Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

1. Europejska karta broni palnej, o której mowa w art. 7a ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r. poz. 576 ze zm.), może być wydana posiadaczowi broni palnej, na którą uzyskał pozwolenie, jak i w przypadkach kiedy pozwolenie na broń nie jest wymagane, wskazanych w art. 11 powyższej ustawy.

2. Wydanie Europejskiej karty broni palnej przez właściwy organ, jest czynnością materialno-techniczną, natomiast odmowa wydania tego dokumentu powinna mieć miejsce w drodze decyzji administracyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Włodzimierz Ryms Sędziowie sędzia NSA Andrzej Gliniecki /spr./ sędzia del. NSA Jerzy Solarski Protokolant st. asystent sędziego Anna Sidorowska-Ciesielska po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Z. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 maja 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 161/14 w sprawie ze skargi Z. C. na postanowienie Komendanta Głównego Policji z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania Europejskiej Karty Broni 1. uchyla zaskarżony wyrok, zaskarżone postanowienie oraz postanowienie Komendanta Wojewódzkiego Policji w Olsztynie z dnia [...] sierpnia 2013 r. 2. zasądza od Komendanta Głównego Policji na rzecz Z. C. kwotę 540 (pięćset czterdzieści) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wyrokiem z dnia 14 maja 2014 r., II SA/Wa 161/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Z. C. na postanowienie Komendanta Głównego Policji z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania Europejskiej karty broni palnej.

Jak wynika z akt sprawy, Z. C. wnioskiem z dnia 5 października 2012 r. zwrócił się do Komendanta Wojewódzkiego Policji w Olsztynie o wydanie Europejskiej karty broni palnej na armatę JUKAR, cal. 45, nr [...] wskazując, iż stanowi ona replikę wytworzoną przed 1885 r., na którą nie jest wymagane pozwolenie na broń. Można postawić ją na biurku. Zakupił ją w celu uświetniania ceremoniału żeglarskiego. W wyniku przeprowadzonego postępowania organ ustalił, że wnioskodawca nie posiada dowodu nabycia przedmiotowej armatki, ponieważ nabył on ją we wrześniu 2012 r. przez internet za pokwitowaniem pocztowym od osoby, której nie zna, a z którą miał wyłącznie kontakt telefoniczny.

Postanowieniem z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] Komendant Wojewódzki Policji w Olsztynie, na podstawie art. 219 i art. 268a k.p.a. oraz art. 10a ust. 1, art. 11 pkt 10 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz.U. z 2012 r. poz. 576) odmówił wydania Europejskiej karty broni palnej na wskazaną wyżej armatkę wskazując, że wnioskodawca nie przedłożył jakiegokolwiek dokumentu, z którego wynikałoby, jakiego rodzaju bronią jest armatka, na którą żąda on wydania Europejskiej karty broni palnej i czy rzeczywiście jest to replika broni wytworzonej przed 1885 r. Przedmiotowe postanowienie Komendant Główny Policji uchylił postanowieniem z dnia [...] marca 2013 r. nr [...], a sprawę przekazał do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, wskazując, iż organ ten winien podjąć działania, w celu ustalenia czy zakupiona przez stronę armatka, tj. w pełni sprawna miniaturka armaty JUKAR jest bronią w rozumieniu ustawy o broni i amunicji.

Komendant Wojewódzki Policji w Olsztynie postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...], na podstawie art. 219 i art. 268a k.p.a. oraz art. 10a ust. 1, art. 11 pkt 10 ustawy o broni i amunicji ponownie odmówił wydania stronie Europejskiej karty broni palnej, wskazując, że w ponownie przeprowadzonym postępowaniu uzyskał opinię Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Wojewódzkiej Policji w Olsztynie z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] z przeprowadzonych badań z zakresu broni i balistyki, z której wynikało, że przedmiotowa miniatura działa okrętowego cal. 45 o numerze [...] produkcji hiszpańskiej firmy JUKAR jest bronią palną w rozumieniu przepisów o broni i amunicji i nie może być traktowana jako replika broni palnej rozdzielnego ładowania, wytworzonej przed rokiem 1885 oraz że przedmiotowa miniatura działa okrętowego nadaje się do oddawania strzałów przy użyciu nabojów niescalonych (rozdzielnego ładowania).

