Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Wojciech Chróścielewski Sędziowie NSA: Jolanta Rajewska (spr.) Jolanta Sikorska Protokolant Anna Krakowiecka po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 marca 2008 r. sygn. akt I SA/Wa 13/08 w sprawie ze skargi W. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] listopada 2007 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 7 marca 2008 r, sygn. akt II SA/Wa 13/08 oddalił skargę W. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie w przedmiocie zasiłku celowego.

Wyrok został zapadł w następujących okolicznościach sprawy.

Burmistrz Gminy Brwinów decyzją z dnia [...] października 2007 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 39 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 ze zm.), przyznał W. K. zasiłki celowe w wysokości: 1) 22,55 zł - na zakup żywności, 2) 92,09 zł - na zakup leków oraz 3) 43,92 zł - na opłacenie rachunku za telefon. Wskazał przy tym, że wysokość przedmiotowego świadczenie ustalono z uwzględnieniem zgłoszonych potrzeb wnioskodawcy oraz możliwości finansowych ośrodka pomocy społecznej i konieczności udzielenia pomocy innym osobom znajdującym się w trudnej sytuacji życiowej.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie decyzją z dnia [...] listopada 2007 r., nr [...] decyzję Burmistrza Gminy Brwinów z dnia [...] października 2007 r. utrzymało w mocy.

W uzasadnieniu swej decyzji Kolegium wskazało, że pomoc społeczna ma udzielać swoim podopiecznym pomocy i wsparcia, a nie dostarczać im świadczeń pieniężnych w wysokości dla nich satysfakcjonującej, czy pożądanej. Ma być to pomoc umożliwiająca życie w warunkach odpowiadających godności człowieka, a nie na poziomie uznanym przez stronę za wystarczająco wysoki.

Materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia organu I instancji stanowi art. 39 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 ze zm.), zgodnie z którym zasiłek celowy może być przyznany w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej, w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów żywności, leków i leczenia, opału i odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu. Użyty w powołanym przepisie zwrot "może" wskazuje, że w przypadkach w nim określonych orzekanie następuje w ramach tzw. uznania administracyjnego, co oznacza, że przyznanie zasiłku celowego nie jest obligatoryjne

Sygn. akt I OSK 1457/08

nawet wówczas, gdy zostaną spełnione wszystkie przesłanki warunkujące udzielenie pomocy. Przyznanie przedmiotowego świadczenia limitowane jest również środkami pieniężnymi posiadanymi przez organ administracji.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż W. K. nie pracuje zawodowo. Mieszka sam i samotnie prowadzi gospodarstwo domowe. Jest on osobą niepełnosprawną i z tego tytułu otrzymuje zasiłek stały w wysokości 178,27 zł miesięcznie, co wraz z rentą inwalidzką w wysokości 298,73 zł stanowi jedyne jego źródło dochodów. Łączny miesięczny dochód wnioskodawcy wynosi zatem 477 zł i odpowiada określonemu ustawowo kryterium dochodowemu osoby samotnie gospodarującej.

Zdaniem Kolegium organ I instancji, rozpatrując wnioski skarżącego, rozważył i uwzględnił powyższe okoliczności, a podejmując swe rozstrzygnięcie nie przekroczył granic uznania administracyjnego. Należy bowiem mieć na uwadze, że W. K. otrzymuje stałe wsparcie finansowe z pomocy społecznej, co potwierdza zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Z uwagi na ograniczone możliwości finansowe OPS nie jest jednak możliwe pokrywanie w całości wszystkich potrzeb zgłaszanych przez zainteresowanego. On sam ma bowiem obowiązek wykorzystywania własnych środków, możliwości i uprawnień do przezwyciężania sytuacji, w której się znalazł. Ponadto skarżący musi też zdawać sobie sprawę z tego, że przyznanie zasiłku celowego nie jest prawnym obowiązkiem organu. Ośrodki pomocy społecznej zachowują w tej mierze znaczny zakres swobody zarówno w ocenie warunków bytowych osoby zainteresowanej, jak i w ocenie okoliczności sprawy oraz w wyborze właściwego rozstrzygnięcia. Ze względu na ograniczone środki finansowe z pomocy społecznej nie wszyscy potrzebujący w każdym czasie, mogą uzyskać spełnienie pełnych oczekiwań. Organy pomocy społecznej nie mają obowiązku wyręczania swoich klientów w ich osobistych staraniach o zapewnienie poprawy swego bytu. Pomoc społeczna nie przysługuje tym, którzy mają własne środki na utrzymanie. Zaspakajanie potrzeb z zasobów pomocy społecznej powinno być ukierunkowane w pierwszej kolejności na te osoby, które ze względu na całkowity brak dochodów lub ich nieznaczną wysokość bez udzielenia im pomocy nie byłyby w stanie egzystować. Skarżący, jak wynika z akt spraw, do takich osób nie należy. Z tych względów, w ocenie Kolegium, nie można przyjąć by decyzja organu I instancji naruszała prawo w stopniu wskazującym na konieczność uchylenia tego rozstrzygnięcia.

