Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Grochowska-Jung (spr.) Sędziowie WSA Olga Żurawska-Matusiak Anna Mierzejewska Protokolant starszy sekretarz sądowy Dorota Kwiatkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 maja 2014 r. sprawy ze skargi Z. C. na postanowienie Komendanta Głównego Policji z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania Europejskiej Karty Broni - oddala skargę -

Komendant Główny Policji postanowieniem z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 oraz art. 219 i art. 268 kpa oraz art. 10a ust. 1, art. 11 pkt 10 oraz art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012, poz. 576), utrzymał w mocy postanowienie Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] nr [...] z dnia [...] sierpnia 2013 r. o odmowie wydania Z. C. Europejskiej Karty Broni na armatę [...].

W sprawie ustalono stan faktyczny. Z. C. wnioskiem z dnia 5 października 2012 r. zwrócił się do Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] o wydanie Europejskiej Karty Broni na armatę [...] wskazując, iż stanowi ona replikę wytworzoną przed 1885 r., na którą nie jest wymagane pozwolenie na broń. Można postawić ją na biurku. Zakupił ją w celu uświetniania ceremoniału żeglarskiego. W wyniku przeprowadzonego postępowania organ ustalił, że wnioskodawca nie posiada dowodu nabycia przedmiotowej armatki, ponieważ nabył on ją we wrześniu 2012 r. przez internet za pokwitowaniem pocztowym od osoby, której nie zna, a z którą miał wyłącznie kontakt telefoniczny.

Postanowieniem z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] Komendant Wojewódzki Policji w [...] odmówił wydania Europejskiej Karty Broni na wskazaną wyżej armatkę wskazując, że wnioskodawca nie przedłożył jakiegokolwiek dokumentu, z którego wynikałoby, jakiego rodzaju bronią jest armatka, na którą żąda on wydania Europejskiej Karty Broni i czy rzeczywiście jest to replika broni wytworzonej przed 1885 r. Przedmiotowe postanowienie Komendant Główny Policji uchylił postanowieniem z dnia [...] marca 2013 r. nr [...], a sprawę przekazał do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji, wskazując, iż organ ten winien podjąć działania, w celu ustalenia czy zakupiona przez stronę armatka, tj. w pełni sprawna miniaturka armaty [...] jest bronią w rozumieniu ustawy o broni i amunicji.

W ponownie przeprowadzonym postępowaniu organ I instancji uzyskał opinię Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Wojewódzkiej Policji w [...] z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] z przeprowadzonych badań z zakresu broni i balistyki, z której wynikało, że przedmiotowa miniatura działa okrętowego [...] o numerze [...] produkcji [...] jest bronią palną w rozumieniu przepisów o broni i amunicji i nie może być traktowana jako replika broni palnej rozdzielnego ładowania, wytworzonej przed rokiem 1885 r. oraz, że przedmiotowa miniatura działa okrętowego nadaje się do oddawania strzałów przy użyciu nabojów niescalonych (rozdzielnego ładowania).

Mając na uwadze powyższą opinię Komendant Wojewódzki Policji w [...] postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2013 r. ponownie odmówił wydania stronie Europejskiej Karty Broni na armatkę [...].

Powyższe postanowienie stało się przedmiotem zażalenia Z. C. do Komendanta Głównego Policji, w którym wniósł on o uchylenie przedmiotowego postanowienia, z uwagi na naruszenie przepisu art. 10a ust. 1 w zw. z art. 11 ustawy o broni i amunicji oraz art. 75 § 1, 84 i 107 § 3 kpa.

Komendant Główny Policji, rozpoznając zażalenie wnioskodawcy, uzyskał dodatkowe informacje z Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Wojewódzkiej Policji w [...], z których wynikało, iż podczas badań przedmiotowej armaty stwierdzono, że jest to miniatura działa okrętowego, w przewodzie lufy stwierdzono obecność osmalin powystrzałowych, lufa posiada gwintowany przewód oraz podczas badań z lufy tego działa wystrzelono pocisk. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że dowodowa miniatura działa okrętowego przeznaczona jest do miotania pocisków i w związku z tym podlega definicji przenośnej broni lufowej zgodnie z obowiązującym przepisem z art. 7 ust. 1 ustawy o broni i amunicji. Ponadto na podstawie badań stwierdzono, że jest to miniatura działa okrętowego i na tej podstawie uznano, że jest to wyrób przemysłowy i nie może być traktowany jako replika broni palnej rozdzielnego ładowania. Całkowita długość działa wynosi [...] mm mierząc w rzucie poziomym przy maksymalnym uniesieniu wylotu lufy ku górze.

