Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Zawadzka (spr.) Sędziowie WSA Bożenna Blitek WSA Janusz Bociąga Protokolant sekretarz sądowy Honorata Kuźmicka-Wełna po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2017 r. sprawy ze skargi S. O. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 3 października 2016 r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej I. skargę oddala, II. przyznaje od Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na rzecz adwokata A. L. Kancelaria Adwokacka ul. [...] w K kwotę 240,00 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, podwyższoną o stawkę podatku od towarów i usług obowiązującą dla tego rodzaju czynności w dniu orzekania.

Zaskarżoną decyzją z dnia 3 października 2016 r. , nr [...] Wojewódzki Inspektor Sanitarny utrzymał w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Sanitarnego Nr [...] z dnia [...] 2016 r., o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej u S. O. (dalej: "skarżący"), pod postacią obustronnego trwałego odbiorczego ubytku słuchu typu ślimakowego lub czuciowo-nerwowego spowodowanego hałasem, wyrażonym podwyższeniem progu słuchu o wielkości co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, obliczonym jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1, 2, i 3 kHz, schorzenia wymienionego w pozycji 21 wykazu chorób zawodowych, określonego w przepisach w sprawie chorób zawodowych, wydanych na podstawie art. 237 § 1 pkt 3-6 i § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy.

Zaskarżona decyzja zapadła w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych.

Wynikająca z akt sprawy historia zatrudnienia skarżącego wskazuje, że zatrudniony on był w następujących zakładach pracy:

od dnia 10 stycznia 1968 r. do dnia 31 marca 1972 r. w Wojewódzkim Zarządzie [...] w N (aktualnie: Zarząd [...] w K - Inspektorat Rejonowy w N), jako pracownik fizyczny;

od dnia 1 września 1972 r. do dnia 31 marca 1976 r. w Przedsiębiorstwie [...] w K (zakład zlikwidowany), na stanowisku kopacz robót ziemnych;

od dnia 1 kwietnia 1976 r. do dnia 16 września 1978 r. w Zakładzie [...] w T, (zakład zlikwidowany), na stanowisku kopacz robót ziemnych;

od dnia 25 września 1978 r. do dnia 30 czerwca 1982 r. w Spółdzielni Kółek Rolniczych (aktualnie: Spółdzielczy Zakład [...] w G), na stanowisku kierowca – traktorzysta;

- od dnia 17 sierpnia 1982 r. do dnia 16 lipca 1993 r. w Przedsiębiorstwie Budownictwa [...] E, które zostało przekształcone w H S.A. Zakład Usług [...] w K, (aktualnie: S S.A. w W), na stanowisku betoniarz - kierowca.

Na podstawie oceny narażenia zawodowego, oświadczenia zainteresowanego dotyczącego rodzaju wykonywanych czynności i używanego sprzętu (maszyny budowlane, sprężarki spalinowe, młoty kompresowi, koparki, ciągniki, cyklopy, samochody ciężarowe marki Tatra, Kockums) w ww. zakładach pracy przyjęto, iż skarżący przez cały okres zatrudnienia na ww. stanowiskach pracował w narażeniu na hałas ponadnormatywny.

Skarżący był badany w Ośrodku Medycyny Pracy, który w dniu [...] 2014 r. wydał orzeczenie lekarskie nr [...] o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej obustronnego trwałego odbiorczego ubytku słuchu typu ślimakowego czuciowo-nerwowego spowodowanego hałasem, wyrażonym podwyższeniem progu słuchu o wielkości co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, obliczonym jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1, 2, i 3 kHz, wymienionej w pozycji 21 obowiązującego wykazu chorób zawodowych.

