Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Kisielewicz Sędzia NSA Andrzej Kuba (spr.) Sędzia del. WSA Krystyna Czajecka - Szpringer Protokolant Piotr Mikucki po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2010 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej K. P. M. S.A. w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 27 grudnia 2007 r. sygn. akt VI SA/Wa 1572/07 w sprawie ze skargi T. C. Spółki. z o.o. w G. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] maja 2007 r. nr Sp. [...] w przedmiocie unieważnienia patentu ma wynalazek oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z dnia 27 grudnia 2007 r. o sygn. akt VI SA/Wa 1572/07 uchylił decyzję Urzędu Patentowego RP z dnia [...] maja 2007 r. nr [...] dotyczącą unieważnienia patentu na wynalazek pt. "Palnik gazów niskokalorycznych" nr PL 174450.

Sąd I instancji orzekł w następującym stanie faktycznym i prawnym:

T. C. Spółka z o.o. z siedzibą w G. (dalej uprawniona) wniosła w dniu 19 czerwca 1990 r. do opatentowania zgłoszenie wynalazku pt.: "Palnik do gazów niskokalorycznych".

Urząd Patentowy RP decyzją z dnia [...] marca 1998 r. udzielił z mocą od dnia 29 lipca 1994 r. patent nr 174450 na wynalazek pt.: "Palnik gazów niskokalorycznych".

Następnie K. P. M. S.A. z siedzibą w L. (dalej wnioskodawca) pismem z dnia 6 listopada 1998 r. wniósł o unieważnienie patentu nr 174450 ze względu na brak nowości wynalazku w związku z wcześniejszą publikacją zgłoszenia P-285714.

Decyzją z dnia [...] marca 1999 r. nr [...] Urząd Patentowy RP działający w trybie spornym unieważnił sporny patent z uwagi na brak nowości wynalazku w świetle wcześniejszej publikacji zgłoszenia P-285714.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2000 r. nr [...] Komisja Odwoławcza uchyliła decyzję [...] i oddaliła wniosek o unieważnienie spornego patentu.

W związku z rewizją nadzwyczajną wniesioną przez Prezesa Urzędu Patentowego RP Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 7 marca 2003 r. w sprawie sygn. akt III RN 196/01 uchylił decyzję [...] i Sp. [...]z przyczyn formalnych.

Urząd Patentowy RP decyzją z dnia [...] kwietnia 2004 r. nr [...] na podstawie art. 10 i 11 ustawy z dnia 19 października 1972 r. o wynalazczości (Dz. U. Nr 33, poz. 177) w zw. z art. 315 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. Nr 119, poz. 1117 ze zm.) oddalił wniosek K. P. M. S.A. z siedzibą w L. przeciwko T. C. Sp. z o.o. z siedzibą w G. o unieważnienie patentu na wynalazek pt.: "Palnik gazów niskokalorycznych" nr 174450.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. wniosła K. P. M. S.A. z siedzibą w L..

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z dnia 22 czerwca 2005 r. sygn. akt VI SA/Wa 1530/04 uchylił zaskarżoną decyzję z powodu niezbadania interesu prawnego wnioskodawcy do żądania unieważnienia patentu, a Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 7 lutego 2006 r. sygn. akt GSK 371/05 oddalił skargę kasacyjną.

Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy Urząd Patentowy RP decyzją z dnia [...] maja 2007 r. stwierdził, że interes prawny K. wynika z zagwarantowanej w art. 20 Konstytucji RP wolności działalności gospodarczej potwierdzonej w art. 1 ustawy z 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz. U. z 1988 r. Nr 41, poz. 324 ze zm. ), art. 5 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. z 1999 r. Nr 101, poz. 1178 ze zm.). W ocenie organu pozostawianie w mocy patentu, udzielonego na wynalazek niespełniający wymogów zdolności patentowej, niewątpliwie ogranicza swobodę prowadzenia działalności przez wnioskodawcę. Organ administracji publicznej podniósł również, że źródłem interesu prawnego wnioskodawcy w tej sprawie są stosunki cywilnoprawne łączące strony tego sporu, a wynikające z zawartej umowy na korzystanie z projektu wynalazczego określonego w zgłoszeniu nr P 285714, który został przeciwstawiony spornemu wynalazkowi oraz spory, jakie toczą się przed sądami powszechnymi przeciwko wnioskodawcy z powództwa wytoczonego przez współtwórców projektu wynalazczego zgłoszonego pod numerem P-285714 o uiszczenie wynagrodzenia za korzystanie z wynalazku.

