Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Korycińska Sędzia NSA Anna Robotowska Sędzia del. WSA Henryka Lewandowska – Kuraszkiewicz (spr.) Protokolant Konrad Piasecki po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2014 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej K. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S. z dnia 9 sierpnia 2012 r. sygn. akt I SA/Sz 279/12 w sprawie ze skargi K. T. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym oddala skargę kasacyjną

Objętym skargą kasacyjną wyrokiem z dnia 9 sierpnia 2012 r., sygn. akt I SA/Sz 279/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Sz. oddalił skargę K. T. (dalej też: skarżący) na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Sz. (w skrócie: SKO) z dnia [...] lutego 2012 r., nr [...] w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym i odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego.

K. T. pismem z dnia [...] września 2010 r. złożył zarzuty na prowadzenie postępowania egzekucyjnego przez Prezydenta Miasta Sz. z tytułu opłaty dodatkowej za nieopłacenie postoju w strefie płatnego parkowania za pojazd marki O. nr rejestracyjny [...]. Na podstawie tytułu wykonawczego nr [...] z dnia [...] lipca 2010 r. dokonano zajęcia wynagrodzenia za pracę skarżącego. Skarżący w toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego wniósł również skargę na czynność egzekucyjną organu w postaci zajęcia prawa majątkowego. Skarga została oddalona przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Sz. postanowieniem z dnia [...] czerwca 2011 r., jak również w dalszej kontroli sądowej – oddalona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Sz. wyrokiem z dnia 6 października 2011 r., sygn. akt I SA/Sz 658/11.

Ponadto postanowieniem z dnia [...] września 2011 r., sygn. akt I SAB/Sz 10/11 WSA w Sz. odrzucił skargę na bezczynność SKO w Sz. w przedmiocie prowadzenia postępowania egzekucyjnego.

Prezydent Miasta Sz. postanowieniem z dnia [...] listopada 2010 r. orzekł o niedopuszczalności zarzutów zgłoszonych w piśmie z dnia [...] września 2010 r. i odmówił umorzenia postępowania.

Na skutek zażalenia, SKO postanowieniem z dnia [...] czerwca 2011 r. uchyliło zaskarżone postanowienie i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi egzekucyjnemu. Postanowienie to K. T. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Sz., który wyrokiem z dnia 6 października 2011 r., sygn. akt I SA/Sz 657/11 oddalił skargę.

Po ponownym rozpatrzeniu zarzutów skarżącego Prezydent Miasta Sz. postanowieniem z dnia [...] grudnia 2011 r., wydanym na podstawie art. 34 § 4 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 z późn. zm., dalej: "u.p.e.a.") orzekł o niedopuszczalności zarzutów i odmówił umorzenia postępowania egzekucyjnego.

Skarżący wniósł na w/w orzeczenie zażalenie do SKO. Organ odwoławczy postanowieniem z dnia [...] lutego 2012 r., nr [...], po rozpoznaniu zażalenia utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. Organ nie podzielił zarzutów odnośnie niespełnienia przez tytuł wykonawczy wymogów z art. 27 § 1 pkt 3 i 9 u.p.e.a. oraz zarzutu prowadzenia egzekucji przez niewłaściwy organ egzekucyjny i zarzutu błędu co do osoby zobowiązanego.

Na powyższe postanowienie skarżący wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Sz. Zarzucił organowi odwoławczemu naruszenie

art. 13 ust. 1 pkt 1 u.p.e.a. poprzez przyjęcie, że właściciel pojazdu jest korzystającym z dróg publicznych i zobowiązanym do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdu w strefie, w sytuacji gdy nie wskazał użytkownika pojazdu; art. 6a ust. 3 i art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych

(Dz. U. z 2007 r. Nr 19 , poz. 115z późn. zm., dalej: "u.d.p."), przez przyjęcie, że w latach 2005 - 2007 ulice w strefie miały ustalony przebieg, art. 13b ust. 1 w zw. z art. 13b ust. 6 pkt 1 u.d.p., przez przyjęcie, że w Sz. w strefie są wyznaczone miejsca, w których można pobierać opłaty za parkowanie; art. 13b ust. 7 i art. 13f ust. 3 oraz art. 21 ust. 1 u.d.p. w zw. z art. 19 § 1 u.p.e.a., przez przyjęcie, że to Miejski Zakład Obsługi Gospodarczej, a nie Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w Sz. jest jednostką uprawnioną do pobierania opłat za parkowanie w strefie, oraz że Prezydent Miasta jest wierzycielem i organem egzekucyjnym; art. 33 pkt 1 u.p.e.a. przez przyjęcie, że w okresie do [...] lipca 2011 r. ustalone były zasady wnoszenia opłat za parkowanie przy przemieszczaniu się pomiędzy podstrefami.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Sz. powołanym wyrokiem z dnia 9 sierpnia 2012 r. oddalił tę skargę.

Sąd I instancji w treści uzasadnienia wyjaśnił, że opłaty za parkowanie są dochodami gminy. Zgodnie z art. 19 u.d.p. Prezydent Miasta, do którego właściwości należą sprawy z zakresu utrzymania i ochrony dróg jest zarządcą drogi, który zgodnie z art. 1a pkt 7, 13, 14, art. 2 pkt 5, art. 5 § 1 pkt 2 u.p.e.a. oraz art. 40d ust. 12 u.d.p. jest organem egzekucyjnym.

Opłaty za parkowanie w strefie płatnego parkowania oraz opłaty dodatkowe za nieuiszczenie tej opłaty pobierane są przez zarząd drogi, a w przypadku jego braku przez zarządcę drogi – w tym przypadku przez Prezydenta Miasta Sz.

(art. 13b ust. 7 i art. 13f ust. 3 ud.p.). Sąd I instancji ponadto podkreślił, że opłaty za parkowanie w postaci biletów powinno pozostawiać się w widocznym miejscu w pojeździe – za przednią szybą. Bez znaczenia dla takiego sposobu realizacji obowiązku uiszczenia opłaty jest to, przez kogo obowiązek ten został wykonany i kim była osoba kierująca pojazdem w strefie płatnego parkowania. Zatem w sytuacji, gdy stanowiący jego własność pojazd odnotowany został 79 razy w strefie płatnego parkowania bez uiszczenia opłat parkingowych, na właścicielu pojazdu spoczywa obowiązek uiszczenia opłat dodatkowych, mających charakter niepodatkowej należności budżetowej o charakterze publicznoprawnym. Dla realizacji takiego obowiązku wystarczające jest zawiadomienie sporządzone przez inspektora o nieopłaconym postoju w strefie płatnego parkowania, którego oryginał umieszcza się za wycieraczką samochodu. Obowiązek wnoszenia opłat za postój i sposób ich udokumentowania przez umieszczenie za szybą pojazdu prawidłowo zakreślonego biletu bowiem wynika ze stosowanych uchwał Rady Miasta Sz. Zadaniem Sądu kwestia braku projektu organizacji ruchu w okresie objętym zarzutami nie mieści się w katalogu zarzutów z art. 33 u.p.e.a.

Nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy zarzut dotyczący nieprawidłowości wnoszenia opłat przy przemieszczaniu się pomiędzy strefami, skoro skarżący odpowiada za nieuiszczenie opłaty, a nie za uiszczenie niewłaściwej opłaty.

Sąd stwierdził, że strefa płatnego parkowania w Sz. została prawidłowo ustanowiona i wytyczona.

