drukuj    zapisz    Powrót do listy

6033 Zajęcie pasa drogowego (zezwolenia, opłaty, kary z tym związane), Odrzucenie skargi, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Uchylono zaskarżony wyrok i zaskarżone postanowienie, II GSK 134/20 - Wyrok NSA z 2020-05-19, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II GSK 134/20 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2020-05-19 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2020-02-06
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Andrzej Kuba
Krystyna Anna Stec /przewodniczący sprawozdawca/
Małgorzata Korycińska
Symbol z opisem
6033 Zajęcie pasa drogowego (zezwolenia, opłaty, kary z tym związane)
Hasła tematyczne
Odrzucenie skargi
Sygn. powiązane
II SA/Ol 651/19 - Wyrok WSA w Olsztynie z 2019-10-22
II GZ 63/20 - Postanowienie NSA z 2020-05-19
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok i zaskarżone postanowienie
Powołane przepisy
Dz.U. 2019 poz 2325 art. 220 § 1, § 3, art. 85
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Anna Stec (spr.) Sędzia NSA Małgorzata Korycińska Sędzia NSA Andrzej Kuba po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej K. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 22 października 2019 r. sygn. akt II SA/Ol 651/19 w sprawie ze skargi K. M. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...] czerwca 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania w sprawie kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia 1. uchyla zaskarżony wyrok, 2. uchyla zaskarżone postanowienie, 3. umarza postępowanie z wniosku K. M. o przywrócenie terminu do złożenia odwołania, 4. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. na rzecz K. M. 1037 (tysiąc trzydzieści siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 22 października 2019 r., sygn. akt II SA/Ol 651/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargę K. M. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z [...] czerwca 2019 r., w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.

Przedstawiając stan sprawy Sąd I instancji wskazał, że decyzją z [...] kwietnia 2019 r. wydaną z upoważnienia Zarządu Województwa [...] przez Zastępcę Dyrektora ds. Zarządzania Siecią w Zarządzie Dróg Wojewódzkich nałożono na K. M. karę pieniężną w wysokości 49845,60 zł za zajęcie pasa drogowego drogi wojewódzkiej nr [...] poprzez umieszczenie bez zezwolenia zarządcy drogi reklamy o treści "[...]" o powierzchni 12,88 m2 w okresie od [...] czerwca 2018 r. do [...] października 2018 r.

Odwołanie od tej decyzji wraz wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania złożył skarżący, który podniósł, że przesyłka nie została doręczona do rąk własnych. Wyjaśnił, że w chwili doręczenia przebywał poza granicami, zaś obecnie zmaga się z chorobą. Dołączył informacje o locie, z których wynika, że w okresie [...]-[...] kwietnia 2019 r. przebywał poza granicami kraju.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O., działając w oparciu o art. 58 oraz art. 59 § 2 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 ze zm.; dalej: k.p.a.), postanowieniem z [...] czerwca 2019 r. odmówiło przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.

Wyjaśniło, że wnioskodawca wskazał, że uchybienie terminu do wniesienia odwołania nie jest przez niego zawinione, gdyż z powodu wyjazdu za granicę przesyłka nie została doręczona do rąk własnych. Powyższy argument - zdaniem Kolegium - nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż fakt wyjazdu za granicę w okresie [...]-[...] kwietnia 2019 r. nie ograniczył skarżącemu możliwości wniesienia odwołania. Skoro bowiem decyzja doręczona została 16 kwietnia 2019 r., to termin do wniesienia odwołania upływał 30 kwietnia 2019 r. Według Kolegium, po powrocie z zagranicy przez 11 dni, tj. w okresie 20 - 30 kwietnia 2019 r. brak było po stronie K. M. przeszkód w złożeniu odwołania.

Zdaniem SKO, uchybienia we wniesieniu odwołania nie usprawiedliwia również powołanie się przez stronę na fakt zmagania się z bliżej nieokreśloną chorobą. Wystąpienie choroby nie zostało bowiem w żaden sposób uprawdopodobnione. Poza tym, w przypadku choroby trzeba dodatkowo wykazać, że rodzaj choroby uniemożliwiał dokonanie czynności oraz że nie istniała możliwość skorzystania z pomocy innych osób w jej dokonaniu.

