Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zdzisław Kostka Sędziowie Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak Sędzia del. WSA Mirosław Gdesz (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Anita Lewińska-Karwecka po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej J. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 sierpnia 2017 r. sygn. akt II SA/Wa 176/17 w sprawie ze skargi J. M. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia (...) listopada 2016 r. nr (...) w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od J. M. na rzecz Komendanta Głównego Policji kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 8 sierpnia 2017 r. sygn. II SA/Wa 176/17, oddalił skargę J. M. (dalej skarżący) na decyzję Komendanta Głównego Policji z (...) listopada 2016 r. nr (...) utrzymującą w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w G. z (...) września 2016 r. nr (...) cofającą skarżącemu pozwolenie na broń palną myśliwską.

Jak stwierdził Sąd I instancji, w rozpoznawanej sprawie podstawą cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni był prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Kartuzach II Wydział Karny z 4 marca 2015 r. sygn. akt II K 539/14, którym uznano skarżącego winnym popełnienia przestępstwa z art. 226 § 1 Kodeksu karnego oraz przestępstwa z art. 222 § 1 Kodeksu karnego, za co został skazany na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu na okres 2 lat. Popełniony przez skarżącego czyn należy do kategorii przestępstw umyślnych.

W sprawie została zatem spełniona przesłanka cofnięcia pozwolenia na broń określona w art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r. poz. 57 ze zm.; dalej uobia), gdyż skarżący stał się osobą, o której mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a uobia. Powołane przepisy nie pozostawiają żadnych wątpliwości, że organ po stwierdzeniu zaistnienia przesłanki określonej w pierwszym z nich, obligatoryjnie musi wydać decyzję o cofnięciu pozwolenia na posiadanie broni. Każda z osób, która została skazana za umyślne przestępstwo lub przestępstwo skarbowe, niejako automatycznie stanowi zagrożenie dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego. Bez znaczenia są wówczas takie okoliczności, jak: nienaganna opinia, czy okoliczności dotyczące charakteru i wagi przestępstwa, którego skarżący się dopuścił.

Skarżący wniósł skargę kasacyjną od powyższego wyroku, zaskarżając go w całości. W skardze kasacyjnej zarzucono naruszenie:

1) przepisów prawa materialnego, tj. art. 15 ust. 1 pkt 6a w zw. z art. 18 ust. 1 pkt 2 uobia polegająca na dokonaniu przez Sad I instancji zawężającej wykładni art. 15 ust.1 pkt 6 lit. a uobia w związku z uznaniem, iż w świetle przedmiotowej regulacji okoliczność prawomocnego skazania za przestępstwo umyślne stanowiła zdarzenie kreujące samodzielną oraz autonomiczną podstawę do zastosowania względem posiadacza broni palnej objętego prawomocnym skazaniem cofnięcia pozwolenia na broń palną;

2) przepisów prawa procesowego tj. art. 141 § .4 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w zw. z art. 151 w zw. art.3 § 1 i 2 w zw. z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – (Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.; dalej Ppsa) w zw. z art. 77 w zw. z art. 7 Kpa w zw. z art. 15b i art. 15c uobia polegające na tym, że Sąd I instancji w następstwie dokonania błędnej zawężającej interpretacji art. 15 ust. 1 pkt 6a w zw. art. 18 ust. 1 pkt 2 uobia uznał, że po stronie organów nie zachodził obowiązek szczegółowego zbadania występowania po stronie skarżącego przesłanki stwarzania zagrożenia dla siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego obok przesłanki skazania prawomocnym orzeczeniem.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. W skardze kasacyjnej wskazano również, że interpretacja powołanych przepisów prawa materialnego wywołuje istotne wątpliwości interpretacyjne w orzecznictwie sądowym i powinna być przedmiotem uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną, Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

W postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym prowadzonym na skutek wniesienia skargi kasacyjnej obowiązuje generalna zasada ograniczonej kognicji tego Sądu (art. 183 § 1 Ppsa). Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, wyznaczonych przez przyjęte w niej podstawy, określające zarówno rodzaj zarzucanego zaskarżonemu orzeczeniu naruszenia prawa, jak i jego zakres. Z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania. Ta jednak nie miała miejsca w rozpoznawanej sprawie. Przy tym zgodnie z art. 193 zd. drugie Ppsa uzasadnienie wyroku oddalającego skargę kasacyjną ogranicza się wyłącznie do oceny zarzutów skargi kasacyjnej w oparciu o stan faktyczny przyjęty w orzeczeniu przez Sąd I instancji.