W uzasadnieniu podano, iż przeprowadzona diagnostyka audiologiczna (badanie audiometrii impedancyjnej, badanie otoemisji akustycznej, badanie potencjałów słuchowych wywołanych z pnia mózgu ABR - latencje) oraz badania videonystagmograficzne wykazały ślimakową lokalizację niedosłuchu. U pacjenta podwyższenie progu słuchu w trzech badaniach audiometrii tonalnej, obliczone jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości 1,2 i 3 kHz wynosiło kolejno dla UP = 46 dB, 45 dB, 48 db, dla UL=40 dB, 45 dB, 68 dB. Stwierdzono brak dokumentacji medycznej, która potwierdziłaby istnienie niedosłuchu spełniającego kryteria choroby zawodowej w okresie pracy w narażeniu do 2 lat od jej zaprzestania. Ostatecznie Ośrodek Medycyny Pracy orzekł, że brak jest podstaw do rozpoznania u skarżącego choroby zawodowej.

Skarżący odwołał się od wydanego orzeczenia lekarskiego do Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego, jednakże orzeczenie nie zostało wydane przez jednostkę orzecznicza II stopnia, bowiem sam zainteresowany nie stawił się na badania.

Na podstawie powyższego orzeczenia lekarskiego, oraz oceny narażenia zawodowego Powiatowy Inspektor Sanitarny w dniu 21 stycznia 2016 r., wydał decyzję Nr [...], o braku podstaw do stwierdzenia u skarżącego choroby zawodowej pod postacią obustronnego, trwałego, odbiorczego ubytku słuchu typu ślimakowego lub czuciowo-nerwowego, spowodowanego hałasem, wyrażonym podwyższeniem progu słuchu o wielkości co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, obliczonym jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1, 2, i 3 kHz, wymienionej w pozycji 21 obowiązującego wykazu chorób zawodowych.

W związku ze złożonym odwołaniem, w toku postępowania przed organem II instancji Wojewódzki Inspektor Sanitarny analizując zgromadzony materiał dowodowy, dopatrzył się rozbieżności w dokumentacji medycznej dołączonej do odwołania. Do odwołania skarżący dołączył uwierzytelnione kserokopie dokumentacji medycznej z roku 1996, tj.: audiogram oraz dwa wpisy z poradni laryngologicznej. Ponadto przesłał kserokopię dowodu osobistego, dokumentacji medycznej z 1996 r. (w tym audiogram) oraz kserokopię legitymacji ubezpieczeniowej, która według oceny skarżącego potwierdza fakt, iż w 1995 r. leczył się w skutek pojawiających się problemów ze słuchem.

Wojewódzki Inspektor Sanitarny pismem z dnia 6 maja 2016 r., przesłał kserokopię powołanej wyżej dokumentacji medycznej, tj. audiogram z dnia 2 luty 1996 r., dokumentację z Poradni Laryngologicznej z 1996 r., zaświadczenie lekarskie NZ ZOZ "L" K, legitymację ubezpieczeniową do Ośrodka Medycyny Pracy z prośbą o analizę i wydanie opinii czy przedmiotowa dokumentacja może mieć wpływ na treść wydanego w sprawie orzeczenia lekarskiego nr [...] z dnia [...] 2014 r. o braku podstaw do rozpoznania u choroby zawodowej narządu słuchu.

W odpowiedzi z dnia 23 maja 2016 r. Ośrodek poinformował, iż po szczegółowym przeanalizowaniu przesłanej dokumentacji medycznej nie znaleziono podstaw do zmiany treści orzeczenia lekarskiego nr [...] z dnia [...] 2014 r. o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej narządu słuchu (poz. 21 wykazu). Zgodnie z wykazem chorób zawodowych, aby rozpoznać zawodowe uszkodzenie narządu słuchu należy stwierdzić, w okresie do dwóch lat od zakończenia pracy w narażeniu na hałas, trwały obustronny odbiorczy ubytek słuchu typu ślimakowego lub czuciowo-nerwowego wyrażony podwyższeniem progu słuchu w uchu lepiej słyszącym o co najmniej 45 dB. Pacjent zakończył pracę w 1993 roku. W audiogramie z lutego 1996 roku (trzy lata po zakończeniu pracy) wielkość odbiorczego ubytku słuchu wynosiła dla UP - 26 dB, dla UL-20 dB (obliczona jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości 1,2,3 kHZ) i nie spełniała kryteriów do rozpoznania choroby zawodowej.

