Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 8 sierpnia 2014 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Gliniecki /spr./ sędzia NSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz sędzia del. NSA Jerzy Solarski Protokolant starszy asystent sędziego Łukasz Pilip po rozpoznaniu w dniu 8 sierpnia 2014 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 stycznia 2013 r. sygn. akt VII SA/Wa 1583/12 w sprawie ze skargi Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w W. na decyzję Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Warszawie z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 8 stycznia 2013 r., sygn. akt VII SA/Wa 1583/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, oddalił skargę Wspólnoty Mieszkaniowej [...] w W. na decyzję Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2012 r., nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki.

Jak wynika z akt sprawy, w dniu 11 lutego 2009 r. (pismo z 4 lutego 2009 r.) Spółka [...] dokonała zgłoszenia zamiaru wykonania montażu banera na elewacji budynku przy ul. [...]. Wcześniej w dniu 9 marca 2007 r. ta sama firma dokonała zgłoszenia zamiaru montażu banera reklamowego na rusztowaniach budowlanych na czas remontu elewacji. Nie dokonano jednak zgłoszenia ani nie uzyskano pozwolenia na wykonywanie robót budowlanych związanych z remontem elewacji budynku. Decyzją z dnia [...] marca 2007 r. nr [...]. Prezydent m.st. Warszawy wniósł sprzeciw. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Wojewody Mazowieckiego nr [...] z [...] lutego 2012 r. Decyzją nr [...] z dnia [...] maja 2007 r. Wspólnota Mieszkaniowa przy ul. [...] w W. otrzymała pozwolenie Prezydenta m.st. Warszawy na wykonanie robót budowlanych związanych z dociepleniem ścian zewnętrznych budynku.

W dniu 4 lutego 2009 r. PINB w trakcie kontroli stwierdził zamontowaną na elewacji budynku siatkę reklamową za pomocą łączników rozporowych z naciągami, o wymiarach 15 m x 9 m (k. 26).

Decyzją nr [...] z [...] lutego 2009 r. Prezydent m.st. Warszawy wniósł sprzeciw od zgłoszenia (pismo z 4 lutego 2009 r.) wykonania robót budowlanych polegających na montażu banera reklamowego na elewacji budynku, oświetlonego 2 lampami halogenowymi, mocowanymi za pomocą kotew przy ul. [...] w W. Z uzasadnienia decyzji wynika, że zgłoszenie wpłynęło w dniu 11 lutego 2009 r. a w dniu 12 lutego 2009 r. stwierdzono, iż przedmiotowy baner z osprzętem oświetleniowym był już zamontowany (k. 30).

W związku z powyższym Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla m.st. Warszawy wszczął postępowanie z urzędu.

Prezydent m.st. Warszawy decyzją z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...], na podstawie art. 30 ust. 5 i ust. 6 pkt 1 i 2 oraz art. 81 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz.U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) wniósł sprzeciw do zgłoszenia dokonanego przez firmę [...] Sp. z o.o. w dniu 19 lutego 2009 r. dotyczącego tego samego budynku przy ul. [...] i tego samego zakresu robót budowlanych. Z uzasadnienia decyzji wynika, że przedmiotowy baner wraz z osprzętem oświetleniowym został już zamontowany (k. 35). W dniu 29 stycznia 2010 r. PINB dokonał kontroli i stwierdził, iż na elewacji budynku jest rozpięty nośnik reklamowy (k. 70). Wojewoda Mazowiecki decyzją nr [...] z [...] listopada 2010 r., na skutek złożonego odwołania przez inwestora, uchylił decyzję Prezydenta m.st. Warszawy nr [...] z [...] lutego 2009 r. i umorzył postępowanie przed organem I instancji. W dniu 16 lutego 2011 r. PINB dokonał kolejnej kontroli i stwierdził na ścianie budynku przy ul. [...] w W. zamocowany baner reklamowy, jak w trakcie poprzedniej kontroli (k. 82-85).

W dniu 30 czerwca 2011 r. [...] Sp. z o.o. Sp. k. dokonała kolejnego zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych polegających na montażu siatki zabezpieczającej z nadrukiem reklamowym wraz z oświetleniem w trakcie prowadzonego remontu elewacji budynku. Prezydent m.st. Warszawy decyzją nr [...] z dnia [...] lipca 2011 r. na podstawie art. 30 ust.5 i ust. 6 pkt 1 i 2 oraz art. 81 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego wniósł sprzeciw do ww. zgłoszenia. W wyniku rozpoznania odwołania Spółki Wojewoda Mazowiecki decyzją nr [...] z dnia [...] grudnia 2011 r. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymał w mocy decyzję Prezydenta m.st. Warszawy nr [...] z dnia [...] lipca 2011 r.

