Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Kołodziej (spr.), Sędziowie WSA Piotr Borowiecki, Iwona Dąbrowska, Protokolant specjalista Joanna Głowala, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 września 2017 r. sprawy ze skargi M. T. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] marca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną do celów łowieckich oddala skargę

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] marca 2017 r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268a ustawy z dnia

14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm.), zwanej dalej k.p.a. oraz art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r., poz. 576 ze zm.), utrzymał w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...] o odmowie wydania M.T. pozwolenia na broń palną do celów łowieckich.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia podał, że zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni. Zaznaczył, że zagrożenia wynikającego z tego rodzaju okoliczności nie można utożsamiać z przesłankami z przepisu art. 15 ust. 1 pkt 6 tej ustawy. Wyjaśnił, że ustawodawca nie powtarzałby pojęcia zagrożenia w odrębnych jednostkach redakcyjnych tego samego aktu prawnego, a ponadto zagrożenie dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego niewątpliwie może stanowić osoba, która podejmowała próby samobójcze lub jeżeli z materiału dowodowego wynika, że ma skłonności do agresywnego, niekontrolowanego zachowania lub stosowania przemocy, choć nie była karana za przestępstwa popełnione z jej użyciem albo ewentualne skazania za takie przestępstwa uległy już zatarciu.

Organ wskazał, że Komendant Wojewódzki Policji w [...] stwierdzając, że M.T. jest osobą stanowiącą zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego, dokonał tej oceny w oparciu o informację, że w okresie od 2013 r. do 2015 r. Policja wszczęła wobec niego szereg interwencji domowych w związku z konfliktem z byłą żoną (rodzina była objęta procedurą tzw. Niebieskiej Karty). Prowadzone były także wobec niego liczne postępowania karne i o wykroczenia, z których część zakończyła się skazaniem i ukaraniem (wyrokiem Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] kwietnia 2012 r., sygn. akt [...] został skazany za popełnienie przestępstwa z art. 230 § 1 k.k. oraz z art. 271 § 1 k.k. – nastąpiło już zatarcie skazania, wyrokiem Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] kwietnia 2014 r., sygn. akt [...] utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w [...] z dnia [...] stycznia 2015 r., sygn. akt [...] został skazany za popełnienie przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. – nastąpiło już zatarcie skazania, prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] czerwca 2016 r., sygn. akt [...] został ukarany za popełnienie wykroczenia z art. 107 k.w.).Ponadto w dniu [...] grudnia 2016 r. Komenda Powiatowa Policji w [...] sporządziła wobec M.T. akt oskarżenia nr [...] o czyn z art. 35 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 856 ze zm.) za znęcanie się nad psem, którego był właścicielem.

Zdaniem Komendanta Głównego Policji, biorąc powyższe fakty pod uwagę należy stwierdzić, że pozostawanie M.T. w stanie emocjonalnego i długotrwałego konfliktu rodzinnego, którego jest współwinnym, stanowi okoliczność wskazującą na istnienie zagrożenia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji. Wbrew pozytywnym opiniom osób trzecich, w środowisku rodzinnym opinii wskazujących na wydanie mu pozwolenia na broń, nie posiada. Przeciwnie osoby mu najbliższe (wnuk i córki) są z nim skonfliktowane do tego stopnia, że został przez nie pobity. Fakt zaś popełnienia przestępstw z art. 230 § 1 k.k. i art. 271 § 1 k.k. dodatkowo świadczy, że wymieniony nie zawsze przestrzegał ustalonego przepisami prawa porządku publicznego, prezentując w ten sposób lekceważący stosunek do ustalonych zasad współżycia społecznego.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie M.T. wniósł o uchylenie decyzji Komendanta Głównego Policji z dnia [...] marca 2017 r. oraz decyzji organu I instancji, a także zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

1. art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu pierwszej instancji na skutek błędnego przyjęcia, że określona w art. 10 ust. 1 ustawy przesłanka w postaci niestanowienia zagrożenia dla siebie, porządku publicznego i bezpieczeństwa publicznego może być w aktualnym stanie prawnym interpretowana jako przesłanka samodzielna w oderwaniu od treści art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy tej ustawy,

2. art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., poprzez dokonanie błędnej oceny zebranego materiału dowodowego i w konsekwencji niewłaściwe uznanie, że fakt istnienia konfliktu w jego rodzinie, uprzednia karalność oraz okoliczność toczenia się wobec niego postępowania karnego o popełnienie przestępstwa z art. 35 ust. 1a ustawy o ochronie zwierząt stanowią wystarczające podstawy do tego, aby zaliczyć go do osób stanowiących zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego i tym samym świadczą o istnieniu uzasadnionej obawy użycia broni palnej do popełnienia czynu zabronionego.

