Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec, Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Czerwiński, Sędzia WSA Danuta Dopierała (spr.), Protokolant Izabela Urbaniak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 grudnia 2009 r. sprawy ze skargi J. W. na decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] kwietnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej - oddala skargę -

Przedmiotem skargi z dnia 28 maja 2009 r. wniesionej przez J. W. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie jest decyzja Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] kwietnia 2009 r. utrzymująca w mocy decyzję Okręgowego Inspektora Rybołówstwa Morskiego w S. z dnia [...] maja 2006 r.

Zaskarżone orzeczenie zostało wydane w następującym stanie faktycznym.

Decyzją z dnia [...] maja 2006 r. nr [...] Okręgowy Inspektor Rybołówstwa Morskiego w S. działając na podstawie art. 64 ust. 1 w związku z art. 63 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 19 lutego 2004 r. o rybołówstwie (Dz. U. Nr 62, poz. 574 i z 2005 r. Nr 96, poz. 807) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.; powoływanej dalej jako: "k.p.a.") po rozpoznaniu sprawy naruszenia stanowiących cudzą własność narzędzi połowowych i uszkodzenia tych narzędzi, stwierdził, że J. W. - armator i kapitan statku rybackiego [...] podczas połowów włokiem na łowisku [...] w dniu [...] grudnia 2005 r. świadomie spowodował uszkodzenie wystawionych na tym samym łowisku sieci stawnych - netów dorszowych należących do armatorów łodzi rybackich [...] i [...], poprzez niezachowanie bezpiecznej odległości trałowania swoim statkiem. Takie działanie stanowiło naruszenie przepisów art. 36 ust. 1 i art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 19 lutego 2004 r. o rybołówstwie (Dz. U. Nr 62 poz. 574 i z 2005 r. Nr 96, poz. 807) oraz § 19 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 20 lipca 2004 r. w sprawie wymiarów i okresów ochronnych organizmów morskich oraz szczegółowych warunków wykonywania rybołówstwa morskiego (Dz. U. Nr 172 poz. 1806 i Nr 266 poz. 2677). Z tego względu, zgodnie z § 3 pkt 27 i pkt 28 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 21 kwietnia 2005 r. w sprawie wysokości kar pieniężnych za naruszenia przepisów o rybołówstwie (Dz. U. Nr 76, poz. 671), armatorowi i kapitanowi statku rybackiego [...] – J. W. organ I instancji wymierzył karę pieniężną w wysokości 1000 zł.

W uzasadnieniu organ wskazał, iż w dniu [...] grudnia 2005 r. armatorzy łodzi rybackich [...] R. M. i [...] R. R. zgłosili inspektorowi rybołówstwa morskiego w D. (na piśmie), że [...] grudnia 2005 r. kuter rybacki [...] prowadząc połowy trałowe na łowisku [...] uszkodził wystawione tam przez nich, oznakowane sieci stawne (nety dorszowe). Wykonując wstępne czynności wyjaśniające sprawdzono raportowane w dniu [...] grudnia 2005 r. pozycje kutra [...] (monitoring satelitarny). Z raportowanych pozycji wynikało, że kuter [...] po godzinie [...] przebywał w rejonie wystawienia sieci stawnych i poruszał się prędkościami trałowymi.