[...] Sp. z o.o. zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie decyzję Wojewody Mazowieckiego nr [...] z dnia [...] grudnia 2011 r. Wyrokiem z dnia 28 maja 2012 r., VII SA/Wa 512/12 Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę oddalił (wyrok jest prawomocny).

Decyzją z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] Powiatowy Inspektor nadzoru Budowlanego dla m.st. Warszawy, na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 51 ust. 7 oraz art. 83 ust. 1 Prawa budowlanego nakazał Wspólnocie Mieszkaniowej [...] rozbiórkę siatki z nadrukiem reklamowym wraz z oświetleniem i elementami kotwiącymi, samowolnie zamontowanej na elewacji budynku mieszkalnego wielorodzinnego przy ul. [...] w W.

Wspólnota Mieszkaniowa [...] w W. pismem z dnia 9 marca 2012 r. wniosła odwołanie od ww. decyzji PINB dla m.st. Warszawy z dnia [...] lutego 2012 r.

Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] kwietnia 2012 r. nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. praz art. 83 ust. 2 Prawa budowlanego utrzymał w mocy decyzję PINB dla m.st. Warszawy z dnia [...] lutego 2012 r. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że inwestor przedmiotowej konstrukcji nie dysponował stosownym zgłoszeniem na realizację inwestycji. Zdaniem MWINB istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie ma wejście w życie przepisu § 14a rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 16 sierpnia 1999 r. (Dz.U. z 1999 r. Nr 74, poz. 836 ze zm.). Postanowienia ww. przepisu nie dotyczą przypadku wykonywania robót budowlanych dotyczących elewacji tego budynku (4. Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadku wykonywania robót budowlanych dotyczących elewacji tego budynku). W chwili obecnej nie są wykonywane roboty budowlane na elewacji budynku, a sposób zmontowania siatki reklamowej w sposób bezpośrednio przylegający do elewacji budynku, ze względów technicznych nie stanowi zabezpieczenia robót budowlanych. Przywołane rozporządzenie nie wskazuje stopnia ograniczenia oświetlenia, z czego wynika, iż ustawodawca miał na myśli każde ograniczenie oświetlenia dziennego mieszkań. Także niezgodność inwestycji z obowiązującymi przepisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu Starego Mokotowa, przyjętego uchwałą Rady m.st. Warszawy nr LXX/2187/2010 z dnia 10 stycznia 2010 r. uniemożliwia jej legalizację, ponadto nakłada na organy nadzoru budowlanego obowiązek wydania decyzji likwidującej stan niezgodności z prawem. W przedmiotowej sprawie w okresie od 2009 r. zgłoszenia zamiaru wykonania robot budowlanych niewymagających pozwolenia na budowę dokonywały różne podmioty, w różnych okresach czasowych, zasadnym jest nałożenie stosownych obowiązków na właściciela obiektu budowlanego jako jedynego posiadającego pełne prawo do dysponowania przedmiotową nieruchomością, w tym również do demontażu urządzenia reklamowego zamontowanego na elewacji budynku.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2012 r. wniosła Wspólnota Mieszkaniowa [...] w W.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 8 stycznia 2013 r. sygn. akt VII SA/Wa 1583/12, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – dalej p.p.s.a. oddalił skargę.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że z akt sprawy wynika, iż podczas oględzin w dniu 16 lutego 2011 r., i 16 grudnia 2011 r. stwierdzono, że na elewacji budynku przy ul. [...] ściany południowej jest siatka reklamowa zamontowana za pomocą łączników rozporowych z naciągami bezpośrednio zamontowanymi w ścianie budynku – o wymiarach 15 m x 9 m; zamontowanymi na dachu, na wysięgnikach. Według oświadczenia reklamę zamontowano na czas trwania remontu elewacji. Podczas przedmiotowej kontroli nie stwierdzono prowadzenia prac remontowych na elewacji budynku. fakt ten potwierdzają również jednoznaczne ustalenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie poczynione w sprawie VII SA/Wa 512/12 w której Sąd wyrokiem z dnia 28 maja 2012 r., oddalił skargę [...] Spółka na decyzję Wojewody Mazowieckiego z [...] grudnia 2011 r., utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta m.st. Warszawy z dnia [...] lipca 2011 r. wnoszącą sprzeciw wobec zgłoszenia zamiaru prowadzenia robót budowlanych polegających na montażu siatki zabezpieczającej z nadrukiem reklamowym wraz z oświetleniem na ww. budynku w związku z remontem jego elewacji.