Zdaniem skarżącego przesłanka istnienia zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego nie podlega ocenie i powinna być interpretowana przez pryzmat art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. Katalog sytuacji, w których przedmiotowa przesłanka jest zrealizowana ma charakter zamknięty i dotyczy osób skazanych na wskazane w nim przestępstwa. W przypadku zatem prawomocnego skazania za takie przestępstwo organ Policji ma obowiązek uznać, że istnieje zagrożenie co powoduje obligatoryjną odmowę wydania pozwolenia na broń. Niedopuszczalne jest przyjęcie, że istnieją inne, pozaustawowe okoliczności, które organ mógłby oceniać. Podkreślił, że ograniczenie uznaniowości organów Policji przy wydawaniu pozwoleń na broń było uzasadnieniem zmian wprowadzonych w art. 10 ust. 1 oraz art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o zmianie ustawy o broni i amunicji oraz ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz. U. Nr 38, poz. 195).

W jego ocenie fakt istnienia konfliktu rodzinnego nie może przesądzać o tym, że mógłby użyć broni do popełnienia czynu zabronionego względem członków rodziny, tym bardziej, że źródłem tego konfliktu są w równym stopniu obie jego strony. Pomimo takiego stwierdzenia organ odwoławczy przyjął za wiarygodne zeznania przesłuchanych w charakterze świadków członków rodziny, nie zważając na fakt, że zdecydowana większość zarzutów kierowanych w tych zeznaniach została już prawomocnie osądzona i to korzystnie dla niego (zarzuty z art. 207 § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k.). Zaznaczył, że jest ofiarą szykan ze strony członków rodziny i osobą pokrzywdzoną popełnionym przez nich przestępstwem, a ponadto ponosi kolejne, negatywne konsekwencje w postaci pozbawienia go możliwości wykonywania pasji myśliwskiej.

Podkreślił, że w środowisku pozarodzinnym jest osobą szanowaną, o nieagresywnym usposobieniu oraz bez innych negatywnych cech charakteru mogących powodować wątpliwości w zakresie zgodnego z przepisami i zasadami bezpieczeństwa posługiwania się bronią.

Zaznaczył, że przypisywane czyny z art. 230 § 1 k.k. (płatna protekcja) i art. 271 § 1 k.k. (poświadczenie nieprawdy w dokumencie) stanowią przestępstwa, jednak przedmiotem ochrony jest tutaj odpowiednio działalność instytucji państwowych i samorządu terytorialnego oraz wiarygodność dokumentów, które nie mają nic wspólnego z powodowaniem jakiegokolwiek zagrożenia dla życia i zdrowia ludzi. Fakt zaś, że w przeszłości nie przestrzegał porządku publicznego i prezentował ambiwalentny stosunek do ustalonych zasad współżycia społecznego nie może prowadzić do wniosku, że nadal stanowi zagrożenie.

Wskazał, że posiadał pozwolenie na broń od 20 lat i nigdy członkowie jego rodziny nie skarżyli się na jakiekolwiek w tym zakresie zaniedbania, czy istniejące zagrożenie. Tego typu zarzuty pojawiły się dopiero po orzeczeniu rozwodu z żoną, co zapoczątkowało konflikt rodzinny.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe argumenty faktyczne i prawne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1066 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Skarga analizowana pod tym kątem nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja i utrzymana nią w mocy decyzja organu I instancji nie naruszają prawa w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowił przepis art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 576 ze zm.), zgodnie z którym, właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni. Na gruncie rozpoznawanej sprawy przedmiotem sporu pozostaje rozumienie pierwszej z pozytywnych przesłanek wydania pozwolenia na broń określonej w art. 10 ust. 1 ustawy, tj. przesłanki braku zagrożenia wnioskodawcy dla siebie, porządku i bezpieczeństwa publicznego. Należy wskazać, że zagrożenie takie może stanowić nie tylko osoba skazana prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo umyślne bądź nieumyślne, o którym mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a i b ustawy o broni i amunicji, ale także osoba stanowiąca zagrożenie dla tych dóbr z innych powodów, np. wykazująca skłonność do agresji, czy też mając trudności z kontrolowaniem swojego zachowania.

