Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodnicząca: Sędzia NSA Jolanta Sikorska po rozpoznaniu w dniu 21 lipca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 maja 2017 r., sygn. akt II SA/Wa 1669/14 o odmowie wykładni wyroku w sprawie ze skargi D.P. na decyzję Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z dnia [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej postanawia: oddalić zażalenie.

Postanowieniem z dnia 18 maja 2017 r. sygn. akt II SA/Wa 1669/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu wniosku Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego o wyjaśnienie wątpliwości co do treści części wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 stycznia 2015 r. w sprawie ze skargi D.P. na decyzję Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z dnia [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej, odmówił wykładni wyroku.

W uzasadnieniu postanowienia Sąd I instancji podał, że wyrokiem z dnia 23 stycznia 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu sprawy ze skargi D.P. na ww. decyzję Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z dnia [...], w punkcie 1 uchylił zaskarżoną oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...], w punkcie 2 stwierdził, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości, w punkcie trzecim zasądził od organu na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania. W uzasadnieniu wyroku Sąd ten wskazał, że wnioskowane przez skarżącego D.P. informacje określone w pkt 5 wniosku, dotyczące umów o pracę lub innego rodzaju umów z osobami aktualnie zatrudnionymi na stanowiskach wymienionych w pkt a)-h) wniosku, mają charakter informacji publicznej i jako takie podlegają udostępnieniu po dokonaniu anonimizacji danych osobowych.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 4 listopada 2016 r. sygn. akt I OSK 1372/15 oddalił skargę kasacyjną Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego od powyższego wyroku. Naczelny Sąd Administracyjny, nie podzielając zarzutów skargi kasacyjnej, stwierdził m. in., że organ dokonał interpretacji wniosku skarżącego nie w sposób zapewniający dostęp do informacji publicznej w granicach wyznaczonych przez ustawodawcę, lecz w sposób skutkujący zakwestionowaniem tego prawa, co należało ocenić jako wadliwe i przez to niedopuszczalne. Odmówiono bowiem skarżącemu dostępu do wnioskowanej przez niego dokumentacji w sytuacji, gdy realizacja prawa wnioskodawcy powinna polegać na udostępnieniu mu kopii wnioskowanych umów z jednoczesnym zanonimizowaniem zawartych w tych umowach danych osobowych.

Pismem z dnia 12 stycznia 2017 r. Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego zwrócił się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z wnioskiem o rozstrzygnięcie wątpliwości co do treści wyroku tego Sądu z dnia 23 stycznia 2015 r. przez wyjaśnienie:

1) w jakiej formie i w jakim zakresie może nastąpić "odpowiednie zanonimizowanie dokumentów" objętych wnioskiem skarżącego, których dotyczyły zaskarżona oraz utrzymana nią w mocy decyzja częściowa tego organu z 1 sierpnia 2014 r." a w szczególności: a) czy za odpowiednie, czyli za niezbędne w demokratycznym państwie prawnym z mocy art. 8 ust. 1 i art. 51 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznaje zanonimizowanie dokumentów w zakresie i w sposób określony przez skarżącego we wniosku z dnia 7 sierpnia 2014 r. o ponowne rozpatrzenie sprawy, to jest przez wskazanie, że: "w przypadku umowy o pracę nie powinno być w nich prócz imienia i nazwiska żadnych innych danych osobowych (...). Jeżeli jednak tego typu dane są zawarte w przedmiotowych dokumentach, to organ z łatwością może zamaskować np. imiona rodziców, datę urodzenia, miejsce urodzenia, nr PESEL, nr NIP, adres zamieszkania, itp."; b) czy odpowiednie zanonimizowanie dokumentów może polegać także na usunięciu danych dotyczących rzeczywistego wynagrodzenia otrzymywanego przez osoby zatrudnione na stanowiskach wymienionych we wniosku skarżącego?;

