Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Nadzieja Karczmarczyk-Gawęcka, Sędziowie Sędzia WSA Kazimierz Maczewski (spr.),, Sędzia WSA Ewa Wojtysiak, Protokolant Edyta Wójtowicz, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 13 lipca 2011 r. sprawy ze skargi M T na postanowienie [...] z dnia[...] . nr [...] w przedmiocie stanowiska wierzyciela w sprawie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym 1. oddala skargę 2. przyznaje od Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S na rzecz adw. K D kwotę [..] ) złotych powiększoną o kwotę należnego podatku od towarów i usług z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze postanowieniem z dnia

[...]r. nr [...]utrzymało w mocy postanowienie Prezydenta Miasta z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie uznania za nieuzasadnione zarzutów M.T. w sprawie postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego

nr [...].

Z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia wynika, iż Prezydent Miasta [...], występując w przedmiotowej sprawie w roli wierzyciela, po uprzednim doręczeniu w trybie zastępczym upomnienia nr Up [...]z dnia 30 stycznia 2009 r., wystawił wobec Mi Ti tytuł wykonawczy nr [...] z dnia [...]r., obejmujący należności z tytułu opłaty dodatkowej za nieopłacony postój w strefie płatnego parkowania pojazdu marki [...] nr rej. [...] w kwocie [...],00 zł, w okresie od dnia 20 czerwca 2005 r. do dnia 6 stycznia 2006 r. oraz koszty upomnienia w kwocie 8,80 zł. Jako podstawę prawną egzekwowanej należności wierzyciel wskazał ustawę z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych i dwie uchwały Rady Miasta: nr XIII/269/03 z dnia 1 grudnia 2003 r. i nr XXIX/576/04 z dnia 22 listopada 2004 r.

Odpis tytułu wykonawczego został doręczony Zobowiązanej również w trybie doręczenia zastępczego w dniu 20 kwietnia 2010 r.

Z załączonego do akt sprawy postanowienia znak: [...] Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...]r. wynikało, że M. T. pismem z dnia 9 kwietnia 2010 r. wniosła zarzuty w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej (łącznie ze skargą na pracowników Urzędu Skarbowego oraz skargą na czynności organu egzekucyjnego związane z zajęciem wierzytelności z tytułu zwrotu nadpłaty podatku). Przedmiotowym postanowieniem Dyrektor Izby Skarbowej zawiadomił Zobowiązaną, że w sprawie zarzutów dotyczących prowadzonej egzekucji administracyjnej należy wnieść odrębne podanie do Naczelnika Urzędu Skarbowego, przy czym złożenie odrębnego podania w terminie 14 dni od daty doręczenia opisanego postanowienia będzie traktowane jako złożone w dniu wniesienia pierwszego podania.

Kierując się treścią postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej, Ma Ta pismem z dnia 7 czerwca 2010 r. skierowanym do Izby Skarbowej zgłosiła w sprawie prowadzonej egzekucji administracyjnej (zaznaczając przy tym, że dokładnie nie wie, o jaką egzekucję chodzi) zarzuty: nieistnienia obowiązku oraz braku uprzedniego doręczenia zobowiązanej upomnienia, o którym mowa w art. 15 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U z 2005 r., Nr 229, poz. 1954, ze zm.) - dalej zwanej: u.p.e.a. W swoim piśmie Zobowiązana wskazała nadto, iż nie została powiadomiona o wszczęciu wobec niej jakiejkolwiek egzekucji oraz, że nie okazano jej żadnych dowodów uzasadniających prowadzenie jakichkolwiek czynności egzekucyjnych.

Naczelnik Urzędu Skarbowego, będący w przedmiotowej sprawie organem egzekucyjnym, na podstawie art. 34 § 1 u.p.e.a. wystąpił do wierzyciela - Prezydenta Miasta o zajęcie stanowiska w sprawie zgłoszonych zarzutów.

Postanowieniem z dnia [...]r. znak: [...]Prezydent Miasta zajął stanowisko w kwestii podniesionych przez Mę Tę zarzutów, poprzez nieuwzględnienie racji Zobowiązanej. Wierzyciel rozpatrzył zarzuty: nieistnienia obowiązku oraz braku uprzedniego doręczenia Zobowiązanej upomnienia, o którym mowa w art. 15 § 1 u.p.e.a.