Od powyższego wyroku K. T. wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym wynagrodzenia pełnomocnika według norm przepisanych. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy a mianowicie:

1. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, dalej: "p.p.s.a."), poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego;

2. art. 141 § 4 p.p.s.a., poprzez jego niezastosowanie a w konsekwencji błędną ocenę następujących przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, tj:

a) art. 33 pkt 9 u.p.e.a., poprzez przyjęcie, że to były Miejski Zakład Obsługi Gospodarczej a nie Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w Sz. (w skrócie: ZDiTM) był jednostką uprawnioną do pobierania opłat za parkowanie w strefie płatnego parkowania i to że Prezydent Miasta jest jednocześnie wierzycielem i organem egzekucyjnym;

b) art. 33 pkt 4 u.p.e.a., poprzez przyjęcie przez Sąd że to właściciel pojazdu jest korzystającym z dróg publicznych i w związku z tym jest zobowiązany do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdu w strefie płatnego parkowania w sytuacji gdy udostępnił pojazd innej osobie, która nie uiściła opłaty;

c) art. 33 pkt 1 u.p.e.a. (przesłanka nieistnienia obowiązku) poprzez przyjęcie przez Sąd że w okresie do 25 lipca 2011 r. ustalone były zasady wnoszenia opłaty za parkowanie przy przemieszczaniu się pomiędzy strefami, że samo parkowanie pojazdu w strefie płatnego parkowania rodzi obowiązek wnoszenia opłaty i że w strefie dokonano wyznaczenia miejsc do parkowania oraz że w okresie objętym postępowaniem egzekucyjnym (2005-2007) ulice w strefie płatnego parkowania miały ustalony przebieg;

II naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną ich wykładnię będącą konsekwencją naruszenia prawa procesowego a mianowicie:

1. art. 13b ust. 7, art. 13f ust. 3 i art. 21 ust. 1 u.d.p. w zw. z art. 19 § 1 u.p.e.a. poprzez przyjęcie, że to były Miejski Zakład Obsługi Gospodarczej a nie ZDiTM jest jednostką uprawnioną do pobierania opłat za parkowanie pojazdów w strefie płatnego parkowania i to że Prezydent Miasta jest jednocześnie wierzycielem i organem egzekucyjnym;

2. art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p. poprzez przyjęcie, że to właściciel pojazdu jest korzystającym z dróg publicznych i w związku z tym jest zobowiązany do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdu w strefie płatnego parkowania w sytuacji, gdy udostępnił pojazd innej osobie, która nie uiściła opłaty;

3. art. 13b ust. 1 w zw. z art. 13b ust. 6 pkt 6 u.d.p. poprzez przyjęcie że w Sz. w strefie płatnego parkowania są wyznaczone miejsca, w których można pobierać opłaty za parkowanie;

4. art. 6a ust. 3 i art. 7 ust. 3 u.d.p. poprzez przyjęcie że w okresie objętym zaskarżonym postanowieniem (2005-2007) ulice w strefie płatnego parkowania miały ustalony przebieg.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania, której przesłanki określone w § 2 art. 183 p.p.s.a. w tej sprawie nie występują.

Przepis art. 174 p.p.s.a. przewiduje dwie podstawy kasacyjne: naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (pkt 1) oraz naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2). Obowiązkiem strony jest wskazanie, który z przepisów został naruszony i przyporządkowanie go do odpowiedniej podstawy kasacyjnej.

Uwzględniając treść przepisu art. 176 w zw. z art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. stwierdzić należy, że zarzut "błędnej wykładni" lub "niewłaściwego zastosowania" prawa materialnego albo zarzut naruszenia przepisów postępowania wymaga wykazania i wyjaśnienia, na czym polega błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie przepisu prawa materialnego, naruszenie którego zarzuca skarżący, przy jednoczesnym wykazaniu, jaka powinna być jego prawidłowa wykładnia, bądź jak powinien być on stosowany ze względu na stan faktyczny sprawy, a w przypadku zarzutu niezastosowania przepisu, dlaczego powinien być zastosowany. Natomiast w zakresie odnoszącym się do naruszenia przepisów postępowania należy wykazać i wyjaśnić potencjalny wpływ zarzucanego naruszenia na wynik sprawy. Wnoszący skargę kasacyjną dążąc do skutecznego podważenia zaskarżanego wyroku, powinien zachować więc dbałość o poprawne sformułowanie stawianych zarzutów oraz ich uzasadnienie (por. wyrok NSA z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. akt I GSK 934/12, opubl. Lex nr 1372091).