2) Na czym ma polegać dokonanie wypisów z umów objętych wnioskiem skarżącego, których dotyczyły zaskarżona oraz utrzymana nią w mocy decyzja częściowa tego organu z 1 sierpnia 2014 r., to znaczy, jakie fragmenty tych umów mają być przedstawione skarżącemu w sytuacji, gdy zgodnie z art. 29 § 1, § 3 i § 3¹ Kodeksu pracy:

umowa o pracę określa strony umowy, rodzaj umowy, datę jej zawarcia oraz warunki pracy i płacy, w szczególności: 1) rodzaj pracy; 2) miejsce wykonywania pracy; 3) wynagrodzenie za pracę odpowiadające rodzajowi pracy, ze wskazaniem składników wynagrodzenia; 4) wymiar czasu pracy; 5) termin rozpoczęcia pracy. Pracodawca informuje pracownika na piśmie, nie później niż w ciągu 7 dni od dnia zawarcia umowy o pracę, o: 1) obowiązującej pracownika dobowej i tygodniowej normie czasu pracy, 2) częstotliwości wypłat wynagrodzenia za pracę, 3) wymiarze przysługującego pracownikowi urlopu wypoczynkowego, 4) obowiązującej pracownika długości okresu wypowiedzenia umowy o pracę, 5) układzie zbiorowym pracy, którym pracownik jest objęty, a jeżeli pracodawca nie ma obowiązku ustalenia regulaminu pracy - dodatkowo o porze nocnej, miejscu, terminie i czasie wypłaty wynagrodzenia oraz przyjętym sposobie potwierdzania przez pracowników przybycia i obecności w pracy oraz usprawiedliwiania nieobecności w pracy. Poinformowanie pracownika o jego warunkach zatrudnienia, o których mowa w § 3 pkt 1-4, może nastąpić przez pisemne wskazanie odpowiednich przepisów prawa pracy.", a w Sądzie Najwyższym, w ramach wykonania zobowiązań wynikających z przepisów Kodeksu pracy zostały ustanowione przepisy mające zastosowanie do wszystkich zatrudnionych w oparciu o umowy o pracę w postaci Regulaminu pracy i Regulaminu wynagradzania, to znaczy, czy wymagane przez Sąd I instancji udostępnienie skarżącemu "wypisów" z umów o pracę ma polegać na przedstawieniu skarżącemu wszystkich czy niektórych z ww. danych, a jeżeli nie wszystkich, to których?

W uzasadnieniu wniosku podniesiono m.in., że nie jest jasne, w szczególności, czy wskazany przez skarżącego zakres anonimizacji żądanych dokumentów dopuszcza, czy też wyklucza możliwość objęcia nią dochodów (jako sumy składników wynagrodzenia określonych rodzajowo i w granicach w Regulaminie wynagradzania obowiązującym w Sądzie Najwyższym lub w unormowaniach, do których się w nim odsyła, to jest (tu): w przypadku Szefa Kancelarii Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, ze względu na treść art. 70 ust. 2 obowiązującej ustawy o Sądzie Najwyższym, uzyskiwanych w ramach stosunku pracy lub - ewentualnych innych umów - przez osoby zatrudnione na wskazanych przez skarżącego stanowiskach.

Pełnomocnik organu wniósł także o rozważenie potrzeby wyjaśnienia, czy przy braku wykonania przez ustawodawcę krajowego zobowiązań wynikających z art. 8 ust. 2 EKPC oraz w przypadku Rzeczypospolitej Polskiej, z art. 47, art. 51 ust. 2 i ust. 5 oraz art. 61 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 Jej Konstytucji, w związku z art. 31 ust. 3 ustawy zasadniczej, osoba trzecia, wnioskująca o udostępnienie wskazanych przez siebie dokumentów będących w posiadaniu organu władzy publicznej, może sama określić zakres i sposób ich anonimizacji, jak również, czy sąd administracyjny, kierując się treścią art. 8 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 9 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, jako oceniający legalność takiego żądania oraz sposobu odniesienia się do niego przez organ władzy publicznej może sam rozstrzygnąć o zakresie i sposobie anonimizacji określonych we wniosku dokumentów, mając na uwadze granice niezbędności ("konieczności") w demokratycznym państwie prawnym, to jest te, o których mowa w art. 51 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz, między innymi, w art. 8 ust. 2 EKPC, w sytuacji, gdy wskazane we wniosku Daniela Pietrzaka dokumenty dotyczą identyfikowanych z imienia i nazwiska osób zatrudnionych na określonych stanowiskach w Sądzie Najwyższym?

