Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Gminy A. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 21 kwietnia 2015 r., sygn. akt III SA/Kr 217/15 oddalające wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu w sprawie ze skargi na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Małopolskiego z dnia [...] stycznia 2015 r. znak: [...] w przedmiocie zatwierdzenia konkursu na stanowisko dyrektora samorządowej placówki oświatowej postanawia: oddalić zażalenie.

Postanowieniem z dnia 21 kwietnia 2015 r., sygn. akt III SA/Kr 217/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu w sprawie ze skargi na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Małopolskiego z dnia [...] stycznia 2015 r. znak: [...], mocą którego stwierdzono nieważność Zarządzenia Burmistrza A. Nr [...] z dnia 12 czerwca 2014 r. zatwierdzającego konkurs na stanowisko dyrektora samorządowej placówki oświatowej – w zakresie § 1 pkt 4.

W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że w dniu 9 lutego 2015 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, za pośrednictwem Wojewody Małopolskiego, wpłynęła skarga Burmistrza A. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Małopolskiego z dnia [...] stycznia 2015 r. znak: [...]. W skardze zawarto wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. W uzasadnieniu wskazano, że wykonanie treści zaskarżonego aktu nieodwracalnie niweczyłoby sens składania i rozpatrywania skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wskazał, że zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej P.p.s.a. Sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Dokonując oceny zasadności wniosku Sąd I instancji stwierdził, że skarżąca gmina nie wykazała zaistnienia ustawowych przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji określonych w art. 61 § 3 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, tj. niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub niebezpieczeństwa spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Skarżąca gmina nie uprawdopodobniła, że zachodzą ustawowe przesłanki wstrzymania wykonania decyzji, ograniczając się do lakonicznego i skrótowego uzasadnienia. W takiej sytuacji Sąd pozbawiony został możliwości oceny zasadności wniosku, polegającej na zbadaniu, czy wykonanie zaskarżonego aktu może rodzić niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodować trudne do odwrócenia skutki dla strony skarżącej.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożyła skarżąca i zarzuciła naruszenie art. 61 § 3 P.p.s.a., zawnioskowano o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez wstrzymanie wykonania rozstrzygnięcia nadzorczego. W uzasadnieniu wskazano, że warunek spowodowania trudnych do odwrócenia skutków został przez stronę skarżącą podniesiony i uzasadniony w wystarczającym zakresie. W ocenie skarżącego nie istniała potrzeba wyjaśnienia Sądowi I instancji, że wykonanie skarżonego aktu spowoduje konieczność przeprowadzenia kolejnego konkursu i wyłonieniu osoby na stanowisko dyrektora innej niż osoba obecnie pełniąca tą funkcję, nawet pozytywne dla strony skarżącej rozpatrzenie skargi nie doprowadzi w prosty sposób do stanu pierwotnego. W takiej sytuacji będą dwie osoby uprawnione do pełnienia funkcji dyrektora samorządowej placówki oświatowej. Sąd I instancji powinien żądanie skarżącego w zakresie wniosku o wstrzymanie wykonania skarżonego aktu uwzględnić.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zażalenie nie miało usprawiedliwionych podstaw.

Zgodnie z art. 61 § 3 P.p.s.a. po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.

Przedmiotem skargi w rozpoznawanej sprawie jest rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Małopolskiego, którym stwierdzono nieważność zarządzenia Burmistrza A. w sprawie powierzenia stanowiska dyrektora. Zgodnie z brzmieniem art. 92 ust. 1 u.s.g., stwierdzenie przez organ nadzoru nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy wstrzymuje ich wykonanie z mocy prawa w zakresie objętym stwierdzeniem nieważności, z dniem doręczenia rozstrzygnięcia nadzorczego. Przepis art. 98 ust. 5 u.s.g. przewiduje, że rozstrzygnięcia nadzorcze stają się prawomocne z upływem terminu do wniesienia skargi bądź z datą oddalenia lub odrzucenia skargi przez sąd. Stąd, rozstrzygnięcie nadzorcze wywołuje skutki prawne w postaci wyeliminowania z obrotu wadliwego aktu organu samorządowego z mocą wsteczną (od dnia wydania), dopiero z momentem, kiedy stało się prawomocne w wyniku upływu terminu do jego zaskarżenia bądź też oddalenia lub oddalenia skargi na to rozstrzygnięcie przez sąd administracyjny (por. post. NSA z 29.7.2015, I OZ 860/15, CBOSA i powołane tam orzecznictwo). Z tym momentem zatem rozstrzygnięcie nadzorcze staje się co do zasady wykonalne.

Nieprawomocne rozstrzygnięcie nadzorcze nie wywołuje zatem skutków, których wystąpienie można byłoby wstrzymać do czasu rozpoznania sprawy przez sąd.

Kontrolowane rozstrzygnięcie nadzorcze nie pozbawiło zatem mocy prawnej zakwestionowanego zarządzenia Burmistrza A., lecz jedynie - z mocy prawa (art. 92 ust. 1 u.s.g.) - wstrzymało jego wykonanie i stan taki trwać będzie do czasu uprawomocnienia się podjętego rozstrzygnięcia albo jego wzruszenia przez sąd administracyjny.

Z tego też powodu nie było podstaw do wstrzymania wykonania zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego. Uwzględnienie żądania wstrzymania wykonania rozstrzygnięcia nadzorczego niweczyłoby skutki rozwiązania przyjętego w przepisie art. 92 ust. 1 u.s.g., mającego charakter regulacji bezwzględnie obowiązujących.

Mając powyższe na względzie, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 1 i 2 P.p.s.a. postanowił jak w sentencji.