Następnie w dniu [...] listopada 2013 r. Komendant Główny Policji wydał postanowienie, którym utrzymał w mocy postanowienie organu I instancji. W uzasadnieniu organ wskazał, że Komendant Wojewódzki Policji w [...] zasadnie odmówił wydania stronie Europejskiej Karty Broni na armatkę [...], ponieważ z przeprowadzonej opinii biegłego wynika, że broń ta nie jest repliką, a bronią palną w rozumieniu ustawy o broni i amunicji. Zatem strona nie spełnia wymogu z art. 10 ust 1 cytowanej ustawy, zgodnie z którym właściwy organ Policji wydaje Europejską Kartę Broni Palnej na wniosek osoby posiadającej taką broń zgodnie z wymogami prawa polskiego, bowiem nie posiada wymaganego pozwolenia na powyższą armatkę. Organ podkreślił też, że strona nie przedstawiła żadnych dokumentów ani innych dowodów podważających tę tezę.

Powyższe postanowienie Komendanta Głównego Policji stało się przedmiotem skargi Z. C. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której wniósł on o uchylenie orzeczenia I i II instancji. Skarżący zarzucił zaskarżonemu postanowieniu naruszenie art. 10a ust. 1 w zw. z art. 11 pkt 10 ustawy z 21 maja 1999 r. o broni i amunicji oraz art. 7, art. 77, art. 9 art. 75, art. 80 art. 84, art. 11 i art. 107 § 3 kodeksu postępowania administracyjnego. Wskazał, że żaden przepis wymienionych ustaw nie precyzuje co należy rozumieć pod pojęciem repliki broni rozdzielnego ładowania, wytworzonej przed rokiem 1885, pozostawiając to działalności orzeczniczej sądów. Organ też nie wyjaśnił tego pojęcia. Zarzucił też, że powołany biegły nie posiadał wiadomości specjalnych w zakresie broni historycznej, dlatego wydana opinia nie uzasadnia dlaczego przedmiotowa broń nie została uznana za replikę broni. Stwierdził też, że nie miał obowiązku przedstawiania jakiegokolwiek dowodu w sprawie, na podstawie którego opinia sporządzona przez biegłego mogłaby zostać zakwestionowana. W tym zakresie wystarczyły bowiem jego pytania o uzasadnienie tezy biegłego.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko przedstawione w zaskarżonym postanowieniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania. Oznacza to, iż sąd administracyjny kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu z punktu widzenia jego zgodności z obowiązującymi przepisami prawa.

Rozpatrywana pod tym kątem skarga Z. C. nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 12 ust 2 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012, poz. 576 ze zm.), na wniosek osoby posiadającej pozwolenie na broń wydaje się zaświadczenie uprawniające do nabycia rodzaju i liczby egzemplarzy broni zgodnie z pozwoleniem i amunicji do tej broni. Stosownie zaś do art. 11 ust. 10 cytowanej ustawy, pozwolenia na broń nie wymaga się w przypadku posiadania broni palnej rozdzielnego ładowania, wytworzonej przed rokiem 1885 oraz replik tej broni. Natomiast art. 10a ust. 1 cytowanej ustawy wskazuje, że na wniosek osoby posiadającej broń palną zgodnie z wymogami prawa polskiego lub podmiotów, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 4, 5 i 7, osobom wskazanym przez te podmioty oraz posiadającym dopuszczenie do posiadania broni właściwy organ Policji wydaje Europejską kartę broni palnej.

Z przytoczonego powyżej przepisu wynika, że właściwy organ Policji wydaje Europejską Kartę Broni palnej, która jest w istocie zaświadczeniem, na wniosek określonej kategorii osób, tj. osoby posiadającej broń palną zgodnie z wymogami prawa polskiego, podmiotów, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 4, 5 i 7, osobom wskazanym przez te podmioty oraz posiadającym dopuszczenie do posiadania broni. Wskazany zaś powyżej art. 29 ust 1 pkt 4,5 i 7 dotyczy takich grup podmiotów jak: szkoły, organizacje sportowe i łowieckie, stowarzyszenia obronne i inne placówki oświatowe oraz organizatorzy kursów, podmioty wykonujące zadania związane z realizacją filmów i innych przedsięwzięć artystycznych oraz podmioty, którym broń jest niezbędna w celach wzywania pomocy, ratowniczych, poszukiwawczych oraz sygnalizowania rozpoczęcia konkurencji w zawodach sportowych.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest natomiast zakwalifikowanie armaty [...] przez organ do broni palnej, a nie jak chce tego skarżący do repliki broni wytworzonej przed 1885 r., na którą nie jest wymagane pozwolenie na broń.