Na powyższe postanowienie Ma Ta złożyła zażalenie, podnosząc w nim, że nigdy nie otrzymała ani tytułu wykonawczego, ani też upomnienia, wskazując przy tym, że w sprawie nie nastąpiło tzw. zastępcze doręczenie upomnienia, o czym wzmiankowano w treści zaskarżonego postanowienia Prezydenta Miasta. Dodała, iż skierowanie do niej upomnienia oraz następnie tytułu wykonawczego odbyło się w trakcie procedury odwoławczej "przeprowadzonej po uchyleniu przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze właśnie tej egzekucji postanowieniem [...]z dnia [...]r., następnie na wniosek wierzyciela Prezydenta Miasta umorzonej dnia [...]r. postanowieniem Naczelnika Urzędu Skarbowego i na jej odwołanie generalnie umorzono postępowanie egzekucyjne postanowieniem Dyrektora Izby Skarbowej nr [...]dnia [...]r.". Wskazała także, iż uniemożliwiono jej wgląd do akt postępowania "po umorzeniu postępowania" oraz nie udzielono wyjaśnień.

Ponadto Ma Ta podniosła, iż w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia są same kłamstwa - nigdy nie otrzymała tytułu wykonawczego z 2010 r., nie parkowała w żadnym ze wskazanych miejsc i nie zostało to udowodnione. Zarzuciła też osobie prowadzącej postępowanie sfałszowanie dokumentacji oraz dodała,

że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie orzekł, iż "Szczecin nie ma dróg publicznych, natomiast strefa płatnego parkowania nie rozciąga się na całe miasto".

Ma Ta wystąpiła następnie do Kolegium pismem z dnia 29 listopada 2010r. z wyjaśnieniami do złożonych zarzutów, w którym w istocie powtórzyła stawiane wcześniej zarzuty.

Po przeprowadzeniu postępowania Samorządowe Kolegium Odwoławcze wymienionym na wstępie postanowieniem z dnia [...]r. utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie organu I instancji.

Uzasadniając swoje stanowisko organ, powołując się na art. 15 § 1 u.p.e.a. wskazał, iż w aktach sprawy znajduje się upomnienie nr [...]z dnia

[...]r. Upomnienie to zostało przez wierzyciela zaadresowane do Mi Ti (C, 74[...]) i wysłane dnia 31 stycznia 2009 r. listem poleconym nr [...]na adres Zobowiązanej. Przesyłka była dwukrotnie awizowana w dniach 3 lutego 2009 r. i 11 lutego 2009 r., jednakże nie została ona przez adresatkę odebrana. Potwierdzeniem tego stanu faktycznego jest załączona do akt koperta, na której odciśnięto pieczątki urzędów pocztowych. Upomnienie zostało w dniu 19 lutego 2009 r. zwrócone nadawcy i dołączone do akt postępowania. Wierzyciel uznał w tych okolicznościach, że w sprawie nastąpiło tzw. doręczenie zastępcze w trybie art. 44 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.) – dalej k.p.a. - czemu dał wyraz w treści uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, odnosząc się w ten sposób do zgłoszonego przez Zobowiązaną zarzutu braku uprzedniego doręczenia upomnienia, o którym mowa w art. 15 § 1 u.p.e.a.. Następnie organ wskazał na uregulowania dotyczące doręczeń, zawarte w przepisach art. 39-44 k.p.a., podnosząc, iż w świetle cytowanych przepisów oraz w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy dokumenty uznać należy, iż w rozpoznawanej sprawie uregulowany w art. 44 k.p.a. tryb doręczenia pisma został dochowany. Konsekwencją przyjęcia tego stanowiska było zatem uznanie, że doręczenie upomnienia nastąpiło skutecznie z dniem 17 lutego 2009 r. W tej sytuacji podniesiony przez Zobowiązaną zarzut braku uprzedniego doręczenia upomnienia, o którym mowa w art. 15 § 1 u.p.e.a., organ uznał za nieuzasadniony.

Kolegium podzieliło również stanowisko Prezydenta Miasta w zakresie rozpatrzonego przez ten organ zarzutu nieistnienia obowiązku.

W tym zakresie organ odwoławczy przytoczył treść przepisów art. 13 ust. 1 pkt 1, art. 13b ust. 1, art. 13f ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, art. 33 u.p.e.a. oraz uchwałę Rady Miasta nr XIII/269/03 z dnia 1 grudnia 2003 r. i nr XXIX/576/04 z 22 listopada 2004 r., wskazując, iż w aktach sprawy znajduje się 8 zawiadomień o nieopłaconym postoju pojazdu marki [...]o nr rej. [...] w Strefie Płatnego Parkowania na terenie miasta S w różnych miejscach, dniach i godzinach, wystawione przez różnych inspektorów SPP. Na każdym z tych zawiadomień w miejscu oznaczonym "uwagi" wpisana jest czytelnie treść: "Brak biletu". Jak podkreślił organ, dla wykazania powstania obowiązku zapłaty opłaty dodatkowej, który powstaje z mocy prawa, zawiadomienia o nieopłaconym postoju w strefie płatnego parkowania, znajdujące się w aktach sprawy, są wystarczającym środkiem dowodowym. W zawiadomieniu wpisuje się konkretne dane dotyczące ulicy postoju, godziny sporządzenia zawiadomienia, nr rejestracyjnego i marki pojazdu, datę (dzień, miesiąc, rok) oraz numer służbowy inspektora i jego podpis. Dane te nie są obszerne, ani szczegółowe, nie pozostawiają również sfery dowolności na ich interpretację. Z zawiadomień wynika, że pojazd należący do Zobowiązanej był zaparkowany bez biletu, we wskazanych miejscach, dniach i godzinach. Nie jest to zatem sytuacja niejasna, mogąca tworzyć spory co do sposobu zakreślenia biletu, upływu jego ważności bądź umieszczenia biletu w miejscu bądź sposób, który nie pozwalałby na odczytanie jego treści.