Przesłuchany w charakterze strony J. W. oświadczył, że dnia [...] grudnia 2005 r. około południa wypłynął kutrem [...] ze Ś. z zamiarem połowów na łowisku [...] cyt. "koło boi [...] i tak zwanym – [...]". Przyznał, że podczas trwania drugiego zaciągu rozpoczętego około godziny [...] - trałując kursami cyt. "nordowymi" obserwował na radarze echa radarowe, które w jego przekonaniu mogły być odbiciami reflektorów radarowych oznakowujących wystawione sieci. Kontynuując połowy nawiązał łączność z łodzią [...], w kierunku której świecił reflektorem i zapytał cyt. "czy to jego nety stoją na trałowisku". Zdaniem organu, skoro J. W. zadał takie pytanie, to uznać należało, iż miał pewność, że tam gdzie trałuje są wystawione sieci stawne. Bezpośrednio po tej rozmowie został wywołany i powiadomiony przez [...], że to jego sieci są wystawione w rejonie gdzie [...] trałuje - wtedy to stanął do wybierania trału. J. W. przyznał, że w momencie wybrania desek trałowych do burty stwierdził na nich sieci stawne. Razem z sieciami wybrał również bojkę oznakowaną [...]. O tych sieciach rozmawiał przez UKF zarówno z armatorem [...] jak i z armatorem [...]. Wbrew zarzutom stawianym przez J. W., organ uznał, iż sieci wystawione przez [...] i [...] znajdowały się w miejscu i czasie dozwolonym dla połowów tym sprzętem. Obowiązkiem trałującego jest natomiast zachowanie bezpiecznej odległości od wystawionych narzędzi stawnych – zgodnie z § 19 ust. 1 cyt. rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 20 lipca 2004 r.

Podsumowując organ I instancji stwierdził, że fakt naruszenia obowiązujących przepisów w niniejszej sprawie jest bezsporny. Wymierzona zaś kara pieniężna jest najniższa za tego rodzaju naruszenia przepisów.

W wyniku rozpoznania odwołania wniesionego przez J. W., Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi, decyzją z dnia [...] listopada 2006 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Wyrokiem z dnia 20 czerwca 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie - orzekający na skutek złożenia skargi przez J. W. - uchylił ww. decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] listopada 2006 r. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że organ II instancji naruszył zasady określone w art. 7 i 8 k.p.a., ponieważ rozpoznał jedynie odwołanie wniesione przez stronę, skarżącą pomijając odwołanie pełnomocnika strony ustanowionego w sprawie, które winno stanowić podstawę do prowadzenia postępowania odwoławczego.

Orzekając ponownie - decyzją z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi utrzymał w mocy decyzję Okręgowego Inspektora Rybołówstwa Morskiego w S. z dnia [...] maja 2006 r.

Po rozpoznaniu skargi J. W. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 13 listopada 2008 r. uchylił ww. decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi wskazując w uzasadnieniu wyroku, że treść oceny organu odwoławczego zawarta w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji jest identyczna z treścią decyzji z dnia [...] listopada 2006 r. Organ odwoławczy nie zastosował się zatem do oceny prawnej zawartej w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2007 r. sygn. akt IV SA/Wa 345/07, czym naruszył art. 153 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2009 r. Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi ponownie utrzymał w mocy decyzję organu I instancji z dnia [...] maja 2006 r.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ zaznaczył, że strona winą za dokonane naruszenie narzędzi połowowych jednostek [...] i [...] obarcza R. M. i R. R., którzy nie poinformowali strony, że celowo wystawili sieci dorszowe na obszarze tzw. "trałowiska". Odnośnie tego argumentu organ podkreślił, że obowiązujące przepisy prawa nie przewidują istnienia obszarów rybackich takich jak "trałowiska", przeznaczonych i zastrzeżonych wyłącznie do prowadzenia połowów trałowych, tj. połowów za pomocą sprzętu (włoka) ciągnionego za statkiem rybackim, a tym samym nakładających na podmioty prowadzące połowy za pomocą innych metod, obowiązku szczególnego zachowania się w postaci wcześniejszego powiadamiania o dokładnym położeniu geograficznym wystawionych sieci w tych obszarach.

Odnosząc się do kwestii oznakowania narzędzi połowowych, organ II instancji stwierdził, że nie ma stosownych regulacji prawnych w zakresie oznakowania narzędzi połowowych wystawianych na obszarze w odległości od trzech do dwunastu mil morskich od linii brzegu. Jednak jak wskazuje zebrany materiał dowodowy, narzędzia stosowane przez jednostki [...] i [...] w dniu [...] grudnia 2005 r. były oznakowane w sposób zapewniający ich odpowiednią widoczność tj. były wyposażone m.in. w reflektory radarowe na skrajnych bojkach, pasy taśmy odblaskowej oraz chorągiewki.