W ocenie Sądu badanie przez organ wniosku o wydanie pozwolenia na broń nie powinno ograniczać się wyłącznie do przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 pkt 6 powołanej ustawy, w świetle których pozwolenia na broń nie wydaje się osobom stanowiącym zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego: a) skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe, b) skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za nieumyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu, przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo gdy sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia.

Sposób sformułowania w art. 10 ust 1 ustawy o broni i amunicji omawianej przesłanki wydania pozwolenia na broń wskazuje na potrzebę abstrakcyjnego rozważenia, czy wnioskodawca jest osobą, która może sprowadzić zagrożenia, o którym mowa w powołanym przepisie. Przepis ten kreuje uprawnienie organów Policji do uwzględnienia przy wydawaniu pozwolenia na broń nie tylko interesu wnioskodawcy, przedstawiającego "ważną przyczynę" posiadania broni, ale także interesu ogólnego przejawiającego się w potrzebie ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego. Organy Policji rozpoznające wniosek o wydanie pozwolenia na broń na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji ocenę odnoszącą się do przesłanki stwarzania zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego obowiązane są podjąć nie tylko w odniesieniu do okoliczności wskazanych w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, ale także wszelkich innych okoliczności faktycznych ustalonych w toku postępowania, nie mających źródła w skazaniu, a wskazujących na to, że wnioskodawca nie daje gwarancji, że udzielenie pozwolenia na posiadanie broni nie sprowadzi przedmiotowego zagrożenia. Konstrukcja art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji wskazuje jedynie na przesądzenie przez ustawodawcę, że w każdym przypadku skazania za popełnienie wskazanych w ww. przepisach przestępstw automatycznie wyłączona zostaje możliwość dalszego badania przez organ, czy wnioskodawca stanowi zagrożenie dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie orzekającym rozpoznającym niniejszą sprawę podziela prezentowane w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego stanowisko, w świetle którego w toku postępowania w sprawie wydawania pozwoleń na broń właściwe organy zobowiązane są ocenić, czy osoba ubiegająca się o pozwolenie na posiadanie broni palnej nie stanowi zagrożenia dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz czy nie jest skazana prawomocnym orzeczeniem sądu za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe, bądź za nieumyślne przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu, przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego albo gdy sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 sierpnia 2013 r., sygn. akt II OSK 731/12, czy też wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 lutego 2014 r., sygn. akt II OSK 2060/12, publikowane na stronie internetowej pod adresem: https://cbois.nsa.gov.pl).

Dokonując wykładni art. 10 ust. 1 powołanej ustawy należy mieć wzgląd na to, że przepisy ustawy o broni i amunicji wdrażają dyrektywę Rady 91/477/EWG z dnia 18 czerwca 1991 r. w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. Urz. WE L 256 z dnia 13 września 1991 r.), zmienionej dyrektywą parlamentu Europejskiego i Rady 2008/51/WE z dnia 21 maja 2008 r. (Dz. U. UE L 179.5 z 8 lipca 2008 r.). Dyrektywa przewiduje, że bez uszczerbku dla art. 3 państwa członkowskie zezwalają na nabywanie i posiadanie broni palnej wyłącznie osobom, które przedstawią ważną przyczynę i które nie stanowią zagrożenia dla samych siebie, dla porządku publicznego lub dla bezpieczeństwa publicznego. Wyrok skazujący za popełnione umyślnie przestępstwo uznaje się za element wskazujący na takie zagrożenie (art. 5 ust. 1 lit b dyrektywy). Państwa Członkowskie mogą w swym ustawodawstwie uchwalić przepisy surowsze niż przewidziane w dyrektywie, z zastrzeżeniem praw przyznanych osobom mającym miejsce zamieszkania w Państwach Członkowskich określonych w art. 12 ust. 2 (zob. art. 3 dyrektywy Rady 91/4777/EWG). Treść art. 10 ust. 1 i art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji wskazuje, że ustawodawca krajowy z tej możliwości skorzystał, skoro przesłanki uzyskania pozwolenia na broń połączył z nie tylko z wyrokiem skazującym za przestępstwo umyślne, ale również prawomocnym orzeczeniem skazującym za określone rodzaje przestępstw nieumyślnych (art. 15 ust. 1 pkt 6 b ustawy o broni i amunicji).

