Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mariola Jaroszewska (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Felicja Kajut Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz Protokolant Starszy sekretarz sądowy Agnieszka Kowalczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 lipca 2012 r. sprawy ze skarg Instytutu Rybackiego w [...] oraz B. B., A. B. i M. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia 31 maja 2011 r., nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy oddala skargi.

II sa/gd 653/11

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 września 2008 r. nr [[...]] Prezydent Miasta ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego, czterokondygnacyjnego z garażem podziemnym oraz towarzyszącą infrastrukturą techniczną na terenie obejmującym działki: nr [[...]] i nr [[...]], położonym w G. przy ul. L. stanowiącym własność K. K., A. Z. i K. K.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze, decyzją z dnia 5 marca 2009 r. nr [[...]], uchyliło decyzję Prezydenta Miasta i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji. Uzasadniając Kolegium wskazało, iż istnieją rozbieżności w ustaleniu stanu faktycznego, co do wysokości budynków na działkach nr: [[...]], [[...]] i [[...]] przy ulicy L. (różnica pomiędzy oznaczeniami geodezyjnymi na mapie sytuacyjno - wysokościowej do celów informacyjnych, stanowiącej załącznik graficzny do przeprowadzonej analizy funkcji a treścią analizy) a z przeprowadzonej analizy nie wynika, czy działka nr [[...]], zabudowana 11- kondygnacyjnymi budynkami wielorodzinnymi jest dostępna z ul. L.

W wyniku ponownego rozpoznania sprawy Prezydent Miasta, decyzją z dnia 5 listopada 2010 r. nr [[...]], wydaną na podstawie art. 4 ust. 2 pkt 2, art. 59 ust. 1, art. 60 ust. 1, art. 61 ust. 1, art. 53 ust. 4 pkt. 5 i 9, art. 54 i art. 55 w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r. nr 80, poz. 717 ze zm.), ustalił warunki zabudowy dla budynku mieszkalnego wielorodzinnego, na terenie obejmującym działki nr [[...]],[[...]] i [[...]], obr. G., położone w G. przy ul. L., stanowiące własność K. K., A. Z. i K. K. oraz działki nr [[...]] w celu wybudowania przyłączy, stanowiącej własność Gminy Miasta.

Wskazano w decyzji, że z uzupełnionego materiału dowodowego o zdjęcia budynków zlokalizowanych na działkach nr: [[...]], [[...]] i [..] wynika poprawność określenia wysokości obiektów podanych w treści analizy. Uzyskano opinię Ogrodnika Miejskiego i uzgodnienie warunków zabudowy zawartych z Geologiem Powiatowym (postanowienie z dnia 3 marca 2010 r. nr [[...]]). Dodatkowo wystąpiono do Zarządu Dróg i Zieleni o ustalenie, czy warunki zagospodarowania wód opadowych ustalone w piśmie nr: [[...]] z dnia 25 marca 2008 r. oraz warunki obsługi komunikacyjnej ustalone przez Wydział Inżynierii Ruchu zawarte w piśmie nr [[...]] z dnia 17 marca 2008 r. są aktualne. Warunki obsługi komunikacyjnej zostały określone przez zarządcę drogi pismem z dnia 26 kwietnia 2010 r. nr [[...]]. Zmieniono w nim wcześniej ustalone warunki w zakresie obsługi komunikacyjnej wydane przez Wydział Inżynierii Ruchu w piśmie z dnia 17 marca 2008 r.

Prezydent wskazał, że przedmiotowa inwestycja jest przewidziana do realizacji w obszarze terenu spełniającego warunki, o których mowa w art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, co potwierdza analiza obszaru wyznaczonego zgodnie z § 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. nr 164, poz. 1588). Inwestycja nie narusza interesów osób trzecich przy uwzględnieniu w projekcie budowlanym warunków zawartych w decyzji, w szczególności w punkcie 2e.

W trakcie postępowania pismami z dnia 21 marca 2008 r. oraz z dnia 3 września 2008 r. A. B. wniósł uwagi dotyczące ustalenia stron postępowania administracyjnego w sprawie wydania niniejszej decyzji oraz zastrzeżenia odnośnie projektowanej zabudowy. Wskazał, że przy ulicy L. zlokalizowana jest zabudowa jednorodzinna, a ulica L. jest drogą bez wyjazdu. W jego ocenie nowa inwestycja spowoduje utrudnienia w dojeździe i parkowaniu samochodów, w związku z czym wskazane jest wykonanie placu do nawracania pojazdów. Zainteresowany twierdzi również, że samowolnie, na jego niekorzyść, zostały przesunięte słupki graniczne. Następnie pismami z dnia 29 kwietnia 2009 r. i z dnia 15 września 2010 r., B. B., A. B. i M. B. wskazują, że należy: dokładnie określić poziom przyszłej inwestycji, z uwagi na różnicę terenu; określić granice zabudowy, z uwagi na ciąg komunikacyjny do wieżowców przy ul. F.; określić miejsca parkingowe poza planowanym garażem podziemnym; określić stan drzewostanu na terenie inwestycji; określić formy odbioru wód deszczowych jak i sanitarnych; określić stan skarpy na wnioskowanych działkach; uwzględnić ciepłociąg przechodzący przez teren inwestycji; określić stopień dopływu światła do budynku przy ul. L., a także wyjaśnić dlaczego A. nie jest stroną w niniejszym postępowaniu.