Sygn. akt I OSK 1457/08

Decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie W. K. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, domagając się jej uchylenia oraz uwzględnienia składanych przez niego wniosków.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie powołanym wyrokiem, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm- dalej P.p.s.a.), skargę W. K. oddalił.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji stwierdził, że zgodnie z art. 3 ust. 1 cyt. ustawy z dnia 12 marca 2004 r., zadaniem pomocy społecznej jest wspieranie osób i rodzin w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwianie im życia w warunkach odpowiadających godności człowieka. Nie oznacza to jednak, że organy pomocy społecznej zobowiązane są utrzymywać osoby, które znalazły się w trudnej sytuacji życiowej oraz zaspokajać wszystkie ich potrzeby i oczekiwania, zwłaszcza, że możliwości finansowe ośrodków są ograniczone, a liczba osób wymagających wsparcia jest znaczna i stale rośnie.

Zauważyć ponadto należy, że zasiłek celowy, przewidziany w art. 39 ustawy o pomocy społecznej, jest świadczeniem przyznawanym w ramach uznania administracyjnego. Sam fakt spełnienia przez wnioskodawcę ustawowych kryteriów nie oznacza zatem automatycznego przyznania osobie zainteresowanej tego świadczenia i to w żądanej przez nią wysokości. Udzielając świadczeń z pomocy społecznej, organ kieruje się zasadą dostosowywania rodzaju, formy i rozmiaru świadczeń do okoliczności konkretnej sprawy. Jest przy tym zobowiązany do uwzględniania także potrzeb innych osób korzystających z pomocy społecznej. Organ ma zatem prawo do oceny hierarchii zgłaszanych potrzeb w kontekście ogólnej liczby osób ubiegających się o pomoc oraz zgłoszonych przez nich żądań, a także ograniczonych środków finansowych przeznaczonych na świadczenia z zakresu pomocy społecznej. Nie ulega więc wątpliwości, że organ nie może zabezpieczyć wszystkich potrzeb osób ubiegających się o pomoc, jak również udzielać świadczeń w oczekiwanej przez te osoby wysokości.

W przedmiotowej sprawie organ przyznał W. K. zasiłki celowe na zakup żywności, zakup leków i opłacenie rachunku za telefon. Wysokość tych świadczeń została ustalona w oparciu o potrzeby zgłoszone przez

Sygn. akt I OSK 1457/08

wnioskodawcę oraz w odniesieniu do możliwości finansowych Ośrodka i konieczności udzielenia pomocy innym osobom w trudnej sytuacji życiowej. Brak jest zatem podstaw do uznania, iż przedmiotowa decyzja została wydana z naruszeniem przepisów prawa Organ prawidłowo bowiem zastosował art. 39 ustawy o pomocy społecznej, przyznając skarżącemu zasiłek celowy na zaspokojenie niezbędnych potrzeb życiowych, nie przekraczając jednocześnie określonych w tym przepisie granic uznania administracyjnego. Należy bowiem pamiętać, iż posłużenie się instytucją uznania administracyjnego dla uregulowania kwestii przyznawania zasiłków celowych ma na celu kształtowanie przez organy takiej hierarchii ich przyznawania, która pozwoli uwzględnić potrzeby najbardziej potrzebujących osób z danego terenu, w kontekście ilości środków finansowych, jakimi dysponuje organ. Niejednokrotnie organ nie jest więc w stanie zabezpieczyć wszystkich potrzeb osób ubiegających się o pomoc. Tym bardziej uczynienie zadość potrzebom skarżącego we wnioskowanym przez niego zakresie nie powinno być oceniane negatywnie.