Postanowieniem z dnia 30 stycznia 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił wykładni wyroku, jednak Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 23 marca 2017 r. sygn. akt I OZ 626/17 uchylił ww. postanowienie z dnia 30 stycznia 2017 r. wskazując, że wyrok z dnia 23 stycznia 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wydał w składzie trzyosobowym, natomiast ww. postanowienie – w składzie jednoosobowym, a więc sprzecznie z przepisami prawa. Powołując treść art. 158 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.) – zwanej dalej P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnił, że z przepisu tego wynika, że sąd rozstrzyga wątpliwości co do treści wyroku w takim składzie, jaki był właściwy do wydania orzeczenia, o którego wykładnię chodzi w sprawie. Nadto w miarę możliwości o wykładni powinien decydować ten sam skład orzekający, który wydał orzeczenie. Zmiana składu orzekającego jest jednak dopuszczalna z przyczyn losowych lub z powodu przeszkód prawnych (zgodnie z treścią § 27 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 5 sierpnia 2015 r. Regulamin wewnętrznego urzędowania wojewódzkich sądów administracyjnych, Dz. U. poz. 1177).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 158 P.p.s.a. odmówił dokonania wykładni wyroku.

Sąd ten podał, że z uwagi na przejście w stan spoczynku sędziego E. W. – członka składu orzekającego, który brał udział w wydaniu wyroku z dnia 23 stycznia 2015 r., konieczna była zmiana składu osobowego Sądu ponownie rozpoznającego wniosek o wykładnię wyroku.

Odnosząc się do wniosku o wykładnię wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że potrzeba wyjaśnienia treści sentencji wyroku, bądź jego uzasadnienia zachodzi wówczas, gdy jest ono niejednoznaczne lub dotknięte zawiłością utrudniającą ustalenie sensu rozstrzygnięcia sprawy. Wyjaśnienie wątpliwości nie może przy tym prowadzić do nowej oceny stanu faktycznego lub prawnego ani powodować zmiany merytorycznej rozstrzygnięcia. Wniosek o wykładnię wyroku nie może zmierzać również do wyjaśnienia zawartych w uzasadnieniu orzeczenia wyrażeń prawnych i znaczenia słów ani do polemiki ze stanowiskiem Sądu orzekającego w sprawie. W ramach wykładni nie mieści się także żądanie uzyskania wyjaśnień co do dalszego prowadzenia postępowania. Konieczność dokonania wykładni wyroku zachodzi zatem wtedy, gdy jego treść jest sformułowana w sposób niejasny, który może budzić wątpliwości co do samego rozstrzygnięcia, zakresu powagi rzeczy osądzonej, a także sposobu jego wykonania.

Zdaniem Sądu I instancji sytuacja taka nie zachodzi w przedmiotowej sprawie. Oceniając wniosek o wyjaśnienie wątpliwości co do treści wyroku z 23 stycznia 2015 r., Sąd ten doszedł do przekonania, że w rzeczywistości zmierza on do uzyskania wyjaśnień co do dalszego prowadzenia postępowania oraz stanowi polemikę ze stanowiskiem Sądu I instancji. Podkreślono, że zarówno w uzasadnieniu wyroku z 23 stycznia 2015 r., jak też w szczególności w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 listopada 2016 r., oddalającego skargę kasacyjną organu od wyroku Sądu I instancji, zostało precyzyjnie wyjaśnione i szeroko opisane, które dane z dokumentów podlegających udostępnieniu powinny być zanonimizowane i w jakim zakresie (ostatnia strona uzasadnienia Sądu I instancji oraz strony 35, 37-39 uzasadnienia Sądu drugiej instancji).