W dniu 26 czerwca 2016 r. do Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego wpłynęło pismo od skarżącego z informacją, że cała dokumentacja zaginęła, co może poświadczyć lekarz prowadzący. Do pisma odwołujący dołączył zaświadczenie lekarskie z dnia 21 marca 2016 r. wystawione przez NZOZ "L" K.

Pismem z dnia 4 lipca 2016 r. organ odwoławczy przesłał do Ośrodka Medycyny Pracy ww. pismo wraz z zaświadczeniem lekarskim do zaopiniowania, czy przedłożona dokumentacja może mieć wpływ na treść wydanego w sprawie orzeczenia lekarskiego.

W odpowiedzi z dnia 1 sierpnia 2016 r. Ośrodka Medycyny Pracy poinformował, iż nie znajduje podstaw do zmiany treści orzeczenia lekarskiego nr [...] z dnia [...] 2014 r. o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej narządu słuchu. Jak stwierdzono, przekazana dokumentacja w postaci oświadczenia o zaginięciu dokumentacji, jak i zaświadczenie lekarza POZ z dnia 21 marca 2016 r. nie dają podstaw do zmiany treści orzeczenia.

W konsekwencji powyższego Wojewódzki Inspektor Sanitarny decyzją z dnia 3 października 2016 r. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.

W uzasadnieniu swojej decyzji organ odwoławczy powołał się na treść art. 235¹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 Kodeks pracy ( Dz.U. z 2014 r., poz. 1502 ze zm.) w zakresie definicji choroby zawodowej oraz na treść rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz.U. z 2013 r., poz. 1367).

W dalszej części uzasadnienia stwierdzono, że chorobę zawodową narządu słuchu można rozpoznać pod warunkiem wystąpienia w okresie do 2 lat od zakończenia narażenia zawodowego na hałas (kryterium czasowe) udokumentowanych objawów chorobowych spełniających warunki określone w punkcie 21 wykazu, tj.: obustronny trwały ubytek słuchu typu ślimakowego lub czuciowo-nerwowego (kryterium jakościowe ) oraz ubytek wynoszący co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym.

Organ odwoławczy uznał, że w przypadku skarżącego zostało spełnione tylko kryterium jakościowe. Podwyższenie progu słuchu do wielkości spełniającej kryterium ilościowe tzn. co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym zostało stwierdzone przez Ośrodek Medycyny Pracy w roku 2014, czyli po 21 latach od ustania narażenia zawodowego. Tymczasem kryterium czasowe dla jednostki chorobowej wymienionej w poz. 21 wynosi - 2 lata. Nie zostało więc w tym przypadku spełnione kryterium czasowe.

Organ odwoławczy nadmienił, że w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym brak jest dokumentacji medycznej, dowodów na istnienie u skarżącego w okresie narażenia zawodowego lub do 2 lat od jego ustania, ubytków słuchu o odpowiedniej wielkości uzasadniającej rozpoznanie zawodowego uszkodzenia słuchu wywołanego działaniem hałasu w środowisku pracy.

Na powyższą decyzję skarżący wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. W skardze zarzucił naruszenie:

art. 7 K.p.a. polegające na nie dokonaniu wnikliwej oceny sprawy i wyjaśnienia stanu faktycznego;

art. 8 K.p.a. poprzez naruszenie zawartej w nim zasady pogłębiania zaufania obywateli, polegające na rozstrzygnięciu wątpliwości na niekorzyść skarżącego;

art. 75 K.p.a. polegające na pominięciu dowodów i środków dowodowych

zgłoszonych przez skarżącego;

art. 77 K.p.a. polegające na zebraniu niepełnego materiału dowodom

i poddanie go błędnej ocenie oraz ich naruszenie;

art. 80 K.p.a. polegające na niedopełnieniu przez organ obowiązku

zgromadzonego materiału dowodowego w kontekście rozpoznania choroby

zawodowej.

