Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Bociąga Sędziowie WSA Bożenna Blitek WSA Wojciech Jakimowicz (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Monika Wójcik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 listopada 2015 r. sprawy ze skargi Gminy A na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody z dnia 5 stycznia 2015 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności Zarządzenia Burmistrza A Nr [...] z dnia 12 czerwca 2014 r. w zakresie zatwierdzenia konkursu na stanowisko dyrektora samorządowej placówki oświatowej w zakresie § 1 pkt 4 skargę oddala.

Rozstrzygnięciem nadzorczym Wojewody z dnia 5 stycznia 2015 r. nr: [...] stwierdzono nieważność zarządzenia Burmistrza A z dnia 12 czerwca 2014 r. Nr [...] w sprawie zatwierdzenia konkursu na stanowisko Dyrektora Szkoły Podstawowej w A w zakresie § 1 pkt 4.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazano, że zapadło ono w związku z wpłynięciem w dniu 21 listopada 2014 r. do Wojewody skargi mieszkańca A na Zarządzenia Burmistrza A Nr [...] z dnia 12 czerwca 2014 r i Nr [...] z dnia 10 lipca 2014 r., w sprawie konkursu na Dyrektora Szkoły Podstawowej w A.

Pismem z dnia 24 listopada 2014 r. Wojewoda jako organ nadzoru, działając na podstawie art. 88 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, zwrócił się z prośbą do Burmistrza A o odniesienie się do zarzutów podniesionych w skardze oraz o udzielenie wyjaśnień w sprawie i przesłanie dokumentacji związanej z wydaniem zaskarżonych zarządzeń przeprowadzeniem procedury konkursowej. Przedmiotowe zarządzenia wraz z dokumentacją oraz wyjaśnieniami wpłynęły do organu nadzoru w dniu 8 grudnia 2014 r.

Jak wynika z wyjaśnień Burmistrza, w dniu 2 czerwca 2014 r. w A przeprowadzono konkurs na stanowisko Dyrektora Szkoły Podstawowej w A. W wyniku przeprowadzonego głosowania Komisja uznała, że nie udało wyłonić kandydata na Dyrektora Szkoły. Zarządzeniem Nr [...] z dnia 12 czerwca 2014 r. Burmistrz A zatwierdził konkursy przeprowadzone na podstawie Zarządzenia Nr [...] z dnia 30 kwietnia 2014 r. na stanowiska dyrektorów pięciu szkół w A, I i R. Ze względu na niewyłonienie kandydata na stanowisko Dyrektora Szkoły Podstawowej w A, Burmistrz po konsultacjach z radą szkoły i pedagogiczną Zarządzeniem Nr [...] z dnia 10 lipca 2014 r. powierzył stanowisko Dyrektora D. Z. Powyższe Zarządzenie podjęto na podstawie art. 36a ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (t.j. Dz. U. z 2004 r., Nr 256, poz. 2572 ze zm.) i § 8 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 8 kwietnia 2010 r. w sprawie regulaminu konkursu na stanowisko dyrektora publicznej szkoły lub publicznej placówki oraz trybu pracy konkursowej (Dz.U. z 2010 r., nr 60, poz. 373 z późn. zm.) w związku z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 594).

Pismem z dnia 18 grudnia 2014 r., znak: [...] organ nadzoru zawiadomił Burmistrza A oraz Radę o wszczęciu postępowań nadzorczych dotyczących zgodności z prawem wzmiankowanych zarządzeń i wystąpił o zajęcie stanowiska w sprawie.

Na podstawie kwestionowanego zarządzenia Nr [...] Burmistrz A zatwierdził konkurs na stanowisko Dyrektora Szkoły Podstawowej w A. Zarządzenie zostało na podstawie art. 36a ustawy o systemie oświaty oraz § 8 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Komisji Narodowej w sprawie regulaminu konkursu na stanowisko dyrektora publicznej szkoły lub publicznej placówki oraz trybu pracy komisji konkursowej w związku z art. 30 ust. 1 ustawy samorządzie gminnym.

Wojewoda podał, że w wyniku dokonania analizy prawnej ww. zarządzenia oraz protokołów konkursu z dnia 2 czerwca 2014 r., organ nadzoru stwierdził, że stanowiące przedmiot rozstrzygnięcia nadzorczego Zarządzenie Nr [...] (w zakresie opisanym w jego sentencji), w stopniu istotnym narusza obowiązujący porządek prawny, w tym w szczególności przepisy wskazanych wyżej aktów prawnych. Organ nadzoru stwierdził bowiem, że w konkursie, który zorganizowano 2 czerwca 2014 r. wyborze kandydata na stanowisko Dyrektora Szkoły Podstawowej w A, w sposób błędny obliczono głosy z naruszeniem normy § 6 ust. 2 (rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 8 kwietnia 2010 r., zgodnie z którym: "Konkurs wyłania kandydata na dyrektora, jeżeli jeden z uczestników otrzyma bezwzględną większość głosów obecnych członków komisji".

Zgodnie z przedłożonym protokołem z posiedzenia komisji konkursowej w posiedzeniu brało udział dziewięciu członków komisji. Po sprawdzeniu kart do głosowania stwierdzono, że oddano 4 ważne głosy oraz 5 głosów nieważnych, a kandydaci uzyskali następującą liczbę głosów: M. B. - 0 głosów, K. B. - 0 głosów, E. K. - 4 głosy. Komisja w protokole zapisała, iż zgodnie z regulaminem nie wyłoniono kandydata na dyrektora, a zatem konkurs nie został rozstrzygnięty.

Wojewoda nie zgodził się z tym stanowiskiem wskazując na przepis § 6 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 8 kwietnia 2010 r., który wprost stanowi, że "Konkurs wyłania kandydata na dyrektora, jeżeli jeden z uczestników otrzyma bezwzględną większość głosów obecnych członków komisji’. Istotę instytucji bezwzględnej większości głosów, stanowi większość ważnie oddanych głosów za w stosunku do sumy głosów przeciwnych i głosów wstrzymujących się.