Urząd Patentowy RP odniósł się do braku nowości spornego wynalazku. Podkreślił, że wnioskodawca jawnie stosował rozwiązanie w postaci palnika gazów niskokalorycznych przez okres dwóch i pół roku przed dokonaniem zgłoszenia patentu PL 174450 przez uczestnika. Organ podniósł, że dane zawarte w zgłoszeniu patentowym P 285714 ujawniono w związku z jego publikacją oraz udostępnieniem osobom trzecim opisu, zastrzeżeń i rysunków w Biuletynie Urzędu Patentowego przed datą zgłoszenia patentowego PL 174450. Organ stwierdził, że w świetle ustalonego stanu faktycznego wnioskodawca zastosował palniki na gaz odpadowy na siedmiu kotłach ORG-32 w Elektrociepłowni Huty Miedzi G. (§ 2 pkt 2 umowy wdrożeniowej) wykonanych według projektu wynalazczego zgłoszonego do Urzędu Patentowego za numerem P-285714 z jednoczesnym zobowiązaniem jednostki badawczej do wdrożenia wyników pracy w okresie od 1 czerwca 1991 r. do 31 grudnia 1991 r. Projekt zastosowano pierwotnie w Hucie Miedzi G. produkując, a następnie stosując 35 palników po pięć palników dla siedmiu kotłów w pierwszym roku stosowania projektu w terminie wyznaczonym w umowie licencyjnej. Zdaniem organu okolicznością przesądzającą w sposób niezbity o tożsamości cech konstrukcyjnych palników stosowanych od 1991 r. oraz palnika według patentu PL 174450 jest dokumentacja konstrukcji palnika stanowiącego przedmiot umowy licencyjnej nr 1/91 przekazana licencjobiorcy zgodnie z § 5 pkt 3 tejże umowy na potrzeby wykonania palników.

Organ administracji publicznej rozpatrzył również zarzut braku nieoczywistości wynalazku w odniesieniu do publikacji w kwartalniku Metalurgia i Odlewnictwo, tom 19, nr 2 (1993), pt. "Utylizacja niskokalorycznego gazu odpadowego z Huty Miedzi w Głogowie", w której powołano jako optymalną wersję konstrukcyjną palnika wynalazek według zgłoszenia P 285 714.

W ocenie organu cechy konstrukcyjne palnika ujawnione w tej publikacji i cechy spornego wynalazku są tożsame. Palnik ten tak jak palnik ze spornego wynalazku, posiada: korpus, walcową komorę, kolektor gazu wysokokalorycznego wzdłuż osi symetrii wzdłużnej korpusu, współosiowo umieszczony kolektor powietrza w kolektorze gazu wysokokalorycznego, cztery stabilizatory w jednej płaszczyźnie, stabilizatory pod kątem prostym do osi wzdłużnej kolektora gazu wysokokalorycznego, "cylindryczną" głowicę na kolektorze, zakończenie głowicy w postaci stożka ściętego (okrąg w widoku z góry), płaski kołnierz, usytuowany ukośnie pomiędzy komorami (widoczny jako występ do mocowania palnika na ekranie kotła). Palnik, według autorów tej publikacji, stanowi wdrożoną realizację rozwiązania według zgłoszenia P 285714, przy czym zarówno rysunek przedstawiający palnik, jak i uzyskane parametry w procesie dopalania toksycznych gazów wylotowych, są analogiczne do tych według opisu patentowego spornego patentu PL 174450.

Wymienione w tej publikacji cechy konstrukcyjne, ujawnione w zgłoszeniu P 285714 oraz przedstawione w opisie patentowym PL 174450 świadczą o oczywistości rozwiązania spornego wynalazku.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego spółka T. C. wniosła o uchylenie powyższej decyzji Urzędu Patentowego RP.