W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, że zachodzi związek przyczynowy pomiędzy chorobą skarżącego, a warunkami w jakich przyszło mu pracować. Podniósł, że podczas wykonywanej przez skarżącego pracy narażony był na ponadnormatywny hałas. Powyższe zaś spowodowało zdaniem skarżącego powstanie choroby zawodowej. Odnosząc się zaś dwuletniego okresu od momentu zakończenia pracy do zdiagnozowania choroby zawodowej wskazał, iż przesłanka ta jego zdaniem też została spełniona. Na tę okoliczność powołał się na audiogram i historię choroby. Skarżący zakwestionował wyniki badań jednostki orzeczniczej pierwszego stopnia i podniósł, że organ powinien dokonać samodzielnej oceny w zakresie stwierdzenia choroby zawodowej.

Pismem z dnia 24 sierpnia 2017 r. pełnomocnik skarżącego uzupełnił skargę zarzucając zaskarżonej decyzji naruszenie prawa procesowego mającego wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 107 § 3 K.p.a. w zw. z art. 140 K.p.a. poprzez brak sporządzenia uzasadnienia odpowiadającego wymogom tego przepisu,

- art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a. poprzez utrzymanie w mocy decyzji pomimo wystąpienia podstaw do jej uchylenia.

W uzasadnieniu ww. pisma pełnomocnik skarżącego podniósł, że organ oparł swoją decyzję jedynie na orzeczeniu Ośrodka Medycyny Pracy i brak było orzeczenia jednostki II stopnia, która mogłaby zweryfikować to orzeczenie. Podniósł też, że mimo pisma skarżącego usprawiedliwiającego jego nieobecność na badaniach wyznaczonych przez jednostkę orzeczniczą II stopnia z dnia 24 listopada i 16 grudnia 2015 r. oraz przedstawionych zaświadczeń lekarskich - badania te nie zostały przeprowadzone w terminie późniejszym. Podniesiono też, że w aktach sprawy istnienie dokumentacja medyczna potwierdzająca możliwość stwierdzenia u skarżącego choroby zawodowej określonej a poz. 21 wykazu chorób zawodowych. Wymieniono tu: audiogram z 1996 r., kserokopia legitymacji ubezpieczeniowej skarżącej skarżącego potwierdzająca leczenie laryngologiczne w 1995 r., zaświadczenie lekarza z dnia 21 marca 2016 r. (k. 162). Powołano się również na okoliczność zniszczenia dokumentacji lekarskiej skarżącego. Zdaniem pełnomocnika skarżącego ubytek słuchu stwierdzony podczas badania przez jednostkę orzeczniczą I stopnia w 2014 r. spełnia kryterium ilościowe do rozpoznania choroby zawodowej. Końcowo pełnomocnik skarżącego zarzucił naruszenie art. 107 § 3 K.p.a. z uwagi na niedostateczne i niepełne uzasadnienie zaskarżonej decyzji.

W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Inspektor Sanitarny wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Sąd administracyjny w ramach kontroli działalności administracji publicznej, przewidzianej w art. 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), uprawniony jest do badania, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, nie będąc przy tym związanym granicami skargi (art. 134 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Wady skutkujące koniecznością uchylenia decyzji lub postanowienia, wskazane są w przepisie art. 145 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Stosownie do przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" - "c" kontrola ta sprawowana jest w zakresie oceny zgodności zaskarżonych decyzji z obowiązującymi przepisami prawa materialnego jak i przepisami proceduralnymi. Orzekanie - w myśl art. 135 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - następuje w granicach sprawy będącej przedmiotem kontrolowanego postępowania, w której został wydany zaskarżony akt lub podjęta została czynność i odbywa się z uwzględnieniem wówczas obowiązujących przepisów prawa.

