Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sędziowie WSA Sławomir Antoniuk (spr.), Iwona Dąbrowska, Joanna Kube, Protokolant starszy sekretarz sądowy Dorota Kwiatkowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 sierpnia 2017 r. sprawy ze skargi J.M. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską oddala skargę.

Komendant Główny Policji decyzją z dnia[...] listopada 2016 r. nr [...] , wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. oraz art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust.1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r. poz. 576 ze zm.), utrzymał w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w G. z dnia [...] września 2016 r. nr [...] cofającą J. M. pozwolenie na broń palną myśliwską.

W uzasadnieniu powyższej decyzji Komendant Główny Policji podniósł, iż powodem cofnięcia J. M. pozwolenia na broń palną myśliwską, na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 oraz art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy o broni i amunicji, było ustalenie przez organ I instancji, iż prawomocnym od dnia 12 marca 2015 r. wyrokiem Sądu Rejonowego w K. [...] Wydział Karny z dnia [...] marca 2015 r. sygn. akt [...] uznano J. M. winnym popełnienia przestępstwa z art. 226 § 1 k.k., polegającego na znieważeniu funkcjonariuszy Policji podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, w ten sposób, że podczas legitymowania kierował on pod ich adresem słowa powszechnie uznane za obelżywe. Uznano go również winnym przestępstwa z art. 222 § 1 k.k., polegającego na naruszeniu nietykalności funkcjonariusza Policji podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, w ten sposób, że w trakcie legitymowania wymieniony uderzył go otwartą dłonią w głowę. Za powyższe czyny skazano J. M. na łączną karę 6 miesięcy pozbawienia wolności warunkowo zawieszając jej wykonanie na okres 2 lat tytułem próby oraz orzeczono wobec niego nawiązkę na rzecz pokrzywdzonych policjantów w wysokości 200 zł i 400 zł.

Jako drugą przesłankę podjęcia przez Komendanta Wojewódzkiego Policji w G. decyzji z dnia [...]września 2016 r. cofającej pozwolenie na broń palną wskazano naruszenie przez J. M. zasad przechowywania broni, o których mowa w art. 18 ust. 5 pkt 4 powołanej ustawy, co zostało ustalone podczas przeprowadzonej w dniu [...] lutego 2015 r. przez funkcjonariusza Policji w S. kontroli warunków przechowywania przez niego broni.

W odwołaniu od decyzji organu I instancji pełnomocnik strony zarzucił naruszenie art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, polegające na błędnej wykładni tych przepisów skutkującej uznaniem, iż prawomocne skazanie posiadacza broni stanowi automatyczną podstawę do cofnięcia pozwolenia na broń bez konieczności badania czy dalsze posiadanie przez niego broni będzie kreować realne zagrożenie dla życia i zdrowia innych osób lub porządku publicznego. Tymczasem w takim przypadku dla cofnięcia pozwolenia na broń niezbędne jest wykazanie związku pomiędzy popełnionym czynem, za który dana osoba została skazana i cechami jej charakteru oraz dotychczasowym postępowaniem, które mogłyby stworzyć obawy, że posiadacz pozwolenia na broń użyje jej w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Tymczasem organ I instancji nie przeprowadził postępowania wyjaśniającego w tym zakresie i pomimo dysponowania dowodami pozytywnie o stronie świadczącymi, jak np. orzeczeniami lekarskim i psychologicznym potwierdzającymi zdolność J. o M. do dysponowania bronią, pismami Prezesa Koła Łowieckiego [...]i Wójta Gminy S. oraz kopią legitymacji nadającej mu odznaczenie związane z działalnością łowiecką, cofnął stronie pozwolenie na broń. Działaniem takim organ naruszył art. 7, art. 76 § 1, art. 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a. Biorąc powyższe pod uwagę pełnomocnik wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i zachowanie jego mandantowi pozwolenia na broń myśliwską ewentualnie o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.