Zauważono, że w świetle ww. przepisu Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 8 kwietnia 2010 r., otrzymanie bezwzględnej większości głosów w przypadku kandydata na Dyrektora w A stanowiłoby uzyskanie przez jednego z kandydatów 3 spośród 4 ważnie oddanych głosów. Tymczasem głosów oddanych "za" było 4, a zatem wszystkie spośród ważnie oddanych głosów. Za takim stanowiskiem, w ocenie Wojewody, jednoznacznie przemawia również literalna wykładnia przywołanego przepisu, który stanowi, że przy ustalaniu większości głosów winno się brać pod uwagę bezwzględną większość głosów, ale obecnych członków komisji konkursowej, a nie (tak jak zostało to błędnie ustalone) bezwzględną większość głosów liczoną w odniesieniu do liczby obecnych członków Komisji.

Wykładni pojęcia "większość bezwzględna" dokonał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 20 września 1995 r., sygn. akt: W 8/94, analizując przepisy art. 28 ust. 3 i 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym. Zgodnie z przywołanym orzeczeniem "bezwzględna większość głosów" w rozumieniu art. 28 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (...) oznacza co najmniej o jeden słos więcej od sumy pozostałych ważnie oddanych głosów, to znaczy przeciwnych i wstrzymujących się". Następnie Trybunał Konstytucyjny stwierdza, iż: "pojęcie bezwzględnej większości głosów nie zostało ustawowo zdefiniowane. Najbardziej rozpowszechniony sposób jej rozumienia wyrażany jest formułą 50% + 1 głosów. Oznacza ona, że za wnioskiem, którego uchwalenie wymaga bezwzględnej większości głosów musi być oddanych o jeden glos więcej niż wynosi połowa ważnie oddanych głosów. Stosowanie tej reguły nie budzi zastrzeżeń w przypadkach, gdy suma ważnie oddanych głosów jest parzysta. W przypadkach jednak, gdy liczba ważnie oddanych głosów jest nieparzysta, zastosowanie formuły 50% + 1 ważnie oddanych głosów nie prowadzi do tak jednoznacznych wyników. Formuła 50% + 1 ważnie oddanych głosów jest tworem praktyki i doktryny. Żaden przepis prawny nie zawiera takiej definicji większości bezwzględnej głosów. Należy ją stosować wobec tego tylko wtedy, gdy prowadzi ona do jednoznacznych i bezdyskusyjnych rozstrzygnięć, co ma miejsce w każdym przypadku, gdy oddano parzystą liczbę ważnie oddanych głosów. W przypadkach zaś, gdy liczba oddanych głosów jest nieparzysta stosowanie tej prostej metody ustalania bezwzględnej większości głosów zawodzi. Reguła 50% plus jeden ważnie oddanych głosów może być wobec tego stosowana, przy nieparzystej liczbie głosów tylko wówczas, gdy ustanawia ją wyraźnie przepis prawa. Oznacza ona wówczas wymóg szczególnej, określonej prawem większości kwalifikowanej. Żadne względy merytoryczne nie przemawiają za tym, aby odmiennie wykładać znaczenie wymogu większości bezwzględnej w przypadku nieparzystej liczby ważnie oddanych głosów, w rozumieniu ustawy o samorządzie terytorialnym. Sposób ustalania większości bezwzględnej musi prowadzić zawsze do rozstrzygnięć zgodnych z językowym znaczeniem takiej większości".

Biorąc pod uwagę powyższą wykładnię przepisów, organ nadzoru stwierdził, że w dniu 2 czerwca 2014 r. Komisja konkursowa w sposób niewłaściwy obliczyła głosy i bezpodstawnie uznała, że nie da się wyłonić kandydata na Dyrektora Szkoły w A. W ocenie Wojewody w konkursie wyłoniono kandydata na stanowisko Dyrektora Szkoły Podstawowej w A. Ze względu na przywołane powyżej błędy formalne oraz proceduralne, którymi obarczone są procedura konkursowa oraz przedmiotowe Zarządzenie Burmistrza A Nr [...] § 1 pkt 4 zatwierdzające wadliwy wynik konkursu, doszło do istotnego naruszenia przepisów obowiązującego porządku prawnego, przez co zaskarżone zarządzenie winno zostać wyeliminowane z obrotu prawnego.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodziła się Gmina A reprezentowana przez Burmistrza A zaskarżając je do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie i zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

- art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym poprzez podjęcie rozstrzygnięcia z naruszeniem terminu ustanowionego w tym przepisie;

- art. 91 ustawy o samorządzie gminnym poprzez stwierdzenie nieważności zarządzenia, zgodnego z obowiązującym porządkiem prawnym, na skutek dokonania błędnej wykładni przepisu § 6 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 8 kwietnia 2010 r. w sprawie regulaminu konkursu na stanowisko dyrektora szkoły publicznej lub publicznej placówki oświatowej oraz trybu pracy komisji konkursowej (Dz.U. z 2010 r. Nr 60, poz. 373 z późn. zm.).

Ponadto zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucono naruszenie prawa procesowego, a to art. 113 § 1 k.p.a. w związku z art. 91 ust. 5 ustawy o samorządzie gminnym poprzez bezprawną ingerencję w treść uzasadnienia rozstrzygnięcia przy pomocy środków chemicznych.