Sąd I instancji uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zdaniem Sądu I instancji z uwagi na to, że w toku sprawy administracyjnej o unieważnienie patentu na sporny wynalazek wydano do tej pory kilka diametralnie różnych decyzji, sprawa ta wymagała szczególnie wnikliwego postępowania ze strony Urzędu, który wydawał decyzje odmiennej treści. W ocenie Sądu I instancji organ powinien był podjąć wszelkie czynności zmierzające do ustalenia rzeczywistego stanu rzeczy, w tym dopuścić dowody z opinii biegłego. Uchybienia organu w tym zakresie stanowią, w ocenie Sądu I instancji, naruszenie zasady określonej w art. 8 k.p.a.

Sąd I instancji stwierdził, że wadliwość zaskarżonej decyzji polega na tym, że organ wywiódł wnioski o braku nowości i nieoczywistości spornego rozwiązania posługując się w decyzji sformułowaniami niejednoznacznymi, niejednokrotnie wykluczającymi się, co jest sprzeczne ze standardami postępowania administracyjnego zawartymi w art. 7, 77 i 107 § 3 k.p.a. Zarzut braku nowości rozwiązania wymaga udowodnienia, iż opatentowany wynalazek jest tożsamy z rozwiązaniem wcześniej zgłoszonym do ochrony, na który udzielono patent, z tym że przy ustaleniu owej tożsamości bierze się pod uwagę opis wcześniejszego wynalazku ujawniający jego istotę, zastrzeżenia patentowe, skrót opisu, a w razie potrzeby rysunki (por. ust. 1 ustawy o wynalazczości). Zdaniem Sądu I instancji przy ocenie braku nowości nie wystarczy podobieństwo później zgłoszonego rozwiązania do opatentowanego wynalazku z wcześniejszym pierwszeństwem. Rozwiązanie jest bowiem patentowalnym wynalazkiem, o ile w obszarze technicznym jest przynajmniej jeden nowy nieoczywisty element. Organ przy wydawaniu zaskarżonej decyzji pominął tę kwestię.

Sąd I instancji odniósł się do zagadnienia oczywistości rozwiązania objętego patentem PL 174450. Zdaniem Sądu zarzut oczywistości powinien być stawiany całemu rozwiązaniu, a nie tylko jego poszczególnym elementom, gdyż nawet połączenie znanych urządzeń czy metod postępowania może wymagać wkładu wynalazczego. Organ twierdził, że rozwiązanie według spornego patentu, w świetle stanu techniki ujawnionego w wymienionych w decyzji publikacjach, wynika w sposób oczywisty dla znawcy posiadającego przeciętną wiedzę z danej dziedziny w rozumieniu art. 10 ustawy o wynalazczości. Tezie tej konsekwentnie zaprzeczał w toku postępowania uprawniony ze spornego patentu, co prowadzi do wniosku, że zaistniał spór w kwestii nieoczywistości rozwiązania. Według uprawnionego nowy kształt palnika powoduje, że zastosowane w nim ulepszenia nie są ekwiwalentne w stosunku do pierwotnego rozwiązania ujawnionego w zgłoszeniu P 285714. Sąd I instancji uznał, iż decyzja w omawianym zakresie również narusza art. 7, 77 i 107 § 3 k.p.a. Organ uwzględnił bowiem w całości stanowisko i argumentację zaprezentowaną przez Wnioskodawcę w odniesieniu do kwestii nieoczywistości. Natomiast w uzasadnieniu decyzji Urząd Patentowy nie odniósł się do obszernej argumentacji uprawnionego z patentu, który w toku postępowania administracyjnego negował stanowisko Wnioskodawcy. Zdaniem Sądu I instancji, stwierdzone uchybienia mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy i w konsekwencji uchylił zaskarżone rozstrzygnięcie

W skardze kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. K. P. M. S.A. na podstawie art. 174 pkt1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej p.p.s.a., zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie, tj.:

– art.10 ustawy o wynalazczości poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, iż Urząd Patentowy RP w zaskarżonej przez Skarżącego decyzji z dnia [...] maja 2007 r. bezpodstawnie uznał wynalazek objęty patentem PL 174450 w dacie zgłoszenia za nieposiadający cechy nowości i nieoczywistości jako rozwiązanie wynikające w sposób oczywisty ze stanu techniki;

– art.11 ustawy o wynalazczości poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, iż Urząd Patentowy RP w zaskarżonej przez Skarżącego decyzji z dnia [...] maja 2007 r. bezpodstawnie uznał wynalazek objęty patentem nr PL 174450 w dacie zgłoszenia za nieposiadający cechy nowości i nieoczywistości, ponieważ przed datą, według której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania patentu nr PL 174450, nastąpiło udostępnienie przeciwstawionego rozwiązania technicznego do wiadomości powszechnej poprzez ogłoszenie w Biuletynie Urzędu Patentowego oraz poprzez publikacje naukowe, ujawniające znawcy dostateczne dane do stosowania rozwiązania przez znawcę.