Zażalenie na powyższe postanowienie Komendanta Wojewódzkiego Policji w Olsztynie wniósł Z. C.

Komendant Główny Policji postanowieniem z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 oraz art. 219 i art. 268 k.p.a. oraz art. 10a ust. 1, art. 11 pkt 10 oraz art. 12 ust. 2 ustawy o broni i amunicji utrzymał w mocy postanowienie Komendanta Wojewódzkiego Policji w Olsztynie z dnia [...] sierpnia 2013 r.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Komendant Główny Policji wskazał, że podczas badań przedmiotowej armaty stwierdzono, iż jest to miniatura działa okrętowego, w przewodzie lufy stwierdzono obecność osmalin powystrzałowych, lufa posiada gwintowany przewód oraz podczas badań z lufy tego działa wystrzelono pocisk. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że dowodowa miniatura działa okrętowego przeznaczona jest do miotania pocisków i w związku z tym podlega definicji przenośnej broni lufowej zgodnie z obowiązującym przepisem z art. 7 ust. 1 ustawy o broni i amunicji. Ponadto na podstawie badań stwierdzono, że jest to miniatura działa okrętowego i na tej podstawie uznano, że jest to wyrób przemysłowy i nie może być traktowany jako replika broni palnej rozdzielnego ładowania. Całkowita długość działa wynosi 185 mm mierząc w rzucie poziomym przy maksymalnym uniesieniu wylotu lufy ku górze. Dodatkowo wskazał, że strona nie spełnia wymogu z art. 10 ust 1 ustawy o broni i amunicji, zgodnie z którym właściwy organ Policji wydaje Europejską kartę Broni palnej na wniosek osoby posiadającej taką broń zgodnie z wymogami prawa polskiego, bowiem nie posiada wymaganego pozwolenia na powyższą armatkę. Organ podkreślił też, że strona nie przedstawiła żadnych dokumentów ani innych dowodów podważających tę tezę.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na postanowienie Komendanta Głównego Policji z dnia [...] listopada 2013 r. wniósł Z. C.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 14 maja 2014 r., II SA/Wa 161/14, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – dalej p.p.s.a. oddalił skargę.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest zakwalifikowanie armaty JUKAR, cal. 45, nr [...] przez organ do broni palnej, nie jak chce tego skarżący do repliki broni wytworzonej przed 1885 r., na którą nie jest wymagane pozwolenie na broń.

Zdaniem Sądu rację ma skarżący wskazując, że ani Kodeks postępowania administracyjnego, ani też ustawa o broni i amunicji nie zawierają definicji repliki broni palnej. Zatem w tym zakresie należy posłużyć się definicją wskazaną w słowniku języka polskiego, zgodnie z którym replika to wierna kopia czegoś. Zgodzić się należy z organem, że tak ustalona definicja nie była wystarczająca dla rozstrzygnięcia sprawy dlatego też prawidłowym było uzyskanie wiadomości specjalnych w trybie art. 84 ust. 1 k.p.a., zgodnie z którym, gdy w sprawie wymagane są wiadomości specjalne, organ administracji publicznej może zwrócić się do biegłego lub biegłych o wydanie opinii. Z uzyskanej natomiast opinii biegłego wynika, że przedmiotowa armata nie jest repliką, a bronią palną ponieważ jest to miniatura działa okrętowego, w przewodzie lufy stwierdzono obecność osmalin powystrzałowych, lufa posiada gwintowany przewód oraz podczas badań z lufy tego działa wystrzelono pocisk. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono, że dowodowa miniatura działa okrętowego przeznaczona jest do miotania pocisków i w związku z tym podlega definicji przenośnej broni lufowej zgodnie z obowiązującym przepisem z art. 7 ust. 1 ustawy o broni i amunicji. Ponadto na podstawie badań stwierdzono, że jest to miniatura działa okrętowego i na tej podstawie uznano, że jest to wyrób przemysłowy i nie może być traktowany jako replika broni palnej rozdzielnego ładowania. Całkowita długość działa wynosi 185 mm mierząc w rzucie poziomym przy maksymalnym uniesieniu wylotu lufy ku górze.