Mając powyższe na uwadze Gmina A wniosła o uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego oraz o zasądzenie na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze zostało wydane z naruszeniem przepisów prawa, a w związku z tym winno zostać uchylone. Jak stanowi art. 91 ustawy o samorządzie gminnym, o nieważności uchwały lub zarządzenia w całości lub w części orzeka organ nadzoru w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręczenia uchwały lub zarządzenia. W przedmiotowej sprawie Zarządzenie Burmistrza A zostało wydane w dniu 12 czerwca 2014 r., a w dniu 16 czerwca 2014 r. zostało opublikowane w Biuletynie Informacji Publicznej. Wobec powyższego Wojewoda miał więc możliwość zapoznania się z treścią przedmiotowego zarządzenia już od dnia 16 czerwca 2014 r. Biorąc dodatkowo pod uwagę fakt, że zarządzenie o wyborze dyrektora szkoły publicznej nie podlega obowiązkowemu doręczeniu wojewodzie a contrario art. 90 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym za termin doręczenia zarządzenia w przedmiotowej sprawie należy uznać dzień opublikowania zarządzenia w Biuletynie Informacji Publicznej, gdyż od tego terminu Wojewoda mógł się z nim zapoznać.

Zatem termin dla Wojewody do wydania rozstrzygnięcia nadzorczego minął w dniu 16 lipca 2014 r. Z ostrożności procesowej dodatkowo podniesiono, że każdy wypadek doręczenia wojewodzie zarządzenia rozpoczyna bieg terminu, o którym mowa w art. 91 ustawy o samorządzie gminnym. Jeżeli więc zarządzenie zostało załączone do skargi, która wpłynęła do Urzędu Wojewódzkiego w dniu 21 listopada 2014 r., to ten dzień z pewnością stanowił początek biegu wspomnianego terminu, a zatem zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane po terminie. Taka interpretacja art. 91 ustawy o samorządzie gminnym ma również potwierdzenie w orzecznictwie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 23 kwietnia 2014 r. (LEX nr 1458463) stwierdził, że "30-dniowy termin do stwierdzenia przez organ nadzoru we własnym zakresie nieważności zarządzenia organu gminy, które nie podlega obowiązkowi przedłożenia organowi nadzoru, w myśl art. 90 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, rozpoczyna bieg od dnia faktycznego doręczenia takiego zarządzenia organowi nadzoru, niezależnie od tego, kto owego doręczenia dokonał".

Odnosząc się do drugiego zarzutu skargi stwierdzono, że zgodnie z § 6 pkt 2 cytowanego rozporządzenia konkurs jest rozstrzygnięty, jeżeli jeden z kandydatów otrzyma bezwzględną większość głosów obecnych członków komisji. Bezwzględna większość głosów w brzmieniu przytoczonego przepisu to po prostu więcej niż połowa. Innymi słowy: głosów musi być więcej niż połowa biorących udział w głosowaniu (...) (vide: Oświata rządowa - wydanie specjalne wyłonienie kandydata i powierzenie funkcji dyrektora lub placówki Nr 1, grudzień 2012 - luty 2013, s. 8). Przepis § 6 ust. 2 powołanego rozporządzenia określa wymaganą większość, a zarazem stosunek, w jakim należy ją liczyć. Wobec powyższego całkowicie chybione są argumenty Wojewody, że "istotę bezwzględnej większości głosów, stanowi większość ważnie oddanych głosów "za" w stosunku do sumy głosów przeciwnych i wstrzymujących się", gdyż z treści omawianego przepisu wprost wynika, że wymagana jest bezwzględna większość obecnych członków komisji, czyli więcej głosów niż połowa członków komisji obecnych przy głosowaniu. Ażeby móc stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie jeden z kandydatów uzyskał bezwzględną większość, konieczne byłoby założenie, że członkowie którzy oddali głos nieważny nie byli obecni przy głosowaniu. Co więcej orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 września 1995 r. sygn. akt: W. 18/94, na które powołuje się Wojewoda w skarżonym rozstrzygnięciu, nie dość, że dotyczy brzmienia przepisu art. 28 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym nieobowiązującego od niespełna 10 lat, to treść ówczesnego brzmienia nie wskazywała w jakim stosunku należy liczyć wymaganą tym przepisem większość. Nadmieniono, że Urząd Wojewódzki w prezentacji instruktażowej pod nazwą "Zarządzenia organów wykonawczych JST w związku z powołaniem dyrektorów placówek oświatowych", na slajdzie nr 24 wytłuszczonym drukiem wpisał, że konkurs wyłania kandydata, jeżeli jeden z uczestników otrzyma bezwzględną większość głosów obecnych członków komisji".

Kolejnego głosowania nie przeprowadzono, ponieważ zgodnie z § 6 pkt 3 rozporządzenia, do drugiej tury przechodzą dwaj kandydaci, którzy uzyskali najwięcej głosów lub wszyscy kandydaci, którzy uzyskali dwie największe liczby głosów. Z literalnego brzmienia ww. regulacji wynika wyraźnie, że druga tura głosowania ma miejsce wyłącznie w sytuacji, w której udział bierze co najmniej dwóch kandydatów. Warunkiem dopuszczenia kandydata do udziału w drugiej turze głosowania jest też uzyskanie przez kandydata choćby jednego głosu. Brak "głosów" na danego kandydata, jak miało to miejsce, zgodnie z opisanym stanem faktycznym - nie pozwala na dopuszczenie danego kandydata do udziału w drugiej turze głosowania. Przywołany przepis rozporządzenia posługuje się pojęciem "kandydaci, którzy uzyskali najwięcej głosów". Kandydat, na którego nie oddano głosu, nie uzyskał głosów. Toteż jego dalszy udział w konkursie jest wykluczony. Rozporządzenie nie przewiduje drugiej tury głosowania, w której udział brałby jeden kandydat, a z taką sytuacją należałoby się zetknąć, przyjmując założenie odmienne do reprezentowanego przez Komisję Konkursową w niniejszej sprawie. Wobec powyższego zaszła przesłanka przewidziana w art. 36a ust. 4 ustawy o systemie oświaty, która daje możliwość powierzenia stanowiska ustalonemu przez siebie kandydatowi po konsultacjach z radą szkoły i radą pedagogiczną, co miało miejsce w przedmiotowej sprawie.

