Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Monika Nowicka sędzia NSA Jolanta Rajewska (spr.) sędzia del. WSA Iwona Bogucka Protokolant starszy asystent sędziego Wojciech Latocha po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T. O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 27 maja 2015 r. sygn. akt IV SA/Wr 704/14 w sprawie ze skargi T. O. na decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej [...] z dnia [...] lipca 2014 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od T. O. na rzecz [...] Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej [...] kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 27 maja 2015 r. sygn. akt IV SA/Wr 704/14 oddalił skargę T. O. na decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej [...] z dnia [...] lipca 2014 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby.

Wyrok zapadł w następujących okolicznościach prawnych oraz faktycznych sprawy.

Komendant Powiatowy Państwowej Straży Pożarnej w [...] decyzją z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] rozwiązał z T. O. stosunek służbowy z dniem 20 listopada 2013 r. z uwagi na upływ 12 miesięcy od dnia zaprzestania przez funkcjonariusza służby z powodu choroby. [...] Komendant Wojewódzki PSP [...] decyzją z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...] uchylił powyższą decyzję organu I instancji.

Komendant Powiatowy PSP w [...] ponownie rozpoznając sprawę, decyzją z dnia [...] lutego 2014 r. orzekł o zwolnieniu T. O. ze służby z dniem 28 lutego 2014 r. na podstawie art. 43 ust. 3 pkt 6 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1340 ze zm.; dalej jako "ustawa o PSP"). [...] Komendant Wojewódzki PSP [...] po rozpatrzeniu odwołania złożonego przez T. O., reprezentowanego przez jego pełnomocnika, stwierdził niedopuszczalność tego odwołania. Postanowienie z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] T. O. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu.

Decyzją z dnia [...] maja 2014 r. Komendant Powiatowy PSP w [...], działając na podstawie art. 43 ust. 3 pkt 6 ustawy o PSP i art. 108 k.p.a., orzekł o zwolnieniu T. O. ze służby z dniem 13 maja 2014 r., nadając decyzji rygor natychmiastowej wykonalności. W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, że T. O. zaprzestał służby z powodu choroby w dniu 19 listopada 2012 r. Po rocznej absencji chorobowej przedstawił kolejne zwolnienia lekarskie stwierdzające niezdolność do służby odpowiednio w dniach od 31 stycznia do 5 lutego 2014 r., od 5 lutego do 19 lutego 2014 r., od 20 lutego do 5 marca 2014 r. oraz od 22 kwietnia do 14 maja 2014 r. Taka długa nieobecność funkcjonariusza w służbie negatywnie wpływa na funkcjonowanie komórek organizacyjnych PSP oraz możliwość sprawnego realizowania powierzonych im zadań. W tych okolicznościach indywidualny interes strażaka nie mógł zyskać przewagi nad interesem służby. Z uwagi na dobro PSP niezbędne zatem było rozwiązanie ze strażakiem stosunku służbowego oraz nadanie decyzji zwolnieniowej rygoru natychmiastowej wykonalności.

[...] Komendant Wojewódzki PSP [...] po rozpatrzeniu odwołania T. O. decyzją z dnia [...] lipca 2014 r. utrzymał w mocy decyzję Komendanta Powiatowego PSP w [...] z dnia [...] maja 2014 r. Organ odwoławczy stwierdził przy tym, że zawiadomienia o wszczęciu postępowania z dnia 3 lutego 2014 r. oraz decyzji z dnia [...] lutego 2014 r. nie doręczono pełnomocnikowi strony. Dokumenty te otrzymał tylko sam funkcjonariusz. Oznacza to zdaniem organu, że decyzja z dnia [...] lutego 2014 r. nie weszła do obrotu prawnego. Dlatego należało stwierdzić niedopuszczalność odwołania złożonego od decyzji z dnia [...] lutego 2014 r., a następnie wydać nową decyzję o zwolnieniu T. O. ze służby na podstawie art. 43 ust. 3 pkt 6 ustawy o PSP. Komendant Powiatowy PSP w [...] wykazał, że przesłanki przewidziane w powołanym przepisie zostały spełnione oraz wyjaśnił należycie, dlaczego w okolicznościach niniejszej sprawy zdecydował się na rozwiązanie z T. O. stosunku służbowego a także na nadanie decyzji zwolnieniowej rygoru natychmiastowej wykonalności.