W ocenie Sądu niezasadne są zarzuty skarżącego dotyczące nieprawidłowości i powierzchowności sporządzonej opinii biegłego. Opinia uzasadnia postawioną tezę. Natomiast skarżący, oprócz zadanych pytań nie przedstawił żadnych przeciwdowodów, które mogłyby ją podważyć. Nie wystarczy bowiem w ocenie Sądu, jak wskazuje skarżący, samo poddanie w wątpliwość postawionej tezy. Dlatego też, w ocenie Sądu, spóźnione jest podważanie powyższej opinii na etapie postępowania sądowoadministracyjnego, skoro skarżący nie uczynił tego na etapie postępowania administracyjnego. Zgodnie bowiem z ugruntowanym orzecznictwem sądowym istotą dowodu z opinii biegłego jest samodzielne, bez udziału stron i organu, przygotowanie i opracowanie opinii. Dopiero po sporządzeniu opinii przez biegłego strona może wnosić stosowne uwagi do opinii, wnioskować o wyjaśnienie określonych kwestii, poszerzenie badań, uściślenie i wyjaśnienie wniosków.

Sąd podniósł, że organ prawidłowo uznał, iż przedmiotowa armata JUKAR, cal. 45, nr [...] rzeczywiście nie jest repliką broni palnej rozdzielnego ładowania, wytworzonej przed rokiem 1885, a zatem dla jej posiadania wymagane jest pozwolenie na broń, a tym samym w obecnym stanie faktycznym brak jest możliwości wydania skarżącemu Europejskiej karty broni palnej, o którą się ubiegał.

Skargę kasacyjną od wyroku WSA w Warszawie z dnia 14 maja 2014 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł Z. C. zaskarżając wyrok w całości i zarzucając naruszenie:

1) art. 1 i art. 3 § 2 ustawy – Prawo o ustroju sądów administracyjnych oraz art. 151 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ p.p.s.a. w związku z art. 10a ust. 1 w związku z art. 11 pkt 10 ustawy o broni i amunicji przez oddalenie skargi, podczas gdy obowiązkiem Sądu było stwierdzenie naruszenia wskazanego przepisu przez odmowę wydania Europejskiej karty broni palnej na przedmiotową armatę;

2) art. 1 i art. 3 § 2 ustawy – Prawo o ustroju sądów administracyjnych oraz art. 151 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. b/ p.p.s.a. w związku z art. 7, art. 77, art. 84 k.p.a. podczas gdy obowiązkiem Sądu było stwierdzenie naruszenia wskazanych przepisów przez organy administracji przez przeprowadzenie dowodu z opinii balistyka a nie historyka broni palnej oraz zaniechanie przeprowadzenia dowodu z opinii uzupełniającej w zakresie wyjaśnienia pojęcia replika broni jako wymagających wiadomości specjalnych.

Skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy WSA w Warszawie do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 15 § 1 pkt 1 w związku z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych w granicach ich zaskarżenia, a z urzędu bierze jedynie pod rozwagę nieważność postępowania.

W niniejszej sprawie nie dostrzeżono okoliczności mogących wskazywać na nieważność postępowania sądowoadministracyjnego.

Skarga kasacyjna nie jest pozbawiona usprawiedliwionych podstaw wskazując na naruszenie zaskarżonym wyrokiem przepisów postępowania oraz przepisów prawa materialnego.

