Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Eugeniusz Wasilewski (sprawozdawca) Sędzia WSA – Olga Żurawska – Matusiak Sędzia WSA – Janusz Walawski Protokolant – specjalista Marek Kozłowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi D. P. na decyzję Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] sierpnia 2014 r.; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości; 3. zasądza od Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego na rzecz skarżącego D. P. kwotę 200 (słownie: dwieście) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wyrokiem z dnia 11 marca 2013 r., sygn. akt II SAB/Wa 503/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zobowiązał Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego do rozpoznania wniosku D.P. z dnia [...] listopada 2012 r. o udostępnienie informacji publicznej w zakresie:

- pkt 4 wniosku w części dotyczącej wszystkich umów cywilnoprawnych zawartych w 2011 r. i 2012 r. przez Sąd Najwyższy, opiewających na kwotę powyżej 1000 zł, za wyjątkiem umów zawartych w trybie ustawy - Prawo zamówień publicznych,

- pkt 5 wniosku w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami postępowania; stwierdził, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, zaś w pozostałym zakresie umorzył postepowanie.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał m.in., iż nieuzasadnione jest stanowisko organu, że objęte żądaniem pkt 5 wniosku umowy o pracę lub innego rodzaju umowy z osobami aktualnie zatrudnionymi w Sądzie Najwyższym, nie stanowią informacji publicznej. W ocenie Sądu przedmiotowe umowy, podpisane z osobami zatrudnionymi na stanowiskach wymienionych w pkt a) – h) wniosku, w tym również ich wynagrodzenia obrazują zasadny funkcjonowania Sądu Najwyższego, w szczególności tryb działania w zakresie wykonywanych zadań publicznych i działalności w ramach wydatkowania środków publicznych, który winieni być transparentny i poddany kontroli społecznej.

Zatem wnioskowane informacje mają charakter informacji publicznej i stosownie do przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej organ winien je udostępnić w formie określonej we wniosku. Natomiast w sytuacji, gdy w ocenie organu zachodzą podstawy do ochrony ich udostępnienia na skutek ograniczeń o których mowa w art. 5 ustawy, winien wydać stosowaną decyzję.

Wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2014 r., sygn. akt IOSK 1741/13 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego od powyższego wyroku uznając, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny dokonał on prawidłowej interpretacji przepisów prawa materialnego.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż podnoszone w skardze kasacyjnej argumenty dotyczące obowiązujących przepisów służących ochronie danych osobowych, prywatności, które to przepisy zdaniem wnoszącego skargę kasacyjnej, uniemożliwiają uznanie, że umowy te stanowią informację publiczną, są całkowicie chybione. Fakt, że określona informacja zawiera dane dotyczące prywatności lub tajemnicę przedsiębiorcy, czy też inne prawem chronione tajemnice, nie oznacza, że traci ona charakter informacji publicznej.

Po zakończeniu postępowania w sprawie II SAB/Wa 503/12 ze skargi D.P. na bezczynność organu, Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego decyzją określoną jako "częściowa" z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] odmówił D.P. jako osobie nieupoważnionej do legalnego przetwarzania danych osobowych pracowników Sądu Najwyższego, udostępnienia, przez przesłanie drogą listowną lub elektroniczną, kopii dokumentów stanowiących treść umów, o których mowa w piśmie oznaczonym numerem [...] jego wniosku z dnia [...] listopada 2012 r. o udostępnienie informacji, to jest w zakresie odnoszącym się do osób aktualnie (wedle stanu na dzień wydania decyzji) zatrudnianych na stanowiskach:

a) radców pranych, to jest w zakresie odnoszącym się do Pani M.W.;

b) Szefa Kancelarii Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, to jest w zakresie odnoszącym się do Pana A.C.,

c) Dyrektora Biura Administracyjnego w Kancelarii Pierwszego Prezesa SN, to jest w zakresie odnoszącym się do Pana J.K.,

d) Dyrektora Biura Finansowego w Kancelarii Pierwszego Prezesa SN, to jest w zakresie odnoszącym się do Pani B.U.,

e) Dyrektora Biura Gospodarczego w Kancelarii Pierwszego Prezesa SN, to jest w zakresie odnoszącym się do Pani J.M.,

f) Dyrektora Biura Informatyki w Kancelarii Pierwszego Prezesa SN, to jest w zakresie odnoszącym się do Pana M.P.,

g) Dyrektora Biura Kadr w Kancelarii Pierwszego Prezesa SN, to jest w zakresie odnoszącym się do Pani H.P.,

h) Dyrektora Biura Organizacyjnego w Kancelarii Pierwszego Prezesa SN, to jest w zakresie odnoszącym się do Pana K.S.