Powyższą decyzję [...] Komendanta PSP [...] T. O. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. W skardze zarzucił, że zaskarżona decyzja i utrzymana nią w mocy decyzja organu I instancji zostały wydane z rażącym naruszeniem art. 43 ust. 3 pkt 6 ustawy o PSP oraz art. 61 § 1 i art. 61a § 1 k.p.a. Decyzję tę podjęto, mimo że poprzednią decyzję zwolnieniową i postanowienie stwierdzające niedopuszczalność złożonego od niej odwołania T. O. zaskarżył do WSA we Wrocławiu oraz nadal oczekuje na rozpoznanie tej skargi.

W odpowiedzi na skargę [...] Komendant Wojewódzki PSP [...], podtrzymał argumenty przedstawione w zaskarżonej decyzji. Wniósł ponadto o łączne rozpoznanie obecnie złożonej skargi ze skargą wniesioną w sprawie o sygn. akt IV SA/Wr 470/14, wskazując, że sprawy te pozostają ze sobą w związku oraz że ich łączne rozpoznanie jest uzasadnione z uwagi na ekonomikę postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, powołanym wyrokiem z dnia 27 maja 2015 r. IV SA/Wr 704/14, wydanym na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej jako "P.p.s.a."), oddalił skargę T. O. na decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego PSP [...] z dnia [...] lipca 2014 r. W pisemnych motywach wyroku Sąd I instancji stwierdził, że WSA we Wrocławiu wyrokiem z dnia 14 stycznia 2015 r. sygn. akt IV SA/Wr 470/14 po rozpoznaniu skargi T. O. uchylił postanowienie [...] Komendanta Wojewódzkiego PSP [...] z dnia [...] kwietnia 2014 r. stwierdzające niedopuszczalność odwołania od decyzji Komendanta Powiatowego PSP w [...] z dnia [...] lutego 2014 r. Do czasu prawomocnego zakończenia powyższej sprawy WSA we Wrocławiu postanowieniem z dnia 14 stycznia 2015 r. zawiesił postępowanie sądowe w sprawie o sygn. akt IV SA/Wr 704/14. Zwieszone postępowanie zostało podjęte postanowieniem WSA we Wrocławiu z dnia 22 kwietnia 2015 r.

Przystępując do oceny legalności decyzji [...] Komendanta Wojewódzkiego PSP [...] z dnia [...] lipca 2014 r., Sąd I instancji stwierdził, że świetle przedstawionych okoliczności sprawy zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej nie można byłoby uznać za nieważne w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a., gdyż decyzja z dnia [...] lutego 2014 r. nie miała waloru decyzji ostatecznej.

WSA we Wrocławiu wskazał ponadto, że podstawą materialnoprawną zwolnienia T. O. ze służby stanowi art. 43 ust. 3 pkt 6 ustawy o PSP. Decyzje podejmowane na tej postawie mają charakter uznaniowy. Nie są one wyłączone z kontroli sądowoadministracyjnej, lecz kontrola ta ma ograniczony zakres. Sąd bada jedynie czy na podstawie obowiązujących przepisów prawa dopuszczalne było wydanie decyzji, czy organ przy jej wydaniu nie przekroczył granic uznania administracyjnego oraz czy uzasadnił rozstrzygnięcie tak, aby nie można mu było zarzucić dowolności. Organ orzekający uzasadnił wybór podjętego rozstrzygnięcia oraz wykazał, że spełnione zostały przesłanki umożliwiające zwolnienie skarżącego na przyjętej podstawie. Skarżący od dnia 19 listopada 2012 r. do dnia 19 listopada 2013 r. nieprzerwanie przez okres 12 miesięcy nie wykonywał czynności służbowych z powodu choroby. Po upływie wskazanego okresu T. O., czego sam nie kwestionował, nadal korzystał ze zwolnień lekarskich. Komendant Powiatowy PSP w [...] stwierdził również, że długotrwała absencja chorobowa strażaka negatywnie wpływa na funkcjonowanie komórek organizacyjnych PSP i możliwość sprawnego realizowania zadań formacji, co w konsekwencji godzi również w bezpieczeństwo mieszkańców zamieszkałych na terenie działania Komendy. Z powyższych względów, w ocenie Sądu I instancji, uznać należy, że w rozpatrywanej sprawie organ zachował warunki do wydania decyzji uznaniowej oraz należycie wykazał, dlaczego zdecydował się na zwolnienie T. O. ze służby na podstawie art. 43 ust. 3 pkt 6 ustawy o PSP.

Od powyższego wyroku T. O., reprezentowany przez pełnomocnika, złożył skargę kasacyjną. Zaskarżył to orzeczenie w całości, domagając się zmiany przez Sąd II instancji zaskarżonego wyroku w całości i uwzględnienia skargi oraz zasądzenia kosztów postępowania przed Sądem I i II instancji, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w wysokości stanowiącej dwukrotność stawki przewidzianej w § 14 ust. 2 pkt 2 lit. b rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielanej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349).