Od wyroku powyższego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę kasacyjną złożył W. K., reprezentowany przez pełnomocnika z urzędu. Orzeczenie to zaskarżył w całości, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku w całości oraz uchylenie decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia [...] listopada 2007 r. a także poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, a ponadto o przyznanie pełnomocnikowi skarżącego zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 145 § 1 pkt 1 lit.c P.p.s.a. w zw. z art. 151 P.p.s.a. i w zw. z art. 107 § 3 kpa poprzez nieuwzględnienie i oddalenie skargi, mimo tego że uzasadnienie decyzji organu administracji jest zbyt ogólnikowe i nie wskazuje precyzyjnie możliwości finansowych organu do udzielenia zasiłków celowych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor stwierdził, że organy administracji nie uzasadniły należycie swoich decyzji, bowiem nie wykazały, że pełne uwzględnienie wniosków skarżącego przekraczało możliwości organu. WSA w Warszawie kilkakrotnie prezentował stanowisko, że uzasadnienie podobnych decyzji uznaniowych powinno wskazywać zarówno możliwości finansowe organu (m.in. ilość przeznaczonych na ten cel środków, którymi w danym okresie czasu dysponuje organ, ilość osób zainteresowanych uzyskaniem takiego zasiłku), jak również

Sygn. akt I OSK 1457/08

sytuację osoby ubiegającej się o przyznanie świadczenia. Uznanie wypływające z art. 39 ustawy o pomocy społecznej jest bowiem uzależnione od wielkości przyznanych z budżetu państwa środków finansowych na pomoc społeczną oraz od liczby osób uprawnionych do korzystania z tej pomocy i ubiegających się o nią (wyrok z dnia 23 września 2005 r. sygn. I SA/Wa 1553/04). Także w wyroku z dnia 18 czerwca 2006 r. sygn. akt I SA/Wa 675/06 WSA w Warszawie uznał, że powoływanie się na skromność środków finansowych oraz wymienienie tylko komu i na jaki cel środki te są w pierwszej kolejności przyznane, nie wyczerpuje jeszcze wszystkich treści, jakie winny znaleźć się w uzasadnieniu decyzji. Motywując wysokość przyznanej pomocy organ winien podać konkretną wysokość kwoty, jaką dysponuje na udzielenie tego rodzaju pomocy, jaka kwota została już rozdysponowana i na jakiego rodzaju potrzeby oraz w jakiej wysokości był przyznawany przeciętnie zasiłek celowy.

W niniejszej sprawie, zdaniem kasatora, uzasadnienie decyzji organu I instancji nie spełnia powyższych wymagań i jest zbyt ogólnikowe. Uchybienie to jest na tyle istotne, że powinno skutkować uwzględnieniem przez Sąd skargi W. K. Z tych przyczyn decyzję organu I instancji powinno uchylić już SKO w Warszawie. Brak uzasadnienia pozbawił bowiem stronę wiedzy, na jakiej dokładnie podstawie organ wydał decyzję, co doprowadziło do naruszenia obowiązującej w postępowaniu administracyjnym zasady przekonywania (art. 11 kpa) oraz zasady pogłębiania zaufania do organów państwa (art. 8 kpa). Poza tym organ odwoławczy i Sąd pozbawiony zostały możliwości dokonania należytej kontroli i nie mogły należycie ocenić czy organ pomocy społecznej, wydając decyzje, nie przekroczył granic uznania administracyjnego.

Jednocześnie ze skargą kasacyjną pełnomocnik skarżącego złożył wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia tego środka zaskarżenia. Wojewódzki Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 10 października 2008 r. sygn. akt I SA/Wa 12/08 przywrócił W. K. termin do wniesienia skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje.

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.-dalej powoływanej jako ustawa P.p.s.a.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod rozwagę wyłącznie nieważność postępowania. W sprawie nie występują żadna z enumeratywnie wymienionych w art. 183 § 2 P.p.s.a przesłanek nieważności postępowania, a zatem

Sygn. akt I OSK 1457/08

Sąd drugiej instancji związany był granicami rozpatrywanej skargi kasacyjnej.