W rozpatrywanej sprawie zarzut kasacyjny zawarty w pkt 1 petitum skargi został postawiony bardzo ogólnie i z naruszeniem przepisów dotyczących formułowania zarzutów (art. 174 i 176 p.p.s.a.). W uzasadnieniu skargi kasacyjnej także nie przedstawiono argumentacji dotyczącej tego zarzutu. Naczelny Sąd Administracyjny nie jest nie tylko zobowiązany, ale wręcz nie jest uprawniony do precyzowania za stronę zarzutów skargi kasacyjnej bądź do poszukiwania za nią naruszeń prawa, jakich mógł dopuścić się wojewódzki sąd administracyjny (por. wyroki NSA z dnia 16 listopada 2011 r., sygn. akt: II FSK 861/10 i z dnia 25 kwietnia 2013 r., sygn. akt I GSK 78/12, opubl. orzeczenia.nsa.gov.pl).

Zatem zarzut ten nie poddawał się kontroli w świetle powołanych zasad postępowania kasacyjnego.

Za niezasadny również należało uznać zarzut naruszenia przepisu procesowego, tj. art. 141 § 4 p.p.s.a. Przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. zawiera regulację - jakie elementy powinno zawierać uzasadnienie wyroku. Wadliwość uzasadnienia wyroku może stanowić przedmiot skutecznego zarzutu kasacyjnego tylko wtedy, gdy uzasadnienie sporządzone jest w taki sposób, że uniemożliwiona jest kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku. Zarzut ten nie może sprowadzać się do polemiki ze stanowiskiem Sądu zawartym w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia w zakresie wykładni i stosowania przepisów prawa. Przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną - art. 174 pkt 2 p.p.s.a. - jeżeli uzasadnienie wyroku Sądu pierwszej instancji nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę rozstrzygnięcia (por. uchwała składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 lutego 2010 r. II FPS 8/09, opubl. ONSAiWSA 2010, Nr 3, poz. 30, wyroki NSA z dnia 18 kwietnia 2013 r., sygn. akt I FSK 856/12, opubl. Lex nr 1336096 i z dnia 7 maja 2013 r., sygn. akt II GSK 260/12, opub. Lex nr 1329705). Sąd pierwszej instancji odniósł się do zarzutów podniesionych w skardze, wyjaśnił w sposób wystarczający zastosowane przepisy prawa, a polemika skarżącego ze stanowiskiem Sądu nie może uzasadniać zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a.

Przechodząc do zarzutów naruszenia prawa materialnego polegającego na błędnej wykładni dotyczących określenia właściwego podmiotu – wierzyciela i organu egzekucyjnego, podmiotu zobowiązanego do uiszczenia opłaty dodatkowej za parkowanie pojazdu w strefie płatnego parkowania, za które nie uiszczono opłaty oraz przyjęciu, że w Sz. w strefie płatnego parkowania wyznaczone są miejsca, w których można pobierać opłaty za parkowanie, a ulice miały ustalony przebieg.

Zarzuty te należało uznać za nieuzasadnione.

Co do zarzutu błędnej wykładni art. 13b ust. 7, art. 13f ust. 3 i art. 21 ust. 1 u.d.p. w zw. z art. 19 § 1 u.p.e.a. brak jest podstaw do podzielenia argumentów skarżącego. Okoliczność, że opłaty pobierał były Miejski Zakład Obsługi Gospodarczej, a nie ZDiTM nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Skarżący nie kwestionował, że oba wymienione zakłady były jednostkami budżetowymi gminy.

