Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił Pierwszemu Prezesowi Sądu Najwyższego wykładni wyroku z dnia 23 stycznia 2015 r., sygn. akt II SA/Wa 1669/14. Sąd wskazał, że dokonanie wykładni wyroku jest konieczne w sytuacji, gdy jego treść jest sformułowana w sposób niejasny, który może budzić wątpliwości co do samego rozstrzygnięcia, zakresu powagi rzeczy osądzonej, a także sposobu jego wykonania, co jednak w sprawie nie zachodzi. Zdaniem Sądu wniosek Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego zmierza do uzyskania wyjaśnień co do dalszego prowadzenia postępowania oraz stanowi polemikę ze stanowiskiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, co jest w tym trybie niedopuszczalne. Nadto w uzasadnieniu wyroku Sadu I instancji oraz w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądy Administracyjnego z 4 listopada 2016 r., oddalającego skargę organu od przedmiotowego wyroku, precyzyjnie wyjaśniono i wskazano, które dane z dokumentów podlegających udostępnieniu powinny być zanonimizowane i w jakim zakresie, w związku z czym wniosek organu uznano za bezzasadny.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego, podnosząc, iż Sąd I instancji naruszył m.in. art. 158 p.p.s.a. poprzez jego faktyczne niezastosowanie, zakwestionował również formę rozpoznania wniosku.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 158 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718), "p.p.s.a", sąd, który wydał wyrok, rozstrzyga postanowieniem wątpliwości co do jego treści. Postanowienie w tym przedmiocie sąd może wydać na posiedzeniu niejawnym. Z tego przepisu wynika, że sąd rozstrzyga wątpliwości co do treści wyroku w takim składzie, jaki był właściwy do wydania orzeczenia, o którego wykładnię chodzi w sprawie (zob. także postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 9 lipca 2013 r., sygn. akt II GZ 340/13, LEX nr 1344671). W miarę możliwości o wykładni powinien decydować ten sam skład orzekający, który wydał orzeczenie, przy czym z przyczyn losowych lub z powodu przeszkód prawnych dopuszczalna jest zmiana składu orzekającego (zob. § 27 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 5 sierpnia 2015 r. - Regulamin wewnętrznego urzędowania wojewódzkich sądów administracyjnych - Dz. U. z 2015 r. Nr poz. 1177). W doktrynie wskazuje się, że regulacja zawarta w art. 158 p.p.s.a. stanowi wyjątek od wyrażonej w art. 16 § 2 p.p.s.a. zasady, że sąd na posiedzeniu niejawnym orzeka w składzie jednego sędziego (por. komentarz do art. 158 p.p.s.a., [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, WK 2016).
W niniejszej sprawie wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 stycznia 2015 r., sygn. akt II SA/Wa 1669/14, został wydany w składzie trzech sędziów, natomiast zaskarżone postanowienie o odmowie wykładni wyroku w składzie jednoosobowym, a więc sprzecznym z przepisami prawa. Okoliczność ta stanowi przesłankę nieważności postępowania, o jakiej mowa w art. 183 § 2 pkt 4 p.p.s.a., którą Naczelny Sąd Administracyjny jest zobowiązany uwzględnić z urzędu (art. 183 § 1 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a.).
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 185 § 1 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.
