Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sędziowie WSA Andrzej Góraj, Iwona Dąbrowska, Sławomir Antoniuk (spraw.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Aneta Duszyńska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 maja 2014 r. sprawy ze skargi Sieci [...] na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej 1. uchyla zaskarżoną decyzję w części, w której utrzymuje w mocy decyzję z dnia [...] września 2013 r. odmawiającą udostępnienia informacji publicznej o kwotach jakie w 2012 r. przeznaczono z Krajowego Funduszu Drogowego na spółki związane z autostradami oraz pkt 1 poprzedzającej ją decyzji z dnia [...] września 2013 r. w części odmawiającej udostępnienia informacji publicznej o kwotach jakie w 2012 r. przeznaczono z Krajowego Funduszu Drogowego na spółki związane z autostradami; 2. w pozostałej części skargę oddala; 3. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w części wskazanej w pkt 1 wyroku; 4. zasądza od Ministra Infrastruktury i Rozwoju na rzecz Sieci [...] kwotę 200 (słownie: dwieście) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Minister Infrastruktury i Rozwoju decyzją z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 3 k.p.a. w zw. z art. 5 ust. 2 oraz art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), utrzymał w mocy decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] września 2013 r. nr [...] odmawiającej w części udostępnienia S. informacji publicznej na wniosek z dnia [...] lipca 2012 r. i w pozostałej części umarzającej postępowanie.

Z materiału aktowego wynika następujący stan sprawy:

W dniu [...] lipca 2012 r. stowarzyszenie S. (dalej jako Stowarzyszenie) złożyło do Ministerstwa Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej wniosek o udostępnienie informacji publicznej w postaci umów o budowę i eksploatację autostrad płatnych oraz kwot jakie w 2012 r. przeznaczono ze środków Krajowego Funduszu Drogowego dla spółek związanych z autostradami.

Po rozpatrzeniu powyższego wniosku, w tym zapoznaniu się ze stanowiskiem spółek G., A. i W. oraz S., Minister Transportu, Budownictwa Gospodarki Morskiej decyzją z dnia [...] lipca 2012 r. nr [...] odmówił udostępnienia wnioskowanej przez Stowarzyszenie informacji publicznej. Następnie wymieniony organ decyzją z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną przez Stowarzyszenie decyzję z dnia [...] lipca 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjnego w Warszawie wyrokiem z dnia 22 lutego 2013 r. sygn. akt II SA/Wa 1939/12 uwzględnił skargę Stowarzyszenia i uchylił ww. decyzje. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że w postępowaniu zmierzającym do wydania decyzji odmawiając udostępnienia informacji publicznej nie można pominąć regulacji art. 28 k.p.a. W konsekwencji organy w postępowaniu administracyjnym powinny zapewnić stronom czynny udział w każdym stadium postępowania, a niedopełnienie tego obowiązku stanowi poważne uchybienie proceduralne, które w niniejszej sprawie miało miejsce poprzez pominięcie w postępowaniu spółek z jakimi zawarto umowy o budowę i eksploatację autostrad płatnych, jako stron tego postępowania.

Realizując wytyczne zawarte w powyższym wyroku, Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej wezwał ww. spółki do udziału w postępowaniu. Korzystając z uprawnienia strony spółka G. (pismem z dnia [...] lipca 2013 r. ref. [...]) wniosła o wydanie decyzji odmawiającej udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej, w zakresie, w jakim odnosi się do przedmiotowej spółki. Swój wniosek spółka argumentowała m.in. tym, że postanowienia dotyczącej jej umowy posiadają konkretną, rzeczywistą wartość gospodarczą, a ujawnienie ich naraziłoby spółkę na straty, np. poprzez postawienie potencjalnych wykonawców robót zlecanych przez spółkę w uprzywilejowanej pozycji. Spółka wskazała, że umowa jej dotycząca zawiera również takie dane, jak wysokość kredytów w poszczególnych bankach, stopy odsetek, prowizji i inne koszty prowadzonej działalności, które powszechnie uznawane są za tajemnicę przedsiębiorstwa. Spółka zwróciła uwagę, że ujawnienie kwot w zakresie jej dotyczącym stawiałoby ją oraz jej akcjonariuszy na gorszej pozycji negocjacyjnej w przypadku udziału w przyszłych przetargach na budowę i eksploatację autostrad płatnych.

Pismem z dnia [...] lipca 2013 r (ref. [...]) spółka A. nie wyraziła zgody na udostępnienie całej treści umowy jej dotyczącej. Spółka zwróciła uwagę na ograniczenia wynikające z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej oraz że cała treść tej umowy została objęta tzw. klauzulą poufności, a zawarte w niej informacje nie mogą być wykorzystywane do celów innych niż związane z przedmiotem tej umowy. Spółka zwróciła ponadto uwagę na możliwość ograniczenia prawa do uzyskania informacji, nadanego art. 61 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i prawa innych osób i podmiotów gospodarczych, jak również na liberalną wykładnię art. 11 ust. 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, zgodnie z którą za całkowicie wystarczające w tej mierze należy uznawać istnienie nawet nieznacznej lub jedynie potencjalnej wartości ekonomicznej informacji, której wykorzystanie przez innego przedsiębiorcę mogłoby zaoszczędzić mu wydatków lub zwiększyć zyski (wyrok Sądu Okręgowego w W. z dnia [...] grudnia 2011 r. w sprawie o sygn. [...] z powództwa Gminy J. przeciwko Skarbowi Państwa - Ministrowi Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej przy udziale spółki S. o ujawnienie umowy koncesyjnej dotyczącej tejże spółki).

