami budowlanymi (m.in. parkingi, garaże) oraz z zielenią towarzyszącą zabudowie, zieleń urządzona i nieurządzona) oraz funkcji dopuszczalnej: Usługi inwestycji celu publicznego z zakresu infrastruktury społecznej, pozostałe usługi inwestycji celu publicznego, usługi kultury, nauki, oświaty i wychowania, usługi sportu i rekreacji, usługi handlu detalicznego, usługi pozostałe, zieleń urządzona i nieurządzona m. In. w formie parków, skwerów, zieleńców, parków rzecznych, lasów, zieleni izolacyjnej. Przy czym w Studium określono, że wskazany w poszczególnych strukturalnych jednostkach urbanistycznych dla terenów o różnych funkcjach udział funkcji dopuszczalnej w ramach funkcji podstawowej można zrealizować w planach miejscowych: poprzez wyznaczenie terenu zgodnego z funkcja dopuszczalną albo poprzez ustalenie przeznaczenia uzupełniającego, towarzyszącego przeznaczeniu podstawowemu -jednakże suma powierzchni tak wyznaczonych terenów nie może przekraczać wskaźnika funkcji dopuszczalnej, wskazanego w studium a odnoszącego się do powierzchni całego terenu o określonej funkcji zagospodarowania (por. t. III Studium, s. 6). Również przyporządkowanie południowych części działek nr [...] i [...] oraz działki nr [...] w terenie KP.2 jest zgodne z przyjętymi w Studium kierunkami zmian w strukturze przestrzennej ww. jednostki urbanistycznej, które wskazują: "Ochronę i kształtowanie istniejących oraz tworzenie nowych placów i skwerów miejskich" oraz "Ochronę i aktywizację dawnego pasa startowego lotniska [...] jako przestrzeni publicznej" Ponadto wyznaczenie terenów KP.1 i KP.2 jest zgodne ze wskazaniami konserwatorskimi, gdyż tereny te obejmują część dawnego pasa startowego [...], objętego wpisem do ewidencji zabytków.

Niezasadne są również pozostałe zarzuty odnoszące się do wskazania nieprzekraczalnych oraz obowiązujących linii zabudowy, ponieważ z jednaj strony zgodnie z § 4 ust 1 oraz §7 ust 3 uchwały, ustalono możliwość utrzymania istniejącej zabudowy znajdującej się w całości lub w części poza wyznaczoną (obowiązującą lub nieprzekraczalną) linią zabudowy z dopuszczeniem, nadto dla żadnej z działek skarżących nie wskazano na rysunku planu nieprzekraczalnych czy obowiązujących linii, w związku z czym skarżący nie wykazali naruszenia interesu prawnego w kwestionowaniu ustaleń planistycznych odnoszących się do wyznaczenia przebiegu linii zabudowy. Zauważyć należy, co słusznie podnosi w odpowiedzi na skargę Miasto K., że skarżący nie mają interesu prawnego w zaskarżeniu planu w tym zakresie, gdyż legitymację wywodzą z prawa własności wskazanych działek. Kwestionowanie przez skarżących linii zabudowy bez wskazania konkretnego związku z tymi działkami stanowi więc zarzut, którego nie można powiązać z naruszeniem ich interesu prawnego. Niezależnie od powyższego wyznaczenie tych linii w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego było dopuszczalne.

Podobnie rzecz ma się z zarzutami naruszenia 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. w zakresie ustalenia w planie miejscowym zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej oraz wyznaczenie na rysunku przebiegu dróg wewnętrznych. Z jednej strony przywołane przez skarżących zapisy rozporządzenia nie statuują obowiązku wyznaczania na rysunku planu przebiegu sieci linii elektroenergetycznych, gazowych, wodociągowych, sanitarnych itp., dlatego również na rysunku planu nie zostały one wyznaczone (jedynie granica obszaru udokumentowanego Głównego Zbiornika Wód Podziemnych GWZP nr [...] dolina rzeki W. oraz granica terenu ochrony pośredniej strefy ochronnej ujęcia wód podziemnych [...]). Powyższe elementy mają charakter jedynie informacyjny, porządkowy a także, jak wynika to z przywołanych powyżej regulacji prawnych, nie stanowią ustaleń planistycznych. Zatem organ sporządzający projekt planu nie jest przepisami prawa zobligowany do wrysowania tego elementu na rysunku planu. Dokładny przebieg istniejących sieci jest każdorazowo uwzględniany na aktualnej mapie zasadniczej, której kopia stanowi podstawę do sporządzenia projektu budowlanego. Zatem dopiero na etapie zatwierdzania projektu budowlanego i wydawania przez organ administracji architektoniczno - budowlanej decyzji o pozwoleniu na budowę, kwestie te podlegają badaniu przez właściwy organ pod kątem zgodności z przepisami ustawy Prawo budowlane, żadna z wyznaczonych dróg o symbolu KDW nie przebiega przez działki skarżących, o których mowa w skardze. Zatem zarzutu w zakresie nieprawidłowego wyznaczenia w planie dróg wewnętrznych, jak wyżej wskazano, nie można powiązać z naruszeniem jej interesu prawnego (por. wyrok NSA z 8 października 2019 r., sygn. akt. II OSK 2795/17). Również w zakresie zarzutów co do prognozy skutków finansowych - nie jest częścią uchwały o planie i posiada charakter informacyjny, nie może zatem stanowić uzasadnionej, samodzielnej podstawy do kwestionowania ustaleń planu miejscowego. (por. wyrok WSA w Krakowie z 28 listopada 2019 r, sygn. akt. II SA/Kr 694/19).