Oceniając zaskarżoną decyzję w tak określonych granicach Sąd doszedł do przekonania, że odpowiada ona prawu i brak jest podstaw do wyeliminowania jej z obrotu prawnego.

Przedmiotem kontroli Sądu w niniejszej sprawie była decyzja Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 3 października 2016 r. utrzymująca w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] 2016 r. orzekającą o braku podstaw do stwierdzenia u skarżącego choroby zawodowej wymienionej w poz. 21 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych, tj. "obustronnego trwałego odbiorczego ubytku słuchu typu ślimakowego lub czuciowo-nerwowego spowodowanego hałasem, wyrażonego podwyższeniem progu słuchu o wielkości co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, obliczonego jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1,2 i 3 kHz".

Materialnoprawną podstawę wydania zaskarżonego rozstrzygnięcia stanowiły przepisy powołanego rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych oraz przepisy ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502 ze zm. – dalej jako: "K.p.").

Zgodnie z art. 235¹ K.p. za chorobę zawodową uważa się chorobę, wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych "narażeniem zawodowym". Natomiast w myśl art. 235² K.p. rozpoznanie choroby zawodowej u pracownika lub byłego pracownika może nastąpić w okresie jego zatrudnienia w narażeniu zawodowym albo po zakończeniu pracy w takim narażeniu, pod warunkiem wystąpienia udokumentowanych objawów chorobowych w okresie ustalonym w wykazie chorób zawodowych.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 237 § 1 Kodeksu pracy, Rada Ministrów wydała rozporządzenie z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych ( Dz.U. z 2013 r., poz. 1367), którego postanowienia weszły w życie w dniu 3 lipca 2009 r. i obowiązywały w chwili wydawania przez organy obydwu instancji kontrolowanych decyzji. Zgodnie z § 6 ust. 1 tego rozporządzenia orzeczenie o rozpoznaniu choroby zawodowej albo o braku podstaw do jej rozpoznania wydaje lekarz spełniający określone w § 5 ust. 1 rozporządzenia wymogi, na podstawie wyników przeprowadzonych badań lekarskich i pomocniczych, dokumentacji medycznej pracownika lub byłego pracownika, dokumentacji przebiegu zatrudnienia oraz oceny narażenia zawodowego. Decyzję o stwierdzeniu choroby zawodowej albo decyzję o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej wydaje się na podstawie materiału dowodowego, a w szczególności danych zawartych w orzeczeniu lekarskim oraz formularzu oceny narażenia zawodowego pracownika lub byłego pracownika (§ 8 ust. 1 rozporządzenia). Jeżeli właściwy państwowy powiatowy inspektor sanitarny przed wydaniem decyzji uzna, że materiał dowodowy jest niewystarczający do wydania decyzji, może żądać od lekarza, który wydał orzeczenie lekarskie, dodatkowego uzasadnienia tego orzeczenia lub wystąpić do jednostki orzeczniczej II stopnia o dodatkową konsultację oraz podjąć inne czynności niezbędne do uzupełnienia tego materiału (§ 8 ust. 2 rozporządzenia).

Podkreślić należy, że orzeczenia lekarskie, o których mowa w § 5 i 6 rozporządzenia, stanowią dowód w rozumieniu art. 75 K.p.a. w związku z art. 84 § 1 K.p.a., podlegający ocenie organu administracji właściwego do stwierdzenia choroby zawodowej. Okoliczność, że organ administracji nie może we własnym zakresie, bez uzyskania orzeczenia lekarskiego, dokonać rozpoznania choroby i ustalenia, czy rozpoznane schorzenie mieści się w wykazie chorób zawodowych, nie zwalnia organu od oceny tego orzeczenia stosownie do art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a. nakazującymi w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy i na podstawie całokształtu materiału dowodowego ocenić, czy dana okoliczność została udowodniona. Stanowisko takie jest ugruntowane w orzecznictwie administracyjnym (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 4 sierpnia 2011 r., sygn. akt III SA/Gd 244/11, wyrok WSA w Krakowie z dnia 18 listopada 2010 r., sygn. akt III SA/Kr 546/10).