Następnie organ wskazał, powołując się na orzecznictwo sądowoadministracyjne, że ani wierzyciel ani też organ egzekucyjny nie jest zobowiązany, ani nawet uprawniony, do prowadzenia postępowania wyjaśniającego lub poszukiwania dowodów celem udokumentowania zarzutów skarżącego. Obowiązek ten obciąża zobowiązanego, a nie wierzyciela bądź organ egzekucyjny, gdyż to skarżący zgłaszając dany zarzut zamierza odnieść określony skutek prawny.

Identycznie zgłoszony przez Zobowiązaną zarzut rozpatrzył wierzyciel, wskazując przy tym, iż wnosząc zarzut na podstawie art. 33 pkt 1 u.p.e.a. powinna ona wskazać dowody potwierdzające, że obowiązek nie istnieje, ponieważ nigdy nie powstał, albo wprawdzie powstał, ale wygasł z powodu wykonania lub z innych przyczyn. Zobowiązana we wniesionym piśmie okoliczności takich nie przedstawiła. W konsekwencji zatem wierzyciel nie uwzględnił zgłoszonego przez Zobowiązaną zarzutu nieistnienia obowiązku. Ze stanowiskiem tym organ odwoławczy w pełni się zgodził, podzielając w tym zakresie argumentację zaprezentowaną przez Prezydenta Miasta w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Organ II instancji wyjaśnił także, iż nie polegają na prawdzie podniesione przez zobowiązaną twierdzenia, jakoby Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie orzekł, że S nie ma dróg publicznych. Istnienie tych dróg jest oczywiste, wynika

to bowiem nie tylko z ustawy o drogach publicznych, lecz także z przepisów powołanych wyżej uchwał Rady Miasta, które funkcjonują w obrocie prawnym i stanowią akty prawa miejscowego powszechnie obowiązującego na terenie jednostki samorządu terytorialnego, która go uchwaliła.

Z kolei w kwestii twierdzeń Zobowiązanej, jakoby w sprawie doszło

do fałszowania dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, organ poinformował,

iż Zobowiązana może w tym zakresie wystąpić do właściwych organów Państwa z zawiadomieniem o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. Wyjaśniono także,

iż Kolegium wskazanym przez zobowiązaną postanowieniem z dnia [...]r. znak: [...]uchyliło postanowienie organu I instancji znak: [...]z dnia [...]r. i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia temu organowi. Z kolei Dyrektor Izby Skarbowej postanowieniem z dnia [...]r. znak: [...] (również wskazanym przez Zobowiązaną w piśmie z dnia [...]r.) uchylił w całości postanowienie nr [...]Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...]r. i uznał tym postanowieniem za uzasadniony zarzut braku uprzedniego doręczenia upomnienia, natomiast zarzut nieistnienia obowiązku za nieuzasadniony oraz umorzył postępowanie egzekucyjne prowadzone na podstawie tytułu wykonawczego nr [...].

Na zakończenie podniesiono, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów administracyjnych, zobowiązany nie może po upływie terminu do wniesienia zarzutów uzupełniać zarzutów zgłoszonych w terminie, nie może także zgłosić nowych podstaw zarzutów w toku postępowania w sprawie stanowiska wierzyciela wobec zgłoszonych zarzutów, w związku z czym treść pisma Zobowiązanej z dnia 29 listopada 2010 r. nie mogła być wzięta pod uwagę przez Kolegium przy rozpoznawaniu sprawy.

W skardze na powyższe postanowienie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie Ma Ta zarzuciła Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu naruszenie jej interesu prawnego "polegającego

na fałszywym i kłamliwym przedstawieniu szeregu stwierdzeń zawartych w tej decyzji". Zawnioskowała o uchylenie postanowienia Kolegium i stwierdzenie nieistnienia obowiązku oraz o orzeczenie o złamaniu procedur na szkodę Skarżącej przez wierzyciela podczas wykonywania egzekucji i złamanie procedur przez komornika podczas wykonywania egzekucji.