W zażaleniu, Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego zaskarżył powyższe postanowienie w całości, zarzucając naruszenie:

1) art. 158 zdanie 1 i zdanie 2 p.p.s.a. w wyniku faktycznej odmowy zastosowania tych przepisów przy rozpoznaniu wniosku organu z dnia 12 stycznia 2017 r. wskazującego na wątpliwości co do treści wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 stycznia 2015 r. sygn. akt II SA/Wa 1669/14, w części zawierającej wskazania co do dalszego postępowania w ramach stwierdzenia o treści następującej: "Prawidłowa realizacja wniosku (części wniosku D.P. z dnia 7 listopada 2012 r. o udostępnienie określonych informacji) powinna nastąpić poprzez odpowiednie zanonimizowanie żądanych dokumentów, względnie dokonanie z treści tych umów wypisów, które nie zawierałyby danych osobowych, jako nieobjętych wnioskiem", w stopniu rzutującym na wynik sprawy, a w danym wypadku w stopniu uniemożliwiającym wykonanie tego wyroku bez jednoczesnego naruszenia: art. 47 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w związku z art. 51 ust. 2 i ust. 5 ustawy zasadniczej, a także w związku z jej art. 31 ust. 3 oraz art. 8 ust. 1, ust. 2 oraz art. 18 EKPC, a także w wyniku zamieszczenia w sentencji kwestionowanego postanowienia rozstrzygnięcia w postaci: "odmówić wykładni wyroku", które nie znajduje oparcia ani w treści ww. wniosku Pierwszego Prezesa SN z dnia 12 stycznia 2017 r., ani w treści art. 158 zdanie 1 lub zdanie 2 p.p.s.a., ani w treści jakiegokolwiek innego przepisu p.p.s.a., co usprawiedliwia także pytanie, czy treść sentencji kwestionowanego postanowienia WSA w Warszawie w ogóle może być uznawana za dopuszczoną przez prawo "postać" rozpoznania wniosku poszukującego oparcia w treści art. 158 p.p.s.a.;

2) art. 141 § 4 p.p.s.a. w związku z art. 166 p.p.s.a. w wyniku braku właściwego zastosowania pierwszego z tych przepisów w stopniu rzutującym na wynik sprawy, ze względu na całkowity brak odniesienia się do uzasadnienia wniosku, wskazującego (z obszernym nawiązaniem do wyroku Trybunału Sprawiedliwości WE z dnia 20 maja 2003 r. w sprawach połączonych C-465/0, C-138/01 i C-139/01.) na konieczność, dla właściwego wykonania danego wyroku WSA w Warszawie, usunięcia związanych z cytowanym powyżej fragmentem uzasadnienia wyroku WSA w Warszawie wątpliwości ujętych w formie konkretnych pytań, jak również wobec braku wykazania, że cytowany powyżej fragment uzasadnienia wyroku WSA w Warszawie: bądź nie zawiera wskazań co do dalszego postępowania, jakie powinno stać się udziałem Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego w następstwie uprawomocnienia się danego wyroku, bądź nie przemawia za postawieniem takich pytań jak przedstawione w ww. wniosku z dnia 12 stycznia 2017 r.; bądź by udzielenie odpowiedzi na takie pytania nie było konieczne dla właściwego wykonania danego wyroku WSA w Warszawie, to jest w sposób, który nie będzie prowadził do naruszenia art. 47 oraz art. 51 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej albo (i) art. 8 ust. 1 EKPC, czyli wymagających odczytania z uwzględnieniem stanowiska prezentowanego w przywołanym we wniosku wyroku Trybunału Sprawiedliwości WE z dnia 20 maja 2003 r. w sprawach połączonych C-465/0, C-138/01 i C-139/01, którego wydruk w przekładzie na język polski został przedłożony przy wniosku z dnia 12 stycznia 2017 r., a zarazem wobec braku wykazania, że udzielenie odpowiedzi na pytania zawarte w tym wniosku jest zbędne dla właściwego wykonania określonego wyroku WSA w Warszawie albo że na usunięcie określonych we wniosku wątpliwości pozwalają fragmenty uzasadnień wyroków Sądów I i II instancji wydanych w tej sprawie,t.j. znajdujące się na ostatniej stronie uzasadnienia wyroku Sądu I instancji oraz na stronach: 35,37 - 39 nw. wyroku NSA z dnia 4 listopada 2016 r.