Pismem z dnia [...] lipca 2013 r. (ref. [...]) spółka W. nie wyraziła zgody na udostępnienie całej treści umowy jej dotyczącej przedstawiając stanowisko tożsame, jak spółka W. w swoim piśmie z dnia [...] lipca 2013 r.

Pismem z dnia [...] czerwca 2013 r. (L.dz. [...]) spółka S. nie zgodziła się na udostępnienie postanowień umowy jej dotyczącej oraz kwot w zakresie w jakim jej dotyczą. Spółka wskazała, że informacje te posiadające wartość gospodarczą dla spółki, stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa i zostały objęte klauzulą poufności, zgodnie z art. 18. 1 umowy o budowę i eksploatację autostrady [...]. Podlegają one zatem ochronie na podstawie art. 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Spółka zgodziła się natomiast na udostępnienie postanowień umowy jej dotyczącej odnośnie węzła autostradowego [...], jakie obowiązywały lub obowiązują od dnia zawarcia umowy do dnia [...] marca 2013 r. W piśmie z dnia 29 marca 2013 r., w innym postępowaniu administracyjnym prowadzonym na wniosek Gminy J., spółka S. zrezygnowała z prawa do ochrony tajemnicy przedsiębiorcy i wyraziła zgodę na udostępnienie treści postanowień umowy dotyczących węzła autostradowego [...]. Zostały one udostępnione wnioskodawcy przy piśmie z dnia [...] września 2013 r. nr [...]).

Decyzją z dnia [...] września 2013 r. Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej, wydaną na podstawie art. 16 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej i art. 104 k.p.a., po rozpatrzeniu wniosku Stowarzyszenia z dnia [...] lipca 2012 r. o udostępnienie informacji publicznej dotyczącej kwot jakie w 2012 r. przeznaczono z Krajowego Funduszu Drogowego na spółki związane z autostradami oraz umów o budowę i eksploatację autostrad płatnych zawartych przez ministra właściwego ds. transportu, tj.

1) Umowy o Budowę i Eksploatacje Autostrady [...] z dnia [...] września 2008 r. zmienionej i ujednoliconej dnia [...] grudnia 2008 r., zawartej pomiędzy Ministrem Infrastruktury oraz G.,

2) Umowy Koncesyjnej na budowę i eksploatację autostrady płatnej [...] z dnia [...] września 1997 r. ze zmianami, zawartej pomiędzy Ministrem Transportu i Gospodarki Morskiej oraz spółką A.

3) Umowy o Budowę i Eksploatację odcinka II autostrady płatnej [...] z dnia [...] sierpnia 2008 r. ze zmianami, zawartej pomiędzy Ministrem Infrastruktury oraz spółką W.,

4) Umowy Koncesyjnej na budowę przez przystosowanie autostrady [...] na odcinku K. (węzeł [...]) – K. (węzeł [...]) o długości 60,9 km do wymogów Płatnej Autostrady oraz eksploatację autostrady na tym odcinku z dnia [...] września 1997 r, zawartej przez Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej ze spółką S. (będącą następcą prawnym spółki S.) ze zmianami,

w pkt 1 decyzji odmówił udostępnienia ww. materiałów,

w pkt 2 decyzji umorzył postępowanie w odniesieniu do postanowień Umowy Koncesyjnej na budowę przez przystosowanie autostrady [...] na odcinku K. (węzeł [...]) – K. (węzeł [...]) o długości 60,9 km do wymogów Płatnej Autostrady oraz eksploatację autostrady na tym odcinku z dnia [...] września 1997 r., zawartej przez Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej ze spółką S. w zakresie węzła autostradowego [...], jakie obowiązywały lub obowiązują do chwili zawarcia Umowy do dnia [...] marca 2013 r., tj. postanowień:

a) pkt II.2 Załącznika 9 do umowy wskazanej w pkt 4 powyżej w brzmieniu ustalonym Aneksem nr 2 do tej umowy,

b) zdanie przedostatnie oraz ostatnie pod pkt II.3 (a nad pkt II.4) Załącznika 9 do ww. umowy w brzmieniu ustalonym Aneksem nr 2 do tej umowy,

c) pkt 5 tabeli znajdującej się w pkt 1 Załącznika 9 do ww. umowy w brzmieniu ustalonym Aneksem nr 4 do tej umowy,

d) pkt 5 tabeli znajdującej się w pkt 1 Załącznika 9 do ww. umowy w brzmieniu ustalonym Aneksem nr 5 do tej umowy, które to postanowienia przekazano wnioskodawcy przy piśmie z dnia 10 września 2013 r.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż w niniejszej sprawie postanowienia Umów (określonych w pkt 1-4 sentencji decyzji) zostały objęte stosownymi klauzulami poufności i wobec tego stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa w rozumieniu ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1503 ze zm.), a tym samym także tajemnicę przedsiębiorcy w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zgodnie ze stanowiskami ww.

spółek treść umów zawiera informacje posiadające dla nich wartość gospodarczą. Umowy obejmują m. in. informacje o rentowności projektów koncesyjnych, alokacji ryzyk pomiędzy stroną publiczną a prywatną, planach zakupów robót budowlanych na rynku oraz technologiach finansowych. Tego typu informacje, jako posiadające wymierną wartość gospodarczą należy bezsprzecznie uznać za tajemnicę przedsiębiorstwa. Żadna ze spółek, z którymi zawarto umowy o budowę i eksploatację autostrady płatnej, nie zrezygnowała z prawa określonego w art. 5 ust. 2 in fme ustawy o dostępie do informacji publicznej i nie zrezygnowała z prawa do ochrony informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorcy.