Uzasadniając swoje stanowisko Skarżąca wskazała, iż nieprawdą jest, aby otrzymała upomnienie z dnia 30 stycznia 2010 r. dodając, że w zaskarżonym postanowieniu nie podano, kiedy to upomnienie otrzymała. Odnosząc się do wskazanych i omówionych przez Kolegium w zaskarżonym postanowieniu uchwał Rady Miasta: Nr XIII/269/03 z dnia 1 grudnia 2003 r. w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania, opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych Miasta oraz sposobu ich pobierania (Dz. Urz. Woj. Zachodnio-pomorskiego Nr 113, poz. 1932), oraz zmieniającej ją, uchwały Nr XXIX/576/04 Rady Miasta z dnia 22 listopada 2004 r. (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego

Nr 99, poz. 2168), podniosła, iż nie są one do końca podstawą prawną, gdyż - jak można wnioskować z treści skargi - nie wskazano w nich dróg publicznych, zaś nie całe 100% miasta jest lub było objęte strefą płatnego parkowania. W tym kontekście dodała, iż w żadnym z wyznaczonych miejsc (chodzi o miejsca w strefie) nie parkowała i nie została o niczym zawiadomiona oraz, że brak jest dowodów na to, aby parkowała w tej strefie, zaś zawiadomienia bez konkretnej lokalizacji parkowania nie są dokumentami stwierdzającymi fakty, ani dokumentami urzędowymi stwierdzającymi istnienie obowiązku. Wskazała nadto, że kłamstwem jest, jakoby z zawiadomień wynikało,

iż parkowała we wskazanych w nich miejscach, dodając przy tym, że nie wiadomo konkretnie, w którym miejscu 8-kilometrowej ulicy parkowanie miało miejsce. W ocenie Skarżącej w ogóle nie wiadomo, co jest jasne z jakiegoś zawiadomienia.

Skarżąca stwierdziła następnie, że również kłamstwem jest stwierdzenie, iż tytuł wykonawczy doręczono jej zastępczo w dniu 20 kwietnia 2010 r. i w tym zakresie zakwestionowała poczynione przez SKO ustalenia dotyczące doręczenia tytułu wykonawczego w trybie zastępczym, o którym mowa w przepisach k.p.a. Wskazała,

że nigdy tytułu wykonawczego nie otrzymała. Skarżąca nie zgodziła się także

ze stwierdzeniem, iż zarzuty wniosła w dniu 9 kwietnia 2010 r., "a więc 11 dni przed jak to określiło SKO doręczeniem zastępczym".

Ma Ta zarzuciła SKO także brak logicznego myślenia i oceny jej postępowania w zakresie zgłaszanych zarzutów, nie zgadzając się ze stwierdzeniem Kolegium, iż nowe podstawy zarzutów, zgłoszone po terminie wniesienia zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym w administracji, nie mogą być rozpatrzone. Skarżąca wywodzi, iż w postępowaniu administracyjnym ma prawo zgłaszać dowody w każdym czasie i nie ma w tym zakresie żadnych ograniczeń, które podlegają analizie.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonym postanowieniu.

Pismem z dnia 7 lipca 2011 r. pełnomocnik Skarżącej ustanowiony z urzędu, podtrzymał zarzuty skargi, wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz zasądzenie kosztów zastępstwa adwokackiego tytułem pomocy prawnej świadczonej z urzędu. Dodatkowo zaskarżonemu postanowieniu zarzucił naruszenie art. 33 pkt 4 u.p.e.a. oraz artykułów: 59 § 1, 39, 68, 35 oraz 36 k.p.a.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie z w a ż y ł, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.), sąd administracyjny sprawuje kontrolę administracji publicznej przez badanie zgodności zaskarżonych decyzji i postanowień z prawem. W wyniku takiej kontroli decyzja lub postanowienie mogą zostać uchylone w razie stwierdzenia, że naruszono przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub doszło do takiego naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogłoby w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy, ewentualnie w razie wystąpienia okoliczności mogących być podstawą wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.; dalej zwanej: p.p.s.a.).

W następstwie kontroli zaskarżonego aktu Sąd stwierdził, że skarga nie jest zasadna, nie ma bowiem podstaw do uznania, iż postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego jest niezgodne z prawem.

Jak wynika z okoliczności rozpoznawanej sprawy, niniejsze postępowanie egzekucyjne zostało zainicjowane z urzędu wystawieniem przez organ egzekucyjny – Naczelnika Urzędu Skarbowego, tytułu wykonawczego obejmującego należności z tytułu opłaty dodatkowej za nieopłacone postoje pojazdu Skarżącej w strefie płatnego parkowania, w okresie od 20 czerwca 2005 r. do 6 stycznia 2006 r.