Zgodnie z poz. 21 załącznika do ww. rozporządzenia, stanowiącego wykaz chorób zawodowych, okresem, w którym wystąpienie udokumentowanych objawów chorobowych upoważnia do rozpoznania choroby zawodowej mimo wcześniejszego zakończenia pracy w narażeniu zawodowym w przypadku obustronnego trwałego odbiorczego ubytku słuchu typu ślimakowego lub czuciowo-nerwowego spowodowanego hałasem, wyrażonego podwyższeniem progu słuchu o wielkości co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, obliczonego jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1,2 i 3 kHz, wynosi 2 lata.

W stanie faktycznym niniejszej sprawy nie było sporne między stronami, że stwierdzony u skarżącego ubytek słuchu pozostaje w związku przyczynowym z wykonywaną przez niego pracą, z uwagi na występowanie w okresie zatrudnienia narażenia skarżącego na ponadnormatywny hałas.

Sporna jest natomiast kwestia wystąpienia udokumentowanych objawów chorobowych upoważniających do rozpoznania choroby zawodowej w terminie 2 lat od zakończenia pracy. Pełnomocnik skarżącego w odpowiedzi na skargę podniósł również zarzut oparcia zaskarżonego rozstrzygnięcia jedynie na orzeczeniu Ośrodka Medycyny Pracy, bez uzyskania orzeczenia jednostki II stopnia, mimo wniesienia odwołania przez skarżącego.

W pierwszej kolejności Sąd odniesie się zatem do kwestii prawidłowości procedowania przez organy administracyjne. I tak w okolicznościach niniejszej sprawy skarżący istotnie odwołał się od orzeczenia jednostki pierwszego stopnia, nie mniej jednak do wydania orzeczenia przez jednostkę II stopnia nie doszło albowiem skarżący nie stawił się na badania w wyznaczonym terminie z powodu złego stanu zdrowia.

W ocenie Sądu - jakkolwiek przyczyna niestawiennictwa skarżącego na badania w Instytucie Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego miała charakter obiektywny i nie jest kwestionowana – organy zasadnie wydały rozstrzygnięcie w oparciu o zebraną w sprawie dokumentację oraz orzeczenie jednostki I stopnia. Skarżący podając zły stan zdrowia jako przyczynę niestawiennictwa na badania przed jednostką II stopnia, nie domagał się wyznaczenia nowego terminu (nie wskazał też terminu, w którym jego przybycie na badania byłoby możliwe), a jedynie domagał się wydania orzeczenia w trybie zaocznym na podstawie zgromadzonej dokumentacji medycznej (por. pisma skarżącego z dnia 24 listopada 2015 r. i z dnia 16 grudnia 2015 r.). Jednocześnie w piśmie z dnia 10 lutego 2015 r. (k. 129) w Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego jednoznacznie wskazał, że nie jest możliwe wydanie orzeczenia względem skarżącego w trybie zaocznym z uwagi na potrzebę przeprowadzenia diagnostyki audiologicznej, co z kolei wymagało osobistego stawiennictwa. Trudno zatem dopatrywać się jakichkolwiek uchybień, czy zaniedbań w postepowaniu organów czy też jednostki orzeczniczej II stopnia skoro skarżący nie wnioskował o wyznaczenie nowego terminu stawiennictwa, domagając się jedynie wydania orzeczenia w trybie zaocznym, co z kolei z przyczyn obiektywnych nie było możliwe.