Założenie takie koresponduje z poglądami wyrażanymi w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, w świetle których warunki uzyskania pozwolenia na broń i jej posiadania powinny być badane w sposób restrykcyjny, zaś możliwość niewyrażenia zgody na jej posiadanie powinna być postrzegana jako działanie prewencyjne, zmierzające do zapewnienia szeroko rozumianego bezpieczeństwa (zob. wyrok NSA z 30 października 2008 r., II OSK 1296/07, LEX nr 513991). Posiadanie broni oraz posługiwanie się nią jest reglamentowane i jest raczej rodzajem przywileju niż prawa podmiotowego, w związku z czym od osoby takie pozwolenie posiadającej, wymaga się kwalifikowanych cech charakteru oraz zachowania nie budzącego wątpliwości z punktu widzenia ochrony porządku prawnego (wyrok NSA z 28 października 2011 r., II OSK 1562/10, LEX nr 1151922).

W stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy ocenę, że M.T. stanowił zagrożenie dla siebie, porządku oraz bezpieczeństwa publicznego organy Policji rozpoznające złożony przez niego wniosek powzięły na bazie ustaleń, że w latach 2013 - 2015 prowadzono wobec niego wiele interwencji domowych spowodowanych konfliktem rodzinnym z byłą żoną. Ponadto był wielokrotnie karany, o czym świadczą następujące orzeczenia: prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] kwietnia 2012 r., sygn. akt [...] został skazany za popełnienie przestępstwa z art. 230 § 1 k.k. polegającego na podjęciu się pośrednictwa w załatwieniu pozytywnego wyniku egzaminu praktycznego na kategorię "B" prawa jazdy w zamian za przyjęcie korzyści majątkowej w kwocie [...] zł oraz z art. 271 § 1 k.k. polegającego na poświadczeniu nieprawdy, że osoba trzecia ukończyła kurs dla osób ubiegających się o prawo jazdy (nastąpiło już zatarcie skazania), wyrokiem Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] kwietnia 2014 r., sygn. akt [...] utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w [...] z dnia [...] stycznia 2015 r., sygn. akt [...] został skazany za popełnienie przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. polegającego na tym, że łapiąc i ściskając za przedramiona i szyję swoją byłą żonę spowodował u niej w tych miejscach podbiegnięcia krwawe oraz otarcia naskórka, a powyższe obrażenia naruszyły u niej czynności narządów ciała trwające nie dłużej niż 7 dni (skazanie uległo już zatarciu), prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] czerwca 2016 r., sygn. akt [...] ukarano go za popełnienie wykroczenia z art. 107 k.w. polegającego na tym, że w celu dokuczenia poprzez kilkakrotne wyłączenie prądu złośliwie niepokoił byłą żonę. Ponadto w dniu [...] grudnia 2016 r. Komenda Powiatowa Policji w [...] sporządziła wobec skarżącego akt oskarżenia nr [...] o czyn z art. 35 ust. 1a ustawy o ochronie zwierząt, tj. o to, że w okresie od czerwca 2014 r. do [...] sierpnia 2016 r. znęcał się nad psem, którego był właścicielem, poprzez niezapewnienie mu właściwego schronienia przed działaniami warunków atmosferycznych, dostępu do pożywienia i wody, czym doprowadził do widocznego wychudzenia i dużej niedowagi ciała oraz utrzymywanie psa w sposób stały na uwięzi, której długość nie przekraczała 3 metrów (obecnie postępowanie toczy się przed Sądem Rejonowym w [...]).