Wobec powyższego wniesiono o uchylenie w całości kwestionowanego postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 maja 2017 r. w połączeniu ze wskazaniem na powinność rozpoznania ww. wniosku Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2017 r. w sposób zgodny z art. 158 p.p.s.a., a zarazem rzeczywiście odnoszący się do treści tego wniosku oraz w przypadku uwzględnienia niniejszego zażalenia, o orzeczenie w przedmiocie zwrotu kosztów postępowania wywołanego wniesieniem tego zażalenia przez nakazanie zwrotu kwoty 100 zł uiszczonej tytułem wpisu od tego zażalenia.

W uzasadnieniu zażalenia podniesiono, że ani uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 stycznia 2015 r. sygn. akt II SA/Wa 1569/14, ani uzasadnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 listopada 2016 r. sygn. akt I OSK 1372/15, oddalającego skargę kasacyjną Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego od tego wyroku WSA w Warszawie, w ocenie wnioskodawcy, nie pozwalają na usunięcie wątpliwości co do wskazań, co do dalszego postępowania, jakie ma być udziałem Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego w następstwie prawomocnego uchylenia wydanych przez ten organ decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny zaważył, co następuje:

Zażalenie jest niezasadne.

Zgodnie z art. 158 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t.: Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), dalej: P.p.s.a., sąd, który wydał wyrok, rozstrzyga postanowieniem wątpliwości co do jego treści. Postanowienie w tym przedmiocie sąd może wydać na posiedzeniu niejawnym.

Podkreślenia wymaga, że konieczność wykładni konkretnego rozstrzygnięcia zachodzi wtedy, gdy jego treść jest sformułowana w sposób niejasny, a więc taki, który może budzić wątpliwości co do samego rozstrzygnięcia, zakresu powagi rzeczy osądzonej, a także sposobu wykonania wyroku. Wykładnia może odnosić się do rozstrzygnięcia, jak i do uzasadnienia wyroku. Uwzględnienie wniosku o rozstrzygnięcie wątpliwości co do treści wyroku może nastąpić jedynie wówczas, gdy istnieje rzeczywista wątpliwość co do stanowiska sądu, zawarta w rozstrzygnięciu lub uzasadnieniu. Wątpliwości co do uzasadnienia orzeczenia mogą być wyjaśnione w trybie art. 158 P.p.s.a. tylko w przypadku, gdy jest to niezbędne do dokonania prawidłowej interpretacji sentencji orzeczenia. Za takie wątpliwości nie mogą być uznane odpowiedzi na pytania skierowane do sądu w związku z koniecznością merytorycznego załatwienia sprawy. Instytucja wyjaśniania wątpliwości co do treści wyroku nie służy również udzielaniu odpowiedzi na pytania dotyczące konsekwencji procesowych takiego wyroku (por. postanowienie NSA z dnia 10 lutego 2012 r., sygn. akt I OZ 78/12; postanowienie NSA z dnia 21 listopada 2012 r., sygn. akt I GSK 111/12; postanowienie NSA z dnia 5 marca 2014 r., sygn. akt II GSK 1310/12, postanowienie NSA z dnia 21 listopada 2012 r., sygn. akt I GSK 111/12 http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Wyjaśnienie wątpliwości nie może prowadzić zatem do nowej oceny stanu faktycznego lub prawnego, ani powodować zmiany merytorycznej rozstrzygnięcia. Wniosek o wykładnię nie może w konsekwencji zmierzać do polemiki ze stanowiskiem sądu zawartym w orzeczeniu.

