Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa, Sędziowie sędzia WSA Alojzy Skrodzki (sprawozdawca), sędzia WSA Beata Sobocha, Protokolant referent stażysta Magdalena Gajewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 grudnia 2015 r. sprawy ze skargi B. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] grudnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od października 2012 r. do lutego 2013 r. oddala skargę

Zaskarżoną decyzją z [...] grudnia 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w G. z [...] sierpnia 2014 r. wydaną wobec B. sp. z o.o. w W. w przedmiocie rozliczenia podatku od towarów i usług za okresy od października 2012 r. do grudnia 2012 r. oraz za styczeń i luty 2013 r.

Z akt sprawy wynika, że we wspomnianym okresie Skarżąca uzyskiwała obrót z tytułu sprzedaży robót budowlanych m.in. na rzecz K. sp. z o.o., N. sp. z o.o. Ustalono także, iż w okresie tym odliczyła podatek naliczony zawarty w fakturach zakupu m.in. od takich firm jak I. sp. z o.o., B. sp. z o.o. Organ I instancji stwierdził, iż ostatnio wymienione firmy nie zrealizowały transakcji handlowych ze Skarżącą. Mimo formalnego zarejestrowania spółki te zajmowały się m.in. procederem wystawiania faktur niedokumentujących rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. W efekcie organ ten uznał, że wystawione przez I. sp. z o.o. oraz A. sp. z o.o. na rzecz Skarżącej faktury nie odzwierciedlają prawdziwych zdarzeń gospodarczych i nie mogą wywoływać skutków w postaci prawa do odliczenia zawartego w nich podatku naliczonego u odbiorcy.

W rezultacie organ I instancji stwierdził, że obniżenie podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur VAT wystawionych przez I. sp. z o.o. oraz A. sp. z o.o. nastąpiło z naruszeniem art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.; dalej jako: "u.p.t.u.").

Od decyzji organu I instancji Skarżąca odwołała się.

Decyzją z [...] grudnia 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał ją w mocy. Powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych oraz TSUE przypomniał, że prawo do odliczenia podatku od towarów i usług przysługuje wyłącznie w odniesieniu do faktur dokumentujących faktycznie zrealizowane czynności. Wyjaśnił przy tym, że pod pojęciem transakcji rzeczywistych, faktycznie dokonanych należy rozumieć nie tylko taką sytuację, w której dana transakcja została realnie przeprowadzona, lecz dodatkowo, gdy dana faktura odzwierciedla zdarzenie gospodarcze dokonane między podmiotami wymienionymi na tej fakturze oraz w opisanych na niej rozmiarach.

Dalej za prawidłowe uznał ustalenia organu I instancji, iż usługi udokumentowane fakturami wystawionymi przez I. sp. z o.o. nie zostały zrealizowane. Potwierdziła to sama Skarżąca w wyjaśnieniach, jak również w odwołaniu. Także P. J. - prezes wspomnianej spółki oświadczył w postępowaniu karnym oraz przed organem I instancji, że zakwestionowane faktury są fikcyjne, żadna z wymienionych na nich usług nie została w rzeczywistości wykonana. Opisał on również mechanizm przepływu środków pieniężnych uzyskanych z tytułu prowizji za wystawianie fikcyjnych faktur.

Odnosząc się do stwierdzenia Skarżącej, iż faktury te w najgorszym przypadku należy traktować jako faktury, na podstawie których wypłacono zaliczkę na poczet określonych w nich prac, organ odwoławczy wskazał, że nie przedstawiła ona dokumentacji, z której wynikałoby postanowienie Skarżącej o płatności zaliczkowej na rzecz I. sp. z o.o.

Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej także faktury wystawione przez A. sp. z o.o. – w imieniu której działał P.J. , były fikcyjne. Za wiarygodne uznał zeznania tego ostatniego, który wyjaśnił, że żadnych usług nie wykonał, wystawiał na zlecenie faktury, za co dostawał prowizję.