Skargę na powyższe postanowienie wywiódł K. M.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie uzasadniając oddalenie skargi na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.; dalej: p.p.s.a.), przede wszystkim przedstawił zaakceptowane ustalenia faktyczne, zgodnie z którymi, decyzja organu I instancji została doręczona skarżącemu 16 kwietnia 2019 r. Decyzję odebrał pracownik skarżącego. Odwołanie wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu zostało nadane przez skarżącego 10 maja 2019 r.

Według WSA, organ był uprawniony by wybrać, czy pismo zostanie doręczone w mieszkaniu adresata, czy w jego miejscu pracy. Pisma w toku postępowania administracyjnego były doręczane na adres miejsca pracy skarżącego wynikający z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej i w większości przypadków korespondencja była odbierana przez pracowników skarżącego. Skarżący nie zastrzegł też w organie, że korespondencja powinna być kierowana do niego pod inny adres. Nie kwestionował też w toku postępowania, że organ I instancji doręcza przesyłki na błędny adres, gdzie znajdowała się [...], którą skarżący prowadzi w ramach wykonywanej działalności gospodarczej. Pracownicy skarżącego odbierający korespondencję posługiwali się też pieczątką, na której widniał adres prowadzenia działalności zgodny z adresem wykonywania tej działalności ujętym w ewidencji działalności gospodarczej, tj. ul. K. [...],[...] D. Z ewidencji wynika jednak również, że to właśnie adres K. M. [...], [...] D. (na który doręczana była korespondencja przez organ I instancji) był adresem do doręczeń. Dlatego też, zdaniem WSA, przyjąć należy, że decyzja organu I instancji została doręczona prawidłowo w miejscu pracy skarżącego.

Dalej, Sąd I instancji wskazał, że podstawą prawną zaskarżonego postanowienia jest art. 58 k.p.a., zgodnie z którym w razie uchybienia terminu należy przywrócić termin na prośbę zainteresowanego, jeżeli uprawdopodobni, że uchybienie nastąpiło bez jego winy (§ 1).

We wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania skarżący podniósł, że przesyłka nie została doręczona do rąk własnych, a skarżący przebywał poza granicami kraju, a następnie zmagał się z chorobą. W uzasadnieniu skargi pełnomocnik skarżącego wyjaśnił natomiast, że skarżący wyjechał z kraju po chorą onkologicznie matkę, a po powrocie do kraju podjął próbę leczenia matki, opiekując się nią w trakcie pobytu w kilku placówkach służby zdrowia, aż do jej śmierci.

Sąd I instancji stwierdził też m.in., że choroba może być co do zasady uznana za okoliczność usprawiedliwiającą niezachowanie terminu tylko wówczas, gdy dotyczy samej strony skarżącej i rzeczywiście uniemożliwia podjęcie czynności procesowej. W ocenie Sądu, nie ma natomiast podstaw aby przyjąć, że zaangażowanie K. M. w sprawy osobiste, tj. opiekę nad chorą matką, wyłączało go całkowicie z innych czynności dnia codziennego. Nie można zatem przyjąć, że skarżący uprawdopodobnił istnienie okoliczności mających wskazywać na brak winy w uchybieniu terminu do wniesienia odwołania.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł K. M., zaskarżając to orzeczenie w całości. Wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 174 pkt 2 w zw. z art. 145 § 1 pkt 2 w zw. z art. 183 § 1 pkt 5 p.p.s.a. oraz art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez pozbawienie K. M. obrony swych praw i wydania decyzji z [...] kwietnia 2019 r. z rażącym naruszeniem prawa, gdyż uznano, że:

a) doręczenie decyzji J. K. jest skutecznym doręczeniem decyzji skarżącemu;

b) wszystkie wcześniej dokonane doręczenia w sprawie do rąk R. K., K. K., J. K. są skuteczne wobec skarżącego.

