Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Jagielska po rozpoznaniu w dniu 27 października 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi K. T. o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 stycznia 2014 r. sygn. akt II GSK 1769/12 w sprawie ze skargi kasacyjnej K. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 9 sierpnia 2012 r. sygn. akt I SA/Sz 279/12 w sprawie ze skargi K. T. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym postanawia: 1. odrzucić skargę o wznowienie postępowania; 2. zwrócić K. T. ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie 100 (sto) złotych tytułem uiszczonego wpisu od skargi o wznowienie postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: NSA) wyrokiem z dnia 29 stycznia 2014 r. o sygn. akt II GSK 1769/12 oddalił skargę kasacyjną K. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 9 sierpnia 2012 r. o sygn. akt I SA/Sz 279/12 oddalającego skargę K. T. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie (dalej: SKO, Kolegium) z dnia [...] lutego 2012 r. w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym.

Wyjaśniając motywy podjętego rozstrzygnięcia w uzasadnieniu wyroku NSA nie uwzględnił m.in. zarzutu skargi kasacyjnej naruszenia prawa materialnego, art. 13b ust. 1 w związku z art. 13b ust. 6 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.; dalej powoływana jako u.d.p.) poprzez przyjęcie, że w Szczecinie w strefie płatnego parkowania są wyznaczone miejsca, w których można pobierać opłaty za parkowanie. W ocenie sądu kasacyjnego na całym wydzielonym obszarze stanowiącym strefę płatnego parkowania, tj. na wszystkich drogach publicznych znajdujących się na tym obszarze istnieje obowiązek uiszczania opłaty za parkowanie pojazdu. Natomiast pojęcie "wyznaczone miejsce" należy rozumieć jako miejsce wyznaczone do parkowania na drodze publicznej (art. 13b ust. 1 w zw. z art. 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 4 pkt 2 w zw. z art. 1 u.d.p.), co wcale nie oznacza, że jeżeli pojazd zostanie zaparkowany na drodze publicznej, ale w miejscu nieprzeznaczonym do parkowania, to korzystający nie ma obowiązku uiszczenia opłaty za parkowanie. W takiej sytuacji korzystający dodatkowo naraża się na inny rodzaj odpowiedzialności, np. karnoadministracyjnej.

Skargą o wznowienie postępowania K. T. domagał się uchylenia powyższego wyroku NSA z dnia 29 stycznia 2014 r. o sygn. akt II GSK 1769/12 i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, dopuszczenia oraz przeprowadzenia dowodów z dokumentów załączonych do niniejszej skargi, jak również zasądzenia kosztów postępowania wg norm prawem przepisanych, opierając skargę na podstawach wymienionych w art. 273 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.; dalej: p.p.s.a.), tj. wykrycie okoliczności faktycznych i środków dowodowych, które mogły mieć wpływ na wynik sprawy, a z których skarżący nie mógł skorzystać w poprzednim postępowaniu. Skarżący załączył do skargi dwa pisma Zastępcy Dyrektora Wydziału Gospodarki Komunalnej i Ochrony Środowiska z 9.08.2016 r. wraz z zatwierdzeniem stałej organizacji ruchu s-7/2008 i s-122/2012, uzyskanie od organu w trybie dostępu do informacji publicznej i stwierdził, że w dniu 21 lipca 2016 r. na stronie internetowej NSA opublikowane zostało uzasadnienie wyroku z dnia 21 czerwca 2016 r. o sygn. akt II GSK 233/15, w którym Sąd uznał za uzasadniony zarzut kasacyjny naruszenia prawa materialnego, art. 13b ust. 1 w związku z art. 13b ust. 6 pkt 1 u.d.p. poprzez przyjęcie, że w strefie płatnego parkowania opłaty za parkowanie można pobierać na całym obszarze strefy, a nie w wyznaczonych miejscach. Zdaniem skarżącego z uzasadnienia wskazanego wyroku wynika, że w zatwierdzeniu Stałej Organizacji Ruchu w Szczecinie z 31 stycznia 2008 r. nie zostały wyznaczone miejsca do parkowania, w których można pobierać opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych, a jedynie wyznaczono w projekcie organizacji ruchu granice strefy i podstref. Skarżący podkreślił, że organy w tej sprawie nie przeprowadziły dowodów z zatwierdzeń stałej organizacji ruchu w strefie płatnego parkowania. Dopiero z uzasadnienia wyroku wydanego w sprawie o sygn. akt II GSK 233/15 skarżący powziął wiadomość, że w Szczecinie w zatwierdzeniu stałej organizacji ruchu wyznaczono jedynie granice strefy i podstref. Tym samym uznał, że dochował 3-miesięcznego terminu do wniesienia skargi o wznowienie postępowania.

SKO udzieliło dopowiedzi na skargę o wznowienie postępowania oraz wniosło o jej odrzucenie jako złożonej po terminie (co zdaniem organu wynika z pism skarżącego załączonych do odpowiedzi), a ewentualnie oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga o wznowienie postępowania podlegała odrzuceniu.

Stosownie do treści art. 270 p.p.s.a. w przypadkach przewidzianych w Dziale VII ustawy p.p.s.a. można żądać wznowienia postępowania, które zostało zakończone prawomocnym orzeczeniem. Z kolei zgodnie z art. 277 § 1 p.p.s.a. skargę o wznowienie postępowania wnosi się w terminie trzymiesięcznym. Termin ten liczy się od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia (...). W myśl natomiast art. 273 § 2 p.p.s.a. można żądać wznowienia w razie późniejszego wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. Wskazać również należy, że sąd bada na posiedzeniu niejawnym, czy skarga jest wniesiona w terminie i czy opiera się na ustawowej podstawie wznowienia. W braku jednego z tych wymagań sąd skargę o wznowienie odrzuca, w przeciwnym razie wyznacza rozprawę (art. 280 § 1 p.p.s.a.).