Następnie organ wyjaśnił, że w przedmiotowej sprawie zastosowano sankcję (karę) administracyjną, która nie jest karą stosowaną w systemie prawa karnego. Kara administracyjna ma charakter określonej przepisami prawa dolegliwości dla podmiotu prawa za niepodporządkowanie się normom prawa administracyjnego. W omawianym przypadku kara administracyjna wymierzana jest z powodu samego faktu naruszenia stanowiących cudzą własność narzędzi połowowych, a zatem odpowiedzialność za popełniony czyn uzależniona jest od zaistnienia konkretnych okoliczności uzasadniających wymierzenie kary pieniężnej bez wskazywania dodatkowych okoliczności jej nałożenia na stronę. Zatem nawet gdyby działanie strony, w wyniku którego zniszczone zostały sieci, było nieumyślne, to mając na uwadze art. 36 ust 1 ustawy o rybołówstwie, nie można wykluczyć karalności takiego czynu. Organ podkreślił, że od odpowiedzialności można uwolnić się jedynie poprzez wskazanie jednej z trzech przyczyn wymienionych w ww. przepisie, a mianowicie siły wyższej, bezpieczeństwa żeglugi oraz potrzeb ratownictwa lub nadzoru nad wykonywaniem rybołówstwa.

Organ odwoławczy stwierdził także, iż skarżący mając przekonanie, lub tylko przypuszczenie, że na kursie jego statku mogą znajdować się wystawione sieci, powinien natychmiast zaprzestać trałowania w celu uniknięcia kolizji z wystawionymi sieciami. Kontynuując połowy musiał mieć świadomość, że jego działanie może doprowadzić do uszkodzenia lub zniszczenia sieci wystawionych na łowisku. Działanie skarżącego w dniu [...] grudnia 2005 r. należało więc zakwalifikować jako niedochowanie zasad dobrej praktyki morskiej i sumienności działania kapitana statku poprzez zlekceważenie zaobserwowanych przez niego odczytów z radaru i podjęcia stosownych działań - w tym przypadku natychmiastowego zatrzymania statku.

W skardze na powyższą decyzję J. W. wniósł o jej uchylenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Zaskarżonej decyzji zarzucił:

- obrazę przepisów prawa materialnego, tj. przepisów art. 36 ust 1 w zw. z art. 37 ust. 1 w zw. z art. 63 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 19 lutego 2004 r. o rybołówstwie, poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, iż brak winy osoby, która dokonała naruszenia cudzych narzędzi połowowych nie ma wpływu na jej karalność;

- obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 80 k.p.a. w zw. z art. 107 § 3 k.p.a. poprzez brak dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, wyczerpującego i wszechstronnego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego, brak wskazania w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji faktów mających wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, dowodów, na których organ się oparł oraz którym odmówił wiarygodności - przez co decyzja nie zawiera oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, odniesienia do dowodów przemawiających na korzyść skarżącego, uzasadnienia odmowy przyznania im wiarygodności i mocy dowodowej oraz uzasadnienia stanowiska organu co do rozbieżności w zebranym materiale dowodowym;

- obrazę przepisów postępowania, tj. art. 153 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, poprzez wydanie decyzji nie uwzględniającej oceny prawnej i wskazań Sądu co do dalszego toku postępowania.