Niezasadne są także zarzuty odnosząc się do naruszenia § 5-7 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. (poz. 908) w sprawie zasad techniki prawodawczej poprzez nieprawidłowe:

a) określenie granic obszaru objętego skarżonym planem poprzez odwołanie się do numerów działek ewidencyjnych i ulic,

b) ustalenie ilości miejsc parkingowych w sposób sprzeczny z zapisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. z 2003 r. nr 164 poz. 1587),

c) określenie definicji wysokości zabudowy w §4 ust. 1 pkt 20 skarżonego planu, która odbiega od treści §6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim odpowiadają budynki i ich usytuowanie, określenie definicji wskaźnika intensywności zabudowy, ustalonego w §4 pkt 14 skarżonego planu, który to wskaźnik został już zdefiniowany w art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, podkreślono:

Granice obszaru objętego planem zostały wyznaczone precyzyjnie, zarówno w części tekstowej uchwały - w §1 ust. 2 skarżonej uchwały, jak również w załączonym do niej załączniku graficznym, który zawiera obowiązkową legendę. W części tekstowej uchwały, jak również w jej załączniku graficznym, znajdują się odniesienia zarówno do położenia obszaru objętego planem, określenia jego bezpośredniego sąsiedztwa, przebiegu ulic, istniejących działek. Dlatego, nawet w sytuacji, gdy dojdzie do zmiany w ewidencji gruntów, w dalszym ciągu będzie możliwe precyzyjne określenie granic obszaru objętego skarżonym planem. Możliwa zmiana ewidencji działek nie świadczy o nieprawidłowym wyznaczeniu granic obszaru objętego planem. Ewentualny podział geodezyjny działek dokonuje się na wniosek ich właścicieli.

Określenie ilości miejsc parkingowych w skarżonym planie nastąpiło zgodnie z zapisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, jak również z uwzględnieniem zapisów obowiązującej polityki parkingowej Miasta K., przyjętej uchwałą Rady Miasta K. NR [...] z dnia 29 sierpnia 2012 r. w sprawie przyjęcia programu parkingowego dla miasta K..

W § 4 ust. 1 pkt 20, została określona definicja wysokości zabudowy, przez którą należy rozumieć "całkowitą wysokość obiektów budowlanych, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, mierzoną od poziomu terenu istniejącego; a dla budynku: od poziomu terenu istniejącego w miejscu najniżej położonego wejścia, usytuowanego ponad poziomem terenu istniejącego, do najwyżej położonego punktu budynku: przekrycia, attyki, nadbudówek ponad dachem takich jak maszynownia dźwigu, centrala wentylacyjna, klimatyzacyjna, kotłownia, elementy klatek schodowych". Z kolei w §6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim odpowiadają budynki i ich usytuowanie (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1065 z późn.zm.) został przez ustawodawcę sprecyzowany sposób mierzenia ,,wysokości budynku", który ma na celu przyporządkowanie temu budynkowi odpowiednich wymagań rozporządzenia. Zgodnie z §6 wysokość budynku "mierzy się od poziomu terenu przy najniżej położonym wejściu do budynku lub jego części, znajdującym się na pierwszej kondygnacji nadziemnej budynku, do górnej powierzchni najwyżej położonego stropu, łącznie z grubością izolacji cieplnej i warstwy ją osłaniającej, bez uwzględniania wyniesionych ponad tę płaszczyznę maszynowni dźwigów i innych pomieszczeń technicznych, bądź do najwyżej położonego punktu stropodachu lub konstrukcji przekrycia budynku znajdującego się bezpośrednio nad pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi. " Analiza tych definicji prowadzi do wniosków, że w istocie określona w planie definicja ,,wysokości zabudowy" a uregulowany w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. "sposób mierzenia wysokości budynku" stanowią dwa różne parametry, które wzajemnie nie wykluczają się, lecz mają na celu usystematyzowanie zabudowy i jej uporządkowanie. Parametr wysokości zabudowy dotyczy wszystkich obiektów budowlanych w rozumieniu przepisów ustawy Prawo budowlane (w tym budynków). W przypadku budynków, parametr ten obejmuje wysokość budynku wraz z wszystkimi urządzeniami budowlanymi, które na tym budynku zostaną zamontowane. Natomiast sposób obliczania wysokości budynku w oparciu o przepisy warunków technicznych dotyczy wyłącznie wysokości samego budynku do jego stropu (albo stropodachu), bez urządzeń budowlanych zamontowanych ponad tym stropem (stropodachem). Nadto zarzut ten był już poddany kontroli sądowoadministracyjnej. W wyroku z 24 stycznia 2020 r., sygn. akt. II SA/Kr 1285/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie przychylił się do argumentacji organu, wskazując, że ,,wysokość zabudowy zdefiniowana w zaskarżonym planie miejscowym to przedmiotowo inny parametr, niż wskaźnik wysokości budynku dekodowany w oparciu o przepisy rozporządzenia w sprawie warunków technicznych".

Zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w planie miejscowym określa się obowiązkowo maksymalną i minimalną intensywność zabudowy jako wskaźnik powierzchni całkowitej zabudowy w odniesieniu do powierzchni działki budowlanej" Z kolei na podstawie §4 pkt 14 uchwały w sprawie planu, poprzez pojęcie "wskaźnik intensywności zabudów/ należy rozumieć "parametr, wyrażony jako udział powierzchni całkowitej zabudowy w powierzchni terenu działki budowlanej objętej projektem zagospodarowania terenu do decyzji administracyjnej albo zgłoszeniem." Zestawienie tych dwóch definicji prowadzi do wniosku, że są one w istocie tożsame, a doprecyzowanie tej definicji w §4 pkt 14 uchwały w zakresie słów "objętej projektem zagospodarowania terenu do decyzji administracyjnej albo zgłoszeniem" wynika z wymogów określonych w art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1186 z późn.zm.), zgodnie z którym projekt budowlany musi być zgodny z ustaleniami obowiązującego na obszarze objętym zamierzeniem inwestycyjnym, miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Z uwagi na to Sąd w pkt II wyroku skargi [...] Spółka z o.o. i K. M. w pozostałej części oddalił

Wobec nieuzwględnienia powyższych zarzutów odnośnie zarzucanych ograniczeń wskaźników zabudowy MW oraz w zakresie przeznaczenia terenu pod plac miejski, Sąd uznał w trybie art. 60 p.p.s.a., iż [...], [...] Sp. z o. o. może skutecznie cofnąć swoją skargę. Brak wobec tego w niniejszej sprawie okoliczności powodujących niedopuszczalność cofnięcia skargi, w postaci obejścia prawa lub skutku w postaci utrzymania w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności. Cofnięcie skargi nie uniemożliwiło zatem wyelimionowania całości zaskarżonego aktu. Z uwagi na powyższe Sąd orzekł na podstawie art. 161 § 1 pkt 1 p.p.s.a. i w pkt III wyroku umorzył postępowanie w zakresie tej skargi, zaś zgodnie z treścią art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a., w pkt IV wyroku zwrócił stronie cały uiszczony wpis od pisma cofniętego.

O kosztach orzeczono w pkt V-VII wyroku zasądzając od Gminy Miejskiej K. na rzecz:

- [...] Spółka z o.o. w W. kwotę [...]zł, obejmującą wpis [...] zł oraz koszty zastępstwa procesowego [...] zł, w tym [...] zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa - art. 200 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a. i § 14 ust. 1 pkt 1c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych;

- K. M. kwotę [...]zł, obejmującą wpis [...] zł oraz koszty zastępstwa procesowego [...] zł - art. 200 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a. i § 14 ust. 1 pkt 1c w/w rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych;

- Przedsiębiorstwa [...] Sp. z o.o. w B. P. i A. K. solidarnie kwotę [...]zł, obejmującą wpis [...] zł oraz koszty zastępstwa procesowego [...] zł - art. 200 w zw. z art. 205 § 2 i art. 202 § 2 p.p.s.a. i § 14 ust. 1 pkt 1c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015 r.

w sprawie opłat za czynności adwokackie.

.