Na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. Spółka zarzuciła naruszenie przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik spraw, tj.:

– art. 184 Konstytucji RP w związku z art. 1 § 1 oraz art. 2 i art. 3 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) w związku z art. 141 § 4 i art. 145 § 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 7 i 8 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, poprzez niezasadne przyjęcie, iż Urząd Patentowy RP zaniechał dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego;

– art. 184 Konstytucji RP w związku z art. 1 § 1 oraz art. 2 i art. 3 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) w związku z art. 141 § 4 i art. 145 § 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 77 §1 k.p.a., poprzez niezasadne przyjęcie, iż Urząd Patentowy RP zaniechał dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, co rzekomo spowodowało przyjęcie błędnych wniosków, wyprowadzonych z porównania opisu wskazanego w zgłoszeniu nr P 285714 z opisem wynalazku objętego patentem PL 174450;

– art. 184 Konstytucji RP w związku z art. 1 § 1 oraz art. 2 i art. 3 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) w związku z art. 141 § 4 i art. 145 § 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 107 §3 k.p.a., poprzez niezasadne przyjęcie, że Urząd Patentowy rzekomo zaniechał wskazania w prawidłowy sposób faktów, które uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz zaniechał sporządzenia prawidłowego uzasadnienia prawnego - poprzez niewyjaśnienie podstawy prawne decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa, w szczególności poprzez nierozpatrzenie zgłoszonego wynalazku pod kątem jego nowości i nieoczywistości w świetle stanu techniki;

– art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez uwzględnienie w zaskarżonym wyroku dodatkowych argumentów Skarżącego, przy równoczesnym zaniechaniu rozpoznania stanowiska uczestnika postępowania przedstawionego w piśmie z dnia 13 grudnia 2007 r.

Mając na uwadze powyższe, K. P. M. S.A. wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie skargi Spółki T. C. Sp. z o.o. ewentualnie uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną T. C. Sp. z o.o. wniosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 183 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, a z urzędu bierze pod rozwagę jedynie nieważność postępowania.

Wyrażona w tym przepisie zasada oznacza pełne związanie Sądu podstawami zaskarżenia wskazanymi w skardze kasacyjnej. Konkretne zawarte w skardze kasacyjnej przyczyny zaskarżenia determinują całkowicie zakres rozpoznania sprawy, czyli badania ewentualnej wadliwości zaskarżonego wyroku Sądu I instancji. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając skargę kasacyjną uwzględnia tylko te przepisy, które zostały wyraźnie wymienione w skardze kasacyjnej jako naruszone.

W rozpatrywanej sprawie wnoszący skargę kasacyjną oparł zarzuty na obu podstawach wymienionych w przepisie art. 174 p.p.s.a., a mianowicie: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.) oraz naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.).

W sytuacji gdy w skardze kasacyjnej zarzuca się zarówno naruszenie prawa materialnego, jak i naruszenie przepisów postępowania, w pierwszej kolejności rozpoznaniu podlega ostatnio wymieniony zarzut. Dopiero bowiem po przesądzeniu, że stan faktyczny przyjęty przez Sąd w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy, albo że nie został skutecznie podważony, można przejść do skontrolowania procesu subsumpcji danego stanu faktycznego.

Odnosząc powyższe uwagi do rozpoznawanej sprawy na wstępnie należy stwierdzić, że za nieuzasadnione przede wszystkim należy uznać zarzuty naruszenia przepisów postępowania, w tym zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a.