Kolejną wadą, która w ocenie strony skarżącej obciąża rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody jest bezprawna ingerencja w treść rozstrzygnięcia przy pomocy środków chemicznych. Na pierwszej stronie dokumentu z treścią rozstrzygnięcia zostało zamalowane białą substancją słowo w sposób uniemożliwiający jego odczytanie. Art. 113 k.p.a. reguluje dopuszczalne formy usuwania pomyłek pisarskich i rachunkowych. Użycie tak zwanego korektora w na dokumencie rozstrzygnięcia nadzorczego nie dość, że w żaden sposób nie jest uzasadnione treścią powołanego przepisu, godzi w zasadę pogłębiania zaufania zapisaną w art. 8 k.p.a. Pomijając już nawet kwestię zmiany treści dokumentu, gdyż przypuszczalnie stanowiła jedynie omyłkę pisarską, to jednakże mamy do czynienia z sytuacją, gdzie najprawdopodobniej usunięcie omyłki w normalnym toku czynności, czyli poprzez poprawę treści rozstrzygnięcia, a następnie podpisanie go przez uprawnioną osobę spowodowałoby niedochowanie terminu, o którym mowa w art. 91 k.p.a., nawet licząc od dnia 8 grudnia 2014 r., kiedy to doręczone zostało Wojewodzie zarządzenie wraz z dokumentacją oraz wyjaśnieniami.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego.

Odnosząc się do zarzutów skargi, tj. zarzutu naruszenia terminu do wydania rozstrzygnięcia nadzorczego, a także zarzutu błędnej wykładni normy § 6 przytoczonego Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej, wskazano, ze zarzuty te są chybione. W ocenie organu nadzoru użycie korektora, w związku z drobną omyłką pisarską pozostaje bez związku z istotą sprawy.

Wobec zarzutu dotyczącego naruszenia terminu, organ nadzoru wskazał na Komentarz do ustawy o samorządzie gminnym autorstwa: Dolnicki B. (red.), Augustyniak M, Cybulska R., Glumińska-Pawlic J., Jagoda J., Jochymczyk A., Martysz C, Matan A., Moll T., Wierzbica A.M. Ustawa o samorządzie gminnym. Komentarz.", ABC, 2010). Zgodnie z nim: "Przepis art. 90 przewiduje obowiązek przedłożenia organom nadzoru dwóch rodzajów zarządzeń wójta. Po pierwsze, są to zarządzenia stanowiące przepisy porządkowe (art. 90 ust. 1 in fine) podejmowane na podstawie art. 41 ust. 2 u.s.g., przedkładane wojewodzie. Po drugie zarządzenia objęte zakresem nadzoru regionalnej izby obrachunkowej, przedkładane temu organowi. Terminy określone w art. 90 traktowane są jako instrukcyjne, ale wskazuje się również na ich "niejasny" charakter prawny. Zdaniem NSA wyrażonym w wyroku z dnia 22 listopada 1990 r, SA/Gd 90, ONSA 1990, nr 4, poz. 11: "Przekroczenie przez wójta lub burmistrza terminu przedłożenia wojewodzie uchwały rady (art. 90 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym – Dz. U. Nr 16, poz. 95) nie pociąga za sobą ujemnych skutków prawnych co do samej uchwały, jak do możliwości podjęcia działań nadzorczych przez wojewodę". Stanowisko Sądu (w kwestii braku określonych skutków naruszenia terminów) nie budzi większych kontrowersji, natomiast trzeba ważyć kilka okoliczności, które skłaniają jednak do przyjęcia tezy o jego szczególnym charakterze. Po pierwsze - fakt przedłożenia (doręczenia) uchwały rady bądź zarządzenia wójta przesadza w praktyce, jak należy przyjąć, o możliwości zastosowania środka nadzoru określonego w art. 91 ust. 1 u.s.g. Po drugie - od daty przedłożenia (doręczenia) rozpoczyna bieg termin 30 dni do podjęcia tego środka. Po trzecie - naruszenie wskazanych terminów, w świetle art. 94 ust. 1 u.s.g. rodzi pewien skutek prawny w postaci możliwości stwierdzenia nieważności uchwały organu gminy (zarządzenia pa podlegającego przedłożeniu) po upływie terminu rocznego (zawitego) od ich podjęcia.

Jak stwierdza SN w wyroku z dnia 9 listopada 1993 r., III A RN 42/93, OSNC 1994, nr 5, poz.: "Upływ roku od daty podjęcia uchwały rady gminy nie stanowi przeszkody do stwierdzenia w tym czasie jej nieważności, jeżeli wójt lub burmistrz uchybił obowiązkowi przedłożenia uchwały wojewodzie w terminie ustawowym (art. 94 ust. 1 zd. 2 w związku art. 90 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym - Dz. U. Nr 16, poz. 95 ze zm.)". Ponadto, co nie pozostaje bez znaczenia, traktowanie wskazanych terminów jako instrukcyjnych rodzi niebezpieczeństwo polegające na tym, że wójt może przedłożyć organowi nadzoru uchwałę rady mającą postać aktu prawa miejscowego, obarczoną np. wadą nieważności, w dowolnym czasie, albo też w ogóle jej nie przedkładać. Pozostaje to w kolizji z zasadą legalności, jak również rozmija się z intencją ustawodawcy. Obowiązek określony w art. 90 jest jednym z istotnych elementów systemu nadzoru nad działalnością gminy i bez jego respektowania system ten może nie spełniać swoich funkcji.

Jeżeli uchwała rady (zarządzenie wójta podlegające przedłożeniu) zostanie doręczone organowi nadzoru z uchybieniem terminowi wskazanego w art. 90, bieg 30-dniowego terminu podjęcia orzeczenia o nieważności takiego aktu należy liczyć od daty faktycznego doręczenia (tak NSA w wyroku z dnia 26 marca 1992 r., SA/Wr 300/92. Wspólnota 1992, nr 33. s. 21). Jeśli zaś wójt uchwały bądź zarządzenia nie przedłożył w ogóle, termin 30-dniowy nie biegnie."