W skardze kasacyjnej zarzucono naruszenie:

a) prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 156 § 3 pkt 3 w zw. z art. 16 k.p.a., przyjmującą, że decyzja Komendanta Powiatowego PSP w [...] z dnia [...] lutego 2014 r. - nota bene zaopatrzona w rygor natychmiastowej wykonalności - zwalniająca stronę skarżącą ze służby nie była decyzją ostateczną w rozumieniu wyżej powołanych przepisów k.p.a., mimo iż wniesione przez stronę skarżącą odwołanie zostało po rozpatrzeniu przez organ II instancji uznane za niedopuszczalne postanowieniem [...] Komendanta Wojewódzkiego PSP [...] z dnia [...] kwietnia 2014 r. i związku z tym stronie skarżącej przestało służyć jakiekolwiek odwołanie w administracyjnym toku instancji w rozumieniu art. 16 § 1 k.p.a. od decyzji z dnia [...] lutego 2014 r., a jedynym środkiem do jej wzruszenia stała się przewidziana w art. 16 § 2 k.p.a. możliwość zaskarżenia postanowienia Komendanta Wojewódzkiego z dnia [...] kwietnia 2014 r. do właściwego wojewódzkiego sądu administracyjnego;

b) przepisów postępowania poprzez niezastosowanie art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a. w sytuacji, gdy przedmiotem zaskarżenia była decyzja nieważna z mocy art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a., którą Sąd I instancji winien był uchylić.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej stwierdzono, że decyzja Komendanta Powiatowego PSP w [...] z dnia [...] lutego 2014 r. o zwolnieniu T. O. ze służby weszła do obrotu prawnego z chwilą doręczenia jej T. O., tj. w dniu 5 marca 2014 r. jako decyzja nieostateczna w rozumieniu art. 16 § 1 k.p.a. Z dniem [...] kwietnia 2014 r., tj. z datą wydania postanowienia [...] Komendanta Wojewódzkiego PSP [...], decyzja z dnia [...] lutego 2014 r. stała się decyzją ostateczną w rozumieniu art. 16 § 1 k.p.a. Cechę tę posiadała aż do dnia uprawomocnienia się wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 14 stycznia 2015 r. (sygn. akt IV SA/Wr 470/14), tj. co najmniej do dnia 7 marca 2015 r. Po tej dacie stała się ponownie decyzją nieostateczną, a z dniem 1 czerwca 2015 r. została ona wyeliminowana z obrotu prawnego, gdyż została uchylona podjętą wówczas decyzją [...] Komendanta Wojewódzkiego PSP Pożarnej [...]. Decyzja Komendanta Powiatowego PSP w [...] z dnia [...] maja 2014 r. o zwolnieniu T. O. ze służby zapadła w chwili, gdy w obrocie prawnym funkcjonowała jako ostateczna decyzja tegoż Komendanta z dnia [...] lutego 2014 r. zwalniająca skarżącego ze służby. Zatem decyzja z dnia [...] maja 2014 r. w chwili jej podjęcia była ze wskazanej przyczyny nieważna. Decyzja [...] Komendanta Wojewódzkiego PSP [...] z dnia [...] lipca 2014 r. utrzymująca w mocy decyzję Komendanta Powiatowego PSP w [...] z dnia [...] maja 2014 r. w przedmiocie zwolnienia T. O. ze służby również jest nieważna, gdyż zapadła w chwili, gdy w obrocie prawnym funkcjonowała jako ostateczna decyzja tego Komendanta z dnia [...] lutego 2014 r. Tymczasem w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stwierdzono, że w świetle tych okoliczności ani decyzja zaskarżona w niniejszej sprawie ani decyzja ją poprzedzająca nie mogłaby być uznana za nieważną w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a., bowiem decyzja z dnia [...] lutego 2014 r. nie miała waloru decyzji ostatecznej. W ocenie skarżącego kasacyjnie w świetle postanowień art. 16. k.p.a. powyższa teza uzasadnienia jest ewidentnie bezzasadna, bowiem decyzją ostateczną jest każda decyzja zarówno organu I instancji, jak i organu II instancji, co do której "nie służy odwołanie w administracyjnym toku postępowania". Należy przy tym pamiętać, że decyzja nieważna jest decyzją nieważną od chwili jej wydania (od samego początku) i w żaden sposób nie można jej konwalidować w późniejszym czasie, można jedynie ją wyeliminować z obrotu poprzez uchylenie lub stwierdzenie jej nieważności. Decyzja Komendanta Powiatowego PSP w [...] z dnia [...] lutego 2014 r. przez cały czas, tj. do dnia 1 czerwca 2015 r. była decyzją ważną, natomiast decyzja tegoż Komendanta z dnia [...] maja 2014 r., jak i utrzymująca ją w mocy decyzja [...] Komendanta Wojewódzkiego PSP z dnia [...] lipca 2014 r. ważnymi nigdy nie były i nie będą choć nadal funkcjonują w obrocie prawnym. Komendant Powiatowy nie miał zatem prawa wydać decyzji z dnia [...] maja 2014 r. o zwolnieniu T. O. ze służby. Mógł to ewentualnie uczynić po 1 czerwca 2015 r. (data wydania decyzji [...] Komendanta Wojewódzkiego PSP uchylającej decyzję Komendanta Powiatowego z dnia [...] lutego 2014 r. i umarzającej postępowanie w tej sprawie).