Wnosząca skargę kasacyjną K. P. M. S.A. naruszenie wskazanego przepisu upatruje w uwzględnieniu w zaskarżonym wyroku dodatkowych argumentów skarżącego, przy równoczesnym zaniechaniu stanowiska uczestnika postępowania przedstawionego w piśmie z dnia 13 grudnia 2007 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podkreślił, że przedmiotowa sprawa wymagała szczególnie wnikliwego postępowania organu orzekającego, który wydawał kilkakrotnie decyzje odmiennej treści w tym samym stanie faktycznym i prawnym od negatywnej poprzez pozytywną do znów negatywnej dla skarżącego i dlatego poddał bardzo szczegółowej analizie ustalenia stanu faktycznego organu stanowiącego podstawę zaskarżonej decyzji, uwzględniając argumentację obu stron przytoczoną dodatkowo również w pismach procesowych złożonych w toku postępowania sądowego. Nie można zatem postawić Sądowi I instancji zarzutu naruszenia przepisu art. 141 § 4 p.p.s.a. z tego powodu, że Sąd uznał argumentację jednej strony za bardziej przekonywującą niż drugiej strony sporu.

Przy dokonywaniu ustaleń faktycznych decydujące znaczenie dla organu i Sądu I instancji miała ocena zebranego w toku wielu lat toczącego się postępowania administracyjnego w niniejszej sprawie bardzo bogatego materiału dowodowego, a w szczególności odniesienia przedmiotowego patentu nr 174450 do wcześniejszego zgłoszenia wynalazku nr P 285714.

Porównanie zastrzeżeń patentowych ze spornego patentu ze wcześniejszym zgłoszeniem wynalazku oznaczonego nr P 285714 stanowiło klucz do rozstrzygnięcia kwestii nowości czy też jej braku w spornym patencie, a także drugiej przesłanki patentowalności z art. 10 ustawy z dnia 19 października 1972 r. o wynalazczości (Dz. U. Nr 43, poz. 272), zwanej dalej ustawą o wynalazczości.

Sąd I instancji wyrażając poważne wątpliwości dotyczące ustaleń faktycznych obejmujących zgłoszenie wynalazku nr P 285714, które zakończyło się odmową udzielenia patentu na wynalazek pt. "Palnik do gazów niskokalorycznych" (decyzja UP z dnia 27.10.1993 r.) stwierdził, że o braku nowości i nieoczywistości spornego rozwiązania nie może świadczyć "opis patentowy" i "zastrzeżenia patentowe" ze zgłoszenia patentu z dnia 19 czerwca 1990 r., które przede wszystkim zostało uznane jako nienadające się do opatentowania.

Już z tego powodu odnoszenie spornego patentu do "nieudolnego zgłoszenia" nr P 285714 powinno wzbudzić poważne wątpliwości co do rozumowania organu o konieczności szczegółowego porównywania wszystkich cech i właściwości spornego patentu z danymi i opisem wynalazku zawartymi w zgłoszeniu z 1990 roku.

Należy zauważyć, że Komisja Odwoławcza w Urzędzie Patentowym RP w decyzji odwoławczej z dnia [...] maja 1994 r. stwierdziła, że ani opis, ani rysunki nie przedstawiają środków technicznych mających stanowić o istocie rozwiązania. Zgłaszający zdaniem Komisji nie ujawnił w zgłoszeniu wszystkich cech niezbędnych dla zrealizowania wynalazku. W tych warunkach ustalenia organu w zaskarżonej decyzji, że pierwotne zgłoszenie wynalazku z 1990 r. szkodziło nowości i nieoczywistości spornego patentu, prawidłowo zostało zakwestionowane przez Sąd I instancji, tym bardziej że Sąd dokonał, zgodnie z wytycznymi zawartymi we wcześniejszych wyrokach Sądu Najwyższego, Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. zapadłych w niniejszej sprawie, szczegółowej i pełnej analizy porównawczej spornego patentu w zakresie jego opisu i zastrzeżeń patentowych z pełną informacją o wynalazku wynikającą z wcześniejszego zgłoszenia nr P 285714.

Ta właśnie analiza porównawcza materiału dowodowego doprowadziła Sąd I instancji do powzięcia uzasadnionych wątpliwości co do jednoznacznych ustaleń organu o tożsamości przedmiotowego wynalazku opatentowanego decyzją Urzędu Patentowego z 31 lipca 1998 r. nr 174450 z wcześniejszym zgłoszeniem nr P 285714, tym bardziej że niektóre stwierdzenia organu, które zostały przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji nie mają tego waloru jednoznaczności, a zatem nie można z nich wyprowadzić kategorycznego wniosku o ujawnieniu spornego rozwiązania w świetle opisu patentowego nr P 285714.

