Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Sieńczyło-Chlabicz (spr.) Sędzia NSA Dorota Dąbek Sędzia del. NSA Stanisław Śliwa Protokolant Szymon Janik po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2019 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej M. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 22 czerwca 2017 r. sygn. akt II SA/Ke 1029/16 w sprawie ze skargi M. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [... września 2016 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnosty oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach wyrokiem z dnia 22 czerwca 2017 r., sygn. akt II SA/Ke 1029/16, oddalił skargę M. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] września 2016 r., nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnosty.

Z uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd I instancji za podstawę rozstrzygnięcia przyjął następujące ustalenia.

I

W dniu 15 stycznia 2016 r. Starosta K. otrzymał z Sądu Rejonowego w B. wypis prawomocnego wyroku z dnia 7 kwietnia 2014 r. (sygn. akt: [...]), którym wobec M.P. (dalej: skarżący, strona) został orzeczony zakaz zajmowania stanowiska diagnosty samochodowego na okres 3 lat. Jak wynikało z aktu oskarżenia, w okresie od 5 stycznia 2009 r. do 2 grudnia 2009 r. w B. działając w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu, w związku z pełnioną funkcją diagnosty Okręgowej Stacji Pojazdów "M." z siedzibą w B., pięćdziesiąt dziewięć razy przyjął on korzyści majątkowe w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa oraz obowiązków służbowych.

W dniu 29 lutego 2016 r. Starosta K. z urzędu wszczął postępowanie administracyjne w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnosty. Wystąpił też do Sądu Rejonowego w B. o pełny odpis prawomocnego orzeczenia w celu ustalenia, jakich faktycznie zachowań, stanowiących naruszenie przepisów prawa, dopuścił się skarżący.

W dniu 6 czerwca 2016 r. Sąd Rejonowy w B. przysłał odpis prawomocnego wyroku w sprawie skarżącego, z którego wynika, że oskarżony wielokrotnie przyjmował korzyść majątkową w zamian za poświadczanie nieprawdy w dowodach rejestracyjnych oraz w systemie komputerowym o przeprowadzanym badaniu technicznym, podczas gdy badań takich w ogóle nie przeprowadzał lub przeprowadzał je w niepełnym zakresie.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2016 r. Starosta K. - powołując się na art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2012 r. , poz. 1137 ze zm. – dalej: p.r.d.) - cofnął uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów diagnoście (skarżącemu) i zobowiązał go do zwrotu imiennego uprawnienia oraz używanych przez niego pieczątek.

Decyzją z dnia [...] września 2016 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Organ odwoławczy wskazał, że zgodnie z art. 84 ust. 3 p.r.d. starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83 ust. 6, stwierdzono:

1) przeprowadzenie przez diagnostę badania technicznego niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania;

2) wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.

Zdaniem SKO prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w B. z dnia 7 kwietnia 2014 r., sygn. akt: [...], którego odpis znajduje się w aktach postępowania administracyjnego, jest wystarczającym dowodem dla uznania spełnienia przesłanek do cofnięcia diagnoście uprawnień zgodnie z treścią art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d. W tych okolicznościach brak jest podstaw do przedłużania postępowania i przeprowadzania innych niż wyrok skazujący dowodów, skoro dowód główny i przesądzający o konieczności cofnięcia uprawnień na podstawie art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d. znajdował się już w aktach sprawy.

SKO - odwołując się do uchwały siedmiu sędziów NSA z dnia 12 marca 2012 r. sygn. akt. II GPS 2/11 wskazało - że sposób ujawnienia dopuszczenia się przez diagnostę naruszenia określonego w art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d. - nie ma znaczenia dla oceny możliwości zastosowania sankcji przewidzianej w tym przepisie. Według organu odwoławczego wszczęcie z urzędu postępowania w przedmiocie cofnięcia diagnoście uprawnień może nastąpić zarówno wówczas, gdy wynik kontroli przeprowadzonej u prowadzącego stacje kontroli wykaże niezgodne z prawem działanie diagnosty, jak i wówczas, gdy informacje o takim działaniu organ poweźmie z innych źródeł np. podczas analizy akt innej sprawy lub uzyska ją od innych organów. Chodzi bowiem o to, aby od czynności diagnostycznych odsunięci zostali diagności nierzetelni, których działanie może mieć bezpośredni (negatywny) wpływ na bezpieczeństwo ruchu drogowego. Natomiast sposób ujawnienia dopuszczenia się przez diagnostę naruszenia nie ma znaczenia dla oceny możliwości zastosowania sankcji przewidzianej w tym przepisie.