W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł w szczególności, że decyzja organu II instancji stanowi powtórzenie argumentacji zawartej w decyzji tego organu z dnia [...] stycznia 2008 r. Powiela zarówno wykaz dowodów uznanych przez organ II instancji za podstawę rozstrzygnięcia, jak i stanowisko będące oceną zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Skarżący zaznaczył, że decyzja organu I instancji i utrzymująca ją w mocy zaskarżona decyzja wskazuje, iż w chwili zdarzenia morskiego, kuter [...] znajdował się w kwadracie połowowym [...], podczas gdy wymieniona jednostka znajdowała się w kwadracie [...], a zdarzenie morskie miało miejsce w kwadracie [...]. Ponadto, decyzje organu I i II instancji wskazują, iż zdarzenie morskie z dnia [...] grudnia 2005 r. spowodowane było świadomym wpłynięciem [...] na pozycje sieci (netów dorszowych) jednostek [...] oraz [...], podczas gdy brak jest w uzasadnieniu decyzji dowodów i ustaleń w tym zakresie, poza krótkim i pobieżnym odniesieniem się do ww. okoliczności.

Skarżący zwrócił również uwagę na to, że decyzja jednostronnie wskazuje, iż jego działanie w zakresie oceny odbić reflektorów radarowych dotyczy sieci jednostek [...] i [...], podczas gdy sam wyraźnie wskazał, iż odbicia radarowe dotyczyły zupełnie innego rejonu, co wynika z rozmowy z jednostką [...] i zapytaniem, czyje sieci są ustawione na trałowisku. Organ II instancji nie odniósł się co do tak istotnych dla strony skarżącej faktów, w tym także zeznań świadka M. P. i J. L. Skarżący zaznaczył, iż w chwili skierowania pytania do jednostki [...] i armatora M. P. (co do sieci wystawionych w innym rejonie) jednostka [...] przepłynęła już przez pozycje podane następnie przez R. M., a zatem brak jest świadomego działania skarżącego, który zachowywał bezpieczną odległość od sieci stawnych na łowisku.

Następnie skarżący stwierdził, iż podjęcie rozmowy z jednostką [...] nastąpiło z inicjatywy jej armatora, który słysząc ww. rozmowę, wskazał, iż na określonych pozycjach szerokości i długości geograficznej znajdują się jego sieci. A zatem, gdyby nie powyższa okoliczność, J. W. nie wiedziałaby, iż wpłynął w sieci, gdyż nic na to nie wskazywało. Brak jest też w zeznaniach innych świadków wskazania, iż sieci R. M. i R. R. były widoczne na radarze i wzrokowo. Niezależnie zatem od zasad oznakowania sieci, sieci stawne wystawione przez ww. w dniu zdarzenia nie były widoczne w miejscach przez nich wskazanych. Także inne jednostki nie widziały ustawionych przez [...] i [...] siatek.

Skarżący zaznaczył również, że został przesłuchany w obecności świadków (jeszcze nie przesłuchanych), co należy uznać za niedopuszczalne. Opuszczenie sali przez ww. nastąpiło po około 30 minutach, a nie jak to wynika z protokołu przesłuchania - po kilku zdaniach.

Podsumowując skarżący stwierdził, że przepisy karne administracyjne ustawy o rybołówstwie wymagają dla ich zastosowania działania umyślnego, a nie przypuszczenia czy też przekonania, na co wskazuje uzasadnienie decyzji organu II instancji. Dodał też, że zaskarżona decyzja narusza art. 153 p.p.s.a. gdyż w toku instancyjnym powtarzając argumenty i uzasadnienie decyzji uchylonej, nie wskazuje faktów i dowodów potwierdzających okoliczności będące podstawą ukarania strony skarżącej administracyjną karą pieniężną, a powołuje się jedynie na fakty i dowody będące już przedmiotem oceny sądowej i stanowiące podstawę uchylenia zaskarżonych decyzji.

W odpowiedzi na skargę Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych, określone przepisami m.in. art. 1 § 1 i § 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) oraz art. 3 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej: "p.p.s.a."), sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem, tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c p.p.s.a.). Uwzględnienie skargi następuje również w przypadku stwierdzenia, że zaskarżony akt jest dotknięty jedną z wad wymienionych w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).