Odnosząc się do wniesionych uwag Prezydent wyjaśnił, iż stronami postępowania są właściciele działek sąsiadujących z terenem inwestycji, które zostały zawiadomione o toczącym się postępowaniu. A. nie jest stroną w niniejszym postępowaniu, gdyż nie graniczy z terenem inwestycji. Wnioskowane działki od terenów A. oddziela teren Gminy Miasta. Działki objęte inwestycją położone są w obszarze, w którym występuje zarówno zabudowa jednorodzinna jak i wielorodzinna (4 i 11 - kondygnacyjna), co wynika z przeprowadzonej analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu oraz załącznika graficznego do analizy. Wnioskowana zabudowa wielorodzinna jest kontynuacją funkcji występującej w obszarze analizowanym. Planowana zabudowa z uwagi na ciepłociąg przebiegający przez teren inwestycji zostanie odsunięta w kierunku południowym od działki rodziny B., z konieczności zachowania normatywnej odległości od ciepłociągu - co na etapie projektu budowlanego winno być uzgodnione z B. Szczegółowe warunki w zakresie obsługi komunikacyjnej określił Zarząd Dróg i Zieleni. Zgodnie z nimi inwestor winien opracować koncepcję obsługi komunikacyjnej (uwzględniającą duże zróżnicowanie rzędnych terenu zarówno na terenie planowanej inwestycji jak i na ul. L., sprawdzając możliwość rozwiązania wysokościowego - nieprzekraczającego dopuszczalnych spadków) wraz z prognozą ruchu i określeniem wpływu planowanej inwestycji na istniejący układ komunikacyjny i uzgodnić w Zarządzie Dróg i Zieleni. W przypadku pogorszenia warunków ruchu spowodowanego planowaną inwestycją inwestor zostanie zobowiązany do przebudowy układu drogowego zgodnie z art. 16.1 ustawy o drogach publicznych (Dz. U. z 2007r. Nr 19, poz. 115). Uregulowanie granic nieruchomości należy do jego właściciela, zaś kwestie dotyczące rozwiązań konstrukcyjnych, komunikacyjnych, zacienienia budynku sąsiadującego z obszarem planowanej inwestycji oraz ochrona interesów osób trzecich będą rozpatrywane na etapie postępowania o wydanie pozwolenia na budowę.

W trakcie postępowania administracyjnego pismami z dnia 19 marca 2008 r., z dnia 7 maja 2009 r. i z dnia 8 marca 2010 r., C. wniósł zastrzeżenia dotyczące działki nr [[...]]. Zainteresowany poinformował, iż część działki nr [[...]] znajduje się w jego władaniu i wykorzystywana jest na parking dla potrzeb C.. W piśmie z dnia 17 września 2010 r. dyrektor C. zaznaczył, że w Sądzie Okręgowym w Gdańsku III Wydziale Cywilnym Odwoławczym toczy się postępowanie o stwierdzenie, iż C. nabył przez zasiedzenie prawo własności do części działki nr [[...].], na której znajduje się mur oporowy zabezpieczający skarpę przed osunięciem oraz plac manewrowy zapewniają bezpieczeństwo przeciwpożarowe obiektu i parking pojazdów C.

Odnosząc się do zarzutów C. Prezydent wyjaśnił, iż sprawy cywilne dotyczące własności nieruchomości nie mają wpływu na postępowanie administracyjne w sprawie wydania decyzji o warunkach zabudowy. Decyzja ta nie rodzi praw do terenu oraz nie narusza prawa własności osób trzecich.

Odwołanie od powyższej decyzji wnieśli A. B., B. B. oraz M. B., domagając się odroczenia podjętej decyzji do czasu wykonania planu zagospodarowania dzielnicy G., względnie opracowania decyzji przez zespół kompetentnych architektów.

Odwołujący się podają, iż działki nr [[...]] i [[...]] położone w G. przy ulicy L. usytuowane są na trudnym pod względem geologicznym terenie - skarpy przy wzgórzach morenowych [[...]] Parku Krajobrazowego. Nieruchomość zamyka ulicę bez przejazdu a zatem jej zabudowa spowoduje zablokowanie dojazdu do innych domów na końcu ul. L. Architekt prowadząca niniejsze postępowanie - autorka analizy – H. N. – B. nie jest architektem dzielnicy G. i nie zna specyfiki tego terenu, a jednocześnie jest tendencyjna i nie jest bezstronna. Ponadto odwołujący się wnieśli o przeprowadzenie wizji lokalnej oraz twierdzą, że w ich ocenie pozostali mieszkańcy ulicy L. oraz C. powinni być informowani o przedmiotowym postępowaniu.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze, działając na podstawie art. 4 ust. 1 i 2, art. 59 ust. 1, art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, ze zm.), decyzją z dnia 31 maja 2011 r. nr [[...]], utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji.

Kolegium oceniło, powołując się na przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w szczególności art. 4 ust. 1 i 2, art. 59 w związku z art. 50 ust. 2 i art. 61 ust. 1, że obszar analizowany wyznaczono w niniejszej sprawie prawidłowo, a ponownie przeprowadzona analiza jest zgodna z przepisami prawa i zawiera szczegółowy opis obszaru analizowanego.