Rację ma skarżący wskazując, że ani kodeks postepowania administracyjnego, ani też ustawa o broni i amunicji nie zawierają definicji repliki broni palnej. Zatem w tym zakresie należy posłużyć się definicją wskazaną w słowniku języka polskiego, zgodnie z którym replika to wierna kopia czegoś. Zgodzić się należy z organem, że tak ustalona definicja nie była wystarczająca dla rozstrzygnięcia sprawy dlatego też prawidłowym było uzyskanie wiadomości specjalnych w trybie art. 84 ust. 1 kpa, zgodnie z którym, gdy w sprawie wymagane są wiadomości specjalne, organ administracji publicznej może zwrócić się do biegłego lub biegłych o wydanie opinii. Z uzyskanej natomiast opinii biegłego wynika, że przedmiotowa armata nie jest repliką, a bronią palną ponieważ jest to miniatura działa okrętowego, w przewodzie lufy stwierdzono obecność osmalin powystrzałowych, lufa posiada gwintowany przewód oraz podczas badań z lufy tego działa wystrzelono pocisk. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że dowodowa miniatura działa okrętowego przeznaczona jest do miotania pocisków i w związku z tym podlega definicji przenośnej broni lufowej zgodnie z obowiązującym przepisem z art. 7 ust. 1 ustawy o broni i amunicji. Ponadto na podstawie badań stwierdzono, że jest to miniatura działa okrętowego i na tej podstawie uznano, że jest to wyrób przemysłowy i nie może być traktowany jako replika broni palnej rozdzielnego ładowania. Całkowita długość działa wynosi [...] mm mierząc w rzucie poziomym przy maksymalnym uniesieniu wylotu lufy ku górze.

Niezasadne są zarzuty skarżącego dotyczące nieprawidłowości i powierzchowności sporządzonej opinii biegłego. W ocenie Sądu, opinia uzasadnia postawioną tezę. Natomiast skarżący, oprócz zadanych pytań nie przedstawił żadnych przeciwdowodów, które mogłyby ją podważyć. Nie wystarczy bowiem w ocenie Sądu, jak wskazuje skarżący, samo poddanie w wątpliwość postawionej tezy. Należałoby dla przykładu powołać fachową literaturę, albo zajęte stanowiska autorytetów w tej dziedzinie, lub przynajmniej wnosić o przeprowadzenie dodatkowego dowodu. Skarżący czynności takich nie dokonał w trakcie postępowania administracyjnego. Dlatego też, w ocenie Sądu, spóźnione jest podważanie powyższej opinii na etapie postępowania sądowoadministracyjnego, skoro skarżący nie uczynił tego na etapie postępowania administracyjnego. Zgodnie bowiem z ugruntowanym orzecznictwem sądowym istotą dowodu z opinii biegłego jest samodzielne, bez udziału stron i organu, przygotowanie i opracowanie opinii. Dopiero po sporządzeniu opinii przez biegłego strona może wnosić stosowne uwagi do opinii, wnioskować o wyjaśnienie określonych kwestii, poszerzenie badań, uściślenie i wyjaśnienie wniosków (por. wyrok NSA z dnia 20 kwietnia 2011 r. sygn. akt I OSK 977/10, publ. LEX nr 1081095).

Należy też wyjaśnić skarżącemu, że współdziałanie z organem, którego brak wytknął organ skarżącemu, nie miało polegać – jak odczytał to skarżący – jedynie na przedstawieniu dokumentu nabycia przedmiotowej armaty, ale raczej na powołaniu fachowych informacji, autorytetów z dziedziny historii broni itp. Zatem należy uznać za prawidłowe twierdzenie organu, ze skarżący sam z własnej woli nie brał udziału w postępowaniu, nie współdziałał z organem.

Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia należy stwierdzić, że organ prawidłowo uznał, że przedmiotowa armata [...] rzeczywiście nie jest repliką broni palnej rozdzielnego ładowania, wytworzonej przed rokiem 1885, a zatem dla jej posiadania wymagane jest pozwolenie na broń, a tym samym w obecnym stanie faktycznym brak jest możliwości wydania skarżącemu Europejskiej Karty Broni, o którą się ubiegał. Zatem w ocenie Sądu, zarówno rozstrzygnięcie organu I, jak i II instancji jest prawidłowe. Zostało bowiem poprzedzone ustaleniem stanu faktycznego, zebraniem wystraczającego materiału dowodowego i jego prawidłową oceną. Natomiast same rozstrzygnięcia nie uchybiają przepisowi art. 107 § 3 kpa. Dlatego też skarga jako bezzasadna podlega oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), orzekł jak w sentencji.