Sąd, kierując się tymi przesłankami i badając zaskarżoną decyzję w granicach określonych przepisami powołanych wyżej ustaw, doszedł do przekonania, iż skarga złożona w przedmiotowej sprawie nie zasługuje na uwzględnienie. Zaskarżona decyzja Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] kwietnia 2009 r. nie narusza bowiem przepisów prawa materialnego ani też przepisów postępowania administracyjnego w stopniu kwalifikującym ją do wyeliminowania z obrotu prawnego.

Nieuzasadnione w ocenie Sądu są zarzuty dotyczące naruszenia prawa materialnego, tj. art. 36 ust. 1 w zw. z art. 37 ust. 1 w zw. z art. 63 ust. 1 pkt 2 ustawy z 19 lutego 2004 r. o rybołówstwie. Zdaniem skarżącego organ orzekający przyjął błędną wykładnię powyższych przepisów i niewłaściwie je zastosował ponieważ założył, że brak winy osoby, która dokonała naruszenia cudzych narzędzi połowowych nie ma wpływu na jej karalność. Odnosząc się do przedmiotowego zarzutu wskazać na wstępie należy, że zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy o rybołówstwie zabrania się naruszania stanowiących cudzą własność narzędzi powołowych, chyba że jest to konieczne ze względu na działanie siły wyższej, bezpieczeństwo żeglugi oraz potrzeby ratownictwa lub nadzoru nad wykonywaniem rybołówstwa. Stosownie do art. 37 ust. 1 ustawy zabrania się wydawania lub wystawiania narzędzi połowowych w taki sposób lub w takim miejscu aby powodowały uszkodzenia innych narzędzi połowowych lub utrudniały połów innym rybakom. Natomiast kto wykonuje rybołówstwo morskie statkiem rybackim z naruszeniem przepisów ustawy i aktów wykonawczych wydanych na jej podstawie oraz przepisów Wspólnej Polityki Rybackiej Unii Europejskiej, podlega w przypadku kapitana statku rybackiego o długości całkowitej równej albo większej niż 10 m – karze pieniężnej do wysokości nieprzekraczającej dwudziestokrotności przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej za rok poprzedzający, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego (art. 63 ust. 1 pkt 2 ustawy o rybołówstwie). Kary pieniężne o których mowa w art. 63 ust. 1, wymierzają w drodze decyzji, okręgowi inspektorzy rybołówstwa morskiego a odwołanie od decyzji wymierzającej karę przysługuje do ministra właściwego do spraw rybołówstwa (art. 64 ust. 1 i 2 ustawy).

Analiza powołanych przepisów administracyjnego prawa materialnego potwierdza, że do zastosowania sankcji administracyjnej, w postaci kary pieniężnej, dochodzi w sytuacji zaistnienia obiektywnego faktu naruszenia przepisów ustawy o rybołówstwie. W świetle omawianych regulacji prawnych, dla oceny prawidłowości nałożenia kary pieniężnej, nieistotne są "elementy świadomości" osoby naruszającej konkretne zakazy uregulowane w ustawie o rybołówstwie. Bezpodstawne jest zatem twierdzenie pełnomocnika skarżącego, że zastosowane przez organy przepisy o karze pieniężnej wymagają działania umyślnego po stronie osoby naruszającej zakazy ustawowe. Wskazać należy, że w toku postępowania administracyjnego prawidłowo i niespornie ustalono, że skarżący w dniu [...] grudnia 2005 r. prowadząc połów ryb polegający na trałowaniu włokiem dennym spowodował uszkodzenie narzędzi połowowych będących własnością innych osób. Wobec nie wystąpienia w sprawie okoliczności prawnych wyłączających obowiązywanie zakazu naruszania stanowiących cudzą własność narzędzi połowowych, tj. zaistnienia takiej konieczności ze względu na działanie siły wyższej, bezpieczeństwo żeglugi oraz potrzeby ratownictwa lub nadzoru nad wykonywaniem rybołówstwa (art. 36 ust. 1 ustawy o rybołówstwie), stwierdzone uszkodzenie narzędzi połowowych przez skarżącego dawało podstawę do wymierzenia skarżącemu kary pieniężnej w drodze decyzji administracyjnej. Nadmienić warto, że wysokość wymierzonej kary pieniężnej zgodna jest z § 3 pkt 27 i 28 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 21 kwietnia 2005 r. w sprawie wysokości kar pieniężnych za naruszenia przepisów o rybołówstwie (Dz. U. z 2005 r., Nr 76, poz. 671 ze zm.). Powołane przepisy rozporządzenia określają granice wysokości kary pieniężnej za naruszenie narzędzi połowowych stanowiących cudzą własność jak i za wydanie lub wystawianie narzędzi połowowych w taki sposób lub w takim miejscu, aby powodowały uszkodzenie innych narzędzi połowowych lub utrudniały połów innym rybakom.