Podkreślić także należy, że wykładnia wyroku nie może zmierzać do zmian merytorycznych polegających na reinterpretacji uzasadnienia, czy jego poszerzenia o inne elementy istotne zdaniem wnioskodawcy. Wniosek o wykładnię wyroku nie może zmierzać również do wyjaśnienia zawartych w uzasadnieniu orzeczenia wyrażeń prawnych i znaczenia słów, ani do polemiki ze stanowiskiem Sądu orzekającego w sprawie, a także uzyskania wyjaśnień co do dalszego prowadzenia postępowania (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 lutego 2007 r., sygn. akt I OZ 51/07, z dnia 26 czerwca 2008 r., sygn. akt I OZ 427/08).

Przechodząc od powyższych rozważań na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 stycznia 2015 r. sygn. akt II SA/Wa 1669/14 nie wywołuje wątpliwości interpretacyjnych, które wymagałyby dokonania wykładni w trybie art. 158 P.p.s.a. Wbrew twierdzeniu skarżącego, wskazana przez skarżącego wątpliwość odnośnie części uzasadnienia nie wywołuje takich wątpliwości interpretacyjnych.

W niniejszej sprawie Sąd I instancji zasadnie uznał, że nie zachodzi konieczność dokonania wykładni wyroku, albowiem treść orzeczenia sformułowana jest w sposób jasny, klarowny i nie budzi żadnych wątpliwości co do treści rozstrzygnięcia i precyzyjnego wyjaśnienia, jakie dane z dokumentów winny podlegać anonimizacji.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, wniosek o wykładnie wyroku zmierza do uzyskania wyjaśnień co do dalszego prowadzenia postępowania.

Art. 166 P.p.s.a. stanowi o odpowiednim stosowaniu przepisów o wyrokach do postanowień. Stosowanie przepisu prawa "odpowiednio" oznacza niezbędną adaptację (i ewentualnie zmianę niektórych elementów) normy do zasadniczych celów i form danego postępowania, jak również pełne uwzględnienie charakteru i celu danego postępowania oraz wynikających stąd różnic w stosunku do uregulowań, które mają być zastosowane (tak SN np. w uzasadnieniu uchwały z dnia 15 września 1995 r., sygn. akt III CZP 110/95, OSNC 1995, Nr 12, poz. 177 oraz w uzasadnieniu postanowienia z dnia 12 listopada 1997 r., sygn. akt III CZP 55/97, Prok. i Prawo - Orzecznictwo 1998, Nr 2, poz. 35).

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. wskazać należy, że zgodnie z owym przepisem prawa, uzasadnienie powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Przepis ten tworzy po stronie sądu obowiązek wyjaśnienia motywów podjętego rozstrzygnięcia w taki sposób, który umożliwi przeprowadzenie kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia w sytuacji, gdy strona postępowania tego zażąda, i nie pozostawi wątpliwości, że wyrok (a w zw. z art. 166 P.p.s.a. - postanowienie) został wydany po gruntownej analizie całości akt sprawy i wyjaśnieniu wszystkich wątpliwości powstałych na etapie postępowania administracyjnego (por. m.in. wyrok NSA z dnia 12 października 2010 r., sygn. akt II OSK 1620/10).

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego uzasadnienie zaskarżonego postanowienia odpowiada prawu. Zawiera wszystkie wymagane prawem elementy, co powoduje, że uzasadnienie poddaje się skutecznej kontroli i umożliwia podjęcie z nim polemiki.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 1 i 2 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.