Zdaniem Sądu inwestor w niniejszej sprawie nie dysponował stosownym zgłoszeniem na inwestycję polegającą na zamontowaniu reklamy.

Jednocześnie Sąd wskazał, że reklama sprzeczna jest z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu Starego Mokotowa przyjętego uchwałą Rady m.st. Warszawy nr LXX/2187/2010 z 10 stycznia 2010 r. (§ 5 ust. 5 planu). Dlatego tez zasadne jest stanowisko organów orzekających w sprawie, że z uwagi na sprzeczność inwestycji z treścią obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego brak jest możliwości legalizacji wykonanych robót budowlanych i doprowadzenia do stanu zgodnego z prawem w inny sposób, aniżeli poprzez demontaż reklamy wraz z konstrukcją wsporczą oraz lamp halogenowych, zamontowanych na elewacji budynku przy ul. [...] w W. W rozpoznawanej sprawie nie toczyły się prace dotyczące remontu elewacji budynku. Zatem wyłączone było zastosowanie § 14a ust. 4 ww. rozporządzenia, zezwalającego w drodze wyjątku na ograniczenie światła dziennego w mieszkaniach. W sprawie należało zastosować § 14a ust. 1 rozporządzenia stanowiący o konieczności użytkowania budynku mieszkalnego wielorodzinnego w sposób zapewniający nieograniczenie oświetlenia dziennego mieszkań.

Za nieskuteczny Sąd uznał zarzut skargi wskazujący na naruszenie art. 52 Prawa budowlanego. Art. 52 ustawy stanowi, że inwestor, właściciel zarządca obiektu budowlanego są obowiązani na swój koszt dokonać czynności nakazanych w decyzji wydanej na podstawie art. 48., art. 49b, art. 50a i art. 51. Wskazana kolejność podmiotów zobowiązanych do wykonania obowiązków związanych z popełnioną samowolą w ramach postępowania legalizacyjnego nie jest przypadkowa. Sąd podkreślił, że nakaz rozbiórki może być kierowany do tych osób (inwestorów), którzy w chwili orzekania mają tytuł prawny do nieruchomości, bo tylko, wówczas można będzie wykonać decyzję nakazującą dokonanie określonych czynności naprawczych. Ta okoliczność musiała skutkować wskazaniem Wspólnoty Mieszkaniowej jako zobowiązanej do wykonania rozbiórki i uzasadniała odstąpienie od kolejności podmiotów określonej w treści art. 52 Prawa budowlanego.

Skargę kasacyjną od wyroku WSA w Warszawie z dnia 8 stycznia 2013 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosła Wspólnota Mieszkaniowa [...] w W. zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu naruszenie prawa materialnego:

1. art. 52 Prawa budowlanego poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, iż niezależnie od podmiotu będącego inwestorem, zasadnym jest nałożenie obowiązku nakazu demontażu urządzenia, gdyż tylko skierowanie decyzji do właściciela obiektu pozwoli na jej wykonanie.

W skardze kasacyjne zarzucono również naruszenie przepisów postępowania, co mogło mieć istotny wpływ na wynik postępowania:

1. art. 1 § 1 i art. 2 Prawa o ustroju sądów administracyjnych w zw. z art. 3 § 2 pkt 1 p.p.s.a. w zw. z art. 135 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. poprzez nieuwzględnienie skargi, mimo naruszenia w toku postępowania przez organy administracji I i II instancji przepisów art. 7, 10 i art. 77 k.p.a.;

2. art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez brak oceny przez Sąd zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, brak ustosunkowania się przez Sąd w uzasadnieniu wyroku do wszystkich zarzutów podniesionych w skardze, w szczególności do zarzutu dotyczącego kwestii ustalenia podmiotu będącego inwestorem urządzenia objętego decyzją o nakazie rozbiórki;

3. art. 134 § 1 w zw. z art. 3 § 1 p.p.s.a. poprzez niedokonanie przez WSA wszechstronnych ustaleń faktycznych, w konsekwencji nierozpoznanie istoty sprawy, co doprowadziło do oddalenia skargi;

4. art. 133 oraz art. 106 § 5 p.p.s.a. przez niedopełnienie obowiązku wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego na podstawie akt sprawy;

5. art. 151 p.p.s.a. poprzez jego zastosowanie i oddalenie skargi, w przypadku gdy z przeprowadzonego przez WSA postępowania wyjaśniającego nie wynika, iż zaskarżony akt nie narusza prawa, albo że narusza prawo, jednak nie w takim stopniu, który dawałby podstawę do uwzględnienia skargi.

Skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o uchylenie sprawy i na podstawie art. 188 p.p.s.a. rozpoznanie skargi oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 15 § 1 pkt 1 w związku z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych w granicach ich zaskarżenia, a z urzędu bierze jedynie pod rozwagę nieważność postępowania.

W niniejszej sprawie nie dostrzeżono okoliczności mogących wskazywać na nieważność postępowania sądowoadministracyjnego.

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw

Bezspornym w niniejszej sprawie jest, że roboty budowlane objęte nakazem rozbiórki zostały wykonane w warunkach samowoli budowlanej, co wynika z prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 maja 2012 r., VII SA/Wa 512/12, co zgodnie z art. 170 p.p.s.a. wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także i inne osoby.

Powyższe stwierdzenie obligowało organy nadzoru budowlanego do wszczęcia z urzędu postępowania mającego na celu przywrócenie stanu zgodnego z prawem.

Przepisami Prawa budowlanego pozwalającymi na przywrócenie stanu zgodnego z prawem, są przepisy wymienione w art. 52 tej ustawy, które mają zastosowanie w zależności od stanu faktycznego sprawy.

W niniejszej sprawie prawidłowo przyjęto, że zastosowanie powinny mieć przepisy art. 51 Pr.bud. Trafnie też skierowano decyzję o nakazie rozbiórki do właściciela obiektu budowlanego, co nie stanowi naruszenia art. 52 Pr.bud. przez jego błędną wykładnię, jak wskazuje się w skardze kasacyjnej.

Z art. 52 Pr.bud. wynika, że obowiązek dokonania czynności nakazanych w decyzjach, o których mowa w art. 48, art. 49b, art. 50a i art. 51 Pr.bud., może być nałożony na inwestora, właściciela lub zarządcę obiektu budowlanego.

W orzecznictwie przyjęto, że obowiązki nakładane w oparciu o powyższe przepisy, w pierwszej kolejności powinny być nakładane na inwestora jako bezpośredniego sprawcę mniejszych bądź większych naruszeń prawa, potocznie określanych jako samowole budowlane. Pogląd ten niewątpliwie jest słuszny, jednak należy zauważyć, że czynności nakazywane w decyzjach, o których mowa w art. 52 Pr.bud. mieszczą się w pojęciu robót budowlanych (art. 3 pkt 7 Pr.bud.). W związku z tym do wykonywania robót budowlanych niezbędne jest prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane w rozumieniu art. 3 pkt 11 Pr.bud.

Zatem organ nadzoru budowlanego, chcąc skutecznie wydać decyzję w oparciu o przepisy art. 48, art. 49b, art. 50a lub art. 51 Pr.bud., powinien adresatem tej decyzji uczynić ten podmiot, który w chwili wydania decyzji posiada prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. W przeciwnym razie decyzja taka będzie niewykonalna w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 5 k.p.a. Natomiast takim podmiotem, który posiada zawsze prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, jest zawsze właściciel nieruchomości. Nie można też wykluczyć w niektórych przypadkach nałożenia obowiązku rozbiórki solidarnie (in solidum) na właściciela nieruchomości i inwestora.

Tak więc zasada, że adresatem decyzji, o których mowa w art. 52 Pr.bud. w pierwszej kolejności powinien być inwestor, jest słuszna ale tylko w tych przypadkach kiedy inwestor jest jednocześnie właścicielem nieruchomości. W sprawach dotyczących urządzeń reklamowych najczęściej kto inny jest właścicielem, a kto inny inwestorem. I prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, wynikające ze stosunku zobowiązaniowego, przedziale czasowym. Trudno więc w takich sytuacjach, adresatom decyzji o nakazie rozbiórki urządzenia reklamowego czynić inwestora, który może już nie posiadać prawa, o którym mowa w art. 3 pkt 11 Pr.bud.

Tymczasem właściciel ma najszersze prawo do nieruchomości i to od niego zależy, czy prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane w drodze umowy przekaże innemu podmiotowi, w jakim zakresie i n jaki czas. I to właściciel ponosi odpowiedzialność za stan nieruchomości i za to co się na niej wykonuje, chyba że bez jego zgody.