W podstawie prawnej wydanej decyzji powołano przepisy art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) w związku z art. 5 ust. 2 tej ustawy, postanowienia art. 8 ust. 1 i 2 oraz z art. 47 i art. 51 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, przepisy art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych. (Dz. U. z 2013 r., poz. 269 ze zm.) w związku z jej art. 1 ust. 1 pkt 3 b, a także przepisami art. 22 ¹ § 1- § 5 oraz art. 100 § 2 pkt 4 i 5 kodeksu pracy i przepisy art. 36- art. 39 a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 1997 ze zm.).

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał m.in., iż została ona wydana w warunkach związania rozstrzygnięciem zawartym w pkt 1 prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 marca 2013 r., sygn. akt II SAB/Wa 503/12, oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania jakie znalazły się w jego uzasadnieniu. Zatem wniosek z dnia [...] listopada 2012 r. może być rozpoznany albo przez dokonanie czynności materialno-technicznej polegającej na faktycznym udostępnieniu informacji objętego treścią żądania zawartego w pkt 5, tj. odnoszącego się do umów o pracę z osobami aktualnie zatrudnionymi na stanowiskach wymienionych we wniosku, albo przez wydanie decyzji, o której mowa w art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Organ stwierdził, iż treść umów objętych żądaniem zawartym w pkt 5 wniosku obejmuje między innymi informacje odnoszące się do sfery prywatności osób, które owe umowy zawarły, w tym dane osobowe pracowników Sądu Najwyższego, jakie zobowiązani są chronić przed nieuprawnionym ujawnieniem wszyscy zatrudnienie w Sądzie Najwyższym, a w szczególności pracownicy biur działających w strukturze Kancelarii Pierwszego Prezesa SN (w tym zwłaszcza Biura Kadr i Biura Finansowego), zważywszy ma ich obowiązki, to jest:

a) w wypadku sędziów Sądu Najwyższego wynikające przede wszystkim z roty ślubowania, jakie składali wobec Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej przed objęciem swoich urzędów sędziowskich (art. 27 § 1 ustawy o SN w związku z art. 34 § 1 tej ustawy),

b) a w wypadku pozostałych pracowników Sądu Najwyższego wynikające z mocy różnych ustaw, a w szczególności z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 269 ze zm., nazywanej dalej ustawą o pracownikach urzędów państwowych) w związku z (wprost) z art. 1 ust. 1 pkt 3a tej ustawy, a także w związku z art. 8 § 2 ustawy o SN, jak również w związku z art. 100 § 2 pkt 4 i pkt 5 k.p., w tym ostatnim wypadku także w związku z odesłaniem zawartym w art. 8 § 2 ustawy o SN.

Przepisy te stanowią bowiem, że każdy z sędziów Sądu Najwyższego zobowiązany jest "dochować tajemnicy prawnie chronionej", a pracownicy Sądu Najwyższego nie będący sędziami zobowiązani są (m.in.) "dochować tajemnicy związanej w wykonywaniem obowiązków", "dbać o dobro zakładu pracy, chronić jego mienie oraz zachować w tajemnicy informacje, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę", oraz "przestrzegać tajemnicy określonej w odrębnych przepisach",

Dane osobowe pracowników Sądu Najwyższego Sąd ten jako administrator danych, o którym mowa w art. 7 pkt 4 ustawy o ochronie danych osobowych (dalej: u.o.d.o.), wskazany rodzajowo w art. 43 ust. 1 pkt 4 tej ustawy, a więc jako administrator zwolniony z mocy ustawy od obowiązku rejestracji prowadzonego przez siebie zbioru danych osobowych osób zatrudnionych w Sądzie Najwyższym oraz świadczących Sądowi Najwyższemu usługi na podstawie umów cywilnoprawnych, a także osób (ewentualnie) uczących się w Sądzie Najwyższym, zobowiązany jest chronić przed nieuprawnionym ujawnieniem (udostępnieniem), w tym zwłaszcza kierując się uregulowaniami, o których mowa w rozdziale 5 u.o.d.o. pt. "Zabezpieczenie danych" (art. 36 – art. 39a u.o.d.o.), a więc w szczególności wyznaczając "administratora bezpieczeństwa informacji" (art. 36 ust. 3 u.o.d.o.), w sytuacji, gdy sam, będąc instytucją, nie może wykonywać czynności właściwych dla takiego administratora.