W ocenie organu, tajemnica przedsiębiorstwa jest chroniona ze względu na wartość gospodarczą jaką przedstawia. Takie twierdzenie jest zasadne, w szczególności w świetle brzmienia art. 551 pkt 8 Kodeksu cywilnego, według którego tajemnica przedsiębiorstwa stanowi jeden z jego integralnych składników, a tym samym jest dobrem prawem chronionym. Dla spółki celowej, którymi są spółki budujące i eksploatujące autostrady na podstawie ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym, kondycja finansowa jest szczególnie istotna. Powyższe spółki w celu sfinansowania inwestycji zaciągnęły długoterminowe zobowiązania, a ich bieżąca sytuacja ekonomiczna jest na bieżąco monitorowana przez banki finansujące realizację autostrady. Naruszenie dobra posiadającego dla spółki wartość gospodarczą mogłoby się wiązać z uszczerbkiem w majątku, a tym samych negatywnie wpłynąć na sytuację gospodarczą spółki, co potwierdziła spółka G. w swoim piśmie z dnia 8 lipca 2013 r.

Organ nie znalazł również podstaw do ujawnienia wnioskowanych kwot (wynikających bezpośrednio z postanowień umowy) na podstawie art. 35 ustawy z dnia 29 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych. Bowiem postanowienia tego art. również zastrzeżenie treści umowy, które stanowią informacje techniczne, technologiczne, organizacyjne przedsiębiorstwa lub inne posiadające wartość gospodarczą.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją z dnia [...] września 2013 r. Stowarzyszenie podniosło, iż organ oprał swe rozstrzygnięcie wyłącznie o przepisy wyłączające jawność. Jednakże nie mogą one być stosowane w taki sposób, iż zastrzeżenia dokonane przez spółki są wyłączną podstawą do wyłączenia jawności i przyjmowane są bezkrytycznie przez organ. Ma on obowiązek rzetelnie rozważyć, czy w danym przypadku może mieć zastosowanie wyłączenie jawności. Jeżeli tego nie czyni, doprowadza wprost do wyłączenia gwarancji konstytucyjnych zawarty w art. 61 Konstytucji RP, poprzez jedynie wyartykułowaną wolę przedsiębiorcy.

Minister Infrastruktury i Rozwoju (następca prawny Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej) decyzją z dnia [...] grudnia 2013 r. utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

W motywach rozstrzygnięcia organ wskazał, iż na etapie postępowania odwoławczego spółka S. pismem z dnia [...] października 2013 r. (L.dz. [...]) powiadomiła o podtrzymaniu w całości dotychczasowego stanowiska. Spółka A. oraz W. pismami z dnia [...] października 2013 r. (nr [...] oraz [...]) podtrzymały swoje dotychczasowe stanowisko w niniejszej sprawie, wskazując jednocześnie, że decyzja Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w pełni odpowiada prawu. Spółka G. pismem z dnia 4 listopada 2013 r. oświadczyła, iż zaskarżone rozstrzygnięcie jest prawidłowe, a wniosek stowarzyszenia o ponowne rozpatrzenie sprawy bezzasadny z przyczyn wskazanych w dotychczasowych pismach.

Organ podkreślił, iż ograniczenie prawa do informacji publicznej, o którym mowa w art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, jest uzasadnione ochroną praw innych osób, a mianowicie ochroną prywatności osób fizycznych oraz ochroną tajemnicy przedsiębiorcy. Powyższa ustawa wymienia tajemnicę przedsiębiorcy, jako przesłankę ograniczenia dostępu do informacji publicznej, obok prywatności jednostki. Oznacza to, że przypisuje tej tajemnicy szczególną rangę pozwalającą na jej zrównanie z prawem do ochrony prywatności jednostki oraz traktuje tajemnicę przedsiębiorcy jako odpowiednik prawa do prywatności osoby fizycznej, na gruncie przepisów kształtujących status prawny przedsiębiorcy. Przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U z 2013 r. poz. 672), jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Pojęcie "tajemnica przedsiębiorcy" odpowiada znaczeniowo pojęciu "tajemnicy przedsiębiorstwa", którym posługują się przepisy art. 3 ust. 2 i art. 11 ust.4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. W doktrynie i w orzecznictwie obowiązuje liberalna wykładnia art. 11 ust. 4 powołanej ustawy, zgodnie z którą za całkowicie wystarczające w tej mierze należy uznawać istnienie nawet nieznacznej lub jedynie potencjalnej wartości ekonomicznej informacji, której wykorzystanie przez innego przedsiębiorcę mogłoby zaoszczędzić mu wydatków lub zwiększyć zyski. Stosownie bowiem do komentarza do art. 11 ust. 4 wyżej wskazanej ustawy autorstwa K. Korusa (LEX/2002) "za tajemnicę przedsiębiorstwa uznaje się wszystkie informacje posiadające wartość gospodarczą, w szczególności informacje techniczne, technologiczne, organizacyjne przedsiębiorstwa. Jest to katalog otwarty. W związku z tym za tajemnicę przedsiębiorstwa można uznać jedynie informacje mające zobiektywizowaną wartość gospodarczą. Tajemnica przedsiębiorstwa jest chroniona z uwagi na wartość ekonomiczną, jaką sobą przedstawia".