Wskazać należy, że zgodnie z przepisem art. 33 u.p.e.a., zobowiązany może wnieść zarzuty w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej, przy czym podstawą zarzutu mogą być wyłącznie okoliczności (przesłanki) wymienione w tym przepisie (w punktach 1–10). Stosownie do tego przepisu podstawą zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej może być:

1) wykonanie lub umorzenie w całości albo w części obowiązku, przedawnienie, wygaśnięcie albo nieistnienie obowiązku;

2) odroczenie terminu wykonania obowiązku albo brak wymagalności obowiązku z innego powodu, rozłożenie na raty spłaty należności pieniężnej;

3) określenie egzekwowanego obowiązku niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z orzeczenia, o którym mowa w art. 3 i 4;

4) błąd co do osoby zobowiązanego;

5) niewykonalność obowiązku o charakterze niepieniężnym;

6) niedopuszczalność egzekucji administracyjnej lub zastosowanego środka egzekucyjnego;

7) brak uprzedniego doręczenia zobowiązanemu upomnienia, o którym mowa

w art. 15 § 1;

8) zastosowanie zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego;

9) prowadzenie egzekucji przez niewłaściwy organ egzekucyjny;

10) niespełnienie wymogów określonych w art. 27.

Zarzuty mogą być wniesione do organu egzekucyjnego w terminie 7 dni od otrzymania tytułu wykonawczego – o czym poucza się zobowiązanego w treści tytułu wykonawczego (art. 27 § 1 pkt 9 u.p.e.a.) – co oznacza, że nie mogą być one składane lub uzupełniane w terminie późniejszym, np. w zażaleniu na postanowienie organu egzekucyjnego lub w skardze do sądu, bowiem to organ egzekucyjny musi je rozpoznać (po ewentualnym uzyskaniu stanowiska wierzyciela – jeżeli organ egzekucyjny nie jest równocześnie wierzycielem).

Zgodnie z przepisem art. 34 § 1 u.p.e.a., zarzuty zgłoszone na podstawie

33 pkt 1-7, 9 i 10 organ egzekucyjny rozpatruje po uzyskaniu stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów, z tym że w zakresie zarzutów, o których mowa w art. 33 pkt 1-5, wypowiedź wierzyciela jest dla organu egzekucyjnego wiążąca.

W przedmiotowej sprawie organem egzekucyjnym jest Naczelnik Urzędu Skarbowego, zaś wierzycielem Prezydent Miasta, dlatego też stosownie do art. 34 § 1 u.p.e.a. organ egzekucyjny zwrócił się do wierzyciela o zajęcie stanowiska w przedmiocie zgłoszonych zarzutów. Przedmiotem skargi jest wydane w postępowaniu egzekucyjnym ostateczne postanowienie wierzyciela odmawiające uwzględnienia zgłoszonego przez Skarżącą zarzutu nieistnienia egzekwowanego obowiązku oraz braku doręczenia upomnienia.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu nieistnienia egzekwowanego obowiązku wyjaśnić należy, iż - w związku z charakterem obowiązku, jaki wskazany został w wystawionym tytule wykonawczym, tj. obowiązku poniesienia opłat dodatkowych z tytułu nieopłaconego postoju w strefie płatnego parkowania - obowiązek poniesienia takich opłat określony został w przepisach ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 71, poz. 838, ze zm.). Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. Strefę taką ustala rada gminy (rada miasta) – art. 13b ust. 3 ustawy. Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się, jak to określa art. 13b ust. 1 ustawy, za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania,

w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo. Ustawodawca w art. 13b ust. 2 ustawy wskazał też cel ustalania stref płatnego parkowania, stanowiąc, że strefę płatnego parkowania ustala się na obszarach charakteryzujących się znacznym deficytem miejsc postojowych, jeżeli uzasadniają

to potrzeby organizacji ruchu, w celu zwiększenia rotacji parkujących pojazdów samochodowych lub realizacji lokalnej polityki transportowej, w szczególności w celu ograniczenia dostępności tego obszaru dla pojazdów samochodowych lub wprowadzenia preferencji dla komunikacji zbiorowej. Ustalając strefę płatnego parkowania rada gminy (miasta) ustala też wysokość stawek ww. opłaty oraz określa sposób ich pobierania (art. 13b ust. 4 pkt 1 i 3). Za nieuiszczenie takiej opłaty