Należy w tym miejscu zauważyć, że zasadniczą przyczyną uchylenia zaskarżonej decyzji przez Sąd I instancji było właśnie zakwestionowanie ustaleń faktycznych stanowiących podstawę rozstrzygnięcia dokonanych w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy poprzez jego ocenę niezgodnie z przepisami kodeksu postępowania administracyjnego, a w szczególności art. 7, 77 i 107 § 3 k.p.a.

Wnoszący skargę kasacyjną w zasadzie podjął jedynie polemikę z ustaleniami faktycznymi Sądu, nie rozwiewając ostatecznie przedstawionych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wątpliwości co do ujawnienia w zgłoszeniu wynalazku nr P 285714 istotnych elementów konstrukcyjnych palnika, który został opatentowany przedmiotową decyzją Nr P 174450.

Skoro okazało się w wyniku oceny materiału dowodowego, że informacje techniczne o wynalazku zgłoszonym do opatentowania w 1990 r. (zresztą przez ten sam podmiot, który następnie zgłosił opatentowany wynalazek) nie były wystarczające do zakwestionowania posiadania przez sporny patent przymiotu nowości czy też nieoczywistości, to należało ustalić czy został on w inny sposób udostępniony do wiadomości powszechnej, tak aby dla znawcy dostateczne dane do jego stosowania były jawne przed datą, według której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania patentu (art. 11 ustawy o wynalazczości).

Wbrew twierdzeniom organu nie mogły szkodzić nowości publikacje naukowo-techniczne wymienione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, gdyż nie ujawniały one szczegółów rozwiązania w postaci palnika gazów niskokalorycznych zastosowanego w Hucie G. w ramach umowy licencyjnej i wdrożeniowej (trzy publikacje z lat 1991–1993). Sam pełnomocnik wnoszącego skargę kasacyjną rzecznik patentowy J. P. przyznał na rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, że zgłoszenie pierwotne nr P 285714 było powołane w jednej z publikacji naukowych, ale nie było szczegółowo omawiane w tych publikacjach naukowych a jedynie przywołane w odnośniku.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego nie zostały naruszone przez Sąd I instancji przepisy art. 184 Konstytucji RP w związku z art. 1 § 1, 2 i 3 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych w związku z art. 145 § 1 lit. c) p.p.s.a. i w związku z art. 7, 8, 77 § 1 i 107 § 3 k.p.a., gdyż były podstawy do uznania, że mimo pracochłonnego analizowania materiału dowodowego przez Urząd Patentowy RP w zaskarżonej decyzji pozostały nadal istotne wątpliwości co do stanu faktycznego sprawy, które wymagają ewentualnie dalszych kroków dowodowych, nawet przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego a nie poprzestanie na dowodach już znanych organowi.

Zasadnie Sąd I instancji podkreślił, że argumentacja przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji nie jest jednoznaczna, a wyrażone oceny formułowane są w trybie przypuszczającym.

Natomiast Sąd I instancji wbrew zarzutom wnoszącego skargę kasacyjną nie stwierdził, że Urząd Patentowy zaniechał dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, ale podniósł błędy organu w zakresie wniosków wyprowadzonych z analizy materiału dowodowego, które spowodowały istotne braki w ustaleniach faktycznych nie pozwalające Sądowi I instancji na oceną obu przesłanek z art. 10 i 11 ustawy o wynalazczości, czyli braku nowości i nieoczywistości w spornym patencie.

Również rozważania Sądu I instancji dotyczące drugiej przesłanki patentowalności, a mianowicie nieoczywistości przedmiotowego rozwiązania technicznego – palnika gazów niskokalorycznych względem dotychczasowej wiedzy technicznej (najbliższego stanu techniki) należało podzielić.

Zarzut oczywistości powinien być stawiany całemu rozwiązaniu, a nie tylko jego poszczególnym elementom, gdyż istotnie połączenie znanych urządzeń czy metod postępowania może wskazywać na poziom wynalazczy.