Jak wynika z analizy, teren objęty wnioskiem inwestora jest niezabudowany, położony na skarpie o różnicy wysokości 3 m. W związku z powyższym, stosownie do dyspozycji art. 53 ust. 4 pkt 5 ustawy, zachodziła konieczność dokonania uzgodnienia z zakresu prawa geologicznego. Postanowieniem z dnia 3 marca 2010 r. nr [[...]] Geolog Powiatowy uzgodnił projekt decyzji na warunkach określonych w postanowieniu. Zaskarżona decyzja w pkt. 2 lit. c) zawiera dyspozycje wykonania dokumentacji geologiczno - inżynierskiej i/lub geotechnicznej, przyjęcia na etapie projektu budowlanego rozwiązań technicznych, które uniemożliwią osuwanie się mas ziemnych zarówno na etapie prac ziemnych i robót budowlanych jak i po zakończeniu inwestycji. Nakazano też w projekcie budowlanym uwzględnić sposób zabezpieczenia skarp i muru oporowego. W analizie szczegółowo opisano sposób zabudowy i zagospodarowania nieruchomości w obszarze analizowanym z podaniem wskaźnika zabudowy. W obszarze analizowanym występuje zabudowa jednorodzinna (w tym w zabudowie bliźniaczej) jak i zabudowa wielorodzinna. Średni wskaźnik wielkości powierzchni nowej zabudowy w stosunku do powierzchni terenu w obszarze analizowanym wynosi 0,27 (obliczony dla zabudowy mieszkaniowej wraz z zabudową towarzyszącą, uzupełniającą - budynki garażowe i gospodarcze). Z uwagi na fakt, iż wniosek inwestora obejmuje budynek mieszkalny bez zabudowy uzupełniającej, autorka analizy przyjęła dla terenu objętego wnioskiem wskaźnik 0,25. W pkt. 2 lit. a) decyzji przyjęto wskaźnik wielkości powierzchni nowej zabudowy w stosunku do powierzchni działki - do 0,25, co oznacza, że wielkość nowej zabudowy nie może przekroczyć wskazanej wielkości wskaźnika. Wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej ustalono na ok. 10,5 m - w odniesieniu do budynku przy ul. L. (wysokość mierzona od rzędnej 36,95 m n.p.m.)

Odnosząc się do treści odwołania, Kolegium wyjaśniło, iż zarzut dotyczący zacienienia budynku sąsiadującego z obszarem planowanej inwestycji, jak również kwestie dotyczące rozwiązań konstrukcyjnych, komunikacyjnych, itd. są przedwczesne, bowiem będą rozpatrywane dopiero na etapie postępowania o udzielenie pozwolenia na budowę.

Kolegium ustaliło, że w zaskarżonej decyzji zawarto szereg warunków, które będą chronić interesy osób trzecich - właścicieli nieruchomości sąsiednich, a mianowicie w pkt. 2 lit. c) ustalono, że wykonawstwo obiektów budowlanych powinno być poprzedzone szczegółowym rozpoznaniem budowy geologicznej i ustaleniem kategorii geotechnicznej warunków ich posadowienia, z uwzględnieniem stateczności skarp i zboczy. Rozwiązania konstrukcyjne projektu winny uwzględniać przepisy rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 września 1998 r. w sprawie ustalania geotechnicznych warunków posadawiania obiektów budowlanych (Dz. U. Nr 126, poz. 839). W decyzji ustalono obowiązek wykonania dokumentacji geologiczno – inżynierskiej i/lub geotechnicznej, przyjęcia na etapie projektu budowlanego rozwiązań technicznych, które uniemożliwią osuwanie się mas ziemnych zarówno na etapie prac ziemnych i robót budowlanych jak i po zakończeniu inwestycji. Nakazano też w projekcie budowlanym uwzględnić sposób zabezpieczenia skarp i muru oporowego. W pkt. 2 lit. d) decyzji podano szczegółowe warunki odnośnie obsługi komunikacyjnej (w tym dojazdu, miejsc parkingowych, itd.). Kwestia ewentualnego usunięcia drzewa (drzew) w związku z realizacją inwestycji będzie przedmiotem odrębnego postępowania administracyjnego.

Odnośnie zarzutów podnoszonych przez C. Kolegium wyjaśniło, że sprawy cywilne dotyczące własności nieruchomości nie mają wpływu na postępowanie administracyjne w sprawie wydania decyzji o ustaleniu warunków zabudowy. Zgodnie z art. 63 ust. 1 i 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w odniesieniu do tego samego terenu decyzję o warunkach zabudowy można wydać więcej niż jednemu wnioskodawcy, doręczając odpis decyzji do wiadomości pozostałym wnioskodawcom i właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu nieruchomości. Decyzja o warunkach zabudowy nie rodzi praw do terenu oraz nie narusza prawa własności i uprawnień osób trzecich. Informację tej treści zamieszcza się w decyzji.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku na powyższą decyzję wniósł C. (skargę zarejestrowano pod sygn. akt II SA/Gd 653/11) oraz B. B., A.B. i M. B. (skargę zarejestrowano pod sygn. akt II SA/Gd 654/11).

C. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji Kolegium oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w celu wydania decyzji uwzględniającej stan faktyczny i prawny nieruchomości. Wskazuje się w skardze, że na podstawie prawomocnych decyzji organów administracji działka nr [[...]] została przeznaczona do realizacji celów naukowo – badawczych C. i tak jest zagospodarowywana. Decyzją Prezydium Miejskiej Rady Narodowej z dnia 24 listopada 1972 r. nr [[...]] teren państwowy przy ulicy K. w G. został przekazany na rzecz C. Teren ten obejmował parcele wymienione w decyzji oraz działki prywatne, w tym działkę nr [[...]]. Obecnie, na działce tej znajdują się budowle Instytutu zbudowane na podstawie prawomocnych decyzji organów administracji państwowej, związane z realizacją celów statutowych. Jednocześnie skarżący wyjaśnił, iż w sprawie o sygn. akt III Ca 1152/10 o zasiedzenie nieruchomości – działki nr [[...]] została wniesiona skarga kasacyjna do Sądu Najwyższego, a w przypadku niekorzystnego wyniku C. wystąpi o jej wywłaszczenie.

W swojej skardze B. B., A. B. i M. B. wnieśli również o uchylenie obu opisanych decyzji. Skarżący twierdza, że podejmowanie decyzji bez uwzględnienia czynników urbanizacyjnych jest niedopuszczalne, a każda decyzja powinna być zaopiniowana przez specjalistów z dziedziny urbanistyki, zwłaszcza że rozpatrywany teren jest szczególnie trudny, głównie z uwagi na położenie na terenie Wzgórz Morenowych. Skarżący twierdzą, że to na etapie ustalania warunków zabudowy należy dokładnie określić zakres zabudowy, dlatego też wnoszą o powołanie zespołu architektoniczno – urbanistycznego dla profesjonalnego określenia warunków zabudowy przedmiotowych działek. Opieranie się na wykonanej analizie jest w ich ocenie błędem. Ponownie wskazują, że o planowanej inwestycji należy powiadomić również pozostałych sąsiadów parceli ul. L., tj. mieszkańców domów przy ul. L. jak również C., zaś przed podjęciem końcowej decyzji koniecznym jest zapoznanie się z terenem na miejscu, poprzez zorganizowanie wizji lokalnej z udziałem wszystkich zainteresowanych stron.

W odpowiedzi na skargi Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o ich oddalenie, podtrzymując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracji w Gdańsku postanowieniem z dnia 30 sierpnia 2011 r. wydanym na mocy art. 111 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), połączył sprawę ze skargi B. B., A. B.i M. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 31 maja 2011 r. sygn. akt [[...]], zawisłą przed sądem pod sygn. akt II SA/Gd 654/11, do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą ze skargi C. na tę samą decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego, zawisłą przed sądem pod sygn. akt II SA/Gd 653/11, oraz postanowił prowadzić połączone sprawy pod sygn. akt II SA/Gd 653/11.

Następnie ponownym postanowieniem, z dnia 21 marca 2012 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku odmówił dopuszczenia do udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowania B. Postanowienie to stało się prawomocne na skutek postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 maja 2012 r., II OZ 412/12, oddalającego zażalenie M.

Również prawomocnym postanowieniem z dnia 21 marca 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku odmówił dopuszczenia do udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowania I. W.

Natomiast postanowieniem podjętym na rozprawie w dniu 25 lipca 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku dopuścił J. B. do udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowania.

W piśmie procesowym, które wpłynęło do sądu w dniu 16 maja 2012 r. C. poinformował, że postanowieniem z dnia 25 lutego 2011 r., sygn. akt III Ca 1152/10, Sąd Okręgowy w Gdańsku stwierdził, że C. nabył przez zasiedzenie prawo własności nieruchomości położonej w G. przy ul. L. stanowiącej działkę nr [[...]]. Na nieruchomości znajduje się mur oporowy zabezpieczający skarpę przed osunięciem, plac manewrowy zapewniający bezpieczeństwo pożarowe budynków wysokich oraz parking pojazdów C, służących realizacji celów naukowo – badawczych. Wskazano, że decyzja ustalająca warunki zabudowy dla kwestionowanej inwestycji nie uwzględnia istniejącego na nieruchomości nr [[...]] stanu faktycznego ani zmian stosunków własnościowych części [[...]] działki nr [[...]].

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie zaś z art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270) kontrolując legalność sąd nie jest związany treścią zarzutów i wniosków skargi.

Oceniając w świetle przedstawionych kryteriów legalność zaskarżonej decyzji Sąd uznał, że skarga nie zasługiwała na uwzględnienie, ponieważ Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie naruszyło prawa.

Kontrolowane postępowanie administracyjne, wszczęte na skutek wniosku inwestora K. K. o ustalenie warunków zabudowy, odbywa się na warunkach i w trybie przewidzianym w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, ze zm.), zwanej dalej ustawą, oraz przepisach wykonawczych - rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalenia wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1588).

W myśl przepisu art. 4 ust. 1 i 2 ustawy ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym: lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego; sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Przepis art. 59 ust. 1 ustawy stanowi, że zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego lub wykonaniu innych robót budowlanych, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, z zastrzeżeniem art. 50 ust. 1 i art. 86, wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy. Odpowiednio stosuje się przy tym art. 50 ust. 2 ustawy, określający jakie roboty budowlane nie wymagają wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego (warunków zabudowy).

Z kolei będący materialnoprawną podstawą rozstrzygnięcia Kolegium przepis art. 61 ust. 1 ustawy przewiduje, że wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;

2) teren ma dostęp do drogi publicznej;

3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego;

4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;

5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

Jak wynika z treści przytoczonego przepisu, dla pozytywnego wydania decyzji o warunkach zabudowy muszą być spełnione łącznie wszystkie wymienione w nim przesłanki. Należy podkreślić, że określona w punkcie 1 kontynuacja istniejącej już zabudowy w zakresie jej funkcji oraz cech architektonicznych i urbanistycznych wyraża wprowadzoną przez ustawodawcę zasadę "dobrego sąsiedztwa", uzależniającą zmianę w zagospodarowaniu terenu od dostosowania się do cech zagospodarowania terenu sąsiedniego. Jak przyjmuje się w doktrynie, a zostało to zaakceptowane przez orzecznictwo sądowoadministracyjne, celem jej jest zagwarantowanie ładu przestrzennego określonego w art. 2 pkt 1 ustawy, rozumianego jako takie ukształtowanie przestrzeni, które tworzy harmonijną całość oraz uwzględnia wszelkie uwarunkowania i wymagania funkcjonalne, gospodarczo-społeczne, środowiskowe, kulturowe oraz kompozycyjno - estetyczne. Działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, w szerokim rozumieniu tego pojęcia z art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy, to nieruchomość lub jej część położona w okolicy tworzącej pewną urbanistyczną całość, która jednakże nie może być pojmowana zbyt rozlegle i którą dla każdego przypadku określa się oddzielnie (por. Z Niewiadomski, Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, Komentarz, Wydawnictwo C.H.Beck, Warszawa 2004, str. 493-495). W judykaturze oraz doktrynie utrwalony jest już pogląd, że pojęcie "działki sąsiedniej", o której mowa w art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym powinno być interpretowane funkcjonalnie i należy go odnosić do wszystkich nieruchomości znajdujących się obszarze analizowanym, a nie tylko do nieruchomości bezpośrednio graniczących z działką inwestora (tak: "Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz", pod red. Prof. Z. Niewiadomskiego, j.w., str. 494-495; m. in. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie: z dnia 14 maja 2008 r., sygn. akt II OSK 617/07; z dnia 18 kwietnia 2007 r., sygn. akt II OSK 657/06, dostępne w Internecie http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Przyjmuje się zatem, że działka sąsiednia to nieruchomość położona w okolicy tworzącej pewną całość urbanistyczną, którą dla każdego przypadku należy określić oddzielnie. Oczywiście nie mogą to być działki odległe, w każdym przypadku należy kierować się ratio legis art. 61 ustawy, którym jest utrzymanie ładu przestrzennego w obszarze analizowanym. Ma on na celu powstrzymanie zabudowy niedającej się pogodzić z zabudową już istniejącą na terenach, gdzie nie ma planu zagospodarowania przestrzennego (zob. m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2007 r., sygn. akt II OSK 646/06, Baza orzeczeń LEX nr 322329).

Wolność zagospodarowania terenu, o której mowa w art. 6 ust. 2 pkt 1 ustawy ograniczona jest przede wszystkim obowiązującym prawem, w tym przepisom ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Powstająca nowa zabudowa powinna odpowiadać charakterystyce urbanistycznej i architektonicznej (obejmującej gabaryty i formy architektoniczne) zabudowy już istniejącej. Cechy nowej zabudowy zostały określone w akcie wykonawczym do omawianej ustawy, którym jest przywołane już rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie sposobu ustalenia wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Stosownie do treści § 9 tego rozporządzenia, warunki i wymagania dotyczące nowej zabudowy i zagospodarowania terenu ustala się w decyzji o warunkach zabudowy, zawierającej część tekstową i graficzną (ust. 1). Wyniki analizy, o której mowa w § 3 ust. 1, zawierające część tekstową i graficzną, stanowią załącznik do decyzji o warunkach zabudowy (ust. 2). Część graficzną decyzji o warunkach zabudowy oraz część graficzną analizy, o której mowa w § 3 ust. 1, sporządza się na kopiach mapy, o której mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1 ustawy, w czytelnej technice graficznej zapewniającej możliwość wykonywania ich kopii (ust. 3). Część graficzną analizy, o której mowa w § 3 ust. 1, sporządza się z uwzględnieniem nazewnictwa i oznaczeń graficznych stosowanych w decyzji o warunkach zabudowy (4).

Z kolei przepis § 3 powołanego rozporządzenia przewiduje, że w celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowania terenu właściwy organ wyznacza wokół działki budowlanej, której dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, obszar analizowany i przeprowadza na nim analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1-5 ustawy (ust. 1). Granice obszaru analizowanego wyznacza się na kopii mapy, o której mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1 ustawy (w skali 1:500 lub 1:1.000), w odległości nie mniejszej niż trzykrotna szerokość frontu działki objętej wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy, nie mniejszej jednak niż 50 metrów (ust. 2).

Przenosząc powyższe unormowania na grunt niniejszej sprawy jako słuszne należy ocenić stanowisko organów administracji obu instancji aprobujące przedmiotową inwestycję poprzez ustalenie dla niej warunków zabudowy, przy ustaleniu, że możliwość ta wynika ze sporządzonej w sprawie analizy urbanistycznej.

Oceniając prawidłowość zaskarżonej decyzji w pierwszej kolejności należy odwołać się do prawidłowo sporządzonej, w świetle przepisów rozporządzenia w sprawie sposobu ustalenia wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu objętego przedmiotową inwestycją. Podstawą do sporządzenia tej analizy było prawidłowe wyznaczenie obszaru analizowanego, uwzględniające wymóg określony w § 3 rozporządzenia, obejmującego nieruchomości sąsiadujące z terenem inwestycji, które zostały dokładnie scharakteryzowane w analizie, zarówno pod względem rzeczywistej funkcji i przeznaczenia, jak i dostępności do drogi publicznej oraz pozostałych istotnych parametrów zabudowy, m.in. wskaźnika zabudowy. W tym kontekście ocena przedmiotowej analizy urbanistycznej dokonana przez organ odwoławczy jest prawidłowa i nie narusza przepisu art. 80 kpa.

Z przedmiotowej analizy urbanistycznej, jej części tekstowej i graficznej, wynika w sposób czytelny, jaki dokładnie obszar został poddany analizie, jaki na tym obszarze jest zastany stan architektoniczno - urbanistyczny, w oparciu o który ustalone zostały podstawowe parametry dla planowanej inwestycji. Jak ustalono, w analizowanym obszarze występuje zabudowa jednorodzinna, w tym zabudowa bliźniacza, oraz zabudowa wielorodzinna. Działki obejmujące inwestycję mają bezpośredni dostęp do ulicy L., która jest drogą publiczną o statusie drogi gminnej. Sądowi z urzędu wiadomo, że rozporządzeniem z dnia 15 kwietnia 1996 r. nr 3/96, Wojewoda zaliczył ulicę J. L. do kategorii dróg lokalnych miejskich – gminnych w województwie gdańskim (Dz. Urz. Woj. Gdańskiego z dnia 20 czerwca 1996 r., nr 15, poz. 48). Wówczas obowiązujący art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych przewidywał jako jedną z kategorii dróg publicznych drogi gminne i lokalne miejskie. Uchwałą z dnia 15 marca 2005 r. nr [[...]] Zarząd Województwa nadał ulicy L. nr [[...]]. Wobec powołanego stanu prawnego status drogi publicznej posiadany przez ulicę L. nie mógł budzić u organów rozstrzygających niniejszą sprawę administracyjną żadnych wątpliwości. Zarzuty podniesione przez B. A. i M. B. w piśmie procesowym z dnia 13 września 2011 r. (k. 87), podważające ustalony dostęp do drogi publicznej są zatem bezpodstawne o tyle, że kwestia ewentualnego ustalenia statusu ulicy L. jako drogi gminnej nie może być przedmiotem kontroli i oceny w niniejszym postępowaniu administracyjnym. Natomiast ewentualna, hipotetyczna odmienność od zaplanowanych w decyzji rozwiązań komunikacyjnych, a przyjętych do realizacji przedmiotowej inwestycji, nastąpić może na kolejnym etapie procesu inwestycyjnego, to jest w postępowaniu o pozwolenie na budowę.

Powyższe stanowisko implikuje przyjęcie oceny prawidłowości ustalenia bezpośredniego dostępu terenu planowanej inwestycji do ulicy L., jako drogi publicznej. Przy tym, również działki znajdujące się w obszarze analizowanym posiadają dostęp do tej samej drogi publicznej - ulicy L., co pozwoliło na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu.

Wymaga także podkreślenia, co również wynika z prawidłowo przeprowadzonej analizy urbanistycznej, że poszczególne (uśrednione) parametry istniejących i przyjętych do analizy obiektów budowlanych (wskaźnik wielkości powierzchni zabudowy, szerokość elewacji frontowej, wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej) są zbliżone do planowanej zabudowy, szczegółowo opisanej we wniosku. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury w sprawie sposobu ustalenia wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w § 5 ust. 2, § 6 ust. 2, § 7 ust. 4 przewiduje wyznaczenie średnich wskaźników powierzchni zabudowy, elewacji frontowej, wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki. Taki sposób wyznaczenia tych wskaźników jest zasadą. Ustalenie wymagań innych niż uśrednione winno ograniczać się do przypadków wyjątkowych, gdy konieczność taka wynika z treści analizy. W konsekwencji, sporządzona w toku postępowania administracyjnego analiza urbanistyczna prawidłowo wskazała średni wskaźnik, o którym mowa w § 5 ust. 1, § 6 ust. 1, § 7 ust. 1 rozporządzenia. Przyjęto średnie wskaźniki: zabudowy - 0,25, albowiem planowanej zabudowie nie towarzyszy zabudowa uzupełniająca, szerokości elewacji frontowej – 11,5 m, wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej – 10,5 m. Tak ustalonym wskaźnikom nie można zarzucić niezgodności z przepisami powołanego wyżej rozporządzenia. Przyjęta geometria dachu pozostaje również w zgodzie z rozwiązaniami zastosowanymi w istniejącej zabudowie. Ponieważ przepis rozporządzenia stanowi w zakresie wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej oznaczenie w metrach, nie ma obowiązku ani nawet potrzeby określania przy nim ilości kondygnacji.

Również w odniesieniu do wyznaczonej linii zabudowy zasadna jest ocena, że jej ustalenie nie odbiega od wymogów określonych w § 4 rozporządzenia, który obok podstawowej metody wyznaczenia linii zabudowy jako przedłużenia linii istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich, dopuszcza inne wyznaczenie obowiązującej linii nowej zabudowy, jeżeli wynika to z analizy (§ 4 ust. 4). Taka sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie, gdzie ze względu na specyficzne ukształtowanie terenu objętego analizą (działka objęta inwestycją położona jest na skarpie o różnicy wysokości 3 m), nową linię zabudowy dostosowano do sytuacji zastanej. Dotychczas bowiem brak było wyraźnej linii zabudowy w tej części obszaru analizowanego, a prostopadły układ zabudowy tworzył linię przebiegającą uskokami o przesunięciu 4,5 m.

Jak trafnie wywodzi Kolegium, ze względu na szczególne usytuowanie inwestowanych działek organ pierwszej instancji zadbał o to, aby pozyskać stanowisko Powiatowego Geologa. Uzgodniony został w ten sposób projekt decyzji na określonych warunkach, które transponowano do zaskarżonej decyzji, formułując dyspozycje wykonania dokumentacji geologiczno – inżynierskiej i/lub geotechnicznej, przyjęcia na etapie projektu budowlanego rozwiązań technicznych, które uniemożliwią osuwanie się mas ziemnych zarówno na etapie prac ziemnych i robót budowlanych, jak i po zakończeniu inwestycji. Nakazano także uwzględnić w projekcie budowlanym sposób zabezpieczenia skarp i muru oporowego.

W ocenie Sądu kwestionowana decyzja odpowiada również wymogom przepisu art. 54 ustawy, stosowanym odpowiednio z mocy przepisu art. 64 ust. 1 ustawy. W decyzji przewidziano szczegółowe warunki dotyczące ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu oraz zdrowia ludzi, warunki w zakresie obsługi komunikacyjnej, po uzgodnieniu z Zarządem Dróg i Zieleni, warunki obsługi w zakresie infrastruktury technicznej, w tym odnoszące się do gospodarki wodno – ściekowej, w uzgodnieniu z WiK, oraz sposób zagospodarowania wód opadowych uzgodniony z Zarządem Dróg i Zieleni. W ramach ochrony interesów osób trzecich zobowiązano, na etapie sporządzania projektu budowlanego, do dołączenia analizy zacienienia i przesłaniania istniejących i projektowanego budynku. Zobowiązano również do dokonania, na etapie prac projektowych, uzgodnienia z A.. dokładnej lokalizacji zabudowy na działce w związku z ciepłociągiem przebiegającym przez teren inwestycji.

W kontekście powyższych rozważań, zasadnie przyjął organ, że sporządzona w niniejszym postępowaniu administracyjnym analiza urbanistyczna jest prawidłowa, a w ślad za nią stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji zasługuje na aprobatę. Sąd nie dostrzega w postępowaniu organów administracji obu instancji uchybień, które dyskwalifikowałyby podjęte rozstrzygnięcia.

Zwrócić należy uwagę, że Sąd nie dopatrzył się także, analizując zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, okoliczności, które świadczyłyby o niekompetencji autora analizy urbanistycznej wywołanej nieznajomoścą obszaru, który poddaje analizie. Sformułowane w skardze B. A. i M. B. zarzuty o stronniczości i tendencyjność autora analizy mają charakter spekulacji i praktycznie wyrażają niezadowolenie z wyników analizy zezwalających na planowaną zabudowę. Wobec tego wskazane zarzuty uznać należało za bezpodstawne i w gruncie rzeczy stanowiące polemikę z zawartymi w decyzji pierwszej instancji ustaleniami, dla której wynik analizy stanowi obligatoryjny załącznik. Sąd wskazuje przy tym na treść art. 60 ust. 4 ustawy, zgodnie z którym sporządzenie projektu decyzji o ustaleniu warunków zabudowy powierza się osobie wpisanej na listę izby samorządu zawodowego urbanistów albo architektów. Obowiązek ten spełniony został w niniejszej sprawie, jak bowiem wynika z akt administracyjnych pierwszej instancji, autorka projektu decyzji z 5 listopada 2010 r., a także autorka analizy urbanistycznej posiada stosowne uprawnienia (nr 0779 OIA). Należy także wyjaśnić, że ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie przewiduje obowiązku sporządzania analizy urbanistycznej w szczególny sposób, poprzez opinię biegłych urbanistów. Stąd wnioski formułowane przez skarżących domagających się takiej opinii nie musiałyby zostać uwzględnione.

Odnosząc się do zarzutów skargi formułowanych przez C. dotyczących nabytej przez nich własności części działki nr [[...]] wyjaśnić należy, dla postępowania w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy nie mają znaczenia żadne stosunki własnościowe. To nie na tym etapie przygotowywania inwestycji inwestor musi się wykazać materialnoprawnym uprawnieniem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Są to warunki, których spełnienie następuje w toku postępowania o pozwolenie na budowę. Podkreślić trzeba, że postępowanie w przedmiocie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu jest tylko jednym z elementów procesu inwestycyjnego, w którym ochrona interesów osób trzecich jest realizowana przede wszystkim na etapie wydawania pozwolenia na budowę. Na etapie postępowania w przedmiocie warunków zabudowy ochrona interesów osób trzecich jest ograniczona i nie może być rozciągana na okoliczności będące przedmiotem badania organów administracji architektoniczno - budowlanej (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 3 października 2007 r., sygn. akt II SA/Łd 571/07, Baza orzeczeń LEX nr 394803).

Nadto zwrócić trzeba uwagę na dyspozycję art. 63 ust. 1 ustawy, który stanowi, że w odniesieniu do tego samego terenu decyzję o warunkach zabudowy można wydać więcej niż jednemu wnioskodawcy, doręczając odpis decyzji do wiadomości pozostałym wnioskodawcom i właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu nieruchomości. Przy tym decyzja o warunkach zabudowy nie rodzi praw do terenu oraz nie narusza prawa własności i uprawnień osób trzecich. Informację tej treści zamieszcza się w decyzji (art. 63 § 2 ustawy).