Nieuzasadnione są również zarzuty skargi dotyczące naruszenia przepisów postępowania administracyjnego.

Bezpodstawny jest zarzut dotyczący nieprawidłowego wszczęcia postępowania administracyjnego w rozpatrywanej sprawie co w ocenie skarżącego wynika z określenia zakresu tego postępowania. W oparciu o zawartość akt administracyjnych sprawy stwierdzić należy, że zakres prowadzonego i zakończonego wydaniem zaskarżonej decyzji postępowania administracyjnego został prawidłowo określony w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania z [...] stycznia 2006 r. Określenie, że postępowanie wszczęte zostało "w sprawie naruszenia przez armatora statku rybackiego [...] – Pana J. W. stanowiących cudzą własność narzędzi połowowych (...)" upoważniało organy orzekające do wymierzenia skarżącemu kary pieniężnej w drodze decyzji administracyjnej co było następstwem stwierdzenia naruszenia w sprawie przepisów ustawy o rybołówstwie.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego obecności - przy przesłuchaniu w dniu [...] stycznia 2006 r. skarżącego w charakterze strony - świadków: R. R. i R. M. Sąd zauważa, że z treści protokołu przesłuchania wynika, ze świadkowie ci opuścili salę w której odbywało się przesłuchanie skarżącego już na początku przesłuchania na skutek zastrzeżeń skarżącego. W obecności świadków skarżący jednym zdaniem potwierdził, że wypłynął [...] grudnia 2006 r. na łowisko, co nie jest w sprawie sporne. Brak jest dowodów na to, że świadkowie ci byli obecni przy przesłuchaniu przez 30 minut jak podnosi skarżący i by ich obecność miała istotny wpływ na prawidłowość przesłuchania. Dlatego też w ocenie Sądu nieprawidłowość ta pozostaje bez wpływu na ocenę legalności zaskarżonej decyzji.

Organy orzekające prawidłowo ustaliły - istotne z punktu widzenia potrzeby prawidłowego zastosowania przepisów o wymierzaniu kary pieniężnej w trybie ustawy o rybołówstwie - okoliczności faktyczne sprawy, potwierdzające naruszenie przez skarżącego zakazów ustawy o rybołówstwie. Również sam skarżący nie kwestionuje faktu naruszenia narzędzi połowowych stanowiących cudzą własność. Jak wskazano powyżej dla prawidłowego zastosowania kary pieniężnej wystarczające jest niesporne stwierdzenie naruszenia prawa, a przepisy nie wymagają dodatkowego ustalania przez organy kwestii związanych z jakimkolwiek zawinieniem ze strony łamiącego zakaz administracyjny. W tej sytuacji budowanie zarzutów proceduralnych na podstawie braku wyjaśnienia aspektów sprawy, nie podważających samego faktu naruszenia przepisów administracyjnych (zawartych w nich zakazów), nie może doprowadzić do uwzględnienia skargi.