Komendant Główny Policji uznając zarzuty odwołania za niezasadne orzekł jak na wstępie. W motywach podjętego rozstrzygnięcia podkreślił, iż zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń jeżeli osoba, której takie pozwolenie wydano, należy do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 2-6 tej ustawy. Podstawą prawną rozstrzygnięcia niniejszej sprawy stał się art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a, w myśl którego pozwolenia na broń nie mogą posiadać osoby, stanowiące zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego: skazane prawomocnym orzeczeniem sądu za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe. Wynika stąd w sposób jednoznaczny, że ustawodawca sam z góry rozstrzygnął, iż osoba skazana za przestępstwo umyślne (jakiekolwiek) pozwolenia na broń posiadać nie może. Do oceny czy w danej sprawie istnieje przesłanka do cofnięcia pozwolenia na broń wystarczy zatem ustalenie przez organ Policji, że osoba posiadająca takie pozwolenie jest skazana za przestępstwo, o którym mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a ustawy obroni i amunicji. Zważywszy, iż przepis art. 18 ust. 1 pkt 2 ma charakter obligatoryjny, organy Policji mają obowiązek cofnięcia pozwolenia na broń w każdym przypadku ujawnienia wskazanej okoliczności. Ustawodawca nie przewidział bowiem możliwości zachowania pozwolenia na broń osobie skazanej za przestępstwo umyślne, nawet jeśli podczas jego popełnienia nie posiadała przy sobie broni lub przestępstwo to nie miało z bronią nic wspólnego.

Bezspornym jest natomiast, iż przestępstwa z art. 226 § 1 k.k. i z art. 222 § 1 k.k. popełnione przez J. M. są właśnie przestępstwami umyślnymi. Zatem ustalenie, że strona została skazana za wyżej wskazane przestępstwa umyślne było dla organów Policji wiążące w sprawie cofnięcia jej pozwolenia na broń.

Nawiązując do przywołanych przez pełnomocnika strony w odwołaniu zarzutów oraz wyroków sądów administracyjnych organ II instancji wyjaśnił, iż orzeczenia te zapadły na gruncie przepisów ustawy o broni i amunicji przed jej nowelizacją, która nastąpiła w dniu 5 stycznia 2011 r. Tymczasem postępowanie administracyjne w przedmiocie cofnięcia J. M. u pozwolenia na broń zostało wszczęte dnia [...] stycznia 2016 r., a zatem już po wejściu w życie nowych przepisów. Wobec powyższego przywołane wyroki nie miały żadnego odniesienia do niniejszej sprawy i nie mogły być brane pod uwagę.

Odnosząc się natomiast do drugiej podstawy prawnej cofnięcia J. M. pozwolenia na broń, tj. art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy o broni i amunicji, organ odwoławczy stwierdził, iż jakkolwiek wskazana w nim przesłanka niewątpliwie w dniu kontroli warunków przechowywania broni zaistniała, to sam ten fakt nie mógł przesądzić o takim właśnie rozstrzygnięciu. Dlatego też Komendant Główny Policji, w ramach przysługujących mu uprawnień, odrzucił jako przesłankę cofnięcia pozwolenia okoliczność, o której mowa w art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy o broni i amunicji, co nie miało jednak wpływu na sposób rozstrzygnięcia sprawy. W niniejszej sprawie bowiem dla cofnięcia pozwolenia na broń wystarczająca jest już tylko jedna z podstaw prawnych powołanych w komparycji. tj. art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a ustawy o broni i amunicji.

Decyzja Komendanta Głównego Policji z dnia [...] listopada 2016 r. stała się przedmiotem skargi wniesionej przez J. M. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

W skardze pełnomocnik strony zarzucił zaskarżonej w całości decyzji organu II instancji jej wydanie z naruszeniem prawa materialnego w stopniu mającym istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia, tj. art. 15 ust. 1 pkt. 6a w zw. z art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji, poprzez błędną zawężającą wykładnię art. 15 ust. 1 pkt. 6a ustawy o broni i amunicji, polegającą na uznaniu, iż zaistnienie zdarzenia w postaci prawomocnego skazania posiadacza broni palnej za przestępstwo tożsame jest każdorazowo z wystąpieniem przesłanki w postaci zagrożenia dla porządku lub bezpieczeństwa publicznego, bez konieczności przeprowadzenia odrębnego badania, czy pomiędzy okolicznością prawomocnego skazania oraz wystąpieniem zagrożenia dla porządku lub bezpieczeństwa publicznego zachodzi jakakolwiek relacja przyczynowo-skutkowa.