Wymagające takiej ochrony dane mogą być udostępniane przez ich administratora osobom trzecim, w zależności od natury owych danych, jedynie w sytuacjach dopuszczonych treścią albo art. 23, albo art. 27 u.o.d.o. przy czym ustawa nie wprowadza tu odmiennych kryteriów udostępniania danych osobowych w zależności od tego, czy chodzi o dane dotyczące osób pełniących funkcje publiczne - funkcjonariuszy publicznych, czy o dane innych osób.

Umowy objęte wnioskiem D.P., nie zawierają tzw. danych wrażliwych, o których mowa w art. 27 u.o.d.o, co oznacza, że mogłyby być udostępnione odrębnie podmiotom zainteresowanym jedynie w okolicznościach wymienionych w art. 23 u.o.d.o. w ramach szerszego zestawu informacji, w tym takiego, jaki stanowią umowy prawa pracy lub umowy prawa cywilnego, której jedną ze stron jest osoba fizyczna, tylko wówczas, gdyby odbiorca informacji zawierającej dane chronione prawem sam był lub miał być:

a) albo administratorem danych upoważnionym (w danym wypadku) do przetwarzania danych osobowych konkretnych osób, to jest administratorem danych, o którym mowa w art. 7 pkt 4 u.o.d.o., upoważnionym do posiadania zbioru danych w rozumieniu art. 7 pkt 1 u.o.d.o. oraz dysponowania takim zbiorem bądź z mocy samej ustawy (por. art. 43 ust. 1 u.o.d.o.) bądź w wyniku zgłoszenia do rejestracji i wprowadzenia danego zbioru przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych do ogólnopolskiego, jawnego rejestru zbiorów danych osobowych (art. 42 u.o.d.o.),

b) bądź osobą upoważnioną przez takiego administratora,

c) bądź, gdyby wykazał się posiadaniem interesu prawnego lub zgody wymaganej treścią art. 23 ust. 1 u.o.d.o.

Wnioskodawca D.P. nie spełnia żadnego z powyższych wymagań, przy czym fakt braku zgłoszenia przez niego już prowadzonego lub ewentualnie mającego być dopiero prowadzonym zbioru danych do ww. rejestru zbiorów danych, znajduje potwierdzenie przez wgląd drogą elektroniczną do tego rejestru w ramach strony internetowej Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych. Ów brak rejestracji przez D.P. zbioru danych obejmującego dane osobowe wszystkich lub niektórych pracowników Sądu Najwyższego należy do grupy faktów powszechnie znanych w rozumieniu art. 77 § 4 zdanie 1 k.p.a., a tym samym, z mocy tego przepisu, dla ustalenia swego istnienia nie wymagał przeprowadzenia dowodu.

Wyłącznym "gospodarzem" wniosku dopuszczonego treścią art. 10 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej jest jego autor, a adresat wniosku może "negocjować" jedynie kwestie sposobu lub formy realizacji danego wniosku w stosunku do tych, jakie zostały określone w samym wniosku i to jedynie wówczas, gdy nie posiada technicznych możliwości przedstawienia żądanych od niego informacji w sposób lub/i w formie wskazanych we wniosku (por. art. 14 ust. 1 i ust. 2 u.d.i.p.).

Organ podniósł, że ustawa o dostępie do informacji publicznej przez własne milczenie, a także przez wykluczenie w art. 16 możliwości szerszego korzystania z Kodeksu postępowania administracyjnego, a więc pretendując do miana całościowej regulacji, formalnie pozbawiła adresata wniosku możliwości podejmowania działań racjonalnych, a w szczególności takich jak dopuszczone np. treścią art. 61 a, art. 64, art. 65 k.p.a., które to przepisy mogłyby być wykorzystywane w szczególności do usunięcia wątpliwości co do przedmiotu lub zakresu wniosku o udostępnienie informacji, a także na "przekierowanie wniosku" do właściwego organu lub trybu postępowania o udostępnienie informacji danego rodzaju.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej nie stwarza adresatowi wniosku możliwości prowadzenia "negocjacji" co do samego zakresu informacji objętych danych wnioskiem, a więc "negocjacji" połączonych np. z powiadomieniem wnioskodawcy, że informacja odnosząca się do treści i postaci dokumentu wskazanego we wniosku może być udostępniona tylko po dokonaniu tzw. anonimizacji określonego dokumentu, a więc po eliminacji przez adresata wniosku tych danych, które adresat wniosku zobowiązany jest chronić z mocy różnych uregulowań prawnych, w tym, np. odnoszących się do tzw. tajemnicy pracowniczej.