W odpowiedzi na skargę kasacyjną [...] Komendant Wojewódzki PSP [...] wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej w całości i zasądzenie od skarżącego na rzecz organu administracji kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu kasacyjnym według norm przepisanych. Zdaniem organu strona skarżąca kasacyjnie przez zarzut naruszenia prawa materialnego próbuje zwalczać przyjęte ustalenia faktyczne, co jest niedopuszczalne. Błędne są ponadto przekonania strony, że decyzja z dnia [...] lutego 2014 r. zyskała przymiot ostateczności.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga kasacyjna pozbawiona jest usprawiedliwionych podstaw z tego też względu nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Oznacza to, że poza przypadkami wymienionymi w art. 183 § 2 P.p.s.a. Sąd II instancji rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, wyznaczonych przez przyjęte w niej podstawy kasacyjne. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga ich prawidłowego określenia przez stronę skarżącą kasacyjnie. W skardze należy zatem powołać konkretne przepisy, którym miał uchybić Sąd I instancji, wskazać sposób złamania kwestionowanych norm prawnych, a ponadto uzasadnić zrzuty ich naruszenia. Sąd II instancji nie jest zobowiązany ani uprawniony do precyzowania, korygowania oraz uzasadniania za stronę podniesionych przez nią zarzutów kasacyjnych.

Zgodnie z art. 174 P.p.s.a. skarga kasacyjna może być oparta na zarzucie naruszenia prawa materialnego (pkt 1), albo na zarzucie załamania przepisów postępowania (pkt 2). Przepis art. 174 pkt 1 P.p.s.a. przewidując oparcie skargi kasacyjnej na postawie złamania prawa materialnego, określa jednocześnie, że naruszenie to może nastąpić przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Ostatnio wymieniona forma naruszenia prawa materialnego sprowadza się do wadliwego wyboru normy prawnej czyli mylnej subsumcji. Natomiast błędna wykładnia prawa materialnego polega na mylnym zrozumieniu poszczególnego zwrotu lub treści przepisu. W uzasadnieniu zarzutów błędnej wykładni należy przeprowadzić wywód prawny na temat naruszonego przepisu ze stanowiskiem, jak ten przepis powinno się wykładać i dlaczego dokonana w zaskarżonym wyroku interpretacja jest błędna. W przypadku zarzutu niewłaściwego zastosowania przepisu prawa materialnego uzasadnieniem jest wyjaśnienie, dlaczego przyjęty za podstawę wyroku przepis nie ma związku z ustalonym stanem faktycznym oraz jaki inny przepis powinien być w sprawie zastosowany.

W skardze kasacyjnej zarzucając Sądowi I instancji naruszenie prawa materialnego, ograniczono się do zarzutu błędnej wykładni art. 156 § 3 pkt 3 k.p.a. w związku z art. 16 k.p.a. Formułując ten zarzut, autor skargi kasacyjnej chyba nie zauważył, że art. 156 k.p.a. składa się jedynie z dwóch paragrafów. Oczywistym zatem jest, że Sąd I instancji nie mógł naruszyć "art. 156 § 3 pkt 3 k.p.a.", gdyż przepisy k.p.a. takiej jednostki redakcyjnej w ogóle nie zawierają. Uwadze strony umknęło również i to, że art. 16 k.p.a. składa się z dwóch paragrafów. Oczywistym tym samym jest, że w podstawach kasacyjnych należało jednoznacznie wskazać, która jednostka redakcyjna art. 16 k.p.a. – zdaniem strony – miała być i dlaczego złamana zaskarżonym wyrokiem. Autor skargi kasacyjnej z obowiązku tego jednak się nie wywiązał.