Zatem tajemnice przedsiębiorcy stanowią informacje znane jedynie określonemu kręgowi osób i związane z prowadzoną przez przedsiębiorcę działalnością, co do których przedsiębiorca podjął niezbędne działania w celu zachowania tych informacji w poufności. W niniejszej sprawie postanowienia umów zostały objęte klauzulą poufności, zawartą w każdej z umów, co wskazał Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w decyzji z dnia [...] września 2013 r. Przesłanka w postaci "niezbędnych działań" jest zaś spełniona w przypadku, gdy organ każdorazowo uzyskuje informacje, iż dane dokumenty zawierają informacje stanowiące tajemnicę przedsiębiorstwa i nie mogą być udostępniane podmiotom trzecim. Każda ze spółek w niniejszym postępowaniu administracyjnym, również na etapie ponownego rozpatrzenia sprawy, złożyła stosowne oświadczenie tym zakresie.

Ustalenia organu pozwoliły na stwierdzenie, iż treść wnioskowanych umów zawiera informacje posiadające dla spółek wartość gospodarczą, m.in. informacje o rentowności projektów koncesyjnych, alokacji ryzyk pomiędzy stroną publiczną a prywatną, planach zakupów robót budowlanych na rynku oraz technologiach finansowych. Tego typu informacje, jako posiadające wartość gospodarczą należy bezsprzecznie uznać za tajemnicę przedsiębiorstwa.

Minister Infrastruktury i Rozwoju nie zgodził się z zarzutem wnioskodawcy, że zastrzeżenia dokonane przez spółki są wyłączną podstawą do wyłączenia jawności i przyjmowane są bezkrytycznie przez organ skoro, organ przedstawił uprzednio stanowisko dlaczego Umowy, o których udostępnienie wnosi wnioskodawca, nie mogą zostać udostępnione.

Nadto organ podniósł, iż kwoty, jakie w 2012 r. zostały przeznaczone ze środków Krajowego Funduszu Drogowego spółkom związanym z autostradami, zostały uwzględnione w założeniach lub modelach finansowych dla poszczególnych Umów, a także objęte klauzulą poufności. Ujawnienie tego rodzaju danych, posiadających dla spółek konkretną wartość gospodarczą, między innymi wartość negocjacyjną, prowadzi do naruszenia tajemnicy przedsiębiorstwa.

Mając na uwadze Minister Infrastruktury i Rozwoju uznał, iż w niniejszej sprawie zachodzi przypadek konstytucyjnego ograniczenia prawa dostępu do informacji publicznej, ze względu na określoną w ustawie o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji ochronę praw i wolności podmiotów gospodarczych.

Decyzja Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] grudnia 2013 r. stała się przedmiotem skargi wniesionej przez Stowarzyszenie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Strona skarżąca zarzuciła powyższej decyzji, jak i poprzedzającej ją decyzji z dnia [...] września 2013 r. naruszenie:

1) art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w zw. z art. 10 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, poprzez rozstrzygnięcie wątpliwości w ramach toczącego się postępowania w ten sposób, iż zastosowana wykładania art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej w zw. z art. 11 ust. 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji prowadzi do uznania, iż niemal każdy element umowy zawartej przez organ władzy publicznej i generującej obowiązek ponoszenia określonych wydatków z budżetu państwa podlega ograniczeniu, co prowadzi do naruszenia istoty prawa do informacji jako niezbędnego elementu kontroli władzy publicznej;

2) art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP w zw. z art. 8 k.p.a., poprzez prowadzenie postępowania w ten sposób, iż wszystkie wątpliwości zostały rozstrzygnięte na korzyść wyłączenia prawa do informacji publicznej, co prowadzi do naruszenia istoty prawa do informacji;

3) art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 1 pkt 5 lit. a) w zw. z art. 35 ustawy o finansach publicznych poprzez przyjęcie, iż można zastrzec wyłączenie jawności całej umowy oraz kwot, jakie zostają przeznaczone z budżetu państwa na realizację określonych usług.

Z podanych powodów Stowarzyszenie wniosło: 1) o uchylenie decyzji Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] grudnia 2013 r. oraz poprzedzającej ją decyzji z dnia [...] września 2013 r., 2) przeprowadzenie dowodu z dokumentów - wnioskowanych umów na okoliczność, czy każdy element tych umów stanowi informację wskazaną w art. 35 ustawy o finansach publicznych, tj.: informacje techniczne, technologiczne, organizacyjne przedsiębiorstwa lub inne posiadające wartość gospodarczą, w rozumieniu przepisów o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, 3) zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi Stowarzyszenie podniosło, iż z błędów organu postępowanie toczy się już ponad rok i w zasadzie można przyjąć, że sam sposób procedowania narusza prawo do informacji publicznej w zakresie, w jakim wnioski winny być realizowane w sposób szybki, a uzyskana wiedza winna dotyczyć spraw aktualnych. W ocenie strony skarżącej, organ prowadził postępowanie w ten sposób, aby wyjaśnić wszystkie okoliczności na rzecz wyłączenia jawności w sprawie. Argumentacja organu, w tym dobór orzecznictwa, czy stanowisk doktryny, miała potwierdzić tezę o obowiązku ograniczenia jawności w tym względzie. Organ zupełnie pominął kwestie związane z jawnością umów w procedurze przetargowej, m.in. art. 139 ust. 3 ustawy Prawo zamówień publicznych. Powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych, podglądy doktryny, stanowisko Europejskiego Trybunału Praw Człowieka na gruncie art. 10 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, Stowarzyszenie wyraziło pogląd, iż wbrew twierdzeniom organu, to właśnie jawność w sprawach publicznych ma pierwszeństwo przed tajnością.