Wskazać jednak należy, że mimo braku orzeczenia jednostki orzeczniczej II stopnia, w toku postępowania odwoławczego, organ dążył do rozwiania wszelkich wątpliwości i prawidłowego ustalenia stanu faktycznego sprawy. W tym celu kilkakrotnie przedstawiał nadesłaną przez skarżącego dokumentację medyczną Ośrodkowi Medycyny Pracy w celu ustalenia, czy dokumentacja ta może mieć wpływ na treść wydanego w sprawie orzeczenia lekarskiego. Powyższe wskazuje, że organy nie oparły się wyłącznie o orzeczeniu lekarskim jednostki pierwszego stopnia, którym z resztą były związane, ale wydały rozstrzygnięcie na podstawie całego materiału dowodowego zebranego w sprawie, zwracając się do jednostki orzeczniczej o analizę nadsyłanej przez skarżącego dokumentacji medycznej. Postepowanie przed organami zostało zatem przeprowadzone rzetelnie, podjęto bowiem wszelkie konieczne czynności w celu dokładnego ustalenia stanu faktycznego sprawy.

Odnośnie kwestii wystąpienia u skarżącego udokumentowanych objawów chorobowych upoważniających do rozpoznania choroby zawodowej w terminie określonym w cyt. załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych, tj. 2 lat od zakończenia pracy, Sąd uznał stanowisko organu odwoławczego za prawidłowe.

Organ odwoławczy jednoznacznie stwierdził, że podczas badania słuchu wykonywanego przy wydawaniu orzeczenia przez jednostkę I stopnia stwierdzono ubytek słuchu odpowiadający warunkom dla stwierdzenia choroby zawodowej obustronnego trwałego ubytku słuchu typu ślimakowego lub czuciowo-nerwowego, nie mniej jednak miało to miejsce w 2014 r., czyli po 21 latach od ustania narażenia zawodowego.

W ocenie Sądu organ odwoławczy zasadnie przyjął, że w sprawie nie zostało spełnione kryterium czasowe. W zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym brak jest dokumentacji medycznej i dowodów na istnienie u skarżącego w okresie narażenia zawodowego lub do 2 lat od jego ustania, ubytków słuchu o odpowiedniej wielkości uzasadniającej rozpoznanie zawodowego uszkodzenia słuchu wywołanego działaniem hałasu w środowisku pracy.

Dołączona przez skarżącego dokumentacja medyczna, w tym audiogram z 1996 r., który w ocenie strony świadczy o chorobie zawodowej był przedmiotem analizy specjalistów Ośrodka Medycyny Pracy. Audiogram skarżącego z lutego 1996 roku, był wykonany trzy lata po zakończeniu pracy w narażeniu na hałas, gdyż skarżący zakończył pracę w dniu 16 lipca 1993 r. Ponadto wielkość odbiorczego ubytku słuchu w tym badaniu wynosiła dla UP - 26 dB, dla UL-20 dB (obliczona jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości 1,2,3 kHZ) nie spełniała kryterium ilościowego do rozpoznania choroby zawodowej.

Za w pełni uzasadnione Sąd uznał stanowisko organu odwoławczego, że pozostała dokumentacja medyczna przedłożona przez skarżącego (dokumentacja z poradni laryngologicznej z 1996 r., zaświadczenie lekarskie NZ ZOZ "L" K, kserokopia legitymacji ubezpieczeniowej skarżącego) nie miała wpływu na treść dokonanego rozpoznania. Nie wynika z niej aby w okresie narażenia na ponadnormatywny hałas w związku z wykonywaną pracą lub w okresie 2 lat od ustania zatrudnienia u skarżącego występowały objawy chorobowe upoważnia do rozpoznania choroby zawodowej. Sam fakt pozostawania skarżącego w leczeniu laryngologicznym w 1995 r. nie stanowi okoliczności uzasadniającej stwierdzenie omawianej choroby zawodowej.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd stwierdza, że brak było podstaw do uwzględnienia zarzutów skargi. Sąd nie dopatrzył się również innych naruszeń norm prawa procesowego jak i materialnego. Dlatego też na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd skargę oddalił.