W istocie zarzuty skargi kasacyjnej stanowią polemikę z oczywistą i jednoznaczną treścią przepisów. Zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 2 uobia, upoważniony organ Policji cofa pozwolenie na broń w sytuacji, gdy pozwolenie to wydano osobie, o której mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a uobia, tj. osobie skazanej prawomocnym orzeczeniem sądu za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe. Prawomocny wyrok sądu karnego, skazujący osobę posiadającą pozwolenie na broń za popełnienie umyślnego przestępstwa ma dla organów Policji charakter wiążący w sprawach pozwoleń na broń. Organy Policji w postępowaniu administracyjnym, działając na podstawie przepisów prawa, nie weryfikują przebiegu postępowania karnego, trafności kwalifikacji prawnej czynów tym postępowaniem objętych, ani kwestii orzeczonych przez sąd kar czy środków karnych. W sytuacji ziszczenia się powyższej przesłanki organ Policji nie jest obowiązany do badania innych okoliczności, w tym odnoszących się bezpośrednio do posiadacza pozwolenia na broń.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie ma znaczenia prawnego, że czyn, którego dopuścił się skarżący nie ma związku z bronią bądź ochroną życia lub zdrowia ludzkiego. Według ustawodawcy skazanie za każde przestępstwo umyślne sankcjonowane jest orzeczeniem o cofnięciu pozwolenia na broń. Posiadanie broni oraz posługiwanie się nią jest reglamentowane i jest raczej rodzajem przywileju niż prawa podmiotowego, w związku z czym od osoby takie pozwolenie posiadającej, wymaga się odpowiednich cech charakteru oraz zachowania nie budzącego wątpliwości z punktu widzenia ochrony porządku prawnego (wyrok NSA z 28 października 2011 r., sygn. akt II OSK 1562/10). Uwzględniając powyższe należy podkreślić, że Sąd I instancji zasadnie doszedł do przekonania, że organy Policji dokonały prawidłowej wykładni art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a uobia. W żadnym razie nie może być mowy o dokonaniu przez Sąd I instancji zawężającej wykładni tych przepisów

W konsekwencji Sąd I instancji nie naruszyły wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów procesowych, bowiem wbrew argumentacji przedstawionej w skardze, organy orzekające w sprawie nie musiały prowadzić postępowania wyjaśniającego w kierunku badania "czy charakter oraz okoliczności popełnienia czynu zabronionego, za który posiadacz broni palnej został prawomocnie skazany, cechy charakteru posiadacza broni palnej, a także dotychczasowa postawa posiadacza broni, przede wszystkich dotychczasowe zachowanie prezentowane przez posiadacza broni palnej, w tym sposób funkcjonowania na niwie społecznej oraz stosunek do obowiązującego porządku prawnego, kreują realną obawę, iż posiadacz broni palnej użyje jej w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego w sposób zagrażający życiu oraz zdrowiu, a takie bezpieczeństwu osób trzecich". Tym samym całkowicie niezasadny jest zarzut naruszenia przez organy Policji art. 7 i art. 77 Kpa w zw. z art. 15b i art. 15c uobia. Sąd I instancji zasadnie uznał, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu, a w konsekwencji trafnie zastosował konstrukcję oddalenia skargi na podstawie art. 151 Ppsa, nie naruszając .art. 141 § 4, art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w zw. art.3 § 1 i 2 w zw. z art. 135 Ppsa.

Jak słusznie wskazał w odpowiedzi na skargę kasacyjną Komendant Główny Policji, wyroki, na które powołuje się w skardze kasacyjnej pełnomocnik skarżącego odnoszą się do poprzednio obowiązującego brzmienia art. 15 ust. 1 pkt 6 uobia. Powołana regulacja przewidywała wówczas, że pozwolenia na broń nie wydaje się osobom, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, a w szczególności skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw. Aktualnie, tj. od 10 marca 2011r., brzmienie art. 15 ust. 1 pkt 6 lit. a uobia, ustalone ustawą z dnia 5 stycznia 2011 r. o zmianie ustawy o broni i amunicji oraz ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz. U. Nr 38, poz. 195) zwalnia organy Policji od przeprowadzenia szczegółowej analizy i uzasadnienia istnienia obawy, że dana osoba, wobec której toczy się postępowanie o cofnięcie pozwolenia na broń, może użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Nie istnieje zatem w tej materii zagadnienie prawne wywołujące wątpliwości w orzecznictwie sądowym.

Tym samym zarzuty skargi kasacyjnej nie zasługiwały na uwzględnienie. Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 Ppsa. orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 Ppsa.

-----------------------

2