Organ odwoławczy zwrócił nadto uwagę, iż na fakt niezrealizowania spornych usług powołuje się również Skarżąca w wyjaśnieniach oraz odwołaniu. Jednocześnie nie przedstawiła ona w toku postępowania żadnych dowodów świadczących o odmiennym charakterze współpracy z P.J. - występującym w imieniu spółek I. oraz A. . Na koniec stwierdził, że skoro w niniejszej sprawie bezsporny jest fakt, iż transakcje wykazane w zakwestionowanych fakturach nie miały miejsca pomiędzy Skarżącą a spółkami I. oraz A. , to uznać należy, że Skarżąca świadomie uczestniczyła w procederze wystawiania fikcyjnych faktur.

W skardze na powyższą decyzję Skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

- art. 86 ust. 1 u.p.t.u. przez odmowę prawa do odliczenia podatku naliczonego;

- art. 88 ust. 3a pkt lit. a) u.p.t.u. przez niewłaściwe zastosowanie polegające na zastosowaniu w sytuacji, kiedy przepis ten nie powinien być zastosowany.

Skarżąca zarzuciła także naruszenie przepisów postępowania, tj.:

- art. 121 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.; dalej: "O.p.") w zw. z art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz. U. z 2011 r. Nr 41, poz. 214 ze zm.), przez prowadzenie postępowania w sposób niebudzący zaufania Skarżącej do organów podatkowych;

- art. 180, art. 181, art. 187 § 1 O.p. w zw. z art. 122 O.p. w zw. z art. 31 ust. 1 ustawy o kontroli skarbowej przez nieprzeprowadzenie czynności dowodowych w zakresie ustalenia istnienia transakcji;

- art. 187 § 1 w zw. z art. 122 O.p. w zw. z art. 31 ust. 1 ustawy o kontroli skarbowej przez nierozpatrzenie w sposób wyczerpujący zgromadzonego materiału dowodowego;

- art. 193 § 4 i 6 O.p. w zw. z art. 31 ust. 1 ustawy o kontroli skarbowej przez nieuwzględnienie danych wynikających z ksiąg podatkowych Skarżącej,

- art. 191 O.p. w zw. z art. 31 ust. 1 ustawy o kontroli skarbowej przez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego;

- art. 227 § 2 O.p. w zw. z art. 31 ust. 1 ustawy o kontroli skarbowej przez zaaprobowanie decyzji organu I instancji, w sytuacji kiedy organ ten nie doręczył Skarżącej stanowiska w zakresie odwołania.

Skarżąca wniosła o uchylenie decyzji organu II instancji i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania, a nadto o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga jest niezasadna.

Spór w niniejszej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy zakwestionowane faktury VAT mające dokumentować nabycie usług od I. Sp. z o.o. w W. oraz A. Sp. z o.o. w W. odzwierciedlały stan rzeczywisty. W konsekwencji, czy zgodnie z prawem organ zakwestionował prawo skarżącego do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez ww. podmioty.

Podać należy, że materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia niniejszej sprawy w części pozbawienia podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego stanowił art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy o VAT. Z powołanego przepisu wynika, że nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności. Wykładnia przepisu art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy o VAT prowadzi do wniosku, że prawo do odliczenia podatku naliczonego dotyczy jedynie faktur stwierdzających faktycznie zrealizowane czynności, sama faktura nie tworzy zaś prawa do odliczenia VAT w niej wykazanego.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że zgromadzony materiał dowodowy pozwala na uznanie, iż zakwestionowane podczas postępowania faktury nie odzwierciedlały stanu rzeczywistego, dlatego zaistniały w sprawie podstawy do pozbawienia odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymanych przez skarżącego, któremu nie można przypisać dobrej wiary.

Taka konkluzja Sądu wynika przede wszystkim z analizy zeznań P. J. , który reprezentował I. sp. z o.o. i A. sp. z o.o.

Jak wynika z akt sprawy, Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej postanowił dopuścić jako dowód w sprawie dowody z postępowania karnego, tj. protokoły przesłuchania podejrzanego P.J. . Ponadto jako dowód w sprawie uznano protokół przesłuchania kontrolowanego w charakterze strony P.J. . Dopuszczono jako dowód w postępowaniu także postanowienie z dnia [...] .06.2014r. o przedstawieniu zarzutów przez prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w G. (sygn. akt [...] )

Z protokołu przesłuchania Pawła M. J. z dnia [...] .06.2013r., sygn. [...] , po okazaniu podejrzanemu kopii faktur VAT wystawionych na rzecz Spółki nr [...] z dnia [...] .11.2012r. (karta akt sprawy nr 54), nr [...] z dnia [...] .11.2012r. (karta akt sprawy nr 56) oraz nr [...] z dnia [...] .10.2012r. (karta akt sprawy nr 70), P.J. oświadczył, że "wszystkie okazane mi faktury, protokoły technicznego odbioru robót oraz dokumenty KW są dokumentami poświadczającymi nieprawdę. Żadna z usług wymieniona w tych dokumentach nie została w rzeczywistości wykonana (...)".