Tym samym pozbawiono skarżącego obrony swych praw, przede wszystkim złożenia odwołania od decyzji z [...] kwietnia 2019 r. Brak dokonania prawidłowych doręczeń w sprawie skutkuje nieważnością postępowania, gdyż jest to rażące naruszenie prawa.

2. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 174 pkt 2 w zw. z art. 145 §1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 7, 77 § 1 k.p.a., przez błędną ich wykładnię polegającą na nieprawidłowym ustaleniu stanu faktycznego z pominięciem mającej istotny wpływ na wynik sprawy okoliczności, że:

a) decyzja z [...] kwietnia 2019 r., wydana z upoważnienia Zarządu Województwa [...] przez Zastępcę Dyrektora ds. Zarządzania Siecią w Zarządzie Dróg Wojewódzkich została doręczona K. M. w sytuacji, gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, tj. ZPO z 16 kwietnia 2019 r. wskazuje, że decyzję tę doręczono J. K.;

b) wszystkie wcześniej dokonane doręczenia w sprawie do rąk R. K., K. K., J. K. są skuteczne wobec skarżącego mimo, że doręczano je na adres prowadzenia działalności skarżącego a nie na adres zamieszkania i wręczano przesyłki pracownikom, co potwierdzają ZPO i złożone na nich podpisy. Jedynie zawiadomienie z 17 lipca 2018 r. zostało doręczone skarżącemu zgodnie z procedurą, natomiast pozostała w sprawie korespondencja nie ma skutku doręczenia.

3. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 174 pkt 2 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 42 § 1, art. 43, art. 44, art. 46 k.p.a. przez błędną wykładnię polegającą na nieprawidłowym ustaleniu, że odebranie decyzji w dniu 16 kwietnia 2019 r. przez pracownika skarżącego J. K. w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej przez skarżącego jest skutecznym doręczeniem decyzji skarżącemu w sytuacji, gdy k.p.a. w art. 42 stanowi o możliwości doręczenia w miejscu pracy, jednakże art. 43 k.p.a. ma tylko zastosowanie do doręczeń w miejscu zamieszkania, zatem decyzja nie powinna być w ogóle wydana pracownikowi, lecz powinna być doręczona w oparciu o art. 44 k.p.a. tylko i wyłącznie skarżącemu; doszło również do naruszenia art. 46 k.p.a., gdyż pod ZPO nie ma podpisu skarżącego, lecz tylko jego pracownika.

4. Z ostrożności procesowej naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 174 pkt 2 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a., w związku z art. 58 k.p.a. poprzez uznanie, że nie zachodzą przesłanki do przywrócenia terminu w sytuacji, gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że skarżący uchybił terminowi, lecz bez swojej winy (nie miało miejsce żadne niedbalstwo), ponieważ:

- w okresie od [...]-[...] kwietnia 2019 r. wyjechał do Hiszpanii po chorą matkę i wrócili razem celem leczenia matki;

- w okresie od [...] kwietnia do [...] czerwca 2019 r. wraz z chorą onkologicznie matką szukał pomocy medycznej w szpitalach w Polsce w D., O., G., gdzie sprawował całodzienną opiekę nad obłożnie chorą matką łącznie z jej transportem po placówkach medycznych.

W oparciu o powyżej przytoczone zarzuty autor skargi kasacyjnej wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku, zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu zarzutów skargi kasacyjnej podniesiono, że organ nie może stosować art. 43 k.p.a. do doręczeń w miejscu pracy. W przedmiotowej sytuacji mogło dojść do doręczenia skarżącemu w miejscu pracy poprzez zostawienia awiza, czego nie uczyniono, lecz wydawano przesyłki wyłącznie innym osobom. Zdaniem skarżącego doszło do nieważności postępowania, gdyż oprócz zawiadomienia o wszczęciu postępowania każda przesyłka była błędnie doręczona, do rąk innych osób w miejscu wykonywania działalności gospodarczej przez skarżącego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku zasługuje na uwzględnienie - z uwagi na trafne zarzuty. Za usprawiedliwioną podstawę kasacyjną uznać mianowicie należało zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 42 § 1 i art. 43 k.p.a.