Zgodnie z art. 174 Ppsa omawiany środek zaskarżenia można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Pełnomocnik W. K. zarzucił Sądowi I instancji wyłącznie naruszenie przepisów postępowania. Niezrozumiałym jest zatem jego alternatywne żądanie uchylenia zaskarżonego wyroku, bądź uchylenia tego orzeczenia i decyzji organów administracji publicznej obu instancji. Z art. 188 P.p.s.a. jednoznacznie wynika, że ten ostatni przypadek może mieć miejsce w sytuacji, gdy sąd stwierdzi wyłącznie naruszenie prawa materialnego. Skarga kasacyjna nie zawiera zaś zarzutów złamania prawa materialnego, co - przy związaniu Sądu II instancji granicami skargi kasacyjnej - wyklucza w ogóle możliwość uwzględnienia wniosku dotyczącego uchylenia zaskarżonego wyroku i rozpoznania skargi.

Zarzuty sformułowane przez kasatora sprowadzają się do wytknięcia Sądowi I instancji naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c. i art. 151 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w zw. z art. 107 § 3 k.p.a. W związku z tym zauważyć należy, że w myśl art. 174 pkt 2 P.p.s.a. uchybienia procesowe stanowią usprawiedliwioną podstawę kasacyjną tylko wówczas, gdy mogły mieć one istotny wpływ na wynik sprawy. Wynika to również z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a, w myśl którego wojewódzki sąd administracyjny uwzględnia skargę i uchyla decyzję (postanowienie) w całości lub w części, gdy stwierdzi, że naruszenia przez organ przepisów mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W orzecznictwie i literaturze przez możliwość istnego wpływania na wynik sprawy rozumie się prawdopodobieństwo oddziaływania naruszeń prawa procesowego na treść zaskarżonego aktu. Podkreśla się ponadto, że tylko kwalifikowane wady dające podstawę do wznowienia postępowania obligują zawsze do uchylenia decyzji lub postanowienia, bez względu na możliwość ich oddziaływania na sposób zakończenia sprawy. W przypadku pozostałych naruszeń przepisów procesowych ich potencjalny wpływ na wynik sprawy jest niezbędnym warunkiem uwzględnienia skargi. Sformułowanie "wpływ" oznacza, że pomiędzy uchybieniem procesowym a wydanym w sprawie orzeczeniem zachodzi związek przyczynowy. Brzmienie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c oraz art. 174 pkt 2 P.p.s.a. nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że obejmują one wyłącznie przypadki, w których gdyby nie naruszono przepisów

Sygn. akt I OSK 1457/08

procesowych, to najprawdopodobniej zapadłaby decyzja o innej treści. Taka zaś sytuacja w niniejszej sprawie nie zachodzi.

W sprawie okoliczność spełnienia przez W. K. warunków do uzyskania zasiłku celowego nie była kwestionowana. Sporną jedynie była kwestia wysokości przyznanych skarżącemu świadczeń W związku z tym zauważyć należy, iż materialną podstawę kontrolowanych przez WSA w Warszawie decyzji stanowił art. 39 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej. Sąd I instancji, a poprzednio także organy orzekające, trafnie przy tym przyjęły, że z powołanego przepisu wynika, że rozstrzygnięcia w tym zakresie podejmowane są w ramach uznania administracyjnego. Oznacza to, iż sam fakt spełnienia kryteriów ustawowych nie dowodzi jeszcze obowiązku przyznania osobie zainteresowanej omawianego świadczenia i w wysokości odpowiadającej jej oczekiwaniom.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 i art. 3 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa zmierzającą do umożliwienia osobom i rodzinom przezwyciężanie sytuacji życiowych, których nie są w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. Celem pomocy społecznej jest wspieranie a nie wyręczanie osób i rodzin w ich wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb życiowych oraz umożliwienia im bytowania w warunkach odpowiadających godności człowieka. Pomoc państwa ma zatem charakter subsydiarny, tj. dopuszcza się interwencję organów państwa tylko w takich przypadkach, w których osoba lub rodzina rzeczywiście nie ma możliwości samodzielnego przezwyciężania trudności życiowych. Potrzeby osoby i rodziny powinny być zaspokojone, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej ( art. 3 ust. 4 ustawy). Świadczenia z pomocy społecznej powinny być więc dostosowane do konkretnej sytuacji indywidualnego beneficjenta. Nie ulega przy tym wątpliwości, ze określone potrzeby osób i rodzin mogą być jednak zrealizowane tylko wówczas, gdy odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach, także finansowych, pomocy społecznej. Realizacja celów pomocy społecznej - co do zasady - nie rodzi więc roszczenia o przyznanie pomocy w żądanej przez wnioskodawcę wysokości.

