Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie Sędzia NSA Juliusz Antosik po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia A.B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 23 marca 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 476/08 w zakresie prawa pomocy w sprawie ze skargi A. B. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia 12 lutego 2008 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług postanawia oddalić zażalenie.

Postanowieniem z dnia 23 marca 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 476/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odmówił A. B. przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata.

Uzasadniając swoje stanowisko Sąd I instancji zaznaczył , że skarżący wniósł o zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, wskazując, że jego sytuacja znacznie się pogorszyła, gdyż od czerwca 2008 r. leczy się psychiatrycznie na depresję. Na urzędowym formularzu wniosku wskazał ponadto, że jest osobą bezrobotną bez prawa do zasiłku i nie uzyskuje żadnych dochodów. Z oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach wynika, że wnioskodawca prowadzi gospodarstwo domowe wspólnie z rodzicami (ur. w 1933 i 1936 r.), nie posiada żadnych nieruchomości, żadnych oszczędności ani przedmiotów o wartości powyżej 3.000 euro. Skarżący wskazał, że również jego rodzice nie posiadają żadnych przedmiotów wartościowych, a ich jedynym dochodem są emerytury w kwotach brutto 1.600 zł i 1.000 zł. Do wniosku załączono zaświadczenie z dnia 5 sierpnia 2008 r. o zarejestrowaniu wnioskodawcy jako bezrobotnego od 27 kwietnia 2007 r., zaświadczenie lekarskie o wizycie u lekarza psychiatry w celu porady specjalistycznej oraz recepta wystawiona przez tego lekarza. Na wezwanie referendarza sądowego skarżący ponownie przedłożył wymienione zaświadczenie z dnia 5 sierpnia 2008 r. oraz kserokopie recept na lek antydepresyjny. Oświadczył, że nie ponosi żadnych wydatków, takich jak wyżywienie, opłaty środki higieny, gdyż jest całkowicie na utrzymaniu rodziców-emerytów. Nie posiada też żadnych rachunków bankowych i nie korzysta z żadnej formy pomocy społecznej.

Sąd I instancji analizując powyższe dane, doszedł do wniosku, że skarżący nie spełnia przesłanek zawartych 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej "p.p.s.a."). Podkreślił ponadto, że brak przedstawienia pełnych okoliczności faktycznych związanych z sytuacją majątkową skarżącego nie pozwala na pełną ocenę tej sytuacji i nie przemawia na zastosowanie odstępstwa od zasady ustanowionej w art. 199 p.p.s.a., zgodnie z którą strony ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie.

W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżący wniósł o jego zmianę poprzez przyznanie mu prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. Podkreślił, że zaskarżone postanowienie jest niezgodne z orzecznictwem sądów administracyjnych, Europejskiego Trybunału Praw Człowieka i rażąco narusza prawo skarżącego do sądu.

W uzasadnieniu zażalenia wskazał m.in., że jest osobą bezrobotną, bez prawa do zasiłku. Nie ma możliwości pokrycia kosztów prowadzonego procesu. W ocenie skarżącego powinno mu zostać przyznane prawo pomocy gdyż spełnia wszystkie przesłanki, złożył odpowiedni formularz, przedstawiając w nim swój stan rodzinny i majątkowy.

Naczelny Sąd Administracyjny, zważył co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie. Wskazać na wstępie należy, że postanowieniem WSA we Wrocławiu z dnia 4 sierpnia 2008 r., odmówiono A. B. przyznania prawa pomocy w całości, zaś Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 5 listopada 2008 r. (I FZ 403/08) oddalił zażalenie strony na to postanowienie. W związku z powyższym ponowny wniosek strony o przyznanie prawa pomocy powinien być rozpoznany w świetle unormowań zawartych w art. 165 p.p.s.a. i oceniony pod kątem zmiany okoliczności, jakie zaszły od czasu rozpoznania pierwszego wniosku. Tego zaś w zaskarżonym postanowieniu nie uczyniono

Oceniając ponowny wniosek strony, w świetle unormowań art. 165 p.p.s.a. należy przyjąć, że stanowił on zasadniczo powtórzenie argumentacji, jaką zawierał wniosek wcześniejszy. Ta jednak, jak wyżej wspomniano, została już oceniona, zaś ocena zweryfikowana w toku postępowania sądowoadministracyjnego.

Nie można uznać za zmianę okoliczności faktycznych, uzasadniającą przyznanie prawa pomocy w żądanym zakresie, wizyty u lekarza psychiatry i zażywanie leków antydepresyjnych, gdyż - jak słusznie zauważono w postanowieniu referendarza WSA we Wrocławiu z dnia 5 stycznia 2009 r. - przedłożone zaświadczenie potwierdza jedynie wizytę u lekarza w celu uzyskania porady specjalistycznej. Wypisana zaś recepta na lek antydepresyjny nie może być uznana jako dokument potwierdzający niezdolność do pracy.

W związku z powyższym stwierdzić należało, że zaskarżone postanowienie, mimo że wydane z pominięciem regulacji art. 165 p.p.s.a., zawierało prawidłowe rozstrzygnięcie. Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a., postanowiono jak w sentencji.