Podstawę prawną odmowy przywrócenia terminu do złożenia przez skarżącego odwołania stanowił art. 58 § 1 k.p.a. i brak uprawdopodobnienia przez K. M. okoliczności świadczących o tym, że uchybienie terminu do wniesienia odwołania nastąpiło bez jego winy. Jednak - jak trafnie podnosi autor skargi kasacyjnej - aby prowadzić rozważania dotyczące spełnienia przesłanek warunkujących przywrócenie terminu do złożenia odwołania, najpierw należy ustalić, czy doręczenie decyzji, której dotyczyło odwołanie, było skuteczne. Bez takiego ustalenia ocena, czy spełnione zostały przesłanki, od których art. 58 k.p.a. uzależnia przywrócenie terminu, jest przedwczesna.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że instytucja przywrócenia terminu odnosi się do sytuacji, gdy termin został uchybiony. Kwestię przywrócenia uchybionego terminu można rozważać dopiero po ustaleniu, że ten rozpoczął skutecznie swój bieg. Warunkiem skutecznego rozpoczęcia biegu terminu jest zaś skuteczne doręczenie lub ogłoszenie decyzji stronie. Nieskuteczne doręczenie decyzji nie może zatem stanowić podstawy wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania (por. wyrok NSA z 22 marca 2005 r., sygn. akt FSK 2587/04, publ. https://cbois.nsa.gov.pl). Doręczenie niezgodnie z obowiązującymi przepisami jest bezskuteczne, co oznacza, że termin do dokonania czynności nie rozpoczął biegu. Strona nie musi więc składać wniosku o przywrócenie terminu, a jeżeli to uczyni, wniosek jest bezprzedmiotowy (por. wyrok WSA w Łodzi z 6 maja 2009 r., sygn. akt II SA/Łd 12/09, wyrok WSA w Warszawie z 28 listopada 2006 r., sygn. akt VII SA/Wa 1640/06 i powołane tam orzecznictwo).

Kwestie zasad i trybu doręczania pism w postępowaniu administracyjnym uregulowane zostały w Rozdziale 8 Działu I Kodeksu postępowania administracyjnego. W procedurze administracyjnej czynności doręczania są sformalizowane i uregulowane w sposób prawie kazuistyczny, co jest niezbędne ze względu na konieczność ścisłego określenia faktów powodujących skutek prawny. Ścisłe przestrzeganie tych wymagań formalnych należy do obowiązków organu administracyjnego, bowiem od skuteczności doręczenia zależą w wielu przypadkach uprawnienia procesowe i materialnoprawne stron (tak: WSA w Warszawie w prawomocnym wyroku z 18 lipca 2019 r., VIII SA/Wa 362/19).

Odnośnie do rozważań o doręczeniu pism w postępowaniach administracyjnych osobom fizycznym w miejscu pracy, skład orzekający w niniejszej sprawie w całej rozciągłości podziela stanowisko wyrażone w uzasadnieniu wyroku NSA z 13 grudnia 2017 r., II OSK 645/17.