W odpowiedzi na skargę Minister Infrastruktury i Rozwoju wniósł o jej oddalenie oraz podtrzymał argumentację zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Uczestnicy postępowania w kolejnych pismach procesowych wnieśli o oddalenie skargi (G . – pismo z dnia 1 kwietnia 2014 r., S. – pismo z dnia 15 kwietnia 2014 r., A. i A. – pisma z dnia 13 maja 2014 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, a więc polega na weryfikacji decyzji organu administracji publicznej z punktu widzenia obowiązującego prawa materialnego i procesowego. Wojewódzki Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną - art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Oznacza to miedzy innymi, że Sąd nie może w ocenie legalności zaskarżonej decyzji ograniczać się jedynie do zarzutów sformułowanych w skardze, ale także powinien wadliwość kontrolnego aktu podnieść z urzędu.

Skarga Stowarzyszenia analizowana pod tym kątem w części zasługuje na uwzględnienie.

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust. 2). Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (ust. 3).

Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), służy realizacji konstytucyjnego prawa dostępu do wiedzy na temat funkcjonowania organów władzy publicznej. Używając w art. 2 ust. 1 pojęcia "każdemu", ustawodawca precyzuje zastrzeżone w Konstytucji obywatelskie uprawnienie, wskazując, że każdy może z niego skorzystać na określonych w tej ustawie zasadach. Przy czym owo "każdy" należy rozumieć jako każdy człowiek (osoba fizyczna) lub podmiot prawa prywatnego. Ustawa ta reguluje zasady i tryb dostępu do informacji, mających walor informacji publicznych, wskazuje, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu oraz kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione. Oczywiście ustawa znajduje zastosowanie jedynie w sytuacjach, gdy spełniony jest jej zakres podmiotowy i przedmiotowy.

W rozpoznawanej sprawie istotnie został spełniony zakres podmiotowy i przedmiotowy stosowania ustawy. Powyższe kwestie są bezsporne, ponieważ pierwotnie Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej, a obecnie Minister Infrastruktury i Rozwoju jest podmiotem obowiązanym do udostępnienia informacji publicznej, natomiast żądane informacje mają charakter informacji publicznych.

Natomiast sporna jest kwestia zasadności odmowy udostępnienia żądanej informacji publicznej.

W myśl art. 5 cytowanej ustawy prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych (ust. 1). Prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz w przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa (ust. 2).

W niniejszej sprawie Minister Infrastruktury i Rozwoju odmawiając udostępnienia wnioskodawcy żądanych informacji, powołał się na tajemnicę przedsiębiorcy.

Zgodnie z art. 11 ust. 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (tekst jednolity Dz. U. z 2003 r., nr 153, poz.1503 ze zm.) przez tajemnicę przedsiębiorstwa rozumie się nieujawnione do wiadomości publicznej informacje techniczne, technologiczne, organizacyjne przedsiębiorstwa lub inne informacje posiadające wartość gospodarczą, co do których przedsiębiorca podjął niezbędne działania w celu zachowania ich poufności.

Z powyższego przepisu wynika, że aby dana informacja podlegała ochronie na podstawie art. 11 ust. 4 ustawy – stanowiła tajemnicę przedsiębiorstwa, musi spełniać warunki: a) poufności, b) braku ujawnienia, c) zabezpieczenia informacji.

Bliższa analiza wskazanych powyżej elementów uprawnia do twierdzenia, że w zasadzie powyższe przesłanki da się sprowadzić do jednego wspólnego mianownika, tj. poufności. Jeżeli bowiem przedsiębiorca nie podjął działań w celu zabezpieczenia poufności, to informacja nie jest poufna, skoro każdy może mieć do niej dostęp. Nie może być bowiem poufną informacja, co do której nie podjęto żadnych środków w celu zabezpieczenia jej poufności; informacja "ujawniona do wiadomości publicznej" nie może być poufna, nawet gdyby podjęto środki dla zabezpieczenia jej poufności na podstawie mylnego przekonania, że jest chroniona przez ustawę jako tajemnica przedsiębiorstwa. Jeżeli informacja jest powszechnie dostępna i w żaden sposób niezabezpieczona, takiej kontroli nie ma, ergo informacja nie ma charakteru tajemnicy przedsiębiorstwa. Daje się zatem zauważyć, iż informację można uznać za chronioną na podstawie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji tylko wówczas, jeśli jest ona poufna. Pozostałe przesłanki w postaci braku ujawnienia informacji i podjęcia działań zabezpieczających są jedynie konsekwencją przesłanki poufności. W rezultacie, interpretując cytowany art. 11, można powiedzieć, że tajemnicę przedsiębiorstwa stanowi poufna informacja posiadająca wartość gospodarczą, a w szczególności informacja techniczna, technologiczna lub organizacyjna (por. A. Michalak "Komentarz do art. 11 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji" w: M. Zdyb (red.), A. Michalak, M. Mioduszewski, J. Raglewski, J. Rasiewicz, M. Sieradzka, J. Sroczyński, M. Szydło Marek, M. Wyrwiński "Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz.", publ. LEX nr 93420). Podobnie w tej kwestii wypowiedział się również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 marca 2003 r. sygn. I CKN 89/01, (publ. LEX nr 583717).