W związku z uznaniowym charakterem decyzji w przedmiocie zasiłku celowego podkreślić ponadto należy, że sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę zgodności działań organu administracji publicznej z prawem. Nie mogą zatem badać samego uznania administracyjnego, ale jedynie to, czy organy

Sygn. akt I OSK 1457/08

orzekające w ogóle mogły działać w ramach uznania administracyjnego i czy granic takich nie przekroczyły. Takich ustaleń Sąd I instancji dokonał, zasadnie przyjmując, że granice uznania administracyjnego w rozpatrywanej sprawie nie zostały przekroczone. Ocenę tę podziela też Naczelny Sąd Administracyjny. W motywach kontrolowanych przez WSA w Warszawie decyzji ustalono bowiem sytuację materialną, rodzinną i życiową strony oraz rozmiar potrzeb, których nie jest ona w stanie zaspokoić we własnym zakresie. Te wszystkie istotne w sprawie elementy stanu faktycznego właściwie ocenił Sąd I instancji, czemu dał wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. W rozważaniach organów wprawdzie brak jest precyzyjnych ustaleń dotyczących możliwości finansowych ośrodka pomocy społecznej, ale wskazuje się na ograniczone środki finansowe oraz konieczność uwzględnienia także potrzeb innych osób korzystających z pomocy społecznej. Brak dostatecznych środków finansowych na realizowanie przez organy administracji zadań z zakresu pomocy społecznej oraz rosnąca liczba osób korzystających z tego typu wsparcia są zresztą faktami powszechnie znanymi, podejmowanymi często w prasie, radiu i telewizji. Fakty te bezspornie znane są też sądom administracyjnym. Nie ulega zatem wątpliwości, że organy pomocy społeczne nie są w stanie realizować wszystkich potrzeb swych beneficjentów, a więc zmuszone są ograniczyć się, tak jak w sprawie skarżącego, tylko do zabezpieczenia potrzeb podstawowych i to w ograniczonej wysokości.

Dodać również należy, że stosownie do art.134 § 1 P.p.s.a. wojewódzki sąd administracyjny nie jest związany zarzutami i wnioskami skarżącego, ale wiążące są dla niego granice sprawy, które wyznacza przedmiot zaskarżonego doń aktu. Do WSA w Warszawie została zaskarżona ostateczna decyzja SKO w Warszawie w przedmiocie przyznania W. K. zasiłków celowych. Sąd mógł zatem oceniać legalność tylko tego rozstrzygnięcia, Nie mógł natomiast badać sytuacji materialnej innych osób oraz sposobu gospodarowania środkami finansowymi przez organ I instancji. Uprawnień tych nie posiadało też Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie, które przeprowadza jedynie kontrolę instancyjną, nie jest zaś organem kontrolującym generalnie działalność ośrodków pomocy społecznej w aspekcie prawidłowego gospodarowania funduszami przeznaczonymi na poszczególne rodzaje świadczeń przyznawanych z pomocy społecznej.

Z powyższych względów zaskarżonemu wyrokowi nie można zarzucić

Sygn. akt I OSK 1457/08

naruszenia prawa przy ocenie decyzji uznaniowej przyznającej stronie świadczenie w dopuszczalnej, chociaż jej niezadowalającej wysokości. Dlatego też skarga kasacyjna podlegała oddaleniu na podstawie art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Naczelny Sąd Administracyjny nie rozpoznał natomiast wniosku dotyczącego przyznania wynagrodzenia ustanowionemu z urzędu pełnomocnikowi skarżącego. Przepisy art. 209 i 210 P.p.s.a. mają bowiem zastosowanie tylko do kosztów postępowania między stronami. Natomiast wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za udzieloną pomoc prawną, należne od Skarbu Państwa (art. 250 P.p.s.a.) przyznawane jest przez wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w przepisach art. 258-261 P.p.s.a., po złożeniu przez tego pełnomocnika stosownego oświadczenia.