W punkcie 2 petitum skargi kasacyjnej trafnie podnosi się, że Sąd pierwszej instancji nie dokonał prawidłowej kontroli zaskarżonego aktu (art. 1 ustawy o ustroju sądów administracyjnych, art. 3 § 2 p.p.s.a.) oddalając skargę zamiast uchylić zaskarżone postanowienie, gdyż organy rozpatrujące sprawę nie podjęły wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, czym naruszono przepisy art. 7, art. 77 oraz art. 84 k.p.a.

W niniejszej sprawie w szczególności został naruszony art. 84 § 1 k.p.a. przez to, że wyjaśnienie sprawy wymagało wiadomości specjalnych i należało zwrócić się do właściwego biegłego o wydanie opinii specjalistycznej. Jak słusznie wskazuje się w skardze kasacyjnej właściwym do wydania opinii w tej sprawie byłby biegły z zakresu historii broni palnej, a nie z zakresu balistyki.

Przypomnieć bowiem należy, że Z. C. pismem z dnia 4 października 2012 r. wystąpił do Komendanta Wojewódzkiego Policji w Olsztynie o wydanie Europejskiej karty broni palnej na posiadaną replikę broni palnej rozdzielnego ładowania, wytworzonej przed rokiem 1885, na którą nie trzeba pozwolenia.

Repliką tą, zdaniem skarżącego, jest armatka JUKAR, cal. 45, nr [...].

Zgodnie z art. 11 pkt 10 ustawy o broni i amunicji, pozwolenia na broń nie wymaga się w przypadku posiadania broni palnej rozdzielnego ładowania, wytworzonej przed rokiem 1885 oraz replik tej broni.

W związku z wątpliwościami, czy powyższy przepis ma zastosowanie w stosunku do armatki JUKAR należącej do Z. C., Komendant Wojewódzki Policji w Olsztynie postanowieniem z dnia [...] kwietnia 2013 r. na podstawie art. 84 § 1 k.p.a. wystąpił do Laboratorium Kryminalistycznego KW Policji w Olsztynie, celem uzyskania ekspertyzy, czy armata JUKAR cal. 45, nr [...] jest repliką broni palnej rozdzielnego ładowania, wytworzonej przed rokiem 1885, na którą nie jest wymagane pozwolenie.

Zgodnie z wydaną opinią nr [...] z dnia [...] sierpnia 2013 r. (k. 52) przez Laboratorium Kryminalistyczne KWP w Olsztynie przedmiotowa armata JUKAR jest bronią palną w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o broni i amunicji i "nie może być traktowana jako replika broni palnej rozdzielnego ładowania, wytworzonej przed rokiem 1885".

W oparciu o powyższą opinię Komendant Wojewódzki Policji w Olsztynie wydał dnia 30 sierpnia 2013 r. postanowienie o odmowie wydania europejskiej karty broni na armatę JUKAR, cal. 45, nr [...], na które Z. C. złożył zażalenie, kwestionując między innymi wydaną opinię przez Laboratorium Kryminalistyczne KWP w Olsztynie.

Pismem z dnia 13 sierpnia 2013 r. skierowanym do Z. C., Komendant Wojewódzki Policji w Olsztynie, powołując się na ustalenia zawarte w opinii Laboratorium Kryminalistycznego, poinformował skarżącego, że "na chwilę obecną nie ma podstaw, aby wydać Panu miniaturę działa okrętowego". Z czego można wnosić, że zdaniem Policji na przedmiotową armatkę wymagane jest pozwolenie na broń.