W ocenie NSA wnoszący skargę o wznowienie postępowania K. T. nie dochował trzymiesięcznego terminu do wniesienia tej skargi, o którym mowa wyżej, co jest wystarczające dla odrzucenia skargi i skutkuje brakiem możliwości dokonania oceny czy skarga opiera się na ustawowej podstawie wznowienia. Skarżący uważa, że o podstawie wznowienia w niniejszej sprawie, a więc o okoliczności, że w Szczecinie w strefie płatnego parkowania nie było wyznaczonych miejsc, za postój w których pobiera się opłatę, dowiedział się z uzasadnienia wyroku NSA z dnia 21 czerwca 2016 r. o sygn. akt II GSK 233/15, opublikowanego w internetowej bazie orzeczeń w dniu 21 lipca 2016 r. i uznał, że wnosząc skargę o wznowienie postępowania w dniu 23 sierpnia 2016 r. dochował trzymiesięcznego terminu przewidzianego w art. 277 § 1 p.p.s.a. Twierdzenie to nie odpowiada prawdzie przede wszystkim dlatego, że już w cytowanym na wstępie zarzucie skargi kasacyjnej skarżący kwestionował wyrok Sądu I instancji z perspektywy błędnego przyjęcia przez Sąd, iż "(...) w Szczecinie w strefie płatnego parkowania są wyznaczone miejsca, w których można pobierać opłaty za parkowanie", mimo że miejsc takich nie było, o czym skarżący wiedział i z czego zdawał sobie sprawę co najmniej od września 2012 r., składając skargę kasacyjną. Zdaniem NSA nie można wobec tego uznać, że skarżący dowiedział się o podstawie wznowienia w tej sprawie dnia 21 lipca 2016 r., kiedy to, jak wyjaśnił, w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych (CBOSA) pojawiło się uzasadnienie wyroku NSA z dnia 21 czerwca 2016 r. o sygn. akt II GSK 233/15. Tego dnia skarżący nie powziął informacji o podstawie wznowienia, tylko o innej ocenie prawnej sądu kasacyjnego, dokonanej w innej, podobnej sprawie. Nie jest zatem możliwe przyjęcie, że skarżący, wnosząc o wznowienie postępowania w sierpniu 2016 r. i znając "podstawę wznowienia" od września 2012 r. dochował terminu trzech miesięcy, ustanowionego w art. 277 § 1 p.p.s.a., do wniesienia przedmiotowej skargi. W związku z tym co wyżej powiedziano, skarga o wznowienie postępowania podlegała odrzuceniu na podstawie art. 280 § 1 p.p.s.a. jako wniesiona po terminie.

Ze względu na specyficzny wymiar niniejszej sprawy dodatkowo, na marginesie, odnieść się jeszcze należy do tego, że analizowana skarga o wznowienie postępowania w istocie nie została oparta na ustawowej podstawie wznowienia w rozumieniu przepisu art. 273 § 2 p.p.s.a. W ocenie NSA, odwołując się do nowych okoliczności faktycznych i środków dowodowych (załączone do skargi dokumenty, uzyskane w trybie dostępu do informacji publicznej) skarżący kwestionuje ocenę prawną wyroku NSA wydanego w jego sprawie w dniu 29 stycznia 2014 r. o sygn. akt II GSK 1769/12, powołując się na inną, korzystną dla niego, ocenę prawną NSA zawartą we wskazywanym wyroku z dnia 21 czerwca 2016 r. o sygn. akt II GSK 233/15 w analogicznej, jak twierdzi, sprawie. Wyroki te są diametralnie rozbieżne, ponieważ w sprawie skarżącego skarga kasacyjna została oddalona, zaś w sprawie powoływanej uwzględniona, a wyrok sądu I instancji uchylony, chociaż problem prawny w obu tych sprawach był tożsamy, przy identycznym układzie procesowym, tj. sądy I instancji oddaliły skargę. Stanowisko skarżącego jest o tyle zrozumiałe, że rzeczywiście w sprawach, gdzie występuje ten sam problem prawny, ocena prawna powinna być jednolita, w szczególności gdy idzie o wykładnię prawa materialnego, jednak NSA musi stwierdzić, że ustawodawca w ustawie Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie przewidział możliwości oparcia przez stronę skargi o wznowienie postępowania na podstawie błędnej oceny prawnej przyjętej przez sąd, choćby ocena taka była obiektywnie rażąco błędna.

Powyższe prowadzi do wniosku, że nawet gdyby uznać, że skarga o wznowienie postępowania wniesiona przez K. T. została złożona w terminie, co jest wykluczone z powodów wyżej omówionych, to i tak NSA nie mógłby przyjąć, że ta skarga została oparta na ustawowej podstawie wznowienia. Takiej podstawy nie stanowi kwestionowanie oceny prawnej sądu, a nic innego ze skargi skarżącego nie wynika.

Z wymienionych powodów, na podstawie art. 280 § 1 p.p.s.a. NSA postanowił jak w pkt 1 sentencji. O zwrocie uiszczonego wpisu od skargi o wznowienie postępowania orzeczono stosownie do art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a. (pkt 2 sentencji).