Również sama ustawa o dostępie do informacji publicznej nie stwarza adresatowi wniosku o udostępnienie informacji możliwości dokonania z urzędu, a więc z własnej inicjatywy takiej anonimizacji; co więcej, gdyby dopuszczała taką możliwość powinna albo sama określić reguły owej anonimizacji, albo zobowiązać jeden lub większą grupę organów centralnych do określenia takich wspólnych reguł lub reguł właściwych dla poszczególnych instytucji lub grup organów państwa.

Organ wskazał, że D.P. w swoim wniosku z [...] listopada 2012 r. nie sformułował życzenia w zakresie udostępnienia mu interesujących go dokumentów po dokonaniu przez adresata wniosku tzw. anonimizacji, a więc po usunięciu danych, które adresat wniosku obowiązany jest chronić przed nieuprawnionym ujawnieniem. Wnioskodawca nie przyzwolił w szczególności na usunięcie z interesujących go umów danych osobowych w rozumieniu art. 6 ust. 1 i ust. 2 u.o.d.o.

Podniósł, że w wypadku decyzji poszukujących oparcia w treści art. 5 ust. 2 u.d.i.p. taką ewentualną anonimizację wykluczył sam ustawodawca, a co najmniej znacznie ją utrudnił:

a) kategorycznie stwierdzając w art. 16 ust. 2 pkt 2 u.d.i.p., że "uzasadnienie decyzji o odmowie udostępnienia informacji zawiera także (...) oznaczenie podmiotów, ze względu na których dobra, o których mowa w art. 5 ust. 2, wydano decyzję o odmowie udostępnienia informacji",

b) nie precyzując zarazem, na czym ma lub musi polegać wymagane przez niego, oznaczenie podmiotów", ze względu na ochronę dóbr których, a więc i dóbr, jakie stanowią dane osobowe, taka decyzja zostaje wydana.

Niebagatelną kwestią pozostaje zdaniem organu, (mając na względzie zwłaszcza uregulowania zawarte w art. 10 § 1 i art. 28 k.p.a.) czy, i ewentualnie jak, adresat wniosku o udostępnienie informacji publicznej ma zapewnić udział w prowadzonym przez siebie postępowaniu osobie, której dobra zobowiązany jest chronić, nie ujawniając chociaż części danych jej dotyczących, w tym w ramach wymaganego przez ustawę "oznaczenia podmiotu", którego "dobra" wymagają ochrony.

Nie można wykluczyć również takich sytuacji, gdy jedyną intencją wnioskodawcy nawiązującego do treści art. 2 ust. 1 i art. 10 ust. 1 u.d.i.p., wskazującego na dokument odnoszący się do wymienianej przez niego osoby fizycznej, np. przez określenie zajmowanego przez nią stanowiska lub sprawowanej funkcji publicznej, jest uzyskanie wyłącznie jej danych adresowych, które powszechnie uznaje się za podlegające ochronie dane osobowe.

W okolicznościach sprawy niniejszej wybrano rozwiązanie uzewnętrznione w części tytułowej decyzji przez podanie jedynie imion i nazwisk osób, których dóbr ochronie ma służyć wydanie niniejszej decyzji, oraz sprawowanych przez nie funkcji w Sądzie Najwyższym, przy czym jako adres do doręczeń, na który jest kierowana niniejsza decyzja, wskazano adres siedziby Sądu Najwyższego - taką ewentualność formalnie dopuszcza też art. 42 § 1 k.p.a.