We wskazanym wyroku NSA z treści art. 42 § 1 k.p.a. - zgodnie z którym pisma doręcza się osobom fizycznym w ich mieszkaniu lub miejscu pracy - wywiódł, że z wykładni literalnej tego przepisu wynika, że doręczenie pisma osobie fizycznej w miejscu jej pracy powinno nastąpić do rąk adresata. Przepis ten reguluje bowiem wyłącznie przypadki doręczenia właściwego, tj. bezpośrednio adresatowi pisma. Pozostałe przepisy działu I rozdziału 8 k.p.a. nie zawierają regulacji pozwalającej na doręczenie pisma osobie fizycznej w miejscu pracy za pośrednictwem osoby upoważnionej przez pracodawcę do odbioru pism. Taki sposób doręczania pism przewidziany jest wyłącznie w odniesieniu do jednostek organizacyjnych i organizacji społecznych (art. 45 k.p.a.). Ponadto, jak stwierdził NSA, z art. 43 k.p.a. wynika, że w przypadku nieobecności adresata pismo doręcza się, za pokwitowaniem, dorosłemu domownikowi, sąsiadowi lub dozorcy domu, jeżeli osoby te podjęły się oddania pisma adresatowi. O doręczeniu pisma sąsiadowi lub dozorcy zawiadamia się adresata, umieszczając zawiadomienie w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy to nie jest możliwe, w drzwiach mieszkania. Doręczenie zastępcze pism osobom fizycznym odnosi się więc tylko do przypadków doręczenia w mieszkaniu adresata, a nie w jego miejscu pracy. Przedstawiając powyższą wykładnię art. 42 § 1 k.p.a., NSA powołał się na orzecznictwo (wyrok NSA z dnia 2 czerwca 1999 r., I SA/Kr 129/98, postanowienie SN z dnia 14 listopada 2002 r., III RN 115/02, OSNP 2004, nr 1, poz. 3, wyrok NSA z dnia 20 lutego 2014 r., II OSK 2159/12, publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, orzeczenia.nsa.gov.pl) oraz doktrynę (B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Wyd. 15, Warszawa 2017, s. 317, A. Golęba [w:] Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz pod red. H. Knysiak-Molczyk, Warszawa 2015, s. 345).

Sąd kasacyjny podzielił stanowisko wyrażone w doktrynie, zgodnie z którym przepisy k.p.a. dotyczące doręczeń pism procesowych powinny być wykładane ściśle, gdyż czynność materialnotechniczna doręczenia powoduje szereg doniosłych skutków procesowych, w tym - jak w rozpoznawanej sprawie - rozpoczęcie biegu terminów (B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Wyd. 15, Warszawa 2017, s.302).

Naczelny Sąd Administracyjny orzekający w sprawie niniejszej wykładnię tę w całości podziela i przyjmuje.

W konsekwencji uznać należy, że Sąd I instancji nie dostrzegł, że organ I instancji nie dokonał doręczenia K. M. decyzji o nałożeniu kary pieniężnej w sposób zgodny z przedstawionymi wyżej wymogami.

Same okoliczności przekazania przez doręczyciela przesyłki zawierającej decyzję organu I instancji zostały w sprawie w niezbędnym, zakreślonym wyżej zakresie ustalone i nie są sporne. Otóż 16 kwietnia 2019 r. w miejscu pracy skarżącego (tj. [...] w D.) listonosz złożył na ręce pracownika skarżącego przesyłkę zawierającą decyzję organu I instancji o nałożeniu na K. M. kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego. Pracownik pokwitował odbiór przesyłki przybijając na zwrotnym poświadczeniu odbioru stempel prowadzonej przez skarżącego działalności gospodarczej.

Powyższe ustalenia nie poddają się subsumpcji do wyżej opisanej, prawidłowo dokonanej wykładni art. 42 k.p.a., zgodnie z którą doręczenie pisma osobie fizycznej w miejscu jej pracy powinno nastąpić do rąk adresata, zaś żadne inne przepisy działu I rozdziału 8 k.p.a. nie zawierają regulacji pozwalającej na doręczenie pisma osobie fizycznej w miejscu pracy za pośrednictwem osoby upoważnionej przez pracodawcę do odbioru pism (w tej sytuacji pomijamy jako nieistotną w sprawie kwestię upoważnienia J. K. do odbioru korespondencji skarżącego w miejscu jego pracy).

Skutkiem powyższego uchybienia w doręczeniu, nie zaczął wobec K. M. biec termin do złożenia odwołania, co - jak już wcześniej wstępnie zaznaczono - czyniło jego wniosek o przywrócenie terminu bezprzedmiotowym.