Sąd nie stwierdził w sprawie naruszenia wskazanych w skardze przepisów postępowania administracyjnego, obligujących organy administracji publicznej do podejmowania wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy (art. 7 k.p.a.) jak też do wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego (art. 77 § 1 k.p.a.) w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Podobnie brak jest podstaw do przyjęcia, że zaskarżona decyzja wydana została z istotnym naruszeniem art. 80 k.p.a. stanowiącego, że organ administracji publicznej ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona oraz art. 107 § 3 k.p.a. określającego, że uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne – wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa. Ustalenie przez organy stanu faktycznego nastąpiło na podstawie prawidłowo zebranego i ocenionego materiału dowodowego, co znalazło swoje odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z art. 153 p.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Oznacza to, że orzeczenie sądu administracyjnego wywiera skutki wykraczające poza zakres postępowania sądowoadministracyjnego, a jego oddziaływaniem objęte jest także przyszłe postępowanie administracyjne w sprawie. Ocena prawna wynika z uzasadnienia wyroku sądu i dotyczy wykładni przepisów prawnych i sposobu ich zastosowania w konkretnym przypadku, w związku z rozpoznawaną sprawą. Związanie samego sądu oznacza zaś to, że jest on zobowiązany do podporządkowania się wcześniej wyrażonemu przez sąd poglądowi prawnemu oraz do dokonania kontroli legalności działań organu administracyjnego podjętych w następstwie realizacji wskazań sądu co do dalszego postępowania, sformułowanych na podstawie art.141 § 4 p.p.s.a.

Sąd zważył, iż w rozpoznawanej sprawie skarżona decyzja została wydana na skutek zapadłego w niniejszej sprawie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 13 listopada 2008 r. sygn. akt IV SA/Wa 1493/08, w którym Sąd uchylił decyzję Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Okręgowego Inspektoratu Rybołówstwa Morskiego w S. z dnia [...] maja 2006 r. Wydając zaskarżoną decyzję, Minister związany był zatem wyrokiem Sądu determinującym zakres postępowania oraz oceną prawną zawartą w przedmiotowym orzeczeniu. Obowiązkiem organu orzekającego ponownie w sprawie, zgodnie z zaleceniem sądu zawartym w powyższym wyroku z 13 listopada 2008 r., było ustosunkowanie się do każdego z zarzutów podniesionych przez pełnomocnika skarżącego w odwołaniu z dnia [...] czerwca 2006 r. od decyzji Okręgowego Inspektora Rybołówstwa Morskiego z dnia [...] maja 2006 r., stosownie do oceny prawnej zawartej w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 20 czerwca 2007 r., sygn. akt IV SA/Wa 345/07.

W ocenie Sądu, Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi wydając zaskarżoną w sprawie decyzję z [...] kwietnia 2009 r. odniósł się do zarzutów odwołania, sformułowanych przez pełnomocnika skarżącego, tym samym zastosował się do zaleceń Sądu sformułowanych w ww. wyroku. Uzasadnienie w sposób wystarczający tłumaczy wydaną w sprawie decyzję w kontekście zarzutów odwołania. Oznacza to, że organ orzekający nie naruszył - wbrew odmiennemu stanowisku skarżącego - wskazanego powyżej art. 153 p.p.s.a. Wskazać w tym miejscu należy w szczególności na argumentację Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi, wyjaśniającą istotę zastosowanych przepisów ustawy z 19 lutego 2004 r. o rybołówstwie, dotyczących reguł wymierzania kar pieniężnych w drodze decyzji administracyjnej. Trafnie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji podano, że w sprawie występuje sankcja administracyjna a nie kara sensu stricto stosowana w systemie prawa karnego. Sankcja ta – jak już zostało wyjaśnione powyżej - jest następstwem naruszenia prawa administracyjnego i do jej nałożenia nie jest wymagane analizowanie dodatkowych okoliczności, które w zamyśle pełnomocnika mają wykazać nieumyślność po stronie skarżącego.

Uwzględniając wszystko powyższe Sąd uznał, że zaskarżona decyzja jest zgodna zarówno z przepisami prawa materialnego jak i przepisami postępowania, dlatego też, działając na podstawie art. 151 p.p.s.a, skargę oddalił. [pic][pic][pic]