Zdaniem organu, adresat wniosku o udostępnienie informacji, jeżeli chce lub uważa, że jest zmuszony podjąć próbę ochrony sfery prywatności kogokolwiek, a w szczególności osoby pełniącej funkcję publiczną, o której mowa w art. 5 ust. 2 u.d.i.p., powinien nie tylko poinformować osobę, której dóbr ochronę rozważa, ale również (chociaż w pewnym stopniu) "zaangażować" taką osobę do sprawy, umożliwiając jej udział w stopniu zbliżonym do określonego w art. 10 § 1 k.p.a., a z pewnością gwarantując takiej osobie, także jako stronie w rozumieniu art. 28 k.p.a. doręczenie decyzji kończącej postępowanie, a - tym samym - stwarzając owej osobie możliwość podjęcia obrony takiej decyzji (stanowiska w niej zawartego) w wypadku wniesienia środka prawnego do tego samego lub innego organu władzy publicznej, władnego weryfikować trafność lub/i legalność takiej decyzji (stanowiska w niej zawartego).

Za nie odpowiadającą regule demokratycznego państwa prawnego urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej należy uznać sytuację, w której ewentualne udostępnienie informacji mogących uchodzić za należące do sfery prywatności osoby, której dane są przetwarzane przez organ władzy publicznej, (a więc i przez Sąd Najwyższy, czy przez Prezesa tego Sądu) miałoby nastąpić bez wiedzy lub/i bez zgody osoby, której dane tego rodzaju dotyczą.

Z tych przyczyn każdy z pracowników Sądu Najwyższego, którego umów z Sądem Najwyższym ta sprawa dotyczy, o przebiegu niniejszej sprawy był i jest informowany, obecnie przez wydanie tej decyzji. Wydanie owej decyzji stanowi także wyraz formalnego i oficjalnego uznania każdego z wymienionych w jej tytule pracowników Sądu Najwyższego za stronę postępowania w sprawie wymagającej załatwienia przez wydanie decyzji administracyjnej (art. 104 § 1 k.p.a.), a - tym samym - ma służyć podjęciu przez każdego z tych pracowników indywidualnej próby obrony owej decyzji (stanowiska w niej zawartego) w dalszym ewentualnym postępowaniu administracyjnym, sądowo- administracyjnym lub w innym postępowaniu dopuszczonym obowiązującymi przepisami prawa, gdyby miało dojść do zaskarżenia tej decyzji przez kogokolwiek, a w szczególności przez D.P.

Powyższa decyzja została doręczona wszystkim osobom wymienionym w części nagłówkowej tej decyzji.

Pismem z dnia [...] sierpnia 2014 r. D.P. wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy, uchylenie wydanej decyzji i umorzenie postępowania administracyjnego w sprawie odmowy udzielnie informacji publicznej.

W uzasadnieniu wniosku podniósł, iż umowy o pracę osób pełniących funkcje kierownicze w Sądzie Najwyższym są jawne. Osoby te należą do kręgu osób, o których mowa w § 115 ust. 13 kodeksu karnego. Ponadto umowy o pracę zawierają informacje o "warunkach powierzenia i wykonywania funkcji", wskazanej w art. 5 ust. 2 zd. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej . Odwołujący wskazał, iż umowy o pracę nie powinny zawierać prócz imienia i nazwiska żadnych innych danych osobowych. Jeżeli jednak tego typu dane znajdują się w przedmiotowych dokumentach, to organ z łatwością może zamaskować np. imiona rodziców, datę urodzenia, miejsce urodzenia, PESEL, adres zamieszkania i inne dane osobowe.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia [...] sierpnia 2014 r. wskazując jako jej podstawę wszystkie unormowania w niej wymienione, a w szczególności zawarte w art. 51 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w związku z jej art. 8 ust. 1 i 2 oraz uczynił elementem uzasadnienia tej decyzji w całości uzasadnienie decyzji z dnia [...] sierpnia 2014 r.

Organ wskazał, iż wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy nie zawiera zarzutów w ścisłym tego słowa znaczeniu a jedynie wyraża stwierdzenia, uwagi, dygresje i pytania różnej natury, które mogą świadczyć o niezadowoleniu D.P. z kwestionowanej przez niego decyzji.

Odnosząc się do tak sformułowanego wniosku organ stwierdził, iż decyzja z dnia [...] sierpnia 2014 r. nie została wydana w sprawie odmowy udzielenia informacji publicznej albowiem ze strony zainteresowanego nie wpłynął wniosek o odmowę udostępnienia informacji publicznej, lecz wniosek o jej udzielenie. Wniosek ten nie został zmodyfikowany, ani zastąpiony innym wnioskiem.

Organ zauważył, iż z żadnego z obowiązujących unormowań prawnych nie wynika aby umowy o prace osób zajmujących stanowiska kierownicze w Sądzie Najwyższym były "jawne" w znaczeniu "podlegające udostępnieniu każdemu z zainteresowanych ich treścią". Treść wszelkich umów o pracę podlega ochronie prawnej na zasadach określonych w szczególności w przepisach kodeksu pracy i uregulowań, do których się w nim odsyła.

Okoliczność, że określone we wniosku umowy o pracę zostały zawarte z funkcjonariuszami publicznymi w rozumieniu art. 115 § 13 kodeksu karnego, nie zmienia faktu, że takie umowy podlegają równej ochronie prawnej w znaczeniu, o którym mowa w art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w tym również przed nieuprawnionym ujawnieniem ich treści.

Organ podniósł, że skarżący powołując się na wyrok Trybunału konstytucyjnego z dnia 20 marca 2006 r. K 17/05 (OTK ZU 2006/3/30), nie wskazał jednak jakie ewentualne znaczenie dla sprawy mogłoby mieć stanowisko lub poglądy zaprezentowane w tym wyroku.

Odnosząc się do stwierdzenia wnioskodawcy, iż organ powinien udzielić informacji po dokonaniu koniecznej anonimizacji organ, zauważył iż aktualnie nie istnieją żadne regulacje rangi ustawowej które określałyby zasady "koniecznej anonimizacji".

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie D.P. wniósł o uchylenie decyzji Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z dnia [...] sierpnia 2014 r. oraz poprzedzającej ją decyzji z dnia [...] sierpnia 2014 r. Uzasadniając skargę skarżący podniósł, iż umowy o pracę funkcjonariuszy publicznych po dokonaniu niezbędnej anonimizacji są jawne i nie stanowią żadnej tajemnicy ustawowo chronionej ani nie naruszają prywatności. Są natomiast dokumentem dotyczącym warunków powierzenia funkcji.

W odpowiedzi na skargę Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego wniósł :

1. o jej odrzucenie, a w przypadku przyjęcia skargi do merytorycznego rozpoznania o jej oddalenie w całości,

2. o wezwanie do usunięcia braków formalnych skargi, na którą jest udzielana niniejsza odpowiedź, przez:

a) zobowiązanie skarżącego do określenia (w sposób wymagany treścią art. 57 § 1 pkt 3 p.p.s.a. w związku z art. 21 u.d.i.p.) naruszenia prawa lub interesu prawnego, jakie, w Jego przekonaniu, nastąpiło przez wydanie kwestionowanych przez niego decyzji Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego lub w postępowaniu poprzedzającym ich wydanie,

b) zobowiązanie skarżącego do przedłożenia stosownej liczby odpisów wniesionej przez Niego skargi w celu umożliwienia odniesienia się do niej osobom uprawnionym do uczestniczenia na prawach strony w postępowaniu sądowo-administracyjnym, jakie ma być następstwem wniesienia danej skargi (a to zważywszy na treść art. 12 p.p.s.a. w związku z art. 33 § 1, art. 47 § 1 i art. 57 § 1 tej ustawy),

c) zobowiązanie skarżącego do uiszczenia wpisu sądowego w wysokości określonej stosownymi unormowaniami,

3. o poinformowanie pełnomocnika Organu o sposobie rozpoznania ww. wniosku oznaczonego nr [...], a także o wyniku ewentualnego wezwania Skarżącego do usunięcia wskazanych w tym wniosku braków skargi,

4. o dołączenie do akt niniejszej sprawy akt Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie oraz akt Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie o sygn. akt I OSK 1741/13 w celu sprawdzenia, czy w toku postepowania zakończonego wydaniem obu objętych skargą decyzji zostały uwzględnione oceny prawne i wskazania co do dalszego postępowania zawarte w orzeczeniach sądów administracyjnych wydanych w sprawach oznaczonych tymi sygnaturami.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

Skarga jest zasadna.

Kluczowe znaczenia dla oceny legalności zaskarżonej decyzji mają prawomocne orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie i Naczelnego Sądu Administracyjnego wydane w sprawie ze skargi D.P. na bezczynność organu w przedmiocie udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej, sygn. akt II SAB/Wa 503/12 i I OSK 1741/13.

Zgodnie bowiem z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 zez zm.), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia.

W sprawie organ zasadnie wskazuje, iż jest związany oceną prawną wyrażoną przez Wojewódzki sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 marca 2013 r., sygn. akt II SAB/Wa 503/12, która to ocenę podzielił Naczelny Sąd Administracyjny oddalając wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2014 r., sygn. akt I OSK 1741/13 skargę kasacyjną Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego. W ocenie Sądów objęte żądaniem pkt 5 wniosku umowy o pracę lub innego rodzaju umowy z osobami aktualnie zatrudnionymi na stanowiskach wymienionych w pkt a) - h), w tym również ich wynagrodzenie, obrazują zasady funkcjonowania Sądu Najwyższego, w szczególności tryb działania w zakresie wykonywanych zadań publicznych i działalności w ramach wydatkowania środków publicznych, który winien być transparentny i poddany kontroli społecznej.

Zauważyć należy, iż przedmiotem wniosku D.P. jest żądanie udostępnienia umów o pracę lub innego rodzaju umów z osobami aktualnie zatrudnionymi na wskazanych stanowiskach w Sądzie Najwyższym nie zaś, jak przyjmuje to organ, udostępnienie, danych osobowych osób zatrudnionych na stanowiskach wymienionych w pkt a) – h) wniosku.

Pomimo, iż wniosek nie obejmował wskazania imion i nazwisk zatrudnionych osób, organ w wydanych w sprawie decyzjach wymienił osoby piastujące te stanowiska z imienia i nazwiska, nadał tym osobom status uczestników postępowania oraz odmówił udostępnia kopii umów o pracę powołując się na ochronę danych osobowych wymienionych osób.

Materialnoprawną podstawę decyzji odmawiającej D.P. "jako osobie upoważnionej do legalnego przetwarzania danych osobowych pracowników Sądu Najwyższego" udostępnienia kopii dokumentów stanowiących treść umów o pracę lub innego rodzaju umów, organ wskazał przepis art. 5 ust. 2 ustawy o dostępnie do informacji publicznej oraz przepisy art. 39 - art. 39 a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 1997 ze zm.).

Organ stwierdził, iż treść umów objętych żądaniem D.P. zawartym w pkt 5 jego wniosku z dnia [...] listopada 2012 r. obejmuje między innymi informacje odnoszące się do sfery prywatności osób, które owe umowy zawarły, w tym dane osobowe pracowników Sądu Najwyższego, jakie zobowiązani są chronić przed nieuprawnionym ujawnieniem wszyscy zatrudnienie w Sądzie Najwyższym, a w szczególności pracownicy biur działających w strukturze Kancelarii Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego.

Jednocześnie organ wskazał, iż okoliczność, że umowy o pracę zostały zawarte z funkcjonariuszami publicznymi w rozumieniu art. 115 § 13 kodeksu karnego nie oznacza, że takie umowy nie podlegają ochronie prawnej, w tym również przed nieuprawnionym ujawnieniem ich treści. Zdaniem organu, aktualnie nie istnieją żadne regulacje rangi ustawowej, które określałyby zasady "koniecznej anonimizacji".

Z powyższego wynika, iż organ niewłaściwie odczytał wniosek skarżącego, zaś jego błędna kwalifikacja doprowadziła do wydania nieprawidłowej decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej i uczynienia w tym postępowaniu z osób, których dane osobowe znajdują się w treści żądanych dokumentów uczestników postępowania.

W ocenie Sądu, w sprawie nie było podstaw do odmowy udostępnienia kopii dokumentów stanowiących treść umów z uwagi na to, że wnioskodawcy nie chodziło o udostępnienie danych osobowych, lecz jedynie istotnych elementów umów o pracę lub innego rodzaju umów z osobami aktualnie zatrudnionymi na wskazanych we wniosku stanowiskach.

Oznacza to, że w sprawie nie miał zastosowania art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej jako podstawy odmowy, z którego organ wyprowadził także interes prawny uczestników postępowania. Prawidłowa realizacja wniosku powinna nastąpić poprzez odpowiednie zanonimizowanie żądanych dokumentów, względnie dokonanie z treści tych umów wypisów, które nie zawierałyby danych osobowych, jako nieobjętych wnioskiem.

Na taki też sposób realizacji wniosku wskazywał wnioskodawca w toku postępowania, w tym zwłaszcza we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) orzekł, jak w wyroku.