Przechodząc do dalszej części rozważań, stanowiącej konsekwencję bezprzedmiotowości wniosku K. M. o przywrócenie terminu do złożenia odwołania, trzeba zauważyć, że zgodnie z treścią art. 105 § 1 k.p.a., gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe w całości albo w części, organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania odpowiednio w całości albo w części. Cytowany przepis stwarza zatem podstawę do umorzenia postępowania administracyjnego, a więc jego ukończenia bez osiągnięcia celu tego postępowania w postaci konkretyzacji praw i obowiązków stron.

Mimo użytego w art. 105 § 1 k.p.a. zwrotu "stało się" w doktrynie i orzecznictwie zasadnie przyjmuje się, że postępowanie staje się bezprzedmiotowe również wtedy, gdy organ w jego toku stwierdzi, że od początku brak było podstaw prawnych do prowadzenia postępowania. Stwierdzenie w fazie inicjatywnej bezprzedmiotowości mającego toczyć się postępowania ustawodawca określił jako sytuacje, w których podanie "zostało wniesione przez osobę niebędącą stroną lub z innych uzasadnionych przyczyn postępowanie nie może być wszczęte"(art. 61a k.p.a.). W takich przypadkach nie dochodzi w ogóle do jego wszczęcia, a w konsekwencji brak podstaw do wydawana decyzji o umorzeniu postępowania, zaś organ ma obowiązek wydać postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania. Jeżeli natomiast do wszczęcia postępowania dojdzie - mimo istnienia pierwotnej przyczyny bezprzedmiotowości postępowania albo zaistnienia jej dopiero w toku postępowania - podlega ono umorzeniu na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. (zob.: A. Krawczyk w komentarzu do art. 105 k.p.a.: Chróścielewski Wojciech (red.), Kmieciak Zbigniew (red.), Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz; Opublikowano: WKP 2019 oraz powołane tam komentarze).

Skoro zatem, jak zostało wyżej wykazane, nie doszło do zgodnego z wymogami k.p.a. doręczenia skarżącemu w jego miejscu pracy decyzji organu I instancji, a tym samym nie doszło do otwarcia terminu do złożenia odwołania i w konsekwencji do uchybienia temu terminowi, to postępowanie z wniosku skarżącego o przywrócenie terminu do złożenia odwołania powinno zostać umorzone na podstawie art. 105 § 1 k.p.a., z uwagi na bezprzedmiotowość tego wniosku.

Przesłanek umorzenia postępowania z wniosku K. M. o przywrócenie terminu do złożenia odwołania nie dostrzegł Sąd I instancji, naruszając art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i § 3 p.p.s.a.

Zgodnie z art. 188 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny w razie uwzględnienia skargi kasacyjnej, uchylając zaskarżone orzeczenie, rozpoznaje skargę, jeżeli uzna, że istota sprawy jest dostatecznie wyjaśniona. Sprawę należy przy tym uznać za dostatecznie wyjaśnioną, gdy jest ona wyjaśniona w stopniu, w jakim - uwzględniając charakter postępowania odwoławczego przed NSA - sąd ten może prawomocnie zweryfikować dokonaną przez Sąd I instancji kontrolę legalności zaskarżonego aktu. Taki stan wyjaśnienia sprawy ma miejsce w niniejszym przypadku. Poczynione rozważania, co do stanu faktycznego sprawy oraz prawidłowości wykładni i zastosowania przepisów dotyczących doręczania pism osobom fizycznym w miejscu ich zatrudnienia, uzasadniały bowiem nie tylko uchylenie zaskarżonego wyroku, ale także rozpoznanie skargi na podstawie art. 188 p.p.s.a. jak i jej uwzględnienie i uchylenie postanowienia SKO w O. - na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i art. 135 p.p.s.a. oraz umorzenie postępowania z wniosku o przywrócenie terminu na podstawie art. 145 § 3 p.p.s.a.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 4 sentencji wyroku na podstawie art. 203 pkt 1 w zw. z art. 205 § 2 i art. 200 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. b i § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.).



Powered by SoftProdukt