Kolegium podkreśliło, że przepis prawa, który stanowi podstawę cofnięcia uprawnienia diagnoście ma charakter bezwzględnie obowiązujący. Stwierdzenie przez organ uchybień określonych w art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d. skutkuje obowiązkiem cofnięcia diagnoście uprawnień. Organ I instancji biorąc pod uwagę ocenę dowodów oraz interpretację przepisów prawa zobligowany był zatem do cofnięcia uprawnień diagnosty nadanych stronie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach wskazanym na wstępie wyrokiem oddalił skargę strony.

Jak wyjaśnił Sąd I instancji - w powołanej przez SKO uchwale z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie o sygn. II GPS 2/11 - NSA wskazał, że sposób ujawnienia dopuszczenia się przez diagnostę naruszenia określonego w art. 84 ust.3 pkt 2 p.r.d. nie ma znaczenia dla oceny możliwości zastosowania sankcji przewidzianej w tym przepisie.

WSA podkreślił, że uchwała ta - na mocy art. 269 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm. – dalej: p.p.s.a.) - wiąże składy orzekające sądów administracyjnych.

WSA podzielił stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w powołanej wyżej uchwale i nie dostrzegł powodu, by zwracać się o ponowne wydanie uchwały przez NSA.

Następnie Sąd I instancji wskazał, że prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w B. z dnia 7 kwietnia 2014 r., sygn. [...], skarżący został skazany za dopuszczenie się 49 przestępstw popełnionych w okresie od 5 stycznia 2009 r. do 2 grudnia 2009 r., zakwalifikowanych z art. 271 § 3 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553 – dalej: k.k.) i art. 228 § 3 k.k. Jak wynika z tego wyroku - 34 przestępstwa polegały na przyjęciu korzyści majątkowej w związku z pełnioną przez skarżącego funkcją publiczną diagnosty Okręgowej Stacji Kontroli Pojazdów "M." z siedzibą w B.- za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa oraz obowiązków służbowych, a polegające na tym, że skarżący będąc uprawnionym do wystawienia dokumentu poświadczał nieprawdę o przeprowadzeniu badania technicznego pojazdów oraz o jego pozytywnym wyniku, dokonując stwierdzających te ustalenia wpisów w dowodzie rejestracyjnym pojazdów oraz komputerowym systemie kontroli pojazdów, podczas, gdy badań takich w ogóle nie przeprowadził. Odnośnie pozostałych 15 przestępstw, które także polegały na przyjęciu korzyści majątkowej w zamian za poświadczenie nieprawdy, w wyroku karnym skazującym wskazano, że skarżący przeprowadził niepełne badania, poprzestając na sprawdzeniu: zgodności numerów VIN z przedstawionymi dokumentami (7 czynów), sprawdzeniu zgodności numerów VIN, sprawności świateł oraz stanu ogumienia pojazdu (6 czynów), zgodności numeru VIN, stanu ogumienia oraz koloru z przedstawionymi dokumentami pojazdu (2 czyny).

W ocenie Sądu I instancji wyrok Sądu Rejonowego w B. stanowił wystarczający dowód dla uznania spełnienia przesłanek do cofnięcia diagnoście uprawnień zgodnie z treścią art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d. Zauważyć bowiem należy, że art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d., stanowiący podstawę cofnięcia uprawnień diagnosty, ma charakter bezwzględnie obowiązujący, co oznacza, że stwierdzenie uchybienia polegającego na wydaniu przez diagnostę zaświadczenia lub dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami - skutkuje zastosowaniem przewidzianej w nim sankcji.

WSA podkreślił również, że wynikająca z art. 84 ust. 3 p.r.d. odpowiedzialność administracyjna w postaci cofnięcia uprawnień jest niezależna od odpowiedzialności karnoprawnej. Sąd karny nie zastępuje bowiem organu administracji w realizacji obowiązku wynikającego z prawa administracyjnego.