W myśl art. 13b ust. 7 u.d.p. opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 (opłatę za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania) pobiera zarząd drogi, a w przypadku jego braku - zarządca drogi. Podobnie z mocy art. 13f ust. 3 u.d.p. opłatę dodatkową, o której mowa w ust. 1 (za nieuiszczenie opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania) pobiera zarząd drogi, a w przypadku jego braku zarządca drogi.

Pojęcie zarządcy drogi definiuje art. 19 ust. 1 u.d.p., mówiący, że organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi. Zarządcami dróg, według art. 19 ust. 2 pkt 3 i 4 u.d.p. są dla dróg powiatowych - zarząd powiatu, dla dróg gminnych - wójt (burmistrz, prezydent miasta), przy czym w granicach miast na prawach powiatu zarządcą wszystkich dróg publicznych, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, jest prezydent miasta (art. 19 ust. 5 u.d.p.). Zatem w Sz. zarządcą dróg publicznych jest Prezydent Miasta Sz.

Przepis art. 21 ust. 1 u.d.p. dopuszcza możliwość wykonywania przez zarządcę (o którym mowa w art. 19 ust. 2 pkt 2-4 i ust. 5 czyli i prezydenta miasta) jego obowiązków przy pomocy jednostki organizacyjnej będącej zarządem drogi, utworzonej odpowiednio przez sejmik województwa, radę powiatu lub radę gminy. Jeżeli jednostka taka nie została utworzona, zadania zarządu drogi wykonuje zarządca.

W Sz. takowe jednostki organizacyjne zostały utworzone: Miejski Zakład Obsługi Gospodarczej i ZDiTM. Zatem te jednostki sprawowały zarząd, ale tylko w zakresie przewidzianym przepisami i aktem ich utworzenia. Bez względu na zakres zadań obu podmiotów Prezydent Miasta Sz. nadal pozostawał zarządcą dróg na terenie Sz. Z przepisu art. 21 ust. 1 u.d.p. wyraźnie wynika, że zarządca nie przekazuje swoich obowiązków, a jedynie może te obowiązki wykonywać przy pomocy jednostki organizacyjnej zwanej zarządem. Oznacza to, że z chwilą utworzenia zarządu, zarządca nie traci przymiotu zarządcy. Jak wskazuje bowiem

zd. 2 ust. 1 art. 21 u.d.p., w przypadku nieutworzenia zarządu, zadania zarządu wykonuje zarządca.

Interpretacja powołanych przepisów według skarżącego prowadziłaby do sytuacji, że w przypadku utworzenia jednostki organizacyjnej będącej zarządem drogi, nie obowiązywałyby uregulowania art. 19 u.d.p., w tym określone w ust. 4 uprawnienie zarządców dróg do przekazywania zarządzania drogami publicznymi, czy też określone w ust. 7 tego art. (por. wyrok NSA z dnia 9 lipca 2013 r., sygn. akt II OSK 609/12, opubl. Lex nr 1369032).

W takiej sytuacji, zgodnie z art. 19 § 2 u.p.e.a. właściwy organ gminy o statusie miasta (w niniejszej sprawie Prezydent Miasta Sz.), wymienionej w odrębnych przepisach oraz gminy wchodzącej w skład powiatu warszawskiego jest organem egzekucyjnym uprawnionym do stosowania wszystkich środków egzekucyjnych, z wyjątkiem egzekucji z nieruchomości, w egzekucji administracyjnej należności pieniężnych, dla których ustalania lub określania i pobierania jest właściwy ten organ.