Komenda Główna Policji pismem z dnia 14 października 2013 r. zwróciła się do Laboratorium Kryminalistycznego KWP w Olsztynie z prośbą o wyjaśnienie zawartych w treści sporządzonej opinii wątpliwości:

– "na jakiej podstawie przyjęto (s. 7 opinii), iż wskazana wyżej miniatura działa okrętowego jest bronią palną w rozumieniu przepisu art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. oraz z jakich przyczyn nie może być ona traktowana jako replika broni palnej rozdzielnego ładowania wytworzonej przed 1885 r., na która nie jest wymagane pozwolenie na broń (art. 11 pkt 10 ustawy o broni i amunicji)".

W odpowiedzi na powyższe wystąpienie KGP stwierdzono między innymi, że armata JUKAR cal. 45, nr [...] jest to miniatura działa okrętowego, w przewodzie lufy stwierdzono obecność osmalin powystrzałowych, lufa posiada gwintowany przewód oraz podczas badań z lufy dowodowego działa wystrzelono pocisk. Dowodowa miniatura działa okrętowego przeznaczona jest do miotania pocisków i w związku z tym podlega definicji przenośnej broni lufowej zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o broni i amunicji.

"Podczas badań stwierdzono, że jest to miniatura działa okrętowego i na tej podstawie uznano, że jest to wyrób przemysłowy i nie może być traktowany jako replika broni palnej rozdzielnego ładowania" (notatka służbowa z dnia 28 października 2013 r., k. 76).

Komendant Główny Policji w postanowieniu z dnia [...] listopada 2013 r. utrzymującym w mocy postanowienie Komendanta Wojewódzkiego Policji w Olsztynie z dnia [...] sierpnia 2013 r. uznał, że organy Policji z zadania zebrania i oceny materiału dowodowego się wywiązały, wątpliwości organu odwoławczego dotyczące treści opinii LK KWP w Olsztynie zostały bowiem wyjaśnione w piśmie tego podmiotu z dnia [...] października 2013 r.

Z powyższą oceną postępowania dowodowego wyrażoną przez Komendanta Głównego Policji w zaskarżonym postanowieniu, nie sposób się zgodzić, gdyż sprzeczna jest ona z materiałem dowodowym sprawy, na co nie zwrócił uwagi Sąd pierwszej instancji w zaskarżonym wyroku. W związku z powyższym niezbędne było szczegółowe przeanalizowanie w postępowaniu kasacyjnym całego postępowania dowodowego i zgromadzonego materiału dowodowego w tym postępowaniu.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie nie było prawidłowo przeprowadzone przez organ Policji, a zgromadzony w wyniku niego materiał dowodowy nie dawał podstaw do podjęcia zaskarżonego rozstrzygnięcia, z następujących powodów.

Po pierwsze, kwestią kluczową w sprawie było ustalenie, czy armata JUKAR przedstawiona przez Z. C. jest repliką broni palnej rozdzielnego ładowania, wytworzonej przed rokiem 1885 w rozumieniu art. 11 pkt 10 ustawy o broni i amunicji. Na to pytanie nie udzielono wyczerpującej odpowiedzi w opinii Laboratorium Kryminalistycznego KWP w Olsztynie z dnia 7 sierpnia 2013 r., ani w piśmie – notatce służbowej z dnia 29 października 2013 r., stanowiącej odpowiedź na zapytanie KGP z dnia 14 października 2013 r. (k. 75). Trudno bowiem uznać za opinię specjalistyczną w rozumieniu art. 84 § 1 k.p.a. i jako dowód w sprawie jednozdaniowe stwierdzenie, "że dowodowa miniatura działa okrętowego nie może być traktowana jako replika borni palnej rozdzielnego ładowania, wytworzonej przed rokiem 1885".

Nie wyjaśniono również tej kwestii w piśmie z dnia 29 października 2013 r., stanowiącym odpowiedz na wątpliwości zgłaszane przez Komendanta Głównego Policji. Z przedstawionych akt sprawy najwyraźniej wynika, że organ pierwszej instancji w oparciu o art. 84 § 1 k.p.a. zwrócił się do niewłaściwego podmiotu o wydanie opinii, co potwierdza zarzut w skardze kasacyjnej. Laboratorium Kryminalistyczne KWP w Olsztynie przeprowadziło badania w zakresie balistyki przedmiotowej armatki JUKAR, uznając, że jest to broń palna w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, wymagająca pozwolenia na broń w związku z czym nie może być bronią niewymagającą pozwolenia na broń w rozumieniu art. 11 pkt 10 ustawy o broni i amunicji.