Natomiast w orzecznictwie sądów administracyjnych podnosi się, że na tajemnicę przedsiębiorcy składają się dwa elementy: materialny (np. szczegółowy opis sposobu wykonania usługi, jej koszt) oraz formalny - wola utajnienia danych informacji. Tajemnicę przedsiębiorcy wyprowadza się z tajemnicy przedsiębiorstwa i pojęcia te w zasadzie pokrywają się zakresowo, choć tajemnica przedsiębiorcy w niektórych sytuacjach może być rozumiana szerzej. Tajemnicę przedsiębiorcy stanowią informacje znane jedynie określonemu kręgowi osób i związane z prowadzoną przez przedsiębiorcę działalnością, wobec których podjął on wystarczające środki ochrony w celu zachowania ich w poufności (nie jest wymagana przesłanka gospodarczej wartości informacji jak przy tajemnicy przedsiębiorstwa). Informacja staje się "tajemnicą", kiedy przedsiębiorca przejawi wolę zachowania jej jako niepoznawalnej dla osób trzecich. Nie traci natomiast swojego charakteru przez to, że wie o niej pewne ograniczone grono osób zobowiązanych do dyskrecji (np. pracownicy przedsiębiorstwa). Utrzymanie danych informacji jako tajemnicy wymaga podjęcia przez przedsiębiorcę działań zmierzających do wyeliminowania możliwości dotarcia do nich przez osoby trzecie w normalnym toku zdarzeń, bez konieczności podejmowania szczególnych starań. (por wyrok NSA z dnia 5 lipca 2013 r. sygn. akt I OSK 511/13, pub LEX nr 1368966).

W doktrynie przyjmuje się, że ze stanem poufności będziemy mieli do czynienia tylko wtedy, gdy przedsiębiorca kontroluje liczbę i charakter osób mających dostęp do określonych informacji." (E. Nowińska, M. Du Vail, Komentarz do ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, Warszawa 2013 r.). Informację poufną można zatem uznać za tajemnicę, kiedy przedsiębiorca ma wolę, by pozostała ona tajemnicą dla pewnych kół odbiorców, konkurentów, wola ta dla innych osób musi być rozpoznawalna. Ustawodawca nie przesądził przy tym, jakie to mianowicie mają być działania. Wydaje się więc, że każdy sposób działania, który wskazuje, że określone informacje są traktowane jako poufne, będzie stanowić realizację omawianego zalecenia ustawowego. Z tego względu ustawowe wymaganie podjęcia niezbędnych działań spełni także podjęcie pewnych czynności konkludentnych, jak np. zastrzeżenie poufności informacji i dopuszczenie do informacji jedynie wąskiego kręgu pracowników. Dla zrealizowania przesłanki "niezbędne działania" należy podjąć fizyczne środki ochrony (nawet najskromniejsze zabezpieczenie techniczne) (...). W konkretnych okolicznościach o obowiązku dochowania tajemnicy może przesądzać sam charakter informacji w powiązaniu z poziomem wiedzy zawodowej osób, które weszły w ich posiadanie (tamże).

NSA w wyroku z dnia 5 kwietnia 2013 r. sygn. akt I OSK 191/13 (publik. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych) wskazał, iż kontrola sądowa podejmowanych działań w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej, z uwagi na tajemnicę przedsiębiorstwa, musi być pełna, a zatem musi być prowadzona na podstawie dokumentów źródłowych. Ewentualne przedstawienie sądowi administracyjnemu dokumentów, których udostępnienia odmawia się wnioskodawcy, nie oznacza, że strona będzie mogła się z nimi zapoznać w ramach prawa do przeglądania akt sprawy w sądzie. W przypadku, w którym istota sporu sprowadza się do odmowy udostępnienia konkretnych dokumentów (w ramach żądania udostępnienia informacji publicznej), dokumenty te nie podlegają udostępnieniu zainteresowanemu w trakcie postępowania sądowego.

Realizując powyższy obowiązek Sąd zapoznał się z treścią umów koncesyjnych wymienionych w decyzji odmownej z dnia [...] września 2013 r.

Przechodząc do oceny zasadności odmowy udostępnienia przedmiotowych umów na budowę i eksploatację autostrad należy stwierdzić, iż Minister podjął wszelkie niezbędne kroki do zbadania sprawy. Wystąpił do stron tychże umów z pytaniem, czy żądane dokumenty stanowią tajemnicę przedsiębiorcy, odpowiedź taką uzyskał i na tej podstawie, po przeprowadzeniu własnego postępowania, przedstawił wystarczające argumenty i dowody uzasadniające odmowę udostępnienia żądanych w tym zakresie informacji.

Organ wskazał, że strony umów koncesyjnych zastrzegły poufność całości postanowień tych umów. Sąd ustalił, iż zakreślona cenzura czasowa obowiązywania klauzuli poufności, na datę kontroli sądowej nie wyekspirowała. Nadto strony przedmiotowych umów - G., S., A. i W. – do dnia orzekania przez Ministra nie zrezygnowały z ochrony prawnej postanowień umów koncesyjnych, wrażając tym samym wolę zachowania tych dokumentów w poufności. Zatem nie ulega wątpliwości, że Minister wykazał, iż spółki podjęły niezbędne działania w celu zachowania poufności przedmiotowych dokumentów, co wymaga podkreślenia, klauzule poufności umów koncesyjnych zaczęły obowiązywać w dacie zawarcia przedmiotowych umów. Zatem treść tych umów ma charakter obiektywnie poufny, tj. są niedostępne dla osób trzecich niebędących adresatami tych dokumentów.