Powyższe rozwiązanie wiąże się z faktem, że adresat decyzji nie musi się legitymować prawem do nieruchomości. Prawo to badane jest dopiero przy ubieganiu się o pozwolenie na budowę. Decyzja stwierdza dopuszczalność, z punktu widzenia przepisów prawa, określonego rodzaju zamierzenia inwestycyjnego wobec wskazanego terenu, nie przesądza natomiast możliwości realizacji inwestycji. Do tego jest potrzebne prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane i spełnienie innych wymogów przewidzianych w przepisach prawa budowlanego. Prawo do zabudowy, jako element uprawnień do nieruchomości, jest oceniane z punktu widzenia prawa cywilnego. Jest ono niezbędne przy uzyskiwaniu pozwolenia na budowę. Natomiast ustalenie warunków zabudowy, jako określenie dopuszczalnych zamierzeń inwestycyjnych z punktu widzenia zagospodarowania przestrzennego może interesować każdego, nawet potencjalnego inwestora. Samo wydanie decyzji nie stanowi żadnej zmiany w sferze praw rzeczowych. Niejako na marginesie Sąd zaznacza, że stan prawny działek nr [[...]] i nr [[...]] w postępowaniu administracyjnym zakończonym zaskarżoną decyzją był niewątpliwy – ich właścicielami pozostawali K. K., A. Z. i K. K. Zmiany w prawach rzeczowych nastąpiły dopiero w postępowaniu sądowoadministracyjnym, więc i tak nie miałyby wpływu na ocenę prawidłowości decyzji Kolegium zważywszy, że kontrola legalności odbywa się w stanie faktycznym i prawnym z daty podjęcia decyzji ostatecznej. Również sposób zagospodarowania części działki, do której rości prawa C. (wykorzystywanej jako parking) nie ma znaczenia dla kontrolowanego rozstrzygnięcia, bowiem decyzja o warunkach zabudowy stanowi jedynie promesę – określa wnioskującemu inwestorowi możliwość sposobu zagospodarowania terenu z punktu widzenia norm planowania i zagospodarowania przestrzennego, nie przesądzając, że kiedykolwiek taka inwestycja będzie mogła zostać zrealizowana, ze względu na konieczność zachowania praw osób trzecich, bądź zgodności z przepisami, które będą stosowane na kolejnym etapie procesu inwestycyjnego.

Również w odniesieniu do zarzutów B. A. i M. B. w zakresie określenia kręgu stron postępowania Sąd nie dostrzegł uchybień popełnionych przez rozstrzygające sprawę organy administracji publicznej. Zgodnie z przeważającym stanowiskiem wyrażanym w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, stronami postępowania administracyjnego o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu mogą być obok właściciela lub użytkownika wieczystego nieruchomości, na której ma być zlokalizowana inwestycja, również właściciele lub użytkownicy wieczyści sąsiednich nieruchomości, na teren których rozciągać się będzie oddziaływanie inwestycji, której dotyczy postępowanie (zachowująca cały czas aktualność uchwała składu 5 sędziów Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 25 września 1995 r., VI SA 13/95, ONSA z 1995 r., nr 4, poz. 154; uchwała składu 7 sędziów Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 28 maja 2001 r., OPS 1/01, ONSA z 2001 r., nr 4, poz. 146). Natomiast stronami tego postępowania nie są dalsi właściciele (użytkownicy wieczyści) nieruchomości pozostających w granicach obszaru analizowanego, chyba, że ci spośród nich, który mogą wykazać się interesem prawnym w rozumieniu art. 28 kpa. Organy administracji prawidłowo oceniły status stron przedmiotowego postępowania w świetle dyspozycji art. 28 kpa, który uzależnia przyznanie przymiotu strony od posiadania interesu prawnego (wynikającego z przepisów prawa materialnego różnych gałęzi prawa) i nie pominęły żadnych podmiotów posiadających ten interes w rozstrzygnięciu przedmiotowej sprawy. Dodatkowo, swoje stanowisko w tej kwestii obszernie przedstawił Sąd orzekający w niniejszej sprawie we wskazanych prawomocnych postanowieniach z dnia 21 marca 2012 r. odmawiających dopuszczenia do udziału w postępowaniu sądowym B. oraz I. W., podmiotów niebędących właścicielami (użytkownikami wieczystymi) nieruchomości sąsiadujących bezpośrednio z terenem planowanej inwestycji.

W ocenie Sądu zaskarżona decyzja podjęta została na podstawie przepisów prawa, prawidłowo zastosowanych i wyłożonych. Decyzja zawiera wyczerpujące uzasadnienie faktyczne i prawne, z odniesieniem się do zarzutów strony podniesionych w odwołaniu, stosownie do wymogów określonych w art. 107 § 3 kpa. Nie naruszyło Kolegium ani zasady nadzoru nad przestrzeganiem prawa w postępowaniu administracyjnym, ani zasady prawdy obiektywnej i uwzględniania słusznego interesu obywateli oraz zaufania do organów administracyjnych poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji. Postępowanie administracyjne przeprowadzone zostało w zgodzie z wymogami procedury administracyjnej, a także przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalenia wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i rozstrzygnięte na podstawie prawidłowo wskazanych przepisów prawa materialnego. Ustalenia są wyczerpujące i dostateczne na tyle, by rozstrzygnięcia uznać za prawidłowe, przy czym zarówno ustalenia, jak i ocena materiału nie odpowiadają koncepcji strony skarżącej. To zaś nie jest wystarczające, by uznać słuszność zarzutów zawartych w obu skargach.

W związku z powyższym, nie znajdując podstaw do uwzględnienia skarg, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.