W następnym protokole przesłuchania z dnia [...] .06.2014r., sygn. akt [...] (karty akt sprawy nr 268-272) P. J. opisał mechanizm przepływu środków pieniężnych uzyskanych z tytułu prowizji za wystawianie fikcyjnych faktur. Jak wyjaśnił, "Kwoty za faktury o wartości przekraczające brutto 15.000 Euro były przelewane na konta firmowe. Ja je stamtąd wypłacałem i zwracałem w całości osobiście osobie, która je przelała. Wtedy ta osoba wypłacała mi od razu bądź po jakimś czasie należną mi prowizją z tytułu wystawienia fikcyjnych faktur VAT. Wysokość tych prowizji wahała się od 8% do 13% wartości netto. Ja już potem tych pieniędzy nie wpłacałem na swoje konta i trzymałem je w gotówce."

Z kolei P.J. przesłuchiwany w charakterze strony w ramach postępowania kontrolnego prowadzonego przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w G. , po okazaniu faktur zeznał, że, "Pana J. przedstawił mu Pan H. w Hotelu [...] . Usługi wyszczególnione na okazanych fakturach poświadczają nieprawdę i nie zostały wykonane przez I. Sp. z o.o. i wyjaśnił, że "wszystkie zafakturowane prace są prze mnie niewykonane. Potwierdzają nieprawdę. Są to fikcyjne faktury. ". Płatności za wystawione faktury były dokonywane przez Spółkę za pośrednictwem przelewu bankowego, a następnie wypłacane przez P. J. i zwracane Panu J. , od którego otrzymywał on "prowizję" za wystawioną tekturę.

Pan J. wyjaśnił ponadto, że poznał Pana J. za pośrednictwem Pana R.H. , który przedstawił Pana J. jako osobę która może wystawić faktury kosztowe. Jak zeznał Pan J. , omówienie szczegółów współpracy oraz rozliczeń z tytułu wystawianych fikcyjnych faktur miało miejsce podczas kolejnego spotkania, którego inicjatorem był Prezes Spółki B. - Pan J. . Podczas spotkania Pan J. podał także wartość oraz treść faktur, które miały być wystawione przez Pana J. , który wskazał, że "na tym spotkaniu Pana J. przedstawił swoją propozycję co do dalszych rozliczeń związanych z wystawieniem faktur kosztowych. On podał mi treść poszczególnych faktur oraz ich wartość. Na kolejne spotkanie przyniosłem już kompletne przygotowane faktury do przekazania Panu J. ."

Odnośnie faktur wystawionych przez A. sp. o.o. z protokołu przesłuchania kontrolowanego w charakterze strony P.J. z dnia [...] .12.2013r., wynika, że po okazaniu J. kopii faktur wystawionych przez A. na rzecz Spółki wyjaśnił, że żadnych usług nie wykonywał i "zlecał mi wystawienie tych faktur Pan J. , który dyktował mi treści faktur i wartości netto wraz z VAT. Za usługę dostawałem 10% wartości faktury. Dostawałem pieniądze w gotówce."

Z kolei do protokołu przesłuchania P.J. z dnia [...] .06.2013r. (karty akt sprawy 260 - 267) przeprowadzonego w toku śledztwa prowadzonego przez Prokuraturę Apelacyjną w G. (sygn. akt [...] ) P. J. zeznał, że okazane jemu faktury wystawione przez A. na rzecz Spółki poświadczają nieprawdę. Jak wyjaśnił Pan J. usługi w nich wyszczególnione nigdy w rzeczywistości nie zostały wykonane.

Jeżeli chodzi o zachowanie Skarżącej, odnośnie wykonywania spornych usług to, nie przedłożyła żadnego dowodu wykonania usług weryfikacji dokumentacji, których nabycie przez Skarżącą miały dokumentować faktury wystawione przez spółkę A. , tj. faktura nr [...] , nr [...] oraz nr [...] .

