Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Henryk Wach po rozpoznaniu w dniu 24 października 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi M. T. o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 13 lipca 2011 r., sygn. akt I SA/Sz 255/11 w sprawie M. T. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z dnia [...] stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie stanowiska wierzyciela w sprawie zarzutów zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym postanawia: odrzucić skargę o wznowienie postępowania

Wyrokiem z dnia 13 lipca 2011 r. wydanym w sprawie I SA/Sz 255/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę M. T. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z dnia [...] stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie stanowiska wierzyciela w sprawie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym.

W następstwie wniesienia przez skarżącą skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2013 r., sygn. akt II GSK 2069/11 oddalił wniesioną skargę. Z tym dniem orzeczenie Sądu I instancji w sprawie stało się prawomocne.

Pismem z dnia 23 marca 2014 r. skarżąca wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie o wznowienie postępowania sądowego o sygn. akt I SA/Sz 255/11.

Postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2014 r., sygn. akt I SA/Sz 471/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie odrzucił ww. wniosek o wznowienie postępowania sądowego.

Pismem z dnia 11 września 2014 r. skarżąca wniosła zażalenie na powyższe postanowienie, które Sąd potraktował jako skargę kasacyjną od postanowienia z dnia

27 sierpnia 2014 r., sygn. akt I SA/Sz 471/14.

Postanowieniem z dnia 22 września 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie odrzucił skargę kasacyjną.

W następstwie wniesienia przez skarżącą zażalenia na postanowienie z dnia 22 września 2014 r., Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 9 grudnia 2014 r. sygn. akt II GZ 831/14 wniesione zażalenie oddalił. Z tym dniem postanowienie z dnia 22 września 2014 r. stało się prawomocne.

Ponadto, postanowieniem z dnia 13 maja 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie odrzucił wniesioną przez skarżącą skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.

Pismem z dnia 31 października 2017 r. skarżąca ponownie wniosła do Wojewódzkiego Sąd Administracyjny w Szczecinie skargę o wznowienie postępowania sądowego w sprawie o sygn. akt I SA/Sz 255/11. Jako przyczynę wznowienia wskazała okoliczność wydania uchwały z dnia 9 października 2017 r. przez Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie II GPS 2/17. Powyższy wniosek został zarejestrowany pod sygn. akt I SA/Sz 947/17.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie postanowieniem z 30 listopada 2017 r., sygn. akt I SA/Sz 947/17 przekazał sprawę do rozpoznania Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu. W uzasadnieniu wskazano, że ostatnie orzeczenie w sprawie, której wznowienia domaga się skarżąca wydał Naczelny Sąd Administracyjny - wyrok z dnia 25 kwietnia 2013 r., o sygn. akt II GSK 2069/11 oddalający skargę kasacyjną skarżącej na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 13 lipca 2011 r. sygn. akt I SA/Sz 255/11. Tym samym właściwym do rozpoznania przedmiotowej skargi o wznowienie postępowania jest Naczelny Sąd Administracyjny.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 270 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm., dalej: p.p.s.a.) można żądać wznowienia postępowania sądowoadministracyjnego, które zostało zakończone prawomocnym orzeczeniem, w przypadkach przewidzianych w dziale VII tej ustawy. Przypadki te, stanowiące podstawy skargi o wznowienie postępowania zostały wyczerpująco wyliczone w art. 271-273 p.p.s.a. i stanowią one katalog zamknięty. W świetle tych przepisów skarga o wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego może być oparta na zarzucie nieważności postępowania (art. 271 p.p.s.a.), zarzucie niekonstytucyjności podstaw wydanego orzeczenia (art. 272 p.p.s.a.), a także w oparciu o tzw. przyczyny restytucyjne, do których ustawodawca zalicza między innymi uzyskanie orzeczenia za pomocą przestępstwa (art. 273 § 1 pkt 2 p.p.s.a.), czy też późniejsze wykrycie takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogły mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu (art. 273 § 2 p.p.s.a.).