Zgodnie z przedstawioną powyżej argumentacją wniosek o oddalenie skargi na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody nr [...] z dnia 5 stycznia 2015 r. należy w ocenie organu nadzoru uznać za w pełni uzasadniony.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Podstawowa zasada polskiego sądownictwa administracyjnego została określona w art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j.: Dz.U. z 2014 r., poz. 1647), zgodnie z którym sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę legalności działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Zasada, zgodnie z którą sądy administracyjne dokonują kontroli działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, została również wyartykułowana w art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Z istoty kontroli wynika, że zasadność zaskarżonego rozstrzygnięcia podlega ocenie przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie podejmowania zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Podkreślić należy, że w świetle art. 134 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sąd nie ma obowiązku, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, do badania tych zarzutów i wniosków, które nie mają znaczenia dla oceny legalności zaskarżonego aktu (tak NSA w wyroku z dnia 11 października 2005 r., sygn. akt: FSK 2326/04).

W postępowaniu sądowoadministracyjnym merytoryczne rozpoznanie zasadności skargi poprzedzone jest badaniem dopuszczalności jej wniesienia. W związku z tym należy wskazać, że stosownie do treści art. 98 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j.: Dz.U. z 2013 r., poz 594 z późn. zm.), rozstrzygnięcia organu nadzorczego dotyczące gminy podlegają zaskarżeniu do sądu administracyjnego z powodu niezgodności z prawem w terminie 30 dni od dnia ich doręczenia. Do złożenia skargi uprawniona jest gmina lub związek międzygminny, których interes prawny, uprawnienie albo kompetencja zostały naruszone. Podstawą do wniesienia skargi jest uchwała lub zarządzenie organu, który podjął uchwałę lub zarządzenie albo którego dotyczy rozstrzygnięcie nadzorcze (art. 98 ust. 3).

W przedmiotowej sprawie Gmina A reprezentowana na zewnątrz przez Burmistrza A (art. 31 ustawy o samorządzie gminnym) w dniu 9 lutego 2015 r. wniosła skargę do sądu administracyjnego na doręczone jej w dniu 8 stycznia 2015 r. rozstrzygnięcie nadzorcze z dnia 5 stycznia 2015 r., czego podstawą było zarządzenie Burmistrza A z dnia 2 lutego 2015 r. Nr [...].

Zgodnie z art. 148 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd uwzględniając skargę jednostki samorządu terytorialnego na akt nadzoru uchyla ten akt, a w przypadku nieuwzględnienia skargi - na zasadzie ogólnej wynikającej z art. 151 cyt. ustawy - Sąd skargę oddala. Przepis art. 148 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jak również ustawy samorządowe, nie określają podstaw uchylenia przez sąd administracyjny zaskarżonego aktu nadzoru. W doktrynie przyjmuje się, że podstawą do uchylenia tego aktu powinno być każde naruszenie prawa, bez względu na jego materialnoprawny lub procesowy charakter (T. Woś w: T. Woś (red.), H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, s. 679; A. Kabat w: B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Komentarz do art. 148 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Lex 2013; B. Dolnicki, J.P. Tarno: Przesłanki i forma orzeczeń w sprawach ze skargi na rozstrzygnięcie nadzorcze, [w:] Samorząd terytorialny w Polsce a sądowa kontrola administracji, WKP Lex 2012).

Przepis art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym stanowi, że uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczna z prawem są nieważne. Rozstrzygnięcie nadzorcze wojewody powinno zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne oraz pouczenie o dopuszczalności wniesienia skargi do sądu administracyjnego (art. 91 ust. 3 ustawy). W postępowaniu między gminą a wojewodą znajdują odpowiednie zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego (art. 91 ust. 5 ustawy).

Zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody zawiera uzasadnienie faktyczne i prawne oraz pouczenie o dopuszczalności wniesienia skargi do sądu administracyjnego. Z uzasadnienia rozstrzygnięcia nadzorczego wynika, z jakich powodów Wojewoda uznał zarządzenie Burmistrza A za sprzeczne z prawem i argumentacja ta jest w ocenie Sądu trafna, a w konsekwencji zarzuty skargi kwestionujące tę ocenę nie zasługują na uwzględnienie.

Z art. 90 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym wynika obowiązek wójta przedłożenia wojewodzie uchwał rady gminy w ciągu 7 dni od dnia ich podjęcia, przy czym akty ustanawiające przepisy porządkowe wójt przekazuje w ciągu 2 dni od ich ustanowienia. Przepis ten, jak i inne uregulowania ustawy o samorządzie gminnym nie odnoszą się do obowiązku przedkładania wojewodzie zarządzeń (poza aktami ustanawiającymi przepisy porządkowe). W kwestii istnienia takiego obowiązku prezentowane są odmienne stanowiska w literaturze przedmiotu (zob. A. Jaroszyński, w: R. Hauser, Z. Niewiadomski: Ustawa o samorządzie gminnym. Komentarz z odniesieniami do ustaw o samorządzie powiatowym i samorządzie województwa, Warszawa 2011, s. 745 i powołane tam orzecznictwo). W realiach niniejszej sprawy istotą problemu nie jest jednak kwestia istnienia obowiązku wójta przedkładania wojewodzie wszystkich zarządzeń, lecz odpowiedź na pytanie, jaki skutek – w zakresie terminu do skorzystania przez wojewodę z kompetencji nadzorczych – wywołuje doręczenie przez wójta określonego zarządzenia niezależnie od tego czy obowiązek taki na nim spoczywał, czy też nie.

O nieważności uchwały lub zarządzenia w całości lub w części orzeka organ nadzoru w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręczenia uchwały lub zarządzenia, w trybie określonym w art. 90 (art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym). Zgodnie z art. 93 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, po upływie 30 dniowego terminu wskazanego w art. 91 ust. 1 organ nadzoru nie może we własnym zakresie stwierdzić nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy. W tym przypadku organ nadzoru może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. Należy zgodzić się ze stanowiskiem prezentowanym w orzecznictwie sądów administracyjnych, że nadzorowi podlegają wszystkie zarządzenia wójta (por. wyrok NSA dnia 19 czerwca 2008 r., II OSK 500/08, LEX 490094; wyrok NSA z dnia 17 maja 2006 r., II OSK 249/06, LEX 236479; wyrok NSA z dnia 13 czerwca 2005 r., I OSK 69/05, LEX 186661; wyrok NSA z dnia 17 maja 2006 r., II OSK 249/06, LEX 236479).