Dokonana przez Sąd analiza treści przedmiotowych umów wskazuje na zasadność twierdzeń organu mówiących, iż treść wnioskowanych umów zawiera informacje posiadające dla spółek wartość gospodarczą, m.in. informacje o rentowności projektów koncesyjnych, alokacji ryzyk pomiędzy stroną publiczną a prywatną, planach zakupów robót budowlanych na rynku oraz technologiach finansowych. Zawarte są tam także informacje o wymogach stricte technicznych i technologicznych. Tego typu zaś informacje, w szczególności dotyczące szczegółowych zasad finasowania inwestycji, rozwiązań organizacyjnych, niewątpliwie posiadają wartość gospodarczą, których ujawnienie może przysporzyć konkurencji wymiernych korzyści, jak też potencjalnie obniżyć konkurencyjność wymienionych spółek.

Wbrew twierdzeniu Stowarzyszenia, organ w powyżej wskazanym zakresie przeprowadził własne postępowanie wyjaśniające, oparte w znacznej mierze na stanowisku spółek, jednak w ocenie Sądu, takie działanie było uzasadnione. Skoro przedsiębiorca – strona wytworzonego dokumentu, a jednocześnie autor nadanej tajemnicy przedsiębiorstwa ocenił, że żądane informacje mają charakter poufny to organ nie ma podstawy do negowania tego stanowiska. Organ mógł jedynie ocenić, czy dokumenty te rzeczywiście prawidłowo zostały oznaczone przez spółkę jako tajemnica przedsiębiorcy, co też uczynił. Niezasadne jest także twierdzenie Stowarzyszenia, że nie wszystkie informacje zawarte w umowach koncesyjnych powinny być wyłączone z jawności, albowiem poszczególne umowy stanowią spójną nierozerwalną całość, a wszystkie zawarte we wnioskowanych umowach informacje i dane są ściśle powiązane ze sobą.

Zatem organ, w ocenie Sądu, wykazał zaistnienie przesłanek określonych w art. 11 ust. 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Stąd też powołanie się przez organ na ochronę tajemnicy przedsiębiorstwa, przy odmowie realizacji wniosku w części dotyczącej udostępnienia umów na budowę i eksploatację autostrad, za wyjątkiem tej części umowy dotyczącej autostrady [...], która została wnioskodawcy udostępniona (w tym zakresie postępowanie zostało zasadnie umorzone), w pełni uzasadnia odmowę udostępnienia skarżącym żądanych informacji i wydanie, w oparciu o art. 16 w zw. z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, decyzji. Nie można zatem skutecznie zarzucić Ministrowi naruszenia art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w zw. z art. 61 ust. 3 Konstytucji RP w sytuacji, gdy w okolicznościach konkretnej sprawy zostało w niewątpliwy sposób ustalone, że zachodzi przypadek ograniczenia konstytucyjnego prawa dostępu do informacji publicznej, a to ze względu na określoną w ustawie o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji ochronę wolności i praw podmiotów gospodarczych - art. 61 ust. 3 Konstytucji RP.

Konkludując w ocenie Sądu, organ prawidłowo przeprowadził, zbadał i ocenił sprawę w powyżej zakreślonym obszarze oceny, a następnie wydał rozstrzygnięcie, które we wskazanym zakresie odpowiada prawu, dlatego też skarga jako nie w pełni zasadna podlega oddaleniu w części (pkt 2 sentencji wyroku).

Odmiennie należy natomiast kwalifikować wniosek Stowarzyszenia dotyczący ujawnienia kwot jakie w 2012 r. przeznaczono z Krajowego Funduszu Drogowego na spółki związane z autostradami.

Należy dostrzec, iż pytanie o kwotę pieniężną wyasygnowaną z Krajowego Funduszu Drogowego na poszczególną spółkę realizującą inwestycję autostradową jest pytaniem o charakterze ogólnym i w żaden sposób nie wymaga ujawnienia tajemnicy przedsiębiorstwa, poprzez wskazanie szczegółowych zasad finasowania inwestycji, w tym stosowanych instrumentów finansowych, zaciągniętych przez spółkę na ten cel zobowiązania, itp., jak to ma miejsce w przypadku ujawnienia treści konkretnej umowy koncesyjnej. Odpowiadając na pytanie, o podanie kwoty przeznaczonej na realizację inwestycji pubowy autostrady (odcinka autostrady) przez określoną spółkę, organ realizuje obowiązek informacyjny o wydatkowaniu środków pieniężnych, a tym samym ponoszeniu ciężarów publicznych z majątku Skarbu Państwa – art. 6 ust. 1 pkt 5 lit. h) ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Zdaniem Sądu, wbrew twierdzeniom Ministra Infrastruktury i Rozwoju, zasada poufności do żądanej powyżej informacji publicznych w realiach niniejszej sprawy jest wyłączona.