W tym zakresie wystąpiły również mankamenty postępowania administracyjnego poprzez naruszenie przepisów art. 7, 77 i 107 § 3 k.p.a., na które zwrócił wagę w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji.

Urząd Patentowy w zasadzie uwzględnił w całości jedynie stanowisko wnioskodawcy K. w odniesieniu do kwestii nieoczywistości, zaś nie odniósł się w żaden sposób do argumentacji uprawnionego z patentu wyrażonej w toku postępowania administracyjnego, a powtórzonej i rozszerzonej w skardze i piśmie procesowym z dnia 12 września 2007 r. (stanowisko twórcy wynalazku "Palnik gazów niskokalorycznych").

Odnosząc się dodatkowo do argumentacji wnoszącego skargę kasacyjną zawartą w uzasadnieniu skargi kasacyjnej a dotyczącą materiału dowodowego świadczącego o braku nieoczywistości opatentowanego wynalazku przedmiotową decyzją nr P 174450 w świetle "nowych dowodów" w postaci publikacji naukowo-technicznych tam wymienionych, to należało uznać, że publikacje te nie zawierały konkretnych informacji mogących świadczyć o braku zdolności patentowej spornego wynalazku.

Niewątpliwie jawne stosowanie przez K. rozwiązania w postaci palnika gazów niskokalorycznych przez okres 2,5 roku przed dokonaniem zgłoszenia patentu nr P 174450 nie mogło mu zaszkodzić w zdolności patentowej, co zresztą przyznał sam organ w zaskarżonej decyzji, gdyż zastosowanie palnika na podstawie pierwszego zgłoszenia nr 285714 w ramach umowy licencyjnej i wdrożeniowej w Hucie Miedzi G. nie stanowiło ujawnienia przedmiotowego rozwiązania i udostępnienia do wiadomości powszechnej w sposób ujawniający dla znawcy dostateczne dane do jego stosowania (art. 11 ustawy o wynalazczości).

Wnoszący skargę kasacyjną w odniesieniu do tzw. pozytywnych przesłanek nieoczywistości (wg niego drugorzędnych przesłanek), takich jak zaskoczenie dla znawcy, rozwiązanie zagadnienia bezskutecznie podejmowanego przez fachowców, poprawa efektywności, szczególny efekt, podniósł za Urzędem Patentowym, że przesłanki te winny być rozpatrywane jako pomocnicze.

Wg K. S.A. wobec stwierdzenia braku nowości i nieoczywistości spornego wynalazku w oparciu o przedłożone dowody, nawet istnienie ww. okoliczności nie mogłoby przesądzić o zdolności patentowej.

Zatem wnoszący skargę kasacyjną zakłada, że stwierdzenie braku nowości i nieoczywistości w spornym patencie jest niepodważalne w świetle całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, co nie zostało potwierdzone zaskarżonym wyrokiem, który zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego jest zgodny z prawem, gdyż nie narusza zarówno przepisów postępowania wskazanych w zarzutach skargi kasacyjnej, jak również przepisów prawa materialnego art. 10 i 11 ustawy o wynalazczości.

Nie ma skutecznych zarzutów naruszenia prawa materialnego w skardze kasacyjnej, gdyż Sąd I instancji uchylając zaskarżoną decyzję wyłącznie z przyczyn procesowych na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. wprawdzie badał przesłanki patentowości z art. 10 i 11 ustawy o wynalazczości ale nie zarzucono mu w skardze kasacyjnej błędnej wykładni tych przepisów, czy też nieprawidłowego jej zastosowania do bezbłędnie ustalonego stanu faktycznego.

Zarzuty naruszenia prawa materialnego w zasadzie sprowadzają się do oceny ustaleń faktycznych w zakresie nowości i nieoczywistości przedmiotowego wynalazku opatentowanego decyzją UP nr P 174450 w świetle zebranego materiału dowodowego, a nie nieprawidłowości w wykładni przepisów art. 10 i 11 ustawy o wynalazczości czy też ich zastosowania w niniejszej sprawie.

Nie można bowiem zarzucić naruszenia prawa materialnego przez błędne ustalenia faktyczne, gdyż Sąd kontroluje subsumcję niewątpliwie ustalonego stanu faktycznego do mających zastosowanie do tego stanu faktycznego przepisów prawa materialnego, w tym przypadku art. 10 i 11 ustawy o wynalazczości.