Zdaniem Sadu I instancji organy w niniejszej sprawie nie naruszyły przepisów postępowania, a mianowicie art. 7, 77, 80 i 107 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 – dalej: k.p.a.), ponieważ dysponowały wystarczającym materiałem dowodowym w postaci prawomocnego wyroku skazującego, a ewentualne inne dowody nie mogły podważać ustaleń wynikających z tego wyroku, a poza tym zaskarżona decyzja czyni zadość wymogom z art. 107 k.p.a.

II

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł skarżący zaskarżając ten wyrok w całości i żądając jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów postępowania kasacyjnego oraz kosztów poniesionych przed Sądem I instancji.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1) Na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię i zastosowanie art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 w zw. z ust. 4 p.r.d. wobec niezgodności z wyrażoną w art. 2 i 31 ust. 3 Konstytucji RP zasadą proporcjonalności i zakazu podwójnego (wielokrotnego) karania (stosowania środka represyjnego) tej samej osoby fizycznej za popełnienie tego samego czynu zabronionego ("ne bis in idem") i błędnego uznania, że przepisy te mogą być stosowane w ustalonym stanie faktycznym w postępowaniu administracyjnym w przedmiocie cofnięcia diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych, które zostało poprzedzone uprzednim orzeczeniem wobec diagnosty przez sąd w postępowaniu karnym środka w postaci zakazu zajmowania stanowiska diagnosty samochodowego na okres 1 roku, który to zakaz zakończył się w trakcie trwania postępowania administracyjnego.

2) Na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 151 p.p.s.a. poprzez oddalenie przez WSA skargi strony w sytuacji, gdy decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego oraz organu I instancji zostały wydane z naruszeniem art. 6, 7, 8,10 § 1, 77, 80 oraz 107 § 3 k.p.a. poprzez zaniechanie gromadzenia materiału dowodowego, niewystarczające i niepełne rozważenie materiału dowodowego co wpłynęło na niepełne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy przez co w konsekwencji doprowadziło do wadliwego wydania decyzji o cofnięciu skarżącemu uprawnień diagnosty oraz błędnego i niepełnego uzasadnienia prawnego i faktycznego decyzji, w tym z pominięciem rozważenia czy fakt popełnienia przez diagnostę naruszenia przepisów prawa w sytuacji już uprzedniego ukarania wyrokiem w sprawie karnej, w tym zakazem wykonywania zawodu, daje podstawę do wydania orzeczenia o cofnięcie uprawnień na okres 5 lat.

Argumentację na poparcie zarzutów skarżący przedstawił w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

III

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a, rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania, która zachodzi w przypadkach przewidzianych w § 2 tego artykułu. W niniejszej sprawie nie występują jednak żadne z wad wymienionych we wspomnianym przepisie, które powodowałyby nieważność postępowania prowadzonego przez Sąd I instancji.

W rozpoznawanej sprawie skargę kasacyjną oparto na obydwu podstawach kasacyjnych wymienionych w art. 174 p.p.s.a., a mianowicie na naruszeniu prawa materialnego oraz na naruszeniu przepisów postępowania.

W pierwszej kolejności należy się odnieść do zarzutu naruszenia prawa materialnego. Prawidłowe przeprowadzenie postępowania administracyjnego uzależnione jest bowiem od uwzględnienia treści regulacji prawa materialnego mających zastosowanie w sprawie. Zatem to przepisy prawa materialnego determinują przebieg postępowania dowodowego (określają, co i jakimi środkami dowodowymi powinno zostać dowiedzione), które jest przecież prowadzone w celu ustalenia stanu faktycznego sprawy (por. wyrok NSA z dnia 30 marca 2016 r., sygn. akt I GSK 1493/14).

Zamierzonego skutku nie mogły odnieść zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego, zawarte w pkt 1 petitum skargi kasacyjnej, tj. zarzuty naruszenia art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 w zw. z ust. 4 p.r.d. poprzez błędną wykładnię i zastosowanie tych przepisów wobec niezgodności z wyrażoną w art. 2 i 31 ust. 3 Konstytucji RP zasadą proporcjonalności i zakazu podwójnego (wielokrotnego) karania (stosowania środka represyjnego) tej samej osoby fizycznej za popełnienie tego samego czynu zabronionego i błędnego uznania, że przepisy te mogą być stosowane w ustalonym stanie faktycznym w postępowaniu administracyjnym w przedmiocie cofnięcia diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych, które zostało poprzedzone uprzednim orzeczeniem wobec diagnosty przez sąd w postępowaniu karnym - środka w postaci zakazu zajmowania stanowiska diagnosty samochodowego.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego - Sąd I instancji oraz organy prawidłowo zinterpretowały i zastosowały art. art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d., który stanowił podstawę zaskarżonej decyzji SKO w K. utrzymującej w mocy decyzję Starosty K. w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnosty.