W piśmiennictwie przyjmuje się, że informacje dotyczące majątku publicznego powinny obejmować wszelkie procesy związane z gromadzeniem środków publicznych oraz ich rozdysponowaniem (M. Bernaczyk, M. Jabłoński, K. Wygoda, Biuletyn ... str. 186-187). Gospodarka środkami publicznymi jest jawna, co wynika z art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 885). W świetle art. 34 ust. 5 lit a) tej ustawy, zasada jawności gospodarowania środkami publicznymi jest realizowana przez podawanie do publicznej wiadomości przez jednostki sektora finansów publicznych informacji dotyczących zakresu zadań lub usług wykonywanych lub świadczonych przez jednostkę oraz wysokości środków publicznych przekazanych na ich realizację. Co do zasady, informacja o majątku, którym dysponują władze publiczne oraz podmioty realizujące w imieniu tych władz zadania publiczne podlega udostępnieniu podmiotowi zainteresowanemu. Również art. 35 ww. ustawy o finansach publicznych to potwierdza, stanowiąc, że klauzule umowne dotyczące wyłączenia jawności ze względu na tajemnicę przedsiębiorstwa w umowach zawieranych przez jednostki sektora finansów publicznych lub inne podmioty, o ile wynikające z umowy zobowiązanie jest realizowane lub przeznaczone do realizacji ze środków publicznych, uważa się za niezastrzeżone, z wyłączeniem informacji technicznych, technologicznych, organizacyjnych przedsiębiorstwa lub innych posiadających wartość gospodarczą, w rozumieniu przepisów o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, co do których przedsiębiorca podjął niezbędne działania w celu zachowania ich w tajemnicy, lub w przypadku, gdy jednostka sektora finansów publicznych wykaże, że informacja stanowi tajemnicę przedsiębiorstwa z uwagi na to, że wymaga tego istotny interes publiczny lub ważny interes Państwa.

W świetle postanowień art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz Krajowym Funduszu Drogowym (tekst jedn. Dz. U z 2012 r. poz. 931 ze zm.), budowę autostrad, z zastrzeżeniem ust. 2, finansuje się: 1) ze środków własnych spółek oraz uzyskanych przez nie kredytów bankowych i pożyczek, a także ze środków pochodzących z emisji obligacji, w tym obligacji przychodowych; 2) ze środków pochodzących z budżetu państwa ustalanych corocznie w ustawie budżetowej; 3) ze środków Funduszu; 4) z innych źródeł. W przypadku, gdy przewiduje się zawarcie umowy wyłącznie na eksploatację autostrady lub jej odcinka, budowę tej autostrady lub jej odcinka finansuje się na zasadach dotyczących finansowania i budowy dróg publicznych określonych w odrębnych przepisach oraz ze środków Funduszu. (ust. 2). Zgodnie zaś z art. 39b ust. 1 tej ustawy, środki Funduszu pochodzą z: 1) opłaty paliwowej, w wysokości określonej w art. 37i; 2) odsetek z tytułu oprocentowania środków Funduszu oraz odsetek od lokat okresowo wolnych środków Funduszu w bankach; 3) przychodów ze sprzedaży akcji i udziałów w spółkach, przekazanych ministrowi właściwemu do spraw transportu przez Skarb Państwa, w celu zasilenia Funduszu; 4) przychodów z akcji i udziałów, o których mowa w pkt 3; 5) środków pochodzących z opłat za przejazdy autostradą, pobieranych przez Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad; oraz innych źródeł wymienionych w pkt 6 – 14.

Podkreślić należy, iż w kręgu zainteresowania Stowarzyszenia pozostaje kwota, którą uzyskała poszczególna spółka z Krajowego Funduszu Drogowego (art. 38 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy), a nie która pochodzi ze środków własnych spółek oraz uzyskanych przez nie kredytów bankowych i pożyczek (art. 38 ust. 1 pkt 1 tej ustawy). Nadto wnioskowana kwota stanowi dla spółki przychód. Zaś w świetle art. 8 ust. 1 - 3 oraz art. 8a ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym, Krajowy Rejestr Sądowy jest jawny i każdy ma prawo dostępu do danych zawartych w Rejestrze za pośrednictwem Centralnej Informacji oraz każdy ma prawo otrzymać, również drogą elektroniczną, poświadczone odpisy, wyciągi, zaświadczenia i informacje z Rejestru. Nadto katalog rejestru obejmuje roczne sprawozdania finansowe spółek akcyjnych oraz roczne skonsolidowane sprawozdania finansowe grup kapitałowych, w rozumieniu przepisów o rachunkowości, odpisy uchwał o zatwierdzeniu rocznych sprawozdań finansowych i podziale zysku lub pokryciu straty, a także opinie biegłych rewidentów i sprawozdania z działalności jednostek, jeżeli obowiązek ich sporządzenia wynika z przepisów szczególnych. Skoro zatem poszczególne spółki są obowiązane ujawniać roczne sprawozdania finansowe, w tym wykazywać zyski i straty w danym roku obrachunkowym, to trudno w ujawnieniu ogólnej kwoty uzyskanej z Krajowego Funduszu Drogowego (przychodu uzyskanego ze środków publicznych) dopatrzyć naruszenia tajemnicy wskazanej w art. art. 35 ustawy o finansach publicznych, czy art. 11 ust. 4 o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż Minister Infrastruktury i Rozwoju odmawiając Stowarzyszeniu udostępnienie informacji publicznej dotyczącej kwot jakie w 2012 r. przeznaczono z Krajowego Funduszu Drogowego na spółki związane z autostradami naruszył art. 16 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej w zw. z art. 11 ust. 4 o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji i art. 35 ustawy o finansach publicznych, co obligowało Sąd do uchylenia zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji w części odnoszącej się do wskazanej odmowy .

Rozpatrując ponownie wniosek Stowarzyszenia, w części odnoszącej się do powyższego żądania, organ będzie obowiązany powyższą ocenę prawną wziąć pod uwagę.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) oraz art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) orzekł jak w pkt 1 i 3 sentencji wyroku, na podstawie art. 151 powołanej ustawy Sąd orzekł jak w pkt 2 sentencji wyroku, zaś w przedmiocie kosztów Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 200, art. 205 § 1 oraz art. 209 tej ustawy (pkt 4 sentencji wyroku).