Podkreślić należy, że w świetle orzecznictwa sądowoadministracyjnego zatarcie skazania nie wyklucza negatywnej oceny osoby posiadającej pozwolenie na broń i może być uwzględnione przy istnieniu obawy użycia broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Zatarcie skazania nie oznacza zmiany oceny danej osoby w sferze jej dotychczasowego życia oraz sposobu postępowania i nie stanowi przeszkody do dokonania ustaleń w trybie art. 75 k.p.a. Ustawodawca przyznał organom właściwym w sprawach pozwoleń na broń prawo do określania przesłanek świadczących o zagrożeniu m.in. dla porządku lub bezpieczeństwa publicznego i uznał, że nałożony na nie ustawowo obowiązek ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego, powinien być realizowany także poprzez odpowiednią politykę w sprawie dostępu do broni palnej, kształtowaną przez pryzmat interesu społecznego.

Analizując zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy należy stwierdzić, że skarżący pozostaje w długotrwałym konflikcie rodzinnym zarówno z byłą żoną jak i wnukami i córką. Ponadto oprócz powołanych powyżej czynów popełnił również przestępstwa z art. 230 § 1 k.k. (płatna protekcja) i z art. 271 § 1 k.k. (poświadczenie nieprawdy w dokumencie), które, jak słusznie zwrócił uwagę organ w zaskarżonej decyzji, choć nie godzą w życie i zdrowie człowieka, to potwierdzają, że M.T. nie zawsze przestrzegał ustalonego przepisami prawa porządku publicznego prezentując lekceważący stosunek do ustalonych zasad współżycia społecznego. Wskazać należy, że zarówno wyrok Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] kwietnia 2012 r., sygn. akt [...] skazujący skarżącego za czyn z art. 157 § 2 k.k. (przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu), jak i wyrok Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] czerwca 2016 r., sygn. akt [...] skazujący go za wykroczenie z art. 107 k.w. na karę grzywny świadczą o jego niespokojnym, a wręcz agresywnym usposobieniu.

W ustalonych zatem w niniejszej sprawie okolicznościach uzasadniona jest obawa, iż posiadanie przez skarżącego broni mogłoby stworzyć zagrożenie dla porządku lub bezpieczeństwa publicznego.

W ocenie Sądu fakt, że M.T. w przeszłości dopuszczał się naruszeń prawa, za co był karany sądownie (jakkolwiek wyroki uległy już zatarciu z mocy prawa), a także okoliczność, że obecnie toczy się wobec niego postępowanie karne m. in. o czyn z art. 35 ust. 1a ustawy o ochronie zwierząt dowodzi, iż jego postawa życiowa nie uległa zmianie, a to z kolei prowadzi do konkluzji, że zaskarżona decyzja została wydana zgodnie z prawem.

Oceny tej nie zmienia powoływanie się przez skarżącego na pozytywne opinie środowiska pozarodzinnego.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów skarżącego dotyczących naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. wskazać należy, że nie zasługują one na uwzględnienie.

W ocenie Sądu organ wyjaśnił wszystkie istotne okoliczności sprawy, uwzględniając jej przedmiot – wydanie pozwolenia na broń palną do celów łowieckich, a także należycie ocenił materiał dowodowy oraz szczegółowo uzasadnił rozstrzygnięcie. Ocena dowodów dokonana przez organ była oceną swobodną, lecz nie dowolną. Organ swoje stanowisko szczegółowo uzasadnił, odwołując się przy tym i wnikliwie analizując okoliczności faktyczne przedmiotowej sprawy, a przedstawiona w zaskarżonej decyzji argumentacja nie nasuwa istotnych zastrzeżeń. Z uzasadnienia tej decyzji wynika jednoznacznie na jakich dowodach organ oparł swe ustalenia. Świadczy o tym chociażby odwołanie się w treści uzasadnienia do konkretnych kart akt postępowania administracyjnego, jak również analiza okoliczności wynikających z tych dowodów.

Podzielając zatem argumentację organu przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji oraz w odpowiedzi na skargę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, uznając, że zarzuty skarżącego nie są zasadne, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) orzekł, jak w sentencji wyroku.

Sąd nie uwzględnił wniosku o zasądzenie kosztów postępowania, ponieważ zwrot kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia praw przysługuje skarżącemu od organu w wypadku uwzględnienia skargi, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca.