Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Eugeniusz Wasilewski, Sędziowie WSA Adam Lipiński, Andrzej Góraj (spr.), po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 22 listopada 2016 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...] na bezczynność Ministra Skarbu Państwa w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] czerwca 2016 r. o ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego - oddala skargę -

Postępowanie w sprawie zostało zainicjowane wnioskiem Stowarzyszenia [...] z [...] czerwca 2016 r. skierowanym do Ministerstwa Skarbu Państwa o udostępnienie w trybie ustawy o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego:

- kalendarza spotkań Ministra w okresie od 1 maja 2016 r. do dnia udostępnienia informacji,

- księgi wejść i wyjść do Ministerstwa od 1 maja 2016 r. do dnia udostępnienia informacji.

W odpowiedzi na wniosek organ pismem z dnia 28 czerwca 2016 r. wyraził pogląd, że żądane informacje nie stanowią informacji sektora publicznego w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W skardze do tutejszego Sądu na bezczynność adresata wniosku Stowarzyszenie [...] wniosło o zobowiązanie organu do rozpoznania spornego wniosku. W uzasadnieniu skargi podkreślono wyjątkowy charakter informacji publicznej, zwracając szczególną uwagę na szeroką definicję informacji sektora publicznego, zbieżną z dyrektywą 2002/98/WE.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację przedstawioną w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

skargę uznać należy za niezasadną.

Zgodnie z treścią przepisu art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.) zakres przedmiotowy skargi na bezczynność wyznaczają postanowienia art. 3 § 2 pkt 1-4 tej ustawy.

Istota sprawy w niniejszym postępowaniu sprowadzała się do oceny, czy istnieją przesłanki ku temu, aby nakazać organowi administracji dopełnienia stosownych czynności. Ustalenia wymagała więc okoliczność, czy organ prowadząc przedmiotowe postępowanie pozostawał w bezczynności, a więc, czy istotnie żądana informacja stanowiła informację sektora publicznego w rozumieniu ustawy o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego.

Analiza akt administracyjnych niniejszej sprawy prowadziła do konkluzji, iż organ nie dopuścił się bezczynności, i rozpoznał wniosek strony inicjujący postępowanie. Poinformował bowiem wnioskodawcę o tym, że żądane informacje nie stanowią informacji sektora publicznego w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W ocenie tutejszego Sądu, organ miał zaś podstawy do wysnucia wyżej przywołanego wniosku. Co prawda istotnie, pojęcie "dokumentu" zostało sformułowane w ustawie o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego w sposób szerszy niż w ustawie o dostępie do informacji publicznej, lecz, wbrew twierdzeniom strony skarżącej, nie można skutecznie wywodzić z tego faktu wniosku, iż również pojęcie "informacji publicznej" należy odczytywać w inny sposób, niż to wynika z systematyki ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Kierując się założeniem, iż ustawodawca postępuje w sposób racjonalny, brak jest podstaw do przyjęcia, że tworząc przepisy prawa mógłby doprowadzić do sytuacji, gdy to samo pojęcie, byłoby odczytywane w sposób różny – w zależności od tego w oparciu o jaką ustawę dana sprawa byłaby oceniana.

Kierując się więc wykładnią systemową uznać należało, iż skoro ustawa o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego, dotyczy zasad ponownego wykorzystywania informacji publicznej, to nie mogła ukształtować szerszego katalogu informacji publicznej od katalogu określonego ustawą o dostępie do informacji publicznej. Byłoby to bowiem sprzeczne zarówno z zasadami poprawnej legislacji, jak też z zasadami logiki i jednolitości systemu prawnego.

Powyższe konkluzje pozostają w zgodzie z treścią art. 1 ust. 2 Dyrektywy 2003/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 listopada 2003 r w sprawie ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego (zmienionej Dyrektywą 2013/37/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca 2013 r.), zgodnie z którą dostępność ponownego wykorzystywania dotyczy tylko informacji, które według ustawodawstwa wewnętrznego państw członkowskich posiadają status informacji publicznej. Tak więc już Dyrektywa, leżąca u podstaw wprowadzenia do polskiego systemu prawa regulacji dotyczących ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego, odsyłała do regulacji istniejących w państwach członkowskich, a dotyczących informacji publicznej.

W świetle powyższego jako uprawniona jawi się konkluzja, iż ustawa o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego, znajduje zastosowanie jedynie do takich informacji, które oceniane przez pryzmat ustawy o dostępie do informacji publicznej będą posiadały status informacji publicznej.

Przenosząc powyższe rozważania na realia niniejszej sprawy wskazać należało, że informacja dotycząca kalendarza spotkań Ministra Skarbu Państwa, nie mogła zostać udostępniona w trybie ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego, gdyż nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Terminarz (kalendarz) spotkań ministra należy zakwalifikować jako dokumentację wewnętrzną. Jak zauważył Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 13 listopada 2013 r. o sygn. akt P 25/12 (OTK ZU z 2013 r., seria A, nr 8, poz. 122), rozumiana jest ona "jako informacje o charakterze roboczym (zapiski, notatki), które zostały utrwalone w formie tradycyjnej lub elektronicznej i stanowią pewien proces myślowy, proces rozważań, etap wypracowywania finalnej koncepcji [...] Służą one wymianie informacji, zgromadzeniu niezbędnych materiałów, uzgadnianiu poglądów i stanowisk. Nie są jednak wyrazem stanowiska organu, wobec czego nie stanowią informacji publicznej". Według tutejszego Sądu Administracyjnego w tę definicję wpisuje się analizowany terminarz, albowiem stanowi on przedmiot roboczy, biurowy, służący wprawdzie realizacji zadań publicznych przez ministra, lecz nieprzesądzający o kierunkach jego działania. Z tych względów nie podlega on udostępnieniu, co – w świetle uzasadnienia cyt. wyroku TK – nie narusza art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP (patrz: wyrok NSA z 13 czerwca 2014 r. sygn. akt I OSK2914/13).

Również informacja dotycząca treści księgi wejść i wyjść gości Ministerstwa nie mogła zostać udostępniona w trybie ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego, gdyż nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Przedmiotowy nośnik nie zawiera informacji o sprawach publicznych, jako że przedstawia informację o personaliach osób spoza aparatu administracji publicznej, sporządzaną dla potrzeb organizacyjnych, zachowania bezpieczeństwa w budynku Ministerstwa. Jest to nośnik informacji o charakterze wewnętrznych, czysto technicznym, pomocniczo służącym do zarządzania budynkiem.

Nadto dodania wymaga fakt, że gromadzenie i posiadanie tego typu informacji nie jest wymagane przepisami prawa i nie jest dokonywane w związku w ustawową działalnością organu, a tylko wspomaga pracę recepcji, działu organizacyjnego w sferze porządku i bezpieczeństwa w budynku Ministerstwa. Nie odnosi się zatem do obszaru jakiejkolwiek działalności organu, o której mowa w art. 1 i 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej, a tym samym nie zawiera komunikatu o sprawach publicznych. Z tego względu nie podlega on udostępnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, bowiem cech takiej informacji nie posiada (patrz: wyrok WSA w Warszawie z 16 kwietnia 2015 r. sygn. akt II SAB/Wa 1055/14).

W świetle powyższego, w sytuacji gdy organ rozpoznał wniosek strony inicjujący postępowanie, gdyż powiadomił prawidłowo wnioskodawcę, iż żądane informacje nie posiadają statusu informacji publicznej w związku z czym nie mogą zostać udostępnione, stwierdzić należało, że nie pozostaje w bezczynności. Stąd Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w sentencji wyroku, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).