Przepisy powyższe wiążą bieg 30 dniowego terminu do stwierdzenia przez organ nadzoru nieważności uchwały lub zarządzenia z faktem doręczenia organowi nadzoru uchwały lub zarządzenia. Ze względu na to, że tryb określony w art. 90 dotyczy tylko uchwał i zarządzeń wskazanych w tym przepisie, może być kwestią dyskusyjną, czy w przypadku pozostałych zarządzeń nie ma on zastosowania, co jednak nie wyłącza skutku, jaki jest związany z faktem doręczenia organowi nadzoru zarządzenia, tj. rozpoczęcia biegu 30 dniowego terminu do skorzystania przez wojewodę z kompetencji nadzorczych. W ocenie Sądu dla skutku tego nie mają znaczenia motywy, jakie legły o podstaw doręczenia zarządzenia organowi nadzoru. Do wniosku, że 30 dniowy termin do skorzystania przez wojewodę z kompetencji nadzorczych biegnie od momentu faktycznego doręczenia skłania się również doktryna (por. A. Jaroszyński, w: R. Hauser, Z. Niewiadomski: Ustawa o samorządzie gminnym. Komentarz z odniesieniami do ustaw o samorządzie powiatowym i samorządzie województwa, Warszawa 2011, s. 757). Jak podkreślił NSA w postanowieniu z dnia z dnia 18 maja 2006 r., I OSK 55/06, LEX 197981, "jeżeli zarządzenie zostanie przedstawione organowi nadzoru, to termin do stwierdzenia jego nieważności, stosownie do art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, powinien wynosić 30 dni od dnia jego przedłożenia. Zauważyć można, że organ nadzoru może w trybie art. 88 ustawy o samorządzie gminnym zażądać jego przedstawienia. Jeżeli zaś zaskarżone zarządzenie wpłynęło do organu nadzoru wraz z pismem mieszkańców budynku, to termin do stwierdzenia nieważności tego zarządzenia powinien być liczony od tej daty. Pogląd wyrażony w wyroku NSA z dnia 25 lipca 2000 r. sygn. akt I SA 695/00, że doręczenie organowi nadzoru uchwały przez podmiot do tego niezobowiązany nie spełnia ustawowych wymagań, nie może mieć zastosowania do przedkładania organowi nadzoru zarządzeń organu wykonawczego gminy, nie istnieje bowiem ustawowy obowiązek przedkładania takich zarządzeń. Powyższe rozważania prowadzą do jednoznacznego wniosku, że 30 dniowy termin do stwierdzenia przez organ nadzoru we własnym zakresie nieważności zarządzenia organu gminy, które nie podlega obowiązkowi przedłożenia organowi nadzoru w myśl art. 90 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, rozpoczyna bieg od dnia faktycznego doręczenia takiego zarządzenia organowi nadzoru, niezależnie od tego, kto owego doręczenia dokonał".

Z art. 88 ustawy o samorządzie gminnym wynika, że organy nadzoru mają prawo żądania informacji i danych, dotyczących organizacji i funkcjonowania gminy, niezbędnych do wykonywania przysługujących im uprawnień nadzorczych. Zarówno wykładnia językowa tego przepisu, jak i wykładnia celowościowa i systemowa, nie pozwalają na zaakceptowanie stanowiska Wojewody prezentowanego w odpowiedzi na skargę, że tylko takie doręczenie zarządzenia, które jest wynikiem wezwania opartego na art. 88 ustawy o samorządzie gminnym wywołuje skutek w postaci rozpoczęcia terminu do skorzystania przez organ nadzoru z jego kompetencji nadzorczych. Literalne brzmienie tego przepisu wskazuje wyłącznie na prawo żądania przez organ nadzoru informacji i danych, dotyczących organizacji i funkcjonowania gminy, niezbędnych do wykonywania przysługujących im uprawnień nadzorczych. Przepis ten jest interpretowany w piśmiennictwie jako instrument pozyskiwania przez organ nadzoru m.in. zarządzeń wójta, w sytuacji gdy organ nadzoru nie znając ich treści nie ma możliwości wykonywania przysługujących mu kompetencji nadzorczych. Jeżeli jednak organ nadzoru dysponuje oryginałem zarządzenia, to wzywanie o jego przedłożenie nie jest niezbędne do wykonywania kompetencji nadzorczych. Z unormowań ustawy o samorządzie gminnym wynika, że nadzór wojewody nad działalnością gminną sprawowany jest na podstawie kryterium zgodności z prawem (art. 85), a uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne (art. 91 ust. 1). Przepisy te nie dają podstaw do twierdzenia, że w sytuacji, gdy organowi nadzoru znana jest treść zarządzenia w związku z otrzymaniem jego oryginału, jest on zwolniony od skorzystania ze swoich kompetencji nadzorczych do momentu ponownego uzyskania takiego zarządzenia na skutek zastosowania mechanizmu, o jakim mowa w art. 88 ustawy o samorządzie gminnym. Należy podkreślić, że postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy wszczyna organ nadzoru z urzędu (ewentualnie na wniosek prokuratora), mogąc jednocześnie wstrzymać jej wykonanie (zob. wyrok NSA z dnia 8 kwietnia 1992 r., SAB/Wr 15/92, ONSA 1993, nr 2, poz. 39; postanowienie NSA z dnia 8 kwietnia 1992 r., SAB/Wr 16/92, Wspólnota 1992, nr 29, s. 21; wyrok NSA z dnia 15 stycznia 1992 r., SA/Wr 22/92, ONSA 1993, nr 1, poz. 15). Ewentualne interwencje osób trzecich mogą być przez organ nadzoru traktowane co najwyżej jako "sygnał w sprawie". Ocena, czy doręczona uchwała bądź zarządzenie wymaga wzruszenia, jest wyłączną domeną tegoż organu, postępowanie zaś w tego rodzaju sprawach może być prowadzone tylko z urzędu - złożenie w tej materii wniosku przez jakikolwiek podmiot nie skutkuje wszczęciem postępowania (zob. wyrok NSA z dnia 3 października 2000 r., III SA 1387/00, LEX 47979; G. Jyż, w: A. Szewc, G. Jyż, Z. Pławecki: Ustawa o samorządzie gminnym. Komentarz, Warszawa 2010, s. 698).