Podniósł również zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego, mającego wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia, tj. art. 77 k.p.a. w zw. z art. 7 k.p.a. w zw. z art. 15b oraz art. 15c ustawy o broni i amunicji, co polegało na braku uwzględnienia w postępowaniu odwoławczym całokształtu materiału dowodowego, tj. zaniechania poddania analizie przedłożonych przez skarżącego w toku postępowania administracyjnego relewantnych dowodów przemawiających za posiadaniem przez skarżącego predyspozycji pozwalających zachować mu pozwolenie na broń palną myśliwską

Podnosząc argumentację zbieżną do przedstawionej w odwołaniu od decyzji organu I instancji, pełnomocnik skarżącego wniósł o uchylnie w całości zaskarżonej i utrzymanej nią w mocy decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w G. oraz zasądzenie od Komendanta Głównego Policji na rzecz skarżącego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie oraz podtrzymał w całości stanowisko zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Skarga oceniana w świetle powyższych kryteriów nie zasługuje na uwzględnienie.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowił art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a znowelizowanej ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji, dokonanej ustawą z dnia 5 stycznia 2011 r. o zmianie ustawy o broni i amunicji oraz ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz. U. z 2011 r. Nr 38, poz. 195), która weszła w życie w dniu 10 marca 2011 r. Stosownie do treści art. 18 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy, właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń, jeżeli osoba, której takie pozwolenie wydano należy do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 2 - 6 tej ustawy. W myśl art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a ww. ustawy, chodzi tu o osoby stanowiące zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego: skazane prawomocnym orzeczeniem sądu za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe.

W rozpoznawanej sprawie podstawą cofnięcia pozwolenia na posiadanie przez J. M. broni palnej myśliwskiej był prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w K. [...] Wydział Karny z dnia [...]marca 2015 r. sygn. akt [...]którym uznano go winnym popełnienia przestępstwa z art. 226 § 1 k.k. (znieważenia funkcjonariuszy Policji oraz przestępstwa z art. 222 § 1 k.k. (naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariusza Policji), za co został skazany na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu na okres 2 lat. Popełniony przez skarżącego czyn należy do kategorii przestępstw umyślnych.

W sprawie została zatem spełniona przesłanka cofnięcia pozwolenia na broń określona w art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji, gdyż J. M. stał się osobą, o której mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a powołanej ustawy.

Należy podkreślić, że obecna konstrukcja art. 15 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji nie pozostawia żadnych wątpliwości, że organ stosujący te przepisy, po stwierdzeniu zaistnienia przesłanki określonej w pierwszym z nich, obligatoryjnie musi wydać decyzję o cofnięciu pozwolenia na posiadanie broni. Każda z osób, która została skazana za umyślne przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, niejako automatycznie stanowi zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Bez znaczenia są wówczas takie okoliczności, jak: nienaganna opinia, czy okoliczności dotyczące charakteru i wagi przestępstwa, którego skarżący się dopuścił. Skazanie za przestępstwo umyślne sankcjonowane jest orzeczeniem o cofnięciu pozwolenia na broń (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 24 kwietnia 2014 r. sygn. akt II OSK 2862/12, publ. LEX nr 1575603; z dnia 23 września 2016 r., sygn. akt II OSK 3052/14, publ. LEX nr 2143536; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 czerwca 2015 r., sygn. akt II SA/Wa 2253/14, publ. https://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Sprawy cofnięcia pozwolenia na broń nie pozostawiono uznaniu organu. Użyte przez ustawodawcę sformułowanie przepisu art. 18 ust. 1 ustawy o broni i amunicji: "cofa pozwolenie na broń" oznacza, że decyzja w sprawie cofnięcia pozwolenia na broń nie jest decyzją wydawaną w granicach uznania administracyjnego, lecz ma charakter decyzji związanej. Przepis ten nakłada na organ Policji obowiązek wydania decyzji o cofnięciu pozwolenia na broń w przypadku zaistnienia którejkolwiek z przesłanek określonych w art. 15 ust. 1 pkt 2 - 6 tej ustawy.