Wadliwość pierwszego z zarzutów skargi kasacyjnej polega również na braku prawidłowego jego uzasadnienia. Przyjmując nawet, że strona zamierzała w istocie zarzucić Sądowi I instancji naruszenie art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a., a przepis art. 156 § 3 pkt 3 k.p.a. powołała jedynie omyłkowo, to i tak skarga kasacyjna w omawianym zakresie nie zawiera niezbędnych wymogów konstrukcyjnych. Jej autor zarzucił WSA we Wrocławiu błędną wykładnię wskazanego przepisu, nie wyjaśniając, na czym miałoby polegać złamanie prawa w tej konkretnie formie. Ponadto zignorował fakt, że w zaskarżonym wyroku Sąd I instancji w ogóle nie dokonywał interpretacji ani art. 156 ani art. 16 k.p.a. Oczywistym jest, że Sąd I instancji nie mógł naruszyć powołanych przepisów w wytykanej mu przez autora skargi kasacyjnej formie. Z tych względów zarzut błędnej wykładni art. 156 § 3 pkt 3 w zw. z art. 16 k.p.a. nie poddaje się kontroli instancyjnej.

Informacyjnie należy wskazać, że stanowisko Sądu co do tego, czy w niniejszej sprawie art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. powinien mieć zastosowanie, a także czy argumentacja Sądu w tym zakresie była pełna, strona skarżąca kasacyjnie mogła zwalczać nie przez zarzut błędnej wykładni lecz wytyk niewłaściwego zastosowania kwestionowanych norm prawnych oraz zarzut naruszenia art. 141 § 1 P.p.s.a. Takich zarzutów w skardze kasacyjnej jednak nie sformułowano.

Dodać również należy, że stwierdzenie nieważności decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. możliwe jest tylko w przypadku ustalenia, że istnieje tożsamość sprawy rozstrzygniętej kolejno po sobie wydanymi dwoma decyzjami, z których pierwsza jest ostateczna. W niniejszej sprawie w dacie wydania przez Komendanta Powiatowego PSP w [...] decyzji z dnia [...] maja 2014 r. w obrocie prawnym pozostawało postanowienie [...] Komendanta Wojewódzkiego PSP [...] z dnia [...] kwietnia 2014 r., w którym organ ten przyjął, że odwołanie od wcześniejszej decyzji zwolnieniowej z dnia [...] lutego 2014 r. jest niedopuszczalne, gdyż powyższa decyzja nie weszła do obrotu prawnego. Bezpodstawne są zatem przekonania autora skargi kasacyjnej, że po wydaniu postanowienia z dnia [...] kwietnia 2014 r. decyzja z dnia [...] lutego 2014 r. stała się decyzją ostateczną. Należy bowiem odróżnić sytuację, w której od danej decyzji nie przysługuje w ogóle odwołanie, od sytuacji gdy stronie przysługiwał taki środek prawny lecz organ odwoławczy przyjął niedopuszczalność takiego odwołania jako złożonego od decyzji, która - jego zdaniem - nie zaczęła w ogóle funkcjonować w obrocie prawnym. Wbrew odmiennym zapatrywaniom strony decyzja z dnia [...] lutego 2014 r. nie zyskała waloru ostateczności także po wydaniu wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 14 stycznia 2015 r. Po pierwsze wyrokiem tym uchylono a nie stwierdzono nieważność postanowienia z dnia [...] kwietnia 2014 r. Wyrok ten wywołał skutki dopiero po jego uprawomocnieniu się. Nie zmieniał zatem stanu prawnego w dacie wydawania decyzji z dnia [...] maja i [...] lipca 2014 r. Po drugie po wyeliminowaniu omawianego postanowienia z dnia [...] kwietnia 2014 r. należało rozpoznać merytorycznie odwołanie od decyzji z dnia [...] lutego 2014 r., co nastąpiło już po zakończeniu postępowania administracyjnego i sądowoadministracyjnego w niniejszej sprawie.

W konsekwencji WSA we Wrocławiu trafnie w kontrolowanych decyzjach z dnia [...] lipca 2014 r. i [...] maja 2014 r. nie dopatrzył się kwalifikowanej wady, o jakiej mowa w art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. Sąd ten nie miał zatem jakichkolwiek podstaw do zastosowania instytucji przewidzianej w art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a. w związku z art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. Dlatego też zarzut złamania zaskarżonym wyrokiem powyższych przepisów należy uznać za bezpodstawny.

Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 184 pkt 1 i art. 204 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.