Należy ponadto zauważyć, że żaden z przepisów wymienionych w art. 52 Pr.bud. nie wskazuje wprost, kto ma być adresatem decyzji, gdyż to zależy w każdym przypadku od ustaleń stanu faktycznego sprawy i od uznania organu wydającego decyzję administracyjną, która powinna być wykonalna i skuteczna na etapie postępowania administracyjnego i postępowania egzekucyjnego.

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku, nie narusza też wymagań art. 141 § 4 p.p.s.a., przez brak odniesienia się w treści uzasadnienia wyroku do wszystkich zarzutów podniesionych w skardze, gdyż do których zarzutów Sąd się nie odniósł nie wskazano w skardze kasacyjnej. Poza tym, samo sformułowanie zarzutu w skardze

polegające na wskazaniu przepisu, który rzekomo został naruszony bez jakiegokolwiek uzasadnienia jest trudne do odniesienia się w sposób merytoryczny, gdyż skarga musi zawierać przytoczenie podstawy prawnej (konkretnego przepisu) i uzasadnienie dlaczego ten przepis w tej sprawie został naruszony.

W skardze wymieniono szereg przepisów prawa materialnego, k.p.a. a nawet Konstytucji, w niektórych przypadkach cytując ich treść, jednak stwierdzenie, że przepisy te zostały naruszone jest całkowicie subiektywne i dowolne, pozbawione jakichkolwiek odniesień do stanu faktycznego sprawy. Jak można bowiem twierdzić, że w dacie wydania zaskarżonej decyzji były prowadzone prace remontowe elewacji budynku. Jest to sprzeczne z materiałem dowodowym zgromadzonym przez organy w sprawie (patrz protokoły kontroli). Remont elewacji budynku był wykonywany w 2007 r. i wtedy siatka zabezpieczająca z nadrukiem reklamowym była zainstalowana na rusztowaniu, a nie bezpośrednio zamontowana na ścianie budynku, co wręcz uniemożliwia prowadzenie prac remontowych elewacji.

Reasumując należy stwierdzić, że jeżeli nawet nie odniesiono się w zaskarżonym wyroku do wszystkich "zarzutów" skargi, to nie miało to żadnego wpływu na wynik sprawy w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ i c/ p.p.s.a.

W podobnym stylu, jak powyżej omówiona skarga, została zredagowana skarga kasacyjna, wskazano szereg przepisów, które zdaniem autora tego pisma zostały naruszone, jednak w uzasadnieniu ograniczono się do zacytowania treści przepisu i stwierdzenia, że został naruszony.

W tym samym stylu można odpowiedzieć, że przepisy:

– art. 134 § 1 w związku z art. 3 § 1 p.p.s.a. nie zostały naruszone, jak wyjaśniono odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a.,

– art. 135 p.p.s.a. nie został naruszony, gdyż zaskarżona decyzja oraz decyzja utrzymana nią w mocy nie były wadliwe, nie naruszono też art. 6 i 8 k.p.a.

Do pozostałych zarzutów zamieszczonych w petitum skargi kasacyjnej nie można się odnieść, gdyż nie zostały uzasadnione.

W skardze kasacyjnej dalszym ciągu się twierdzi, że w dacie nałożenia obowiązku dokonania rozbiórki urządzeń reklamowych zainstalowanych na ścianie budynku przy ul. [...], były prowadzone prace remontowe, co doprowadziło do niewłaściwego zastosowania § 14a ust. 1 zamiast ust. 4 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych użytkowania budynków mieszkalnych (s. 7).

Tymczasem z pisma PINB z 20 marca 2012 r. (k. 206) skierowanego do Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego wynika, "iż czynności kontrolne przeprowadzone w dniach 23 lutego 2012 r., 2 marca 2012 r., i 6 marca 2012 r. nie potwierdziły faktu prowadzenia robót remontowych przez Wspólnotę Mieszkaniową [...]".

Jak wynika z notatki służbowej z dnia 15 maja 2012 r. zamieszczonej w aktach administracyjnych Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, przesłanych do NSA, przedstawiciel Zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej [...] poinformował telefonicznie o wykonaniu obowiązku nałożonego decyzją nr [...] z dnia [...] lutego 2012 r.

Powyższy fakt potwierdzono w trakcie kontroli PINB przeprowadzonej w dniu 24 maja 2012 r. (protokół kontroli k. 216-218).

Skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję o nakazie rozbiórki wpłynęła natomiast do Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w dniu 8 czerwca 2012 r.

Biorąc powyższe pod uwagę, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.