W niniejszej sprawie jest bezsporne, że oryginał zarządzenia Burmistrza A z dnia 12 czerwca 2014 r. Nr [...] w sprawie zatwierdzenia konkursu na stanowisko Dyrektora Szkoły Podstawowej w A został doręczony Wojewodzie w dniu 8 grudnia 2014 r. Należy zatem przyjąć, że termin do stwierdzenia jego nieważności przez organ nadzoru upłynął z dniem 7 stycznia 2015 r., a zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze zostało wydane w dniu 5 stycznia 2015 r. Doręczeniem oryginału zarządzenia nie jest jego opublikowanie w Biuletynie Informacji Publicznej, a skutek w postaci upływu terminu do stwierdzenia nieważności aktu przez organ nadzoru powiązany jest z datą doręczenia tego aktu, a nie z datą powzięcia przez organ nadzoru informacji o jego treści. Dlatego – wbrew stanowisku strony skarżącej – dla dopuszczalności wydania zaskarżonego rozstrzygnięcia nie miało znaczenia jego opublikowanie w Biuletynie Informacji Publicznej. Z wyjaśnień organu nadzoru i przedłożonej przez ten organ dokumentacji wynika również, że oryginał zarządzenia nie został dołączony do skargi z dnia 24 listopada 2014 r., a zatem termin do stwierdzenia jego nieważności przez organ nadzoru nie mógł być liczony od tego dnia.

Zakwestionowane przez organ nadzoru zarządzenie Burmistrza A z dnia 12 czerwca 2014 r. Nr [...] w sprawie zatwierdzenia konkursu na stanowisko dyrektora samorządowej placówki oświatowej w zakresie § 1 pkt 4 tego zarządzenie, tj. w sprawie zatwierdzenia konkursu na stanowisko Dyrektora Szkoły Podstawowej w A zostało podjęte na podstawie art. 36a ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (t.j. Dz.U. z 2004 r., Nr 256, poz. 2572 ze zm.) i § 8 ust. 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 8 kwietnia 2010 r. w sprawie regulaminu konkursu na stanowisko dyrektora publicznej szkoły lub publicznej placówki oraz trybu pracy konkursowej (Dz.U. z 2010 r., nr 60, poz. 373 z późn. zm.) w związku z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 594).

Przepis § 8 ust 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 8 kwietnia 2010 r. w sprawie regulaminu konkursu na stanowisko dyrektora publicznej szkoły lub publicznej placówki oraz trybu pracy konkursowej, wydanego na podstawie art. 36a ust. 12 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty stanowi, że "Organ prowadzący publiczne przedszkole, publiczną szkołę lub publiczną placówkę zatwierdza konkurs albo unieważnia konkurs i zarządza ponowne jego przeprowadzenie w razie stwierdzenia: 1) nieuzasadnionego niedopuszczenia kandydata do postępowania konkursowego; 2) przeprowadzenia przez komisję postępowania konkursowego bez wymaganego udziału 2/3 jej członków; 3) naruszenia tajności głosowania, z zastrzeżeniem § 4 ust. 1; 4) innych nieprawidłowości, które mogły mieć wpływ na wynik konkursu". Przed wydaniem zarządzenia w przedmiocie zatwierdzenia konkursu bądź jego unieważnienia organ przeprowadza procedurę konkursową, a w jej ramach obowiązany jest do uwzględnieni treści § 6 ust. 2 cyt. rozporządzenia, zgodnie z którym "Konkurs wyłania kandydata na dyrektora, jeżeli jeden z uczestników otrzyma bezwzględną większość głosów obecnych członków komisji".

Istota problemu w niniejszej sprawie sprowadza się do udzielenia odpowiedzi na pytanie o rozumienie zwrotu "bezwzględna większość głosów obecnych członków komisji", tj. czy większość tę należy odnosić wyłącznie do głosów ważnych czy też rozstrzygająca jest tu ilość wszystkich oddanych głosów, w tym głosów nieważnych – w sytuacji, gdy § 6 ust. 2 cyt. rozporządzenia ani inny przepis mający zastosowanie w tej sprawie nie określa sposobu ustalania bezwzględnej większości lub jakiejkolwiek innej większości, a zwłaszcza jak należy obliczać głosy oddane za danych kandydatem, jak kwalifikować ewentualne głosy wstrzymujące się (jeżeli takowe byłyby) lub głosy nieważne, a także kiedy dany głos jest ważny, a kiedy nieważny.

W ocenie Sądu należy zaakceptować ugruntowany pogląd w kwestii definiowania większości bezwzględnej w przypadku głosowań przez członków organu kolegialnego. Trafnie wskazał Wojewoda na stanowisko Trybunału Konstytucyjnego zawarte w wyroku z dnia 20 września 1995 r., sygn. akt: W 18/94 (OTK z 1995 r, nr 1, poz. 7), w którym Trybunał wywiódł, że "bezwzględna większość głosów" oznacza co najmniej o jeden głos więcej od sumy pozostałych ważnie oddanych głosów, to znaczy przeciwnych i wstrzymujących się. Pogląd ten jest powszechnie akceptowany przez orzecznictwo sądowe. Nie można uznać za negację tego stanowiska fakt, że Trybunał Konstytucyjny wywiódł swój pogląd na podstawie nieobowiązującego obecnie art. 28 ust. 3 i 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym.