Mając powyższe na uwadze, zgodzić się należy z Dyrektorem Izby Skarbowej, że z zebranego materiału dowodowego wynika, iż Spółki I. oraz A. nie wykonały usług na rzecz skarżącego. Ww. Spółki nie prowadziły działalności gospodarczej w zakresie jaki wynikał z faktur VAT wystawionych na rzecz wielu podmiotów, faktycznie faktury nie stanowiły odzwierciedlenia realnych transakcji.

Powyższe ustalenia są jednak niewystarczające, aby pozbawić skarżącego prawa do odliczenia podatku naliczonego. W tym też kontekście zauważyć należy, że obniżenie podatku należnego o podatek naliczony należy do fundamentalnych praw podatnika. Na gruncie krajowym prawo to wyraża art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, a na gruncie przepisów unijnych art. 168 lit. a) dyrektywy 2006/112/We Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

W prawie podatnika do odliczenia podatku naliczonego przejawia się neutralność podatku od wartości dodanej. Aby neutralność ta funkcjonowała w sposób niezakłócony konieczne jest, by prawo do odliczenia doznawało jak najmniejszych ograniczeń. Jakiekolwiek ograniczenie prawa do odliczenia musi być stosowane w ten sam sposób we wszystkich państwach członkowskich i opierać się wprost na przewidującym go przepisie prawa wspólnotowego. Kwestia prawa odliczenia podatku naliczonego z transakcji stanowiących oszustwo podatkowe była wielokrotnie przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości. Z orzecznictwa Trybunału wynika, że jeżeli prawo do odliczenia podatku naliczonego było wykonywane w sposób oszukańczy organ podatkowy jest uprawniony do wystąpienia, z mocą wsteczną, z wnioskiem o dokonanie zwrotu odliczonych kwot (wyroki w sprawie: 263/83 Ropelman, C-110/94 INZO). Zwalczanie oszustw podatkowych, unikania opodatkowania i ewentualnych nadużyć jest celem uznanym i propagowanym przez prawo unijne (wyrok TSUE w połączonych sprawach C-487/01 i C-7/02 Gemeente Leusden i Holin Groep). Skarżący nie mogą powoływać się na normy prawa wspólnotowego w celach nieuczciwych lub stanowiących nadużycie (wyrok TSUE w sprawie: C-367/96 Kefalas i in., C-373/97 Diamantis). Podatnik, który wiedział lub powinien był wiedzieć o tym, że nabywając towar, uczestniczył w transakcji wykorzystywanej do popełnienia oszustwa w podatku od wartości dodanej, powinien zostać uznany za osobę biorącą udział w tym oszustwie, bez względu na to, czy czerpie on korzyści z odsprzedaży dóbr (wyrok TSUE z dnia 6 lipca 2006r. w połączonych sprawach C-439/04 i C-440/04 Kittel i Recolta). W tym kontekście należy też przytoczyć wyrok TSUE z dnia 21 czerwca 2012r. w połączonych sprawach C-80/11 (Mahagében) oraz C-142/11 (Péter Dávid). Trybunał stwierdził w nim, że: "Artykuł 167, art. 168 lit. a, art. 178 lit. a, art. 220 pkt 1 i art. 226 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie praktyce krajowej, w ramach której organ podatkowy odmawia podatnikowi prawa do odliczenia od kwoty należnego podatku od wartości dodanej kwoty tego podatku należnego lub zapłaconego z tytułu świadczonych mu usług z tego powodu, iż wystawca faktur dotyczących owych usług lub jeden z jego usługodawców dopuścił się nieprawidłowości, bez udowodnienia przez organ podatkowy na podstawie obiektywnych przesłanek, iż podatnik wiedział lub powinien był wiedzieć, że transakcja mająca stanowić podstawę prawa do odliczenia wiązała się z przestępstwem popełnionym przez wystawcę faktury lub inny podmiot działający na wcześniejszym etapie obrotu". Powyższy pogląd jest konsekwentnie podtrzymywany w orzecznictwie Trybunału (zob. np. wyrok z dnia 6 grudnia 2012r. w sprawie C-285/11 Bonik EOOD, wyrok z dnia 22 października 2015r., C-277/14 PPUH Stehcemp). Tak więc Trybunał opowiada się za ochroną dobrej wiary nabywcy usług, która pozwala mu zachować prawo do odliczenia podatku naliczonego, nawet jeśli wystawca faktury, z której wynika podatek naliczony dopuścił się nieprawidłowości, a nawet przestępstw. Trybunał Sprawiedliwości uznał, że podatnikowi można by odmówić prawa do odliczenia tylko w razie udowodnienia na podstawie obiektywnych przesłanek, że podatnik będący odbiorcą usług lub dostaw stanowiących podstawę prawa do odliczenia wiedział lub powinien był wiedzieć, że transakcje te wiążą się z przestępstwem popełnionym przez dostawcę lub inny podmiot działający na wcześniejszym etapie obrotu. Podatnika, który wiedział lub powinien był wiedzieć, że nabywając towar lub usługę, uczestniczy w transakcji stanowiącej element przestępstwa w zakresie VAT, należy bowiem z punktu widzenia dyrektywy 2006/112/WE uznać za wspólnika w tym przestępstwie, niezależnie od tego, czy uzyskuje on korzyści z dalszej sprzedaży owych towarów lub świadczenia usług w ramach dokonywanych przez siebie transakcji. Niezgodne natomiast z zasadami funkcjonowania prawa do odliczenia jest sankcjonowanie odmową możliwości skorzystania z tego prawa przez podatnika, który nie wiedział i nie mógł wiedzieć, iż w ramach transakcji dostawca dopuścił się przestępstwa lub, że inna transakcja, dokonana przed transakcją przeprowadzoną przez owego podatnika lub po niej, została dokonana z naruszeniem przepisów o podatku od wartości dodanej.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że szereg okoliczności świadczy o braku dobrej wiary po stronie skarżącego. Podać należy, że przesłuchany P. J. zeznał, iż prowadząc działalność w kontrolowanym okresie nie zrealizował żadnych transakcji ze skarżącą. Nigdy nie wykonywał usług wykazanych w fakturach VAT. Potwierdził, iż faktury wystawiane były przez niego osobiście zgodnie ze wskazówkami Pana J.. Za fakturę P.J. otrzymywał gotówkę około 10% wartości faktury VAT, z reguły zaraz po jej wystawieniu.