W przedstawionej opinii Laboratorium Kryminalistycznego brak jakiejkolwiek argumentacji odwołującej się do wiedzy specjalistycznej wynikającej z literatury przedmiotu bądź orzecznictwa sądowego (patrz: uchwała SN z 24 lutego 2010 r., I KZP 29/09. OSNKW 2010, nr 4, poz. 30). W powyższej opinii nawet nie próbowano ustalić co należy rozumieć pod pojęciem "repliki" użytym w art. 11 pkt 10 ustawy o broni i amunicji, odwołanie się w zaskarżonym wyroku do definicji repliki ze słownika języka polskiego (bez podania źródła) jest też nie wystarczające, jak słusznie podnosi się w skardze kasacyjnej.

Broń palna, o której mowa w art. 11 pkt 10 ustawy o broni i amunicji w świetle przepisów Dyrektywy Rady 91/477/EWG z dnia 18 czerwca 1991 r. w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz.Urz. WEL z dnia 13 września 1991 r.) jest prawdopodobnie zaliczana do kategorii D – inna broń palna – załącznik I pkt IIIc "Do celów niniejszego załącznika przedmioty, które odpowiadają definicji broni palnej nie są wyłączone z zakresu tej definicji, jeżeli:

c) uznane są za broń zabytkową lub reprodukcje takiej broni, w przypadku gdy nie zostały włączone do poprzednich kategorii i podlegają ustawodawstwu krajowemu".

Nie można również podzielić poglądu Sądu, że to właściwie sam skarżący przez swoją bierność w postępowaniu przyczynił się do takiego, a nie innego rozstrzygnięcia sprawy, gdyż taka opinia nie znajduje potwierdzenia w aktach sprawy. Za przebieg postępowania administracyjnego, zgromadzenie i odpowiednie wykorzystanie materiału dowodowego odpowiada organ prowadzący postępowanie, a nie strona, tak jak to wyjaśnił obszernie Komendant Główny Policji w uzasadnieniu postanowienia z dnia [...] marca 2013 r.

Jak wynika z akt sprawy i uzasadnienia skargi kasacyjnej Z. C. wystąpił do Komendanta Wojewódzkiego Policji w Olsztynie o wydanie mu na posiadaną armatkę JUKAR Europejskiej karty borni palnej, między innymi z tego powodu, że taki dokument jest niezbędny do nabywania prochu strzelniczego czarnego.

Stosownie bowiem do art. 30 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 22 czerwca 2001 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz.U. z 2012 r. poz. 1017 ze zm.), "proch strzelniczy czarny (dymny) sprzedaje się pełnoletnim właścicielom replik broni palnej rozdzielnego ładowania, którzy okażą dowód tożsamości oraz Europejską kartę broni palnej".

Zgodnie z definicją ustawową zawartą w art. 7a ustawy o broni i amunicji, Europejska karta broni palnej jest imiennym dokumentem potwierdzającym uprawnienie do posiadania broni palnej, wydanym przez właściwy organ państwa członkowskiego Unii Europejskiej, umożliwiającym legalne posiadanie i używanie broni palnej w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z powyższej definicji nie wynika aby Europejska karta broni palnej mogła być wydana jedynie osobie posiadającej pozwolenie na broń. Karta taka może być również wydana osobom posiadającym broń palną, na którą zgodnie z przepisami ustawy o borni i amunicji nie jest wymagane pozwolenie na broń np. art. 11 pkt 9, 10, 11.