Co do zarzutu naruszenia art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p. odnośnie interpretacji osoby zobowiązanej do uiszczenia opłaty i opłaty dodatkowej za parkowanie w strefie płatnego parkowania, należy zauważyć, że nie ma rozbieżności w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, że osobą taką jest z zasady właściciel pojazdu jako korzystający z dróg publicznych w rozumieniu powoływanego przepisu (por. wyroki NSA z dnia 6 grudnia 2012 r., sygn. akt II GSK 1859/11, z dnia 12 marca 2013 r., sygn. akt II GSK 2152/11, z dnia 25 kwietnia 2013 r., sygn. akt II GSK 2069/11, z dnia 19 czerwca 2013 r., sygn. akt II GSK 449/12, opubl. orzeczenia.nsa.gov.pl).

W realiach omawianej sprawy należy zauważyć, że skarżący jedynie kwestionował, że w 79 przypadkach, co do których wszczęto postępowanie egzekucyjne, nie prowadził pojazdu, stanowiącego jego własność.

Nie można także podzielić argumentacji skarżącego co do błędnej wykładni

art. 13b ust. 1 w zw. z art. 13b ust. 6 pkt 1 u.d.p., skutkującej następnie błędnym zastosowaniem do ustalonego stanu faktycznego.

Przepis art. 13b ust. 1 u.d.p. mówi, że opłatę za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania pobiera się za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo. Z kolei art. 13b ust. 6 u.d.p. przewiduje, że organ właściwy do zarządzania ruchem na drogach w uzgodnieniu z zarządcą drogi: wyznacza w strefie płatnego parkowania miejsca przeznaczone na parkowanie, w tym miejsca przeznaczone na parkowanie oznakowanych pojazdów konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu osób niepełnosprawnych o obniżonej sprawności ruchowej lub pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową (pkt 1); może wyznaczać w strefie płatnego parkowania zastrzeżone stanowiska postojowe (koperty) w celu korzystania z nich na prawach wyłączności w określonych godzinach lub całodobowo (pkt 2). Skarżący uważa, że w świetle powołanych przepisów w strefie płatnego parkowania muszą być jeszcze wyznaczone miejsca do parkowania i tylko za parkowanie w tych miejscach można pobierać opłatę za parkowanie, a sytuacja taka nie miała miejsca w Sz. Z powołanych przez skarżącego przepisów w powiązaniu z 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p., który mówi, że opłaty ponosi się za parkowanie pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania oraz art. 13b ust. 2 u.d.p. określającego kryteria ustalania strefy płatnego parkowania (Strefę płatnego parkowania ustala się na obszarach charakteryzujących się znacznym deficytem miejsc postojowych, jeżeli uzasadniają to potrzeby organizacji ruchu, w celu zwiększenia rotacji parkujących pojazdów samochodowych lub realizacji lokalnej polityki transportowej, w szczególności w celu ograniczenia dostępności tego obszaru dla pojazdów samochodowych lub wprowadzenia preferencji dla komunikacji zbiorowej.) wynika zgoła odmienny wniosek. Strefę płatnego parkowania stanowi wydzielony obszar (art. 13b ust. 1 i 2 u.d.p.). Zatem na całym wydzielonym obszarze stanowiącym strefę płatnego parkowania, tj na wszystkich drogach publicznych znajdujących się na tym obszarze istnieje obowiązek uiszczania opłaty za parkowanie pojazdu. Natomiast pojęcie "wyznaczone miejsce" należy rozumieć jako miejsce wyznaczone do parkowania na drodze publicznej (art. 13b ust. 1 w zw. z art. 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 4 pkt 2 w zw. z art. 1 u.d.p.), co wcale nie oznacza, że jeżeli pojazd zostanie zaparkowany na drodze publicznej, ale w miejscu nieprzeznaczonym do parkowania, to korzystający nie ma obowiązku uiszczenia opłaty za parkowanie. W takiej sytuacji korzystający dodatkowo naraża się na inny rodzaj odpowiedzialności, np. karnoadministracyjnej.