Dodatkowo podnieść należy, że Skarżąca nie zawierała umów pisemnych na wykonanie robót, nie sporządzała protokołów ich odbioru, czyli dość elementarnych dokumentów w branży budowlanej. Skarżąca nie przedłożyła żadnych pisemnych wyjaśnień dotyczących tych okoliczności, zasłaniając się nierzetelnością kontrahenta.

W ocenie tut. Sądu, w tym stanie sprawy powoływanie się na brak świadomości co do udziału w obrocie "pustymi" fakturami jest sprzeczne z materiałem dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy. Skarżąca spółka uczestniczyła w tworzeniu pozorów transakcji wymienionych w fakturach. Stąd uznanie przez organy fikcyjnego charakteru faktur VAT jest w pełni uprawnione i zasadne jest stanowisko o braku prawa do odliczenia podatku naliczonego w nich wykazanego. Mając na uwadze zebrane dowody w sprawie trudno przyjąć, że po stronie Skarżącej mamy do czynienia z dobrą wiarą, czy brakiem świadomości, co do posługiwania się fakturami nieodzwierciedlającymi rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Zgodzić się należy z organem podatkowym, że z materiału dowodowego wynika, iż w sprawie wystąpiło zjawisko fikcyjnych czynności, o jakich mowa w art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy o VAT. Jest to wyjątek od zasady, na którą powołuje się strona skarżąca i której nie kwestionowały organy, że podstawowym prawem podatnika jest prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur związanych z nabyciem towarów i usług dotyczących działalności opodatkowanej (art. 86 ust.1 i 2 ustawy o VAT). Neutralność opodatkowania podatkiem od towarów i usług polega bowiem na faktycznym opodatkowaniu jedynie wartości dodanej powstającej na każdym z etapów obrotu, dlatego też podatnicy mają prawo odliczać (z zastrzeżeniem wyjątków określonych w przepisach) całość podatku naliczonego na poprzednich etapach.