Sąd I instancji prawidłowo rozumiał znaczenie wszystkich przesłanek patentowalności zawartych w przepisach art. 10 i 11 ustawy o wynalazczości.

Zarówno pojęcia nowości, jak i nieoczywistości rozwiązania określające wynalazek podlegający opatentowaniu były w sposób prawidłowy interpretowane przez Sąd I instancji, a tylko wątpliwości powstały co do oceny technicznych szczegółów zawartych w opisach obu przeciwstawionych sobie rozwiązań technicznych dotyczących obu wynalazków: zgłoszonego za nr P 285714 z opatentowanym decyzją nr P 174450.

Przepis art. 11 ustawy o wynalazczości stanowi: rozwiązanie uważa się za nowe, jeżeli przed datą, według której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania patentu, nie zostało udostępnione do wiadomości powszechnej w sposób ujawniający dla znawcy dostateczne dane do jego stosowania, w szczególności przez publikację, jawne stosowanie lub wystawienie na wystawie publicznej.

W stanie faktycznym przyjętym przez organ w niniejszej sprawie decydujące znaczenie dla zanegowania nowości przedmiotowego wynalazku miała ocena publikacji naukowo-technicznych twórców wynalazku w periodykach naukowych, które ukazały się przed datą pierwszeństwa pod względem ujawnienia dla znawcy dostatecznych danych do stosowania wynalazku.

Zatem spór dotyczył czy w przedmiotowych publikacjach ujawniono dostateczne dane do stosowania przedmiotowego wynalazku dla znawcy od strony technicznej (faktycznej a nie prawnej), a sam pełnomocnik wnioskodawcy stwierdził na rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, że omawiane w zaskarżonej decyzji publikacje nie udostępniły do wiadomości powszechnej w sposób ujawniający dla znawcy dostateczne dane do jego stosowania.

Nie przesądzono w zaskarżonym wyroku, czy zgłoszenie nr P 285714 opublikowane w Biuletynie Urzędu Patentowego RP, czyli przekazane do wiadomości powszechnej, wypełniało znamiona przepisu art. 11 ustawy o wynalazczości, czy też kategorycznie nie, a to z uwagi na braki procesowe w wyjaśnieniu szczegółów technicznych w porównaniu obu zgłoszeń.

Jeszcze raz należy podkreślić, że odmowa opatentowania wynalazku na podstawie zgłoszenia z 1990 roku nr P 285714 oparta została na braku ujawnienia w sposób wystarczający konstrukcji urządzenia (decyzja z dnia 27.10.1993 r.), a z decyzji odwoławczej Komisji Odwoławczej przy Urzędzie Patentowym RP – prawomocnej, nigdy nie zakwestionowanej przez strony, wynika, że środki techniczne mające stanowić o istocie rozwiązania niezbędne i jednocześnie wystarczające do osiągnięcia zamierzonego celu nie zostały więc przedstawione przez zgłaszającego w sposób wystarczający zarówno pod względem budowy, jak i funkcji.

Zgłaszający nie musi zastrzegać wszystkich cech wynalazku, ma jednak obowiązek ujawnienia w zgłoszeniu wszystkich cech niezbędnych dla zrealizowania wynalazku.

Komisja Odwoławcza stwierdziła ponadto w ww. decyzji odwoławczej, że nieujawnienie rozwiązania jest w ramach tego samego zgłoszenia nienaprawialne.

W tej sytuacji twórcy wynalazku dokonali nowego zgłoszenia w 1994 roku, wykorzystując również osiągnięcia techniczne wynikające z wdrożenia i stosowania tego wynalazku przez K. w ramach umów licencyjnej i wdrożeniowej, doskonaląc wcześniejsze rozwiązanie przy wykorzystaniu własnej wiedzy naukowej i doświadczenia technicznego związanego z praktycznym stosowaniem tego rodzaju patentów w Hucie Miedzi G. w ramach umów łączących zainteresowane strony.

Z tych wszystkich przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny nie znalazł usprawiedliwionych podstaw do uwzględnienia skargi kasacyjnej i uchylenia zaskarżonego wyroku.

Dlatego też należało skargę kasacyjną oddalić na mocy art. 184 p.p.s.a.