za parkowanie pojazdu samochodowego w strefie płatnego parkowania pobiera się opłatę dodatkową, której wysokość oraz sposób jej pobierania również określa rada gminy (art. 13f ust. 1 i 2). Opłaty te, a więc zarówno opłatę za parkowanie w strefie płatnego parkowania, jak i opłatę dodatkową za nieuiszczenie takiej opłaty, pobiera zarząd drogi, a w przypadku jego braku - zarządca drogi (art. 13b ust. 7 i art. 13f ust. 3), którym w przypadku dróg publicznych (ulic) położonych w granicach miasta na prawach powiatu, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, jest prezydent miasta (art. 19

ust. 5) - jak ma to miejsce w przypadku S. W przedmiotowej sprawie ww. uchwałą Nr XIII/269/03 z dnia 1 grudnia 2003 r. w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania, opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych Miasta S oraz sposobu ich pobierania, następnie zmienioną uchwałą

Nr XXIX/576/2004 z dnia 22 listopada 2004 r., Rada Miasta S wykorzystała upoważnienie zawarte we wskazanych wyżej przepisach ustawy o drogach publicznych. W myśl § 11 ust. 1 uchwały Nr XIII/269/03, opłata dodatkowa za nieuiszczenie opłat

za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w SPP wynosi 20 zł. Uchwałą nr XXIX/576/04 Rady Miasta S z dnia 22 listopada 2004 r., zmieniona została wysokość opłaty dodatkowej. Począwszy od dnia 1 stycznia 2005 r. opłata dodatkowa za niewniesienie opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w SPP wniesiona w terminie 7 dni od dnia nieopłacenia postoju wynosi 20 zł, a po tym terminie 50 zł.

Jak wynika z przytoczonych wyżej przepisów, obowiązek uiszczenia opłaty

za parkowanie pojazdu samochodowego w strefie płatnego parkowania jest obowiązkiem wynikającym z mocy samego prawa, tj. z ww. przepisów ustawy

o drogach publicznych i wydanej z jej upoważnienia uchwały rady miasta, stanowiącej – w myśl art. 87 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej – akt prawa miejscowego, obowiązujący każdego, na obszarze działania organu, który je ustanowił. Obowiązek taki winien być wykonany niezwłocznie po wystąpieniu określonego stanu faktycznego, z wystąpieniem którego ustawa wiąże ten obowiązek (zaparkowania w strefie płatnego parkowania, a w odniesieniu do opłaty dodatkowej - nieuiszczenia opłaty parkingowej). Dla realizacji obowiązku poniesienia opłaty parkingowej nie jest zatem koniecznym jego konkretyzacja w drodze indywidualnego aktu administracyjnego, np. decyzji.

Ze względu na jej funkcjonalne związanie z opłatą za parkowanie w strefie płatnego parkowania, również w przypadku powstania obowiązku uiszczenia opłaty dodatkowej, wydanie takiego indywidualnego aktu administracyjnego nie jest wymagane. Co więcej, ustawodawca nie upoważnił organów administracji do wydawania takich aktów. Również przepisy ustawy stwierdzające, iż opłaty te są "pobierane", a nie np. wymierzane, ustalane, określane przez organ administracji, dodatkowo potwierdza zasadność tego wniosku. Sporządzane przez inspektora SPP (działającego z upoważnienia zarządcy drogi) zawiadomienie o nieopłaconym postoju w strefie płatnego parkowania - jak to w rozpatrywanej sprawie miało miejsce w 8 przypadkach, w okresie od 20 czerwca 2005 r. do 6 stycznia 2006 r. - którego oryginał umieszczany jest za wycieraczką pojazdu, stanowi zatem dokument (dowód) potwierdzający nieuiszczenie opłaty, a zarazem stanowi ono dla korzystającego z drogi dodatkową i wystarczającą informację o (powstałym z mocy prawa) obowiązku uiszczenia opłaty. Ani przepisy ustawy o drogach publicznych, ani postanowienia uchwał Rady Miasta S nie ustanawiają obowiązku doręczania takich zawiadomień

"za potwierdzeniem odbioru", nie można też uznać, by taki sposób dodatkowego informowania korzystającego ze strefy płatnego parkowania naruszał prawa gwarantowane w Konstytucji, tym bardziej, iż dokument ten nie nakłada na korzystającego z parkingu jakichkolwiek obowiązków, a jedynie dodatkowo informuje o nieopłaconym postoju. Obowiązek poniesienia opłaty powstał bowiem z mocy prawa, w momencie postawienia pojazdu w strefie.