Podkreślenia wymaga, że art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d. stanowiący podstawę prawną cofnięcia uprawnień diagnoście ma charakter bezwzględnie obowiązujący. Oznacza to, że stwierdzenie określonych uchybień skutkuje zastosowaniem przewidzianej w nim sankcji. W przepisie tym nie ma mowy o winie, wystarczy stwierdzenie obiektywnie dokonanych uchybień. Aby zaistniała odpowiedzialność administracyjna diagnosty musi on wydać zaświadczenie albo dokonać wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami. Ustawa nie dopuszcza żadnego wyjątku, który wyłączałby wydanie takiej decyzji, w szczególności decyzja ta nie jest uzależniona od motywów, którymi kierował się diagnosta, naruszając art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 p.r.d. (por. wyrok NSA z dnia 17 grudnia 2013 r., sygn. akt II GSK 1460/12).

Wbrew twierdzeniom strony skarżącej kasacyjnie nie sposób podzielić poglądu, że zastosowanie przepisów art. 84 ust. 3 i 4 p.r.d. do osoby skazanej już przez sąd karny na tej samej podstawie faktycznej za popełnienie przestępstwa - narusza zasadę państwa prawa wyrażoną w art. 2 Konstytucji RP, czy zasadę proporcjonalności określoną w art. 31 ust. 3 Konstytucji RP poprzez złamanie zakazu ne bis in idem.

Przede wszystkim należy stwierdzić, że decyzja o cofnięciu diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów jest wyłącznie decyzją administracyjną, a nie rozstrzygnięciem w przedmiocie odpowiedzialności danej osoby za czyn zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jej popełnienia (por. wyrok NSA z dnia 30 lipca 2015 r., sygn. akt II GSK 1231/14).

Słusznie stwierdził Sąd I instancji, że odpowiedzialność administracyjna w postaci cofnięcia uprawnień jest niezależna od odpowiedzialności karnoprawnej. Zatem, nawet w przypadku odpowiedzialności karnoprawnej diagnosta ponosi odpowiedzialność administracyjną w postaci cofnięcia uprawnień, gdyż są to dwa niezależne rodzaje odpowiedzialności, co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie NSA (vide: uchwała 7 sędziów NSA z dnia 2 marca 2012 r., sygn. akt II GPS 2/11; wyroki NSA: z dnia 28 sierpnia 2014 r., sygn. akt II GSK 928/13; z dnia 24 stycznia 2013 r., sygn. akt II GSK 2040/11; z dnia 14 listopada 2012 r., sygn. akt II GSK 928/11; z dnia 17 grudnia 2013 r., sygn. akt II GSK 1460/12; z dnia 12 sierpnia 2015 r., sygn. akt II GSK 1571/14). Skazanie diagnosty przez sąd prawomocnym wyrokiem nie stoi więc na przeszkodzie wszczęciu, czy kontynuowaniu postępowania administracyjnego, którego wynik skutkuje inną aniżeli karną odpowiedzialnością, odbywa się bowiem na odmiennej, niezależnej płaszczyźnie. Ich podmiotowe i przedmiotowe podobieństwo nie oznacza bowiem tożsamości (por. wyrok NSA z dnia 26 maja 2015 r., sygn. akt II GSK 1213/14).

Takie stanowisko znalazło potwierdzenie w powoływanej przez organy, jak i Sąd I instancji uchwale siedmiu sędziów NSA z dnia 12 marca 2012 r., sygn. akt II GPS 2/11, w której stwierdzono m.in., że celem art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d. jest odsunięcie od czynności diagnostycznych nierzetelnych diagnostów. Zatem - niezależnie od odpowiedzialności karnoprawnej - diagnosta, co do zasady ponosi odpowiedzialność administracyjną w postaci cofnięcia uprawnień. Cofnięcie uprawnień nie jest sankcja karną. Sąd karny nie zastępuje organu administracji w realizacji obowiązku wynikającego z prawa administracyjnego.

Wobec tego - wbrew twierdzeniom autora skargi kasacyjnej - w rozpoznawanej sprawie nie doszło do naruszenia zasady proporcjonalności, ani zakazu podwójnego karania tej samej osoby fizycznej za popełnienie tego samego czynu zabronionego czyli zasad wynikających z przepisów art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Analogiczne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w orzecznictwie (por. wyroki NSA: z dnia 24 stycznia 2013 r., sygn. akt II GSK 2040/11; z dnia 17 grudnia 2013 r. sygn. akt II GSK 1460/12; z dnia 28 sierpnia 2014 r. sygn. akt II GSK 928/13; z dnia 18 listopada 2016 r., sygn. akt II GSK 1099/15).

Naczelny Sąd podziela stanowisko Sądu I instancji, który prawidłowo przyjął, że organy w rozpoznawanej sprawie zasadnie uznały, że wobec skarżącego spełniona została przesłanka z art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d., co skutkowało wydaniem zaskarżonej decyzji utrzymującej w mocy decyzję organu I instancji w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnosty. Nie ulega zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego wątpliwości, że prawomocny wyrok karny, którym skazano skarżącego za przestępstwo fałszu intelektualnego, jest wystarczającym dowodem na okoliczność spełnienia przesłanek cofnięcia diagnoście uprawnień (art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d.).

W konsekwencji na usprawiedliwienie nie mogły również zasługiwać zarzuty naruszenia przepisów postępowania podniesione w pkt 2 petitum skargi kasacyjnej, tj. zarzuty naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 151 p.p.s.a. poprzez oddalenie przez WSA skargi strony w sytuacji, gdy decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego oraz organu I instancji zostały wydane z naruszeniem art. 6, 7, 8,10 § 1, 77, 80 oraz 107 § 3 k.p.a.

Wbrew zarzutom kasatora, Sąd I instancji trafnie uznał, że organ podjął wszelkie niezbędne kroki do wyjaśnienia i ustalenia prawidłowego stanu faktycznego oraz wyjaśnił okoliczności mające wpływ na wynik sprawy. W świetle powołanej już uchwały składu siedmiu sędziów NSA z dnia 12 marca 2012 r. o sygn. akt II GPS 2/11 - stanowisko prezentowane przez kasatora, co do sposobu gromadzenia materiału dowodowego jest nietrafne.

Zatem za prawidłowe należy uznać stanowisko Sądu I instancji, że podstawą dokonanych przez organy ustaleń faktycznych były ustalenia wynikające z prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w B. z dnia 7 kwietnia 2014 r., sygn. [...], którym skarżący został skazany za dopuszczenie się 49 przestępstw popełnionych w okresie od 5 stycznia 2009 r. do 2 grudnia 2009 r., zakwalifikowanych z art. 271 § 3 k.k. i art. 228 § 3 k.k., tj. przestępstwa polegającego na przyjęciu korzyści majątkowej w związku z pełnioną przez skarżącego funkcją diagnosty, a polegające na tym, że skarżący będąc uprawnionym do wystawienia dokumentu poświadczał nieprawdę o przeprowadzeniu badania technicznego pojazdów oraz o jego pozytywnym wyniku, dokonując stwierdzających te ustalenia wpisów w dowodzie rejestracyjnym pojazdów oraz komputerowym systemie kontroli pojazdów, podczas, gdy badań takich w ogóle nie przeprowadził.

Reasumując, w ocenie NSA organy w niniejszej sprawie nie naruszyły przepisów postępowania, a mianowicie art. 6, 7, 8,10 § 1, 77, 80 oraz 107 § 3 k.p.a., bowiem dysponowały wystarczającym materiałem dowodowym w postaci prawomocnego wyroku skazującego, co słusznie zaakceptował Sąd I instancji.

W tym stanie rzeczy, skoro żaden z zarzutów nie może być uznany za usprawiedliwiony, wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku nie mógł zostać uwzględniony.

Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny uznał zarzuty skargi za nieusprawiedliwione i oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 p.p.s.a.