Należy zauważyć, że strefy płatnego parkowania stanowią obszar, na terenie którego obowiązują ściśle określone zasady parkowania pojazdów, inne aniżeli w miejscach nienależących do stref. Istotny jest bowiem cel tego rodzaju rozwiązań. Ustawodawca, wprowadzając w ustawie o drogach publicznych możliwość tworzenia stref płatnego parkowania, kierował się nie tylko potrzebą zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego, ale także koniecznością zapewnienia ochrony wolności i praw innych osób. Towarzyszący rozwojowi aglomeracji miejskich wzrost ilości posiadanych przez obywateli pojazdów sprawił, że w centrach miast zaczęło brakować przestrzeni do ich parkowania (zwykle w takich też miejscach powstają strefy płatnego parkowania). Centra miast, charakteryzujące się ścisłą zabudową, niejednokrotnie nie pozwalają na sytuowanie nowych obiektów budowlanych takich, jak parkingi miejskie, a istniejące miejsca parkingowe to najczęściej wydzielona w tym celu przestrzeń w pasie drogowym. Problem tworzenia stref płatnego parkowania w swej istocie dotyczy nie tylko potrzeby zaprowadzenia ładu przestrzennego, a więc bezpieczeństwa i porządku publicznego, ale wiąże się również z koniecznością zapewnienia ochrony wolności i praw (ochroną prawa własności) tych obywateli, których domy czy mieszkania znajdują się właśnie w centrach miast, gdzie dojazd bądź dojście do miejsca zamieszkania są utrudnione z uwagi na liczbę znajdujących się tam pojazdów (por. wyrok NSA z dnia 7 października 2011 r., sygn. akt I OSK 1276/11, opubl. Lex nr 1112029).

Odnosząc się do ostatniego zarzutu naruszenia prawa materialnego – naruszenia art. 6a ust. 3 i art. 7 ust. 3 u.d.p. skarżący w rzeczywistości kwestionował ustalenia faktyczne, gdyż chodziło o kwestię ustalenia przebiegu ulic w strefie płatnego parkowania. Zarzut ten nie miał wpływu na rozstrzygnięcie sprawy, gdyż nie dotyczył okoliczności bezpośrednio mających wpływ na wynik sprawy. W uchwale Rady Miasta tworzącej strefę płatnego parkowania wskazano dokładnie ulice, place przynależące do strefy płatnego parkowania.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 7 lipca 2011 r., sygn. akt II OSK 1048/11, opubl. Lex nr 1083502 stwierdził, że art. 6a ust. 3 u.d.p. ma zastosowanie do istniejących już dróg powiatowych, a nie tych, które są dopiero na etapie projektowania.

Ponadto Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 12 września 2006 r., sygn. akt K 55/05, opubl. Lex nr 208365 stwierdził, że zgodnie z ustawą o drogach publicznych, drogi publiczne ze względu na funkcje w sieci drogowej dzielą się na cztery kategorie: 1) drogi krajowe; 2) drogi wojewódzkie; 3) drogi powiatowe; 4) drogi gminne (art. 2 ust. 1). Ponadto ulice leżące w ciągu dróg należących do określonej kategorii należą do tej samej kategorii co te drogi (art. 2 ust. 2). Ustawodawca upoważnił zatem Radę Ministrów do określenia wykazu dwóch kategorii dróg: dróg krajowych i wojewódzkich. Drogami powiatowymi stały się automatycznie wszystkie inne drogi nienależące do wymienionych kategorii dróg krajowych i wojewódzkich. Dotychczasowe drogi gminne oraz lokalne miejskie stały się z dniem 1 stycznia 1999r. drogami gminnymi (art. 103 ust. 2).

Wobec powyższego skoro uchwała Rady Miasta Sz. o utworzeniu strefy płatnego parkowania nie została zakwestionowana, to oznaczało, że wymienione w niej ulice istnieją i są drogami publicznymi.

W tej sytuacji, skoro skarga kasacyjna okazała się być oparta na nieusprawiedliwionych podstawach Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku o jej oddaleniu.