Podkreślenia wymaga, że ustawodawca sam rozstrzygnął, iż istnienie zagrożenia dla porządku lub bezpieczeństwa publicznego uzasadnia sam fakt skazania za przestępstwo umyślne. Decyzja o cofnięciu pozwolenia na broń nie ma charakteru środka karnego, lecz administracyjnoprawny. Ustawodawca uznał bowiem, że sam fakt skazania prawomocnym orzeczeniem sądu za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe jest samoistną przesłanką do cofnięcia pozwolenia na broń. Popełnienie czynu stanowiącego umyślne przestępstwo i skazanie prawomocnym wyrokiem sądu za to przestępstwo świadczy o tym, że dana osoba nie daje rękojmi zachowania postawy, jakiej - w ocenie ustawodawcy - powinien dochować posiadacz broni. Broń oraz amunicja ze względu na potencjalnie możliwe wywołanie nimi zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzkiego, musi podlegać reglamentacji, zaś dostęp do nich mogą mieć tylko osoby opanowane, praworządne, zrównoważone. Z tego też względu przepisy dopuszczające jednostki do posiadania broni i amunicji muszą być wykładane możliwie rygorystycznie. Ma to szczególne znaczenie wobec art. 38 Konstytucji RP, w myśl którego Rzeczpospolita Polska zapewnia każdemu człowiekowi prawną ochronę życia. Ścisła, daleko idąca reglamentacja i kontrola dostępu do broni jest właśnie elementem tej ochrony, tym samym restrykcyjne rozumienie przepisów o dostępie do broni i amunicji wypływa z samej ustawy zasadniczej.

Prawidłowo zatem Komendant Główny Policji stwierdził, iż przedmiotem niniejszego postępowania było jedynie ustalenie, czy zachodzą określone w ustawie o broni i amunicji przesłanki do cofnięcia pozwolenia na broń, a zatem czy fakt skazania za przestępstwo spełnia przesłanki określone w art. 15 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy. Stwierdzenie, że skarżący został skazany za przestępstwo umyślne prawomocnym wyrokiem Sądu karnego stanowiło podstawę do wydania decyzji o cofnięciu pozwolenia na broń. Spełnienie tylko tej jednej przesłanki nakładało na organ Policji obowiązek wydania skarżącemu decyzji o cofnięciu pozwolenia na broń palną i to bez względu na dokonaną przez organy I i II instancji odmienną ocenę skutków prawnych nienależytego zabezpieczenia przez stronę posiadanej broni palnej. Podkreślenia bowiem wymaga, iż skazanie za każde przestępstwo umyślne sankcjonowane jest orzeczeniem o cofnięciu pozwolenia na broń – patrz wyrok NSA z dnia 23 września 2016 r. sygn. akt II OSK 3052/14 (publik. j.w.).

Z powyższych względów nieuzasadnione są zarzuty skargi dotyczące naruszenia przez organy Policji przepisów postępowania administracyjnego, w tym reguł postępowania dowodowego, tj. art. 7, art. 77 § 1 k.p.a., poprzez nieuwzględnienie dowodów przemawiających za posiadaniem przez skarżącego predyspozycji do zachowania pozwolenia na broń palną.

Reasumując Sąd stwierdza, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa, zaś zarzuty skargi nie zasługują na uwzględnienie. Organ podjął bowiem prawidłowe rozstrzygnięcie oraz przedstawił jego uzasadnienie faktyczne i prawne czyniąc zadość wymogom określonym w art. 107 § 3 k.p.a.

Mając na względzie wszystko powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. 2017 r., poz. 1369 ze zm.), orzekł jak w sentencji wyroku.