W ocenie Sądu, skarżący koncentrując się na brakach w materiale dowodowym i wadliwej jego ocenie, nie podważył istotnych ustaleń dokonanych w sprawie. Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o naliczony musi znaleźć swe źródło w fakturach znajdujących odzwierciedlenie w rzeczywistych zdarzeniach gospodarczych. W sprawie przedmiot wykazany na fakturach nie został wykonany przez Spółki I. i A. , a strona skarżąca o tym fakcie wiedziała.

W ocenie Sądu, organy zebrały, wbrew zarzutom skargi, obszerny materiał dowodowy stosownie do art. 180 O.p. i zgodnie z obowiązkiem wynikającym z art. 122 w związku z art. 187 § 1 O.p. Ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego nie przekracza również granic swobodnej oceny dowodów, zakreślonych przez przepis art. 191 O.p. Tym samym Sąd nie dopatrzył się w tej sprawie naruszenia zarzucanych przepisów Ordynacji podatkowej.

W skardze Skarżąca zakwestionowała wykorzystanie materiału dowodowego zgromadzonego przez organy ścigania - Prokuraturę Apelacyjną w G. [...] Wydział d/s Przestępczości Zorganizowanej i Korupcji oraz Dyrektorów Urzędu Kontroli Skarbowej w G. i W. w postępowaniach prowadzonych wobec P. J.. Stwierdziła, że skoro nie uczestniczyła w tych postępowaniach, to ustalenia powzięte w ich trakcie nie mogą mieć merytorycznego znaczenia w niniejszej sprawie. Należy jednak zauważyć, że zgodnie z art. 181 O.p. dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności: księgi podatkowe, deklaracje podatkowe, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe. Z przepisu tego wynika uprawnienie organów podatkowych do wykorzystania dowodowo w postępowaniu podatkowym również danych zgromadzonych w innych postępowaniach. Uwzględnić przy tym jednak należy, że określone dowody przeprowadzone w tym postępowaniu np. zeznania świadków udokumentowane w formie protokołów, po włączeniu ich do postępowania podatkowego, przybierają postać dowodów z dokumentów. W związku z powyższym, organ podatkowy może wykorzystać w prowadzonym postępowaniu dane zgromadzone również w innych postępowaniach, w tym zarówno podatkowych, jak też karnych.

W myśl art. 194 § 1 O.p. dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Przepis ten ustanawia dwa domniemania: prawdziwości (autentyczności) i zgodności z prawdą dokumentu urzędowego. To drugie domniemanie oznacza, że treść dokumentu jest zgodna z rzeczywistością. Ogólna reguła dotycząca domniemań wskazuje, że w sytuacjach wątpliwych trzeba wniosek domniemania utrzymać, a nie odrzucić (H. Dolecki, Ciężar dowodu w polskim prawie cywilnym, Warszawa 1998, s. 152). Moc dowodowa dokumentów urzędowych nie jest absolutna. Art. 194 § 3 O.p. dopuszcza bowiem możliwość przeprowadzenia dowodu przeciwko dokumentom urzędowym.

W przedmiotowej sprawie skarżący nie wskazał takich dowodów przeciwko tym dokumentom, które pozwoliłyby skutecznie zakwestionować ustalenia zawarte w decyzjach.

Odnośnie niedoręczenia Skarżącej ustosunkowania się organu I instancji do zarzutów zawartych w odwołaniu, Sąd zauważa, że Skarżącej organ odwoławczy wyznaczył 7 dniowy termin do zapoznania się z aktami sprawy. Skarżąca zapoznała się z aktami sprawy w dniu 21 listopada 2014 r. Zatem miała możliwość także do zapoznania się pismem organu I instancji będącym ustosunkowaniem się do zarzutów zawartych w odwołaniu.

Nie jest też zasadny zarzut dotyczący nieuwzględnienia danych zawartych w księgach podatkowych. Skoro zakwestionowano pod względem materialnym sporne faktury, to nie można ich było uznać jako rzetelne dowody księgowe, stanowiące podstawę do rozliczenia w podatku od towarów i usług. Zatem organ podatkowy pomijając te dowody, nie naruszył art. 193 § 4 i 6 O.p.

Uwzględniając powyższe wywody, Sąd nie dopatrzył się naruszenia przez organy podatkowe wskazanych w skardze przepisów prawa materialnego, jak również przepisów prawa procesowego.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), orzeczono jak w sentencji.