Nie można więc zgodzić się z zarzutem skargi, że zawiadomienia nie są dokumentami stwierdzającymi fakty ani dokumentami stwierdzającymi istnienie obowiązku i nie mogą stanowić dowodu potwierdzającego fakt nieopłaconego postoju. Stwierdzić też należy, że zawarte w aktach sprawy kopie 8 zawiadomień z okresu od

20 czerwca 2005 r. do 6 stycznia 2006 r., sporządzone przez wielu inspektorów, pozwalają na stwierdzenie, iż żądana należność wierzyciela istnieje, a zatem zasadne było sporządzenie upomnienia, a następnie wszczęcie postępowania egzekucyjnego wobec Skarżącej. Posiadając takie dowody organ I instancji (wierzyciel) mógł bowiem uznać (dokonując tzw. swobodnej oceny dowodów, zgodnie z art. 80 k.p.a.), uwzględniając zasady wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasady logicznego rozumowania, że dowody te w sposób wystarczający dokumentują fakty nieuiszczenia opłat parkingowych w miejscach i czasie wskazanym w zawiadomieniach. Wobec tego zasadne było żądanie zapłaty kwoty 400 zł z tytułu 8 opłat dodatkowych, których obowiązek uiszczenia powstał z mocy prawa w datach i miejscach wskazanych w upomnieniu doręczonemu skarżącej. W związku z powyższym nie można uznać za przekonujące twierdzeń Skarżącej, iż nie parkowała swego pojazdu na terenie SPP. Oznaczałoby to, iż wszystkie przedmiotowe zawiadomienia nie odzwierciedlają stanu rzeczywistego, czyli są dokumentami fałszywymi – brak jednak logicznych podstaw

do takiego stwierdzenia, tym bardziej, iż Skarżąca w żaden sposób nie uprawdopodobniła takich faktów, np. poprzez niezwłoczne zakwestionowanie zawiadomienia w biurze SPP, w przypadku, gdyby takie zawiadomienie zostało sporządzone w odniesieniu do samochodu parkującego poza strefą SPP. Z oczywistych względów za takie uprawdopodobnienie nie może być uznane twierdzenie Skarżącej,

iż inspektorzy SPP "nie potrafią czytać i pisać". Przeczą temu choćby sporządzone zawiadomienia.

Będąca przedmiotem egzekucji kwota pieniężna [...] zł (wraz z kosztami upomnienia) stanowi więc konsekwencję stwierdzenia przez powołanych do tego inspektorów SPP braku uiszczenia w 8 przypadkach opłaty za parkowanie należącego do Skarżącej samochodu marki [...] o nr rej. [...]w strefie płatnego parkowania w Szczecinie. Niesporne jest również to, że wobec nieuiszczenia ww. kwoty wystawiono wobec zobowiązanej tytuł wykonawczy i skutecznie go doręczono, wszczynając tym samym postępowanie egzekucyjne.

Sąd nie podzielił więc stanowiska Skarżącej wyrażonego w treści zarzutu zgłoszonego w postępowaniu egzekucyjnym - tj. nieistnienia egzekwowanego obowiązku - uznając, iż zarzut naruszenia art. 33 pkt 1 u.p.e.a nie jest zasadny. Brak więc było podstaw prawnych lub faktycznych do stwierdzenia, że zaskarżone postanowienie wydane zostało z naruszeniem przepisów prawa w stopniu wskazanym w art. 145 § 1 pkt 1 i 2 p.p.s.a.

Odnosząc się natomiast do zarzutu niedoręczenia Skarżącej upomnienia, a więc do kwestii czy został spełniony warunek określony w art. 15 § 1 u.p.e.a., stwierdzić należy, że stanowisko Skarżącej także nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 15 § 1 u.p.e.a., egzekucja administracyjna może być wszczęta, jeżeli wierzyciel, po upływie terminu do wykonania przez zobowiązanego obowiązku, przesłał mu upomnienie z zagrożeniem skierowania sprawy na drogę postępowania egzekucyjnego, chyba że przepisy szczególne inaczej stanowią. Postępowanie egzekucyjne może być wszczęte dopiero po upływie 7 dni od dnia doręczenia upomnienia.

Z przytoczonego przepisu wynika, że dla prawidłowego wszczęcia postępowania egzekucyjnego istotny jest dzień doręczenia upomnienia. Fakt doręczenia upomnienia musi być zatem bezsporny. W ustawie o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie uregulowano w sposób odrębny instytucji doręczania pism, dlatego zgodnie z art. 18 u.p.e.a., w postępowaniu egzekucyjnym odpowiednie zastosowanie mają przepisy k.p.a., o których mowa w rozdziale 8, w tym regulujące kwestie doręczeń zarówno w sposób standardowy (do rąk adresata – art. 42 k.p.a.), jak i zastępczy (za pokwitowaniem, dorosłemu domownikowi, sąsiadowi lub dozorcy domu, jeżeli osoby te podjęły się oddania pisma adresatowi – 43 k.p.a.; doręczenie fikcyjne – art. 44 k.p.a.) (por.: Z. Leoński [w:] R. Hauser, Z. Leoński, A. Skoczylas, Postępowanie egzekucyjne w administracji. Komentarz, Wydawnictwo C.H. BECK, Warszawa 2008, ss. 72-74).