Skarga o wznowienie postępowania sądowego jako stanowiąca nadzwyczajny środek zmierzający do ponownego rozpoznania sprawy już prawomocnie zakończonej, stosownie do art. 279 p.p.s.a., który określa jej wymogi, winna wskazywać ustawową podstawę wznowienia i jej uzasadnienie. Dostrzec przy tym trzeba, iż w postępowaniu wznowieniowym nie są rozpoznawane zarzuty wykraczające poza zakres ustawowych podstaw, jak i nie dokonuje się oceny w zakresie zaistnienia podstaw wznowienia niepowołanych w skardze. Wniesienie tego środka powoduje uruchomienie dwufazowego postępowania, mającego na celu w pierwszej kolejności zbadanie jego dopuszczalności, a następnie, w razie pozytywnego wyniku pierwszego etapu, zbadanie jego zasadności.

Zgodnie z art. 280 § 1 p.p.s.a. sąd bada na posiedzeniu niejawnym, czy skarga jest wniesiona w terminie i czy opiera się na ustawowej podstawie wznowienia. W braku jednego z tych wymagań sąd wniosek odrzuci, w przeciwnym razie wyznaczy rozprawę. Na żądanie sądu zgłaszający skargę o wznowienie postępowania obowiązany jest uprawdopodobnić okoliczności stwierdzające zachowanie terminu lub dopuszczalność wznowienia (art. 280 § 2 p.p.s.a.).

W myśl natomiast art. 281 p.p.s.a. na rozprawie sąd rozstrzyga przede wszystkim o dopuszczalności wznowienia i odrzuca wniosek, jeżeli brak ustawowej podstawy wznowienia albo termin do wniesienia skargi nie został zachowany. Sąd może jednak po rozważeniu stanu sprawy połączyć badanie dopuszczalności wznowienia z rozpoznaniem sprawy. Zgodnie z art. 282 § 2 p.p.s.a. po ponownym rozpoznaniu sprawy sąd stosownie do okoliczności oddala skargę o wznowienie postępowania albo uwzględniając ją zmienia zaskarżone orzeczenie albo je uchyla i skargę odrzuca lub postępowanie umarza.

W niniejszej sprawie żądanie wznowienia postępowania sądowego dotyczyło postępowania sądowego prawomocnie zakończonego wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 kwietnia 2013 r., sygn. akt II GSK 2069/11 oddalającego skargę kasacyjną skarżącej na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 13 lipca 2011 r., o sygn. akt I SA/Sz 255/11.

W skardze o wznowienie tego postępowania skarżąca nie powołała podstawy wznowienia z przepisów art. 271, art. 272 i art. 273 p.p.s.a. Jednocześnie jednak wskazała okoliczności, które w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie stanowią przesłanek wznowienia określonych w tych przepisach.

Mając na względzie treść skargi o wznowienie postępowania skarżącej podkreślić należy, że wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego uzasadniają tylko te przesłanki wznowienia postępowania, które są następstwem zdarzeń powstałych w samym postępowaniu sądowym, nie zaś w postępowaniu administracyjnym, w którym ostatecznie rozstrzygnięto, co do istoty sprawę administracyjną (por. wyrok NSA z 30 kwietnia 1986 r., SA/Wr 137/86, LexPolonica nr 297569, ONSA 1986, nr 1, poz. 29, z glosą J. Borkowskiego, OSP 1987, nr 4, poz. 82 oraz wyrok NSA z 9 maja 2006 r., II FSK 743/05, Lex nr 274879).

Zarzucanie prawomocnemu orzeczeniu sądowemu w treści skargi o wznowienie postępowania ogólnikowych twierdzeń bez powiązania tych zarzutów z konkretnymi przesłankami wznowieniowymi, stanowi jedynie niedopuszczalną polemikę z prawomocnym orzeczeniem. Skarżąca nie wskazała na żadne okoliczności świadczące o zaistnieniu przesłanek wznowienia postępowania, i w tym też kontekście argumentacja skargi o wznowienie postępowania nie przekłada się na merytoryczne poparcie żądania.

Mając powyższe na względzie Sąd uznał, że wniosek skarżącej o wznowienie postępowania sądowego, zakończonego prawomocnym wyrokiem tut. Sądu z dnia 25 kwietnia 2013 r., o sygn. akt II GSK 2069/11 nie jest dopuszczalny.

Wniosek zatem na podstawie art. 280 § 1 p.p.s.a. należało odrzucić.