Również w doktrynie podkreśla się, że większość bezwzględna oddanych głosów ma miejsce wtedy, gdy kandydat otrzymuje więcej niż połowa ważnie oddanych głosów. Oddanie głosów nieważnych jedynie obniża limit pozwalający na uzyskanie bezwzględnej większości głosów (np. J. M. Karolczak, "Zasady i tryb głosowania", Kancelaria Sejmu. Biuro Studiów i Ekspertyz, Informacja nr 29, kwiecień 1992 r., s. 2; por też A. Wierzbica, w: B. Dolnicki (red.): Ustawa o samorządzie gminnym. Komentarz, Warszawa 2010, str. 242-243; A. Szewc, w: A. Szewc, G. Jyż, Z. Pławecki: Ustawa o samorządzie gminnym. Komentarz, warszawa2010, s. 172-173).

W ocenie Sądu osoba, która oddaje nieważny głos jest osobą, która ani nie głosuje za danym kandydatem, ani nie głosuje przeciw danemu kandydatowi ani też nie wstrzymuje się od głosu. Osoba, która oddaje nieważny głos nie bierze udziału w ustalaniu wyniku głosowania. W konsekwencji dla ustalenia bezwzględnej większości głosów należy liczyć tylko głosy ważnie oddane, a nie także i głosy nieważne.

Przepis § 6 ust. 2 cyt. rozporządzenia, zgodnie z którym "Konkurs wyłania kandydata na dyrektora, jeżeli jeden z uczestników otrzyma bezwzględną większość głosów obecnych członków komisji" powinien być zatem rozumiany w ten sposób, że "bezwzględna większość głosów" dotyczy bezwzględnej większości ważnie oddanych głosów, a fragment powyższego przepisu stanowiący o obecnych członkach komisji jedynie wyjaśnia, że tylko obecni członkowie komisji mają prawo głosowania.

Tym samym należy stwierdzić, że skoro konkurs przeprowadzony w dniu 2 czerwca 2014 r. (w sprawie wyboru kandydata na Dyrektora Szkoły Podstawowej w A wyłonił kandydata na stanowiska dyrektora tej szkoły, ponieważ E. K. otrzymała 4 głosy spośród 4 głosów ważnie oddanych przez członków komisji konkursowej, to zatwierdzenie w § 1 pkt 4 zaskarżonego zarządzenia Burmistrza A z dnia 12 czerwca 2014 r. Nr [...] wyników tych konkursów jako nierozstrzygających o wyłonieniu kandydatów w istotnym zakresie narusza prawo, to jest § 6 ust. 2 rozporządzenia poprzez brak uznania, że jeden z kandydatów przystępujący do konkursu w dniu 2 czerwca 2014 r. uzyskał bezwzględną liczbę głosów obecnych członków komisji.

Mając na uwadze podniesione powyżej argumenty uznać należy, że zarządzenie Burmistrza A z dnia 12 czerwca 2014 r. Nr [...] w zakresie § 1 pkt 4 zostało wydane z istotnym naruszeniem także i art. 36a ust. 2 zdanie drugie ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty, zgodnie z którym nie można odmówić powierzenia stanowiska dyrektora placówki lub szkoły osobie wyłonionej w drodze konkursu, a taki skutek wywarło zakwestionowane przez organ nadzoru zarządzenie z dnia 12 czerwca 2014 r. Nr [...]. Burmistrz A zarządzeniem z dnia 10 lipca 2014 r. Nr [...] powierzył bowiem stanowisko Dyrektora Szkoły Podstawowej w A innej osobie niż wyłonionej w drodze konkursu, który odbył się w dniu 2 czerwca 2014 r.

Z treści art. 91 ust. 1 i 4 ustawy o samorządzie gminnym wynika, że przesłanką stwierdzenia nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy jest istotna sprzeczność uchwały lub zarządzenia z prawem. W orzecznictwie podkreśla się, że opierając się na konstrukcji wad powodujących nieważność oraz wzruszalność decyzji administracyjnych, można wskazać rodzaje naruszeń przepisów, które trzeba zaliczyć do istotnych, skutkujących nieważnością uchwały organu jednostki samorządu terytorialnego. Do nich należy naruszenie: przepisów wyznaczających kompetencję do podejmowania uchwał (zarządzeń), podstawy prawnej podejmowania uchwał (zarządzeń), przepisów prawa ustrojowego, przepisów prawa materialnego - przez wadliwą ich wykładnię - oraz przepisów regulujących procedurę podejmowania uchwał lub zarządzeń (wyrok NSA z dnia 11 lutego 1998 r., II SA/Wr 1459/97, OwSS 1998/3/79, wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 września 2005 r., IV SA/Wa 821/05,LEX nr 192932).

Zarządzenie Burmistrza A z dnia 12 czerwca 2014 r. Nr [...] w zakresie § 1 pkt 4 zostało podjęte z naruszeniem wskazanych wyżej przepisów regulujących procedurę konkursową na stanowisko dyrektora publicznej szkoły lub publicznej placówki. Należało więc uznać, że zaskarżone zarządzenie wydane zostało z istotnym naruszeniem prawa w rozumieniu w art. 91 ust. 1 zdanie pierwsze w związku z art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym.

Zasadnie zatem zaskarżonym rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 30 października 2013 r. nr [...], wydanym na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym Wojewoda stwierdził nieważność powyższego zarządzenia Burmistrza A z dnia 12 czerwca 2014 r. Nr [...] w zakresie § 1 pkt 4.

Wskazywane przez stronę skarżącą uchybienie polegające na użyciu korektora chemicznego w celu skorygowania omyłki pisarskiej nie miało wpływu na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, a zatem nie mogło skutkować jego uchyleniem.

Z powyższych powodów skargę, jako nieuzasadnioną, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, należało oddalić.