W rozpoznawanej sprawie, skarżony organ uznał, że upomnienie z dnia 30 stycznia 2009 r. zostało doręczone Skarżącej w dniu 17 lutego 2009 r. na zasadach określonych w art. 44 k.p.a. w związku z art. 18 u.p.e.a. Stanowisku temu nie sposób odmówić słuszności. Wskazać należy, że stosownie do art. 44 § 1 k.p.a., w razie niemożności doręczenia pisma w sposób wskazany w art. 42 i art. 43 k.p.a. poczta przechowuje pismo przez okres czternastu dni w swojej placówce pocztowej - w przypadku doręczenia pisma przez pocztę, pismo składa się na okres czternastu dni w urzędzie właściwej gminy (miasta) w przypadku doręczenia pisma przez pracownika urzędu gminy (miasta) lub upoważnioną osobę lub organ. Zawiadomienie o pozostawieniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru w terminie siedmiu dni, licząc od dnia pozostawienia zawiadomienia w miejscu określonym w § 1, umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej lub, gdy nie jest to możliwe, na drzwiach mieszkania adresata, jego biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe, bądź w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata (art. 44 § 2 k.p.a.). W przypadku niepodjęcia przesyłki w terminie, o którym mowa w § 2, pozostawia się powtórne zawiadomienie o możliwości odbioru przesyłki w terminie nie dłuższym niż czternaście dni od daty pierwszego zawiadomienia (art. 44 § 3 k.p.a.) i doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia okresu, o którym mowa w § 1, a pismo pozostawia się w aktach sprawy (art. 44 § 4 k.p.a.).

Z kserokopii koperty oraz dowodu doręczenia przesyłki (upomnienia) znajdującej się na karcie 4 akt administracyjnych, wynika, że z powodu nieobecności adresata,

po raz pierwszy awizowano przesyłkę 3 lutego 2009 r., po raz drugi – 11 lutego 2009 r., oraz że przesyłkę zwrócono organowi egzekucyjnemu 19 lutego 2009 r. Z dowodu tego wynika również jednoznacznie, że zawiadomienie wraz z informacją, o której mowa w art. 44 § 2 i § 3 k.p.a. umieszczono w skrzynce pocztowej adresata, a zatem dokument ten zawiera wyraźne wskazanie sposobu działania doręczającego.

Wobec powyższego, stwierdzić należy, że Kolegium zasadnie przyjęło,

iż upomnienie zostało prawidłowo doręczone Skarżącej w dniu 17 lutego 2009 r., w opisanym powyżej trybie zastępczym, oraz że zaistniała przesłanka do wszczęcia egzekucji administracyjnej, o której mowa w art. 15 § 1 u.p.e.a. Jednocześnie wskazania wymaga, że - wbrew stanowisku skargi - skarżony organ w uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia w sposób wystarczający odniósł się do kwestii prawidłowości dokonanego doręczenia. Podobnie należy uznać, iż w takim trybie został również doręczony Skarżącej tytuł wykonawczy w dniu 20 kwietnia 2010 r.

Odnośnie pozostałych zarzutów skargi dotyczących możliwości zgłaszania nowych zarzutów w każdym czasie, należy zgodzić się z organem, iż zobowiązany nie może po upływie terminu do wniesienia zrzutów uzupełniać zarzutów zgłoszonych w terminie, ani zgłaszać nowych podstaw tychże zarzutów w toku postępowania w sprawie stanowiska wierzyciela. Natomiast odnosząc się do zarzutu naruszenia

art. 27c u.p.e.a. wskazać należy, iż przedmiotem skargi było postanowienie dotyczące nieuwzględnienia zarzutów nieistnienia obowiązku oraz braku doręczenia upomnienia w związku z czym Sąd w przedmiotowej sprawie nie mógł badać kwestii prawidłowości wystawienia tytułu wykonawczego.

Wobec powyższego, także pozostałe zarzuty skargi, wskazane w piśmie uzupełniającym z dnia 7 lipca 2011 r., nie zasługiwały na uwzględnienie.

Nie znajdując zatem podstaw do uznania zarzutów skargi za uzasadnione, skargę należało oddalić na podstawie przepisu art. 151 p.p.s.a. O wynagrodzeniu pełnomocnika ustanowionego w ramach prawa pomocy orzeczono zgodnie z art. 250 p.p.s.a.