Zgodnie z wcześniejszym brzmieniem art. 10a ust. 1 ustawy o broni i amunicji, obowiązującym do dnia 10 marca 2011 r. Europejska karta broni palnej mogła być wydana jedynie osobie posiadającej pozwolenie na broń palną.

Przepis art. 10a ust. 1 ustawy o broni i amunicji został zmieniony przez art. 1 pkt 7 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o zmianie ustawy o obroni i amunicji oraz ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz.U. Nr 38, poz. 195 ze zm.).

Wyjaśnienie powyższej kwestii jest niezbędne, gdyż jak wynika z przedstawionych akt administracyjnych sprawy, występują pewne rozbieżności poglądów w tym zakresie (patrz: k. 24, k. 34–35, k. 39 i k. 63).

Tak więc, Europejska karta broni palnej, o której mowa w art. 7a ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz.U. z 2012 r. poz. 576 ze zm.), może być wydana posiadaczowi broni palnej, na którą uzyskał pozwolenie, jak i w przypadkach kiedy pozwolenie na broń nie jest wymagane, wskazanych w art. 11 powyższej ustawy.

Zarzut zamieszczony w pkt 1 petitum skargi kasacyjnej nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż nie został prawidłowo sformułowany (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.) oraz nie odniesiono się do niego w uzasadnieniu.

Ponownie rozpatrując sprawę organy Policji powinny w pierwszej kolejności wyjaśnić przy użyciu wszelkich możliwych środków dowodowych przewidzianych w Kodeksie postępowania administracyjnego, czy przedmiotowa armatka JUKAR jest repliką w rozumieniu art. 11 pkt 10 ustawy o broni i amunicji, oraz to czy fakt, iż z tej armatki możliwe jest oddanie strzału oznacza, że nie może być repliką i wymaga pozwolenia na broń, jak można by wnioskować z całokształtu opinii Laboratorium Kryminalistycznego KWP w Olsztynie.

Ponieważ w ustawie o broni i amunicji prawodawca nie określił, w jakiej formie powinno mieć miejsce rozstrzygnięcie w sprawie wydania Europejskiej karty broni palnej, zdaniem składu orzekającego w niniejszej sprawie, wydanie Europejskiej karty broni palnej przez właściwy organ, jest czynnością materialno-techniczną, natomiast odmowa wydania tego dokumentu powinna mieć miejsce w drodze decyzji administracyjnej.

Powyższe stanowisko wynika z analizy orzecznictwa sądowego oraz poglądów wyrażanych w doktrynie w podobnych sprawach, gdzie jednoznacznie przyjmuje się, że odmowa dokonania czynności materialno-technicznej jest negatywnym rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, odmową potwierdzenia uprawnienia strony. Odmowa taka stanowi władcze, jednostronne rozstrzygnięcie organu administracji publicznej o czyichś uprawnieniach lub ich braku, zatem powinna być wyrażona w drodze decyzji administracyjnej (wyrok NSA z 25 lutego 1983 r., II SA 2083/82, ONSA 1983, nr 1, poz. 14; uchwała SN z 5 lutego 1988 r., III AZP 1/88, OSPiKA 1989, nr 3, poz. 59; wyrok NSA z 10 października 2003 r., II SA 1719/03; wyrok NSA z 8 maja 2007 r., I OSK 850/06; postanowienie NSA z 27 lutego 2009 r., II OSK 230/09; postanowienie NSA z 27 listopada 2015 r., I OSK 2741/15; A. Kisielewicz, Akty i czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w: Instytucje Procesu Administracyjnego i Sądowoadministracyjnego. Księga Jubileuszowa dedykowana Profesorowi Ludwikowi Żukowskiemu, Przemyśl–Rzeszów 2009, s. 195-196; Z. Kmieciak, Glosa do uchwały NSA z 4 lutego 2008 r., I OPS 3/07, OSP 2008, nr 5, poz. 51).

Biorąc powyższe pod uwagę, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 188 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ oraz art. 203 pkt 1 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.